ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΛΟΥΚΑ
(30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018)
"Καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς
ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως" (Λουκ. ΣΤ΄ 31).
Ἡ κοινὴ ἀπαίτησις ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Ἂν θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε ἕνα
παγκόσμιο "γκάλοπ" καὶ νὰ ρωτήσουμε, τὸν κάθε ἄνθρωπο, κάθε φυλῆς,
κάθε ἐθνικότητας καὶ κάθε γένους, μεγάλον, μεσήλικα ἢ καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ μικρὰ
παιδιά, ποιὰ θὰ ἦταν ἡ ἀπαίτησή τους εἰς τὸν παρόντα κόσμον, πολλὲς καὶ
ποικίλες ἀπαντήσεις θὰ παίρναμε. Πολλοί, πάρα πολλοί, θὰ ἤθελαν τὸ ὄντως τεράστιον
ἀγαθὸν τῆς ὑγείας. Νὰ μὴν ὑπάρχῃ ἀρρώστεια καὶ ὁ θάνατος νὰ ἤρχετο μὲ ἕναν
ἀνώδυνο καὶ γλυκὺ τρόπο. Πολλοί, ἐπίσης, - γιὰ νὰ μὴν εἰπῶ, ὅλοι - θὰ ἤθελαν νὰ
ὑπάρχῃ μία παγκόσμια οἰκονομικὴ ἄνεσις, οὕτως ὥστε, νὰ ἐξαλειφθῇ ἡ κάθε εἴδους
οἰκονομικὴ ἀνάγκη καὶ ἀπαίτησις. Ἄλλοι, πάλιν, θὰ ζητοῦσαν νὰ ὑπάρξῃ μία
ἀσφάλεια τέτοια ὥστε νὰ "ἀπενεργοποιηθοῦν" ὅλοι οἱ κακοποιοί, καὶ οἱ
ἄνθρωποι νὰ ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμο ἰδανικό, χωρὶς κοινωνικὲς ἀδικίες, χωρὶς
πλούσιους καὶ φτωχούς, χωρὶς "εὐγενεῖς καὶ πληβείους".
Εἶμαι βέβαιος, ὅμως, ὅτι περισσότερον
ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες - ὑποτιθέμενες πάντοτε - προτιμήσεις τῆς πλειονότητος τῶν ἀνθρώπων, ἡ κοινὴ
ἀπαίτησις ὅλων, θὰ ἦταν, νὰ ὑπάρχῃ ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη καὶ ὁ ἐξ ἴσου ἀμοιβαῖος
σεβασμός, πρὸς ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλους. Εἶναι, δηλαδή, αὐτὸ τὸ ὁποῖον μᾶς συνιστᾷ
σήμερον τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον καὶ ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι τὸ "ὀνειρεύονται" καὶ
τὸ ἐπιζητοῦν διακαῶς, δὲν καταβάλουν τὴν παραμικρὰ προσπάθεια διὰ τὴν ἐπίτευξή
του. Τὸ ἑρμηνεύομεν διὰ νὰ τὸ κατανοήσωμεν˙ "ὅπως
θέλετε νὰ συμπεριφέρωνται πρὸς ἐσᾶς οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ σᾶς κάνουν αὐτὰ ποὺ
ἐπιθυμεῖτε, τὰ ἴδια νὰ κάμνετε καὶ ἐσεῖς πρὸς αὐτούς"! Ἴσως κάποιοι,
τὸν λόγον τοῦτον τοῦ Κυρίου, τὸν προσπερνοῦν κάπως ἐπιπόλαια καὶ ἀπρόσεκτα καὶ
φυσικὰ τὸν παρερμηνεύουν. Ἂς δοῦμε, συνεπῶς, τὴν ἔννοιαν τοῦ συγκεκριμμένου
"Κυριακοῦ" Λόγου καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ τὸν ἐφαρμόσωμεν εἰς τὴν ζωήν μας.
"καθὼς θέλετε".
