Ὀνομαζόμαστε Παναγιώτης καί
Σταυρούλα Χατζηκωστή. Εἴμαστε παντρεμένοι μέ τρία παιδιά καί κατοικοῦμε στήν
Κύπρο, συγκεκριμένα στήν Λευκωσίας. Τόν Νοέμβριο τοῦ 2015 εἴχαμε τήν εὐλογία νά
γνωρίσουμε καί νά ζήσουμε τά θαυμαστά σημεῖα τοῦ μέχρι τότε ἀγνώστου γιά μᾶς ἁγίου
Σοφιανοῦ ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως καί Ἀργυροκάστρου (+ 26-11-1711).
Ὡστόσο τόν ἅγιο Σοφιανό τόν εἴχαμε
ἀκούσει ἀπό τόν νονό μου Ἀριστοτέλη Φ.., ὁ ὁποῖος μέ δύο πιστούς ἄλλους
λευκωσιάτες, τόν κ. Κωνσταντῖνο Μ.. καί κ. Εὐστάθιο Χ.. τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2015
ἐπισκέφτηκαν τήν Πολύτσανη τῆς Βορείου Ἠπείρου, στή σημερινή νότια Ἀλβανία,
ὅπου βρίσκεται τό σκήνωμά του καί τό κενοτάφιο. Στό ἱερό προσκύνημα τούς
συνόδευε ὁ π. Νεκτάριος Πέττας. Ἐκεῖ στήν Πολύτσανη, ὅπως μᾶς διηγεῖτο ὁ κ.
Ἀριστοτέλης καί μᾶς δείχνει καί τό βίντεο, πού τράβηξε, τούς ὑποδέχτηκε ὁ
ἀγωνιστής ἐφημέριος π. Εὐθύμιος Καλαμᾶς. Ἐκεῖ τελέσθηκε τελέσθηκε ἡ Ἱ.
Παράκληση ἐνώπιον τοῦ Ὁσίου. Μάλιστα γιά νά φθάσουν μέχρι ἐκεῖ, ὁ Ἅγιος ἔκανε
πολλά θαύματα, ἀνοίγοντας τόν δρόμο διάπλατα. Ὁ βαφτισιμιός μου συνεχώς ἔλεγε
νά μνημονεύουν τό ὄνομά μου Σταυρούλα γιά νά ἔχει ἡ οἰκογένειά μου ὑγεία.
Ὡστόσο ἕνα μήνα ἀργότερα, τήν 25η
Νοεμβρίου, παραμονήν τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, παρευρέθηκα στό Στρόβολο
στό σπίτι τοῦ νονού μου, ὅπου βρισκόταν ὁ π. Νεκτάριος, ἐπ’ εὐκαρίᾳ μιᾶς Ἁγιολογικῆς
Ἐπιστημονικῆς Ἡμερίδας τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κηρυνείας. Ἐτελεῖτο τό μυστήριό του
Ἁγίου Εὐχελαίου καί ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι εἴχαμε τήν εὐλογία νά προσκυνήσουμε
τμῆμα τοῦ λειψάνου του ἀπό τό ἀρχιερατικό χέρι τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, τό ὁποῖο
κάποτε κατεῖχε ὁ πρώην μητροπολίτης Ἀργυροκάστρου Παντελεήμων.
Τό λείψανο εἶχε πορφυρό χρῶμα καί
ἦταν ζεστό καί συνεχῶς πύρωνε! Εἶχες τήν αἴσθηση ὅτι προσκυνοῦσες τόν ἴδιο τόν
Ἅγιο ζωντανό. Κάποιοι προσκυνητές ὁμολόγησαν ὅτι ἔνιωσαν νά προσκυνοῦν σάρκα
καί ἄλλοι ἔνιωσαν ἔντονη εὐωδία. Ὁ Ἅγιος ὡς σημειοφόρος ἔδειχνε στόν κάθε ἕνα
μας διαφορετικά οὐράνια σημάδια. Σέ μία κυρία μέ τόν γιό της, πού ἀσθενοῦσαν,
τούς ἔδειξε μέσα ἀπό φοβερά σημεῖα ὅτι δίνει μάχη νά τούς θεραπεύσει. Ὅλοι ὅμως
συγκλονισθήκαμε ἀπό τά θαύματα, πού ὁ Ἅγιος μᾶς ἀξίωσε νά ζήσουμε!
Στήν ὑποδοχή τοῦ τιμίου λειψάνου
ὁ π. Νεκτάριος σέ μένα τήν Σταυρούλα, ξαφνικά μου ἔδωσε νά διαβάσω τούς
Χαιρετιστήριους Οἴκους τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ. Ἀπό τό περιεχόμενό τους ἔνιωσα σάν
νά συστήνομαι καί νά μοῦ ἀποκαλύπτετε ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος βῆμα - βῆμα. Ἡ καρδιά μου
χτυποῦσε γρήγορα, τά μάτια μου βούρκωναν καί ἱερό δέος μέ κατέλαβε. Στό σημεῖο
αὐτό θέλω νά ἀναφέρω ὅτι τήν ἐποχή ἐκείνη ἀντιμετώπιζα σοβαρό πρόβλημα ὑγείας,
τό ὁποῖο ὁ π. Νεκτάριος εἶχε πληροφορηθεῖ ἀπό τόν κ. Ἀριστοτέλη τόν Ὀκτώβριο,
ὅταν βρίσκονταν στήν Ἑλλάδα καί στήν Ἀλβανία. Ἀξίζει νά σημειωθεί ὅτι ὁ νονός μου, ὅταν ἐπέστρεψε στήν Κύπρο
μέ διαβεβαίωσε ὅτι ὅλα θά πᾶνε καλά χάρη στόν ἅγιο Σοφιανό, στόν ὁποῖο εἶχαν
προσευχηθεῖ μέ πολλή θέρμη γιά τήν ὑγεία μου. Τότε ἦταν καί ἡ πρώτη φορά
πληροφορήθηκα γιά τήν ὕπαρξη τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, παρ’ ὅλο πού ἐδῶ, στήν Κύπρο,
τό ὄνομά του εἶναι ἰδιαίτερα διαδεδομένο ὡς κύριο ὄνομα ἤ ἐπώνυμο.
Συγκλονισμένη, μέ καρδιά
συντετριμμένη καί μέ δάκρυα ἀσταμάτητα προσκύνησα τό πυρωμένο λείψανο τοῦ
Ἁγίου! Ἡ πύρωση καί ἡ ζεστασιά, πού πήγαζε μέσα ἀπό τό φυλακτό ἦταν ἀνώτερη ἀπό
τήν θερμοκρασία, πού ἔχουμε οἱ ἀνθρώπινοι ὀργανισμοί. Ζήτησα μέ σεβασμό ἀπό τόν
π. Νεκτάριο νά συναντηθοῦμε τήν ἑπόμενη μέρα στό σπίτι μου, γιά νά εὐλογηθεῖ ἡ
οἰκογένειά μου καί γιά νά τόν εὐχαριστήσω θερμά γιά ὅλες τίς Παρακλήσεις, πού
ἔκανε, γιά μένα, καί ἀκόμη γιά νά συζητήσω μαζί του κάποιες πνευματικές μου
ἀνησυχίες. Ὅμως τό βεβαρημένο πρόγραμμα τοῦ π. Νεκταρίου καί οἱ δικές μου
προγραμματισμένες ὑποχρεώσεις ἔδειχναν πώς δέν θά ἦταν ἐφικτή μία συνάντηση.
Στεναχωρήθηκα, ἀλλά χαιρέτισα μέ μία κρυφή αἰσιοδοξία τόν π. Νεκτάριο, ὅταν μου
εἶπε τήν φράση «Ἄν θελήσει ὁ ὅσιος
Σοφιανός θά συναντηθοῦμε!».
Στίς 26 Νοεμβρίου, ἡμέρα τῆς
ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, ἐνῶ ἤμουν στό χῶρο ἐργασίας μου, δέχθηκα ἕνα ἀπρόσμενο
τηλεφώνημα ἀπό τόν κ. Ἀριστοτέλη ὁ ὁποῖος μου ἀνακοίνωσε ὅτι ἀργά τό ἀπόγευμα ὁ
π. Νεκτάριος θά ἐπισκεπτόταν τό σπίτι μου φέρνοντας μαζί του τά τίμια λείψανα τοῦ
Ὁσίου. Ἡ συγκίνησή μου ἦταν ἀπερίγραπτη! Ἑτοίμασα τά ἀπαραίτητα γιά τήν ὑποδοχή
τοῦ Ἁγίου, φτιάχνοντας ἀνάμεσα σέ ἄλλα καί ἕνα στεφάνι ἀπό λουλούδια, στό ὁποῖο
θά ἐτοποθετείτο τοῦ λείψανο τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ. Τά ἄτομα, πού εἰδοποίησα ἦταν
πολύ λίγα, ἀλλά ὄχι τυχαῖα, ὅπως διαπίστωσα στή συνέχεια.
Ἡ ὥρα τῆς ἄφιξης τοῦ Ἁγίου ἔφθασε
καί ἡ συγκίνηση ὅλων ἦταν ζωγραφισμένη στά πρόσωπά μας. Ἀφοῦ ἔλαβε ἀπό τήν
τοπική ἐκκλησιαστική ἀρχή εὐλογία ὁ π. Νεκτάριος, τελέσαμε τόν Ἁγιασμό καί
παράλληλα προσκυνήσαμε τό ἱερό λείψανο, τό ὁποῖο ἔδειχνε περισσότερο πορφυρό
ἀπό τήν προηγούμενη ἡμέρα, δίνοντας τήν βεβαιότητα ὅτι ζεστό καί ζωντανό αἷμα
κυκλοφορεῖ στό χέρι τοῦ Ἁγίου. Ἕνας ἐκ τῶν παρευρισκομένων, ὁ ἀστυνομικός κ.
Μιχάλης κράτησε τήν λειψανοθήκη στά χέρια του, προσευχόμενος θερμά στόν Ἅγιο,
καί ἔνιωσε τόση ζέστη καί φλόγα νά ἐξέρχεται ἀπό ἐκεῖνο, ὥστε δέν μποροῦσε νά
κρατήσει ἄλλο τό ἅγιο λείψανο. Καί εἶπε: «Πάρτε
το, διότι πύρωσε σέ μεγάλο βαθμό καί δέν ἔχω τήν δύναμη νά τό κρατήσω ἄλλο. Μέ
ἔκαψε!» Τόσο ζωντανός εἶναι ὁ Ἅγιος καί σήμερα, χαρίζοντας σέ ὅλους
ἁπλόχερα τήν θεία χάρη του! Ζωντανός ἐν ζωῇ ἀγωνιζόμενος γιά τήν διαφύλαξη τόν
χριστιανικῶν μαζῶν τῆς Ἠπείρου ἀπό τούς μουσουλμάνους, ζωντανός καί σήμερα σέ
ὅλη τήν οἰκουμένη. Τόσο ἐπίκαιρος εἶναι ὁ ἀγώνας του καί τά θαύματά του!
