Το φαναράκι

     Κάποιοι  νεαροί     φοιτητές  πάνω  στη  νεανική    τρέλα   τους    σκέφτονταν  ότι   η     ζωή   είναι  μόνο   η  ικανοποίηση   της   σάρκας   τους. Κάποια  μέρα  είδαν   «τυχαία»   έναν από τους κορυφαίους των Καθηγητών τους, σε γνώσεις και καταρτισμό, τον   σοφότερο θα λέγαμε απ’ όλους τους άλλους καθηγητές  τους,  να  προσεύχεται    γονατιστός  μέσα   στην  εκκλησία  και   σκέφτηκαν: Τι   γίνεται    εδώ;   Αυτός   έχει  λύσει   το  πρόβλημα   της    ζωής   του   και  προσεύχεται   παρότι   τόσο    σοφός, εμείς  τελικά τι θέλουμε;  Δεν   σκεφτόμαστε    σωστά;

   Ένας   μεγάλος    σοφός   Ευρωπαίος     λέει: Εγώ    είμαι  ένα    φαναράκι  που    όταν   είναι    σβηστό    δεν    είναι   τίποτα  με   τους   τσίγκους  και  τα   γυαλάκια   του, όταν  όμως    είναι   αναμμένο    γίνεται  πολύτιμο. Με   αυτό   τα  παλιά    χρόνια περπατούσαμε    την  νύχτα   για  να  βλέπουμε   πού  πάμε. Από   τον  εαυτό   μου    δεν   είμαι   τίποτε, συνεχίζει  ο   σοφός  καθηγητής. Το    φως   του  Χριστού  με   οδηγεί   και  παρακαλώ  να   οδηγεί  και όλους   τους   ανθρώπους  που   έρχονται σε  επικοινωνία  με  μένα.

(+Μητρ. Νικοπόλεως  Μελετίου: «Ο  Θεός   επί   γης»    σ. 111-112)