Κάποια μέρα
ένας ιερέας πήγε
σε μια φυλακή
για να κουβεντιάσει με ένα
κατάδικο. Πάνω στη συζήτηση
ο τελευταίος έβρισε
την μάνα του την
οποία και ήξερε
ο παπάς. Πάγωσε ο παπάς
και είπε στο
φυλακισμένο: Πώς μιλάς έτσι
παιδί μου για
την μάνα που σε
γέννησε και ανέθρεψε;
Ναι πάτερ
με γέννησε αλλά
ξέρεις πώς με
ανέθρεψε; Το μόνο που
ήξερε να με ρωτάει
ήταν αν έφαγα
καλά, αν κοιμήθηκα
καλά και αν
θέλω χρήματα. Ποτέ δεν
μου μίλησε για
πνευματική ζωή, δεν μου έδωσε διδάγματα
για το πώς θα ξεφύγω
από τις παγίδες
της ζωής. Και όταν
έπαψε να με «κρατά
από το χέρι»
εγώ «ξεπόρτισα» και άοπλος έπεσα
με τα μούτρα στις
παλιοπαρέες. Πες μου λοιπόν
πάτερ ποιος φταίει;
Είχε δίκιο
ο κατάδικος, αφού η
μεγαλύτερη ευλογία για
τον άνθρωπο είναι να
συναντήσει, έστω και μια
φορά στη ζωή
του, έναν άνθρωπο του
Θεού που θα
τον διδάξει, πρώτα
με το παράδειγμα
και μετά με το στόμα
τι σημαίνει πορεία
με τον Χριστό
και την ελπίδα της
αιώνιας ζωής.
(+Μητρ.Νικοπόλεως Μελετίου: «Ο
Θεός επί γης»
σ.58)
