Ορθοδοξοφοβία… στην παρέλαση των ομοφυλοφίλων

Σε τόπο κοινωνικής δικτύωσης και στη σελίδα ενός Αγιορείτη, που υπηρετεί στην Ελληνική διασπορά, διαβάσαμε σήμερα την παρακάτω ανάρτηση: «Ορθοδοξοφοβία… Η τάση της νέας παγκοσμιοποιημένης εποχής, των δήθεν ανοιχτόμυαλων και πολύ της μόδας στην Ελλάδα! Δε θα λειτουργήσει ο αντιρατσιστικός;»

Σκεφτήκαμε λοιπόν πως ότι κι αν γράψουμε ή πούμε σήμερα για την απόφαση ενός ανθρώπου, θα καταγραφόταν ως ομοφοβικό παραλήρημα. Μπορεί ένας και μόνο, να απαξιώνει το ιστορικό παλάτι της Ελλάδας, που σήμερα στεγάζει την Βουλή των Ελλήνων. Μπορεί εκεί μπροστά στον τόπο που διεκδικήθηκε το Σύνταγμα να μπουν προβολείς που θα δημιουργήσουν απάνω στο κτήριο την σημαία σύμβολο των ομοφυλοφίλων. Δεν έκανε το ίδιο για τίποτα άλλο, ούτε για την συμπλήρωση 100 ημερών αιχμαλωσίας του Άγγελου και του Δημήτρη. Ότι και αν πούμε θα χαρακτηριστεί με τους όρους Μεσαίωνας και άλλους όμοιους, που έχουν εύκολα στο στόμα τους οι λίγοι.

Η ημέρα συνέχισε με την προετοιμασία για το αυριανό φαγητό. Νηστεία, να ετοιμάσουμε τη γέμιση για τα γεμιστά. Κάπου εκεί, ο νεροχύτης κατάπιε τα απομεινάρια της πλύσης και στο μυαλό γύριζε αυτή η λέξη, ορθοδοξοφοβία.

Στο ξαπόσταμα λοιπόν, ήρθε στα χέρια μας ένα προ 20ετιας και πλέον άρθρο, μιας σημερινής βουλευτού, να μας παρηγορήσει για το «παρούσα» του προέδρου της Βουλής.

«Θα με κοίταζαν ωσάν κάτοικο άλλου πλανήτη αν τους έλεγα πως, όποιος προσπαθήσει να παραβιάσει το Άβατον θα βρει σ’ αυτό το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής ως άπαρτο ανάχωμα, πρώτες και καλύτερες τις γυναίκες αυτού του τόπου που δεν μετράνε την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα τους» με το μέτρο που κονταίνει την πίστη των ανδρών τους. Πως δεν συλλογίζονται με το μέτρο των δήθεν δημοκρατών που καμώνονται τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποδέχονται την αποικιοκρατική πολιτική, τα στρατηγικά συμφέροντα με χώρες βαφτισμένες «χώρες του τρίτου κόσμου» και το εμπάργκο στα παιδάκια του Ιράκ, ως το απαραίτητο μέτρο συνετισμού της ηγεσίας τους.

Ποιος θα τολμήσει και κυρίως ποια γυναίκα πολιτικός να αντιπαρατεθεί σε μια στάση ζωής ελληνίδας γυναίκας που ακόμη κι όταν πονάει και δεν καταλαβαίνει γιατί ο γιος της αφιερώνεται στο Χριστό και χάνεται στο «Περιβόλι της Παναγιάς» το μόνο που δε σκέφτεται είναι να αντιπαρατεθεί στη βούληση του Άλλου, πατώντας εκεί όπου η ίδια δοξάζεται ως γυναίκα όσο πουθενά αλλού. Είναι παράλογο, λοιπόν, το Άβατον; Πόσο; Ίσως. όχι τόσο για μας όσο το… πολιτισμένο γεγονός να υπάρχουν κέντρα δια­σκέδασης στη Δύση όπου οι πορτιέρηδες αποφασίζουν ποιος μπαίνει μέσα και ποιος όχι, με μόνο κριτήριο την όψη, τα ρούχα και τον…αέρα κοσμικότητας που αποπνέουν. Πώς να το καταλάβει το Αβατον αυτή η Δύση; Που ό,τι δεν κατανοεί, όπου αδυνατεί να αισθανθεί τον όποιο Άλλο με συγκατάβαση, όταν δεν μπορεί να ηθικολογήσει κατά τα καλά και συμφέροντα της, επεμβαίνει, κατακτά, καταπιέζει, βιαίως «εκπολιτίζει», πλούσια σε προσχήματα και λογικοφανή τεχνάσματα, χρήματα και όπλα, βέτο σε διεθνείς οργανισμούς κι άλλα πολλά παρόμοια.