Ἑρμηνεύοντες τὸν ὡς ἄνω Λόγον τοῦ
Χριστοῦ μας, θὰ τολμούσαμε νὰ εἴπωμεν, ὅτι τὸ "κλειδὶ" στὴν ὑπόδειξη
αὐτὴ ἀλλὰ καὶ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, εἶναι οἱ δύο τοῦτες λέξεις: "καθὼς
θέλετε"! Ὄχι, "ὅ, τι σᾶς κάνουν νὰ τοὺς κάνετε" - ὡς συνήθως μᾶς
ἀρέσει νὰ παρερμηνεύωμεν τοὺς Θείους Λόγους - ἀλλά, "νὰ κάνετε στοὺς
ἄλλους, ἐκεῖνα ποὺ θὰ θέλατε νὰ σᾶς κάνουν"! Τεράστια ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῶν
δύο ἑρμηνειῶν!!! Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι, νὰ κάνω ἐκεῖνο ποὺ μοῦ κάνουν, τὸ ὁποῖον,
μπορεῖ νὰ εἶναι καλὸν καὶ ἅγιον, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἁμαρτωλὸν καὶ
ἐπικατάρατον, καὶ ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ κάνω πάντοτε ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἤθελα νὰ μοῦ
κάνουν, δηλαδή, πάντοτε νὰ πράττω τὸ Ἅγιον καὶ Τέλειον - ἀφοῦ αὐτὸ θὰ θέλαμε
καὶ ἐμεῖς νὰ μᾶς κάνουν - ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ τί μᾶς κάνουν εἰς τὴν
πραγματικότητα. Στὴ μὲν πρώτη περίπτωση, μιλοῦμε γιὰ ἐκδίκηση καὶ μῖσος κατὰ
τῶν ἄλλων, στὴ δὲ δεύτερη γιὰ τὰ ἐντελῶς ἀντίθετα, δηλαδὴ τὴν συγχώρηση καὶ τὴν
ἀγάπη. Στὴν πρώτη περίπτωση, σκεπτώμεθα πῶς θὰ "πληρώσωμεν τὸν ἄλλον μὲ τὸ
ἴδιον νόμισμα", μὲ τὴν ἰδίαν κακὴν συμπεριφορὰν ἢ καὶ ἀκόμη κακωτέραν καὶ
κοιμώμεθα καὶ ξυπνοῦμεν, κατεργαζόμενοι τρόπους καὶ μεθόδους, προκειμένου νὰ
τὸν πληγώσωμεν καὶ νὰ ἱκανοποιήσωμεν τὸν κατηραμμένον ἐγωϊσμόν μας. Εἰς τὴν
δευτέραν, ὅμως, περίπτωσιν, σκεπτώμεθα καὶ "βασανιζώμεθα", πῶς θὰ
ἀνταποδώσωμεν εἰς τὸν ἄλλον τὸ κακὸν ποὺ μᾶς ἔκανε, μὲ καλὸν καὶ στὸ ἰδικόν του
μῖσος προτιθέμεθα νὰ ἀντιπαραβάλωμεν τὴν ἀγάπην μας.
"Καθὼς θέλετε",
σημαίνει, ... μίμησις Χριστοῦ, ἀφοῦ, πρῶτος ὁ Κύριος, εἰς τὴν κακίαν ποὺ τοῦ
ἔδειξε καὶ τοῦ δείχνει ὁ ἄνθρωπος, ἀπάντησε καὶ ἀπαντᾷ μὲ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν
ἀνεξικακίαν Του καὶ μᾶς συνιστᾷ, "Ἐγὼ δὲ λέγω
ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς
ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ
διωκόντων ὑμᾶς. Ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν
ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ
ἀδίκους" (Ματθ. Ε΄ 44-45). Ὅπως
Ἐκεῖνος θέλει νὰ τὸν βλέπωμεν καὶ νὰ τὸν δεχώμεθα, ἔτσι προσφέρει καὶ εἰς ἡμᾶς
ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα ... ποτὲ δὲν ἀξίζαμε καὶ ποτὲ δὲν ἐνδιαφερθήκαμε καὶ ποτὲ
δὲν κοπιάσαμε!
Τό,
"καθὼς θέλετε", τὸ ἠργάσθησαν καὶ προσεπάθησαν νὰ ἐπιτύχουν, ὅλοι οἱ
Ἅγιοι, ἄλλοι ἐντονώτερον καὶ ἄλλοι ὀλιγώτερον, οἱ ὁποῖοι πότε μὲν εἰς τοὺς
διωγμοὺς τοὺς ὁποίους ἀδίκως ὑφίσταντο, πότε δὲ εἰς τὰ ὀδυνηρότατα μαρτύρια τὰ
ὁποῖα ὑπέστησαν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου μας, πότε εἰς τὰς ἐξορίας καὶ πότε
εἰς τὰς ἀδίκους ὕβρεις, ἀπαντοῦσαν μὲ τὴν ἀγάπην των, τὴν ἀνεξικακίαν καὶ τὴν
συγχώρησίν των. Τοῦτό δε, διότι, οἱ δύο αὐτὲς λέξεις, ταὐτίζονται νοηματικῶς,
μὲ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν συγχώρησιν.
"καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως"
Ὁ Θεῖος αὐτὸς Λόγος, φίλοι
ἀναγνῶσται, ἐλέχθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου μας, εἰς τὴν ἀποκαλουμένην "ἐπὶ τοῦ
ὄρους ὁμιλίαν" καὶ ἀπηυθύνετο εἰς χιλιάδας ἀνθρώπους, ἄνδρας, γυναίκας καὶ
παιδιά, καθὼς καὶ πρὸς τοὺς μαθητάς Του. Τὸ τονίζομεν τοῦτο τὸ γεγονός, διὰ νὰ
μὴν νομισθῇ ὅτι τὴν συγκεκριμμένην διδαχήν, ὁ Κύριος τὴν ἔκανε πρὸς τοὺς
μαθητάς Του ἢ πρὸς μίαν ὁμάδα ἀνθρώπων. Ἐλέχθη πρὸς χιλιάδας ἀνθρώπων ἐκείνης
τῆς ἐποχῆς, ἀλλά, - ὅπως ἄλλωστε ὁ κάθε Λόγος τοῦ Κυρίου - ἰσχύει διὰ κάθε
γεννεὰν ἀνθρώπων τῆς κάθε ἐποχῆς.
Συνεπῶς, τὸν Λόγον τοῦτον τοῦ
Κυρίου μας, θὰ πρέπῃ νὰ θεωρήσωμεν, ὅτι ὁ Διδάσκαλος τὸν ἀπευθύνει εἰς καθένα
ἕκαστον ἐξ ἡμῶν καὶ ἰσχύει ἐξ ἴσου, ὅσον καὶ ἂν ἔχουν ἀλλάξῃ οἱ ἐποχές, - κάτι
τὸ ὁποῖον ἐπικαλεῖται ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος σὰν δικαιολογία - καὶ ὅσες χιλιάδες
χρόνια καὶ ἂν ἔχουν παρέλθῃ ἢ πρόκειται νὰ παρέλθουν ἀπὸ τότε ποὺ τὰ Πανάγια
ἐκεῖνα χείλη τὸν ἐκφώνησαν. Ἄν, ταύτην τὴν ἐντολήν, ἠδύνατο ὁ κόσμος νὰ θέσῃ
εἰς ἐφαρμογήν, καὶ ἡμεῖς θὰ ἁγιαζώμεθα ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους θὰ βοηθούσαμε εἰς
τὸ νὰ ἁγιασθοῦν καὶ ὄντως, θὰ ἐβλέπωμεν νὰ πραγματώνεται ἐκεῖνο τό, "γενηθήτω
τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς" (Ματθ. ΣΤ΄ 10).
Ἀρχιμ.
Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου