"Με άγγιξε μόνο ένας" - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018)

"τίς ὁ ἁψάμενός μου;" (Λουκ. Η΄ 45).

Μία γυναίκα πλησιάζει τὸν Κύριο, ἐνῶ Αὐτὸς πηγαίνει στὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου προκειμένου νὰ θεραπεύσῃ τὴν μοναχοκόρη του. Ἡ γυναίκα αὐτὴ ἔχει ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα αἱμορραγίας, τὸ ὁποῖον τὴν ταλαιπωρεῖ δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια καὶ μέχρι τούτη τὴ στιγμή, κανεὶς γιατρὸς δὲν μπόρεσε νὰ τὴν βοηθήσῃ ἀποτελεσματικά. Ὅλη της τὴν περιουσία ἐξώδευσε, προκειμένου νὰ εὕρη τὴν ὑγεία της, ἀλλ' "οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι" (Λουκ. Η΄ 43). Ἔρχεται πρὸς τὸν Κύριο διὰ νὰ ζητήσῃ τὴν βοήθειά Του καὶ νὰ πάρῃ τὴν θεραπεία της. Εἶναι βέβαιη, ὅτι ὁ Μεγάλος Αὐτὸς "Ἰατρός", δὲν θὰ ἔχῃ τὴν παραμικρὴ δυσκολία νὰ τῆς ἀποκαταστήσῃ τὴν ὑγεία της, ὅπως ἄλλωστε, ἔχει ἀκούσει διὰ τὰ τόσα θαύματα τοῦ Κυρίου.

Ὅμως, ὅταν φθάνει στὸ μέρος ὅπου εὑρίσκετο ὁ Κύριος, τῆς εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸν πλησιάσῃ. Ὁ κόσμος εἶναι τόσος πολὺς ποὺ οὐσιαστικά - θὰ λέγαμε - κινούμενος, παρασύρρει τὸν Χριστόν. Ἡ γυναίκα δὲν ἀπελπίζεται καὶ οὔτε σπεύδει νὰ ἀποχωρήσῃ. Ἡ πίστη της εἶναι τέτοια, ὥστε εἶναι βέβαιη, ὅτι "ἐὰν ἅψωμαι κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ, σωθήσομαι" (Μάρκ. Ε΄ 28). Προσπαθεῖ νὰ πλησιάσῃ τὸν Χριστόν καὶ παρ' ὅλη τὴ βία τοῦ πλήθους, κάποια στιγμὴ ἁπλώνει τὸ χέρι της καὶ προλαβαίνει νὰ ἀγγίξῃ τὸ κράσπεδον τοῦ ἱματίου τοῦ Κυρίου, δηλαδή, τὸ μέρος ἐκεῖνο ποὺ ἐσύρρετο εἰς τὸ ἔδαφος.

"Καὶ εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγὴ τοῦ αἵματος αὐτῆς, καὶ ἔγνω τῷ σώματι ὅτι ἴαται ἀπὸ τῆς μάστιγος" (Μάρκ. Ε΄ 29). Αἰσθάνεται τὸ θαῦμα καὶ πανευτυχής, στρέφεται νὰ φύγῃ, νομίζουσα ὅτι κανεὶς δὲν κατάλαβε τὸ ... παραμικρό. Αἴφνης ὅμως ἀκούει τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου νὰ ἐρωτᾷ μέ, κάπως, αὐστηρὸ τρόπο: "τίς ὁ ἁψάμενός μου;" (Λουκ. Η΄ 45). Περίεργη ἐρώτηση, φυσικά, ἀφοῦ ὁ κόσμος, κυριολεκτικῶς, "συνθλίβει" καὶ "συνέχει" καὶ "ἀποθλίβει", κατὰ τὸ Ἁγιογραφικὸν κείμενον, τὸν Κύριον. Περίεργη ἐρώτησις˙ τόσον περίεργη, μάλιστα, ὥστε ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι μαθηταί, προσπαθοῦν νὰ ἐπαναφέρουν τὸν Χριστὸν στὴν "πραγματικότητα"! "Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;" (Λουκ. Η΄ 45). Ὁ Κύριος, ὅμως, ἐπιμένει˙ "ἥψατό μού τις˙ ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ." (Λουκ. Η΄ 46). Καὶ γιὰ νὰ τὸ ἑρμηνεύσωμεν, "Κάποιος, ἕνας, μὲ ἄγγιξε˙ διότι ἐγὼ κατάλαβα νὰ φεύγῃ δύναμις ἀπὸ μέσα μου"!

Μὲ ἄγγιξε μόνο ἕνας !!!

Φοβερὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ αὐτὴ ἡ διευκρίνησις τοῦ Κυρίου μας. Τόση ὥρα, ὁ κόσμος τὸν συνέχει καὶ τὸν συνθλίβει καὶ Αὐτὸς δὲν ἔχει αἰσθανθεῖ τὸ ... παραμικρό! Τόση ὥρα, ὅλοι διεκδικοῦν μία προνομιοῦχο θέση δίπλα στὸ Χριστό, γιὰ νὰ ἔχουν "καλὴ ὁρατότητα" καὶ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν περιέργειά τους, βλέποντας καὶ ἀκούοντας μὲ κάθε λεπτομέρεια, ὅλες τὶς παραμέτρους τοῦ ἐπικειμένου θαύματος τῆς θεραπείας τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου, καὶ ὁ Ἰησοῦς δὲν ἔχει καταλάβει ... τίποτε! Ἑκατοντᾶδες ἄνθρωποι, τρέχουν μὲ μανία καὶ ἐνδιαφέρον δίπλα Του καὶ - τί περίεργο! - ἐνῶ θὰ περίμεναν, εἴτε ὁ Κύριος νὰ δείχνῃ ἐνθουσιασμένος διὰ τὴν τοσαύτην κοσμοσυρροήν, εἴτε νὰ ἀκούσουν τὸν ἔπαινόν Του γι' αὐτὴν τὴν προσέλευσιν, νὰ παραμένῃ ἀνενόχλητος καὶ ἀπαθής!

Μόνο ἕνας! Ποιός; Ἐκεῖνος ποὺ τυπικὰ ... δὲν τὸν ἄγγιξε! Δὲν ἄγγιξε τὸ πρόσωπον ἢ τὰ χέρια ἢ τὰ πόδια ἢ τὸ κορμὶ τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ τὸ κράσπεδον τοῦ ἱματίου Του! Δηλαδή, τὸ ἄκρον τοῦ χιτῶνος Του ποὺ ἐσύρρετο εἰς τὸ ἔδαφος. Ἄλλοις λόγοις, ἕνα μέρος τοῦ ἱματίου Του, ποὺ κατὰ τὸν κοινὸν νοῦν, κάθε φυσιολογικὸς ἄνθρωπος, οὔτε θὰ ἤσθάνετο, ἀλλ' οὔτε καὶ θὰ ἔδιδε τὴν παραμικρὰν σημασίαν. Κατὰ τὴν εὐαισθησίαν ὅμως τοῦ Κυρίου μας, τοῦτο τὸ ἄγγιγμα ἦτο, τὸ οὐσιῶδες καὶ τὸ καθοριστικόν! Καὶ ἦτο τοιοῦτον, διότι μόνον τοῦτο τὸ ἄγγιγμα τῆς συγγεκριμμένης αἱμορροούσσης, εἶχε τὴν δύναμιν νὰ "τραβήξῃ" καὶ νὰ ἑλκύσῃ τὴν Θείαν Δύναμιν! Θὰ ἐτόλμων δὲ νὰ εἴπω, ὅτι ὄχι μόνον εἵλκυσεν τὴν Θείαν Δύναμιν, ἄλλὰ καὶ "ὑπέταξεν" Αὐτὴν καὶ ἐχρησιμοποίησεν Αὐτὴν κατὰ τὴν ἀνάγκην της, ἡ πιστεύουσα καὶ ἀσθενοῦσα γυνή! Ἂς μὴν θεωρηθῇ, ἀδελφοί μου, ἡ τοιαύτη θεώρησις καὶ ἑρμηνεία, ὑπερβολικὴ καὶ βλάσφημος. Αὐτὸς Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, κατ' ἐπανάληψιν μᾶς ἔδωσε νὰ καταλάβωμεν, ὅτι ... "ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι" (Ματθ. Η΄ 13), "κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν" (Ματθ. Θ΄ 29), "ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις" (Ματθ. ΙΕ΄ 28), κ. ἄ.

Τὸ "ἄγγιγμα" εἶναι ἡ ... οὐσία !

Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς λεγομένους χριστιανούς, θεωροῦμε ὅτι, ἡ τυπικὴ καὶ "καθημερινὴ" προσευχή μας, ἢ ὁ, καθ' ἑκάστην Κυριακήν, ἑβδομαδιαῖος ἐκκλησιασμός μας, ἢ ἡ νηστεία μας τῆς Τετάρτης καὶ τῆς Παρασκευῆς καθὼς καὶ τῶν Ἁγίων τεσσαρακοστῶν καὶ ἄλλων καθιερωμένων νηστειῶν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ "πεμπτουσία" ποὺ κάνει τὴν ... διαφορά μας ἀπὸ τοὺς ἄλλους! Νομίζουμε, ὅτι μὲ τὴν τυπικὴ αὐτὴ συμπεριφορὰ τοῦ λεγομένου χριστιανοῦ καὶ μὲ ἄλλα μικρὰ καὶ εὐτελῆ "τεχνάσματα", ὑπερκαλύψαμε ἀκόμα καὶ τοὺς ... Ἁγίους! Κάποιοι μάλιστα, ἐπιδιώκουν νὰ τηροῦν στὴ ζωή τους, ἀκραῖες καὶ αὐστηρότατες νηστεῖες, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν, ὅτι οἱ Ἅγιοι καὶ δὴ οἱ ἀσκητές, δὲν ἁγίασαν ἀπὸ τὴν νηστεία, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Θεόν! Ἀπὸ τὸ ... ἄγγιγμά τους στὸν Κύριο, ἔστω κι' ἂν αὐτὸ τὸ ἄγγιγμα ἔγινε στὸ κράσπεδον!!!

Κι' ἂν πήγαμε στὴν Ἐκκλησία, κι' ἂν νηστεύουμε ἀκόμη καὶ ... ξηροφαγοῦντες, κι' ἂν κάμνωμεν μετανοίας, ὡς οἱ ἁγιορεῖται ἢ καὶ περισσοτέρας ἀπ' αὐτούς, ... ὁ Κύριος δὲν αἰσθάνεται κανένα ἄγγιγμα! "θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην" (Λουκ. Η΄ 48). Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία, ἀδελφέ μου! Ἄκουσες; Ἡ πίστις σώζει! Καλῶς κάμνωμεν καὶ νηστεύομεν, ἐπίσης, καλῶς κάμνωμεν καὶ προσευχόμεθα καὶ ἐκκλησιαζόμεθα, καὶ προσκυνοῦμεν! Ἂν ὅμως ὅλα αὐτά, δὲν ἔχουν τὴν ἀγάπην καὶ πίστιν πρὸς τὸν Κύριον (δηλαδή, τὸ "ἄγγιγμα"), ὁ Κύριος δὲν ... νιώθει καὶ δὲν ... καταλαβαίνει!

Αὐτὴ νὰ εἶναι, ἀδελφέ μου, ἡ βασική μας ἐπιδίωξη ὅταν πλησιάζωμεν τὸν Θεὸν καὶ νὰ εἴμεθα βέβαιοι ὅτι τότε θὰ μᾶς ... καταλάβῃ!

                                                                                                                        Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                   Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν