Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου - Η προσευχή και τα "δώρα" της - Αρχιμανδρίτου Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  24  ΙΟΥΝΙΟΥ  2018  (ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ)

“ μὴ φοβοῦ, Ζαχαρία· διότι εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου” (Λουκ. Α΄ 13).

Ἡ προσευχή.

Ἴσως, τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἡ προσευχή. Καὶ ἂν δὲν εἶναι τὸ πρῶτο καὶ μεγαλύτερο, σίγουρα εἶναι μεταξύ τῶν πρώτων. Λέγομεν δέ, δῶρον Θεοῦ, διότι, δὲν τὸ ζήτησε ὁ ἄνθρωπος οὔτε κἂν τὸ ἐπεδίωξε. Εἶναι δῶρον Θεοῦ, διότι μὲ τὴν προσευχή, μᾶς δίνει ὁ Κύριος τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἄνεση, νὰ τοῦ μιλοῦμε καὶ νὰ τὸν παρακαλοῦμε καὶ νὰ τοῦ ζητοῦμε ὅ,τι ἐπιθυμοῦμε. Ἕως ἐδῶ, βέβαια, ἴσως δὲν διακρίνεται τόσον πολὺ ἡ ἀξία τοῦ μεγίστου αὐτοῦ “δώρου”. Τὸ νὰ ὁμιλοῦμε εἰς τὸν Θεόν, εἶναι βεβαίως κορυφαῖον καὶ ἀσύλληπτον εἰς τὴν διάνοια τὴν ἀνθρώπινη! Ἐὰν ὅμως, σκεφθοῦμε καὶ τί ὑποσχέσεις μᾶς ἔχει δώσει ὁ Χριστός, ἀλλὰ καὶ τί δῶρα μποροῦμε νὰ ἔχουμε μέσῳ τῆς προσευχῆς, τότε ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου σταματᾷ καὶ ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβῃ τὸ ... μυστήριον!

Τὰ “δῶρα” τῆς προσευχῆς.

Τὸ δῶρο, ἐξαρτᾶται συνήθως, ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει εἰς τὴν καρδίαν του ἐκεῖνος, πρὸς ἐκεῖνον ποὺ προσφέρει τὸ δῶρον. Ἐξαρτᾶται, ἐπίσης, ἀπὸ τὶς οἰκονομικὲς δυνατότητες ἐκείνου ποὺ τὸ προσφέρει. Ἐξαρτᾶται ἀκόμη ἀπὸ τὸ πόσον ἐπιθυμεῖ καὶ δέχεται τὸ δῶρον ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὸ λάβῃ. Μὲ βάση αὐτὰ τὰ δεδομένα ἂς προσπαθήσουμε νὰ δοῦμε τὰ δῶρα ποὺ προσφέρει ὁ Κύριος σὲ ἐκεῖνον ποὺ τὸν παρακαλεῖ καὶ προσεύχεται.

Ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἴσως μοναδικὴ ἀπόδειξις ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεόν. Ὅλες οἱ ἄλλες ἐκδηλώσεις ἀγάπης μας, ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν προσευχή. Καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐλεημοσύνη μας καὶ ἡ πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπη μας, ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν προσευχή. Αὐτὴν αἰσθάνεται καὶ εὐχαριστεῖται, Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καὶ διὰ τοῦτο μᾶς συνέστησε νὰ τὸν καλοῦμε καὶ νὰ τὸν παρακαλοῦμε μὲ πίστη καὶ ἀφοσίωση. “πάντα ὅσα ἐὰν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε” (Ματθ. ΚΑ΄ 22). Ἡ ὑπόσχεση αὐτή, ἀλλὰ κυρίως ἡ πραγμάτωσή της, εἶναι τὸ μεγαλύτερο καὶ κορυφαῖο δῶρο τῆς προσευχῆς. Ἂν προσπαθήσουμε νὰ κατανοήσουμε εἰς βάθος τούτη τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, θὰ νιώσουμε ὅτι, “εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι” (Μάρκ. Θ΄ 23). Θὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι πρόθυμος νὰ δώσῃ εἰς τὸν πιστόν Του, ἀκόμη καὶ ʼκεῖνα ποὺ δὲ δυνάμεθα νὰ φαντασθοῦμε.

Ἐν προκειμένῳ, ἂς δοῦμε, ποῖο εἶναι τὸ αἴτημα τῆς προσευχῆς τοῦ Ζαχαρίου καὶ τὸ ὁποῖον ἄκουσε ὁ Κύριος καὶ ἔσπευσε νὰ ἔκπληρώσῃ τὴν ἐπιθυμία του. Ζητάει ἀπὸ τὸν Θεό νὰ τοῦ δώσῃ ἕνα παιδί! Ἀδιαφορεῖ ἄν, ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ μετά, τὸ αἴτημα αὐτὸ ἀρχίζει νὰ γίνεται “παράλογο”, ἀφοῦ εἶναι πλέον γέροντας καὶ ἡ σύζυγός του εἶναι καὶ γερόντισσα ἀλλὰ καὶ στεῖρα. Ζητάει ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ οὐσιαστικὰ “παραλογίζεται”˙ πλὴν ὅμως γνωρίζει, “ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα” (Λουκ. Α΄ 37). Δὲν σταματᾷ νὰ παρακαλῇ, ἀκόμα καὶ ὅταν οἱ νόμοι τῆς φύσεως “διαμαρτύρονται”! Συνεχίζει νὰ ζητῇ καὶ ὅταν ἀκόμη ἡ λογική του ἐπαναστατεῖ. Καὶ ὁ Κύριος ἀπαντᾷ θετικὰ στὶς ἰκεσίες του. Θὰ ἀκουσθῇ βεβαίως παράξενο τοῦτο, ὅτι καὶ ὁ ἴδιος ἀκόμη, ὅταν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ τὸν βεβαιώνει ὅτι “εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου, καὶ ἡ γυνή σου Ἐλισάβετ γεννήσει υἱόν σοι” (Λουκ. Α΄ 13), ἀπιστεῖ, διότι δὲν φανταζόταν ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τοῦ πραγματοποιοῦσε αὐτὴν τὴν ἀπίθανη ἐπιθυμίαν του.

Καὶ ὅλα, ὅμως τὰ θαύματα, στὰ ὁποῖα ὁ Κύριος πραγματοποιεῖ τὶς ἐπιθυμίες τῶν πιστῶν Του, δὲν ἔχουν ἆραγε τὸν ἴδιο “παραλογισμό”; Ὅταν οἱ Ἅγιοι ζητοῦσαν, βροχή, μέσα στὸ κατακαλόκαιρο, θεραπεία σὲ ἀνίατες ἀσθένειες, ζωὴ σὲ νεκρούς, φωτισμὸ καὶ χάρη σὲ ἀγραμμάτους, ποία εἶναι ἡ διαφορά; Ὅταν καὶ σήμερα, ἄνθρωποι πιστοί ποὺ προσεύχονται συνειδητὰ καὶ ἀπὸ καρδίας, ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεόν, ἐκεῖνα ποὺ γιὰ τὸν κοινὸ ἀνθρώπινο νοῦ εἶναι ἀδύνατα, ὁ Κύριος δίδει καὶ πραγματοποιεῖ, τηρῶντας τὴν ὑποσχεσή Του. Καὶ σήμερα, βλέπουμε θαυμαστὲς θεραπεῖες ποὺ διὰ τὴν ἐπιστήμη εἶναι ἀνεξήγητες, ἀπὸ ἱερὲς εἰκόνες νὰ ἀναβλύζουν μῦρα, ἀπὸ τάφους ἁγίων νὰ πηγάζουν θαυμαστὲς δωρεὲς σ’ ἐκείνους ποὺ παρακαλοῦν καὶ πιστεύουν καὶ γενικά, ὁ Κύριος, ὅπως τότε ἔτσι καὶ τώρα νὰ παρεμβαίνει ὅταν τὸν παρακαλοῦμε μὲ τοὺς δικούς Του ὑπερφυσικοὺς τρόπους.

Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε,

κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν” (Ματθ. Ζ΄ 7).

Ὑπάρχει, ἆραγε, σήμερα, προσευχή; Τὸ ἐρώτημα τοῦτο εἶναι καίριον καὶ καθοριστικόν, διότι ἀκούονται κατὰ καιροὺς καὶ ἀπὸ διαφόρους, ἐνστάσεις καὶ ... παράπονα, ὅτι σήμερα ὁ Θεὸς μᾶς ἐγκατέλειψε καὶ δὲν ἀκούει τὶς προσευχὲς τῶν χριστιανῶν καὶ σταμάτησαν νὰ γίνονται ... θαύματα καὶ συνεπῶς ἡ πίστις τῶν ἀνθρώπων ... κλονίζεται. Ἂς ἐπιστρέψωμεν καὶ πάλιν στὸ ἐρώτημά μας˙ “ὑπάρχει σήμερα προσευχή;” Ἂν ἡ ἀπάντησις εἶναι θετική, τότε τίποτε δὲν διαφοροποιεῖ τὴν σημερινὴν ἐποχὴν ἀπὸ τὰς παλαιοτέρας. Ὅπως τότε ὁ Κύριος ἀνταπεκρίνετο εἰς τὰς ἐκκλήσεις καὶ προσευχὰς καὶ παρακλήσεις τῶν προσευχομένων, καὶ σήμερον τὸ ἴδιον θὰ κάνῃ. Ἀνέδειξεν ἡ ἐποχή μας, ἀρκετοὺς Ἁγίους, (Ἅγ. Νεκτάριον, Ἅγ. Πορφύριον, Ἅγ. Παΐσιον, Ἅγ. Ἰάκωβον, Ἅγ. Ἄνθιμον, Ἁγ. Σοφίαν καὶ ἄλλους πολλούς) ποὺ ἂν μή τι ἄλλο, μᾶς δείχνουν καὶ μαρτυροῦν, ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἴδιος καὶ “πιστὸς ἐν τοῖς λόγοις Αὐτοῦ”.

Δυστυχῶς, ἡ πίστις καὶ ἡ προσευχὴ ἐξέλιπεν. Οἱ ἄνθρωποι, παρασυρμένοι ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ ἀνέσεις τοῦ κόσμου τούτου, παρεδόθησαν στὶς σαρκικὲς καὶ ὑλικὲς ἀπολαύσεις, καὶ ἡ προσευχὴ καὶ ἐμπιστοσύνη εἰς τὸν Κύριον, πῆρε μία μορφὴ τυπικότητας καὶ συνήθειας, χωρὶς ὅμως οὐσία καὶ βάθος. Οἱ χριστιανοὶ πλέον κατ’ οὐσίαν ἐκλείπουν καὶ ὑπάρχουν οἱ δῆθεν “χριστιανοὶ” ποὺ θὰ κάνουν ἕναν ... Σταυρό, ἀπὸ συνήθεια καὶ θὰ ἐκκλησιασθοῦν μόνον ὅταν τὸ ἀπαιτοῦν διάφορες κοινωνικὲς ὑποχρεώσεις. Ὡς φυσικὴ συνέπεια μιᾶς τέτοιας πνευματικῆς ἀποδομήσεως, ἔρχεται φυσικὰ καὶ ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεόν.

Δὲν ἔφυγε ὁ Κύριος ἀπὸ ἐμᾶς ... ἐμεῖς τὸν ἀπομακρύναμε ἀπὸ κοντά μας!

                                                                                                       

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

                                                                                               

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν