Εγκύκλιος Πρωτοχρονιά 2025 κ.κ. Χρυσοστόμου Μητροπολίτου Πατρών

 

Σκέψεις οδυνηρές με αφορμή την τελευταία Ιεραρχία - "Ο Αρχιερέας είναι ο πρώτος των Ιερέων" όμως...

«Παῦλος καί Τιμόθεος

δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ, πᾶσι

τοῖς ἁγίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ

τοῖς οὖσι ἐν (Φιλίπποις)

σύν ἐπισκόποις καί διακόνοις»

Φιλιππισίους 1,1

Μνημονεύει τούς πιστούς πρό τῶν ἐπισκόπων καί διακόνων, διότι οἱ ἐπίσκοποι καί κληρικοί εἶναι διά τήν ἐκκλησίαν καί διά τήν οἰκοδομήν τῶν πιστῶν· οὐχί αἱ ἐκκλησίαι καί οἱ πιστοί διά τούς ἐπισκόπους καί κληρικούς.

Οἱ κληρικοί εἶναι διάκονοι τῶν πιστῶν καί οὐχί οἱ πιστοί δούλοι κυριαρχούμενοι ὑπό τῶν κληρικῶν καί ἐργαζόμενοι διά τήν ἐπιρροήν καί τόν πλουτισμόν τούτων.

«Οὐχ ὅτι κυριεύομεν ὑμῶν τῆς πίστεως, ἀλλά συνεργοί ἐσμέν τῆς χαρᾶς» (Β΄ Κορ. α.24)

Π. Ν. Τρεμπέλας,

Ὑπόμνημα εἰς τάς ἐπιστολάς τῆς Κ. Διαθήκης,

τ. Β΄, σελ. 167-168

Είναι γνωστό και μη συζητούμενο ανοιχτά (αλλ’ εν κρυπτώ και παραβύστω) ότι το σώμα διοίκησης της Εκκλησίας (...η Ιεραρχία...) έχει de facto ανατρέψει το λόγο του Χριστού... για τους πρώτους και τους τελευταίους...!!

Έχει διχοτομήσει τον κλήρο σε πληβείους και σε πατρίκιους και μπαίνοντας στην λογική κάστας έχει εξασφαλίσει σιωπηρή ανανέωση των μελών του σώματος διοίκησης κατά τις επιθυμίες και τις επιλογές του κάθε εποχή... Πρώτου!

Στις απορίες των... εκλογέων (πώς είπατε;) η απάντηση είναι... Συμφωνεί ο Πρώτος;;

Ο... Περικλής έχει «αναστηθεί με... ωμοφόριο» επιβάλλοντας την ενός ανδρός αρχή.

Οι ιερείς έχουν διαιρεθεί (μετά την διχοτόμηση) σε κληρικούς δυο ταχυτήτων (με... μέλλον και χωρίς μέλλον!!) και η Ιεροσύνη κατάντησε αξίωμα επιδιωκτέο και προαγωγή κοινωνικής ισχύος και κύρους.

Στους νεαρούς διάκους που είναι... άγαμοι (άλλη κατάντια...) οι ευσεβείς ανόητοι (πληθωριστικό νόμισμα στους χώρους της Εκκλησίας) εύχονται, στον σχεδόν έφηβο κληρικό... Άντε και δεσπότης...!!

Τι να μείνει (και μετά από αυτά...) στο ανύπαρκτο μυαλό του, με τόσον αέρα;;

Η θεολογία βαρύγδουπων ονομάτων (γνωστές διδακτορικές εργασίες, ουσιαστικά βοηθών «επισκόπων») έχει «χτίσει» ΔΥΟ ΙΕΡΩΣΥΝΕΣ.

Την... «υπαρκτή» του αρχιερέως και την... εκ παραχωρήσεως του Ιερέως!

ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε Βιβλική θεολογία που δεν διακρίνει διαίρεση Ιερωσύνης αλλά διακονήματα της ΜΙΑΣ Ιερωσύνης, και η οποία δεν είναι ιδιοκτησία ΚΑΝΕΝΟΣ, ει μη μόνον του φυσικού κατόχου της, Ιησού.

Η στρεβλή ανάγνωση του αποστολικού... εἴ τις ἐπισκοπῆς ὀρέγεται... με την φρικτή παρανόηση ότι σημαίνει... όποιος θέλει να γίνει διοικητής... αποπροσανατόλισε το θέμα και προσπαθεί με δικηγορίστικα τερτίπια να ερμηνεύσει «μπαλώνοντας» το... μιας γυναικός άνδρα και την φροντίδα των παιδιών!!

Η επισκοπή στον απόστολο είναι η φροντίδα των αδελφών... όχι η Μητρόπολη Καρυουπόλεως!

Ο απόστολος εννοεί καθένα χριστιανό που θέλει να γίνει παπάς!

Παπάς είναι και ο... δεσπότης, (άλλη... διαφωτιστική προσφώνηση για την ποιότητα και το είδος των σχέσεων μέσα στο Σώμα (...καλά...!!) της Εκκλησίας.

Οι όροι επίσκοπος-πρεσβύτερος εναλλάσσονται αυτονόητα.

Όπως λέει ο Θεοδώρητος Κύρου, «Τούς αὐτούς ἐκάλουν ποτέ πρεσβυτέρους καί ἐπισκόπους». (Και ο απόστολος:)

«Διδάσκει... μή τό ἀξίωμα ποθεῖν ἀλλά τῆς ἀξίας τό ἔργον ἐπιζητεῖν. Οὐκ εἶπε τιμῆς, οὐκ εἶπε δορυφορίοις, ἀλλά καλοῦ ἔργου. Ἔργον ἐστί τό πρᾶγμα, οὐκ ἄνεσις· φροντίς, οὐ τρυφή· λειτουργία ὑπεύθυνος, οὐκ ἀρχή ἀνεξέταστος».

Και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Ἐπίσκοπος δέ ἑκόντων ἄρχων, οὐκ ὀφείλει αὐθάδης εἶναι, ὥστε αὑτογνωμόνως καί αὑτοβούλως, καί ἄνευ γνώμης τῶν ἀρχομένων πράττειν· τυραννικόν γάρ τοῦτο». Στα χωρία τῆς Α΄ Πέτρου 5,1-2 (Πρεσβυτέρους τούς ἐν ἡμῖν παρακαλῶ ὁ συμπρεσβύτερος... ποιμάνατε τό ἐν ἡμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες...)· τῆς Α΄ Πρός Τιμόθεον 3,1-7 και 4, 13-16· και της πρός Τίτον 1,5-9 (...καταστήσας κατά πόλιν πρεσβυτέρους... δεῖ γάρ τόν ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι...) φαίνονται όλα αυτά ΣΑΦΩΣ.

Ο αρχιερέας (αντιγραφή του όρου από την Παλαιά Διαθήκη) είναι απλά ο πρώτος των ιερέων, ούτε πατέρας τους, ούτε άλλης υφής και ποιότητος πρόσωπο!

Σαφώς έχει την ευθύνη (δοσμένη σ’ αυτόν από τους συναδέλφους του ιερείς και τους χριστιανούς της επισκοπής, που τον εξέλεξαν «επιβλέποντα-επίσκοπο») του ελέγχου της ποιότητας της ιερωσύνης στην Επισκοπή τους, της διδασκαλίας (άλλο μαρτύριο τα... δεσποτικά κηρύγματα...) και της ευρυθμίας στο τοπικό Εκκλησιαστικό Σώμα.

Η χειροτονία κατάντησε, από την αποστολική επισήμανση περί... «τοῦ χαρίσματος, ὃ ἐδόθη σοι διὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου» (Α΄ Τιμ. 4,13-16) σε ευαρέσκεια δεσποτική, και όσον αφορά την επιλογή των προσώπων και όσον αφορά το τυπικό τέλεσης. Τα χέρια (στο τυπικό των χειροτονιών) περιορίστηκαν εις μόνα τα του ενός...!!

Στους «αιρετικούς» Καθολικούς ακουμπούν όλοι οι ομόβαθμοι πρεσβύτεροι ή αρχιερείς ένας-ένας (ακόμη και όταν χειροτονεί ο Πάπας!!), ακόμα και όταν δεν συλλειτουργούν, αλλά απλώς παρίστανται, τα χέρια τους στο κεφάλι του χειροτονουμένου. Φυσικά ο διάκονος δεν έχει ιερωσύνη, είναι αυτό που λέει η προσηγορία του... βοηθός.

Όσο για το θέμα της επιλογής του ιερέα... ούτε την συμμαρτυρία καλά–καλά δεν υλοποιούμε που λέει: «...οὐ μήν ἀλλά καί παρ’ ἄλλων ἀξιοπίστων ἀνδρῶν πληροφορηθείς τῶν εἰδότων τήν αὐτοῦ πολιτείαν...»!! Συνήθως οι υπεύθυνοι τα ξέρουν όλα και μετά... τρέχουμε όλοι.

Η παραπλανητική ερμηνεία εκ παραλλήλου, των επιστολών του αγίου Ιγνατίου για την κιθάρα και τις χορδές, φαντασιώνεται ότι μπορεί και να υπάρχει... κιθάρα χωρίς χορδές, τουτέστιν ασώματος κεφαλή και δεν διανοείται ότι ο άγιος εννοεί την απαραίτητη και απαράβατη συνύπαρξη, ώστε να υπάρχει Σώμα Εκκλησίας!!!

Βεβαιότατα θα συμφωνήσουν σ’ αυτό όλοι, ΟΜΩΣ, πώς γίνεται να είναι θεολογικά και εκκλησιαστικά όρος sine qua non, η ύπαρξη των λαϊκών για τον απαρτισμό του Σώματος, και συγχρόνως κανείς να μη τους ρωτάει για ΤΙΠΟΤΕ;;

Πώς γίνεται να διαστρέφεται ο λόγος του αγίου Γρηγορίου (Τί στρατηγεῖν ἐπιχειρεῖς, τεταγμένος ἐν στρατιώταις), που λέει ότι καθένας πρέπει να ξέρει την θέση και τον ρόλο που έχει στο σύνταγμα (...όχι το στρατιωτικό!) το οποίο για να είναι «σύνταγμα» απαιτεί την αλληλοαποδοχή για την συνείδηση αρτιότητας;

Ότι είμαστε σε περίοδο παρακμής είναι «Ηλίου φαεινότερον». Όμως το γενικό κοινωνικό κομφούζιο (που μπορεί να είναι και μια ελπίδα αναζήτησης ποιότητας από κάποιους...) όταν, αντί θεραπευτικού και αναγεννητικού προζυμιού, δέχεται «μέσα του» «απόβλητα» θρησκευτικής συναισθηματικής ατμοσφαίρας, και νομικίστικες επιβολές, πόση πιθανότητα εξυγίανσης μπορεί να έχει; Όνειρα, θερινής και χειμερινής, νυκτός!!! Καμία πιθανότητα αλλαγής πλην της διαδρομής που περιγράφει η σοφή παροιμία: «Πώς πάνε κόρακα τα παιδιά σου; Όσο παν και μαυρίζουν!!!»

Τα ξανάφεραν όλα αυτά στην επιφανειακή επικαιρότητα της Εκκλησίας οι... εκλογές (βρέστε άλλη λέξη... ΔΕΝ είναι εκλογές! Ψηφοφορία είναι αρμοδιότερη λέξη)... Δεσποτάδων... υπαρκτών (για Επισκοπή–Μητρόπολη) και ανυπάρκτων (Βοηθοί Επίσκοποι... εδώ γελάμε!).

Στις τελευταίες λοιπόν... εκλογές, αφού τα τέσσερα πέμπτα των μελών εξετέλεσαν την εντολή που έλαβαν, όταν άρχισε η έτι γελοιότερη διαδικασία εκλογής βοηθών... απέσχον, αναλόγως διασυνδέσεων κατά το εν τρίτον ή και πλέον. Έστω... Αν ανοίξουμε το λεξικό του Montanari για τα αρχαία Ελληνικά (...την ιερή μας γλώσσα) και αναζητήσουμε το νόημα της λέξεως ΑΡΕΤΗ θα μάθουμε (αν μάθουμε- αφού δεν μας το έμαθε η σχέση μας με την Εκκλησία) ότι σημαίνει = «Ποιότητα, αξία, ικανότητα, χάρισμα, τόλμη, θάρρος»!

Έλεος πατέρες!! Αν χαθεί η ποιότητα του θάρρους, τι μένει; Αφού διαφοροποιείστε από αυτό το θέατρο σκιών (περί αυτού πρόκειται) του βοηθού, διαφοροποιηθείτε επί της ουσίας! Βγείτε και πείτε το στεντορείως!

Μη κρύβεστε πίσω από «συνετές σκοπιμότητες» και φροντίδα... μη σκανδαλισμού και αποφυγή ιεροκατηγορίας!!

Μέθοδοι με τις οποίες κάναμε μουγγούς τους χριστιανούς! Σκανδαλισμός είναι η καταφρόνηση του θελήματος του Θεού και των κανόνων της Εκκλησίας, όχι το να μας απασχολεί ένα τέτοιο συμβάν. Ιεροκατηγορία είναι η συκοφαντική δυσφήμηση του κληρικού όχι η επισήμανση των λαθών. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είναι στο απυρόβλητο...

Εκλογή βεβαίως σημαίνει, αναζήτηση της καλύτερης λύσεως του θέματος. Έλεγχος ποιότητος του υποψηφίου. Διερεύνηση της δυνατότητας να είναι διδάσκαλος της πίστεως και όχι ευσεβής τιποτολόγος. Γνώση της μέχρι τούδε ζωής του!

Κατάθεση από μέρους του των οικονομικών του δεδομένων.! Μη... εκλέγετε «χωλούς και αναπήρους ψωμοζήτες» (Κ. Οικονόμος). Μας σκανδαλίζει το ότι απαγορεύεται η συζήτηση και η διακρίβωση των δεδομένων των υποψηφίων πριν την εκλογή των υποψηφίων και έτσι... αναγκάζεστε (χα–χα-χα) να το κάνετε στα παρασκήνια... !!

Η κωμωδία πάντως των βοηθών... «παραβρώμισε» και να μας συγχωρείτε.

Έστω, ο επίσκοπος αδυνατεί να εκτελέσει τα καθήκοντα του!

Πρώτον, γιατί «καταργεί τον τόπον» (Λουκ 13,7) αφού πλέον δεν επαρκεί σωματικά; Δεύτερον, σε τι θα τον βοηθήσει η «αρχιερατική ιδιότητα» του βοηθού; Αυτόν ή τον «βοηθό» θα βοηθήσει... σε αυταπάτες!!;;

Μήτρα–ράβδος–εγκόλπια, φοράνε τώρα και οι βοηθοί. Άντε και... "φήμη"!! (Άλλη... αυτογελοιοποίηση....) Τι να σκεφτεί κάποιος;

Ξέρετε... υπάρχουν (ατυχώς...;;) και κάποιοι που σκέπτονται. Είναι λοιπόν (ρωτάμε...!;) ποιμαντική μέριμνα τέτοιου είδους ενέργειες, η εκλογή δηλαδή βοηθών «επισκόπων» (τι επισκοπούν;) ή συντεχνιακά συμφέροντα;

Αφορούν το Σώμα της Εκκλησίας ή αποδομούν το Σώμα της Εκκλησίας; Μαθαίνουν το ποίμνιο την θυσιαστική φροντίδα ή δίνουν το μήνυμα του βολέματος και των παιχνιδιών... ἐν οὐ παικτοῖς...;;!!

«Η σιωπή των αμνών» δεν πρέπει να σας αναπαύει. Οι... αμνοί έχουν αποχωρήσει ήδη ουσιαστικά!

Μένει τυπική σχέση διαδικασιών και «παραδοσιακής» παρουσίας!! Αυταπάτες!

Οι ναοί αδειάζουν κατ’ αρχάς από πρόσωπα που θα μπορούσαν να γίνουν διαμορφωτές γνώμης και κληρικοί θυσίας (καταντά σταδιακά και περισσότερο η υπόθεση στην παροιμία την κακή και παλαιά: «Οἱ τοῦ βίου ναυαγοί τοῦ Ὑψίστου λειτουργοί») και στη συνέχεια αραιώνει ο θάνατος και τους εκ παραδόσεως παρόντας, οι οποίοι ατυχώς δεν κατόρθωσαν να πείσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους για την αξία μιας τέτοιας σχέσεως. Βλέπετε με ακατανόητη γλώσσα, συνεννόηση δεν γίνεται!!

Μη επικαλείστε το «ιδανικό» παρελθόν, γιατί τότε θα ανήκετε σ’ αυτό, το -πλέον- ανύπαρκτο παρελθόν...

Οι τέτοιας μορφής νεκροί... δεν ζωντανεύουν! Είναι ιστορία.

Ο Χριστός απευθύνεται στο «Σήμερα», όχι στην ιστορία.

Η Εκκλησία απευθύνεται (ή δεν μπορεί να απευθυνθεί) στο τώρα, όσο οδυνηρό και αν είναι.

Αν γίνει η Εκκλησία μια θρησκευτική σκηνογραφία–δράμα (που έγραψε και ο Μπάρι Άνσγουορθ: «Θρησκευτικό δράμα») με ψευδεπίχρυσα άμφια και... μανδύες (στην καρακοσμάρα μας του αυτοκρατορικού «μεγαλείου») θα ικανοποιούνται νοσηρά ψυχόρμητα όσων βλέπουν τον χώρο της Εκκλησίας ως πασαρέλα ανάδειξης της ανυπαρξίας τους.

Ο μακάριος πατήρ Ιωήλ Γιαννακόπουλος διέκρινε απόλυτα το αξίωμα από την αξία και έλεγε: Αν έχεις αξία δεν χάθηκε ο κόσμος αν θα αποχτήσεις ή όχι αξίωμα. Αν δεν έχει αξία, τι να το κάνεις το αξίωμα; Θα σε εκθέτει.

Εύχεστε ... για καλύτερες μέρες..

Αναλάβατε... την ευθύνη της αλλαγής.

Ἀναστήσατε... τήν σκηνήν τήν πεπτωκυίαν.

Αυτά είναι η ευθύνη σας, όχι ακτιβιστικές κοινωνικοδραστηριότητες και χειροτονίες (όπως γίνονται...) fake βοηθών.

Ἐλέει καί οἱκτιρμοῖς τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτήρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, σωθείημεν ΑΠΑΝΤΕΣ

Υ.Γ.: Ελπίζω να μη πιστεύετε ούτε να θεωρείτε ότι «το πρόβατο που δεν βελάζει είναι το καλύτερο»!

Το νομοσχέδιο για τον πολιτικό "γάμο"...

Του Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Τό νομοσχέδιο γιά τόν πολιτικό γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων ψηφίσθηκε ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν Βουλευτῶν τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων καί εἶναι ὁ νόμος 5089/16-2-2024 μέ τίτλο «ἰσότητα στόν πολιτικό γάμο, τροποποίηση τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα σέ ἄλλες διατάξεις». Τά ἐπιχειρήματα καί ἀπό τίς δύο πλευρές διατυπώθηκαν καί ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος θά ἐξετάση τό θέμα αὐτό μέ εὐθυκρισία καί ἀντικειμενικότητα.

Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἔπρεπε νά κάνη, διά τῆς Ἱεραρχίας ὁμολόγησε τήν πίστη της γιά τόν ἄνθρωπο, τόν γάμο καί τήν οἰκογένεια, ἀλλά καί διετύπωσε τήν γνώμη της στούς Βουλευτές μέ ἰσχυρά νομικά ἐπιχειρήματα. Οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας ἦταν συγκεκριμένες, νηφάλιες, προσεκτικές, χωρίς ἀπειλές, ἔδειξαν τόν συδυασμό ἀγάπης καί ἀλήθειας. Ὅμως, δέν εἰσακούσθηκε ἀπό τήν πλειοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, γιά διαφόρους λόγους. Παρά ταῦτα, πολλοί Βουλευτές ὅλων τῶν πολιτικῶν παρατάξεων συντονίσθηκαν, γιά διαφόρους λόγους, μέ τήν ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας, παρά τήν ψυχολογική πίεση πού δέχθηκαν.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐκφράσθηκε συνοδικῶς, ἀλλά καί συνοδικῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίση τήν ὅλη κατάσταση πού δημιουργεῖται μετά τήν ψήφιση τοῦ νέου νόμου 5089/2024.

Τό ζητούμενο εἶναι πῶς ἡ Ἐκκλησία θά διαχειρισθῆ τήν κατάσταση πού προῆλθε ἀπό τήν ψήφιση τοῦ νόμου αὐτοῦ καί ὅπως ψηφίσθηκε. Θά διατυπώσω μερικές σκέψεις γιά τό θέμα αὐτό.

Κατ’ ἀρχάς ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά θεωρήση ὅτι ἠττήθηκε στόν ἀγώνα αὐτόν. Ἡ ἀλήθεια ποτέ δέν ἠττᾶται, ἀμφισβητεῖται πρός τό παρόν, ἀλλά παραμένει ἄφθαρτη στούς αἰῶνες. «Μεγάλη ἡ ἀλήθεια καί ὑπερισχύει». Ἡ λέξη ἀλήθεια ἀποτελεῖται ἀπό τό στερητικό α καί τήν λήθη πού δηλώνει κάτι πού βγαίνει ἀπό τήν ἀφάνεια, τήν λήθη. Αὐτό πολύ περισσότερο ἰσχύει γιά τήν ἀλήθεια περί Θεοῦ, ἀνθρώπου, γάμου, οἰκογένειας, κοινωνίας.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει πείρα εἰκοσιένα αἰώνων καί κεφαλή της εἶναι ὁ Χριστός. Ὅσοι πολέμησαν ἤ ἀμφισβήτησαν τήν Ἐκκλησία περιῆλθαν στήν ἀφάνεια, ὅμως ἡ Ἐκκλησία καί ὡς θεσμός παραμένει καί θά παραμείνη στούς αἰῶνες. Ἔτσι, ἐπ’ οὐδενί λόγῳ πρέπει νά ἐπικρατήση ἀπογοήτευση, οὔτε νά παρατηρηθοῦν σπασμωδικές κινήσεις ἀπό Κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, γιατί τέτοιες κινήσεις δείχνουν ἀδυναμία.

Ὅμως, στήν παροῦσα φάση πρέπει μέ τήν πεῖρα πού διαθέτει ἡ Ἐκκλησία νά διαχειρισθῆ κατά τόν καλύτερο τρόπο τήν κατάσταση πού δημιουργήθηκε μέ τήν ἀλλαγή τοῦ θεσμικοῦ ρόλου τῆς οἰκογένειας, ὕστερα ἀπό τήν τροποποίηση τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα.

Προφανῶς, ἀπαιτεῖται ἑνότητα στήν Ἱεραρχία καί τήν Ἐκκλησία, ὥστε νά μή ἐπιχειρηθοῦν διασπάσεις, πράγμα πού θά εὐχαριστήση τούς «ἐχθρούς» της. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν πρέπει νά γίνονται διασπαστικές ἐνέργειες, μεμονωμένες ἐνέργειες καί ἐπιβολές διαφόρων δημοσίων ἐπιτιμίων σέ ὅσους ψήφισαν τόν νόμο. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο θά διαχειρισθῆ ἡ Ἐκκλησία τό πρόβλημα αὐτό πρέπει νά εἶναι ἀποτέλεσμα συζήτησης καί ἀπόφασης τῶν Συνοδικῶν Ὀργάνων της. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ἐνεργῆ συντεταγμένα.

Νά θυμίσω ὅτι ἡ Ἀνώτατη Ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἡ Ἱεραρχία, ἐνῶ ἡ Συνοδική ἀρχή πού ὑλοποιεῖ τίς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας καί εἰσηγεῖται σέ αὐτήν εἶναι ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος• καί οἱ Συνοδικές Ἐπιτροπές εἰσηγοῦνται τά δέοντα στήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο, γιά νά καταλήξουν στήν Ἱεραρχία.

Ἑπομένως, σέ πρώτη φάση ἡ διαχείριση τοῦ θέματος αὐτοῦ πρέπει νά γίνη ἀπό τήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο, πού συνέρχεται κάθε μήνα, στήν ὁποία αὐτήν τήν περίοδο συμετέχουν Ἀρχιερεῖς μέ πεῖρα, κρίση καί σοφία. Θά πρέπει νά τήν ἐμπιστευθοῦμε καί ὅταν ὡριμάση ὁ χρόνος νά ἑτοιμασθῆ εἰδική ἐμπεριστατωμένη καί νηφάλια εἰσήγηση στήν Ἱεραρχία. Προφανῶς, ἀπαιτεῖται ψυχραιμία, διάκριση, νηφαλιότητα, πού εἶναι γνωρίσματα ὥριμου ἐκκλησιαστικοῦ καί θεολογικοῦ λόγου καί ὄχι ἀποσπασματικοῦ, σπασμωδικοῦ καί μεμονωμένου λόγου. Πάντοτε εἶναι ἐπικίνδυνα τά δύο ἄκρα, ἤτοι ὁ ζηλωτισμός καί ὁ ἐνδοτισμός.

Πάνω ἀπό ὅλα πρέπει νά γίνη κατανοητό ὅτι δέν ἔχουμε ἀπέναντί μας ἐχθρούς, ἀλλά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, τά ὁποῖα ἔχουν τίς δικές τους ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες διαμορφώθηκαν μέ τήν ἐπίδραση διαφόρων ἰδεολογικῶν φιλοσοφικῶν καί κοινωνικῶν ρευμάτων καί χρειάζονται εἰδική ἀντιμετώπιση. Δέν μποροῦμε νά διδάσκουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικό θεραπευτήριο, ὅτι ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο ὡς ἰατρός καί ὄχι ὡς δικαστής καί ἐμεῖς νά ἐνεργοῦμε εἰσαγγελικά. Ἑπομένως, δέν ἔχουμε ἀπέναντί μας ἐχθρούς, ἀλλά μέλη μέ τίς δικές τους ἀπόψεις καί μάλιστα «ἐντός τῶν πυλῶν», δηλαδή μπορεῖ νά εἶναι θεολόγοι καί κληρικοί.

Αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά μελετηθῆ ἀπό τά Συνοδικά Ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας τό μεγάλο πρόβλημα τῆς ἐκκοσμίκευσης, πού ἀπασχολεῖ ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐκκοσμίκευση παρατηρεῖται στήν Θεολογία, τήν ἐκκλησιαστική ζωή, τήν λατρεία καί τήν ποιμαντική. Ἀκόμη πρέπει νά μελετηθῆ τό πρόβλημα τῆς ἐκκοσμίκευσης τῆς πνευματικῆς ζωῆς τόσο ἡ ἐκκοσμίκευση ὅσο καί ἡ ἐκνομίκευση, ἀποτελοῦν σύγχρονα ἐκκλησιαστικά προβλήματα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀνοικτή σέ ὅλους, ἀλλά χρειάζονται ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιά νά ζῆ κανείς στόν χῶρο της.

Ἐπίσης, πρέπει νά μελετηθῆ τό μεγάλο θέμα τοῦ «δικαιωματισμοῦ», δηλαδή τί εἶναι τό δικαίωμα καί τί ὄχι, τί σημαίνει ἰσότητα ὅλων τῶν ἀνθρώπων στό δικαίωμα καί ἐάν ὅλα τά δικαιώματα μποροῦν νά ἱκανοποιηθοῦν, καί τί εἶναι ὁ «δικαιωματισμός». Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης πρίν μισό σχεδόν αἰώνα ἔλεγε ὅτι, ἡ Ἐκκλησία στό μέλλον καί ἐννοοῦσε τήν ἐποχή μας, θά ἀντιμετωπίση σοβαρά προβλήματα πού προέρχονται ἀπό τόν οἰκουμενισμό-σχετικισμό, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐπιστήμης καί τήν ἀπαίτηση τῶν δικαιωμάτων. Ἀκριβῶς αὐτά εἶναι τά σύγχρονα προβλήματα.

Ἐξειδικευμένες ἀποφάσεις γιά τόν τρόπο τοῦ Βαπτίσματος τῶν παιδιῶν, γιά τόν τρόπο συμμετοχῆς τῶν ἀρχόντων στήν θεία Λειτουργία, γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν ὁμοφυλοφίλων πού κάνουν «πολιτικό γάμο» κλπ. πρέπει νά ληφθοῦν ἀπό τήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο ἄμεσα καί ἀργότερα ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅταν ὡριμάσουν οἱ συνθῆκες, ὕστερα ἀπό ὥριμη καί τεκμηριωμένη εἰσήγηση. Δέν εἶναι δυνατόν αὐτό τό μεγάλο θέμα πού ἔχει σημαντικές διαστάσεις νά ἀφήνεται στήν πρωτοβουλία καί στίς ἀπόψεις τοῦ κάθε μέλους τῆς Ἐκκλησίας, Κληρικοῦ, μοναχοῦ καί λαϊκοῦ.

Ἡ Ἀποστολική Σύνοδος τοῦ 48 μ.Χ. καί ὅλες οἱ Τοπικές καί Οἰκουμενικές Σύνοδοι μᾶς ἔδειξαν τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζει τά προβλήματα ἡ Ἐκκλησία. Δέν χρειάζεται οὔτε ἐφησυχασμός, οὔτε προχειρότητα, ἀλλά φωτισμός ἀπό τόν Θεό καί νοῦς νηφάλιος καί φωτισμένος ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Τελικά, πρέπει νά γίνη ἀντιληπτό ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἔχει δείξει ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία, συζητᾶ ἐπαρκῶς τά θέματα, δέν ἐνεργεῖ βεβιασμένα, κάτω ἀπό τήν πίεση τοῦ χρόνου, ἀλλά ἀναμένει νά ὡριμάσουν τά πράγματα, ὥστε οἱ ἀποφάσεις της νά μή μεταβάλλονται εὔκολα, καί νά εἶναι διαχρονικές καί πρό παντός σωτήριες γιά τούς ἀνθρώπους.

Εκκλησία Ελλάδος: «Η χριστιανική παραδοσιακή οικογένεια αποτελείται από πατέρα, μητέρα και παιδιά»

 

«Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περί τοῦ Γάμου»

Ὅπως ἔχετε ἐνημερωθῆ, μόλις πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες, δηλαδή τήν 23η Ἰανουαρίου 2024, συνῆλθε ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού εἶναι ἡ Ἀνωτάτη Ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά μελετήση τό θέμα πού ἀνέκυψε στίς ἡμέρες μας, δηλαδή τήν θέσπιση τοῦ «πολιτικοῦ γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, μέ ὅλες τίς συνέπειες πού ἐπιφέρει αὐτό στό οἰκογενειακό δίκαιο.

Ἡ Ἱεραρχία συζήτησε ἐπαρκῶς τό θέμα αὐτό μέ ὑπευθυνότητα καί νηφαλιότητα, ἀποδεικνύοντας γιά μιά ἀκόμη φορά τήν ἑνότητά της, καί στήν συνέχεια ὁμόφωνα ἀποφάσισε τά δέοντα πού ἔχουν ἀνακοινωθῆ.

Μιά ἀπό τίς ἀποφάσεις πού ἔλαβε εἶναι νά ἐνημερώση τό πλήρωμά της, τό ὁποῖο θέλει νά ἀκούση τίς ἀποφάσεις της καί τίς θέσεις της. Μέσα στό πλαίσιο αὐτό, ἡ Ἱεραρχία ἀπευθύνεται πρός ὅλους ἐσᾶς, γιά νά διατυπώση τήν ἀλήθεια γιά τό σοβαρό αὐτό θέμα.

1. Τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, διά μέσου τῶν αἰώνων, εἶναι διπλό, δηλαδή θεολογικό, μέ τό νά ὁμολογῆ τήν πίστη της, ὅπως τήν ἀποκάλυψε ὁ Χριστός καί τήν ἔζησαν οἱ Ἅγιοί της, καί ποιμαντικό, μέ τό νά ποιμαίνη τούς ἀνθρώπους στήν κατά Χριστόν ζωή.

Αὐτό τό ἔργο της φαίνεται στήν Ἁγία Γραφή καί στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖες θέσπισαν ὅρους γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ἱερούς κανόνες, πού καθορίζουν τά ὅρια μέσα στά ὁποῖα πρέπει νά κινοῦνται ὅλα τά μέλη της, Κληρικοί, Μοναχοί καί Λαϊκοί.

Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία ποιμαίνει, δηλαδή θεραπεύει τίς πνευματικές ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων, ὥστε οἱ Χριστιανοί νά ζοῦν σέ κοινωνία μέ τόν Χριστό καί τούς ἀδελφούς τους, νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν φιλαυτία καί νά ἀναπτυχθῆ ἡ φιλοθεΐα καί ἡ φιλανθρωπία, δηλαδή ἡ ἰδιοτελής, φίλαυτη ἀγάπη νά γίνη ἀνιδιοτελής ἀγάπη.

2. Ὁ Θεός ἀγαπᾶ ὅλους τούς ἀνθρώπους, δικαίους καί ἀδίκους, ἀγαθούς καί κακούς, ἁγίους καί ἁμαρτωλούς∙ αὐτό κάνει καί ἡ Ἐκκλησία. Ἄλλωστε, ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικό Νοσοκομεῖο πού θεραπεύει τούς ἀνθρώπους, χωρίς νά ἀποκλείη κανέναν, ὅπως δείχνει ἡ παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, τήν ὁποία εἶπε ὁ Χριστός (Λουκ. ι΄, 3037).

Τό ἴδιο κάνουν καί τά νοσοκομεῖα καί οἱ ἰατροί γιά τίς σωματικές ἀσθένειες. Ὅταν οἱ ἰατροί κάνουν χειρουργικές ἐπεμβάσεις στούς ἀνθρώπους, κανείς δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθῆ ὅτι δέν ἔχουν ἀγάπη.

Ἀλλά οἱ ἄνθρωποι ἀνταποκρίνονται διαφορετικά σέ αὐτήν τήν ἀγάπη τῆς Ἐκκλησίας∙ ἄλλοι τήν ἐπιθυμοῦν καί ἄλλοι ὄχι. Ὁ ἥλιος ἀποστέλλει τίς ἀκτῖνες του σέ ὅλη τήν κτίση, ἄλλοι ὅμως φωτίζονται καί ἄλλοι καίγονται, καί αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπό τήν φύση αὐτῶν πού δέχονται τίς ἡλιακές ἀκτῖνες.

Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία ἀγαπᾶ ὅλα τά βαπτισθέντα παιδιά της καί ὅλους τούς ἀνθρώπους πού εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, μικρούς καί μεγάλους, ἀγάμους καί ἐγγάμους, Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς, ἐπιστήμονες καί μή, ἄρχοντες καί ἀρχομένους, ἑτεροφύλους καί ὁμοφυλοφίλους, καί ἀσκεῖ τήν φιλάνθρωπη ἀγάπη της, ἀρκεῖ, βέβαια, νά τό θέλουν καί οἱ ἴδιοι καί νά ζοῦν πραγματικά στήν Ἐκκλησία.

3. Ἡ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν Γάμο ἀπορρέει ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τήν διάταξη τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου.

Στό βιβλίο τῆς Γενέσεως γράφεται: «Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καί εὐλόγησεν αὐτούς λέγων˙ αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν γῆν καί κατακυριεύσατε αὐτήν καί ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καί τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καί πάντων τῶν κτηνῶν καί πάσης τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπί τῆς γῆς» (Γεν., 1, 2728).

Αὐτό σημαίνει ὅτι «ἡ δυαδικότητα τῶν δύο φύσεων καί ἡ συμπληρωματικότητά τους δέν ἀποτελοῦν κοινωνικές ἐπινοήσεις, ἀλλά παρέχονται ἀπό τόν Θεό»∙ «ἡ ἱερότητα τῆς ἕνωσης ἄνδρα καί γυναίκας παραπέμπει στήν σχέση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας»∙ «ὁ χριστιανικός Γάμος δέν εἶναι ἁπλῆ συμφωνία συμβίωσης, ἀλλά ἱερό Μυστήριο, διά τοῦ ὁποίου ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα λαμβάνουν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ γιά νά προχωρήσουν πρός τήν θέωσή τους»∙ «ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα εἶναι συστατικά στοιχεῖα τῆς παιδικῆς καί τῆς ἐνήλικης ζωῆς».

Ὅλη ἡ θεολογία τοῦ Γάμου φαίνεται καθαρά στήν ἀκολουθία τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, στά τελούμενα καί τίς εὐχές. Σ’ αὐτό τό Μυστήριο ἡ ἕνωση ἀνδρός καί γυναικός ἱερολογεῖται ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μέ τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις.

Τά ἀποτελέσματα τοῦ ἐν Χριστῷ Γάμου εἶναι ἡ δημιουργία καλῆς συζυγίας καί οἰκογενείας, ἡ γέννηση παιδιῶν, ὡς καρποῦ τῆς ἀγάπης τῶν δύο συζύγων, ἄνδρα καί γυναίκας, καί ἡ σύνδεσή τους μέ τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Ἡ μή ὕπαρξη παιδιῶν χωρίς τήν εὐθύνη τῶν συζύγων, δέν διασπᾶ τήν ἐν Χριστῷ συζυγία.

Ἡ χριστιανική παραδοσιακή οἰκογένεια ἀποτελεῖται ἀπό πατέρα, μητέρα καί παιδιά, καί σέ αὐτήν τήν οἰκογένεια τά παιδιά ἀναπτύσσονται, γνωρίζοντας τήν μητρότητα καί τήν πατρότητα πού θά εἶναι ἀπαραίτητα στοιχεῖα στήν μετέπειτα ἐξέλιξή τους.

Ἐξ ἄλλου, ὅπως φαίνεται στό «Εὐχολόγιο» τῆς Ἐκκλησίας, ὑπάρχει σαφέστατη σύνδεση μεταξύ τῶν Μυστηρίων τοῦ Βαπτίσματος, τοῦ Χρίσματος, τοῦ Γάμου, τῆς Ἐξομολογήσεως καί τῆς Θείας Κοινωνίας τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Κάθε διάσπαση αὐτῆς τῆς σύνδεσης δημιουργεῖ ἐκκλησιολογικά προβλήματα.

Ἑπομένως, βαπτιζόμαστε καί χριόμαστε γιά νά κοινωνήσουμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Γίνεται ὁ Γάμος ὥστε οἱ σύζυγοι καί ἡ οἰκογένεια νά συμμετέχουν στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί νά κοινωνοῦν τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Κάθε διάσπαση τῆς σχέσεως αὐτῆς τῶν Μυστηρίων συνιστᾶ τήν ἐκκοσμίκευση.

Ἡ Ἐκκλησία βασίζεται σέ αὐτήν τήν Παράδοση, πού δόθηκε ἀπό τόν Θεό στούς Ἁγίους, καί δέν μπορεῖ νά ἀποδεχθῆ κάθε ἄλλη μορφή Γάμου, πολλῷ δέ μᾶλλον τόν λεγόμενο «ὁμοφυλοφιλικό γάμο».

4. Σέ ἕνα εὐνομούμενο Κράτος ἡ Πολιτεία μέ τά συντεταγμένα ὄργανά της ἔχει τήν ἁρμοδιότητα νά καταρτίζη νομοσχέδια καί νά ψηφίζη νόμους, ὥστε στήν κοινωνία νά ὑπάρχη ἑνότητα, εἰρήνη καί ἀγάπη.

Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, εἶναι θεσμός ἀρχαιότατος, ἔχει διαχρονικές παραδόσεις αἰώνων, συμμετέχει σέ ὅλες τίς κατά καιρούς δοκιμασίες τοῦ λαοῦ, συνετέλεσε ἀποφασιστικά στήν ἐλευθερία του, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν ἱστορία, τήν παλαιότερη καί τήν πρόσφατη, καί πρέπει ὅλοι νά στέκονται μέ σεβασμό, τόν ὁποῖο κατά καιρούς διακηρύσσουν.

Ἄλλωστε καί ὅλοι οἱ ἄρχοντες, ἐκτός ἀπό μερικές ἐξαιρέσεις, εἶναι δυνάμει καί ἐνεργείᾳ μέλη της. Ἡ Ἐκκλησία οὔτε συμπολιτεύεται οὔτε ἀντιπολιτεύεται, ἀλλά πολιτεύεται κατά Θεόν καί ποιμαίνει ὅλους. Γι’ αὐτό καί ἔχει ἰδιαίτερο λόγο πού πρέπει νά γίνεται σεβαστός.

Στό θέμα τοῦ λεγομένου «πολιτικοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων», ἡ Ἱερά Σύνοδος ὄχι μόνον δέν μπορεῖ νά σιωπήση, ἀλλά πρέπει νά ὁμιλήση, ἀπό ἀγάπη καί φιλανθρωπία σέ ὅλους.

Γι’ αὐτό ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν πρόσφατη ἀπόφασή της μέ ὁμόφωνο καί ἑνωτικό τρόπο, γιά λόγους τούς ὁποίους αἰτιολόγησε, δήλωσε ὅτι «εἶναι κάθετα ἀντίθετη πρός τό προωθούμενο νομοσχέδιο».

Καί αὐτή ἡ σαφής ἀπόφασή της στηρίζεται στό ὅτι «οἱ ἐμπνευστές τοῦ νομοσχεδίου καί οἱ συνευδοκοῦντες σέ αὐτό προωθοῦν τήν κατάργηση τῆς πατρότητας καί τῆς μητρότητας καί τήν μετατροπή τους σέ οὐδέτερη γονεϊκότητα, τήν ἐξαφάνιση τῶν ρόλων τῶν δύο φύλων μέσα στήν οἰκογένεια καί θέτουν πάνω ἀπό τά συμφέροντα τῶν μελλοντικῶν παιδιῶν τίς σεξουαλικές ἐπιλογές τῶν ὁμοφυλοφίλων ἐνηλίκων».

Ἐπί πλέον, ἡ θέσπιση τῆς «υἱοθεσίας παιδιῶν» «καταδικάζει τά μελλοντικά παιδιά νά μεγαλώνουν χωρίς πατέρα ἤ μητέρα σέ ἕνα περιβάλλον σύγχυσης τῶν γονεϊκῶν ρόλων», ἀφήνοντας δέ ἀνοικτό παράθυρο γιά τήν λεγόμενη «παρένθετη κύηση», πού θά δώση κίνητρα «γιά τήν ἐκμετάλλευση εὐάλωτων γυναικῶν» καί ἀλλοίωση τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας.

Ὅλα αὐτά ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία πρέπει νά ἐκφράζη τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά καθοδηγῆ ὀρθόδοξα τά μέλη της, δέν μπορεῖ νά τά ἀποδεχθῆ, διότι διαφορετικά θά προδώση τήν ἀποστολή της. Καί τό κάνει αὐτό ὄχι μόνο ἀπό ἀγάπη στά μέλη της, ἀλλά ἀπό ἀγάπη καί στήν ἴδια τήν Πολιτεία καί τούς θεσμούς της, ὥστε νά προσφέρουν στήν κοινωνία καί νά συντελοῦν στήν ἑνότητά της.

Ἀποδεχόμαστε, βέβαια, τά δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων τά ὁποῖα κινοῦνται σέ ἐπιτρεπτά ὅρια, σέ συνδυασμό μέ τίς ὑποχρεώσεις τους, ἀλλά ἡ νομιμοποίηση τοῦ ἀπολύτου «δικαιωματισμοῦ», πού εἶναι θεοποίηση τῶν δικαιωμάτων, προκαλεῖ τήν ἴδια τήν κοινωνία.

5. Ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται γιά τήν οἰκογένεια, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό κύτταρο τῆς Ἐκκλησίας, τῆς κοινωνίας καί τοῦ Ἔθνους.

Σέ αὐτό πρέπει νά συντείνη καί ἡ Πολιτεία, ὅπως διαλαμβάνεται στό ἰσχῦον Σύνταγμα ὅτι «ἡ οἰκογένεια ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καί προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθώς καί ὁ Γάμος, ἡ μητρότητα καί ἡ παιδική ἡλικία τελοῦν ὑπό τήν προστασία τοῦ Κράτους» (ἄρ. 21).

Σύμφωνα δέ μέ τόν Καταστατικό Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού εἶναι νόμος τοῦ Κράτους (590/1977), «ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συνεργάζεται μετά τῆς Πολιτείας, προκειμένου περί θεμάτων κοινοῦ ἐνδιαφέροντος ὡς... τῆς ἐξυψώσεως τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογενείας» (ἄρ. 2).

Ἔτσι, προτρέπουμε τήν Πολιτεία νά προβῆ στήν ἀντιμετώπιση τοῦ Δημογραφικοῦ προβλήματος «πού ἐξελίσσεται σέ βόμβα ἕτοιμη νά ἐκραγεῖ» καί εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν ἐθνικό θέμα τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ ὁποίου ἡ ἐπίλυση ὑπονομεύεται ἀπό τό πρός ψήφιση νομοσχέδιο, καί τήν καλοῦμε νά ὑποστηρίξη τίς πολύτεκνες οἰκογένειες πού προσφέρουν πολλά στήν κοινωνία καί τό Ἔθνος.

Ὅλα τά ἀνωτέρω ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνακοινώνει σέ ὅλα τά μέλη της «μέ αἴσθημα ποιμαντικῆς εὐθύνης καί ἀγάπης», διότι ὄχι μόνο ὁ λεγόμενος «γάμος τῶν ὁμοφυλοφίλων» εἶναι ἀνατροπή τοῦ Χριστιανικοῦ Γάμου καί τοῦ θεσμοῦ τῆς πατροπαράδοτης ἑλληνικῆς οἰκογένειας, ἀλλάζοντας τό πρότυπό της, ἀλλά καί διότι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἔχει καταδικαστῆ ἀπό τήν σύνολη ἐκκλησιαστική παράδοση, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο (Ρωμ. α΄, 2432), καί ἀντιμετωπίζεται μέ τήν μετάνοια, ἡ ὁποία εἶναι ἀλλαγή τρόπου ζωῆς.

Ἐννοεῖται, βέβαια, ὅτι ὑφίσταται ἡ βασική ἀρχή ὅτι, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει τήν κάθε ἁμαρτία ὡς ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Φῶς καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, συγχρόνως ἀγαπᾶ τόν κάθε ἁμαρτωλό, διότι καί αὐτός ἔχει τό «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» καί μπορεῖ νά φθάση στό «καθ’ ὁμοίωσιν», ἐάν συνεργήση στήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Αὐτόν τόν ὑπεύθυνο λόγο ἀπευθύνει ἡ Ἱερά Σύνοδος σέ σᾶς, τούς εὐλογημένους Χριστιανούς, τά μέλη της, καί σέ ὅλους ὅσοι ἀναμένουν τόν λόγο της, διότι ἡ Ἐκκλησία «ἀληθεύει ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφ. δ΄, 15) καί «ἀγαπᾶ ἐν ἀληθείᾳ» (Β΄ Ἰω. α΄, 1).

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

† Ὁ Καρυστίας καί Σκύρου Σεραφείμ

† Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης Εὐστάθιος

† Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος

† Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος

† Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου Θεόκλητος

† Ὁ Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Παντελεήμων

† Ὁ Κίτρους καί Κατερίνης Γεώργιος

† Ὁ Ἰωαννίνων Μάξιμος

† Ὁ Ἐλασσῶνος Χαρίτων

† Ὁ Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων Ἀμφιλόχιος

† Ὁ Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Νικηφόρος

† Ὁ Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Δαμασκηνός

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

Ἀρχιμ. Ἰωάννης Καραμούζης

Εκκλησία και η θέσπιση Γάμου μεταξύ Ατόμων του ιδίου φύλου - Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος Χατζηνικολάου

Κύρηγμα Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου - 25 Ιανουαρίου 2024

 

Γιορτάζουν οι Αρχιερείς γενέθλια;

Μητροπολίτου Ἀντινόης Παντελεήμωνος: Τὰ γενέθλια Ἀρχιερέων

Τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει εἰσχωρήσει ἡ δυτικὴ κοσμικὴ συνήθεια νὰ γιορτάζουν οἱ Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τὰ κοσμικά τους γενέθλια. Αὐτὴ ἡ συνήθεια δὲν ἔχει τὴν ρίζα της στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, καθότι εἶναι καθαρὰ ἐξύμνηση τοῦ ἐγὼ τοῦ ἀνθρώπου.

Τὰ κοσμικὰ γενέθλια ἑορταζόντουσαν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, τοῦ μὴ Χριστιανικοῦ κόσμου. Ἀπέβλεπαν στὴν ἐξύμνηση τοῦ ἐγὼ τοῦ ἑορτάζοντος καὶ λάμβαναν χώρα μέ φαγοπότι, χωροὺς καὶ στὶς περισσότερες φορὲς μὲ ἀσέλγειες καὶ ἁμαρτωλὰ πάθη.

Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση εἶναι νὰ ἑορτάζουμε τὴν ὀνομαστική μας ἑορτή, ποὺ εἶναι ἡ πραγματικὴ πνευματικὴ γέννησή μας ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, μέσα ἀπὸ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα. Ἡ ὀνομαστικὴ ἑορτὴ ἔχει σκοπὸ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει... τὴν ἀναγέννησή μας καὶ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει ὅτι ὀφείλομε νὰ μιμηθοῦμε τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου ποὺ φέρομε τὸ ὄνομά του. Ἑορτάζομε μὲ ἔργα ἀγάπης, ἐλεημοσύνης καὶ γενικὰ μέ καλά ἔργα.

  Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἑορτάζει τρία μόνο γενέθλια:

1. Τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

2. Τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας.

3. Τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.

Δυστυχῶς, μὲ τὸ νὰ ἔχουμε ὑποδουλωθεῖ στὴν ξενομανία, καταντήσαμε νὰ εἰσάγουμε αὐτὴν τὴν παγανιστικὴ ἑορτὴ στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴ ζωή μας.

Ἐξ ἄλλου, θὰ πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι τὰ κοσμικὰ γενέθλια ἁπλά μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι πλησιάζουμε ὅλο καὶ περισσότερο στὸ τέλος τῆς ζωῆς μας.

Πιὸ λυπηρὸ εἶναι νὰ βλέπει κανείς, τὰ τελευταῖα χρόνια, ἀκόμη Πατριάρχες καὶ Ἀρχιερεῖς νὰ καταπατοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὸν ἑορτασμὸ τῶν γενεθλίων.

Ποιὸ παράδειγμα δίδουν; Τί θὰ διδάξουν;

Εὔχομαι, ὁ Ἅγιος Θεὸς νὰ φωτίζει τοὺς ταγοὺς τῆς Ἐκκλησίας νὰ μὴ κυριεύονται ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, ἀλλὰ νὰ δίδουν τὸ ὀρθὸ παράδειγμα καὶ νὰ ἀναδεικνύονται πραγματικὰ «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» καὶ «τὸ ἅλας τῆς γῆς».

Μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη Χριστοῦ.

Ὁ ἐλάχιστος ἀνάμεσα στοὺς Ἀρχιερεῖς.

†Ο Μητροπολίτης Ἀντινόης Παντελεήμων Π. Λαμπαδάριος

Ἐνορία Προδρόμου Χώρας

Κάλυμνος

Εθελοντική αιμοδοσία

 

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Μανία των εκτρώσεων: Η σύγχρονη δαιμονική κατάσταση στην ανθρωπότητα

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 4η Ιουλίου 2022

    Όπως και άλλοτε έχουμε σχολιάσει, δεν υπάρχει τίποτε πιο πολύτιμο από τη ζωή, γι’ αυτό και ο Δημιουργός ενέβαλε στα ζώα και τον άνθρωπο το ισχυρό ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και της προστασίας της ζωής. Ενέβαλε επίσης και το ένστικτο της μητρότητας στη γυναίκα και της πατρότητας στον άνδρα, για να προστατεύεται η ζωή και να διαιωνίζεται το είδος. Έδωσε ακόμη ο Θεός στον άνθρωπο την δυνατότητα να γίνει συνεργός του στη δημιουργία νέων ανθρωπίνων υπάρξεων δια της ενώσεως άρρενος και θήλεος. Ωστόσο η είσοδος της αμαρτίας στον κόσμο και η εξ’ αιτίας αυτής εξαχρείωση της ανθρωπίνης φύσεως διέφθειρε και αυτό το ένστικτο της μητρότητας και της πατρότητας. Η ευλογία της παιδοποιίας μεταβλήθηκε σε κατάρα, διότι η κύηση και η ανατροφή των τέκνων θεωρήθηκαν εμπόδια στην ικανοποίηση των ηδονικών απολαύσεων και του ευδαιμονισμού.

    Στους εσχάτους και αποκαλυπτικούς χρόνους που ζούμε, η αποστασία έχει φθάσει δυστυχώς στο αποκορύφωμά της. Ο σύγχρονος άνθρωπος κατόρθωσε, αξιοποιώντας τις καταπληκτικές προόδους της ιατρικής επιστήμης, να βρει τον τρόπο να απαλλαγεί από το ανεπιθύμητο βάρος της παιδοποιίας, φονεύοντας το έμβρυο μέσα στη μήτρα της μητέρας κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Πρόκειται για τη σύγχρονη μάστιγα των εκτρώσεων, μέσω των οποίων κατακρεουργούνται στις μήτρες των γυναικών, πριν δουν το φως της γέννησης, εκατομμύρια αθώα και ανυπεράσπιστα βρέφη. Η δαιμονική αναίδεια των γυναικών έφτασε στην έσχατη κατάντια, να μη θεωρεί πλέον την έκτρωση ως ανθρωποκτονία, αλλά ως «αναφαίρετο δικαίωμα», ως «δημοκρατική κατάκτηση» του δικαιώματος να διαθέτει, όπως θέλει το σώμα της, ακόμα και να φονεύει το έμβρυό της!

    Το Γραφείο μας έχει δημοσιεύσει αρκετές ανακοινώσεις γύρω από το φρικτό έγκλημα των εκτρώσεων, παρουσιάζοντας σφαιρικά και συνοπτικά την θεολογική, ηθική και κοινωνική διάσταση αυτού του ειδεχθούς εγκλήματος. Αποδείξαμε ότι η έκτρωση δεν είναι απλά μια ανθρωποκτονία όπως οι άλλες, αλλά φρικτός και απαίσιος φόνος ανυπεράσπιστου παιδιού, καταπάτηση κάθε δικαιώματός του, για να ζήσει! Επίσης αποκαλύψαμε πως αυτό το φρικτό έγκλημα έχει τις βαθύτερες ρίζες του στη σύγχρονη αποστατημένη κοινωνία, η οποία έχει κόψει κάθε σχέση με το Θεό και τις πανανθρώπινες αξίες που διαμόρφωσε η χριστιανική ηθική διά μέσου των αιώνων. Ότι αυτό το δαιμονικό «κίνημα» προωθείται από σκοτεινά παγκόσμια κέντρα, τα οποία έχουν ως σκοπό να ποδηγετήσουν και γαλουχήσουν την ανθρωπότητα στην ιδεολογία της Νέας Εποχής, στην αντζέντα της οποίας βρίσκεται η μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού, τόσο μέσω των εκτρώσεων, όσο και μέσω της αποφυγής της τεκνογονίας.

    Υπενθυμίζουμε στο σημείο αυτό ότι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η έναρξη της ανθρώπινης ζωής γίνεται τη στιγμή της συλλήψεως, όταν δηλαδή το ωάριο της γυναικός ενωθεί με το σπερματοζωάριο του ανδρός στην γυναικεία μήτρα, ενώ ταυτόχρονα το γονιμοποιημένο ωάριο «εμψυχούται», αποκτά δηλαδή την αθάνατη ψυχή του. Από τη στιγμή αυτή αποτελεί μια εν εξελίξει ανθρώπινη ύπαρξη, μια ανεκτίμητη και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, πλασμένη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού και προωρισμένη για την αιωνιότητα. Την αλήθεια αυτή επιβεβαιώνει ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής. Ο προφήτης Ησαΐας αναφέρει: «Κύριος εκ κοιλίας μητρός μου εκάλεσεν το όνομά μου», (Ησ. 49,1). Επίσης και ο προφήτης Ιερεμίας χρίεται προφήτης ήδη από την εμβρυϊκή του ηλικία: «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ μητρός ηγίακά σε, προφήτην εις έθνη τέθεικά σε» (Ιερ. 1,5). Κατά παρόμοιο τρόπο και ο απόστολος Παύλος: «Ότε δε ευδόκησεν ο Θεός ο αφορίσας με εκ κοιλία μητρός μου», (Γαλ. 1,15). Γι’ αυτό και η Εκκλησία θέτει υπό κανόνα, τη γυναίκα που πραγματοποίησε την έκτρωση, (συνήθως αποχή από τη Θεία Κοινωνία για ένα χρονικό διάστημα), ανάλογα με την μετάνοιά της.

    Πριν από λίγες ημέρες πληροφορηθήκαμε ότι στις ΗΠΑ το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας έλαβε την απόφαση να βάλει φραγμούς στην ασυδοσία των εκτρώσεων. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσηκωθεί κυριολεκτικά η «προοδευτική» αμερικανική κοινωνία, για να ματαιωθεί η απόφαση. Σύμφωνα με δημοσίευμα: «Θύελλα αντιδράσεων και έναν νέο διχασμό έφερε στις ΗΠΑ η διαρροή της γνωμοδότησης του Ανώτατου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών σύμφωνα με την οποία ετοιμάζεται να νομιμοποιήσει την απαγόρευση των αμβλώσεων, καταργώντας τον περίφημο νόμο «Ρόου κατά Ουέιντ». Αν και η τελική νομική απόφαση δεν αναμένεται πριν τον Ιούνιο, ήδη διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν την επόμενη μέρα μπροστά στο Κογκρέσο, δίνοντας μια πρόγευση του τι πρόκειται να ακολουθήσει αν πράγματι καταργηθούν οι αμβλώσεις…» (https://www.ethnos.gr/World/article /206735/ katarghshambloseonstishp apos blepoyn thnapo fashto yano tatoy dikast hrioyekprosopoitondhmokratikonkaitonrepoymplikanonsthnellada). Εάν το Ανώτατο Δικαστήριο ανατρέψει τελικά την απόφαση, κάθε πολιτεία θα μπορεί να κρίνει εάν θα περιορίσει, ή θα απαγορεύσει τις αμβλώσεις. Μάλιστα, ήδη σε τουλάχιστον είκοσι συντηρητικές Πολιτείες έχουν ετοιμαστεί νομοθετήματα για απαγόρευση της άμβλωσης, περιμένοντας το Ανώτατο Δικαστήριο να ανοίξει τον δρόμο για να γίνουν νόμοι.

    Γύρω από το δαιμονικό αυτό κίνημα που στρέφεται ενάντια στην διά νόμου απαγόρευση  των εκτρώσεων έγραψε ένα πολύ σπουδαίο και αποκαλυπτικό άρθρο η αμερικανίδα πολιτική σχολιάστρια και συγγραφέας Michelle Malkin, με τίτλο: «Εκτρωσομανία: η τέλεια σχεδιασμένη κατάρρευση». Παραθέτουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα, όπως δημοσιεύτηκαν στο ιστολόγιο http://redskywarning .blogspot.com/. «… η βολικά προγραμματισμένη διαρροή ενός σχεδίου γνώμης του Ανωτάτου Δικαστηρίου που ανέτρεπε την δικαστική απόφαση Roe vs. Wade έγινε το νέο όπλο της Αμερικής για μαζική απόσπαση της προσοχής. Αριστεροί abortifa αγκιτάτορες κατέβηκαν στα σκαλιά του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Ουάσιγκτον, ουρλιάζοντας: “Τα φασιστικά αποβράσματα πρέπει να φύγουν”….Οι εκτρωσομανείς δεν είναι απλά μουρλοί. Είναι σατανικοί….Η Planned Parenthood και η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών (η γνωστή ACLU) ήταν έτοιμες στην Ουάσιγκτον, τη Φιλαδέλφεια και την πλατεία Foley της Νέας Υόρκης για “αυθόρμητες” διαμαρτυρίες και κραυγές, όπου μάζες αυθόρμητα συγκεντρωμένων ταραχοποιών έφεραν αυθόρμητα τυπωμένα, πανομοιότυπα πλακάτ από τους χρηματοδοτούμενους με δισεκατομμύρια γίγαντες του Λόμπι του Θανάτου….» (http://redskywarning .blogspot.com/2022/05/blog-post_11.html)!    

    Για την απόφαση του Αμερικανικού Ανωτάτου Δικαστηρίου η γνωστή αμερικανίδα πολιτικός Χίλαρι Κλίντον δήλωσε χαρακτηριστικά:   «Η απόφαση αυτή αποτελεί απευθείας επίθεση στην αξιοπρέπεια, στα δικαιώματα και στις ζωές των γυναικών, χωρίς να λογαριάζουμε τη νομοθεσία δεκαετιών. Θα σκοτώσει και θα υποδουλώσει γυναίκες μολονότι η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών θεωρεί ότι η άμβλωση πρέπει να είναι νόμιμη. Τι ντροπή»! Στη χώρα μας ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος «υποδέχτηκε» με «αποτροπιασμό» και «δημοκρατική ευαισθησία» την είδηση, ως «σκοταδιστική απόφαση κατά της νομιμοποίησης των αμβλώσεων στις ΗΠΑ»! Τέλεια διαστροφή της αλήθειας, τόσον από την κ. Κλίντον, όσον και από τους ημέτερους «προοδευτικούς» υποστηρικτές των εκτρώσεων, οι οποίοι θέλουν να αγνοούν ότι πίσω από τα δήθεν «δημοκρατικά δικαιώματα» των γυναικών κρύβεται το πλέον ειδεχθές πρόσωπο του ρατσισμού και της καταπάτησης των δικαιωμάτων των αθώων κατακρεουργημένων αγέννητων παιδιών.

    Υπάρχουν και χειρότερα: Επίσημη δήλωση αμερικανίδας Υπουργού Οικονομικών θεωρεί «οικονομικά καταστροφική» την απαγόρευση των εκτρώσεων: «Η υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζάνετ Γέλεν δήλωσε σήμερα ότι η απαγόρευση των αμβλώσεων θα μπορούσε να έχει “πολύ επιζήμιες επιπτώσεις” στην αμερικανική οικονομία, αφού ορισμένες γυναίκες δεν θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους, θα μειώνονταν τα έσοδα που θα αποκόμιζαν κατά τον εργασιακό βίο τους ενώ άλλες θα έμεναν εκτός του εργατικού δυναμικού….“Πιστεύω ότι η εξάλειψη του δικαιώματος των γυναικών να αποφασίζουν για τις γυναίκες, αν θα κάνουν παιδιά, θα είχε πολύ καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία και θα έφερνε τις γυναίκες πολλές δεκαετίες πίσω” είπε η Γέλεν απαντώντας σε μια ερώτηση για το θέμα αυτό» (Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ)! Το διαρκές φοβερό ολοκαύτωμα των εκτρώσεων κρίνεται και από οικονομικής άποψης συμφέρον και η απαγόρευσή του οικονομικά καταστροφικό! Οι ζωές των εκατομμυρίων κατακρεουργημένων παιδιών – εικόνων του Θεού, μπαίνουν στην ζυγαριά και του υλικού συμφέροντος!

    Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ, σε πρόσφατο κήρυγμά του την Κυριακή 26 Ιουνίου 2022, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς, αναφερόμενος στο θέμα των εκτρώσεων επεσήμανε με έμφαση πως «ανθρώπινο δικαίωμα είναι και το δικαίωμα των εμβρύων να ολοκληρώσουν την βιολογική τους ύπαρξη και να βγουν στον κόσμο ως πρόσωπα και ως προσωπικότητες». Αναφερόμενος σε σχετικό ντοκιμαντέρ που υπάρχει και στο διαδίκτυο, σημείωσε πως εκεί, μπορεί κανείς να διαπιστώσει «την αγωνία, τον πόνο, το φόβο του εμβρύου την ώρα που μέσα στην κοιλία της μητρός του μπαίνει το έμβολο για να το τεμαχίσει πρώτα και μετά να το απορροφήσει. Καταλαβαίνει πόσο δίκιο είχαν αυτοί οι άνθρωποι εκεί στην μεγάλη υπερατλαντική χώρα, στην Αμερική, να αλλάξουν την νομολογία του ανωτάτου δικαστηρίου. Και είναι θλιβερό, πραγματικά θλιβερό, να βγαίνουν άνθρωποι, έλλογα όντα, και από τα δύο φύλα και να δικαιολογούν το μεγάλο, το τραγικό έγκλημα των αμβλώσεων ως δήθεν δικαίωμα να κάνει η γυναίκα το σώμα της ό,τι θέλει».

    Κλείνοντας θα θέλαμε να διατρανώσουμε την οδύνη μας για τη σιωπηλή γενοκτονία των αγέννητων παιδιών στη χώρα μας και να εκφράσουμε για μια ακόμη φορά με τον πλέον δραματικό τρόπο την ανησυχία μας για το τεράστιο αυτό πρόβλημα, που αφήνει πίσω του ανθρώπινα ναυάγια, προκαλεί σοβαρά ψυχολογικά, σωματικά, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα, ενώ παράλληλα δημιουργεί συνθήκες δημογραφικής κατάρρευσης της χώρας μας. Καλούμαστε όλοι μας να απαιτήσουμε, ανάμεσα στα άλλα νομοθετήματα, που περιφρουρούν τα δικαιώματα των μειονοτήτων, να προστεθεί και η προστασία των δικαιωμάτων των αγέννητων παιδιών, των αθώων αυτών εικόνων του Θεού. Καλούμε επίσης και την διοικούσα Εκκλησία να αναλάβει τις ευθύνες της.

    Ας αναλογιστούμε μήπως με την αυτοκτονική αυτή τακτική που ακολουθούμε ως κυβέρνηση και ως ελληνική κοινωνία, ο μεγαλύτερος εχθρός της πατρίδας μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι οι εξ’ ανατολών γείτονές μας. Να τονίσουμε, τέλος, πως το ποτάμι του αίματος των εκατομμυρίων αδικοσφαγμένων παιδιών βοά μπροστά στο θρόνο της μεγαλοσύνης του Θεού. Δεν θα αργήσει να λειτουργήσει  ο πνευματικός νόμος και θα έχει ανυπολόγιστα τρομακτικές συνέπειες για τον σύγχρονο αποστατημένο κόσμο, ακόμα και για όσους δεν αντιδρούμε και δεν διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτή την διαρκή φρικαλεότητα!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Μη φοβάστε τα χρόνια που έρχονται! - Ιεράρχης Παύλος Σιατίστης

 

Πρόγραμμα κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου 2022

 

Εγκύκλιος Χριστουγέννων μητροπολίτου Πατρών Χρυσοστόμου 2021

 ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2021

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 392Η                                            

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Παιδιά μου εὐλογημένα, 

Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἶναι ἡ Μητρόπολις τῶν ἑορτῶν κατά τόν ἱερό Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἃγιον Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Τήν λαμπρά αὐτήν ἑορτή, ἀκολουθοῦν οἱ ἂλλες μεγάλες καί λαμπρές Δεσποτικές ἑορτές. Χωρίς τήν Γέννηση, δέν θά εἲχαμε Θεοφάνεια, δέν θά εἲχαμε Μεταμόρφωση, Σταύρωση, Ἀνάσταση καί Ἀνάληψη.

Χωρίς τήν Γέννηση, πού εἶναι οὐσιαστικά ἡ κένωση τοῦ Θεοῦ, τό ἂδειασμα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ταπεινώνεται καί προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση, δέν θά εἲχαμε τήν σωτηρία καί τήν λύτρωση ἐκ τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς, τῆς κατάρας δηλαδή ἀπό τήν παρακοή καί τήν ἀποστασία τῶν πρωτοπλάστων, δέν θά εἲχαμε τήν θέωση.

Ἡ κένωση δέν σημαίνει ἁπλῶς, ὃτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός γεννήθηκε μέσα σέ ἓνα σπήλαιο πτωχός, ταπεινός, ὃτι ἒζησε τόν διωγμό καί τήν ἀδικία ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων. Ἡ κένωση συνίσταται στό ὃτι ὁ ἀπερινόητος, ὁ ἂκτιστος Θεός, προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνη φύση. Στό ὃτι τό κτιστό ἑνώθηκε μέ τό ἂκτιστο. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἑνώθηκε μέ τήν θεία «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὃτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἂνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Πρ, Φιλιππησίους, Β’ 5-9). Δηλαδή, μέ ἁπλά λόγια, ὁ Θεός ἒγινε ἂνθρωπος καί ἐταπείνωσε τόν ἑαυτό του τόσο πού ἒφτασε μέχρι τό σταυρό καί τόν θάνατο.

Ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονός ἱστορικό, τό ὁποῖο συνέβη σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο, εἶναι ὃμως καί παραμένει μυστήριο μέγα, κατά τόν ἱερόν Ὑμνογράφο τῆς Ἐκκλησίας μας: 

«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!

οὐρανὸν τὸ σπήλαιον·

θρόνον χερουβικὸν τὴν Παρθένον·

τὴν φάτνην χωρίον,

ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος,

Χριστὸς ὁ Θεός,

ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν»

Στό μέγα αὐτό Μυστήριο καί γεγονός συμμετέχει ἡ σύμπασα δημιουργία τοῦ Θεοῦ, οἱ ἂνθρωποι, οἱ ἂγγελοι, οἱ οὐρανοί καί ἡ γῆ, ἀνακαινίζεται ὁ σύμπας κόσμος. «Τά σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται, Χριστός ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου».

Αὐτή ἡ χαρά εἶναι οὐράνια κατάσταση, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἂνθρωπο, στόν κόσμον ὁλόκληρο. Αὐτή τήν χαρά βιώνουν ὃσοι, ὂχι μόνον σήμερα, ἀλλά συνεχῶς προσεγγίζουν μέ πίστη αὐτό τό Μυστήριο καί προσκυνοῦν στό Θεοδέγμον Σπήλαιο τόν νηπιάσαντα Κύριο, μαζί μέ τούς ταπεινούς ποιμένες καί τούς σοφούς, τούς μάγους τῆς ἀνατολῆς. Ὃσοι βιώνουν βαθειά, ἐσωτερικά, ἐμπειρικά, αὐτή τήν κένωση τοῦ ἀχωρήτου καί τήν ταπείνωση τοῦ πανσθενουργοῦ Κυρίου καί μαζί μέ τίς οὐράνιες δυνάμεις, ψάλλουν ὓμνο θεσπέσιο, δοξαστικό, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Αὐτή τήν χαρά βιώνουν ὃλοι, ὃσοι ἀπό τῆς ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἑσχάτων γαληνεύουν κοντά στόν νηπιάσαντα Κύριο πνευματικά, εὑρίσκουν τήν ἑνότητα τοῦ ἐσωτερικοῦ τους κόσμου, εἰρηνεύουν μέ τόν Θεό καί μέ τόν κόσμο.

Μέ αὐτές τίς σκέψεις καί μέ αὐτές τίς ἐσωτερικές διαθέσεις, ὑποδεχόμεθα καί ἐφέτος τόν ἐν σπηλαίῳ τεχθέντα Κύριο. Κουρασμένοι ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας καί τήν ὀδύνη τῆς ἀποστασία μας ἀπ’ Αὐτόν, ζώντας τήν ἀπομάκρυνση τῆς καρδιᾶς τοῦ ἑνός ἀπό τόν ἂλλον, βιώνοντας μιά πανδημία ἡ ὁποία ἦλθεν ὡς δοκιμασία, ὣστε νά ἀνανήψωμε καί νά κατανοήσωμε τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί σμικρότητά μας, εὑρισκόμεθα ἐνώπιον φρικτῆς σκηνῆς, ὃπου ἡ Θεοτόκος βαστάζει τόν τά πάντα βαστάζοντα καί γαλουχεῖ τόν τροφοδότην τοῦ σύμπαντος κόσμου. Εὑρισκόμεθα ἐνώπιον τῆς σκηνῆς, ὃπου ἡ κτίσις ὑποκλίνεται στόν Θεάνθρωπο Κύριο.

Τί ἆρα γε πρέπει νά πράξωμεν, ἐμβαθύνοντες στό νόημα αὐτῆς τῆς ἑορτῆς, τῆς παγκόσμιας, τῆς ἐπίγειας καί οὐράνιας πανηγύρεως;

- Νά προσεγγίσωμε τό θεοδέγμον Σπήλαιο μέ ταπείνωση, ὃπως οἱ Ποιμένες τῆς Βηθλεέμ.

- Νά εἰσέλθωμε προσφέροντες ὡς δῶρον στόν Κύριο, τόν ἲδιο τόν ἑαυτό μας, ὃπως εἶναι, ὣστε νά τόν ἐξαγνίσῃ καί τόν ὡραΐσῃ, νά τόν σώσῃ ἐκ τῶν παγίδων τοῦ διαβόλου καί νά τόν ἁγιάσῃ.

- Νά ἐκζητήσωμεν, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, τήν ἂφεση τῶν ἁμαρτιῶν, προσπίπτοντες ἐν μετανοίᾳ πρός τόν οὐράνιο Λυτρωτή.

-  Νά ἀνοίξωμε τίς πύλες τῆς καρδιᾶς μας, τοῦ σπιτιοῦ μας, τῆς κοινωνίας μας καί νά φιλοξενήσωμε Ἐκεῖνον, πού κτυπάει τήν πόρτα μας καί περιμένει γιά νά εἰσέλθῃ καί νά ἀναπαυθῇ. 

- Νά ἀνοίξωμε τήν καρδιά μας στόν κάθε ἂνθρωπο καί νά ζήσωμε τό μεγαλεῖο τῆς κοινωνίας μέ τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριο, μέσα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ ἂλλου, τοῦ ἀδελφοῦ μας, ὃποιος καί ἂν εἶναι, σκύβοντας πάνω στίς πληγές καί στά προβλήματά του, ὣστε νά θεραπεύσωμε καί τίς δικές μας πνευματικές ἀτέλειες. 

- Νά λυγίσωμε τά γόνατα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος ἐνώπιον τῆς σαρκωμένης Ἀγάπης καί νά ἱκετεύσωμε γιά τούς πάσχοντας ἀδελφούς μας, εἲτε ἀπό τήν πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, εἲτε ἀπό ἂλλες ἀσθένειες.

- Νά παρακαλέσωμε γιά τό Ἰατρικό καί Νοσηλευτικό προσωπικό τῶν Νοσοκομείων μας, γιά ὃσους σηκώνουν τόν βαρύ σταυρό τῆς φροντίδος καί τῆς συμπαραστάσεως τῶν ἀσθενῶν. 

- Νά δεηθῶμεν μετά δακρύων, ὣστε νά μᾶς ἐλεήσῃ Κύριος ὁ Θεός καί παραβλέπων τά πολλά μας ἁμαρτήματα νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τίς δοκιμασίες καί τάς πολλάς βασάνους καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν οὐράνια ἀναψυχή καί τόν γλυκασμό, τά δῶρα αὐτά πού ἐκχέονται ἀπό τό θεοδέγμον Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ.

- Ἂς μήν ἀργήσωμε, λοιπόν, ἀδελφοί,  ἢδη, ἦλθεν, «ἒστηκεν ἐπί τήν θύραν καί κρούει».

Μακάρι, ἒστω καί τήν ἐσχάτη ὣρα καί στιγμή, νά ἀκούσωμε τούς κτύπους τῆς ἀγαπώσης καρδίας Του καί νά Τοῦ δώσωμε τήν ἰδική μας καρδία, ὡς ἂλλη φάτνη θερμή, ἁγνή καί καθαρή, ὣστε νά ζήσωμε ἐν Αὐτῷ πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας καί εἰς τούς ἀτελευτήτους αἰῶνας.

Σᾶς ἀσπάζομαι ἐν Κυρίῳ καί σᾶς εὒχομαι πανευφρόσυνα Χριστούγεννα. 

   Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

  Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