Στην Αρχαία Ελλάδα πίστευαν στην Αθανασία της Ψυχής, αλλά και...

 ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ

Στους αρχαίους Αιγυπτίους ήταν διάχυτη η πίστη ότι η ψυχή είναι αθάνατη, ενώ το σώμα το βαλσάμωναν  και παρέθεταν δίπλα του  τροφές. Το ίδιο  και στους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι αντί για τροφές παρέθεταν δίπλα στο νεκρό τα αγαπημένα τους αντικείμενα, τα κτερίσματα. Ας ανατρέξουμε όμως πιο συγκεκριμένα  σε μερικές πηγές Αρχαίων Ελλήνων, στον Όμηρο, στον Αριστοτέλη αλλά κυρίως τον Πλάτωνα, για να πάρουμε περισσότερες πληροφορίες.

Στον Όμηρο: Στη λ ραψωδία της Οδύσσειας που λέγεται και «Νέκυια», γιατί αναφέρεται σε νεκρούς, Ο Οδυσσέας   πήγε για να συναντήσει τη ψυχή του Τειρεσία για να του πει πώς θα γυρίσει στην πατρίδα του. Κοντά σ’ αυτόν είδε τη μάνα του και πολλούς άλλους ήρωες της Τροίας.  Είναι φανερό, λοιπόν, ότι οι αρχαίοι πίστευαν στις ψυχές των νεκρών, με τις οποίες μάλιστα μπορούσαν να συνομιλούν.

Ο Αριστοτέλης  πιστεύει ότι η ψυχή είναι το «κινούν» αίτιο, αυτό δηλαδή που δίνει κίνηση και ζωή. Κατά τον Αριστοτέλη ψυχή έχουν και τα φυτά και τα ζώα όχι μόνο ο άνθρωπος. Τα φυτά έχουν θρεπτική ψυχή, τα ζώα θρεπτική και κινητική και ο άνθρωπος θρεπτική, κινητική και λογική ψυχή.

            Ο Πλάτωνας αναφέρεται στα θέματα αυτά στον  Φαίδωνα, τον Γοργία και την Πολιτεία.    Από όλα τα σχετικά χωρία βγάζουμε τα εξής συμπεράσματα:

1ον. Οι αρχαίοι όχι μόνο πίστευαν στην αθανασία της ψυχής αλλά και στην τιμωρία μετά θάνατο ανάλογα με τα αδικήματα του καθενός.

2ον Πίστευαν ότι υπήρχε και κόλαση, που την έλεγαν Τάρταρα, όπου πήγαιναν οι κακοί, και παράδεισος, που τον έλεγαν Ηλύσια Πεδία ή Μακάρων νησιά, όπου πήγαιναν οι καλοί.

3ον Τα πολύ βαριά αδικήματα, που ήταν ανίατα, τιμωρούνταν με αιώνια καταδίκη στα Τάρταρα.

4ον Τα λιγότερα βαριά αδικήματα, για τα οποία μετάνιωσαν αυτοί που τα έκαναν, πάλι τιμωρούνταν για  κάποιο χρονικό διάστημα, ανάλογα με το αδίκημα, και μετά απαλλάσσονταν από την τιμωρία.

5ον Τα ελαφριά αδικήματα τιμωρούνταν για λίγο, αλλά γίνονταν κάθαρση και απαλλάσσονταν και αυτοί από την τιμωρία.

6ον Τέλος οι δίκαιοι ανέβαιναν από τα έγκατα της γης και κατοικούσαν σε πολύ ωραία μέρη, όπου χαίρονταν για πάντα.

7ον Οι αρχαίοι πίστευαν ότι στον Άδη υπάρχει μετάνοια, που τους απαλλάσσει από την τιμωρία, σε αντίθεση με τη χριστιανική πίστη, που διδάσκει ότι «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».

Πες μας Πλάτωνα... ποιό είναι το μεγαλύτερο αγαθό;

 

Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά...

 

Το μόνο πράγμα που πρέπει... να φοβόμαστε...

 

Τα δυνατά μυαλά τι συζητούν;

"Θα έρθω να πάρω την Ελλάδα σε έναν περίπατο..."

Ο σοφός Σωκράτης ντροπιάζει με τον παρακάτω λόγο του, αυτούς που αποδέχονται την Συκοφαντία!

Ο αληθινός χριστιανός (Ιεράρχης, Ιερέας, μοναχός-ή, λαϊκός) όταν πραγματικά θέλει να μάθει την Αλήθεια για ένα θέμα που έχει αμφιβολίες καταφεύγει στην νηστεία και με πόνο ψυχής προσεύχεται στην Παναγιά μας, στους αγίους μας και προ πάντων στον Κύριό μας Ιησού Χριστό.

Αυτή την παρακαταθήκη μας άφησαν οι άγιοι Πατέρες μας.

Δυστυχώς η συκοφαντία αγκαλιάζεται με πολύ ενδιαφέρον από τους ανθρώπους. Αυτοί που αγαπούν να ακούν συκοφαντικά λόγια για τον συνάνθρωπό τους κατέχονται από φθόνο.

Ας δούμε λοιπόν παρακάτω πώς ο σοφός μας πρόγονος, ο Σωκράτης μας ντροπιάζει όλους εμάς που θέλουμε να λεγόμαστε Χριστιανοί όποια θέση κι αν κατέχουμε.

Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της "τριπλής διύλισης".

"- Τριπλή διύλιση;" ρώτησε με απορία ο γνωστός του.

- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.

- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας.

Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;

- Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...

-Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.

- Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης.

Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...

- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.

Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο.

Το τρίτο φίλτρο της χρησιμότητας.

Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;

- Όχι δεν νομίζω...

- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;

Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

Πόσο ντροπιασμένοι πρέπει να νιώθουμε εμείς που λεγόμαστε Χριστιανοί, έχοντας διαβάσει το Ευαγγέλιο;...

Η μουσική που επιλέγουμε είναι ο καθρέπτης του ψυχικού μας κόσμου

H μουσική αντιπροσωπεύει άμεσα τα πάθη της ψυχής.

Αν κάποιος ακούει το λάθος είδος μουσικής θα γίνει το λάθος είδος ανθρώπου.

Αριστοτέλης

Σωκράτης...

Αντιπελάργηση... σημαίνει

      Τον όρο δεν τον γνώριζα.   Aφορά την φροντίδα των νέων πελαργών στους ηλικιωμένους γονείς τους και περιγράφεται από τον Μ. Βασίλειο:

      "Οι πελαργοί, όταν ο γονιός τους γυμνωθεί τελείως από τα φτερά, επειδή όταν γεράσει, αρχίζουν και πέφτουν, τον βάζουν ανάμεσά τους και τον ζεσταίνουν με τα δικά τους φτερά. Και του ετοιμάζουν άφθονο φαγητό, και τον βοηθούν όσο είναι δυνατόν όταν πρέπει να πετάξει, σηκώνοντάς τον απαλά, με τη φτερούγα τους, πότε ο ένας εκ δεξιών και πότε ο άλλος εξ αριστερών. Και τούτο είναι πασίγνωστο, ώστε μερικοί και την ανταπόδοση των ευεργεσιών να την ονομάζουν "αντιπελάργηση". (Μέγας Βασίλειος)

     Όταν ο πατέρας  γέρασε και δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί,  πήρε ο γυιος του, ο πολεμιστής Σπαρτιάτης,  μια κουβέρτα, τον έβαλε μέσα και πήγε να τον αφήσει στον Καιάδα να πεθάνει από πείνα και δίψα όπως γινόταν μέχρι τότε.

Καθώς απομακρυνόταν,  τού φώναξε ο πατέρας : Γυιέ μου, πάρε την κουβέρτα! Θα την χρειαστεί ο γυιός σου για να κουβαλήσει εσένα, όταν έρθει η ώρα.

O γυιός, μόλις άκουσε εκείνα τα λόγια, γύρισε πίσω και ξαναπήρε τον πατέρα του πίσω στην πόλη, μπροστά στα μάτια των έκπληκτων συμπολιτών του.

Λένε πως έτσι καταργήθηκε η θανάτωση των ηλικιωμένων στον Καιάδα.  

Η ανωτερότητα του Περικλή

     Ο   μεγάλος   Περικλής, ο   έξοχος  πολιτικός   που   έφθασε    την    αρχαία  Αθήνα    στην  κορυφή   της  δόξας   της   μια  μέρα,  καθώς    βρισκόταν    στην     αγορά   άκουσε   φωνές. Πλησιάζοντας   είδε  κάποιον  να   τον   βρίζει. Ο Περικλής    σιωπούσε,  όμως  ο    υβριστής    συνέχιζε   τα   «θεάρεστο»  έργο   του   και πάλι     χωρίς   απάντηση.  

     Έφθασε    επιτέλους   το    βράδυ   και  ο   υβριστής  που   για   ώρες   έβριζε  τον  Περικλή   ετοιμάστηκε  να    φύγει. Τότε   ο  μεγάλος   εκείνος  πολιτικός φρόντισε   να   του    δώσουν    φανάρι,  έτσι  ώστε  να  μην   σκοντάψει     στο    δρόμο  λόγω   του   σκοταδιού  και    χτυπήσει!

(Αρχιμ.Βασιλείου   Μπακογιάννη: «η   γλώσσα  είναι  μαχαίρι…!»  σ.82)

...τελικά στην Αρχαία Ελλάδα τι θέση κατείχε η Ομοφυλοφιλία;

Το γέρικο λιοντάρι

Ένα   λιοντάρι, όταν   γέρασε, διηγείται  ο   σοφός  Αίσωπος,  δεν  μπορούσε  να   τρέξει  και  να    βρει    την    τροφή   του   και  έτσι   σκέφτηκε   το  παρακάτω   τέχνασμα. Προσποιήθηκε    τον  βαρειά  άρρωστο  και  έμενε    στην  σπηλιά   του. Τα    ζώα  που  πλησίαζαν και έμπαιναν  μέσα για  να   δουν   τι  έχει,  τα  άρπαζε  και   τα  καταβρόχθιζε.

Όμως   το  πανούργο  λιοντάρι   βρήκε   τον  μάστορά   του   από   την  αλεπού. Πήγε  λοιπόν  η   αλεπού   και    στεκόταν  έξω   από   την   είσοδο  της   σπηλιάς. Γεια   σου   τι  κάνεις; ρώτησε   το  λιοντάρι. Είμαι   άρρωστος, γιατί    δεν  έρχεσαι  μέσα να  με  δεις; Βλέπω   απάντησε  η   παμπόνηρη   αλεπού   τα  ίχνη   από   τα   ζώα   που  ήρθαν   εδώ, να   είναι  μόνο   από   έξω  προς   τα  μέσα  και  όχι   το  αντίθετο. Έτσι  η  πανέξυπνη  αλεπού δεν  έπεσε    στη   παγίδα   του  λιονταριού.

Μα έδωσε και σε μας ένα μάθημα, πως πρέπει να έχουμε φρονιμάδα και σύνεση στο μυαλό και έτσι να αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους που προέρχονται από τους πονηρούς και επικίνδυνους ανθρώπους. Σίγουρα αυτοί μας στήνουν παγίδες, αλλά αφήνουν και ίχνη- σημάδια που με τη σύνεσή μας τα καταλαβαίνουμε και τους αποφεύγουμε.

Ανέκδοτα... αρχαίων φιλοσόφων

Ο φιλόσοφος Αντισθένης συμβούλευε τους Αθηναίους να ανακηρύξουν με την ψήφο τους τα.. γαϊδούρια σε άλογα. Όταν του είπαν ότι κάτι τέτοιο είναι έξω από κάθε λογική, ο Αντισθένης παρατήρησε:«Μήπως και στρατηγούς δεν αναδεικνύετε με την ψήφο σας χωρίς να έχουν πάρει καμία απολύτως εκπαίδευση;»

Ένας μοχθηρός άνθρωπος ήθελε να προφυλάξει το σπίτι του από κάθε κακό. Προς τούτο τοποθέτησε στην πόρτα μια επιγραφή που έλεγε: "Κανένα κακό μη μπει στο σπίτι αυτό".Ο Διογένης διαβάζοντας την επιγραφή παρατήρησε:«Μα ο ιδιοκτήτης του σπιτιού από που θα μπει;»

Όταν είδε ο Διογένης κρατικούς ταμίες να έχουν πιάσει κάποιον που είχε κλέψει ένα μπουκάλι,  παρατήρησε: «Οι μεγάλοι κλέφτες έχουν συλλάβει το μικρό κλέφτη».

Ο Δημοσθένης έλεγε ότι πολλές φορές ήθελε να ευχηθεί να χαθούν οι κακοί, φοβόταν όμως μήπως με την  ευχή αυτή ερημωθεί εντελώς η πόλη.

Ο Αριστείδης και ο Θεμιστοκλής, πολιτικοί αντίπαλοι, στάλθηκαν πρεσβευτές σε μια πόλη. Ο Αριστείδης τότε είπε στον Θεμιστοκλή:«Θέλεις να αφήσουμε την έχθρα στα σύνορα της χώρας μας; Κι αν το κρίνεις απαραίτητο, συνεχίζουμε μόλις επιστρέφουμε στην πατρίδα».

Κάποτε ο Φίλιππος, ο Βασιλιάς των Μακεδόνων, φιλονικούσε με την Ολυμπιάδα, τη σύζυγό του. Τη στιγμή εκείνη φτάνει στο παλάτι ως απεσταλμένος από την Κόρινθο, ο Δημάρατος και ο Φίλιππος τον ρωτά:«Πώς πάνε από ομόνοια οι Έλληνες;».Ο Δημάρατος του απαντά:«Πολύ ενδιαφέρεσαι για την ομόνοια των Ελλήνων, τη στιγμή που μέσα στο σπίτι σου δεν βλέπω να βασιλεύει ομόνοια».

Ρώτησαν τον Αριστοτέλη:«Τι κερδίζουν όσοι λένε ψέματα;».Ο φιλόσοφος απάντησε:«Να μην τους πιστεύει κανείς και όταν ακόμα λένε την αλήθεια».

Ο γιος μιας εταίρας πέταγε πέτρες σε περαστικούς. Ο Διογένης του είπε:«Πρόσεχε μήπως ανάμεσα στους άλλους χτυπήσεις και τον πατέρα σου, που δεν γνωρίζεις».

Ο Μ. Αλέξανδρος έστειλε στον Φωκίωνα 100 τάλαντα. Ο Αθηναίος πολιτικός ρώτησε τους ανθρώπους που του έφεραν το μεγάλο αυτό ποσό:«Γιατί ο Αλέξανδρος διάλεξε εμένα απ' όλους τους Αθηναίους για να μου χαρίσει 100 τάλαντα;».Οι απεσταλμένοι απάντησαν:«Διότι μόνο εσένα θεωρεί έντιμο άνθρωπο».Ο Φωκίων αρνήθηκε να δεχθεί το δώρο λέγοντας:«Ας μ' αφήσει λοιπόν να συνεχίσω να είμαι έντιμος».

Ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος, παρακολουθούσε τους Ολυμπιακούς αγώνες, οι Πελοποννήσιοι  όμως αν και ευεργετημένοι απ' αυτόν, τον γιουχάϊζαν. Όταν οι φίλοι του εξοργισμένοι από τη συμπεριφορά απευθύνθηκαν στον Φίλιππο, ο βασιλιάς τους είπε:«Αν οι ευεργετημένοι Πελοποννήσιοι, συμπεριφέρονται έτσι φαντάζεστε τι θα κάνουν, αν τους βλάψω;».

Ρωτήθηκε ο Εμπεδοκλής γιατί αγανακτεί, όταν τον βρίζουν. Ο φιλόσοφος απάντησε:«Αν δεν λυπάμαι όταν με κακολογούν, δεν θα είναι δυνατό να χαίρομαι όταν με επαινούν».

Κάποτε ο Διογένης φώναζε:«Ελάτε εδώ  άνθρωποι!».Και όταν μαζεύτηκαν πολλοί, τους κυνήγησε με το μπαστούνι του λέγοντας:«Ανθρώπους κάλεσα, όχι καθάρματα!».

Ρωτούσαν τον Διονύσιο τον νεότερο πώς ο πατέρας του, αν και απλός πολίτης μπόρεσε να καταλάβει την  εξουσία και γιατί ο ίδιος, αν και γιος τυράννου την έχασε. Ο Διονύσιος έδωσε την απάντηση:«Ο πατέρας μου έκανε την προσπάθειά του, όταν η δημοκρατία προκαλούσε μίσος, ενώ εγώ αγωνιζόμουν, όταν η τυραννίδα κινούσε φθόνο».

Ο Επαμεινώνδας όταν είδε ένα μεγάλο στρατό που δεν είχε ικανό στρατηγό, είπε:«Μεγάλο θηρίο αλλά χωρίς κεφαλή».

Σε ένα νεαρό στρατιώτη που δεν έδειχνε την ίδια ανδρεία με τον πατέρα του, απαιτούσε όμως να παίρνει την ίδια αμοιβή μ' αυτόν, ο βασιλιάς Αντίγονος ο Β' έλεγε:«Εγώ νεαρέ, πληρώνω μισθό και δίνω δώρα όχι για πατραγαθία, αλλά για ανδραγαθία».

Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο πρεσβύτερος τοποθέτησε σε ανώτερη θέση έναν κακοήθη άνθρωπο και πολύ αντιπαθή στο λαό. Όταν τον ρώτησαν, γιατί έκανε κάτι τέτοιο, απάντησε:«Θέλω να υπάρχει κάποιος που να τον μισούν περισσότερο απ' όσο εμένα».

Ρώτησαν τον Αριστείδη τι τον στενοχωρούσε πιο πολύ στην εξορία. Εκείνος απάντησε:«Η κακή φήμη της πατρίδας μου. Όλοι την κακολογούν επειδή με εξόρισε».

Κάποιος πολίτης αριστοκρατικής καταγωγής, αλλά μοχθηρός, υπενθύμιζε στον Σωκράτη την άσημη καταγωγή του. Ο φιλόσοφος του έδωσε την απάντηση:«Αν εγώ πρέπει να ντρέπομαι για τους άσημους προγόνους μου, οι υπέροχοι πρόγονοί σου πρέπει να νιώθουν ντροπή για σένα, τον ανάξιο απόγονό τους».

Ο Φωκίων διαφωνούσε συνήθως με όλους στα πολιτικά θέματα. Μια φορά όμως όταν μίλησε στην εκκλησία του δήμου, όλοι ασπάστηκαν τις ιδέες του. Απορημένος γύρισε προς τους φίλους του και τους ρώτησε:«Μήπως είπα σήμερα κάποια ανοησία, χωρίς να το καταλάβω;».

Αν είχες 10.000 χωράφια, ή αν είχες 10.000 δωμάτια...

Εκείνος  που  δίνει  συμβουλές  χωρίς  να  τις   εφαρμόζει  ο  ίδιος, μοιάζει  με  τυφλό που  κρατά  φανό  για  να  φέγγει  στους  άλλους.

(Ισοκράτης)

Ακόμα  και  αν  έχεις  10.000  χωράφια, μπορείς  να  φας  μόνο  ένα  πιάτο  ρύζι  την  ημέρα.Ακόμα  και  αν  το  σπίτι  σου έχει  10.000  δωμάτια, μπορείς  να  χρησιμοποιήσεις  μόνο  δύο  μέτρα  το  βράδυ  για  να  κοιμηθείς.

(Κινέζικο).

Πείσμα

Το πείσμα χωρίς να έχει οδηγό του το 

μ υ α λ ό, πολύτιμο δεν είναι κτήμα... 

Σοφοκλής

Τι είναι αισχρότητα;

Το ερωτευμένο λιοντάρι!!... - Μύθος του Αισώπου

Το ερωτευμένο λιοντάρι κι ο γεωργός.

(Μύθος του Αισώπου).

     Ένας γεωργός είχε μία κόρη πολύ όμορφη, τόσο όμορφη ώστε, μία μέρα που είχε πάει στο δάσος για να μαζέψει χουρμάδες, την είδε ένα λιοντάρι και τα ’χασε από την ομορφιά της. Τα έχασε μάλιστα τόσο πολύ, ώστε αντί να πηδήσει πάνω της και να την φάει, έμεινε ακίνητο και την θαύμαζε.
     Την άλλη μέρα η πεντάμορφη κοπέλα ξαναπήγε στο δάσος για χουρμάδες, άφοβη, γιατί πρόσεξε πως το λιοντάρι δεν έδειχνε σκοπό να την πειράξει.
     Το λιοντάρι πάλι, όταν την ξαναείδε, στάθηκε να την κοιτάξει και κατάλαβε πως εκείνη η γυναίκα ήταν πιο όμορφη απ’ όλες τις λιονταρίνες του δάσους και πως, αν ήταν να παντρευτεί, μόνο αυτήν θα ’παιρνε γυναίκα του κι όχι καμιά λιονταρίνα.
     Μέρα με την ημέρα, η αγάπη του για την κόρη του γεωργού μεγάλωνε και, στο τέλος, μην μπορώντας πια να κρατηθεί, της το είπε:
     - Σ’ αγαπώ και θέλω να γίνεις γυναίκα μου!
Η κοπέλα, για να μη δείξει πως τρόμαξε και για να μη θυμώσει το λιοντάρι και την φάει, του είπε:
     - Αν με θέλεις για γυναίκα σου, πρέπει να με ζητήσεις από τον πατέρα μου!
     - Θα σε ζητήσω! Υποσχέθηκε το λιοντάρι.
Κι η κοπέλα, που είχε τρομοκρατηθεί, δεν ξαναπήγε στο δάσος, το ερωτευμένο λιοντάρι ξεκίνησε και πήγε να βρει το γεωργό.
      - Αγαπώ την κόρη σου και θέλω να την κάνω γυναίκα μου!
      Ο γεωργός τρόμαξε και δεν ήξερε τι να κάνει.
      Ούτε να δώσει την κόρη του στο λιοντάρι ήθελε, αλλά ούτε και να το διώξει τολμούσε.
     - Θα το πω της ίδιας, τραύλισε.
     - Της το είπα εγώ κι εκείνη με συμβούλεψε να την ζητήσω από σένα, του εξήγησε το λιοντάρι.
     - Ναι, έτσι γίνεται σ’ εμάς τους ανθρώπους, είπε ο γεωργός. Αλλά συνηθίζουμε να ρωτάμε τα κορίτσια μας πριν δώσουμε τον λόγο μας.
    - Καλά! Θα έρθω αύριο τέτοια ώρα να πάρω την απάντησή σου! Είπε το λιοντάρι.
Κι έφυγε, αφήνοντας έναν βροντερό βρυχηθμό, που έκανε το αίμα του γεωργού να παγώσει μέσα στις φλέβες του.
     Όλη εκείνη τη νύχτα, ο καημένος ο γεωργός δεν έκλεισε μάτι από την αγωνία του. Σκέφτηκε μάλιστα να πάρει την κόρη του και να φύγουν, αλλά φοβήθηκε μήπως τους παραφύλαγε το λιοντάρι και τότε πια δεν θα γλίτωναν από τα νύχια του και τα δόντια του.
Τέλος, πήρε μια απόφαση.
      Όταν την άλλη μέρα ήρθε το λιοντάρι να τον βρει, του είπε χαμογελώντας με καλοσύνη:
      - Η κόρη σου δέχεται να σε πάρει άντρα της, αλλά πρέπει να βγάλεις πρώτα τα δόντια σου και να κόψεις τα νύχια σου, γιατί έτσι όπως είσαι, σε φοβάται.
      - Κάνω ό, τι μου ζητάει! Υποσχέθηκε το λιοντάρι, που ήταν τόσο πολύ ερωτευμένο, ώστε είχε χάσει πια τα λογικά του.
Και πραγματικά, την άλλη μέρα, όταν ξαναπήγε στο σπίτι του γεωργού, δεν είχε ούτε νύχια, ούτε δόντια.
      Τότε ο γεωργός, που δεν το φοβήθηκε πια, έπεσε πάνω του κι άρχισε να το χτυπάει με ένα ξύλο τόσο δυνατά, ώστε το λιοντάρι, που δεν είχε δύναμη ν’ αντισταθεί, έφυγε τρέχοντας και χάθηκε για πάντα.

     Πολλοί ερωτεύονται όμως δεν γνωρίζουν αν αυτός ή αυτή που αγαπούν θα τους πάρει ό,τι πολυτιμότερο έχουν.
     Η υπεροχή της αξίας μας όπως του λιονταριού, μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να βιώσουμε αρμονικά με τον οποιονδήποτε.
     Όμως ο βασιλιάς του ζωικού βασιλείου μόνο με μία λιονταρίνα θα είναι πάντα βασιλιάς.
     Η ψυχή που αγαπάει τον Χριστό τον ρωτάει μυστικά στα βάθη της πώς να πορευθεί, αλλά αφήνει και χώρο για την απάντησή Του!

Επικίνδυνη αιμορραγία...

     Ένας  ομογενής  που  ζει  πολλά  χρόνια  στη  Νέα  Ζηλανδία  σε  μια  μεγάλη  φάρμα    είχε  φτάσει  σε  απόγνωση, επειδή  κάποια  πονηρά  ζωάκια  σαν  κουνάβια  του  έκαναν  πολλές  ζημιές τα  σκυλιά  δεν  μπορούσαν  να  τα  πιάσουν   και    δεν  μπορούσε  να  χρησιμοποιήσει  το  όπλο  του.

     Μια  μέρα  διαβάζοντας  του μύθους  του  Αισώπου  διάβασε  το  περιστατικό  που  μια  γάτα    έγλυφε  μια  λίμα  μέχρι  που  της  τρόχισε  την  γλώσσα. Του  φάνηκε  τότε  ότι  βρήκε  την  λύση  στο  πρόβλημα  που  τον  βασάνιζε    και  αφού  αγόρασε  κάποιους  μεγάλους τρίφτες τους  πασάλειψε  με  αίμα  και  τους  σκόρπισε  στις  απέραντες  εκτάσεις  της  φάρμας  του. Το  αποτέλεσμα  ήταν  εντυπωσιακό ,διότι  τα  κουνάβια  μυρίζοντας  το  αίμα  πήγαιναν  και  έγλειφαν  τους  τρίφτες  και  αφού  τους  άρεσε  συνέχιζαν  μέχρι  που  μετά  δύο  μέρες  είχαν  ψοφήσει.

     Η  ψυχή  έχει  ανάγκη  από  ζωτικά  συστατικά,όμως  με  το  πέσιμο  στις  αμαρτίες ξεματώνεται  και παρόλο  που  οι  περισσότεροι  το  βλέπουν  αυτό, συνεχίζουν  να  ευχαριστιούνται  πίνοντας  το  ίδιο τους  το  αίμα με  καταλήξεις  μοιραίες.

     Χρειάζεται  λοιπόν  καθαρή  και  ενάρετη  ζωή  και  συμπόρευση  με  Εκείνον,  δηλαδή  με  την  εκκλησία  και  τα  ζωοποιά  της  μυστήρια,  για  να  μην  καταντήσουμε  εξαντλημένοι  και  μισοπεθαμένοι  πάνω  σε  σωρούς  πρόσκαιρων  ηδονών  και  πνευματικών  ερειπίων. Μακάρι  αυτό  το  τελευταίο  να  μη  συμβεί  ποτέ  και  σε  κανέναν!

αρχ. Γρηγορίου Λύχα

Πωλείται : ΑΦΕΝΤΙΚΟ

   

     Ο  Διογένης, ο  γνωστός  κυνικός   αρχαίος φιλόσοφος  ταξίδευε  με  πλοίο  από  τον  Πειραιά σε  κάποιο  νησί, όμως  ένα  πειρατικό  αιχμαλώτισε  το  πλοίο του  Διογένη  και  αφού  τους  άρπαξαν  όλα  τους  τα  υπάρχοντα, τους  οδήγησαν  σε  ένα  σκλαβοπάζαρο  της  Κρήτης. Εκεί  ένας  τελάλης  φώναζε  στους  υποψήφιους  αγοραστές: Ποιος  θέλει  ένα  λατόμο  ή  ένα  δάσκαλο  για  τα  παιδιά  του; Όταν  λοιπόν  ο  τελάλης  πλησίασε  τον  Διογένη  ο  τελευταίος  του  είπε  πολύ  έξυπνα: Είμαι  αφεντικό! Όταν  στη  συνέχεια  ο  τελάλης  ρώτησε  ποιος  θέλει  ένα  αφεντικό;  Κανείς  δεν  βρέθηκε  να  αγοράσει  τον  Διογένη  και  οι  πειρατές  γοητευμένοι  από  την  ευστροφία  του  τον  άφησαν  ελεύθερο  και  έτσι  γύρισε  στην  Αθήνα  για να  συνεχίσει  τις  μνημειώδεις  ‘’κόντρες  του’’  με  τον  Πλάτωνα.

    Ο  Διογένης  δεν  πουλήθηκε  επειδή  κανείς  δεν  θέλει, ούτε και σήμερα  αφεντικό  πάνω  από  το  κεφάλι  του. Όμως  ο  σοφός  λαός  μας  λέει: ’’Αν   δεν  έχεις  κάποιον  να  τον  ρωτάς, ρώτα  το  ραβδί  σου!’’.

    Μήπως  τελικά, επειδή  η  πορεία  της  ζωής  μας  με  οδηγό  τον  εαυτό  μας  πολύ  εύκολα  μπορεί  να  μας  οδηγήσει  στο  να  σπάσουμε  τα  μούτρα  μας, μήπως πρέπει  να  καταφεύγουμε  στις  σοφές  συμβουλές έμπειρων  και  φωτισμένων  από τον  Θεό  πνευματικών  πατέρων που  θα  μας  οδηγήσουν  στη  Σωτηρία  μας  και  θα  μας  ελευθερώσουν  από  τα  τόσα ‘’μοχθηρά’’  αφεντικά  του  κόσμου  μας;


(αρχιμ. Γρηγορίου Λύχα)