Στο διήγημα «αλαφροίσκιωτοι» το
1892! ο μεγάλος
Σκιαθίτης συγγραφέας Αλέξανδρος
Παπαδιαμάντης γράφει: Μικρόν χωρίον, μεγάλη κακία,
το μίσος βασιλεύει
ο δε εκάστοτε
ισχυρός προστατεύει τους
οικείους και φίλους
του κόμματος και
όχι την πόλη. Έκαστος έχαιρε
να βλέπει τον άλλον
δυστυχούντα. Εάν ένας κλώνος
δέντρου έκλινε προς
το κτήμα του
γείτονα την νύχτα
έσκαβε και έτσι
το πρωί το
δέντρο ολόκληρο υπήρχε
στον ελαιώνα του
γείτονα.
Οι γυναίκες μισούν
τόσο πολύ η
μια την άλλη λόγω
απέραντης ζήλειας . Έτσι η μάνα μισεί
την νύφη ή
την κουνιάδα, μάλιστα έφθασαν
σε τέτοιο σημείο
φθόνου ώστε να
μην μιλούν ισοβίως
και να λένε: «Ούτε τα κόκαλά
μας να
μην σμίξουν!».
Και σήμερα , 105
χρόνια μετά τον
θάνατο του Παπαδιαμάντη, ο φθόνος
ζει και βασιλεύει
ανάμεσά μας γι
αυτό και δεν βλέπουμε προκοπή.
Ας μείνουμε με
το όμορφο ρητό
του Ισοκράτη, του μεγαλύτερου
κήρυκα της συμφιλίωσης των αρχαίων
Ελλήνων: «Μη φθονείτε τοις
πρωτεύουσι αλλά αμιλλάσθε».
(Από το άρθρο
του Σ. Καργάκου στην
εφημ. «Εστία» στις 8-1-2016)
