Η μεγάλη προτεραιότητα - π. Τιμόθεος Παπασταύρος

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΥΤΕΡΑ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ  (10  ΙΟΥΝΙΟΥ  2018)

“Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν

ἠκολούθησαν αὐτῷ” (Ματθ. Δ΄ 22).

Ἡ μεγάλη Προτεραιότητα.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἰς αὐτὴν τὴν ζωήν, ἔχει καὶ κινεῖται μὲ γνώμονα κάποιες “προτεραιότητες”. Δὲν ἔχουν, οἱ πάντες καὶ τὰ πάντα, τὴν ἴδια ἀξία καὶ τὸ ἴδιο “μέγεθος”, γι’ αὐτόν. Τοῦτο δέ, συμβαίνει, ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ ἔλθῃ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον. Ἀπὸ τὴν στιγμὴν τῆς γεννήσεώς του, προσκλίνει καὶ ἐμπιστεύεται καὶ ἀγαπᾷ, ἄλλους περισσότερον καὶ ἄλλους ὀλιγώτερον. Βεβαίως, - καὶ τοῦτο εἶναι αὐτονόητον καὶ θεόσδοτον -

 εἰς τὴν νηπιακὴν καὶ παιδικὴν ἡλικίαν, προηγοῦνται καὶ κυριαρχοῦν μέσα του, τὰ πρόσωπα τῶν γονέων του, κυρίως δε τῆς μητρός του καὶ ἀκολουθοῦν ἄλλα οἰκεῖα καὶ γνωστὰ ἄτομα, μετὰ τῶν ὁποίων συμβιώνει καὶ συναντᾶται. Ἐνῶ δὲ ἡ ἠλικία του αὐξάνεται, πάλιν, κάποιες ἄλλες μορφὲς ἰδανικοποιοῦνται καὶ μονοπωλοῦν τὸ ἐνδιαφέρον του καὶ ἄλλοι περιθωριοποιοῦνται στὴ ζωή του. Τοῦτο, βεβαίως, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐκτίμησι ποὺ ἔχει δημιουργηθῇ μέσα του μὲ γνώμονα κυρίως τὸ πῶς ὁ ἴδιος τὰ ἔχει ἀξιολογήσει. Ἀναφαίρετες, πάντως, ἀξίες, οἱ ὁποῖες καὶ παραμένουν κορυφαῖες, εἶναι οἱ γονεῖς του.

Ὅμως, ἐὰν θεωρήσωμεν τὰ πράγματα, οὐσιαστικὰ καὶ εἰς βάθος, θὰ καταλάβωμεν, ὅτι ὑπάρχουν καὶ “ἀξίες” πολὺ ἀνώτερες καὶ πολὺ “βαρύτερες” ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ἤδη προαναφέραμε. Εἶναι ἐκεῖνες ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἴδια τὴν αἰώνια ὕπαρξή μας καὶ ὄχι μόνον τὸ βιολογικό μας συναίσθημα. Εἶναι ἡ, κατ’ οὐσίαν, καταγωγή μας καὶ “ρίζα”μας ἀπὸ τὴν ὁποίαν καὶ προήλθαμε καὶ πρὸς τὴν ὁποίαν καὶ πορευόμεθα. Εἶναι ΕΚΕΙΝΟΣ, ποὺ μᾶς δημιούργησε καὶ μᾶς ἔφερε εἰς τὸν κόσμον τοῦτον μέσῳ τῶν γονέων μας καὶ Ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς ἀγαπᾷ ὅσον κανείς ἄλλος καὶ ὁ ὁποῖος ἐθυσιάσθηκε διὰ τὴν σωτηρία μας καὶ τὴν αἰώνια συμβίωσή μας μαζί Του. Εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς πού – τί μυστήριον καὶ τοῦτο; - ὅλοι τὸν ἀποδέχονται, ἀσχέτως δογματικῶν διαφορῶν, καὶ ὅλοι τὸν ἀναζητοῦν, καὶ ὅλοι τὸν θέλουν καὶ τὸν παρακαλοῦν, εἰδικὰ στὶς δύσκολες καταστάσεις τῆς ζωῆς τους, ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ τὸν ... ἀρνοῦνται!

Δὲν εἶναι δέ, τυχαῖον τὸ γεγονός, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ὅταν θέλησε νὰ μᾶς δείξῃ τόσον πρέπει νὰ τὸν ἀγαποῦμε, δὲν δίστασε, ἀφ’ ἑνὸς μέν, νὰ διεκδικήσῃ μοναδικὴν ἀγάπην, μεγαλυτέραν καὶ αὐτῆς, τῆς πρὸς τοὺς γονεῖς, - “Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος” (Ματθ. Ι΄ 37) – ἀφ’ ἑτέρου δέ, νὰ παρουσιάσῃ αὐτὴν τὴν ἀγάπην, ὡς τὴν πρώτην ὅλων τῶν ἀρετῶν, - “ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. Αὕτη πρώτη ἐντολή” (Μάρκ. ΙΒ΄ 30).

“ἀφέντες ἅπαντα, ἠκολούθησαν Αὐτῷ” (Λουκ. Ε΄ 11).

Εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, διακρίνομεν αὐτὴν ἀκριβῶς, τὴν μοναδικὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Χριστόν, ἀπὸ τοὺς μετέπειτα μαθητές Του, τοὺς ὁποίους καλεῖ ὁ Κύριος εἰς τὸ Ἀποστολικὸν ἀξίωμα. Εὑρίσκονται εἰς τὴν ἐργασία τους καὶ ἔχουν μαζί τους καὶ τὸν πατέρα τους. Δὲν εἶναι τυχαῖον ὅτι τὸ ἐπισημαίνει αὐτό, ἡ Ἁγία Γραφή. Προκειμένου νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστό, θὰ πρέπῃ νὰ ἀφήσουν “πίσω τους”, καὶ τὴν προσοδοφόρο ἐργασία τους ἀλλὰ καί, – πολὺ σημαντικότερο τοῦτο – τόν ἀγαπημένο πατέρα τους. Δὲν διστάζουν ὅμως εἰς τὸ παραμικρόν˙ τὰ ἀφήνουν ὅλα, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Κύριο. Ἔχουν πιστέψει καὶ ἀποδεχθεῖ, ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας καὶ θεωροῦν αὐτονόητο, πρὸς χάριν Του νὰ ἀπαρνηθοῦν τὸ κάθέ τι.

Εἰς τὸ σημεῖον δὲ τοῦτο, νὰ ὑπογραμμίσωμεν ὅτι ὁ ἕνας ἐκ τῶν δύο ποὺ προσκαλεῖ ὁ Χριστός, ὁ Πέτρος, ἔχει καὶ σύζυγον καὶ τέκνα καὶ ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας, ὅτι ἡ θυσία ἐν προκειμένῳ, ἔχει τεραστίαν βαρύτητα! Ὅταν δὲ ὁ Κύριος ὡμιλοῦσε γιὰ τὴν ἀφοσίωση εἰς Αὐτόν, “Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν;” (Ματθ. ΙΘ΄ 27). Φαίνεται, συνεπῶς, εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, τὸ μέγεθος τῆ θυσίας τῶν μαθητῶν! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος τὸν ἐνεθάρρυνε μὲ τὴν ἀπάντηση ποὺ τοῦ ἔδωσε: “Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει” (Ματθ. ΙΘ΄ 28-29).

Ποῖος προηγεῖται εἰς τὴν ἀγάπην μας;

Ὅπως εἴπομεν καὶ εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ παρόντος, ὑπάρχουν πολλά, καὶ πρόσωπα καὶ πράγματα ἀλλὰ καὶ θελκτικὲς καταστάσεις, ποὺ “κλέβουν” τὴν προτεραιότητα τῆς ἀγάπης μας. Πότε οἱ γονεῖς μας, πότε τὰ παιδιά μας, πότε ἄλλα “τρίτα”καὶ “τέταρτα” πρόσωπα ποὺ μπαίνουν κατὰ καιρούς στὴ ζωή μας. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ πράγματα καὶ καταστάσεις – πολλὲς φορὲς δὲ καὶ ἁμαρτωλές, - ποὺ διεκδικοῦν τὰ “πρωτεῖα” ἢ καὶ τὴν ἀποκλειστικότητα, εἰς τὴν ἀγάπην μας! Χωρὶς δὲ νὰ θέλουμε νὰ γίνομεν περισσότερον “ἀδιάκριτοι” καὶ νὰ ὑπεισέλθωμεν σὲ λεπτομέρειες, θὰ πρέπῃ νὰ ἀναζητήσωμεν τὸν ... Χριστόν, ἀνάμεσα στὶς προτιμήσεις μας. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ θὰ πρέπῃ νὰ τὸν βρίσκωμεν καὶ ... ΠΡΩΤΟΝ, ὅπως ὁ ἴδιος ζήτησεν, εἰς τὴν ἀγάπην καὶ λατρείαν μας. Μόνον αὐτὸς νὰ προηγῇται καὶ μόνον αὐτὸν νὰ ἀναζητοῦμεν, διότι “αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς”!

                                                                                                      Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                        Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν