Οἱ Ἅγιοι εἶναι τὰ … ὑποδείγματα! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΙΚΟΣΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025) 

«Ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, 

εἰρήνη ἐπ' αὐτοὺς καὶ ἔλεος» (Γαλ. ΣΤ΄ 16).

 

Ἡ τήρησις τῶν Θείων λόγων!

 

Ἐνῶ εὑρισκόμεθα, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, εἰς τὴν περίοδον τῆς ἀρχῆς τῆς νέας Κατηχητικῆς περιόδου, τὰ ἱερὰ κείμενα – καὶ τῆς προηγουμένης Κυριακῆς «τοῦ Σπορέως», ἀλλὰ καὶ τῆς ἀμέσως ἑπομένης, - «ἀναζωπυρώνουσι» συνεχῶς τὴν ἀξίαν, ἀφ’ ἑνὸς τοῦ Θείου Λόγου, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὴν τιμὴν καὶ τὴν ὠφέλειαν αἵτινες καταξιώνουσι τοὺς ἀκροατὰς καὶ τηρητὰς τούτου τοῦ Λόγου! Βεβαίως, τοῦτο διδάσκεται παρὰ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ διὰ τῶν Ἱερῶν κειμένων, συνεχῶς καὶ συστηματικῶς, εἰς κάθε σελίδα τῶν Θείων λογίων˙ πλὴν ὅμως, … κατ’ ἐξαίρεσιν καὶ ἐντονώτερον, κατ’ αὐτὰς τὰς ἡμέρας, ὁπότε, ὡς εἴπωμεν προβάλεται ἡ Θεία διδαχή!

Ὅμως, πέραν ταύτης τῆς διδαχῆς καὶ ἀκροάσεως τοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου, ἐκεῖνο ὅπερ προηγεῖται καὶ ἔχει τὴν πρώτην ἀξίαν καὶ ὠφέλειαν, εἶναι ἡ τήρησις καὶ ἐφαρμογὴ τῶν Θείων ἐντολῶν καὶ διδασκαλιῶν! Ὁ Κύριος, δὲν εἶπε μόνον, ἀλλὰ καὶ ἀπήτησεν ἐπιμόνως καὶ ἐπιτακτικῶς, ἵνα τηρῶμεν τὰ Θεῖά Του προστάγματα! «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. ΙΑ΄ 28), ἀπήντησεν εἰς τὴν γυναῖκα ἐκείνην ἥτις, ἐνθουσιασμένη ἀπὸ τὰ ἀθάνατα καὶ μοναδικὰ Λόγια Του, ἐμακάρισε τὴν Παναγία Μητέρα Του. Ἀλλά, καὶ ὀλίγον πρὶν ἀναληφθεῖ εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἐνῶ ἔδιδεν τὰς τελευταίας συμβουλὰς καὶ παρακαταθήκας εἰς τοὺς μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους Του, κατέστησε τούτους ὑπευθύνους διὰ τὴν ὀρθὴν διάδοσιν τοῦ Λόγου Του! «Πορευθέντες», εἶπεν εἰς τούτους, «μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. ΚΗ΄ 19-20)!

Τοιούτῳ τῷ τρόπῳ, ἐξῆλθον οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι εἰς τὸν κόσμον κηρύττοντες καὶ διδάσκοντες˙ … οὐχὶ ὡς διδάσκαλοι, ἀλλὰ ὡς μαθηταὶ καὶ «φορεῖς» τοῦ Λόγου τοῦ Διδασκάλου των!

 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος!

 

Οὗτος ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων, - ὡς εἶναι γνωστόν, - ὑπῆρξεν ἐν πρώτοις, φανατικὸς φαρισαῖος καὶ σκληρὸς διώκτης τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως! Μετὰ δαιμονικῆς μανίας ἐδίωξε τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί, ὡς ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ, ἀπολογούμενος πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, «ταύτην τὴν ὁδὸν ἐδίωξα ἄχρι θανάτου, δεσμεύων καὶ παραδιδοὺς εἰς φυλακὰς ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας» (Πράξ. ΚΒ΄ 3-4)! Ὅτε ὅμως, ἐκάλεσε τοῦτον ὁ Κύριος διὰ τοῦ γνωστοῦ ὁράματος εἰς τὴν Δαμασκόν, τότε ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἐκατηχήθη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου, ὡς βεβαιοῖ ὁ ἴδιος! «Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. Α΄ 11-12)!

Ταῦτα, συνεπῶς, τὰ ὅσα ἐδιδάχθη ὑπὸ τοῦ Διδασκάλου, καὶ … ἐκλήθη εἰς τὴν συνέχειαν ἵνά τα κηρύξῃ εἰς τὰ ἔθνη, ταῦτα διδάσκει πρὸς τοὺς ἀποδέκτας τῆς ἐν λόγῳ ἐπιστολῆς του, δηλαδὴ τοὺς Γαλάτας! Τοὺς διδάσκει δέ, καθορίζων εἰς τούτους μὲ σαφήνειαν, ὅτι … ἐκεῖνοι οἵτινες, θὰ βαδίσωσι μὲ ἀκρίβειαν καὶ συνέπειαν τὰς Θείας ὑποδείξεις καὶ ἐντολάς, θὰ ἔχουσι τὴν «εἰρήνην τοῦ Θεοῦ τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν» (Φιλιπ. Δ΄ 7), ἀλλὰ καὶ τὸ ἔλεος καὶ τὴν Ἀγάπην τοῦ Κυρίου!

 

Τὸ Θεῖον ἔλεος!

 

Πολλάκις, φίλοι μου καὶ ἀδελφοί μου, ἔχομεν ἀναφερθεῖ εἰς τὸ Θεῖον ἔλεος καὶ τὴν Ἀγάπην τοῦ Κυρίου! Ὅμως ἐν προκειμένῳ, ἐπανερχόμεθα, διότι … ἔχουσι πληθυνθεῖ σήμερον, ἐκεῖνοι οἵτινες συγχέουσιν ἠθελημένως τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀγάπην Του, μὲ τὰς ἀνθρωπίνας ἰδέας καὶ «ἀγαπολογικὰς ἐκφάνσεις», διὰ τῶν ὁποίων διαστρέφουσι πλήρως τὸ μεγαλεῖον τῆς Ἀγάπης τοῦ Κυρίου!

Ἐν προκειμένῳ, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος «ὑπογραμμίζει», ὅτι τὸ Θεῖον τοῦτο ἔλεος, ἐπισκιάζει καὶ φωτίζει καὶ χαριτώνει, … ὄχι ὅλους, ἀλλὰ ἐκείνους οἵτινες πειθαρχοῦσι καὶ συνειδητῶς βιώνουσι τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ! Βεβαίως, ἐπὶ πάντας ἐκχέεται τὸ ἔλεος καὶ ἡ Ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ἐνεργεῖ αὕτη καὶ «καρποφορεῖ», εἰς ἐκείνους οἵτινες τὴν ἐπιθυμοῦσι καὶ τὴν συντηροῦσιν ἐντός των, δι’ ἀγῶνος πνευματικοῦ καὶ ἔργων ἀγαθῶν! Ἂς μὴ ξεχνῶμεν ὅτι ταύτην τὴν Ἀγάπην, ὁ Κύριος τὴν παρεῖχεν πλουσιοπαρόχως, καὶ εἰς τὸν ἀποστάτην μαθητήν Του τὸν Ἰούδαν, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς ἰδίους τοὺς σταυρωτάς Του, παρέχων εἰς τούτους καὶ τὴν ὁλόθυμον συγνώμην Του˙ ὅμως εἰς οὐδὲν ὠφελήθησαν οὗτοι καὶ ἀντιθέτως ἐκολάσθησαν˙ καὶ ἔτι «φέρουσι τὸ Αἷμα Αὐτοῦ, ἐπ’ αὐτοὺς τοὺς ἰδίους καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα των», ὡς οἱ ἴδιοι ἀνεθεμάτησαν ἑαυτούς!

Τὸ Θεῖον ἔλεος, δὲν ἐκβιάζει, ἀλλά, ἀφ’ ἑνὸς ἀνέχεται τοὺς ἀρνητὰς καὶ ὑβριστὰς καὶ Θεομάχους, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἐπιβραβεύει καὶ ἐνισχύει καὶ χαριτώνει ἐκείνους οἵτινες ἐπιθυμοῦσι τὰς χάριτάς Του καὶ κοπιῶσι ἵνα ἀποκτήσωσι ταύτας! Τοῦτο τὸ Θεῖον ἔλεος ἐνίσχυεν ἅπαντας τοὺς Ἁγίους, - μάρτυράς τε καὶ ὁσίους καὶ δικαίους καὶ πατέρας, - καὶ ἔμενον οὗτοι ἀνυποχώρητοι εἰς τὴν Πίστιν των καὶ ἔτρεχον ἐν ταὐτῷ εἰς τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰ μαρτύρια, διὰ τὸ … «ὑπὲρ πᾶν Ὄνομα»!

 

Οἱ Ἅγιοι εἶναι τὰ … ὑποδείγματα!

 

Διὰ τοῦτο ἀκριβῶς, καὶ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἔχει ὁρίσει ἵνα καθ’ ἑκάστην ἡμέραν προβάλλεται μία ἢ καὶ περισσότεραι μορφαὶ Ἁγίων, προκειμένου … μελετῶντες τὴν ἁγίαν βιοτήν των, ἔχομεν τούτους ὁδηγοὺς καὶ πρωτοπόρους πρὸς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν! Οὐδεὶς τῶν Ἁγίων τούτων, εἰσῆλθεν εἰς τὸν Παράδεισον καὶ οὐδεὶς ἐστέφθη τὸν στέφανον τῆς Ἁγιότητος, διελθὼν τὸν παρόντα βίον ἐν ἀνέσει καὶ ραθυμίᾳ! Ἀντιθέτως, ἅπαντες «διῆλθον διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου», - μεταφορικῶς τε καὶ κυριολεκτικῶς, - καὶ ἅπαντες προσκαλοῦσιν ἡμᾶς εἰς τὴν αἰωνίαν ἀπόλαυσιν, ἀγωνιζόμενοι κατὰ τὸ τούτων ὑπόδειγμα!

Εἷς ἐκ τῶν, ἐσχάτως ἀναδειχθέντων Ἁγίων, ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης, ὅτε παρεκάλουν τοῦτον  ἵνα προσεύχῃται δι’ ἀσθενεῖς καὶ ἄλλους ταλαιπωρουμένους ὑπὸ ποικίλων περιστάσεων, ἔλεγεν: «Δὲν θὰ προσευχηθῶ, διὰ νὰ σὲ ἀπαλλάξῃ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν ἀσθένειάν σου, ἀλλὰ θὰ τὸν παρακαλέσω νὰ σοῦ δίνῃ ὑπομονή, γιὰ νὰ μπορέσης νὰ τὴν ὑπομείνης»!

Εἴθε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί μου, ἀγωνιζόμενοι καὶ κοπιῶντες, νὰ διέλθωμεν τὴν παροῦσαν πρόσκαιρον ζωήν, καὶ νὰ λάβωμεν χάριν καὶ Θεῖον ἔλεος κατ’ ἐκείνην τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ ἡμέραν τῆς Δευτέρας τοῦ Κυρίου παρουσίας! Ἀμήν!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

Ὁ πόνος, σημαίνει … ἀγάπην! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΕΙΚΟΣΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ (2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025)

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι» (Γαλ. Β΄ 20).

 

Ἡ σταύρωσις τοῦ Κυρίου!

 

Ποῖος ἄνθρωπος δὲν γνωρίζει τοῦτο τὸ φοβερὸν γεγονός; Ποῖος, … εἴτε χριστιανός, εἴτε Ἰουδαῖος, εἴτε νέος, εἴτε γέρων, εἶναι δυνατὸν ἵνα ἀγνοῇ τὸ μοναδικὸν καὶ κορυφαῖον καὶ ἀνεπανάληπτον τοῦτο ἔγκλημα τῶν αἰώνων! Ποῖος δὲν συγκλονίζεται, - τῶν ἀθέων καὶ ἀπίστων, βεβαίως … ἐξαιρουμένων! - ἀπὸ τὴν ὑπερτάτην ταύτην θυσίαν τοῦ Θεανθρώπου, καθ’ ἥν, «ἀπὸ … ἕκτης ὥρας σκότος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐνάτης. …καὶ … τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη εἰς δύο ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω, καὶ ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν, καὶ τὰ μνημεῖα ἀνεῴχθησαν καὶ πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη» (Ματθ. ΚΣΤ΄ 45-53); Ποῖος, ἐπίσης, δύναται ἵνα κατανοήσῃ καὶ βιώσῃ ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ καὶ ἀσύλληπτα διὰ τὸν ἀνθρώπινον νοῦν μαρτύρια, ἅτινα ὑπέστη ὁ Θεάνθρωπος Κύριος διὰ τὴν τοῦ κόσμου σωτηρίαν; Πολλοί, βεβαίως, χρησιμοποιοῦσιν ἐντελῶς ἐπιπολαίως, τὴν φρᾶσιν, «περνῶ τὰ μαρτύρια τοῦ Χριστοῦ», χωρίς, βεβαίως νὰ ἀντιλαμβάνωνται, ὅτι τοῦτο δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ συμβῇ, καὶ ὅτι αὐτὴ καθ’ αὐτὴ ἡ φρᾶσις αὕτη, - κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, - εἶναι βλάσφημος καὶ ὑβριστική!

Τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου μας, μόνον ὁ Χριστός μας ἠδύνατο ἵνα ὑποφέρῃ! Ὅσον καὶ ἂν προσεπάθησαν οἱ ἄνθρωποι, εἴτε διὰ λόγους εὐλαβείας, εἴτε δι’ ἐμπορικοὺς τοιούτους ἢ ἄλλους τινάς, ἵνα ἀναπαραστήσωσι τοὺς πόνους καὶ τὰ βάσανα, σωματικά τε καὶ ψυχικά, … ἅπαντες οὗτοι δὲν ἠδυνήθησαν, οὔτε ἐκ «τοῦ μακρόθεν», ἵνα αἰσθανθῶσιν ὅσα ἠσθάνθη καὶ ἐβίωσεν ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, «διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν»!

 

«Συμπορευθῶμεν Αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν»!

 

Βεβαίως, εἰς τὸν κατανυκτικότατον ἐκεῖνον ὕμνον τῆς Μ. Δευτέρας, «Ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρὸς τὸ ἐκούσιον πάθος …», ἀκούομεν καὶ μελετῶμεν, ὅτι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μᾶς καλεῖ μὲ τὴν ὡς ἄνω φρᾶσιν, ἵνα συμπορευθῶμεν μετὰ τοῦ Κυρίου, τὸν ὀδυνηρὸν δρόμον τοῦ μαρτυρίου καὶ τοῦ Γολγοθᾶ, καὶ οὐχὶ μόνον ἵνα συνοδεύσωμεν Τοῦτον εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον, ἀλλ’ ἵνα σταυρωθῶμεν μετ’ Αὐτοῦ, καὶ συνοδυνηθῶμεν, καὶ συναποθάνωμεν, … «ἵνα καὶ συζήσωμεν Αὐτῷ»!

Ὡς εἴπωμεν, ὅμως, τοῦτο εἶναι ἀδύνατον! Ἀδύνατον ἵνα ὑπάρξῃ ἄνθρωπος, ὅσον γερὸς καὶ ἀνθεκτικὸς εἰς τὸν πόνον καὶ ἂν εἶναι, ἵνα δυνηθῇ καὶ ὑπομείνῃ μὲ κάθε λεπτομέρειαν, τὸ σωματικὸν ἀλλὰ καὶ τὸ ψυχικὸν Πάθος τοῦ Σωτῆρος! Καὶ τοῦτο, διότι - ὡς λέγῃ ὁ θεῖος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, - «αἱ ἁμαρτίαι ἡμῶν ἐνεργοῦσιν ὡς παυσίπονον καὶ ναρκωτικὸν εἰς ἡμᾶς! Εἰς τὸν Ἀναμάρτητον Κύριον, ὅμως, τὸ τοιοῦτον ἀναισθητικὸν δὲν ὑπῆρξεν, - καθ’ ὅσον Οὗτος Ἀναμάρτητος, - καὶ οὕτω, ἡ ὀξύτης τῶν πόνων καὶ τῶν ὁδύνων εἰς Αὐτόν, ἦσαν πολλαπλάσιοι»!

Συνεπῶς, καὶ ἡ κατανυκτικὴ ἀνωτέρω φρᾶσις, ἀλλὰ καὶ αὐτή, ἡ τοῦ Παύλου τὴν ὁποίαν καὶ διαπραγματευόμεθα, ἔχουσιν ἀσφαλῶς, διαφορετικὴν σημασίαν!

 

«Ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη»!

 

Τὴν τοιαύτην φρᾶσιν, ἀκούομεν συχνάκις εἰς τὸ ἱερὸν Ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος, καὶ διὰ ταύτης, ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, θεωρεῖ ὡς «συ-σταύρωσιν» τοῦ Χριστιανοῦ, τὴν ὕψιστον θυσίαν τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφοσιώσεως τοῦ Χριστιανοῦ εἰς τὸν Κύριον, ἀλλὰ καὶ τῆς, ἐξ  ἴσου, παντελοῦς ἀποξενώσεως τούτου, ἀπὸ τοῦ κόσμου καὶ τῶν κοσμικῶν ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν! Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἔννοιαν ἔχει καὶ οὗτος ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου πρὸ ὃν ἡ ἀναφορά μας! «Χριστῶ συνεσταύρωμαι», σημαίνει, «ἔγινα κοινωνὸς τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶμαι πεθαμένος, δὲν ζῶ δὲ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιὸς δηλαδὴ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζῇ μέσα μου ὁ Χριστός» (Ἑρμηνεία εἰς τὸν ὡς ἄνω στίχον, ὑπὸ Π. Τρεμπέλα)! Ὑπ’ αὐτήν, συνεπῶς, τὴν ἔννοιαν, συνεσταυρώθη καὶ ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος μετὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ἠκολούθησε τὸν δρόμον τὸν δύσκολον καὶ τραχύν, καὶ ἀρνούμενος τὰς ἀνέσεις καὶ ἡδονὰς τῆς μικρᾶς καὶ ματαίας ταύτης ζωῆς, ἠγωνίσθη ἀφαντάστους ἀγῶνας καὶ θλίψεις …!

Τούτους τοὺς ἀγῶνάς του, τοὺς περιγράφει εἰς τὴν ἐπιστολήν του πρὸς τοὺς Κορινθίους, ἐν συντομίᾳ ὡς ἑξῆς˙ «ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν» (Β΄ Κορ. ΙΑ΄ 24-28)! Διὰ τούτων τῶν ταλαιπωριῶν καὶ κινδύνων, ἠγωνίσθη καὶ ἐθυσίασε τὸν ἑαυτόν του διὰ τὴν Ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μας! «Συνεσταυρώθη» μετὰ τοῦ Κυρίου, οὐχὶ κρεμάμενος ἐπὶ ξυλίνου Σταυροῦ, ἀλλὰ καθ’ ἡμέραν, διὰ τῶν ὡς ἄνω θλίψεων καὶ κακουχιῶν!

 

Ὁ πόνος, σημαίνει … ἀγάπην!

 

Ὅταν ὁ Κύριος εὑρίσκετο μετὰ τῶν μαθητῶν Του, πολλάκις προεμήνυσεν εἰς τούτους, ὅτι θὰ ὑποστῶσι θλίψεις καὶ ταλαιπωρίας διὰ τὴν Ἀγάπην Του! «Ἐπιβαλοῦσιν ἐφ᾿ ὑμᾶς τὰς χεῖρας αὐτῶν καὶ διώξουσι, παραδιδόντες εἰς συναγωγὰς καὶ φυλακάς, ἀγομένους ἐπὶ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνας ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου· … Παραδοθήσεσθε δὲ καὶ ὑπὸ γονέων καὶ συγγενῶν καὶ φίλων καὶ ἀδελφῶν, καὶ θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου» (Λουκ. ΚΑ΄ 12-17)! Τοὺς εἶχεν «ἑτοιμάσει» διὰ τὰς ἐπερχομένας δυσκολίας καὶ δοκιμασίας, καὶ μάλιστα, κατὰ τρόπον φυσικὸν καὶ ἀναπόφευκτον! Οὐχὶ δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ ἀπαιτοῦσεν (ὁ Κύριος), καὶ τὴν θλίψιν καὶ τὴν βίαν, ὡς στοιχεῖα «καταλυτικά», διὰ τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν! Καὶ τοῦτο, ἀσφαλῶς, διότι … τὴν ἀγάπην του κάποιος, τὴν ἀποδεικνύει, ὄχι τόσον ὑπὸ ὁμαλὰς συνθήκας καὶ εἰς «καιρὸν εἰρήνης», ἀλλὰ εἰς καταστάσεις ἐπικινδύνους καὶ δυσκόλους!

Αὕτη ἡ ἀγάπη … εἶναι γνησία καὶ εἰλικρινής! Ταύτην ζητεῖ καὶ θέλει ὁ Κύριός μας! Ταύτην, ἐπίσης, ὀφείλομεν ἵνα δίδωμεν καὶ ἐπιδεικνύωμεν εἰς τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτήν μας, ἐφ’ ὅσον καὶ … «αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς» (Α΄ Ἰωάν. Δ΄ 19),  καὶ ἐθυσιάσθη δι’ ἡμᾶς καὶ … «ἐξηγόρασεν ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ (Αὐτοῦ) αἵματι» (Ὕμνος Μ. Παρασκευῆς)!

Ταύτην τὴν ἔμπονον ἀγάπην, ἥντινα δεικνύομεν εἰς τὰ πολὺ ἀγαπητά μας πρόσωπα, ἀλλὰ καὶ ταύτην ἥντινα ζητοῦμεν καὶ θέλομεν παρὰ τῶν ἄλλων. Ἐκείνην, τὴν τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, ἀλλὰ καὶ τόσων ἄλλων Ἁγίων, οἵτινες ἐμιμήθησαν τὴν Ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἔζησαν … «συσταυρούμενοι» μετ’ Αὐτοῦ! Ταύτην τὴν Ἀγάπην ἂς προσφέρωμεν … πρὸς τοὺς πλησίον μας, - κυρίως δὲ πρὸς τοὺς ἐχθρούς ἡμῶν, - ὥστε, μετὰ παρρησίας, νὰ ζητήσωμεν καὶ ἡμεῖς ταύτην, παρὰ τοῦ Δικαίου Κριτοῦ, κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Κρίσεως!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν  

«Ὁποῖον τὸ διεκδικούμενον, τοιοῦτος ἀλλὰ καὶ τοσοῦτος ὁ ἀγών»! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΙΚΟΣΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

(ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025)

«Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, 

ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ» (Β΄ Τιμόθ. Β΄ 5).

 

Ἀγωνίζεσθαι καὶ … εὖ ἀγωνίζεσθαι!

 

Εἶναι γνωστόν, φίλοι ἀναγνῶσται, διὰ τοὺς ἔχοντας ἔστω καὶ στοιχειώδη γνῶσιν διὰ τὰ τοῦ ἀθλητισμοῦ, ὅτι ἐντὸς τῶν ἀγωνιστικῶν στίβων ὑπάρχουσι «κανόνες», οἵτινες ὁρίζουσι καὶ καθορίζουσι, … καὶ τὸν τρόπον, καὶ τὸν χρόνον, καὶ τὰ «πλαίσια», ἐντὸς τῶν ὁποίων διεκπεραιοῦνται οἱ διάφοροι ἀγῶνες! Πλησίον τοῦ … «ἀγωνίζεσθαι», ὑπάρχει καὶ προηγεῖται τὸ … «εὖ ἀγωνίζεσθαι»! Καὶ τὸ μὲν ἀγωνίζεσθαι, καταδεικνύει τὴν θέλησιν καὶ τὸν ζῆλον καὶ τὴν ἐπιθυμίαν, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ μεριμνᾷ, - πέραν τῶν, ἀπολύτως προεχόντων, ἅτινα εἰσί, ἐκεῖνα τὰ ἀφορῶντα εἰς τὸν ψυχικὸν ἄνθρωπον, τοὐτέστιν, ἡ κατὰ Χριστὸν ζωή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐνάσκησις τῶν ἀρετῶν, - καὶ τὰ τοῦ δευτερεύοντος σώματος! Ὁ ἀθλητισμός, ἀκριβῶς εἰς τοῦτο καὶ μόνον ἔχει τὴν ἀξίαν του˙ εἰς τὴν εὐρωστίαν καὶ ὑγείαν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος! Βεβαίως, ἐξειλίχθη – κατὰ λανθασμένην ἐκτίμησιν, - εἰς χῶρον ἀντιπαλότητος καὶ φιλοδοξίας καὶ κερδοσκοπίας, καὶ δυστυχῶς ὁ πρώτιστος καὶ κύριος σκοπός του, … ὑπεβαθμίσθη!

Πέραν, ὅμως τοῦ «ἀγωνίζεσθαι», ὡς εἴπωμεν, ὑπάρχει καὶ τὸ «εὖ ἀγωνίζεσθαι»˙ καὶ τοῦτο τὸ δεύτερον, ἴσως ἔχει τινὰ σχέσιν μὲ τοὺς κανόνας καὶ τὰ ὁριζόμενα, εἰς τοὺς ἀθλητικοὺς ἀγῶνας˙ ἀλλὰ δι’ ἡμᾶς τοὺς χριστιανούς, τὸ «εὖ ἀγωνίζεσθαι», ἀφορᾷ εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας! Εἰς τοὺς ἀγῶνας ἐκείνους καθ’ οὓς ὁ ἀγωνιστὴς χριστιανός, διεκδικεῖ στέφανον αἰώνιον καὶ ἀθάνατον! Ἀγωνίζεται, ὄχι ἐναντίον τῶν συναθλητῶν του, οὔτε ἀσφαλῶς διὰ τὸ … ἐθνόσημον ἢ διὰ τὰ μετάλλια, ἀλλὰ πρωτίστως ἐναντίον τοῦ … ἑαυτοῦ του καὶ τῶν ἀδυναμιῶν καὶ παθῶν του! Ἀγωνίζεται διὰ τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ κατὰ τῶν πονηρῶν πνευμάτων˙ καὶ ὡς λέγῃ ὁ Παῦλος, «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. ΣΤ΄ 12)! Οὗτος ὁ πνευματικὸς ἀγών, εἶναι ἀσφαλῶς, ἐκεῖνος ὅστις προηγεῖται καὶ ἔχει ἀξίαν πολλαπλασίαν τοῦ ἄλλου τοῦ … σωματικοῦ!

 

«Ὁποῖον τὸ διεκδικούμενον, τοιοῦτος ἀλλὰ καὶ τοσοῦτος ὁ ἀγών»!

