Ὀνομάζομαι
Σταυρούλα καί ὁ σύζυγός μου Παναγιώτης Χατζηκωστή. Μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ ἔχουμε
τρία παιδιά καί διαμένουμε στήν Λευκωσία τῆς Κύπρου. Εἴχαμε τήν πνευματική χαρά
νά γίνουμε αὐτόπτες μάρτυρες θαυμαστῶν γεγονότων, κατόπιν τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματος
καί τῶν πρεσβειῶν τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, τοῦ π. Νικολάου Πέττα. Μέ πολλή
ταπείνωση, ἀλλά καί δέος, θά θέλαμε, σεβαστοί πατέρες τοῦ Ἄθωνα καί ἀγαπητοί ἐν
Χριστῷ ἀδελφοί, πρός δόξαν τοῦ Θεοῦν νά καταγράψουμε τά θαυμαστά γεγονότα πού ἡ
οἰκογένειά μας εἴχαμε τήν εὐλογία νά ζήσουμε, μέ τή χάρη τοῦ ἀοιδίμου γέροντος
Νικολάου.
Τό
Μάρτιο τοῦ 2016, εἴχαμε τήν τιμή νά ἐπισκεφτεῖ τό νησί μας, τήν Κύπρο, υἱιός τοῦ
π. Νικολάου, ὁ ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος. Ἦταν ἡ δεύτερη φορᾶ πού συναντούσαμε
τόν σεβαστό κληρικό καί ζητήσαμε ἀπό τόν ἴδιο τήν εὐλογία νά τόν συνοδεύσουμε
στά προσκυνήματα καί στίς ὑποχρεώσεις του, ἀλλά καί νά τοῦ παρέχουμε κάθε δυνατή
ἐξυπηρέτηση ὡς ἔνδειξη τῆς εὐγνωμοσύνης μας, τόσο γιά τίς προσευχές του σέ μία
δύσκολη περίοδο (κατά τήν ὁποία ἀσθενοῦσε μέλος ἀπό τήν οἰκογένειά μας), ὅσο
καί γιά τό ἀναπάντεχο δῶρο του στίς 26 Νοεμβρίου 2015, ὅταν ἦλθε στόν οἶκο μας
μέ τό πραγματικά ζωντανό λείψανο τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, κατά τήν ἡμέρα τῆς μνήμης
(βλ. σχετική ἀνάρτησή μας: http://www.pemptousia.gr/2016/04/thavmasta-simia-tou-agiou-sofianoun
).
Ἀξίζει
νά σημειωθεῖ ὅτι, στό μεσοδιάστημα τῆς πρώτης καί δεύτερης συνάντησής μας μέ
τόν π. Νεκτάριο, εἴχαμε πληροφορηθεῖ ἀπό φιλικά μας ἄτομα καί ἀπό μία συνάδελφό
μας, ἐργαζόμενη σέ τράπεζα, τήν ἁγιότητα τῶν ἀειμνήστων γονέων του, τοῦ πατέρα
Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς. Ἐπίσης ἀπό τόν ἀνάδεξομενό μου κ. Ἀριστοτέλη
Φειδία, ἀλλά καί ἄλλους Κύπριους πιστούς, ἄκουσα τά θαύματα. τά ὁποῖα τό εὐσεβές
αὐτό ζεῦγος ἐπετέλεσε σέ αὐτούς. Ὅσα ἀκούσαμε, μᾶς κίνησαν τό ἐνδιαφέρον μας
καί ἀρχίσαμε νά διαβάζουμε κάθε τι σχετικό, ὅπως τό βιβλίο τοῦ λογιωτάτου Ἁγιορείτου
γέροντος π. Μαξίμου τοῦ Ἰβηρίτου μέ τίτλο: «Νέαι
ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας
(1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012)», καθώς καί κάθε
ἀναφορά, πού ἀνακαλύπταμε ὡς οἰκογένεια στό διαδίκτυο, ὅπως τήν ἱστοσελίδα, ἡ ἀφιερωμένη
εἰδικά γιά ἐκείνους, την: http://www.pnikolaos.gr . Ἐντύπωση σαν
ζευγάρι μας ἔκανε τό γεγονός, ὅτι ὁ π. Νεκτάριος, σέ καμιά ἀπό τίς συχνές
συνομιλίες μας δέν μᾶς εἶχε ἀναφέρει τά σημεία σχετικά τήν ἁγιότητα τῶν γονέων
του.
Τήν φωτογραφία τοῦ π. Νικολάου
τήν τοποθετοῦν οἱ πιστοί στό εἰκονοστάσι.
Τήν
πρώτη λοιπόν ἡμέρα εἴχαμε τήν εὐλογία νά ἐπισκεφθοῦμε τόν Πανιερώτατο
Μητροπολίτη Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιο καί ἀκολούθως τό ὄμορφο χωριό Ἀγγλισίδες, καί
συγκεκριμένα τό σπίτι τῆς θεολόγου καθηγητρίας κυρίας Νίκης, ἀδελφῆς του
Παν/του Καθηγουμένου π. Ἐφραίμ τοῦ Βατοπεδινοῦ. Ἐκεῖ πρόσεξα ὅτι ἡ κυρία Νίκη
στό ἀνώτερο σημεῖο τοῦ εἰκονοστασίου τῆς οἰκίας της, μαζί μέ τό κανδήλι, εἶχε
μικρές χάρτινες φωτογραφίες μέ τήν χαρακτηριστική μορφή τοῦ π. Νικόλαου, πού ἀτενίζει
πρός τά ἄνω, συνδιαλεγόμενος μέ τόν Δημιουργό του σύμπαντος. Μέ διστακτικότητα,
ἀλλά καί μεγάλη ἐπιθυμία, τῆς ζητήσαμε μία φωτογραφία. Μέ πολλή χαρά μας ἔδωσε
μία καί μᾶς εἶπε μέ σεβασμό νά τήν προσέχουμε καί νά τήν τιμᾶμε, διότι ὁ π.
Νικόλαος εἶναι μία πνευματικότατη μορφή τῆς ἐποχῆς μας καί πολύ θαυματουργός.
Πήραμε τήν χάρτινη αὐτή φωτογραφία μέ τόν Παναγιώτη, πού ἡ ὅλη παρουσία
παραπέμπει σέ εἰκόνα ἁγιογραφίας, καί, ἀφοῦ τήν ἀσπασθήκαμε εὐλαβικά τήν βάλαμε
στήν τσάντα μου. Στή συνέχεια εἴχαμε νά ἐπισκεφθοῦμε μία ἄλλη πιστή οἰκογένεια.
Στή διαδρομή αἰσθανθήκαμε μία ὑπέροχη εὐωδία καί, δειλά ἀνοίγοντας τήν τσάντα,
διαπίστωσα ὅτι αὐτή προερχόταν ἀπό τήν μικρή αὐτή φωτογραφία τοῦ π. Νικολάου.
Συγκινηθήκαμε καί εὐχαριστήσαμε μέ τόν σύζυγό μου τόν νεοφανή Γέροντα γιά τό ἐπουράνιο
αὐτό δῶρο αὐτό, πού μας χάρισε.
Τό πετραχήλι τοῦ π. Νικόλαου ἐκπέμπει
οὐράνιο φῶς!
Κατόπιν
ἐπισκεφθήκαμε μία πιστή οἰκογένεια, ὅπου ἡ οἰκοδέσποινα κ. Βάσω μᾶς ὑποδέχθηκε
μέ μεγάλη χαρά. Μέ τόν σύζυγό της μᾶς μίλησε γιά τήν μεγάλη τους εὐλάβεια πρός
τόν π. Νικόλαο, ὁ ὁποῖος τούς εἶχε βοηθήσει καίρια σέ πολύ δύσκολα γεγονότα τῆς
ζωῆς τους. Εἶχαν μάλιστα ζητήσει γιά εὐλογία ἀπό τόν π. Νεκτάριο τό πετραχήλι
τοῦ π. Νικόλαο, διότι ἕνα μέλος τῆς οἰκογένειας εἶχε κάνει ἕνα χειρουργεῖο.
Τούς τό παραχώρησε γιά λίγο. Ὅταν παρέδωσαν μέ εὐλάβεια τό πετραχήλι στόν π.
Νεκτάριο, μᾶς εἶπαν ὅτι τά ἄμφια τοῦ π. Νικολάου τό βράδυ βγάζουν ἀστραπές καί
οὐράνιες λάμψεις, σάν νά περνοῦν κομῆτες. Ἡ εὐγνωμοσύνη τους πρός τόν π.
Νικόλαο εἶναι μεγάλη καί οὐσιαστική, καί ἀναγνωρίζουν αὐτόν ὡς σωτήρα τῆς οἰκογένειάς
τους.
Τό πετραχήλι τοῦ π. Νικόλαου
στηρίζει ἀσθενεῖς!
Κατά
τήν ἐπιστροφή μας στήν Λευκωσία, ἀργά τό βράδυ, ζήτησα ἀπό τόν π. Νεκτάριο νά ἐπισκεφθοῦμε
τό κοριτσάκι μιᾶς φίλης μου, τό ὁποῖο πάσχει ἀπό μία νόσο τῶν ἐντέρων καί περνοῦσε
δύσκολα ἐκεῖνες τίς μέρες, γιά νά τοῦ διαβάσει μία εὐχή καί νά τό εὐλογήσει μέ
τό πετραχήλι τοῦ π. Νικολάου, ἀφοῦ ὡς ποιμένας, ἀλλά καί πολύτεκνος οἰκογενειάρχης
προστατεύει τά παιδιά. Παρά τό περασμένο τῆς ὥρας, ἀλλά καί τήν πολλή κούραση,
πού εἶχε ἀρχίσει νά μᾶς καταβάλλει ὅλους, ἐπισκεφθήκαμε τό σπίτι τοῦ κοριτσιοῦ.
Οἱ γονεῖς ὑποδέχθηκαν μέ δάκρυα συγκίνησης τόν π. Νεκτάριο καί τό μικρό
κοριτσάκι παρά τό γεγονός, ξύπνησε, γεμάτο χαρά καί μέ φωτεινά ματάκια
κούρνιασε κάτω ἀπό τό πετραχήλι καί σάν μικρός Ἄγγελος δεχόταν μέ ἀνοικτή
καρδιά τίς εὐχές, πού μέ κατάνυξη τῆς διάβαζε ὁ π. Νεκτάριος. Ἀπό ἐκείνη τήν
στιγμή μέχρι καί σήμερα τόσο τό κοριτσάκι, ὅσο καί οἱ γονεῖς του προσεύχονται
μέ θέρμη στόν π. Νικόλα καί παίρνουν μεγάλη δύναμη γιά τόν δύσκολο ἀγώνα τους.
Ἀπό τό πετραχήλι τοῦ π. Νικόλαου
πηγάζει εὐωδία!
Τήν
ἑπόμενη ἡμέρα εἴχαμε προγραμματίσει ἕνα μακρινό προσκυνηματικό ταξίδι, ἀλλά ἐγώ
ζήτησα ταπεινά ἀπό τόν π. Νεκτάριο νά μέ συγχωρέσει, γιατί δέν θά μποροῦσα νά
τόν συνοδεύσω, ἀφοῦ ἀποφεύγω τή δύσκολη αὐτή διαδρομή, ἐπειδή ζαλίζομαι λόγω τῆς
δυσκολίας τοῦ δρόμου, ὁ ὁποῖος εἶναι μακρύς καί μέ πολλές στροφές. Ὁ π.
Νεκτάριός μου εἶπε νά μήν ἀνησυχῶ καί πώς θά ἔχουμε μαζί μας τό πετραχήλι τοῦ
π. Νικολάου καί ὅλα θά πᾶνε καλά. Πράγματι, ὄχι μόνο δέν μέ ἐνόχλησε ἡ
διαδρομή, ἀφοῦ εἶχα περάσει τό πετραχήλι στόν ὦμο μου, σέ ὅλη τήν διαδρομή ἔνιωθα
δυνατή καί εὐωδία νά ἀναβλύζει ἀπό ἐκεῖνο. Προσευχόμουν σιωπηλά καί δόξαζα τόν
Γέροντα Νικόλαο γιά τό δῶρο, πού μου χάριζε ἁπλόχερα τίς δυό αὐτές ἡμέρες. Δέν
μποροῦσα ὅμως νά φαντασθῶ τί θά ζοῦσα στή συνέχεια!
Τό πετραχήλι τοῦ π. Νικόλαου
ἐκπέμπει θεία ἐνέργεια πού
θεραπεύει!
Στό
σπίτι τῶν γονέων μου Νικολάου καί Ἀγάθης τελέσαμε τό Μυστήριο τοῦ Ἱεροῦ Εὐχελαίου
καί ὁ π. Νεκτάριος εὐλογοῦσε σέ κάθε ἀπό ἕνα τά ἑπτά ἀποστολικά Ἀναγνώσματα καί
ἀντίστοιχα Εὐαγγέλια καί εὐχές, κάθε ἕναν ἀπό τούς οἰκείους μας καί τούς γονεῖς
μας, μέ τό πετραχήλι τοῦ π. Νικολάου Πέττα. Παρίστατο καί ἡ εὐλαβής γειτόνισσά
μας, κυρία Ἀντρούλα, ἡ ὁποία ὑπέφερε ἀπό μακρόχρονους ἀφόρητους πονοκεφάλους ἀπό
κρότο κεραυνοῦ, ἀλλά μέχρι ἐκείνη τή στιγμή δέν γνώριζε κανένας ἀπό ἐμᾶς ὁτιδήποτε.
Τήν ὥρα πού ἦταν σκυφτή μέ βαθιά κατάνυξη κάτω ἀπό τό πετραχήλι, τήν εἴδαμε νά
χάνει στιγμιαία τήν ἰσορροπία της καί νά πιάνεται ἀπό τό κοντινό τραπέζι, γιά
νά μήν σωριασθεῖ. Δέν δώσαμε ἰδιαίτερη σημασία στό γεγονός, ὥσπου διαπιστώσαμε ὅτι
εἶχε ἀποτραβηχθεῖ καί ἔκλαιγε συγκινημένη, κάνοντας συνεχῶς τόν σταυρό της,
δοξάζοντας τόν Κύριο καί εὐχαριστώντας μέ δάκρυα τόν ἀείμνηστο κάτοχό του
πετραχηλιοῦ, διότι μέ τήν ἁγιοσύνη του ὁ Κύριος τό κατέστησε ἰαματικό. Τήν
ρωτήσαμε τί εἶχε συμβεῖ καί μᾶς εἶπε, ὅτι ἐνῶ βρισκόταν κάτω ἀπό τό πετραχήλι, ἔνιωσε
σάν νά διαπερνᾶ τό κεφάλι τῆς δυνατό ρεῦμα, πού τήν καθάριζε, μέ ἀποτέλεσμα νά
ζαλισθεῖ, καί πιάσθηκε ἀπό τό τραπέζι, γιά νά μήν πέσει. Ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη
αὐτόματα σταμάτησε ὁ πονοκέφαλος καί ἔνιωθε τό σῶμα της ἀνάλαφρο.
Τό σταυρός τοῦ π. Νικόλαου
θεραπεύει τον πατέρα μου!
Τό
τελευταῖο βράδυ πρίν ἀπό τήν ἀποχώρηση τοῦ π. Νεκτάριου ἀπό τό νησί, εἴχαμε τήν
εὐλογία νά φέρει στό σπίτι μας τόν σταυρό, πού κατεῖχε ὁ π. Νικόλαος, ὁ ὁποῖος
εἶχε μέσα τοποθετημένα ἕξι ἱερά Λείψανα. Ἀσπασθήκαμε ὅλοι μέ εὐλάβεια τόν
σταυρό καί ὁ πατέρας μου, πού ὑπέφερε ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἀπό δυνατούς
πονοκεφάλους, τόν φόρεσε ὡς εὐλογία. Τόν ἔβλεπα ὅτι δέν αἰσθανόταν πολύ καλά
λόγω τοῦ πονοκεφάλου. Ἄρχισα νά τοῦ κάνω ἁπαλές μαλάξεις στόν αὐχένα, γιά νά ἀνακουφισθεῖ,
ὅταν ἔνιωσα ἕνα μεγάλο ὄγκο στό μέγεθος αὐγοῦ στή δεξιά μεριά τοῦ αὐχένα.
Φοβήθηκα. Σημειώνω ὅτι οἱ γιατροί δέν τολμοῦσαν νά τόν πειράξουν. Ἅρπαξα τόν
σταυρό καί, χωρίς νά πῶ σέ κανένα τίποτε,τόν τοποθέτησα στό σημεῖο ἐκεῖνο καί
προσευχήθηκα μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς μου, νά ἀπαλλάξει ἡ δυνατή πρεσβεία τοῦ
π. Νικολάου τόν πατέρα μου ἀπό αὐτόν τόν ὄγκο. Καί ὤ τοῦ θαύματος! Τήν ἑπόμενη
τό πρωί εἶχε ἐξαφανισθεῖ!
Ὁ Σταυρός καί τό Πετραχήλι τοῦ π.
Νικόλαου
διώκουν τίς ἀσθένειες!
Ἐπίσης
παρών ἦταν καί ὁ ἐξάδελφος τοῦ συζύγου μου Μιχάλης, ὁ ὁποῖος εἶχε πόνους στά
πόδια, πού τόν ταλαιπωροῦσαν τό τελευταῖο διάστημα. Γονάτισε, καί ὁ π.
Νεκτάριος τόν εὐλόγησε μέ τά ἱερά αὐτά φυλακτά τοῦ σαρκικοῦ του πατέρα π.
Νικολάου, δηλαδή μέ τόν σταυρό καί τό πετραχήλι, ἐνῶ τοῦ διάβασε εὐχές γιά ἀνάρρωση.
Στό σημείο αὐτό ἤθελα νά σημειώσω ὅτι κανείς μας δέν γνώριζε τό πρόβλημα, πού ἀντιμετώπιζε
ὁ Μιχάλης, ὥσπου μᾶς τηλεφώνησε δύο ἡμέρες ἀργότερα καί μέ βαθιά συγκίνησή μας
διηγήθηκε ὅτι, μετά τήν εὐλογία τῶν ἱερῶν ἀντικειμένων τοῦ π. Νικολάου, οἱ ἐνοχλήσεις
στά πόδια ὑποχώρησαν.
Κλείνοντας,
σημειώνουμε ὅτι, ὅταν διαβάζαμε στό διαδίκτυο τά θαύματα τοῦ πατέρα Νικολάου
καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς, δέν μπορούσαμε νά φαντασθοῦμε ὅτι θά εἴχαμε τήν
εὐλογία νά ὑποδεχθοῦμε στό σπίτι μας τό Πετραχήλι καί τόν Σταυρό τοῦ γέροντα.
Παρακαλούσαμε σιωπηλά νά ἀξιωθεῖ ἡ ταπεινότητά μας νά ζήσουμε καί ἐμεῖς ἕνα, ἔστω
μικρό, θαῦμα ἀπό τόν π. Νικόλαο. Ποτέ δέν εἴχαμε διανοηθεῖ ὅτι θά ζούσαμε ὅλα αὐτά
τά θαυμαστά! Τίς εὐλογίες καί τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγιασμένου αὐτοῦ λεϋιτικοῦ
ζεύγους νά ἔχουμε! Γι’ αὐτό ἄμεσα θά μεταβοῦμε στόν τάφο τους, γιά νά τούς
προσκυνήσουμε.
Τα
ρούχα της οσίας Σοφίας
πάμφτωχα. Εσωτερικά ρούχα ή εσώρουχα δεν είχε. Καμία φορά το καταχείμωνο έριχνε
στην πλάτη της μία τρύπια
κουβέρτα ή κανένα ποντικοφαγωμένο σάλι. Πάντα ήταν ξυπόλυτη. Σπάνια φορούσε
κάτι μάλλινα σκουφούνια,, τρύπια και παλιά, και κάτι παλιοπαντόφλες ή
παλιοπάπουτσα. Άλλοτε μάζευε στο τζάκι φύλλα και κλαδιά από τα δέντρα και
τρύπωνε μέσα σ΄ αυτά, σαν ποντίκι. Τύχαινε όμως να αρπάξουν φωτιά, και μόλις
που πρόφταινε να ξυπνήσει, για να μην καεί ζωντανή. Τότε τα παλιόρουχά της έμεναν για μέρες καμένα, ώσπου να
βρεθεί κάποιο καλύτερο. Βλέποντάς την οι προσκυνητές με τα παλιόρουχα μέσα στα
κρύα και την υγρασία, της
πήγαιναν άλλα, καινούργια και ζεστά. Αλλά αυτή η μακαρία με το ένα χέρι τα δεχόταν και με το άλλο τα σκόρπιζε
στους φτωχούς. Καινούργιο ρούχο δεν φόρεσε ούτε κράτησε ποτέ δεύτερη αλλαξιά.