Όσο η Κύπρος θα χωρίζεται από μια γραμμή αίματος βαφτισμένη πράσινη για τις δυτικές συμμαχικές ανάγκες. Όσο οι πλούσιοι δυτικοευρωπαίοι θα αναζητούν σεξουαλικό τουρισμό ανήλικων στη Άπω Ανατολή ως …διάλειμμα στις μπίζνες. Όσο ένα κεφάλι κυανοκράνου θα βαραίνει όσο μια χιλιάδα ανώνυμοι νεκροί σε μαύρη, άσπρη, κίτρινη, χώρα επιρροής τους. αυτοί οι υπερασπιστές δήθεν, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισό­τητας δήθεν των φύλων, ούτε να μιλούν επιτρέπεται για το Άβατο του Άθω. Νισάφι πια! …. Στον τόπο μας κάποιος πρέπει να τους πει όλων αυτών των προστατών πως την προστασία αυτήν εμείς, άνδρες και γυναίκες, τη λέμε νταβατζιλίκι, την απεχθανόμαστε και την πατρίδα ακόμη και με Εφιάλτες δικούς μας, δεν την βγάζουμε στο κλαρί. Τη δε πίστη μας που δεν ξέπεσε ποτέ στην κοσμικότητα των συγχωροχαρτιών, την υπερασπιζόμαστε με αίμα.

Άλλωστε, πως να κατανοήσουν όλοι αυτοί οι προστάτες και οι προστάτιδες δυνάμεις πως εμείς την Πανάγια την έχουμε Αρχιστράτηγο, Υπέρμαχο και τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια και την έργω αγάπη μας καταθέτουμε πανηγυρικώς, ψάλλοντας Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.»

Αναθαρρήσαμε λοιπόν και είπαμε παρούσα είναι η Παναγία της Ελλάδος και απόψε, Αυτή ας προστατεύσει τα μάτια και τα αυτιά μας από την κακογουστιά που θα προβάλει, τάχα για να υπερασπιστεί την ελευθέρια του λόγου και της πράξης.

Λέμε λοιπόν σε όλους αυτούς τους ρατσιστές, που αυτοπροβάλλονται ως αντιρατσιστές: Όχι η Εκκλησία δεν είναι ομοφοβική. Είναι μία αγκαλιά για κάθε πληγωμένο. Αυτό βεβαίωσε και ένας άνθρωπος που θα πει «παρούσα», ένας ζωγράφος, «οι έλληνες παπάδες είναι μειλίχιοι και έχουν κατανόηση. Εξομολογείσαι και δεν σε δίνουν μετά στην κόλαση. Αυτή η διάσταση της εκκλησίας που ακούει την αμαρτία σου με ενδιαφέρει πάρα πολύ». Αυτός λοιπόν αποκαλύπτει, χωρίς να το θέλει, ποιος είναι υποκριτής και ας μιλά για υποκρισία της Εκκλησίας στην συνέντευξη του.

Γράφει ο δημοσιογράφος που έλαβε την συνέντευξη, «είχε κάτι τελευταίο να μου εκμυστηρευτεί. Αρχική του πρόθεση, όπως μου είπε, ήταν να σταθεί πιο κριτικά απέναντι στο Pride κατά την συζήτησή μας. Αυτό, όμως, που τον έκανε να αλλάξει γνώμη ήταν μία φράση που του είπε ένας φίλος του, γιατρός, το προηγούμενο βράδυ: “Ηλία, έχεις υπόψη σου ότι σε δημόσια νοσοκομεία, τον καιρό που δεν μιλούσε κανείς, αν δύο γυναίκες πήγαιναν το παιδί τους, τις έδιωχναν;”.

Ε ναι! Αυτό είναι! Η Εκκλησία δεν έδιωξε ποτέ κανέναν. Αλλά τα νοσοκομεία ήταν και είναι κρατικά. Υποκριτές και ρατσιστές οι κρατικοί μας παράγοντες, όχι οι παπάδες που απλά λένε την αλήθεια, αλλά αγαπούν τους πάντες. Πως είναι δυνατόν δυο άνδρες ή δυο γυναίκες, χωρίς την φύση, να δημιουργήσουν απογόνους; Αυτό δεν είναι ομοφοβία των παπάδων, αλλά η μη παραδοχή του, είναι των υποκριτών ορθοδοξοφοβία.