Οι κομπλεξικοί άνθρωποι είναι αποθήκη συμφορών

Δεν μπορεί να μην έχετε παρατηρήσει και εσείς οτι οι άνθρωποι γύρω μας έχουν πολλά νεύρα. Τόσα πολλά που αρπάζονται για ψύλλου πήδημα.

Σίγουρα έχετε προσέξει πόσο εριστικοί και αγενείς έχουν γίνει οι περισσότεροι. Απο τις πωλήτριες στα καταστήματα ( εκτός απο αυτές στα Zara που είναι ηρωίδες), τους σερβιτόρους στα καφέ και στα μπαρ μέχρι τους υπαλλήλους στη ΔΕΗ ( που πάντα ήταν ζεν), τους συνταξιούχους, τους πιτσιρικάδες, τους τηλεαστέρες, τους οδηγούς αυτοκινήτων, τους επιβάτες στο μετρό, τους “φίλους” στα social media. Ολοι είναι θυμωμένοι, οργισμένοι έτοιμοι να στάξουν χολή ακόμη και για ένα ανούσιο συμβάν όπως μια ξαφνική αλλαγή του καιρού.

Είναι τουλάχιστον ανάγωγο και χυδαίο να κρίνεις τα πάντα και να σχολιάζεις πικρόχολα, άτομα και καταστάσεις που απλά δεν γνωρίζεις. "Το κόμπλεξ σε όλο το μεγαλείο του, δεν αφήνει στην καρδιά σου νεοέλληνα της κρίσης, να φωλιάσει η ευγένεια και τα θετικά συναισθήματα. Δεν αναγνωρίζεις ούτε χαρίσματα, ούτε δεξιότητες ούτε φυσικά το κάλλος".

Οι κομπλεξικοί ξαφνιάζονται πάντα όταν συναντούν ανθρώπους ικανούς και ταυτόχρονα καλοσυνάτους και ωραίους. Ο συνδυασμός όλων αυτών απλά τους σκοτώνει και τους βγάζει τον κακό, τον χειρότερο ευατό που κρύβουν βαθιά μέσα τους.

“Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν...

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν” έχει γράψει τόσο σοφά ο Κώστας Βάρναλης.

Οι ατάκες που ακούς απο τους βαθιά κομπλεξικούς ανθρώπους είναι λίγο πολύ γνωστές, «Είμαι άσχημη, αλλά μορφωμένη», «Είμαι απο την επαρχία αλλά μοιάζω πρωτευουσιάνα», «Μπορεί να έχω παραπανίσια κιλά, αλλά έχω απίστευτο χιούμορ», "Σιγά τον άντρα, είναι τεμπέλης και μαμόθρεφτος, ας είχα τα λεφτά του πατέρα του». Επιδεικτικά προσπαθούν να καλύψουν οτιδήποτε θεωρούν ελάττωμα τους με το πιο γερό χαρτί που νομίζουν πως διαθέτουν. Αν για παράδειγμα είναι άσχημοι ενδεχομένως θα δώσουν έμφαση στην μόρφωσή για να «κρύψουν» το πρόβλημά τους. Ίσως μάλιστα να έχουν αναπτύξει και μια ολόκληρη θεωρία για να στηρίξουν ότι δεν μετράει η εμφάνισή τους αλλά το πνεύμα.

Τους συναντάς παντού, στον δρόμο, στα μαγαζιά, στα καφέ, στο γυμναστήριο, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στα σχολεία, στο Δημόσιο, σε όλες τις δουλειές – εννοείται πως στα media έχουν στρατηγικές θέσεις ακόμα και αν είναι με ένα μάτι, 200 ετών ή αμόρφωτοι πρώην παίκτες reality και μοντέλα της συμφοράς.

Οι κομπλεξικοί άνθρωποι είναι αποθήκη συμφορών. Δεν σου προσφέρουν απολύτως τίποτα, αντιθέτως σου «ρουφάνε» ολη την ενέργεια σαν βαμπίρ.

Είναι ο κολλητός που ενω του λες το πρόβλημα σου θα σου πει «ελα μωρέ τι ανάγκη εχεις εσύ, αλίμονο απο εμάς». Είναι ο διευθυντής, που ενω έχεις όλα τα skills για την δουλειά ( και το ξέρει), σε αφήνει να σιγοψήνεσαι σαν το αρνί την Κυριακή του Πάσχα. Είναι η κολλητούλα που ενώ σε έχει πρήξει για να σου συστήσει μια «καλή περίπτωση συντρόφου», σε θάβει μετά παντού ( μαζί και αυτόν) οτι την εκμεταλεύτηκες και εξαφανίστηκες. Είναι όλοι αυτοί οι τύποι που βρίζουν και κρίνουν χωρίς κανένα μέτρο απο το πρωί μεχρι το βράδυ στα social media τους πάντες και κυρίως αυτούς που είναι διάσημοι/ πλούσιοι/ δημοφιλείς. Get a life γιατί και οι πολλές εμμονές κρύβουν άλλα πράγματα.

Είναι ο/η πρώην σύζυγος που σε βρίζει χυδαία όπου σταθεί και όπου βρεθεί γιατί παντρεύτηκες έναν πιο πλούσιο απο αυτόν ή μια δίμετρη 27χρονη. Είναι η συνάδελφος που μπροστά σου το παίζει γλυκιά και απο πίσω σε κακολογεί γιατί απλά της ρίχνεις ένα κεφάλι, είσαι πιο ωραία και 10 κιλά πιο αδύνατη. Είναι ο μπαμπάς του κολλητού του γιού σου που δεν αντέχει το ταλέντο του δικού σου παιδιού στο ποδόσφαιρο και βρίζει όλες τις ομάδες, τους ποδοσφαιριστές, τους διαιτητές και στο τέλος το ίδιο το ποδόσφαιρο. Είναι η αγενής πωλήτρια που σιχαίνεται την δουλειά της και βαριέται/ ζηλεύει/ δεν θέλει να σου δείξει την τσάντα στην βιτρίνα, είτε αυτή στοιχίζει όσο 6 δικοί της μισθοί, είτε 50 ευρώ . Είναι ο τύπος ο άνετος, ο λίγο σφίχτης, με το τελευταίο μοντέλο sneakers της Adidas, ο κοινωνικός, ο «γαμάω και δέρνω» που έτσι και δεν ανταποκριθείς στο φλερτ του, σε «στολίζει» με χυδαίους χαρακτηρισμούς ενω δεν του έχεις μιλήσει ποτέ.

Ο κομπλεξικός δεν μπορεί, και δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ, να φτάσει στο μεγαλείο και την απλότητα του χαρισματικού ή απλώς φυσιολογικού ανθρώπου που το σύμπαν του έδωσε κάποια πράγματα απλόχερα. Έχει επίγνωση του πόσο λίγος/η είναι, δεν μπορεί να το χωνέψει και αναγκαστικά επιλέγει ανέντιμα μέσα για να το πολεμήσει. Δεν έχω συναντήσει ποτέ κομπλεξικό άνθρωπο να παραδέχεται τα λάθη του, τις αδυναμίες του, τα ελαττώματά του, μπροστά σε άλλους. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε την αληθινή νοοτροπία των ανθρώπων που μας περιβάλλουν, οι οποίοι στην πλειονότητα τους είναι επιθετικοί, κακότροποι και με το παραμικρό δεν διστάζουν να προσβάλλουν, να ειρωνευτούν και να κακολογήσουν τους άλλους. Ατιμο σύνδρομο κατωτερότητας...

“Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο απ’ ό,τι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο” έχει πεί ένας Αγγλος φιλόσοφος.

Και επειδή αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε τούτο τον τόπο, θα αρκεστώ σε μια φράση που διάβασα η οποία καταδεικνύει την ποιότητα μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας.

“Κάθε φορά που ένας φίλος μου έχει μια επιτυχία, κάτι μέσα μου πεθαίνει”.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης