Η Θεοτόκος
δεν αμάρτησε ποτέ,
ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ την χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες
θλίψεις.
Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη της απέραντη
σαν
τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από
τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί κι η αγάπη της ήταν
ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο.
Κι αν επέζησε,
επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί το
θέλημά Του ήταν να δει την Ανάσταση κι ύστερα, μετά την ανάληψή Του, να
παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.
