Τετάρτη 31 Ιουλίου 2019

Διακοπές για άλλα γούστα..... (ανέκδοτο)


Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: "... αυτά τα έπαθα από τους Ανθρώπους της Εκκλησίας"



        Εγώ ήμουν ένας πάρα πολύ γερός άνθρωπος. Σας το λέω σαν εξομολόγηση. Ούτε καρδιά είχα, ούτε τίποτα. Δούλευα όλη την ημέρα. Λειτουργούσα κάθε μέρα. Το βράδυ προσευχόμουνα, πήγαινα στη σπηλιά του Αγίου Δαβίδ. Και την ημέρα, όταν λειτουργούσα, πώς είναι ένα λιοντάρι, έτσι ήμουνα! Ούτε πεινούσα, ούτε διψούσα, ούτε κρύωνα, ούτε ζεσταινόμουνα. Αν ήταν καλοκαίρι τώρα, καύσωνας, έλεγα κάτσε βρε, πάτερ μου, τώρα είναι τρεις η ώρα το μεσημέρι, σκάει ο τζίτζικας έξω, εσύ τι κάνεις; Εγώ είχα ζήλο. Εκείνη την ώρα πήγαινα και κουβαλούσα από το βουνό, φυλλόχωμα κ.λ.π., να κάνω τα χωράφια έξω να τα λιπάνω, να σπείρουμε φασόλια, κ.λ.π. να έχουμε εμείς να τρώμε, να δίνουμε και στους φτωχούς. Ήταν φτωχοί άνθρωποι και εγώ ήθελα να κάνουμε και ελεημοσύνη. Μου έλεγαν κάτσε να ξεκουραστείς. Εγώ όμως ούτε κουραζόμουνα, ούτε ζεσταινόμουνα.
      Λοιπόν, τελικώς αυτά που έπαθα, θα στο πω αυτό το πράγμα, τα έπαθα δυστυχώς, από τους ανθρώπους της Εκκλησίας, όχι από τους κοσμικούς. Γι’ αυτό έχω και την καρδιά μου.

Συναίσθημα - Φθόνος - Θυμός


·               Το συναίσθημα στη ζωή μας

Από την εποχή του Διαφωτισμού και πολύ παλιότερα έχει δοθεί τεράστια προτεραιότητα στην λογική και στον νου. Μάλιστα, έχει διατυπωθεί και η άποψη ότι εμπόδιο της λογικής είναι το συναίσθημα. Έτσι, συναίσθημα και λογική νοούνται ως δυο ξεχωριστές λειτουργίες του ανθρώπου.
Σύμφωνα με ευρήματα της νευροεπιστήμης, όμως, ο εγκέφαλος δεν διαχωρίζει την σκέψη από το συναίσθημα.
Συναίσθημα και γνωστικό κύκλωμα είναι αλληλένδετα και μαζί με το σώμα βρίσκονται σε αλληλεπίδραση. Έχει παρατηρηθεί ότι οι άνθρωποι που έχουν καλή επαφή με το συναίσθημά τους και το εκφράζουν είναι πιο υγιείς από αυτούς που το παραβλέπουν.
Καλούμαστε, επομένως, να δώσουμε έμφαση σε όσα αισθανόμαστε, προκειμένου να αποκτήσουμε καλύτερη σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους γύρω μας.
Από την παιδική μας ηλικία έχουμε μάθει να ντρεπόμαστε για μια γκάμα συναισθημάτων (θυμό, περιφρόνηση, αηδία, ευχαρίστηση κλπ), με τις παροτρύνσεις των γονέων “μην θυμώνει”, “δεν κλαίνε οι άντρες”, “δεν κάνει να ζηλεύεις” κοκ, κατάσταση που μας συνοδεύει σε όλη μας την ζωή. Αποτέλεσμα ως ενήλικες να κρύβουμε τα συναισθήματά μας, κυρίως όσα “δεν κάνει ” να εκφράζουμε. Είναι δύσκολο, λοιπόν, αυτό που μάθαμε να το ξεμάθουμε. Χρειάζεται εκπαίδευση και προσπάθεια.
Σύμφωνα με μελέτες, υπάρχουν 10 βασικά συναισθήματα (οργή, φόβος, θλίψη, αηδία, περιφρόνηση, έκπληξη, χαρά, αμηχανία, ενοχή, ντροπή), εκ των οποίων προκύπτουν και άλλα παραπάνω.
Δεν υπάρχουν θετικά ή αρνητικά συναισθήματα, καλά ή κακά. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το κάθε συναίσθημα έχει το δικό του μήνυμα και σκοπό. Και όλα όσα αισθανόμαστε είναι δικά μας και σημαντικά.

·        Αυτό που έχω να κάνω είναι:
Να αναγνωρίσω και αποδεχτώ το συναίσθημά μου.
Να παρατηρώ τις αλλαγές που αυτό φέρνει, αλλαγές στο σώμα, στον τόνο της φωνής, στην έκφραση του προσώπου.
Να ακολουθήσω αυτές τις αλλαγές, διαφορετικά όταν πασχίζω να τις ελέγξω, να μην τις φανερώσω, να μην τις εκφράσω, βιώνω εσωτερικές συγκρούσεις.
Να εκφράσω το συναίσθημα μου με ευθύνη.
Να θυμάμαι ότι:
Στόχος δεν είναι η αλλαγή του συναισθήματος, αλλά η διαφορετική διαχείρισή του, η αλλαγή της αντίδρασής μου.
Δεν βιώνουμε όλοι τα ίδια συναισθήματα με τον ίδιο τρόπο.
Μέσα από την αναγνώριση και αποδοχή του συναισθήματός μου, γνωρίζω και αποδέχομαι τον εαυτό μου και φτιάχνω λειτουργικές σχέσεις.
·        Γιατί θυμώνεις;
Το συναίσθημα του θυμού είναι ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα και έχει αποτελέσει αφετηρία γιά τις περισσότερες καταστροφικές ενέργειες στην ανθρώπινη ιστορία. Ο θυμός είναι απρόβλεπτος, δεν ξέρουμε πότε θα εκραγούμε από θυμό εμείς η οι άλλοι, γι αυτό και τον φοβόμαστε τόσο πολύ. Παρ όλα αυτά ο θυμός είναι απλώς ένα ανθρώπινο συναίσθημα και τα συναισθήματα είναι απλώς συναισθήματα. Δεν υπάρχουν καλά η κακά συναισθήματα κακός η καλός είναι ο τρόπος που τα χειριζόμαστε, ο τρόπος που τα εκφράζουμε η δεν τα εκφράζουμε.
Κάποιοι τον εκφράζουν δυναμικά ξεσπώντας και ουρλιάζοντας αυτό όμως τους κάνει να νιώσουν παροδικά καλά. Κάποιοι άλλοι τον καταπιέζουν νομίζοντας ότι ο συσσωρευμένος καταπιεσμένος θυμός δεν αποτελεί θυμό αλλά κάποια στιγμή αυτός ο παλιός θυμός επανέρχεται σε πλήρη ένταση και κατακλύζει το νου και το σώμα τους. Πολλές φορές ήρεμοι επιφανειακά άνθρωποι έχουν μέσα τους τεράστιες ποσότητες καταπιεσμένου θυμού.
Ο καταπιεσμένος αυτός θυμός γίνεται ένα φίλτρο ανάμεσα σε μας και στον έξω κόσμο με αποτέλεσμα κάθε τι που έρχεται προς εμάς αλλά και κάθε τι που εκφράζεται από μας να περνάει μέσα από αυτό το φίλτρο. Ένα φίλτρο θυμού δίνει στον έξω κόσμο ένα χρώμα εχθρικό και ψυχρό εφόσον τα μηνύματα περνώντας από αυτό το φίλτρο μετατρέπονται, μετασχηματίζονται σε εχθρικά έτσι ανταποκρινόμαστε σ αυτά με ένα καχύποπτο και αμυντικό τρόπο. Φοβόμαστε να επιτρέψουμε στους άλλους να ξέρουν τι νοιώθουμε και ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια από φόβο μήπως μας εκμεταλλευτούν.

Το ίδιο φίλτρο παραμορφώνει και τα μηνύματα που βγαίνουν από μέσα μας. Μπορεί να θέλουμε να υποστηρίξουμε τους άλλους, να τους δείξουμε την αγάπη μας, να τους προσφέρουμε υποστήριξη, οι ενέργειες μας όμως δεν γίνονται αντιληπτές λόγω του φίλτρου του θυμού. Ο άντρας η γυναίκα που λέει: και γω σ’ αγαπώ που να πάρει…… θέλει να εκφράσει αγάπη αλλά αυτή η αγάπη σκοντάφτει πάνω στο θυμό.
Κάποιος που έχει θυμό και αρνείται να κάνει κάτι γι’ αυτό μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στο σώμα του. Ο χρόνιος θυμός μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα υγείας, πόνους στο σώμα, προβλήματα στο σεξ, ανικανότητα, ψυχρότητα η ακόμη θυμωμένο σεξ και γενικά επιθετική συμπεριφορά. Είναι ένα είδος μη συμπληρωμένου θυμού.
Κάποιοι έχουν ξαφνικά ξεσπάσματα θυμού κι αυτό γιατί υπάρχει λανθάνων θυμός που βρίσκεται μέσα στο υποσυνείδητο τους και τους προκαλεί αυτά τα ανεξήγητα ξεσπάσματα.
Ο θυμός για τον εαυτό μας γίνεται κατάθλιψη, είναι μια μορφή μη ξεκαθαρισμένου θυμού.
Δεν θυμώνουμε όλοι το ίδιο, αλλά όλους μας θυμώνουν περίπου τα ίδια πράγματα. Τι συμβαίνει και θυμώνουμε; Θυμώνουμε επειδή ταυτιζόμαστε με μια κατάσταση, δηλαδή όταν βλέπουμε να συμβαίνει κάτι άδικο κατά τη γνώμη μας, κάτι που συγκρούεται με τις αρχές μας και με τις αξίες μας. Θυμώνουμε όταν κάτι μας φοβίζει. Και τέλος θυμώνουμε όταν έχουμε μια ανικανοποίητη ανάγκη. Δηλαδή όταν χρειαζόμαστε κάτι που είναι πολύ σημαντικό για μας και δεν το παίρνουμε. Προφανώς δεν θα θυμώναμε αν αυτό που δεν πήραμε δεν ήταν σημαντικό για μας. Ο θυμός είναι μια κραυγή για αγάπη, αποδοχή και αναγνώριση. Αυτό θέλει κάθε θυμωμένος.
Υπάρχουν φορές στη ζωή όλων μας που οι αντιδράσεις μας στα ίδιο γεγονός είναι εντελώς διαφορετικές κι αυτό συμβαίνει επειδή η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε την ώρα που συμβαίνει κάτι καθορίζει και την αντίδραση μας. Αν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που έχουμε έλλειψη από αυτοεκτίμηση θα αντιδράσουμε φυσικά εντελώς διαφορετικά από ότι αν αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας.
Η απαλλαγή από το θυμό είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης. Καθώς αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε σωστά το θυμό και από την καταπίεση και την λανθασμένη έκφραση του μετακινηθούμε προς την ολοκλήρωση και την απελευθέρωση του, τότε θα αρχίσουμε να νιώθουμε ελευθερία χαρά, αυτοπεποίθηση, ζωντάνια. Αυτή θα είναι η ανταμοιβή μας για την αλλαγή της στάσης μας απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους.