Ὅλοι μέ δάκρυα στά μάτια
ἀποχαιρετήσαμε τό ἅγιο λείψανο καί προσευχηθήκαμε νά ἀξιωθοῦμε νά ἐπισκεφθοῦμε τόν
Ἱστορικό Οἶκο τοῦ ὁσιοθέντος Χριστοφόρου Παπουλάκου στόν χωρίο Ἄρμπουνα τῶν
Καλαβρύτων, ὅπου φυλάσσεται, γιά νά τό προσκυνήσουμε. Στίς καρδιές μας ὅμως
ἔμεινε ἡ πνευματική πύρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα ἀπό τήν πρεσβεία τοῦ ἁγίου
Σοφιανοῦ, πού ἀπό τότε ἀποτελεῖ πλέον τόν φύλακα Ἅγιό μας. Σέ αὐτόν
προστρέχουμε καί παρακαλοῦμε μέ θέρμη καί ταπεινότητα γιά ὅλα ὅσα μας
ἀπασχολοῦν, γιά νά ἐνδυναμώσει τήν πίστην μας καί νά μᾶς διαφυλάξει ἀπό τίς
σύγχρονες σειρῆνες καί τούς ἐξισλαμισμούς. Ὅπως σημειώνει ὁ ἠπειρώτης λόγιος
Ἰωάννης Λαμπρίδης, «οἱ Ὀθωμανοὶ ἐθεώρουν
καὶ ἐσέβοντο τὸν Ἐπίσκοπον τοῦτον ὡς Ἅγιον διὰ τε τοὺς χρηστοὺς καὶ ἁγίους
αὐτοῦ τρόπους καὶ διὰ τὸ ἑξῆς γεγονός. Ἀπωλέσθη ποτὲ νεανίδος ὀθωμανίδος φέσιον
ὑπὸ φλωρίων κεκαλυμμένον, ὅπερ μετὰ πολλὰς ἔρευνας καὶ ἀνακρίσεις ἄνευρεν ὁ
ἀρχιερεὺς οὗτος ἐντὸς φωλεᾶς πελαργοῦ. Ἐθεωρήθη δὲ τοῦτο ὡς θαῦμα τοῦ ἁγνοῦ καὶ
εὐσεβοῦς τούτου Ἐπισκόπου παρὰ τῶν Ὀθωμανῶν» (βλ. Ἰωαν. Λαμπρίδου,
Ἠπειρωτικὰ Μελετήματα, Ἐκδ. ΕΗΜ, Ἰωάννινα 1971, σσ. 15-16, σημ. 1).
Θέλοντας νά κρατήσουμε τήν χάρη
τοῦ σημειοφόρου Ἁγίου στό σπίτι μας, δέν εἴχαμε χαλάσει τό στεφάνι, στό ὁποῖο
ἀποτέθηκε τό ἅγιο λείψανό του. Καί ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου μας δόθηκε γιά ἄλλη μία
φορά ἁπλόχερα! Τά λουλούδια γιά δεκαπέντε ἡμέρες διατηρήθηκαν ἀπό μόνα τους
ἀμάραντα, ὅπως ἀκριβῶς τήν πρώτη ἡμέρα, πού φτιάχθηκε τό στεφάνι! Τηλεφωνήσαμε
στόν π. Νεκτάριο, γιά νά τοῦ ποῦμε ὅτι τά λουλούδια παραμένουν ἀμάραντα καί μᾶς
εἶπε, ὅταν ἀρχίσουν νά ξεραίνονται, νά τά καπνίσουμε (θυμιατίσουμε) ὡς εὐλογία.
Πράγματι τά τοποθετήσαμε στήν ταράτσα ὥστε ἀπό τόν ἥλιο νά ξεραθοῦν, ὅμως τό
θαυμαστό σημεῖο ἐπιμένει, δέν ἀποσυντίθενται καί διατηροῦνται σάν νά κοιμοῦνται,
διατηρώντας τό χρῶμα τους καί τήν σύνθεσή τους. Τά βάζουμε σέ πλαστικό σακουλάκι
καί νά δίνουμε εὐλογία καί στά χέρια πιστῶν εὐωδιάζουν. Μάλιστα δώσαμε καί σέ
ἕναν εὐλαβέστατο καί πατερικότατο Πανιερώτατο Ἀρχιερέα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
τῆς Κύπρου, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀφαίρεσε τό καπέλο του, ἀσπάστηκε τό ἄνθος καί εἶπε
ὅτι πράγματι εἶναι σάν νά εἶναι ζωντανό ἄνθος τριαντάφυλλου σέ νάρκη. Τότε τό
ἔβαλε πάνω του ὡς εὐλογία. Πραγματικά ὁ Ὅσιος εἶναι ἕνα ἀπό τά μυρίπνοα ἄνθη
τοῦ Παραδείσου.
Ὦ ὁλοζώντανε ἅγιε καί ὁμολογητά
ἱεράρχα τῆς Ἠπείρου, Σοφιανέ σημειοφόρε! Πόση παρρησία ἔχεις στά οὐράνια
στρώματα τοῦ Παραδείσου! Καί πόσο ἁπλόχερά μας χάρισες τά θαύματά σου στόν οἶκο
μας καί στό μαρτυρικό νησί μας! Πρέσβευε
στόν Κύριο καί γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς.
Εὐχή καί στόχος ὅλων μας εἶναι ἡ
ἐπανέκδοση τοῦ βιβλίου μέ τόν βίο καί τίς Ἀκολουθίες τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, ὥστε
νά μπορέσουν ἀκόμη περισσότεροι χριστιανοί νά τόν γνωρίσουν καί νά ἐπικαλοῦνται
μέ πίστη καί εὐλάβεια τόν μεγάλο αὐτόν Ἅγιο τῆς Ὀρθοδοξίας μας!
Ἀπολυτίκιον καί Μεγαλυνάριον τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, ποιηθέντα ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Μοναχοῦ Γερασίμου
Μικραγιαννανίτου, Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἱεραρχίας κεχρισμένος τῷ μύρῳ, ἀρχιερεὺς
περιφανὴς ἀνεδείχθης πᾶσι Χριστοῦ θεράπων ἐνθεώτατος, καὶ σοφῶς ἐποίμανας τὸν
λαὸν τοῦ Κυρίου, Σοφιανέ ὅσιε, διὰ λόγων καὶ ἔργων۰ καὶ νῦν δυσώπει πάντοτε Χριστόν,
ἐλεηθῆναι τοὺς σὲ μακαρίζοντας.
Μεγαλυνάριον.
Τῆς Δρυϊνουπόλεως ἱερὸς ποιμὴν ἀνεδείχθης,
ὡς τῶν πάλαι Ἱεραρχῶν, μιμητὴς ἐν πᾶσι, Σοφιανέ παμμάκαρ, ἐνθέοις προτερήμασι
σεμνυνόμενος.
Περισσότερα γιά τόν ἅγιο Σοφιανό
βλ.:
Πηγές βίου ἁγίου Σοφιανοῦ:
- Φωτ. Γ. Οἰκονόμου, Ἁγιολόγιον πάντων
τῶν ἐν Ἤπειρῳ Ἁγίων, Ἀθῆναι α.χ., σσ. 151-152.
- Μιχ. Γ. Τρίτου, Ἡ Ἐκκλησία στὸ
Ἀνατολικὸ Ἰλλυρικὸ καὶ τὴν Ἀλβανία, Ἐκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1993, σσ.
108-109.
- Ἐπίσημη Ἰστοσελίδα τοῦ:
Ἰνστιτούτου «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος»:
www.papoulakos.gr.
- Ἀρχιμ. Νεκτάριου Ν. Πέττα, δρ.
Φιλοσοφίας & Προέδρου τοῦ: Ἰνστιτούτου «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος», Ὁ ὅσιος Σοφιανός ἐπίσκοπος
Δρυινουπόλεως καί Ἀργυροκάστρου ὁ σημειοφόρος (V26-11-1711) καί ἡ Πολύτσανη
Πωγωνίου, ἐκδόσεις: Ἰνστιτούτου «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος», 2009.
- Ἡμερολόγιο τοῦ ἔτους 2011 μέ
δώδεκα ἄγνωστες ἅγιες μορφές, πού εἶναι ἀφιερωμένο στά 150 χρόνια ἀπό τήν
κοίμηση τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Χριστοφόρου τοῦ Παπουλάκου (+ 18-1-1861), τοῦ
ὁποίου τό ὄνομα φέρει τό μή κερδοσκοπικό: Ἰνστιτοῦτο «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος», καθώς καί στά 300 χρόνια ἀπό τήν κοίμηση τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός
ἡμῶν Σοφιανοῦ, ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως καί Ἀργυροκάστρου (+ 26-11-1711).