 

Διὰ νὰ τὸ εἴπωμεν ἐπὶ τὸ ἁπλούστερον, «ὁ ἀγὼν ἐντείνεται καὶ πολλαπλασιάζεται, ἀναλόγως μὲ τὸ τί διεκδικοῦμεν»! Ἐπὶ παραδείγματι, ἐὰν ἐρωτήσωμεν ὅλους ἐκείνους, ἀθλητὰς καὶ ἀθλητρίας, ὅλων τῶν ἀθλημάτων, διὰ ποῖον λόγον κοπιάζουσι καὶ ἀγωνίζονται, καὶ χάριν τῶν ἀθλημάτων τούτων, καταλείπουσι καὶ τὴν μόρφωσιν, καὶ τὰς οἰκογενείας των, καὶ κάθε εἴδους ἄνεσιν, καὶ ὑποβάλλονται πολλάκις, εἰς τεράστια οἰκονομικὰ - καὶ ἄλλα - ἔξοδα καὶ δαπάνας, καὶ ζῶσιν, οὕτως εἰπεῖν, ὡς δέσμιοι καὶ δοῦλοι, πειθαρχοῦντες εἰς τὰς παρανοϊκάς, πολλάκις, ἀπαιτήσεις τῶν γυμναστῶν καὶ προπονητῶν των, καὶ κοπιάζουσι, καὶ θλίβονται εἰς τὰς ἀποτυχίας των, καὶ γενικῶς πιστεύουσι, ὅτι οὗτος (ἡ ἐπιτυχία) εἶναι ὁ πρῶτος καὶ ἅμεσος σκοπὸς τῆς ζωῆς των˙ ἐάν, λέγω, τοὺς ἐρωτήσωμεν, ἡ ἀπάντησις ὅλων τούτων θεωρεῖται τοσοῦτον αὐτονόητος, ὥστε ἡ ἐρώτησίς μας νὰ θεωρῇται … ἀνόητος! Ποία, λοιπόν, ἡ ἀπάντησις; Ποῖος ὁ στόχος καὶ τὸ διεκδικούμενον; Ἀσφαλῶς, ἡ δόξα, τὸ μετάλιον, ὁ φθαρτὸς στέφανος, καὶ πολλάκις τὰ χρήματα καὶ τὸ ὑλικὸν κέρδος!

Ἐάν, ὅμως, ἦτο δυνατόν, ἵνα ἐρωτήσωμεν, ἀντιστοίχως, καὶ ἅπαντας ἐκείνους, οἵτινες ἠγωνίσθησαν, ἀλλὰ καὶ ἔτι ἀγωνίζονται, ἔχοντες ὡς διεκδικούμενον, τὰ ἄφθαρτα καὶ αἰώνια ἀγαθὰ τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, τότε … θὰ ἐλαμβάνωμεν τὴν ἀπάντησιν ἐκείνην, ἥντινα ἔδωκεν ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς Εὐφημία ὅταν ἠρωτήθη παρὰ τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, κατὰ τὴν θαυμαστὴν ἐπίσκεψίν της εἰς τὸ ἱερὸν κελλίον του! Τὴν ἠρώτησε τότε ὁ ὅσιος Παϊσιος: «Πῶς ἄντεξες ὅλα ἐκεῖνα τὰ φρικτὰ καὶ ἀπερίγραπτα μαρτύρια, τὰ ὁποῖα καταγράφονται εἰς τὴν βιογραφίαν σου;», καὶ ἡ Ἁγία ἀπήντησεν: «Ἐὰν ἐγνώριζα, ὅσιε πᾶτερ, τὰ ὅσα ἀνεκτίμητα δῶρα τοῦ Παραδείσου τὰ ὁποῖα τώρα ἀπολαμβάνω, … μυριάκις φρικτώτερα καὶ ὀδυνηρώτερα, ἂς ἦσαν τὰ μαρτύριά μου!» Ἤ, διὰ νὰ τὸ εἴπωμεν μὲ τοὺς Ἁγιογραφικοὺς λόγους τοῦ θείου Ἀποστόλου Παύλου: «λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. Η΄ 18).

Διεκδικοῦντες, συνεπῶς, οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, τὰ αἰώνια καὶ ἄφθαρτα καὶ ἀνεκτίμητα ἀγαθὰ τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, … εἰς οὐδὲν εἶχον, τὰ ἐγκόσμια τοιαῦτα ἢ ἀκόμη καὶ ταύτην τὴν βιολογικήν των ζωήν, καὶ διὰ τοῦτο ἐθυσίαζον πάντα ταῦτα διὰ τὴν ἀπόλαυσιν τῶν αἰωνίων καὶ ἀθανάτων! Θὰ ἠδυνάμεθα, ἐν προκειμένῳ, ἵνα παραθέσωμεν, πλεῖστα ὅσα Λόγια τοῦ Κυρίου μας, διὰ τῶν ὁποίων διδάσκει καὶ προτρέπει τοὺς μαθητάς Του, ἵνα ὑποστῶσι πᾶσαν βάσανον καὶ θλίψιν, καὶ πάντα κόπον καὶ διωγμὸν καὶ θάνατον, καὶ νὰ μὴν ἀνταλλάξωσι μὲ οἷονδήποτε ἀντάλλαγμα, - ἀκόμη καὶ μὲ ὅλον τὸν κόσμον, - τὴν αἰωνίαν καὶ ἀθάνατον ψυχήν του! «Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Ματθ. ΙΣΤ΄ 26)!

 

Ποῖος ὁ ἀγὼν ἡμῶν;

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου˙ εἶναι γεγονὸς ἀναμφισβήτητον, ὅτι ἀνέκαθεν, ὁ κόσμος οὗτος ὁ ὑλικὸς καὶ φθαρτός, ἀλλὰ καὶ τὰ τοῦ κόσμου τούτου τερπνά, ἔθελγον καὶ ἐσαγήνευον καὶ ἐξηπάτουν, τὸ πλεῖστον τῶν ἀνθρώπων! Οὐχὶ μόνον σήμερον, ὅτε ἡ τεχνολογία συνδεδυασμένη, μὲ τὴν προσιτὴν εἰς ἅπαντας καὶ «εὔκολον» ἁμαρτίαν, ἀλλὰ καὶ εἰς ἁπάσσας τὰς παρελθούσας ἐποχάς, … ὁ ἄνθρωπος ἐπαγιδεύετο εἰς τὴν «βεβαιότητα» τῶν αἰσθητῶν καὶ φαινομένων, παρὰ εἰς τὰ … «μετὰ θάνατον», ἅτινα ἐθεώρει ὡς ἀμφισβητούμενα καὶ ἀμφίβολα! Προσεκολλᾶτο, θὰ ἐλέγωμεν, εἰς τὰ ὁρώμενα καὶ «χειροπιαστά», παρὰ εἰς ἐκεῖνα τὰ … μὴ ὁρώμενα ἅτινα – παρ’ ὅτι, περὶ τούτων μᾶς διαβεβαιοῖ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, - «ἔπειθον», σαφῶς περισσότερον, τὸν ἀνόητον καὶ ἀρνητὴν τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωπον!

Ὅμως, ἡ Πίστις ἡμῶν, φίλοι ἀναγνῶσται, ὡς λέγει ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, εἶναι … ἀποκεκαλυμμένη! Ὁ ἱδρυτὴς καὶ δομήτωρ Αὐτῆς, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ τότε ποὺ ἦλθεν ἐν σώματι εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, ἀλλὰ καὶ πρὶν τῆς ἐλεύσεώς Του, ἀλλὰ καὶ μετά,  διὰ τῶν Ἁγίων Του καὶ διὰ θαυμάτων, ἔπεισε καὶ πείθει, … ὅτι ὁ Ἄνθρωπος δὲν εἶναι «μελλοθάνατος», ἀλλά, τοὐναντίον, εἶναι οὗτος … ἀθάνατος! Συνεπῶς, ἂς παραμένωμε πειθαρχοῦντες καὶ ἀκολουθοῦντες τὸν Κύριον καὶ ἂς μὴν παύωμεν ἵνα ἀγωνιζόμενοι ζητήσωμεν κατ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν, τὸ Θεῖον Αὐτοῦ ἔλεος! Ἀμήν!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

 

Ἡ καύχησις! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΕΝΑΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025)

«Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι» (Β΄ Κορ. ΙΒ΄ 1).

 

Ἡ καύχησις!

 

Ἅπαντες, ἀγάπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου, γνωρίζομεν τὸ κορυφαῖον πάθος, ἐξ ὅλων τῶν παθῶν τὰ ὁποῖα κατατυραννοῦσι τὴν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν! Πάμπολλα εἶναι τὰ πάθη καὶ αἱ ἁμαρτίαι ἅτινα, εἴτε προσβάλουσι τὰς ψυχὰς ἡμῶν, εἴτε καταδυναστεύουσιν ἡμῶν, ἐφ’ ὅσον ταῦτα ἔχουσιν ἑδραιωθεῖ ἐντὸς ἡμῶν! Κατὰ τοὺς θείους, ὅμως, καὶ ἱεροὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ πρῶτον καὶ κορυφαῖον τούτων, - ἐπὶ τοῦ ὁποίου μάλιστα ἑδράζονται καὶ ἐκ τοῦ ὁποίου «τροφοδοτοῦνται» ἅπαντα τὰ … ἄπειρα ὑπόλοιπα, - εἶναι ὁ κατηραμμένος ἐγωισμός! Ἡ καύχησις, ὡς τὴν ἀποκαλεῖ ἐν προκειμένῳ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος!

Εἶναι τὸ πρῶτον ἁμάρτημα καὶ πάθος, ἐκ τοῦ ὁποίου ἐκυλίσθη καὶ κατεβαραθρώθη εἰς τὰ ἔγκατα τοῦ Ἅδου, τὸ πρῶτον ἐκεῖνο Ἀγγελικὸν τάγμα τοῦ Ἑωσφόρου, τὸ ὁποῖον μετεβλήθη καὶ μετεμορφώθη εἰς δαιμονικόν, καὶ ἔχει πλέον ὡς ἀπώτερον σκοπόν του, ἵνα καταβάλῃ καὶ φέρῃ εἰς τὸν ἴδιον τοῦτον κατηραμμένον τόπον, τὸ θαυμάσιον δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπον! «Τὰ κατάφερε», θὰ ἐλέγωμεν, ἕως ἑνὸς σημείου! Διὰ τούτου τοῦ ἰδίου «δολώματος», τοῦ ἐγωισμοῦ δηλαδή, ἐξηπάτησε τοὺς πρώτους ἐκείνους ἀνθρώπους εἰς τὸν Παράδεισον, λέγων εἰς τούτους ὅτι «θὰ γίνωσι Θεοὶ ἐὰν φάγωσιν ἐκ τοῦ ἀπηγορευμένου καρποῦ»! Τοῦτο ἐπεδίωξεν οὗτος ὁ διάβολος καὶ διὰ τούτου ἐξηπάτησε καὶ τὸν ἄνθρωπον!

Τοῦτο εἶναι … ἡ καύχησις! Νὰ θεωρῶμεν ἑαυτούς, ἀνωτέρους καὶ ὑψηλοτέρους, ὅλων τῶν ἄλλων καὶ νὰ πιστεύωμεν ὅτι εἴμεθα τὸ … κέντρον τοῦ κόσμου! Εἰς ἑκάστην ἐκδήλωσιν τῆς ζωῆς μας, τοῦτο τὸ δυσῶδες πάθος … προηγεῖται ἡμῶν! Εἰς τὴν ἐμφάνισίν μας, εἰς τὰς γνώσεις μας, εἰς τὰς ἐνδυματολογικάς μας ἐπιλογάς, εἰς τὰς συναναστροφάς μας, εἰς τὴν ἐργασίαν μας …, πάντοτε ὁ ἑαυτός μας πρῶτος! Τόσον πρῶτος, ὥστε, πολλάκις, καὶ ὁ Θεὸς ὠχριᾶ ἐνώπιόν μας! Πόσον, δυστυχῶς, «ταιριάζουμε» μὲ ἐκεῖνον τὸν Φαρισαῖον τῆς παραβολῆς, ὅστις ἔχων ὑπερβεῖ τοὺς πάντας καὶ τὰ πάντα, ἀπευθύνεται εἰς τὸν Θεὸν χυδαίως! Ποῖος, λοιπόν, δύναται ἵνα ἐξαιρέσῃ τὸν ἑαυτόν του, ὡς μὴ ἔχοντα τὸ τοιοῦτον πάθος;

 

Προσγείωσις …!

 

Εἰς τὴν καύχησιν, ἥτις ὡς εἴδομεν, ἀποτελεῖ κοινὴν ἀσθένειαν δι’ ἅπαντας τοὺς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως, ὁ Κύριος μᾶς παραθέτει μίαν ἀσφαλεστάτην … προσγείωσιν! «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ΙΕ΄ 5)! Καὶ ἂν ἐπετύχαμεν τινὰς πνευματικὰς ἐπιτυχίας, ὁ Κύριος ἐνήργησεν ἵνά το κατορθώσωμεν! Καὶ ἂν οἱ Ἅγιοι ἠγωνίσθησαν καὶ ἐπέτυχον ἵνα ἁγιασθῶσιν, ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἐπέτυχε τοῦτον τὸν ἁγιασμόν! Εἶδεν ὁ Θεὸς τὴν ἀγαθήν των πρόθεσιν καὶ ἔδιδεν εἰς τούτους … πλουσίως! Ἐὰν ἀνατρέξωμεν εἰς τοὺς βίους ἁπάντων τούτων, μηδὲ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐξαιρουμένης, οὐδεὶς καυχᾶται διὰ τὰ … κατορθώματά του! Οὐδεὶς ἐκ τούτων - Ἀποστόλων, Πατέρων, Ὁσίων, Μαρτύρων, Προφητῶν, κ.λ.π. - ἐθεώρησεν ὅτι … κατέκτησε τὸν Παράδεισον! Πάντοτε ὡμολόγουν, ὅτι, «δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. ΙΖ΄ 10)! Πάντοτε ἐθεώρουν ἑαυτούς, ὡς πρώτους ἁμαρτωλούς, καὶ ὡς ὁ Παῦλος, διεκήρυττον ἀπεριφράστως, «ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. Α΄ 15)!

Καὶ ὅταν ὁ λογισμός των, τοὺς παρέσυρρεν καὶ ἔβλεπον τὰ θαυμαστά, πολλάκις, ἔργα των, ἐδόξαζον τὸν Θεόν, «τὸν ποιοῦντα μεγάλα καὶ ἀνεξιχνίαστα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός» (Ἰὼβ Θ΄ 10), διότι Ἐκεῖνος ἐνήργει καὶ ἔκαμνεν τὰ θαύματα διὰ τῶν Ἁγίων Του!

Εἰς ταύτην τὴν «παγίδα» αἰσθάνεται ὅτι κινδυνεύει ὁ Παῦλος! Ὁ Κύριος ἔχει δείξει εἰς τοῦτον, κατ’ ἐπανάληψιν, τὸν πλοῦτο τῆς Ἀγάπης Του, καὶ ἐνήργει ὁ θεῖος οὗτος Ἀπόστολος, πολλὰ καὶ ἐκπληκτικὰ «σημεῖα»! Διὰ τοῦτο καὶ «προλαμβάνει» - θὰ ἐλέγωμεν τὴν … καύχησίν του, καὶ ἐξιστορῶν κάποια θαυμαστὰ ἅτινα τοῦ συνέβησαν, τὰ «ἐναποθέτει» εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ! Καὶ ταύτην, ὅμως τὴν ἐξιστόρησιν καὶ ἀπαρίθμησιν, θεωρεῖ ὅτι δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν πράξῃ καὶ διὰ τοῦτο ὁμολογεῖ εἰς τὴν συνέχειαν, καὶ καταγγέλει ἐν ταὐτῷ τοὺς Κορινθίους˙ «γέγονα ἄφρων καυχώμενος! Ὑμεῖς με ἠναγκάσατε» (Β΄ Κορ. ΙΒ΄ 11)!

 

Ἡ σεμνότης καὶ ἡ ταπείνωσις!

 

Ὁ ἐγωισμός, εἶναι τὸ τέρας ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐπιμελῶς κρύπτεται! Ἐν πολλοῖς, δὲν τοῦ δίδομεν σημασίαν, καὶ πολλάκις μᾶς πείθει ὅτι … δὲν ὑπάρχει! Μόνον ἐκεῖνοι οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, τὸ διέκρινον καὶ τὸ ἐπολέμουν καὶ διὰ τοῦτο ἐμείωνον καὶ ἐξουδένων τοὺς ἑαυτούς των! Μὲ πρῶτον διδάξαντα τὸν ἴδιον τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, - «ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ’ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλιπ. Β΄ 6-8) – καὶ ἐν συνεχείᾳ πλήθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, οἵτινες ἠκολούθησαν τὸ τοῦ Διδασκάλου παράδειγμα, ἐταπεινώθησαν ὡς ἀκριβῶς ἐδίδαξεν Ἐκεῖνος, ζῶντες κρυπτόμενοι ἐκ τῶν ἀνθρώπων … «ἐν σπηλαίοις καὶ ὄρεσι καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» (Ἑβρ. ΙΑ΄ 38)!

Ναί! Τοῦτο εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη! Οὐχὶ τὸ νὰ παριστάνωμεν ἑαυτοὺς μικροὺς καὶ ἐλαχίστους καὶ ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ τὸ νὰ πιστεύωμεν τοῦτο καὶ τὸ βιώνωμεν …! Νὰ θεωρῶμεν ἑαυτοὺς ἀναξίους καί, ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν, ἐνόχους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ ὡς ὁ τελώνης νὰ ἐκλιπαρῶμεν τὸν Ἐλεήμονα Κύριον, «ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. ΙΗ΄ 13)!

 

Ποῖοι εἴμεθα;

 

Ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, «ἐμετρήσαμε» ποτὲ τὸ πνευματικό μας ἀνάστημα; Ἐπεδιώξαμεν ποτὲ ἵνα παρακάμψωμεν τὰ ἀνόητα λόγια καὶ τὰς ἐμετικὰς κολακείας τῶν ἀνθρώπων; Οἱ ἄνθρωποι, ἄλλοτε μὲν ἐξ ἀγάπης κινούμενοι, ἄλλοτε, προκειμένου ἵνα μᾶς παγιδεύσωσι, ἄλλοτε θέλοντες, ἵνα καὶ ἡμεῖς κολακεύσωμεν τούτους, εἶναι πολὺ «εὔκολοι» εἰς τὸ νὰ μᾶς «ἀναβιβάζωσιν ἕως τὰ ἆστρα τοῦ οὐρανοῦ»! Ἡμεῖς, ὅμως, ἀνελογίσθημεν ἔστω καὶ πρὸς στιγμήν, ὅτι μέλλομεν ἵνα κριθῶμεν ὑπὸ τοῦ Ἀδεκάστου Κριτοῦ; Ὅτι, «ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσῃς, Κύριε Κύριε, τίς ὑποστήσεται;» (Ψαλμ. ΡΚΘ΄ 3)

Δὲν εἴμεθα, ἐκεῖνοι ποὺ φαινόμεθα˙ ἀντιθέτως, εἴμεθα ἐκεῖνοι ποὺ … δὲν φαινόμεθα! Ἐκεῖνος ποὺ φαίνεται, εἶναι ὁ σαρκικὸς καὶ φθαρτὸς καὶ θνητός! Ἐκεῖνος, ὅμως ποὺ δὲν φαίνεται, εἶναι ὁ ψυχικὸς καὶ ἄφθαρτος καὶ ἀθάνατος, ἀλλὰ καὶ αἰώνιος! Δυστυχῶς, «ἐμείναμεν» καὶ ἀγωνιζόμεθα καὶ ἐλπίζομεν, εἰς ἐκεῖνον τὸν ἑαυτό μας, τὸν ἀσήμαντο καὶ φθαρτὸ καὶ περιεφρονήσαμε τὸν μέγα καὶ ἀθάνατο καὶ αἰώνιο! Καὶ ἐκαυχήθημεν καὶ καυχώμεθα διὰ τὰ μικρὰ καὶ σαρκικὰ καὶ φθαρτά, ἀντιθέτως δέ, διεγράψαμεν καὶ ἠκυρώσαμεν καὶ περιεφρονήσαμεν, ἐκεῖνα τὰ οὐσιώδη καὶ τὰ μένοντα εἰς ζωὴν αἰώνιον! Ἐσμικρύνθημεν καὶ ἠχρειώθημεν καὶ ἐπαληθεύσαμεν, δυστυχῶς,  ἐκεῖνο τὸ τοῦ ψαλμωδοῦ, … «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. ΜΗ΄ 13, 21)!

«Νῦν δὲ καυχᾶσθε ἐν ταῖς ἀλαζονείαις ὑμῶν· πᾶσα καύχησις τοιαύτη πονηρά ἐστιν» (Ἰακ. Δ΄ 16)! Ἂς μάθωμεν, τοὐλάχιστον, νὰ καυχώμεθα, δι’ ἐκεῖνα, ἅτινα «ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν» καὶ διὰ ταῦτα νὰ παλαίωμεν καὶ νὰ ἀγωνιζώμεθα! Ἀμήν!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

 

 

Ἡ οὐσία τῆς Πίστεως! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΟΓΔΟΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

(ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025) 

«Εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος» (Τίτ. Γ΄ 11).

 

Αἱ Ἅγιαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι καὶ οἱ αἱρετικοί.

 

Σήμερον, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ πανηγυρίζει, ὄχι κάποιο Ἅγιο πρόσωπο, ἀλλὰ κάποιο Ἅγιο ἱστορικὸ γεγονός! Εἰς τὰς πλείστας τῶν ἑορτῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἑορτάζονται καὶ προβάλλονται ὡς παραδείγματα πρὸς μίμησιν, οἱ ἄνδρες ἐκεῖνοι καὶ αἱ γυναίκες, οἵτινες «ἠγωνίσθησαν τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν» καὶ Ἅγιον, τὸν ἀγῶνα τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς καὶ πολιτείας, εἴτε ἀπὸ τοὺς «στίβους» τῆς ἀσκήσεως καὶ μοναχικῆς πολιτείας, εἴτε διὰ τοῦ ἰδίου των αἵματος, εἴτε ὅμως, καὶ ἐξ οἵουδήποτε ἄλλου «πόστου» τῆς ζωῆς των! Ὑπάρχουσιν, ὅμως, καὶ ἐκεῖναι αἱ ἑορταί, κατὰ τὰς ὁποίας ἑορτάζομεν, γεγονότα μοναδικὰ καὶ «ἀθάνατα»˙ γεγονότα κατὰ τὰ ὁποῖα ἐδοξάσθη ἡ Ἁγία ἡμῶν Πίστις, καὶ ἀσφαλῶς τὸ Ὑπερύμνητον Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ!

Εἶναι ἀφ’ ἑνός, αἱ ἑορταὶ ἐκεῖναι, αἵτινες ἀφορῶσιν εἰς τὰ γεγονότα τῆς σαρκώσεως, τοῦ πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀφ’ ἑτέρου, εἰς ἄλλα συναφῆ πρὸς τὰ ἀνωτέρω, ὡς αἱ Θεομητορικαὶ ἑορταὶ καί τινες ἄλλαι … Τοιαύτην, λοιπὸν ἑορτὴν ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, προβάλλουσα τὰς Ἁγίας καὶ ἱερὰς ἐκείνας μορφάς, αἵτινες ὑπερησπίσθησαν τὰ ἱερὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως˙ τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς καὶ θεοφόρους Πατέρας, τοὺς συγκροτήσαντας τὴν ἑβδόμην Ἁγίαν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, καὶ φωτιζόμενοι διὰ Πνεύματος Ἁγίου, κατέλιπον εἰς ἡμᾶς, κανόνας καὶ διατάξεις, αἰωνίου κύρους καὶ ἀδιαπραγματεύτους! Τοῦτο, βεβαίως, συνέβη καὶ εἰς τὰς προηγηθείσας ἄλλας Οἰκουμενικὰς Συνόδους, τὰς ὁποίας – καὶ ταύτας, - ἑορτάζει καὶ προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, εἰς ἀντιστοίχους ἡμερομηνίας!

Αὗται αἱ Ἅγιαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, συνεκλήθησαν κατὰ καιρούς, ἔχουσαι σκοπόν, ὅπως διευκρινίσωσιν Ἀληθείας «κεκρυμμένας» εἰς τὰς Θείας Γραφάς, καὶ καθησυχάσωσι τὰς ἀνησυχούσας συνειδήσεις τῶν πιστῶν, καὶ καλέσωσιν εἰς μετάνοιαν τοὺς ἐκτραπέντας καὶ κηρύττοντας ἀλλότρια καὶ αἱρετικὰ δόγματα, καὶ καθαιρέσωσι καὶ ἀφορίσωσι καὶ ἀναθεματίσωσι τοὺς ἐμμένοντας καὶ διδάσκοντας, βλασφήμους καὶ αἱρετικὰς δοξασίας! Συνεκλήθησαν αὗται αἱ Σύνοδοι, ἐξ Ἀγάπης κινούμεναι, ἵνα διαφωτίσωσι καὶ καθοδηγήσωσιν ὀρθῶς πρὸς τὴν Ἀλήθειαν, τοὺς ἀγωνιῶντας χριστιανούς, καὶ οὐχὶ ἐκ μίσους, ὡς δυστυχῶς, ἰσχυρίζονταί τινες, οἵτινες καὶ προσπαθοῦσιν ἵνα μειώσωσι τὸ κῦρος καὶ τὴν ἱερότητα τῶν ὡς ἄνω ἱερῶν Συνόδων!

 

Ἡ ἐκτροπή!

 

Περὶ «ἐκτροπῆς», ὁμιλεῖ σήμερον, ἀδελφοί μου, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος! Συγκεκριμμένως, ἀναφερόμενος εἰς τὸν «αἱρετικὸν ἄνθρωπον», συνιστᾷ ἵνα νουθετήσῃ αὐτὸν ἡ Ἐκκλησία (ὁ Ἐπίσκοπος Τίτος) καὶ μίαν καὶ δευτέραν φοράν! Ἐπιμένων, ὅμως, οὗτος ὁ αἱρετικός, εἰς τὴν πλάνην καὶ αἵρεσίν του καὶ μὴ θέλων ἵνα ἐπανέλθῃ εἰς τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ἐκκλησίας, θὰ πρέπῃ Αὕτη (ἡ Ἐκκλησία) νὰ παραιτῇται καὶ νὰ παύσῃ ἵνα ἀσχολῇται μετ’ αὐτοῦ, … «εἰδ(υῖα) ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος»! Τοῦτο, - ὡς γίνεται σαφές, σημαίνει, - ὅτι οὗτος ὁ αἱρετικὸς ἀποκόπτεται ἐκ τῆς τῆς ἱερᾶς μάνδρας τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ γίνεται … «ὡς ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης» (Ματθ. ΙΗ΄ 17)!