·        Ο Φθόνος είναι ένας συντετριμμένος θαυμασμός
Το θερμόμετρο της επιτυχίας είναι ο φθόνος των ανίκανων.
Salvador Dali 1904 – 1989. Ισπανός ζωγράφος.
Ο φθόνος είναι ένα συναίσθημα που κάνει την εμφάνισή του από την αρχή της ύπαρξης του ατόμου. Ο Αδάμ ζηλεύει και τρώει το μήλο από την Εύα. Αργότερα στην αρχαία Ελλάδα ο φθόνος γίνεται αιτία και αφορμή ακόμη και για την έναρξη πολέμου! Και σήμερα φυσικά υπάρχει διάχυτος σε όλες τις εκφάνσεις – πτυχές της ζωής μας.
Ο φθόνος πρέπει να εκλείψει από τη ζωή μας, γιατί αποτελεί ένα ένστικτο θανάτου, σκοτώνει πρώτα από όλα εμάς τους ίδιους. Σκοτώνει το ίδιο το άτομο. Πηγάζει από το φόβο και την ανικανότητα. Ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε. Άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και έλλειψη αυτοπεποίθησης συνήθως είναι εκείνα τα οποία ζηλεύουν και φθονούν τους συνανθρώπους τους.
Ο φθόνος λοιπόν είναι ένα συναίσθημα που ξεκινάει από τα παιδικά βιώματα. Οι γονείς δίνουν προσοχή στο ένα από τα δυο παιδιά με αποτέλεσμα το άλλο να φθονεί, γιατί έχει αποκτήσει αίσθημα μειονεξίας. Η κοινωνιολογία ως επιστήμη υποστηρίζει ότι συμπεριφερόμαστε όπως αναμένουν οι άλλοι δηλαδή η κοινωνία να συμπεριφερθούμε. Όταν η κοινωνία σε θεωρεί άξιο και εξέχον μέλος της κάνεις υπεράνθρωπες προσπάθειες να υιοθετήσεις αυτό το ρόλο. Επιδιώκεις δηλαδή με άλλα λόγια να βγεις αληθινός στις προβλέψεις της.
Όλα τα άτομα καλούνται να παίξουν το ρόλο που τους ορίζει η κοινωνία σύμφωνα με τους κοινωνικούς κανόνες που διέπουν τη λειτουργία της και σύμφωνα με τα στερεότυπα και τη νοοτροπία της. Η οικογένεια λοιπόν ως μικρογραφία ή μικρόκοσμος της κοινωνίας μας αποδίδει και αυτή ρόλους στα άτομα που την αποτελούν. Όταν για παράδειγμα οι γονείς αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τα παιδιά, τους αποδίδουν διαφορετικούς ρόλους τα παιδιά μυούνται σε αυτή την προσμονή των γονιών τόσο καλά και πιστά μάλιστα που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των γονιών.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι εγκληματίες είχαν μειονεκτική θέση στα πλαίσια της οικογένειας τους. Σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα πολλές φορές τα άτομα αυτά εγκληματούν, γιατί αντιδρούν στο ρόλο που τους έχει αποδώσει η οικογένεια τους και η κοινωνία. Έρχονται στο προσκήνιο με την ακραία αντίδρασή τους, ενώ πριν ήταν στην αφάνεια. Γι’ αυτό πολλές φορές ακούμε: Μα πώς το έκανε το έγκλημα; Αυτός ήταν ένας φιλήσυχος άνθρωπος! Πρόκειται ακριβώς για μια μη προσδόκιμη αντίδραση σαν απάντηση στον καταπιεστικό ρόλο που του είχαν αποδώσει στο παρελθόν.
Ο φθόνος αποτελεί μια μικροπρέπεια και σε ακραία μορφή του χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα υγιές συναίσθημα. Η πιο αγαθή μορφή του φθόνου είναι ο κρυφός, ενδόμυχος φθόνος. Κάποιος φθονεί αλλά δεν εκδηλώνεται ούτε με λόγια, ούτε με πράξεις κρατάει αυτό το μη υγιές συναίσθημα μέσα στην ψυχή του και υποφέρει, δηλητηριάζεται από τις αρνητικές σκέψεις του. Όταν εκδηλώνεται λεκτικά τότε παύει πλέον να είναι κρυφός, παίρνει φανερές διαστάσεις. Όταν αργότερα αρχίζει πλέον να εκδηλώνεται και με πράξεις τότε θεωρείται επικίνδυνος!
Το συναίσθημα του φθόνου μπορεί να αφορά επιτυχία επαγγελματική, προσωπική, κατοχή υλικών αγαθών και χρημάτων στην ουσία όμως αφορά κάτι το οποίο έχει ή νομίζουμε ότι έχει κάποιος και δεν έχουμε εμείς καθόλου ή δεν το έχουμε σε ικανοποιητικό βαθμό. Όμως όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίσα. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Παρόλα αυτά είναι κοινωνικά παραδεκτό ότι ο καθένας συνιστά μια μοναδική, ξεχωριστή προσωπικότητα.
Μια κοινωνία για να προοδεύσει έχει ανάγκη από διαφορετικές προσωπικότητες. Σκεφτείτε πως θα ήταν η κοινωνία μας αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Αυτό δε γίνεται! Η πρόοδος μας ως κοινωνία οφείλεται ακριβώς στη διαφορετικότητα μας, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Μέσα από το κοινωνικό πλέξιμο διαφορετικών ατόμων επιτυγχάνεται η ευημερία. Η κοινωνικός ιστός έχει ανάγκη τη διαφορετικότητα προκειμένου να είναι ισχυρός.
Φθονούμε αυτό που δεν μπορούμε να φτάσουμε, το απαξιώνουμε γιατί γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε ικανοί να το φτάσουμε… το απαξιώνουμε για να μην απαξιωθούμε οι ίδιοι! Ο φθόνος πέρα από το ένστικτο θανάτου με την έννοια ότι φοβόμαστε ότι η λάμψη και αξία του άλλου μας απειλεί, σκοτώνει τη δική μας αξία αποτελεί και μια απόδοση υπεραξίας στον εαυτό μας. Ο φθόνος είναι μια άρρωστη εξάρτηση, καθηλώνει το άτομο να ζει μέσα από τις ζωές των άλλων χωρίς να νοιάζεται για τη δική του ζωή. Απαλλαχτείτε λοιπόν από το καταστροφικό αίσθημα του φθόνου.
Κρατήσου μακριά από τη χειρότερη οικογένεια που μπορεί να γνωρίσεις ποτέ, η μητέρα ζήλια, ο πατέρας φθόνος και το φοβερό παιδί τους μίσος. Καλύτερα να μην τους γνωρίσεις ποτέ, αλλά και αν ακόμα συναντηθείς μαζί τους φυλάξου αμέσως με τον καλύτερο τρόπο, αγνόησέ τους! Και απομακρύνσου το ταχύτερο δυνατόν. Μην μπλέξεις με αυτή την οικογένεια που μόνο λύπη και δυστυχία μπορούν να σου δώσουν. Ο φθόνος είναι ένα δηλητηριώδες και αυτοκαταστροφικό συναίσθημα που όσο πιο έντονο γίνεται τόσο πιο πολύ διαβρώνει την ψυχή του ατόμου που φθονεί.
Η συγχώρεση είναι, βέβαια, μια διαδικασία πολύ βαθύτερη και δυσκολότερη από τη συγκατάβαση μια απλής συγγνώμης, που απαιτεί στις περισσότερες περιπτώσεις να ξεπεράσουμε το αίσθημα της αδικίας, τον ανθρώπινο εγωισμό μας, τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι ψυχοθεραπευτές που έχουν ασχοληθεί με τη διαδικασία αυτή μιλούν για ορισμένα στάδια που πρέπει διαδοχικά να διανύσει κανείς για να μπορέσει τελικά να συγχωρήσει πραγματικά.
1. Συνειδητοποίηση
Το πρώτο στάδιο είναι καταρχήν η συνειδητοποίηση των ίδιων μας των συναισθημάτων, του ότι αυτό που μας έκαναν με κάποιον τρόπο μάς πόνεσε.
Συχνά συμβαίνει να προσπερνάμε κάτι πείθοντας τον εαυτό μας ότι «Δεν έγινε τίποτα», «Σιγά μην ασχοληθώ», «Μια χαρά είμαι». Για να αποφεύγουμε τον πόνο και την απογοήτευση, έχουμε αναπτύξει ένα σωρό «τεχνικές»: ξεχνάμε, εκλογικεύουμε, εξωραΐζουμε. Προστατεύουμε έτσι τον εαυτό μας από έντονα δυσάρεστα συναισθήματα, κάτι που μας είναι απαραίτητο για να επιβιώνουμε. Όταν κάτι πονάει πολύ, κάνουμε σαν να μη συνέβη. τουλάχιστον έως τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι εύκολο να βγούμε από αυτή τη «λήθη», γιατί είναι πολύ πιο ­βολικά έτσι. Δυστυχώς, όμως, αυτό το πάγωμα του συναισθήματος συνήθως γενικεύεται και υπάρχει ο κίνδυνος να παγώσουν όλα μας τα συναισθήματα.
2. Αποτίναξη των ενοχών
Το δεύτερο στάδιο έχει να κάνει με τις ενοχές. Σχεδόν πάντα, όταν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο μας έχει βλάψει, κάπου μέσα μας υπάρχει η αίσθηση ότι φταίξαμε. Με αυτό τον τρόπο, αισθανόμαστε ότι έχουμε έναν έλεγχο της κατάστασης, ότι δεν είμαστε εντελώς εκτεθειμένοι στις βουλές και τις διαθέσεις του άλλου, στο τυχαίο, στη μοίρα. Μια γυναίκα που την παράτησε ο άνδρας της για μια άλλη, ρίχνοντας την ευθύνη στον εαυτό της, λέγοντας «Αν δεν τον πίε­ζα τόσο πολύ, δεν θα είχε φύγει», διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα ήταν στο χέρι της, έστω κι αν έχασε την ευκαιρία. Οι ενοχές, όμως, δυστυχώς δεν οδηγούν πουθενά, είναι αυτοκαταστροφικές και υπονομεύουν την αυτοεκτίμησή μας.
3. Θυματοποίηση τέλος!
Το τρίτο στάδιο είναι αυτό της απομά­κρυνσης από το ρόλο του θύματος.
Αυτό το στάδιο είναι πολύ σημαντικό, αλλά και ιδιαίτερα δύσκολο. Ο ρόλος του θύματος είναι από τους πιο «βολι­κούς», έστω κι αν ο τρόπος με τον οποίο μπήκαμε στο ρόλο αυτό ήταν οδυνηρός. Το να παραμένει κανείς θύμα έχει μια παράξενη «ευχαρίστηση»: υπάρχει πάντα ένας λόγος να μην αναλαμβάνει ευθύνες, να μη διεκ­δικεί, να μην προχωρά, να περιμένει την κατανόηση και τη φροντίδα των άλλων («Ο πατέρας μου ήταν ένας ανεύθυνος, που μας παράτησε όταν ήμουν μικρή… Πώς θα μπορέσω εγώ να σταθώ στα πόδια μου, τη στιγμή που αυτός που έπρεπε να με στηρίξει, να με ενθαρρύνει, δεν το έκανε ποτέ;»). Ο ρόλος αυτός, ιδιαίτερα όταν κανείς τον έχει υιοθετήσει για πολύ καιρό, απαιτεί μεγάλη προσπάθεια για να αποβληθεί. Διαφορετικά, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε συγχώρεση ούτε προσωπική ανάπτυξη.
4. Αναγνώριση του θυμού μας
Το τέταρτο στάδιο είναι το στάδιο της έκφρασης της αποδοκιμασίας και της οργής. Δεν είναι απαραίτητο αυτό να συμβεί ενώπιον του «θύτη», είναι όμως αναγκαίο να αναγνωρίσουμε και να μπορέσουμε να εκφράσουμε με λόγια το θυμό μας γι’ αυτό που μας έκανε: «Αν τον ξανασυναντού­σα, θα ήθελα να τον σπάσω στο ξύλο, να τον κάνω να πονέσει όσο πόνεσα εγώ», «Φαντάζομαι τον εαυτό μου να τη βρίζει και να τη χαστουκίζει για να καταλάβει τι σήμαινε για μένα αυτό που έκανε τότε». Είναι παράξενο, αλλά η φάση αυτή, που μοιάζει σαν ένα «ζωντάνεμα» των συναισθημάτων, πολλές φορές φέρνει στην επιφάνεια και τα θετικά συναισθήματα, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικός ήταν ή εξακολουθεί να είναι ο άνθρωπος αυτός για εμάς.
5. Πρόσωπο με πρόσωπο
Το πέμπτο στάδιο είναι αυτό του «ξεκαθαρίσματος» πρόσωπο με πρόσωπο με τον άλλον. Κατά κάποιον τρόπο είναι προαιρετικό. Πολλές φορές η ζωή μας μας έχει απομακρύνει εντελώς από ορισμένα πρόσωπα και δεν είναι απαραίτητο να τα αναζητήσουμε για να τους πούμε τι νιώθουμε.
Η συγχώρεση αφορά πρώτα απ’ όλα εμάς τους ίδιους και μπορεί να δοθεί ακόμη κι αν δεν ξαναδούμε ποτέ τον άνθρωπο που μας «έβλαψε» και που τώρα συγχωρούμε. Παρ’ όλα αυτά, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για σημαντι­κές σχέσεις (γονείς, στενοί συγγενείς, αδερφικοί φίλοι), μπορεί να νιώσουμε την ανάγκη να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους και να τους εξηγήσουμε τι νιώθουμε.
6. «Άφεση» και λύτρωση
Το τελευταίο στάδιο είναι η ίδια η συγχώρεση και δεν περιγράφεται εύκολα, απλούστατα γιατί ο καθένας την αισθάνεται με διαφορετικό τρόπο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, πάντως, τη βιώνουν ως μια εσωτερική λύτρωση και ανακούφιση, όπως όταν τακτο­ποιούμε ένα δωμάτιο του σπιτιού μας που για πολύ καιρό ήταν βρόμικο, ακατάστατο και γεμάτο άχρηστα αντι­κείμενα που μας έπιαναν το χώρο.
Φυσικά, η διαδικασία αυτή δεν γίνεται συνειδητά και κατόπιν λογικής απόφασης, ούτε ξυπνάμε μια μέρα και λέμε: «Τώρα ξεκινώ με το πρώτο στάδιο». Συχνά χρειάζεται να περάσουμε πολύ καιρό κρατώντας μέσα μας την αίσθηση της αδικίας γι’ αυτό που μας έκαναν, είτε γιατί ο θυμός είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορούμε να τον ξεπεράσουμε είτε γιατί είναι προτιμότερο να μη σκαλίζουμε τα πράγματα γιατί ξέρουμε ότι θα πονέσουμε.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Τι σημαίνει πίστη; - π. Τιμοθέου Παπασταύρου



ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019 (ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ).

"Ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν" (Γαλ. Γ΄ 25).

Ὁ νόμος καὶ ἡ Πίστις.

Δύο βασικοὺς πυλῶνας, μᾶς δείχνει ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τὴν σημερινὴν Ἀποστολικὴν περικοπήν. Δύο πυλῶνας, οἱ ὁποῖοι καὶ χαρακτηρίζουσι τὰς δύο περιόδους˙ τὴν πρὸ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν μετὰ Χριστὸν τοιαύτην. Εἶναι αἱ δύο ἐκεῖναι περίοδοι κατὰ τὰς ὁποίας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀληθινὸς Θεός, δραστηριοποιεῖται ἀντιστοίχως κατὰ δύο τρόπους. Εἰς τὴν μὲν πρώτην περίοδον, τὴν "πρὸ Χριστοῦ", δεικνύει εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας, ἕν αὐστηρὸν πρόσωπον, τὸ ὁποῖον ἐκδηλοῦται ἀπαιτητικὸν ὡς πρὸς τὴν τήρησιν τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου. Ὁ αὐστηρότατος νόμος οὗτος, - ὡς τὸν μελετῶμεν εἰς τὰ πέντε πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, κυρίως, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ ὑπόλοιπα - συγκρατεῖ εἰς μέγιστον βαθμόν, τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν συνείδησιν τῶν Ἑβραίων καὶ εἶναι ἀμείλικτος εἰς "πᾶσαν παράβασιν καὶ παρακοήν". Ὁ νόμος εἶναι ὁ "παιδαγωγός", ὡς τὸν ἀποκαλεῖ ὁ Ἀπόστολος, διότι ἀκριβῶς, ὑποχρεώνει εἰς πειθαρχίαν ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὸν ἔλαβον.
Εἰς τὴν δευτέραν, ὅμως, περίοδον, καὶ ἀφοῦ ὁ Κύριος μᾶς ἐπεσκέφθη καὶ μᾶς ἔδωσε τὰ πειστήρια τῆς Θεότητός Του, ὁ νόμος ἔχει πλέον δευτερεύουσαν θέσιν καὶ προηγεῖται τούτου ἡ Πίστις. Ὁ νόμος κατηύθυνε καὶ περιφρουροῦσε καὶ ἐδίδασκεν, προκειμένου οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀποκτήσουν κάποια στοιχεῖα πίστεως. Ὅταν ὅμως ἐμφανίζεται ὁ Ἴδιος ὁ "Νομοθέτης" καὶ διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους, εἴτε διὰ τῶν ἔργων Του, εἴτε διὰ τῶν λόγων Του, εἴτε διὰ τῶν θαυματουργικῶν Του ἐνεργειῶν, τότε οἱ ἄνθρωποι καλοῦνται, "ἐπ’ ἐλευθερίᾳ" (Γαλ. Ε΄ 13). Τότε, ἡ Πίστις εἶναι ... ἐπιλογὴ καὶ ζήτημα θελήσεως τοῦ ἀνθρώπου. "ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ..." (Μάρκ. Η΄ 34), εἶπεν ὁ Κύριος, κατοχυρώνοντας κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον, τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν σωτηρίαν του.

