Όταν ο Άγιος Παΐσιος ασκείτο
στην ιερά μονή
Στομίου στην Κόνιτσα,
σε μια αγρυπνία
παρατήρησε μια μεσόκοπη
γυναίκα να τον κοιτάζει
πολλή ώρα περίεργα. Δεν έδωσε
σημασία, η ακολουθία
τελείωσε και ακολούθησε
το κέρασμα στο
αρχονταρίκι της μονής.
Η παράξενη γυναίκα και πάλι τον κοιτούσε συνεχώς, ο δε πατήρ Παΐσιος σκεφτόταν τι πειρασμός ήταν αυτός. Τελικά μετά από λίγο η γυναίκα πήγε και του μίλησε η ίδια: Ξέρεις πάτερ με συγχωρείς που σε κοίταζα τόση ώρα αλλά να! μου θυμίζεις πολύ τον γιο μου που σκοτώθηκε στα βουνά της Βορείου Ηπείρου κατά τον πόλεμο με τους Ιταλούς το 1940! Έτσι παρατηρώντας σε, τον θυμάμαι έστω και για λίγο.
Η παράξενη γυναίκα και πάλι τον κοιτούσε συνεχώς, ο δε πατήρ Παΐσιος σκεφτόταν τι πειρασμός ήταν αυτός. Τελικά μετά από λίγο η γυναίκα πήγε και του μίλησε η ίδια: Ξέρεις πάτερ με συγχωρείς που σε κοίταζα τόση ώρα αλλά να! μου θυμίζεις πολύ τον γιο μου που σκοτώθηκε στα βουνά της Βορείου Ηπείρου κατά τον πόλεμο με τους Ιταλούς το 1940! Έτσι παρατηρώντας σε, τον θυμάμαι έστω και για λίγο.
Ο άγιος πατήρ
ανακουφισμένος, τόνισε έτσι το να μην
κάνουμε άδικες και
βιαστικές
κρίσεις που συχνά
είναι τόσο άστοχες.
(Ακουστική μαρτυρία ομιλίας μητρ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας
κ. Κοσμά στις 23-1-2016)