Αὕτη ἡ ἐκτροπή, εἶναι ἡ χειρίστη καὶ πλέον ἐπικίνδυνος καὶ θανατηφόρος! Ἴσως οἱ πλεῖστοι ἐκ τῶν ὀνομαζομένων «Ὀρθοδόξων χριστιανῶν» δὲν ἔχομεν ἀντιληφθεῖ, οὔτε τί σημαίνει «πίστις», ἀλλ’ οὔτε καὶ τὸ «κόστος» τῆς ἐκτροπῆς ἐκ ταύτης τῆς πίστεως! Χωρὶς νὰ ἔχωμεν τὴν διάθεσιν ἵνα δημιουργήσωμεν ἀνησυχίαν καὶ φόβον εἰς τὸν οἷονδήποτε, θὰ ἠθέλωμεν ἵνα ἐπισημάνωμεν εἰς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, τό, κατὰ πόσον γνωρίζομεν, ἔστω καὶ στοιχειωδῶς, τὰ Θεῖα δόγματα τῆς Ἁγίας μας Πίστεως! Εἰς ποῖον βαθμὸν εἴμεθα ἐνήμεροι καὶ … «ἕτοιμοι δὲ ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου» (Α΄ Πέτρ. Γ΄ 15)! Πόσον μακρὰν εἴμεθα, ἀπ’ ἐκεῖνα ἅτινα ὀφείλομεν ἵνα γνωρίζωμεν καὶ κατέχωμεν, καὶ τὰ ὁποῖα, πρὶν ὀλίγα χρόνια, ἐγνώριζον οἱ πιστοὶ καὶ ἔνθεοι πάπποι καὶ πρόπαπποι ἡμῶν, παρ’ ὅτι οὗτοι ὑστεροῦσαν ἀκόμη καὶ εἰς στοιχειώδεις γραμματικὰς γνώσεις!

Καὶ ὅμως, … ἐκεῖνα ἅτινα ἐθεωρήσαμεν ἀπολύτως ἀπαραίτητα καὶ τὰ ἀπεκτήσαμεν εἰς τοῦτον τὸν μάταιον κόσμον, καὶ διὰ τῶν ὁποίων ἐπεδιώξαμεν ἵνα «πλουτίσωμεν» τὰς καρδίας καὶ τοὺς νόας τῶν τέκνων καὶ τῶν ἐγγόνων μας, θὰ ἀποδειχθῶσιν σκύβαλα καὶ «σκουπίδια»! Τὸ ἠκούσαμεν σήμερον καὶ τοῦτο ἐκ τοῦ Ἀποστόλου˙ «μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι» (Τίτ. Γ΄ 9)! Ἠρνήθημεν, δυστυχῶς, ἵνα ἐργασθῶμεν καὶ ἀποκτήσωμεν ἐκεῖνα …  «τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις»! Ἀναζητοῦντες, πολλάκις, εὐθύνας καὶ ἐνόχους, διὰ τὸ «κατάντημα» τῆς σημερινῆς ἐποχῆς καὶ τὴν ἀποστροφὴν ἐκ τοῦ χώρου τῆς Ἐκκλησίας, - κυρίως τῶν νέων καὶ νεανίδων, οὐ μήν δε καὶ τῶν ἀμέσως μεγαλυτέρων, - «νίπτωμεν τὰς χείρας ἡμῶν» καὶ ἀποποιούμεθα τὰς εὐθύνας ἡμῶν, ἐπιρρίπτοντες ταύτας, ἀκόμη καὶ εἰς τὸ … ἀνύπαρκτον!

 

Ἡ οὐσία τῆς Πίστεως!

 

Πολλάκις ἔχομεν εἴπει, καὶ θὰ ἐπαναλάβωμεν ἐν προκειμένῳ, ὅτι ἀναχωροῦντες ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι … ἅπαντα ἐκεῖνα διὰ τὰ ὁποῖα ἐπονέσαμεν, καὶ ἠγαπήσαμεν, καὶ ἠναλώθημεν, καὶ ἠγρυπνήσαμεν, καὶ ἠσθενήσαμεν, ἐνδεχομένως δέ, καὶ ἐκοιμήθημεν, θὰ ἀποδειχθῶσιν ἄχρηστα καὶ ἀνωφελῆ καὶ ἴσως τότε ἀκούσωμεν ἐκείνην τὴν Θείαν φωνὴν ποὺ ἤκουσεν ὁ ἄφρων ἐκεῖνος πλούσιος, «ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» (Λουκ. ΙΒ΄ 20)! Τοῦτό δε, διότι ἅπαντα ταῦτα τὰ κοσμικὰ καὶ γήϊνα, δὲν πρόκειται νὰ μᾶς ἀκολουθήσωσι, κατὰ τὴν φοβερὰν ἐκείνην ἡμέραν! Τὸ γνωρίζομεν τοῦτο, καὶ τὸ διαπιστώνομεν ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως, ζῶντες τὰς ἀναχωρήσεις καὶ τῶν οἰκείων μας, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων ἀνθρώπων!

Ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα θὰ μᾶς συνοδεύσωσιν εἰς τὸ τελευταῖον ἐκεῖνο ταξείδιόν μας, εἶναι πρωτίστως ἡ Πίστις ἡμῶν καὶ συνεπακολούθως τὰ ἔργα μας! Ἐκεῖνα τὰ ἔργα μας, τὰ ἔννομα ἢ τὰ ἔκνομα κατὰ τὸν Θεῖον Νόμον! Ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα κάποιοι ἐπιτήδειοι ἢ ἴσως ἀνόητοι, ἐπεδίωξαν καὶ ἐπιδιώκουσιν ἔτι, ἵνα ὑποκαταστήσωσιν εἰς τὰς καρδίας μας!  Τὴν ἀξίαν τῶν τοιούτων Θείων Ἀληθειῶν θὰ τὴν διαπιστώσωμεν καὶ εὔχομαι … νὰ μὴν εἶναι τότε ἀργά! Τοὺς συνιστῶμεν, ὅμως, ἵνα μελετήσωσι τὰς Γραφάς, - ὡς ἐδίδαξεν ὁ Κύριος εἰς τὴν «Παραβολὴν τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου»! Ὅταν ὁ ταλαίπωρος ἐκεῖνος πλούσιος προσεπάθει ἵνα πείσῃ τὸν Ἀβραάμ, νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸν κόσμον τὸν Λάζαρον, προκειμένου διὰ ταύτης τῆς νεκραναστάσεως ταραχθῶσιν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ἐπιστρέψωσι καὶ πιστεύσωσιν εἰς τὸν Θεόν, ἔλαβεν οὗτος σαφεστάτην τὴν ἀπάντησιν˙ «εἰ Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται» (Λουκ. ΙΣΤ΄ 31)!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

«Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός» (Α΄ Κορ. Γ΄ 17) - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ (5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025) 

«Ὑμεῖς … ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος» (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 16)

 

Ὁ Ἱερὸς Ναός.

 

Ἅπαντες οἱ ὀρδόδοξοι χριστιανοί, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, γνωρίζουμε τὸ συγκεκριμμένο οἰκοδόμημα, τὸ ὁποῖον καλεῖται Ἱερὸς Ναός. Εἶναι ὁ ἱερὸς ἐκεῖνος χῶρος ὁ ὁποῖος ἡγιάσθη μὲ εἰδικὰς ἀκολουθίας καὶ συγκεκριμμένας ἁγιαστικὰς εὐχάς. Εἶναι ὁ ἐπὶ τῆς γῆς «Παράδεισος», ἀφοῦ ἐντὸς τοῦ ἁγίου τούτου χώρου τελοῦνται τὰ ἅγια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας διὰ τῶν ὁποίων ὁ Κύριος ἁγιάζει τοὺς εἰσερχομένους ὀρθοδόξους, εἰς αὐτόν. Εἶναι ὁ παρακλητικὸς ἐκεῖνος τόπος μέσα στὸν ὁποῖο παρρηγοροῦνται αἱ ψυχὲαὶ καὶ ἐπικοινωνοῦσι μὲ τὸν Θεόν. Εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν κατοικητήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀφοῦ ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι μὲν «πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν», ἀλλὰ ὁ ἱερὸς Ναὸς εἶναι τὸ καθ’ αὐτὸ κατοικητήριον τῆς Θεότητος, ἀφοῦ συντελεῖται ἐντὸς αὐτοῦ τὸ μυστήριον τῶν μυστηρίων, ἡ Θεία Εύχαριστία. Ὁ Κύριος ἔνσαρκος, παρατίθεται «εἰς βρῶσιν καὶ πόσιν τοῖς πιστοῖς», προσφέρων εἰς ἡμᾶς τὸ Πανάγιον Αὐτοῦ Σῶμα καὶ τὸ Πανακήρατον Αἷμα Του. Εἶναι (ὁ Ἱερὸς Ναός) τὸ ἱερώτατον ἐκεῖνο οἰκοδόμημα τὸ ὁποῖον δημιουργεῖ εἰς τὰς ψυχὰς τῶν Χριστιανῶν καὶ ὄχι μόνον αὐτῶν, δέος καὶ συστολήν, σεβασμὸν καὶ κατάνυξιν, φόβον καὶ χαράν, καὶ ἀνέκαθεν οἱ ἄνθρωποι, κυρίως δὲ οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ὅσον ἴσως ἀπομεμακρυσμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἂν ἦσαν, ἐσεμνύνοντο ὅταν ἐπλησίαζον εἰς αὐτόν, ἐνεδύοντο μὲ ἰδιαιτέραν σεμνότητα, ἐσχημάτιζον ἐπάνω τους τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ εἶχον μέσα τους τὴν πληροφορίαν, ὅτι ἐδῶ κατοικεῖ ὁ Θεός.

 

Ναὸς εἶναι τὸ ... σῶμά μας!

 

Ὅσον καὶ ἂν ἀκούεται τοῦτο περίεργον, τὰ ὅσα ἐγράφησαν ἤδη διὰ τὸν Ἱερὸν Ναόν, πρωτίστως ἀφοροῦσιν εἰς τὸ σαρκικό μας σῶμα, τὸ ὁποῖον εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερον εἰς ἀξίαν καὶ «μέγεθος» ἀπὸ τὸν κάθε Ναὸν ποὺ ἐκτίσθη μὲ ἄμμον καὶ ξύλα καὶ πέτρας καὶ ἀκόμη ἐνεκαινίσθη μὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἁγιαστικὰ μέσα καὶ στοιχεῖα ποὺ ὁρίζει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Πρῶτος Ναὸς εἶναι τὸ σῶμα μας, ὅπως ὅμως μᾶς τὸ παρέδωκεν ἡ Ἐκκλησία μας κατὰ τὴν ὥραν τῆς Βαπτίσεώς μας. Ἀκηλίδωτος, ἀμόλυντος, φωτεινός, τέλειον κατοικητήριον τῆς Παναγίας Τριάδος.

Βεβαίως, κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς πορείαν μας, διὰ τῶν ἀπείρων καὶ ποικίλων ἁμαρτιῶν μας, «μολύνωμεν τὸ τηλικοῦτον καὶ τοσοῦτον σῶμα», κατὰ τὴν ρῆσιν τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου˙ ὅμως ὁ Κύριός μας, μᾶς ἔχει δώσει τὸν τρόπον ἵνα δυνάμεθα ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν, νὰ τὸ ἐπαναφέρωμεν εἰς τὴν τελείαν ἐκείνην κατάστασιν διὰ τῶν δύο σωστικῶν μυστηρίων, τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως ἀλλὰ καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας.

Πῶς ὅμως καὶ διατὶ τὸ σῶμά μας εἶναι τόσον ἅγιον. Δι’ ὀλίγων σκέψεων, εὐκόλως τὸ ἀντιλαμβανόμεθα. Ἂν σκεφθῶμεν ἐν πρώτοις, ὅτι εἰς τὸ φθαρτὸν τοῦτο σῶμα, εἰσέρχεται ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Μεταλήψεως, ἀντιλαμβάνεται ὁ καθείς, πόσον ὑψηλὸς ναὸς καὶ δυσθεώρητος «καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς», γίνεται οὗτος. Ναὸς ὅμως τὸ σῶμά μας καὶ διὰ ἀκόμη ἕναν σημαντικὸν λόγον. Τὸ σῶμα τοῦτο τὸ φθαρτόν, δὲν ἔπαψε οὔτε καὶ θὰ πάψῃ ποτὲ νὰ εἶναι τὸ τέλειον ἐκεῖνο καὶ κορυφαῖον πλᾶσμα τοῦ Κτίστου˙ καὶ ὅσον καὶ ἂν ἐμεῖς τὸ φθείρωμε καὶ τὸ ἀμαυρώνωμε διὰ τῶν ἁμαρτιῶν μας, διατηρεῖ τὴν Θείαν του προέλευσιν καὶ ἀξίαν. Διὰ τοῦτο ἄλλωστε, τιμᾶται τοῦτο ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς αὐτὴν τὴν πρόσκαιρον ζωήν, ἀλλὰ καὶ μετὰ θάνατον διὰ τῆς ἐπικηδείου ἀκολουθίας, ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς ταφῆς αὐτοῦ, κατὰ τὴν θείαν ἐντολήν, «ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γέν. Γ΄ 19).