Τὶ σημαίνει "πίστις";

Πολλάκις χρησιμοποιοῦσιν οἱ ἄνθρωποι τὰς λέξεις, "πίστις" καὶ "πιστεύω", ἀλλὰ μᾶλλον δὲν γνωρίζουσι τὴν ἔννοιαν τῶν δύο τούτων ὅρων. Λέγοντες ταύτας τὰς λέξεις, ἐννοῦσι, τὴν παραδοχὴν ἐκ μέρους των, τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, καὶ τήν, - δι’ ὅρων ἢ μή - πίστιν των εἰς τὴν, μετὰ θάνατον, ζωήν. Διὰ τούτων τῶν λέξεων, ἐκφράζουσι μίαν θεωρητικὴν μόνον συμφωνίαν, τὴν ὁποίαν, ὡς μᾶς λέγει ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἔχει - καὶ μάλιστα, περισσότερον καὶ γνησιότερον ἡμῶν, - ὁ κατάρατος δαίμων. "Σὺ πιστεύεις ὅτι ὁ Θεὸς εἷς ἐστι· καλῶς ποιεῖς· καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι" (Ἰακ. Β΄19). Συνεπῶς, ἡ πίστις αὕτη, εἰς οὐδὲν ὠφελεῖ καὶ μᾶλλον, ἀρνητικὸς παράγων θὰ ἀποβῇ δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι καυχῶνται δι’ αὐτήν. Ὡς οἱ δαίμονες, δὲν προσβλέπουσιν εἰς σωτηρίαν, παρὰ τὴν πίστιν των αὐτήν, οὕτως αὕτη εἶναι ἀνεπαρκής καὶ ἀνωφελὴς εἰς σωτηρίαν διὰ τοὺς προβάλλοντας ταύτην ὡς ἀπόδειξιν ... γνησιότητος.
Πίστις, ὡς θὰ μᾶς εἴπῃ ὁ Κύριός μας, εἶναι ἐκείνη, ἡ τῆς Χαναναίας, ἡ ὁποία, παρὰ τὰς ἀλλεπαλλήλους "ἀρνήσεις" τοῦ Κυρίου ἀλλὰ καὶ "προσβολάς", αὕτη ἐπέμενεν καὶ παρέμενεν ἀνυποχώρητος εἰς τὸ αἴτημά της! Πίστις ἦτο ἐκείνη, ἡ τοῦ ἑκατοντάρχου, ὅστις, ἐνῶ ὁ Κύριος προεθυμήθη νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν οἶκον του διὰ νὰ θεραπεύσῃ τὸν δοῦλον του, ἐκεῖνος αἰσθανόμενος τὴν ἁμαρτωλόν του κατάστασιν, "ἐμποδίζει" τὸν Ἰησοῦν διὰ τῶν ἀθανάτων ἐκείνων λόγων, "Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. Καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ" (Ματθ. Η΄ 8-9). Πίστις, τέλος, εἶναι ἐκείνη ἡ "βοήθεια" ποὺ ζητεῖ ὁ Κύριος παρὰ τῶν αἰτουμένων τῆς Αὐτοῦ βοηθείας καὶ ἀντιλήψεως καὶ ὅταν, μετὰ τὰς θεραπείας βεβαιοῖ τούτους ὅτι, "ἡ πίστις σου σέσωκέ σε"!
Πίστις, συνεπῶς, δὲ σημαίνει τὴν ἀποδοχὴν καὶ παραδοχὴν τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μᾶλλον, τὴν ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνην καὶ βεβαιότητα εἰς τὴν ... δύναμιν τοῦ Κυρίου. Ὅταν ὁ Κύριος ἐρωτᾷ τὸν τυφλὸν τῆς Ἰεριχοῦς, "τί σοι θέλεις ποιήσω;" ἐκεῖνος δὲν ζητεῖ ... χρήματα ἢ ἄλλήν τινα βοήθειαν, ὡς ἔκανεν πρὸς τοὺς ἄλλους διερχομένους, ἀλλὰ ζητεῖ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦν ἐκεῖνο ποὺ μόνον Ἐκεῖνος, δύναται νὰ τοῦ δώσῃ˙ "Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. Καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε". Αὕτη ἐστὶν ἡ Πίστις, ἡ σώζουσα καὶ ζητουμένη παρὰ τοῦ Κυρίου ...

Ἐκ τῆς Πίστεως ἡ σωτηρία.

Ὁ Θεῖος Νόμος, ἀγαπητοί μου, καὶ ἡ ἐφαρμογή του, εἶναι ἀσφαλῶς ἀπαιτούμενα διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν. Ὅταν ἠρώτησεν ὁ πλούσιος νεανίσκος τὸν Κύριον, "διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;" (Λουκ. ΙΗ΄ 18), ὁ Κύριος τοῦ ἀπήντησεν ἀρχικῶς ὅτι πρέπει νὰ τηρῇ τὸν Νόμον καὶ τὰς ἐντολάς. Ὅταν δέ, ὁ νεανίσκος ἐπαρρησίασεν ἑαυτὸν ὡς πιστὸν τηρητὴν τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ὁ Κύριος προεχώρησεν εἰς τὴν ... Πίστιν! "ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι" (Λουκ. ΙΗ΄ 22). Ζητεῖ, δηλαδή, ἀπ’ αὐτόν, νὰ παύσῃ νὰ ἐμπιστεύεται ἑαυτὸν εἰς τὴν τεραστίαν περιουσίαν του, ἀλλὰ διαμοιράζων ταύτην εἰς τοὺς πτωχούς, νὰ ἀφήσῃ ἑαυτὸν εἰς τὰς παντοδυνάμους χείρας τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο εἶναι τό, μετὰ τὸν Νόμον, σωτήριον "βῆμα". Ἡ πίστις, κατὰ τὴν ὁποίαν, ὁ ἄνθρωπος ἀφήνει ὁλοκλήρως ἑαυτόν, εἰς τὴν μέριμναν τοῦ Θεοῦ.
"ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν" (Ματθ. ΙΗ΄ 3). Ὡς τὰ μικρὰ παιδία καὶ βρέφη, οὒκ ἔχουσιν ἴδιον θέλημα καὶ ἐμπιστεύουσιν ἑαυτὰ εἰς τὴν θέλησιν καὶ ἐπιλογὰς τῶν ἑαυτῶν γονέων, οὕτω καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν νὰ ἀφῶμεν ἑαυτοὺς εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἡμῶν, ἵνα ἐπιτύχωμεν τῶν ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν τῆς ἀπολαύσεως. Ἀμήν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                           Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2019

Ἀρχιερατικό Μνημόσυνο γιά τό ζεῦγος Πέττα.



Τό Σάββατο 13 Ἀπριλίου 2019, στόν ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου στόν Πειραιά, τελέσθηκε Θεία Λειτουργία. Λίγο πρίν ἀπό τήν ἀπόλυση τῆς σαββατιάτικης Λατρείας, στήν διάρκεια τῆς ὁποίας κατά κανόνα ἡ Ἐκκλησία εὔχεται καί προσεύχεται ὑπέρ ἀναπαύσεως καί αἰωνίου μνήμης τῶν ἀδελφῶν μας πού βρίσκονται ἤδη στήν θριαμβευουσα Ἐκκλησία, τελέστηκε ἱερό μνημόσυνο. Τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας προΐστατο ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως κ. Προκόπιος, ὁ ὁποῖος πλαισιωνόταν ἀπό τέσσερις πρεσβυτέρους. Μαζί μέ τά ὀνόματα τῶν κεκοιμημενων, μνημονεύτηκαν καί τά ὀνόματα τοῦ ἀειμνήστου ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα: τοῦ ἱερέως Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθίας. Ἐπίσης μνημονεύτηκε καί ἡ ἀδόκητα χαμένη θυγατέρα τους Σοφία. Ἡ πρωτοβουλία αὐτή εἶναι καρπός τῆς εὐλάβειας πιστῶν, πού συμμετεῖχαν καί προσευχήθηκαν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ δικαίου αὐτοῦ λευϊτικοῦ ζεύγους τῆς Πίστεώς μας. Ἰδιαίτερη φροντίδα γιά τό γεγονός αὐτό ἐπέδειξαν οἱ οἰκεῖοι τοῦ ἀειμνήστου Ἐμμανουήλ Δάνου,  τοῦ ὁποίου τελέσθηκε τό ἐτήσιο μνημόσυνό του ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἑνός χριστιανοῦ πού εὐλαβεῖτο ἰδιαίτερα τό ζεῦγος Πέττα,  ἀφοῦ ἡ ὅλη του μεταστροφή στήν ἐν Χριστῷ ζωή ὀφείλετο σέ ἐκείνους!



Στό ἱερό Βῆμα προσευχήθηκε καί ὁ υἱός τῶν ἀοιδήμων Πέττα, πατήρ Νεκτάριος. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τους καί ἄς εὔχονται νά βιώσουμε οὐσιαστικά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία πλησιάζει.

Καλλιτεχνικές φωτογραφίες από την V. brezetou



"Γέροντά μου, αυτό το, "με συγχωρείτε" μήπως είναι κανένα τικ;



«Γέροντά μου, αυτό το, «με συγχωρείτε», που λέτε συνεχώς, είναι μήπως κανένα τικ;» 
Μου λέει: «Και τι είναι αυτό το τικ;» 
«Κανένα χούι, που επαναλαμβάνετε! Πώς λέω εγώ συνεχώς, λοιπόν, λοιπόν;». 

Και μου απαντά: «Όχι, παιδί μου, δεν ξέρεις εσύ! Εσύ βλέπεις αυτά που βλέπεις. Εγώ βλέπω κι άλλα πράγματα, που δεν βλέπουν οι πολλοί άνθρωποι, επειδή βλέπω με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος. Και την ώρα που μιλώ μπορεί ο συνομιλητής μου να με θαυμάζει. Διότι ακούει που λέω για τον άγιο Δαβίδ, που λέω για τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, που λέω για διάφορα, για εμφανίσεις αγγέλων και πειρασμών. Ενίοτε, λοιπόν με θαυμάζουν και σκέφτονται και λένε… Τι άγιος άνθρωπος! Εγώ, παιδί μου, ξέρω ότι δεν είμαι άγιος. Αλλά στους ανθρώπους εκείνη τη στιγμή προκαλώ θαυμασμό και γι’ αυτό αμέσως λέω, «με συγχωρείτε»! Δεν θέλω οι άνθρωποι να με θαυμάζουν. Υπάρχουν και μερικοί που κάνουν το αντίθετο. Ακούν αυτά που λέω και σκανδαλίζονται και λένε «Τι χαζός είναι αυτός! Άκου, τι μας λέει τώρα. Βλέπει αγίους και αγγέλους! Κανένας αλαφροΐσκιωτος θα είναι! Και έτσι αυτοί με κρίνουνε, και γι’ αυτό πάλιν λέω, «με συγχωρείτε», γιατί γίνομαι αιτία μερικοί να σκανδαλιστούν. 
Γι’ αυτό λέω συνεχώς, «με συγχωρείτε». Επειδή βλέπω διπλά!».

Διάλογος Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεόφυτου με τον άγιο Ιάκωβο τον Τσαλίκη.

Κυριακή 28 Ιουλίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»
Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών




Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Σάββατο 27 Ιουλίου 2019

"Οι περισσότεροι αν τους ρωτήσεις θα σου πουν ότι..."


Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν πως θέλουν να βρουν σωστούς φίλους, συνεργάτες, συντρόφους. Θα σου ομολογήσουν πως αναζητούν το πρόσωπο εκείνο που θα συγκεντρώνει όλα τα γνωρίσματα που επιθυμούν, ώστε να αισθανθούν επιτέλους πως βρίσκουν τα επιθυμητά πρόσωπα ώστε να τα συμπεριλάβουν στη ζωή τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι θλιμμένοι, διότι δεν μπορούν να βρουν – όπως ομολογούν – αυτό που θέλουν στη ζωή τους. Πάντοτε ελπίζουν σε κάτι και στο τέλος μένουν μόνοι.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει το τέλειο. Ούτε ιδανική ζωή υπάρχει, ούτε άνθρωπος που δε σφάλλει και σε όλα του είναι τέλειος. Απλώς, προσπαθούμε να βρούμε έναν άνθρωπο με έναν αρκετά δομημένο χαρακτήρα τον οποίο εμείς θα θεωρήσουμε ιδανικό μαζί με το αίσθημα της αγάπης που θα αισθανθούμε. Βρίσκουμε κάτι το οποίο ναι μεν είναι ατελές, αλλά η αγάπη μας βοηθάει να το θεωρήσουμε ως το τέλειο.
Για εμένα, σημαντικό δεν είναι να ψάχνεις το ιδανικό σε άλλους ανθρώπους, αλλά να προσπαθήσεις να γίνεις εσύ ιδανικός. Δεν έχει σημασία να προσπαθείς να διορθώσεις κανένα άλλο πρόσωπο, αυτό που μετράει είναι εσύ να επιδιώκεις να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Η ευτυχία στη ζωή μας δεν κρίνεται από κανέναν άλλο, μόνο εμείς κρατάμε το κλειδί της ευτυχίας στα χέρια μας και μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τη ζωή μας να αλλάξει προς το καλύτερο.
Όσο περισσότερο αλλάζουμε εμείς, τόσο περισσότερο διαπιστώνουμε πως η ζωή φέρνει στο διάβα μας καλύτερους ανθρώπους. Αν εμείς ωθήσουμε το φως που υπάρχει μέσα μας να λάμψει, τότε όλο και περισσότερο οι άλλοι θα το πιστεύουν και θα έρχονται σε εμάς. Οι άλλοι άνθρωποι, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι πάντοτε έξω από εμάς.
Όσο και να μας θυμώνουν, δεν μπορούμε δυστυχώς, να τους αλλάξουμε διότι στο τέλος θα διαπιστώσουμε πως σπαταλήσαμε άδικα τον πολύτιμο χρόνο μας. Μην ψάχνεις τους καλύτερους ανθρώπους, γίνε εσύ ο καλύτερος άνθρωπος.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2019

Πανηγύρι Προφήτη Ηλιού Ζαχόλης Κορινθίας 2019 - Εσπερινός και Θεία Λειτουργία


Την Παρασκευή το απόγευμα στις 19 Ιουλίου 2019 τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός στην Ιστορική Σταυροπηγιακή Μονή του Προφήτου Ηλιού Ζαχόλης Κορινθίας.



Οι ψάλτες -τριες ανάπαυσαν τις ακοές των προσκυνητών με τον γνήσιο Βυζαντινό τρόπο έκφρασης των εσπερινών ύμνων. 
Δέχτηκαν με χαρά τις φιλόφρονες ευχαριστίες από όλους μας. 



Τον λόγο κήρυξε ο πανοσιολογιότατος αρχιμανδρίτης π. Άνθιμος Παπαλεξόπουλος


Την Ιερά Μονή του Προφήτη Ηλιού επισκέφτηκαν και Μοναχές από άλλες Μονές.



















Την επόμενη ημέρα Σάββατο 20 Ιουλίου 2019 λειτούργησαν στο Καθολικό της Ιεράς Μονής ο Πνευματικός - Γέροντας της Μονής πρωτοπρεσβύτερος - Οικονόμος π. Αντώνιος Ρουμελιώτης και ο π. Ιωάννης Ρουμελιώτης.






Ο Πνευματικός οδηγός των μοναχών της Ιεράς Μονής Ζαχόλης Κορινθίας π. Αντώνιος Ρουμελιώτης.








Ο ακούραστος ηχολήπτης Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.


Μερικές από τις αγαπητές φίλες της Ιεράς Μονής που βοηθούσαν με χαμόγελο στο κέρασμα  των προσκυνητών.