 

«Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός» (Α΄ Κορ. Γ΄ 17)

 

Ἐξ ὅσων προανεφέραμεν, ἡ προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διὰ τῆς ὁποίας καὶ ἠρχίσαμε τὴν παροῦσαν, μᾶς δίδει νὰ ἀντιληφθῶμεν τὴν σημασίαν καὶ ἀξίαν ποὺ ἔχει αὐτὸ τὸ σαρκικὸ καὶ φθαρτὸ σῶμά μας. Δὲν εἶναι ἰδικό μας διότι δὲν τὸ κατασκευάσαμεν ἡμεῖς. Μᾶς ἐδόθη ἀπὸ τὸν Θεὸν ὄχι μόνον διὰ τὰς σαρκικὰς καὶ βιολογικάς μας ἀνάγκας, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ συνεργήσῃ  καὶ βοηθήσῃ εἰς τὴν σωτηρίαν τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας καὶ εἰς τὴν κληρονομίαν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Διὰ τοῦτον τὸν λόγον, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ἔδωσε τὰ ἅγια Μυστήρια˙ διὰ νὰ ἁγιάζεται τοῦτο τὸ σῶμα μας μαζὶ μὲ τὴν ψυχή. Ἄλλωστε, - καὶ τοῦτο ἴσως εἶναι τὸ σημαντικώτερον, - τὸ φθαρτὸν τοῦτο σαρκίον, μέλλει ἵνα ἀναστηθῇ κατὰ τὴν μέλλουσαν κρίσιν καὶ ζήσει αἰωνίως, ἄφθαρτον ὅμως καὶ μὴ ἔχον τὰς ἀνάγκας τῶν ὑλικῶν πραγμάτων!

Διὰ τοῦτο, μεταλαμβάνον τῆς Θείας μεταλήψεως παίρνει καὶ τοῦτο τὴν ἀντίστοιχον Χάριν. Ὡς προείπωμεν, ἐφ’ ὅσον τοῦτο ἁγιάζεται διὰ τοῦ τιμίου Σώματος καὶ τοῦ πανακηράτου Αἵματος, ὑφίσταται, ἀντιστοίχως, καὶ τὰς ἀρνητικὰς συνεπείας τῶν ἁμαρτιῶν μας ὅταν ἁμαρτάνοντες κοινωνοῦμε ἀναξίως. Ἀς θυμηθῶμεν ἐδῶ τοὺς λόγους τοῦ Θείου Ἀποστόλου Παύλου˙ «ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί» (Α΄ Κορ. ΙΑ΄ 29-30).

Τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετον, διακρίνομεν εἰς τὰ σώματα καὶ ἱερὰ λείψανα πολλῶν ἁγίων˙ μὲ τὸν ἁγιασμὸν τῆς ψυχῆς των, νὰ ἁγιάζωνται καὶ τὰ φθαρτὰ σώματά των καὶ ἄλλα μὲν νὰ εὐωδιάζουν ἄρρητον εὐωδίαν, ἕτερα, νὰ διατηροῦνται ἄφθαρτα εἰς αἰώνας καὶ χιλιετίας, ἕτερα, ἐπίσης, νὰ ἐπιτελοῦσι πολλὰ καὶ ποικίλα θαύματα, «ὧν οὒκ ἐστιν ἀριθμός».

Ὅμως, ὁ τίτλος τῆς παρούσης παραγράφου, καταδεικνύει, ὅτι τὸ σῶμα μας, ὡς Ναὸς τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀλλὰ καὶ περιουσία τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου, … ὀφείλομεν καὶ καλούμεθα κάποτε νὰ τὸ ἐπιστρέψωμεν εἰς Αὐτόν! Εἶναι ξένη περιουσία, τὴν ὁποίαν ὀφείλομεν ἵνα προστατεύωμεν μετὰ προσοχῆς καὶ φόβου Θεοῦ! Θὰ πρέπει νὰ ἀναλογισθῶμεν, ὅτι αἱ περισσότεραι ἁμαρτίαι διαπράττονται μὲ τὴν συνεργασίαν σώματος καὶ ψυχῆς καὶ συνεπῶς, ὁ Θεῖος οὗτος Ναός, τὸ σῶμά μας, φθείρεται καὶ καταστρέφεται. Εὐτυχῶς, βεβαίως, διὰ τῶν σωτηρίων μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς προείπωμεν, δυνάμεθα νὰ τὸ ἁγιάζωμεν πάλιν καὶ πάλιν ...

Θεωροῦμεν ὅτι ἡ καλυτέρα κατακλεὶς τοῦ παρόντος, εἶναι τὰ καταπληκτικὰ ἐκεῖνα λόγια τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ὡς πρὸς τὴν ἀξίαν τοῦ σώματός μας. Λέγει λοιπὸν ὁ Ἱερὸς πατήρ: «Φεισώμεθα τῶν σωμάτων ἡμῶν τῶν μελλόντων λάμπειν ὡς ὁ ἥλιος. Μὴ διὰ μικρὰν ἡδονὴν μολύνομεν τὸ τηλικοῦτον καὶ τοσοῦτον σῶμα. Μικρὰ καὶ πρὸς ὥραν ἡ ἁμαρτία˙ πολυετὴς δὲ καὶ αἰώνιος ἡ αἰσχύνη».

 

                                                                                                            Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

                                                                                                      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

Ἀπολύτως πτωχοί! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΕΚΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (28 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2025) 

«ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 10).

 

Ἀπολύτως πτωχοί!

 

Ὅταν, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος καὶ Διδάσκαλος ὑπεδείκνυεν εἰς τοὺς μαθητάς Του τὸν τρόπον καὶ τὰς συνθήκας βάσει τῶν ὁποίων θὰ ἔσπευδον εἰς τὸν κόσμον ἵνα διδάξωσι καὶ κηρύξωσι, τοὺς διδάσκει, ὡς … νὰ μὴν εἶναι ἄνθρωποι καὶ ὡς μὴ ἔχοντας βασικὰς καὶ στοιχειώδεις ἀνάγκας! Τοὺς καλεῖ ἵνα ἐπισκέπτωνται τὰς πόλεις καὶ τοὺς κατοίκους τῶν πόλεων τούτων, ὡς ἀπολύτως … πτωχοὶ καὶ ἐνδεεῖς! Συγκεκριμμένως, τοὺς ἐκάλεσε διὰ τούτων τῶν λόγων: «μηδὲν αἴρετε εἰς τὴν ὁδόν, μήτε ράβδους μήτε πήραν μήτε ἄρτον μήτε ἀργύριον μήτε ἀνὰ δύο χιτῶνας ἔχειν»˙ προσέθετε δέ, «καὶ εἰς ἣν ἂν οἰκίαν εἰσέλθητε, ἐκεῖ μένετε καὶ ἐκεῖθεν ἐξέρχεσθε» (Λουκ. Θ΄ 3-6)! Τοῦτό δε, διότι Αὐτὸς Οὗτος ὁ Ἴδιος ὁ Διδάσκαλος, ἀφ’ ἑνὸς εἶχε δώσει ὁ ἴδιος τὸ παράδειγμα εἰς τούτους, ζῶν καὶ κινούμενος ἐν ἄκρᾳ πτωχείᾳ, καὶ «μὴ ἔχων ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ», ἀφ’ ἑτέρου δέ, εἶχεν ὑποσχεθεῖ εἰς τούτους, ὅτι θὰ ἀνελάμβανεν ἵνα καλύπτῃ τὰς ἀνάγκας των ἕως καὶ τῆς ἐσχάτης λεπτομερείας!

Κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον, - ὡς ἐνθυμούμεθα, - ἐκάλεσε καὶ τοὺς μαθητάς Του, ἀλλὰ καὶ ἄλλους ἀκόμη …! «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων», εἶπεν εἰς τοὺς πρώτους ἐκ τῶν μαθητῶν, τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἀνδρέα, ἐκεῖ εἰς τὴν θάλασσαν τῆς Τιβεριάδος, καὶ ἐκεῖνοι, «ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ»! Τὰ ἴδια ἐπαναλαμβάνει καὶ ἀντιστοίχως καλεῖ καὶ τοὺς ἄλλους δύο ἁλιεῖς, τὸν Ἰάκωβον καὶ τὸν Ἰωάννην! Καὶ οὗτοι, ὡς καὶ οἱ πρῶτοι, «ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ»! Ἠκολούθησαν τὸν Χριστόν, χωρὶς νὰ ἔχουσι τὸ παραμικρόν, ὡς ἀπαραίτητον ἐφόδιον διὰ τὴν διαβίωσίν των.

Καὶ ὅταν ἐκάλεσε καὶ τὸν Ματθαῖον, ὅστις τὴν στιγμὴν ἐκείνην εὑρίσκετο εἰς τὸ … τελώνιον, δηλαδὴ εἰς τὸ ταμεῖον, ἐκεῖνος, «καταλιπὼν ἅπαντα ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ» (Λουκ. Ε΄ 28)! Ὡσαύτως, καλεῖ καὶ τὸν πλούσιον ἐκεῖνον νεανίσκον, - ἐνῶ τοῦ ὑπογραμμίζει – «ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι» (Ματθ. ΙΘ΄ 21)! Ὅμως, οὗτος, προσκεκολημμένος εἰς τὸν ἀμέτρητον ὑλικὸν πλοῦτον του, … «ἀκούσας … τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος˙ ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά»!

 

Πλοῦτος ἀκένωτος, … ὁ ἴδιος ὁ Χριστός!

 

Ἐπειδή, εἶναι σχεδὸν βέβαιον ὅτι ὁρισμένοι θὰ παραξηγήσωσι τὰ ὡς ἄνω Θεῖα λόγια τοῦ Διδασκάλου καὶ ἴσως τὰ παραχαράξωσι, σπεύδω ἵνα τονίσω καὶ ὑπογραμμίσω - ὡς πρὸς τὰ ἀνωτέρω, - λεπτομερείας τινας αἵτινες, ὅμως, δίδωσι τὴν ἀσφαλῆ καὶ σωστὴν ἑρμηνείαν … !

Ὅταν ὁ Κύριος ἐκάλεσεν τοὺς προαναφερθέντας, ἀλλὰ καὶ ἀκόμη πολλοὺς ἄλλους, δὲν ἀπήτησεν ἀπ’ ἐκείνους μόνον ἵνα ἀποπτύσωσι τὸν πλοῦτον καὶ τὰ ὑλικὰ ἐφόδια, ἀλλὰ καὶ ὑπέδειξεν εἰς ἐκείνους, τὸ … πόθεν θὰ ἐφοδιάζωνται, προκειμένου ἵνα καλύπτωσι τὰς ἀπαραιτήτους σωματικὰς ἀνάγκας των! «Δεῦτε ὀπίσω μου», εἶπεν εἰς τοὺς μαθητάς Του! Δὲν τοὺς ἐκάλεσε μόνον ἵνα ἀπαρνηθῶσι τὰ ἔσοδά των ἐκ τῆς ἐργασίας των, ἀλλὰ τοὺς ἀναλαμβάνει ὁ Ἴδιος! Τοῦτο σημαίνει τὸ … «ὀπίσω μου»! Παρεμφερῶς ἐκάλεσεν καὶ τὸν πλούσιον νεανίσκον, λέγων εἰς τοῦτον «καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι»! Πλησίον τοῦ Κυρίου, πᾶσαι αἱ ὑλικαὶ ἀνάγκαι των θὰ ἦσαν ἐξησφαλισμέναι! Τοῦτο, ἄλλωστε, τὸ διεπίστωνον διὰ τῶν ἀπείρων θαυμάτων τὰ ὁποῖα ἐνήργει ὁ Χριστός, ἐπὶ καθημερινῆς, σχεδόν, βάσεως! Καὶ διὰ τοῦ θαυμαστοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων, ἀλλὰ καὶ δι’ ἐκείνου … τῶν τετρακισχιλίων, ἐπεβεβαίωνεν ὁ Ραββί, ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶχεν ὑποσχεθεῖ εἰς τούτους, ἐκεῖ εἰς τὴν «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν» Του (Ματθ. ΣΤ΄ 25-34)! Ἐσεῖς, δηλαδή, «ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ΣΤ΄ 33).

Βεβαίως, τοῦτο δὲν ἐσήμαινεν, ὅτι οἱ μαθηταὶ θὰ ἔπρεπε ἵνα ζῶσιν ἀργοὶ καὶ ὀκνηροί! Τοὐναντίον, μάλιστα! Ἅπαντες εἰργάζοντο καὶ ἐκοπίων, προκειμένου ἵνα καλύπτωσιν ἔστω στοιχειωδῶς, τὰς καθημερινὰ βιοτικὰς ἀνάγκας των! Πλὴν ὅμως, ἡ ἐργασία των οὐδέποτε ἔγινε … δουλεία (δουλειά) καὶ τὴν μέριμνάν των τὴν εἶχον ἐναποθέσει εἰς τὰς χείρας τοῦ Κυρίου!

 

Τὰ «πάντα κατέχοντες»!

 

Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ἀλλὰ καὶ ἅπαντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι, ἐχαρακτηρίζοντο ἀπὸ ἕνα κοινὸ στοιχεῖον! Τοῦτό δε, ἦτο ἡ ἀπόλυτος ἀγάπη καὶ ἐμπιστοσύνη των εἰς τὸν Κύριον! Ἅπαντες, εἴτε Ἀπόστολοι, εἴτε ἀσκηταί, εἴτε ἱεράρχαι καὶ πατέρες, εἴτε μάρτυρες, κ.λ.π., οὐδὲν ἕτερον ἐπεδίωξαν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, παρὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωήν! Ταύτην τὴν ζωήν, οὐδέποτε τὴν διεπραγματεύθησαν, οὐδέποτε τὴν ἀντήλλαξαν μὲ ὅ,τιδήποτε ἄλλο πρᾶγμα ἢ ἀξίαν κοσμικήν! Ἀντιθέτως, τὰ πάντα ἐθυσίασαν διὰ τὴν δόξαν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν! Ἐκυριάρχει εἰς τὰς καρδίας των, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἀφοσίωσις εἰς τὸν γλυκὺν Ἰησοῦν, ἀλλὰ καὶ ἡ σωτηρία τῆς ἀθανάτου ψυχῆς των! Καὶ διὰ τοῦ λόγου ὅντινα προαναφέραμεν, - «ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ΣΤ΄ 33) - ἀλλὰ καὶ δι’ ἐκείνου τοῦ … «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Ματθ. ΙΣΤ΄ 25-26), εἶχον ἤδη ἐπιλέξει καὶ ἀποφασίσει τὸν «δρόμον» τὸν ὁποῖον θὰ ἐβάδιζον, προκειμένου ἵνα ἐπιτύχωσιν τοῦ ὡς ἄνω σκοποῦ των!

Εἶχον «τὸν Χριστόν, κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν», ὡς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, καὶ οὐδὲν ἕτερον ἐζήτουν καὶ ἐπεθύμουν εἰς τοῦτον τὸν μάταιον κόσμον! Διὰ τοῦτο, - μελετῶντες τὰ Συναξάρια καὶ Ἁγιολόγια, -  διαπιστοῦμεν ὅτι, ἔχοντες τὸν Χριστόν, εὐκόλως ἐθυσίαζον τὰ πάντα δι’ Αὐτόν˙ ἀκόμη καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν ζωήν των! Εἶχον τὰ … πάντα, καὶ δὲν ἐχρειάζοντο τίποτε ἐπὶ πλέον! Ἔλεγεν ὁ μεγάλος σύγχρονος Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: «Ἂν κάτι σοῦ λείπῃ … ὁ Χριστὸς σοῦ λείπει»! Καὶ … «ἐὰν ἔχῃς τὸν Χριστόν, … τίποτα δὲν σοῦ λείπει»! Καὶ τοῦτο ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, εἶναι ὁ ὁρισμὸς τοῦ «Ἁγίου»! Ναί! Ὁ Ἅγιος δὲ κρίνεται ἀπὸ τὰς πράξεις του, οὔτε ἀπὸ τὰς νυχθημέρους προσευχάς του, οὔτε ἀπὸ τὰς νηστείας του καὶ τὴν ἀσκητικήν του ζωήν! Κρίνεται, - καὶ τοῦτο εἶναι καὶ ἡ κατακλεὶς τοῦ παρόντος, - ἀπὸ τὸ ἂν … «ἀντέχει χωρὶς τὸν Χριστόν» (Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης)!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Ἡ ἀνθρωπίνη δύναμις! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

(21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2025)

«ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ» (Γαλ. Β΄ 16)

 

Ἡ ἀνθρωπίνη δύναμις!

 

Πολλά, πάρα πολλά, ἔχουσι λεχθεῖ καὶ ἔτι λέγονται καὶ γράφονται καὶ διατυποῦνται παντοιοτρόπως, ἀγαπητοί μου φίλοι καὶ ἀναγνῶσται, διὰ ταύτην τὴν ἀνθρωπίνην δύναμιν, ἀλλὰ καὶ ἐν γένει, τὰς ἀνθρωπίνας ἀντοχὰς καὶ δυνατότητας! Εἰδικῶς οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι οἵτινες ἀρνοῦνται διαπρυσίως τὴν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ, ἀφ’ ἑνὸς θεωροῦσιν ὅτι ἡ «παντοδύναμος καὶ ἄλογος φύσις» ἐδημιούργησε καὶ δημιουργεῖ καὶ ρυθμίζει τὰ πάντα εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, καὶ ἀφ’ ἑτέρου, ὁ «πανίσχυρος ἄνθρωπος» συνδημιουργεῖ μετὰ τῆς φύσεως καὶ ὁ ρόλος του εἰς τὰ τοιαῦτα τεκταινόμενα, εἶναι καθοριστικὸς καὶ ἔντονος!

Καὶ ταῦτα λέγουσιν ἐκεῖνοι, οἵτινες, - θὰ ἐλέγωμεν – μᾶλλον παλαίουσιν διὰ τῶν τοιούτων θεωριῶν, ἵνα ἐνισχύσωσι τὸ «εἴδωλόν» των, τὸν ἀνίσχυρον καὶ ἀδύναμον ἄνθρωπον, βλέποντες καὶ συνειδητοποιοῦντες, ὅτι τελικῶς αἱ δυνάμεις τοῦ τοιούτου «εἰδώλου» εἶναι μηδαμιναί, καὶ «σβύνουσι» καὶ ἐνταφιάζονται μετὰ τοῦ πτώματος τοῦ δῆθεν δυνατοῦ ἀνθρώπου! Τελικῶς δὲ οὗτος ἐξαρτᾶται, ἐν τοῖς πράγμασιν, ἀποκλειστικῶς, ἐκ τοῦ Παντοδυνάμου Κυρίου τὸν ὁποῖον ὅμως θέλουσι συστηματικῶς ἵνα ἀγνοῶσι καὶ ἐξάγωσιν εἰς τὸ περιθώριον! Ἡ ἀνθρωπίνη δύναμις, - δυστυχῶς διὰ τούτους τοὺς ταλαιπώρους, - εἶναι ἀνύπαρκτος καὶ ἀνυπόστατος, ἐφ’ ὅσον ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἀκόμη ἕρμαιον τῶν ἀσθενειῶν του καὶ τῶν προβλημάτων του καὶ τοῦ … ἐπικειμένου ἀπροσδιορίστου θανάτου του!

Καὶ ἐὰν διὰ τοῦτον τὸν κόσμον καὶ διὰ τὰ πεζὰ καὶ καθημερινὰ καὶ ἀναπόφευκτα προβλήματα, ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ ἵνα ἀνταπεξέρχεται, … πόσῳ μᾶλλον δι’ ἐκεῖνα τὰ οὐσιαστικὰ καὶ ὑπαρξιακὰ θέματα, ἅτινα καὶ ἀφορῶσιν εἰς τὴν μετὰ θάνατον ζωήν του …! Δι’ ἐκεῖνα, ἄλλοτε μέν, κλείει τοὺς ὀφθαλμούς του, μὴ θέλων ἵνα ἀτενίζῃ εἰς τοῦτο τὸ βέβαιον μέλλον, καὶ ἰσχυρίζεται ὅτι τοῦτο … δὲν ὑπάρχει, ἄλλοτε δέ, δημιουργεῖ φανταστικὰς θεωρίας καὶ καταστάσεις, διότι, ἀκόμη καὶ ἡ στοιχειώδης λογικὴ τὸν ὑποχρεώνει ἵνα ἀποδέχεται τήν, μετὰ θάνατον ζωήν! Προτιμᾷ ἵνα συμβιβάζεται μὲ θεωρίας βουδιστικῆς καὶ μουσουλμανικῆς προελεύσεως, παρὰ ἵνα πειθαρχήσῃ καὶ ἀναπαυθῇ εἰς τὰ ἀθάνατα λόγια τοῦ Κυρίου! Τὰ λόγια ἐκεῖνα διὰ τῶν ὁποίων μᾶς διεσάφησεν τὴν πραγματικότητα τὴν ὁποίαν θὰ βιώσωμεν, ἐξερχόμενοι τοῦ ματαίου τούτου κόσμου, ἀλλὰ καὶ τοῦ φθαρτοῦ καὶ χοϊκοῦ τούτου σκηνώματος!

 

Ἡ δικαίωσις καὶ ἡ σωτηρία!

 

Εἰς τὸν κόσμον τοῦτον εἰσήλθομεν, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὡς ἀθάνατοι, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου ὡς … μελλοθάνατοι! Ὁ κόσμος οὗτος ὁ φθαρτὸς καὶ ἔχων ἡμερομηνίαν λήξεως, ἐδημιουργήθη ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ, μόνον ἵνα ἐξυπηρετήσῃ τὸν «βασιλέα τῆς κτίσεως», δηλαδὴ τὸν ἄνθρωπον, καθ’ ὃν χρόνον ὥρισεν εἰς τοῦτον ὁ Κύριος ἵνα ἐπιβιώσῃ εἰς αὐτόν! Δὲν ἤλθομεν ὡς μόνιμοι εἰς ταύτην τὴν γῆν, - ὥς, δυστυχῶς, συμπεριφερόμεθα οἱ πλεῖστοι τῶν ἀνθρώπων καὶ ὥς συμπεριεφέρετο ὁ … ἄφρων ἐκεῖνος πλούσιος τῆς γνωστῆς παραβολῆς, - ἀλλ’ ἤλθομεν ὡς «πάροικοι καὶ παρεπίδημοι», κατὰ τὸν Ἀπόστολον Πέτρον (Α΄ Πέτ. Β΄ 11), καὶ ὡς συνέβη καὶ ἔτι συμβαίνει δι’ ἅπαντας τοὺς ἀνθρώπους, οὕτω θὰ συμβῇ καὶ εἰς ἡμᾶς …!

«Καὶ καθ’ ὅσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. Θ΄ 27), ὁ ἄνθρωπος θὰ πρέπῃ ἵνα βλέπῃ συνεχῶς εἰς ταύτην τὴν Θείαν κρίσιν! Καὶ εἰς ταύτην τὴν Κρίσιν, ἐναπόκειται καὶ ἡ δικαίωσις τούτου, ὡς τονίζει ἐν προκειμένῳ ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος! Ἀκούομεν, συχνάκις, παρὰ τῶν φίλων καὶ ὁμοφρόνων μας, λόγους κολακευτικοὺς καὶ ἐπαινετικούς, ἐπειδή, ἴσως, πηγαίνομεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, εἴτε ἐπειδὴ νηστεύομεν τὰς καθιερωμένας νηστείας, εἴτε διότι προέβημεν εἴς τινας ἐλεημοσύνας, ἤ, ἀκόμη, ἐπειδὴ αὐτονοήτως προσηυχήθημεν! Ὅμως, οἱ τοιοῦτοι – καλοπροαίρετοι ἐνδεχομένως, - «κόλακες», δὲν πρόκειται νὰ ἐκφέρωσιν ὑπὲρ ἡμῶν οὐδεμίαν κρίσιν, ὅταν τότε θὰ προέχῃ καὶ θὰ προηγῇται ἡ Θεία καὶ ἀναμφισβήτητος κρίσις τοῦ «Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»!

Εἰς ταύτην τὴν Κρίσιν ἀπέβλεπον ἅπαντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ διὰ τοῦτο ἐθεώρουν τὰς ἀνθρωπίνους κρίσεις καὶ κολακείας, ὡς «λόγους δαιμόνων», … καὶ εἴτε ἔκλειον τὰ ὦτα των εἰς ταύτας, εἴτε καὶ ἐπέπληττον τοὺς τοιούτους «ἐπαινοῦντας», προκειμένου ἵνα ἔχωσι μέσα των τὸν ἀκατάπαυστον λογισμόν, τῆς δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου!

 

«Οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου»!

 

Οἱ λόγοι οὗτοι, οὐδὲν ἕτερον μαρτυροῦσι, εἰ μὴ τὸ αὐτονόητον! Τὸ ὅ,τι, δηλαδή, … ἡ δικαίωσις καὶ σωτηρία ἡμῶν, εἶναι Θεῖον δώρημα, τὸ ὁποῖον ὁ Κύριος παρέχει δωρεάν, εἰς ἐκείνους οἵτινες τὸ ἐπόθησαν καὶ τὸ ποθοῦσιν ἔτι, καὶ καθίστανται διὰ τοῦ κόπου των, κατάλληλοι ἵνά το λάβωσι! Διὰ νὰ χρησιμοποιήσωμεν ἁπλοῦν τι παράδειγμα, … πόσοι καὶ πόσοι, ἀληθῶς προστρέχουσιν, εἰς τὸ Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας; Ἀσφαλῶς, ἀρκετοί! Πόσοι ὅμως ἐκ τούτων εἰσὶ κατάλληλοι τοῦ ὑψίστου τούτου Θείου δωρήματος; Τοῦτο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, δηλαδὴ ἡ Αἰώνιος Ζωή! Πόσοι τὸ ἐξετίμησαν καὶ πόσοι ἀκόμη τὸ ἐπόθησαν καὶ ἀγωνίζονται διὰ Τοῦτο; Οἱ πλεῖστοι, προσερχόμεθα ἐκ συνηθείας καὶ «γιὰ τὸ καλό»! Συνέβη, κάποτε, νὰ εἶμαι παρὼν εἴς τινα Θείαν Λειτουργίαν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει καὶ νὰ εὑρίσκομαι πλησίον συγχρόνου τινος Ἁγίου, προσερχόμενος ἵνα μεταλάβω κατὰ τὴν τάξιν τῶν κληρικῶν! Τὰ δάκρυα καὶ οἱ ἀναστεναγμοὶ τοῦ συγκεκριμμένου τούτου Ἁγίου, ἔχουσι «χαραχθεῖ» εἰς τὴν καρδίαν μου, παρ’ ὅτι ἔχουσι παρέλθει ἔκτοτε περίπου τεσσαράκοντα ἔτη!

Ὅσοι, συνεπῶς, ζῶσι διὰ τὴν αἰώνιον Βασιλείαν, δὲν παύουσιν ἵνα ἀγωνίζωνται διὰ ταύτην! Ἔστω καὶ ἐὰν γνωρίζωσιν ὅτι αὕτη εἶναι, ὡς προείπωμεν, Θεῖον δῶρον, καὶ ὅσα ἔργα καὶ ἂν πράξωμεν, … ὑψηλὰ καὶ Ἅγια, δὲν δύνανται ἵνα ἀνταποκριθῶσιν εἰς τὴν ἀξίαν τούτου! Κοπιάζουσιν, ὅμως, ἐπειδὴ θέλουσι καὶ οὗτοι ἵνα ἐπιδείξωσιν εἰς τὸν ἀγωνοθέτην Κύριον, τὰ ὅσα ἐκοπίασαν πρὸς δόξαν Του, ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ!

 

Κριτήριον … ἡ Πίστις!

 

Διὰ ταύτην τὴν Ἁγίαν Πίστιν εἰς τὸν Κύριον, «πάλιν καὶ πολλάκις» ὡμιλήσαμεν, ἀλλὰ καὶ πάντοτε εἰς ταύτην θὰ ἐπιστρέφωμεν! Ὅμως, ὀφείλομεν ἵνα ἐρευνήσωμεν ἐντὸς ἡμῶν, οὐχὶ τὴν «ἐπιπολαίαν» ἐκείνην πίστιν, τὴν ὁποίαν πολλάκις ἐπικαλούμεθα οἱ περισσότεροι, προκειμένου ἵνα δικαιολογῶμεν τὴν … ἀπουσίαν της! Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔζων τὸν Χριστόν, καὶ διὰ Τοῦτον ἔθυσαν ἀκόμη καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν βιολογικήν των ζωήν! Ἡ ζωή των ἐμαρτύρει τὴν Πίστιν των, διότι … ἀληθὴς Πίστις εἶναι ἡ, κατὰ Χριστόν, ζωή!

Εἴθε, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, ἵνα διέλθωμεν τὴν παροῦσαν ζωήν, ἀγωνιζόμενοι τὴν ἀρετήν, καὶ «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ΙΒ΄ 2)! Ἀμήν!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

Ἡ δόξα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

(ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2025) 

«Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί,

τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι» (Α΄ Κορ. Α΄ 18).

 

Αἱ δύο κατηγορίαι!

 

Μεγάλη ἡ ἑορτή, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ἥντινα ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία! Τιμᾶται καὶ προσκυνεῖται ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρός, «ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης, … ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας, … βασιλέων τὸ κραταίωμα, … πιστῶν τὸ στήριγμα, … ἀγγέλων ἡ δόξα καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα»! Ἑορτάζει ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρός, ὅστις, ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἐσταυρώθη ἐπ’ Αὐτοῦ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, καὶ τὸ Πανάγιόν Του Αἷμα ἔρρευσεν ἐπ’ Αὐτοῦ, ἔπαυσεν νὰ εἶναι πλέον ἓν κοινὸν καὶ κατηραμμένον ξύλον! Ἀντιθέτως, καὶ Αὐτὸς Οὗτος, ἀλλὰ καὶ τὸ σχῆμα καὶ ὁ τῦπος Αὐτοῦ, ἐνεργοῦσιν ὡς Θεῖα Πρόσωπα˙ καὶ ὡς προεγράψαμεν … φυλάσσουσι τὴν οἰκουμένην, καὶ καλλωπίζουσι τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ἐνισχύουσι καὶ ἐνδυναμώνουσι τοὺς ἡγήτορας τῶν ἐθνῶν, οἵτινες πιστεύουσιν εἰς τὴν Θείαν των δύναμιν, καὶ στηρίζουσι τούς, ἀληθῶς καὶ γνησίως πιστεύοντας εἰς τὰς ὑπερουρανίους δυνάμεις των, καὶ ἅπασσαι αἱ Οὐράνιαι ταξιαρχίαι δοξάζουσι καὶ προσκυνοῦσι τοῦτον τὸν ζωοπάροχον καὶ Παντοδύναμον Σταυρόν, ἀλλὰ καὶ οἱ μυσαροὶ καὶ βδελυκτοὶ δαίμονες, τραυματίζονται καὶ ἐξαφανίζονται πρὸ Αὐτοῦ, «μὴ φέροντες καθορᾶν Αὐτοῦ τὴν δύναμιν»!

Ἀκόμη καὶ ὁ λόγος ὁ περὶ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὡς τονίζει σήμερον τὸ ἱερὸν Ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα, διχάζει, θὰ ἐλέγωμεν, τοὺς ἀνθρώπους … Ἀφ’ ἑνός, εἰς ἐκείνους οἵτινες τὸν χλευάζουσι καὶ τὸν μισοῦσιν ὡς καὶ οἱ δαίμονες˙ καὶ οὗτοι εἶναι ἐκεῖνοι οἵτινες δὲν ἠθέλησαν ἵνα κύψωσιν ἐνώπιον Αὐτοῦ, καὶ ἵνα θεωρήσωσι τὴν ἀκαταμάχητον δύναμίν Του καὶ παρέμειναν ἐχθροὶ καὶ ὑβρισταὶ Τούτου! Οὗτοι εἰσὶν ἐκεῖνοι οἱ μισόθεοι Ἑβραῖοι καὶ ἐν γένει τοῦτο τὸ ἀντίχριστον γένος, - καὶ δὲν ἐννοοῦμεν ἐν προκειμένῳ ἅπαντας τοὺς ἔχοντας τὴν τοιαύτην καταγωγήν, - οἵτινες, παρ’ ὅτι ὁ Κύριος, ἐκ τούτου τοῦ γένους ἠθέλησε τὴν κατὰ ἄνθρωπον καταγωγήν Του, «ἀπιστίᾳ νοσήσαντες, Θεϊκῆς ἐξέπεσον χάριτος», ὡς ψάλλωμεν χαρακτηριστικῶς κατὰ τήν, τῆς Πεντηκοστῆς, ἡμέραν! Ὁ Τίμιος Σταυρὸς δι’ αὐτούς, εἶναι «φονικὸν ὄργανον», ὡς ἰσχυρίζονται διὰ τῶν χιλιαστικῶν καὶ μασωνικῶν δοξασιῶν των! Οὐδέποτε ἀπεδέχθησαν Τοῦτον, ὡς ὅπλον σωτήριον καὶ καύχημα τῶν Χριστιανῶν, ἀλλ’ ἀντιθέτως, «φρίττουσι καὶ τρέμουσιν» εἰς τὴν Τούτου θεωρίαν καὶ εἰς τὸ ἄκουσμα τοῦ Θείου Ὀνόματός Του! Διὰ τούτους καὶ τοὺς ὁμόφρονάς των, ἰσχύουσιν οἱ ὡς ἄνω λόγοι τοῦ πατριώτου των καὶ Ἀποστόλου Παύλου!

Ἐξ ἐναντίας, ὅμως, εὑρίσκονται καὶ ἐκεῖνοι, οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, οἵτινες ἧραν τοῦτον τὸν Σταυρὸν καὶ ἠγάπησαν Αὐτόν, καὶ ἤλπισαν εἰς τὴν Θείαν Αὐτοῦ δύναμιν καὶ … οὐ κατησχύνθησαν, καὶ ἠγωνίσθησαν καθοπλισμένοι διὰ Τούτου, καὶ ἐνίκησαν ὁρατούς τε καὶ ἀοράτους ἐχθρούς! Τοῦτον τὸν Τίμιον Σταυρόν, φέροντες, ἠκολούθησαν τὸν Κύριον τὸν σταυρωθέντα, καὶ ἀνεδείχθησαν, - κατὰ τὸ δυνατόν, - ἄξιοι Αὐτοῦ καὶ «φέροντες τὸν ὀνειδισμὸν Αὐτοῦ»!

 

Ἡ δόξα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ!

 

Ὅμως, οὗτος ὁ Θεῖος καὶ Τίμιος Σταυρός, δὲν «συγκινεῖται», ἀλλ’ οὔτε καί «ἐνοχλεῖται», ἀντιστοίχως, ἀπὸ τὴν ἰδικήν μας στᾶσιν καὶ συμπεριφορὰν ἀπέναντί Του! Ἡ ἰδική μας προσκύνησις ἢ ἀντιθέτως, ἡ ἰδική μας ἀποστροφὴ καὶ ἄρνησις, … ἡμᾶς τοὺς ἰδίους ἐπηρεάζει καὶ εἴτε μᾶς σκεπάζει ἡ Χάρις Του, εἴτε ἀποκόπτομεν ἑαυτοὺς ἀπὸ ταύτην! Ὡς, πολλάκις, ἔχομεν εἴπει ἐκ τούτου τοῦ «βήματος», ἡμεῖς ἀφ’ ἑαυτοῦ μας … εἴτε σωζόμεθα εἴτε καταδικαζόμεθα, ἐφ’ ὅσον εἶναι δεδομένον, ὅτι ὁ Κύριος, καὶ «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν Ἀληθείας ἐλθεῖν», ἀλλὰ καὶ συνδράμει μὲ τὴν ἀκαταμάχητον Δύναμίν Του, πάντας τοὺς θέλοντας ἵνα ἐπιτύχωσι τὴν σωτηρίαν των!

Ἡ δόξα, ἀλλὰ καὶ ἡ θέσις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ εἰς τὴν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν εἶναι κορυφαία! Μετὰ τὸν Πρῶτον τῶν ὅλων, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ μετὰ τήν «τὰ δευτεροῖα τῆς Θεότητος κατέχουσαν», τὴν «τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», τὴν Ὑπεραγίαν Δέσποιναν Θεοτόκον, τρίτος προβάλλει ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρός! Τοῦτο τὸ ζωοπάροχον Ξῦλον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐτανύθη τὸ Πανακήρατον Σῶμα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ πρὸ τοῦ ὁποίου τρέμουσιν αἱ καταχθόνιαι δαιμονικαὶ δυνάμεις! Διὰ Τοῦτον τὸν Σταυρὸν ἐκαυχᾶτο ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, - «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. ΣΤ΄ 14), - ἀλλὰ καὶ μὲ «κριτήριον» τοῦτο τὸ Θεῖον «ὅπλον», ἐμυκτήριζεν ἀλλὰ καὶ ἐθρηνοῦσε τοὺς ταλαιπώρους «ἐχθροὺς τοῦ Σταυροῦ»˙ «νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια» (Φιλιπ. Γ΄ 18-19)!

Τοῦτον τὸν Θεῖον Σταυρόν, ἐκράτουν ἅπαντες οἱ Ἅγιοι, Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες, οἱ Ὅσιοι καὶ Μάρτυρες, καὶ ἅπαντες ἐν γένει, οἱ δοξάσαντες καὶ δοξασθέντες ὑπὸ τοῦ Κυρίου, … καὶ Οὗτος ἦτο διὰ τούτους τὸ «ἀήτητον ὅπλον», ὣς χαρακτηριστικῶς λέγει, ἀντίστοιχος ὕμνος˙ «ὅπλον αήττητον Χριστέ, τὸν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας, καὶ ἐν τούτῳ νικῶμεν, τὰς προσβολὰς τοῦ ἀλλοτρίου» (Σταυρώσιμον στιχηρόν, Δ΄ ἤχου). Τοῦτον φέρει, τέλος καὶ Αὐτὴ ἡ Ἁγία ἡμῶν Μήτηρ, Ἐκκλησία, καὶ διὰ Τούτου τελεῖ ἅπαντα τὰ σωτήρια καὶ ἱερὰ Μυστήρια, ἀλλὰ καὶ ἁπάσσας τὰς ἱερὰς τελετουργίας!

 

Ἂς ἐντάξωμεν ἑαυτούς …!

 

Τοῦτο ἀπαιτεῖ ὁ Κύριος καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ Πίστις ἡμῶν! Νὰ λάβωμεν θέσιν ἔναντι τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ! Εἴτε προσπίπτοντες καὶ προσκυνοῦντες Αὐτόν, καὶ αἰτοῦντες τὴν ἀκαταμάχητον Αὐτοῦ δύναμιν, εἴτε νὰ σταθῶμεν ἐναντίοι καὶ ὑβρισταὶ Τούτου! Πονῶ καὶ ἀλγῶ, μόνον καὶ μόνον ποὺ ἀνέφερον ταύτην τὴν δευτέραν κατηγορίαν, ἀλλὰ δυστυχῶς, εἶναι μία διαχρονικὴ πραγματικότης τὸ γεγονός, ὅτι ὑπῆρξαν καθ’ ἁπάσσας τὰς ἐποχάς, ἀλλὰ καὶ ἔτι ὑπάρχουσιν, οἱ συνειδητῶς ἐχθρευόμενοι πρὸς τὴν Ἁγία μας Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν Τίμιον καὶ Ζωοποιὸν Σταυρόν! Πρὸς τούτους, μετὰ πόνου καὶ ἀγάπης, ἔχομεν ἵνα εἴπωμεν, ὅτι «πρὸς κέντρα λακτίζουσιν», ὡς εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τὸ διώκτην Σαῦλον, ὅτε οὗτος, μαινόμενος ἤρχετο εἰς Δαμασκόν, ἵνα ἀντιπαραταχθῇ πρὸς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ!

Ὁ Θεὸς δὲν ἐκδικεῖται, ὅμως, δυστυχῶς μᾶς ἐκδικοῦνται αἱ βλάσφημοι ἐπιλογαί μας, καὶ θὰ εἴμεθα ἀπολύτως ὑπεύθυνοι διὰ τὰς θλιβερὰς συνεπείας! Ὁ Τίμιος Σταυρός, ὑβρίσθη καὶ ἔτι ὑβρίζεται εἰς τοὺς αἰώνας, ἀλλὰ οὐδόλως … ἐμειώθη ἡ Ἁγιότης τὸ ὕψος Του! Ἂς ταπεινωθῶμεν, συνεπῶς, καὶ προσκυνοῦντες Τοῦτον, ἂς εἴπωμεν: «Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ, φρούρησον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου»! Ἀμήν!  

 

                                                                                                                        Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

                                                                                                                 Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν