Πρώτη φορά με τον Γέροντα Παΐσιο

     Η συνέλευση της σχολής τελείωσε όπως πάντα με φασαρίες Με τον κολλητό μου, τον Γιάννη, πάντως βγάλαμε ένα άλλο συμπέρασμα. Ότι η φοιτητική παράταξη της Β Πανελλαδικής, είχε τις ωραιότερες γυναικείες παρουσίες μετά βέβαια, από την ΔΑΠ.

Στην έξοδο φωνάξαμε το γνωστό σύνθημα: «Με Α και ΟΥ και ΔΑΠ-ΝΟΥ-ΔΟΥ-ΦΟΥ-ΚΟΥ».

     Βγαίνοντας στην Πατησίων χωρίς να το καταλάβουμε, βρεθήκαμε στο Πολυτεχνείο όπου στρίψαμε για τα Εξάρχεια. Στην Πλατεία η «ΜΑΡΟΝΙΤΑ» είχε καταληφθεί από τους Πασπίτες. Η απογοήτευση μάς κατέβαλλε, αλλά  απτόητοι πήγαμε στα δικά μας μέρη. Στην Σόλωνος το GOODY'S ήταν  γεμάτο από Δαπίτες, αλλά δυστυχώς όχι και από Δαπίτισες. Κατεβήκαμε Εμμ. Μπενάκη αλλά πουθενά οι Δαπίτισες. Ένα πουλάκι μας ενημέρωσε ότι ήταν όλες στην «VERONA» στην Αραχόβης. Πήγαμε τρέχοντας. θα πίναμε από δύο μπίρες σίγουρα, και ίσως και ένα σουβλάκι μετά στου «Κάβουρα». Δυστυχώς όμως το rock-club ήταν γεμάτο από Ραλλικούς. Τι γυρεύαμε εμείς οι γνήσιοι λαϊκοί Δεξιοί της Αβερωφικής πτέρυγας, με τα τσιράκια του καπιταλισμού; Τσακωθήκαμε όπως πάντα με τους εσωκομματικούς μας αντιπάλους και αποχωρήσαμε. Περπατώντας και πάλι την Πατησίων, και οδεύοντας για Πλ. Αμερικής, είχαμε αναλύσει όλα τα προβλήματα της διεθνούς πολιτικής σκηνής και ξανά καταλήξαμε στον ίδιο παρονομαστή, ότι δηλαδή η ανόθευτη λαϊκή δεξιά ήταν η μόνη λύση στην επίθεση της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας!

Στην συνέχεια αναλύσαμε και ποιο σοβαρά προβλήματα, όπως για το επιθετικό δίδυμο του Παναθηναϊκού Χαραλαμπίδη-Ντόκεν! Συζητήσαμε, συζητήσαμε, συζητήσαμε, και πιάσαμε κουβέντα για αυτά που μας έλεγε ο Χρήστος που είχε επισκεφτεί το Άγιο Όρος. Μας σαγήνευσε η ιδέα να πάμε και εμείς, μιας και σε λίγες ημέρες ήταν Μεγάλη Εβδομάδα.

     Οι ημέρες πέρασαν, τρέξαμε, κλαφτήκαμε, και ω του θαύματος μαζέψαμε 25.000 δρχ. Απίστευτο ποσόν!

     Μεγάλη Τετάρτη ξεκινήσαμε με το τρένο των 23.10 για Θεσσαλονίκη. 500 δρχ. το φοιτητικό εισιτήριο! Ξημερώματα φτάσαμε και πήγαμε στο ΚΤΕΛ. Το πρωινό λεωφορείο των 6 για Ουρανούπολη, χώρεσε και εμάς. Άγνωστα μέρη, κοιτούσαμε σαν πρωτόβγαλτοι, τα πάντα. Ενδιάμεση στάση στην Αρναία. Φάγαμε λουκουμάδες για πρωινό. Μετά από 3 ώρες ταξίδι, φτάσαμε στην Ουρανούπολη. Μπήκαμε σε ένα καΐκι. Το καΐκι βούταγε στην θάλασσα και ξανά έβγαινε σώο! Οι επιβάτες του όλοι άνδρες και το 80% Μοναχοί. Κοιταζόμαστε με τον Γιάννη αμίλητοι. Μιλούσαμε με τα μάτια. Μετά από 2 ώρες φτάσαμε στην Δάφνη. Πάθαμε σοκ με τα λειτουργικά κτίρια που ήταν εκεί, εδώ και αιώνες...

     Μπήκαμε σε ένα παμπάλαιο λεωφορείο που σε κάθε ανηφορική στροφή αγκομαχούσε. Τα πάντα γύρω μας θύμιζαν περασμένους αιώνες και Βυζάντιο. Φτάσαμε Καρυές. Βγάλαμε διαμονητήριο και πήγαμε στο Πρωτάτο να προσκυνήσουμε. Είχαμε μπει σε μία άλλη διάσταση. Πήραμε ένα μονοπάτι για την Μονή Ιβήρων αλλά μετά από μερικά μέτρα χαθήκαμε. Το τοπίο ήταν πρωτοφανή για εμάς. Αγνοήσαμε κάθε κανόνα, και αφεθήκαμε στην φύση. Χαθήκαμε στην ανεμελιά του Παραδείσου. Δίχως να το καταλάβουμε νύχτωσε. Τότε ανησυχήσαμε, καθώς κρυώναμε και πεινάγαμε. Είμαστε με τους πρωινούς λουκουμάδες ακόμα.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν τσακωθήκαμε με τον Γιάννη. Ποιοι εμείς οι δύο, που ανά είκοσι λεπτά τρωγόμαστε για ψύλλου πήδημα! Αίφνης ακούσαμε βήματα και είδαμε έναν μοναχό. Ναι, δεν λάθευαν τα μάτια μας.

«Ευλογείτε» μας είπε.

«Ο Κύριος» απαντήσαμε περήφανα, καθώς είχαμε μάθει τον κώδικα χαιρετισμού του Αγίου Όρους.

     Μας ρώτησε εάν χαθήκαμε, ή αν κάπου πηγαίναμε τέτοια ώρα. Παραδεχτήκαμε ότι είμαστε χαμένοι από το μεσημέρι! Χαμογέλασε και μας είπε ότι καλύτερα να τον ακολουθήσουμε για να μας φιλοξενήσει στο κελί του. Τον ακολουθήσαμε δίχως άλλη ερώτηση. Φτάσαμε μετά από λίγο στο κελί. Ανασάναμε γιατί βρήκαμε ζεστασιά καθώς είχαμε αρχίσει να τρέμουμε από την Αγιορείτικη υγρασία. Ο Γιάννης μου έκανε νόημα για να μην αναφέρω τίποτα για φαγητό. Κούνησα το κεφάλι μου, αλλά πείναγα πολύ.

Καθώς προσπαθούσαμε να καταλάβουμε που θα κοιμηθούμε ο Γέροντας μας έστρωσε το τραπέζι για να φάμε.

«Έχουμε νηστεία αυτήν την εποχή και το φαγητό που θα σας προσφέρω είναι φτωχό, για αυτό να με συγχωρέστε με» είπε.

Χαμογελάσαμε με τον Γιάννη, καθώς μας φάνηκε αφελής ο Γέροντας. «Έχω φακές».

Μωρέ τι φακές μού τσαμπουνάς σκέφτηκα, και λίγο ψωμάκι μας έφτανε τώρα. Ο Γιάννης μουρμούρισε στο αυτί μου. «Ωχ μάγκα μου, την νηστεία δεν την είχαμε σκεφτεί»...

     Στο τραπέζι ο Γέροντας μας είχε βάλει ένα πιάτο φακές ανάλαδες, ένα μπολ ελιές, ένα πιάτο με ντομάτες, χαλβά και παξιμάδια. Έκανε προσευχή και διακριτικά έφυγε. Μωρέ ποια σουβλάκια του «Κάβουρα» και βλακείες. Μέλι ήταν όλα τα φαγητά. Μόνο coca-cola δεν ζητήσαμε για χώνεψη. Ήρθε αργότερα και μας οδήγησε σε ένα δωμάτιο όπου υπήρχε ένα κρεβατάκι. Κάτω στο πάτωμα είχε βάλει ένα στρώμα με σκεπάσματα.

«Συγχωρέστε με,  αλλά δεν έχω άλλο κρεβάτι» είπε.

     «Μα τι λες Γέροντα» του απαντήσαμε. «Έχει τόση ζεστασιά εδώ.» Κοιμηθήκαμε μέσα σε ένα λεπτό το πολύ. Κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο, σηκώθηκα καθώς ξύπνησα για άγνωστο λόγο. Πήγα στο παράθυρο να θαυμάσω την βραδινή φύση. Η περιέργεια ήταν μεγάλη και κοίταξα στο άλλο δωμάτιο.

     Έμεινα άφωνος και βούρκωσα. Ο Γέροντας κοιμόταν κάτω στο πάτωμα με μία κουβερτούλα καθώς τις άλλες, τις είχε δώσει σε εμάς! Ξύπνησα τον Γιάννη για να του το πω. Καθίσαμε και οι δύο αμίλητοι και προβληματισμένοι από το γεγονός. Δύο παλιόπαιδα επειδή ενθουσιάστηκαν με την φύση, χάθηκαν, και την πλήρωσε ένας συνάνθρωπος τους από τα παιδιαρίσματα τους. Δαγκωθήκαμε και θέλαμε η Γη να μας κατάπινε εκείνη την ώρα. Περιμέναμε να ξημερώσει, αλλά χάσαμε τον Γέροντα μέσα από τα μάτια μας. Τελικά τον ανακαλύψαμε στο εκκλησάκι του, να διαβάζει διάφορους ψαλμούς. Καθίσαμε αρκετή ώρα σε κάποιο στασίδι, χωρίς να βγάζουμε άχνα. Τι περίεργο! Εμείς είχαμε την τελευταία επίσκεψη μας σε εκκλησία, μάλλον από την εποχή που βαπτισθήκαμε! Κι όμως καθόμαστε σε ένα εκκλησάκι τώρα και ακούγαμε για ώρα ένα παππούλη να διαβάζει. Είμαι σίγουρος ακόμα και σήμερα, ότι ο Γέροντας δεν μας πήρε είδηση όσο είμαστε εκεί. Μετά από ώρα ο Γέροντας τελείωσε και μας καλημέρισε. Πήγαμε και πάλι στην τραπεζαρία όπου μας ετοίμασε πρωινό. Σύκα, τσάι, ταχίνι, παξιμάδια. Δεν μας ρώτησε το παραμικρό. Παρατηρούσαμε για ώρα τα κάτασπρα χέρια του παππούλη και το αρχοντικό του ύφος. Κάτι είχε αρχίσει να μας κεντρίζει η παρουσία του. Τι; Δεν ξέρω! Του είπαμε ότι θα φύγουμε για να πάμε επιτέλους στην Μονή Ιβήρων. Μας απάντησε ότι νομίζουμε καλύτερο να κάνουμε. Πάντως το κελί του ήταν για εμάς ανοιχτό για όποτε το χρειαζόμαστε. Ακόμα εάν αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα θα του έκανε χαρά αν μπορούσε να μας εξυπηρετήσει!

     Φύγαμε και πήγαμε στο Μοναστήρι όπου και κάναμε Ανάσταση. Στον γυρισμό για Καρυές καθίσαμε σε  ένα ποταμάκι και χαζολογούσαμε. Μία αδέξια κίνηση στο γεφυράκι και πάει το πορτοφόλι μαζί με την περιουσία μας, που ήταν οι υπόλοιπες 20.000 δραχμές. Μπλουμ στο νερό και πάπαλα... Αν μας έκοβες με μαχαίρι, στάλα αίμα δεν θα βγάζαμε. Τα πάντα μαύρα πλέον. Πως θα γυρίζαμε, τι θα γινόταν; Μαύρες σκέψεις στο μυαλό περνούσαν. Μέσα στην απελπισία μας ακούσαμε βήματα. Γυρνάμε το κεφάλι μας και βλέπουμε από το πουθενά, τον Γέροντα, που μας είχε φιλοξενήσει! Μας ευχήθηκε και μας ρώτησε τι κάνουμε; «Καλά» απαντήσαμε.

Τότε γύρισε και μας είπε ότι θα ήθελε να του κάνουμε μία χάρη. Τον κοιτάξαμε με έκπληξη και ρωτήσαμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για αυτόν!

«Να» μας είπε. «Σαν σήμερα έχασα έναν φίλο μου και θέλω να κάνω ένα ψυχικό. Θέλω να σας δώσω αυτά τα χρήματα να τα κάνετε ότι θέλετε, αρκεί να τον μνημονεύετε όποτε τον θυμόσαστε».

     Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας! Ο Γιάννης σηκώθηκε και του είπε. «Δεν γίνεται παππούλη.»

     «Σας παρακαλώ» απάντησε. «Σας παρακαλώ».

     Μας παρακαλούσαν ξαφνικά να πάρουμε χρήματα, την στιγμή που το πορτοφόλι μας είχε πάρει τον δρόμο για το Αιγαίο Πέλαγος, στην δίνη του ποταμού. Εγώ χαμογέλασα καθώς ήξερα ότι ο Γιάννης θα δεχόταν στο τέλος! Έτσι και έγινε. Φεύγοντας τον ρωτήσαμε τουλάχιστον να μας πει το όνομα του.

«Α, συγνώμη» μας είπε. «Δεν συστήθηκα καθώς είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος ζει χάρη στο Έλεος και την Μεγαλοσύνη του Κυρίου Μας. Παΐσιο με λένε».

Υ.Γ. 1. Ο Γιάννης είναι πλέον ο πατήρ Α. και βρίσκεται σε Σκήτη του Αγίου Όρους.

Ποιός μπορεί να διηγηθεί τις αταξίες, που κάνουν οι Χριστιανοί κατά την περίοδο των Αποκρέων, και μάλιστα στα νησιά;

     Στ' αλήθεια, θα μπορούσε να πεί κανείς, ότι τότε οι Χριστιανοί δαιμονίζονται όλοι, διότι χορεύουν, παίζουν, τραγουδούν ασυνείδητα, μέχρι και αυτοί οι πλέον γέροντες. Και, όποιος δεν χορέψει ή δεν τραγουδήσει, θεωρείται τρελός, διότι οι άνδρες φορούν γυναικεία φορέματα και οι γυναίκες ανδρικά·

     Διότι ντύνεται ο καθένας με διαφορετικά ρούχα και μάσκες, τις κοινώς αποκαλούμενες μουτσούνες· τότε δεν έχει διαφορά η ημέρα από την νύκτα· διότι επίσης με την ημέρα και όλη η νύκτα ξοδεύεται σε χορούς και μασκαριλίκια· τότε δεν διαφέρουν οι λαικοί από τους κληρικούς και τους ιερωμένους· διότι όλοι εξ ίσου ατακτούν· τότε, για να πώ έτσι, πανηγυρίζει η ασέλγεια· γιορτάζει η ακολασία· ευφραίνεται η μέθη· αγάλλεται η τρυφή και η ασωτεία· χορεύει ο διάβολος με δέκα μανδύλια και μαζί με αυτόν χορεύει όλο το πλήθος των δαιμόνων· διότι το κέρδος, που κάνουν μόνο στις αποκριές, δεν μπορούν να το αποκτήσουν σε ολόκληρο τον χρόνο. Λυπάται δε η αρετή· στενοχωριέται η σωφροσύνη· οδύρεται η χριστιανική σεμνότητα και η ευταξία· διώχνεται ο φόβος του Θεού και ο φόβος της κολάσεως και της κρίσεως· πενθεί ο Χριστός και θρηνούν όλοι οι άγγελοι και οι δίκαιοι.

     "Ω, και ποιός να μη κλάψει; και ποιός να μη χύσει καρδιοστάλακτα δάκρυα, βλέποντας την απώλεια και την ανοησία αυτών των Χριστιανών;

     Αυτοί είναι τόσο ανόητοι, πούαντί να κερδίσουν από την νηστεία της Αγίας Τεσσαρακοστής, περισσότερο ζημιώνονται από τις απόκριες, και, για να κερδίσουν ένα, χάνουν εκατό· και κάνουν οι άθλιοι σαν τους ανόητους εμπόρους, τρέχοντας σε ζημία και όχι σε κέρδος· διότι ασύγκριτα μεγαλύτερη είναι η βλάβη που δέχονται κατά τις απόκριες, παρά η ωφέλεια που λαμβάνουν από την Τεσσαρακοστή που έρχεται· ίλεως, ίλεως, ίλεως να γίνη ο Θεός. Καί μακάρι αυτός να φωτίση τους άγιους Αρχιερείς και τους πνευματικούς και τους διδασκάλους, να εμποδίσουν αυτά τα κακά με αφορισμούς και με επιτίμια, όπως ορίζει και ο ξβ' Κανόνας της αγίας και Οικουμενικής Συνόδου:

«Τας ούτω λεγομένας Καλάνδας, και τα λεγόμενα Βοτά, και τα καλούμενα Βουμάλια...κατά τι έθος παλαιόν και αλλότριόν του των Χριστιανών βίου, αποπεμπόμεθα, ορίζοντες μηδένα άνδρα γυναικείαν στολήν ενδιδύσκεσθαι ή γυναίκα την ανδράσιν αρμόδιον αλλά μήτε προσωπεία κωμικά ή σατυρικά ή τραγικά υποδύεσθαι· μήτε το του βδελυκτού Διονύσου όνομα την σταφυλήν εκθλίβοντος εν τοις ληνοίς επιβοάν.... Τούς ούν από του νυν τι των προειρημένων επιτελείν εγχειρούντας, εν γνώσει τούτων καθισταμένους, τούτους, ει μεν κληρικοί είεν, καθαιρείσθαι προστάσσομεν, ει δε λαικοί, αφορίζεσθαι».

*«Χρηστοήθεια των Χριστιανών», Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Λόγος Β’, Μεταφραστής: Βενέδικτος Ιερομόναχος Αγιορείτης, Εκδότης: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου Νέα Σκήτη Αγίου Όρους, Έτος έκδοσης: 2010

      Δυστυχώς πολλοί Χριστιανοί που συμμετέχουν στην Θεία Λειτουργία και Κοινωνούν το Άχραντο Σώμα και Αίμα του Χριστού μας θεωρούν μια αθώα γιορτή το ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ.  Όμως,  όπως βλέπουμε παραπάνω έχει αφορισθεί από Οικουμενική Σύνοδο. Ας δούμε με περισσότερη σοβαρότητα αυτό το θέμα αν είμαστε ΓΝΗΣΙΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ....

Μόνο το σήμερα είναι δικό σου

    

     

     Ένας    ανθρωπάκος    διηγείτο  ο  μεγάλος   Ρώσος     συγγραφέας   Τολστόι   ξεκίνησε  με   το  μπαστούνι   του  και    γύρισε   σε  πολλές   χώρες  και  μέρη  μαζεύοντας  εμπειρίες   για  πολλά    χρόνια.

     Γυρίζοντας     στην  Πατρίδα   του  τον    ρώτησε  κάποιος: Δεν  μου  λες  ποια   ήταν η   επισημότερη  μέρα   της    ζωής   σου; Η   επισημότερη  μέρα   είναι η    σημερινή, γιατί  η    χθεσινή  πέρασε  και   δεν  επιστρέφει   και   η   αυριανή    δεν ξέρω  πότε  και  αν  θα  έρθει. Μεγαλύτερη  μέρα  λοιπόν   είναι  αυτή  που  έχεις  μπροστά   σου    αφού  μόνο    αυτήν  έχουμε στα   χέρια  μας.

     Και   το    επισημότερο  πρόσωπο  που    συνάντησες; Δεν   είναι  ο  πατέρας  μου, ούτε  η  μάνα  μου, αλλά  το  πρόσωπο   που    επικοινωνώ  τώρα, γιατί    από   την   συμπεριφορά μου   απέναντί   του  κρίνεται  η    αιώνια   απώλεια  ή   η    σωτηρία  μου.

      Αφού  έχεις   τόσο  καλά    αισθήματα  πες  μας  ποια  ήταν η  καλύτερη  πράξη   της    ζωής   σου; Μην   ψάχνεις   για   τα   έργα    στο  παρελθόν   γιατί  αυτά   τα   γνωρίζει  ο   Θεός,   ούτε   για  τα  αυριανά, γιατί   ακόμη   δεν  ήρθαν. Η  καλύτερη  πράξη   είναι   εκείνη  που  έχεις  μπροστά  σου  να κάνεις   τώρα   και  να  την κάνεις    στο  όνομα   και   για  την   δόξα   του  Χριστού.

(+Μητρ.Νικοπόλεως  Μελετίου: «ο  Θεός   επί γης» σ.42-43)

Ο παχουλός γιος...

      Μια  μητέρα  καθόταν   στο  μπαλκόνι   του    σπιτιού   της και   είδε  να   έρχεται  από   το  βάθος   ένας  νεαρός. Πω  πω !  αναφώνησε   πόσο  χοντρός   είναι   αυτός  ο  νεαρός! Όταν  ο  νεαρός  πλησίασε    είδε  με  έκπληξη  ότι  ήταν  ο   γιος   της, αμέσως  λοιπόν   είπε: «Όχι  ο   γιος  μου    δεν   είναι  παχύς. Η  αγάπη   για  το  παιδί   της   «έθαψε»   τα   στραβά  που    είχε  ο  γιος   της.

      Ο    γερο-Ιωσήφ  ο   ησυχαστής  (σπουδαίος   ασκητής   του   Αγίου   όρους +1958) έλεγε: «Το    σφουγγάρι  πλένει,  σπογγίζει  και  καθαρίζει   την  βρωμιά. Σαν  το  σφουγγάρι  πρέπει  να κάνουμε  και   εμείς. Να  σπογγίζουμε  και  να «θάβουμε»    τα   σφάλματα   των  άλλων. Όποιος ενεργεί με   αυτόν  τον   τρόπο, καθαρίζεται  και  λαμπρύνεται  και   φθάνει  πολύ  ψηλά.

      (Αρχιμ. Βασιλείου   Μπακογιάννη:  «Η   γλώσσα   είναι  μαχαίρι…» σ.56,69)

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Ιανουάριος 2016

 Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρη την Εφημερίδα "ΔΙΨΩ"

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Για την Ξηροκαρύταινα

   Γραφικό το μήνυμα του Προέδρου των Ξηροκαρυτινών!  Θυμίζει αληθινή Ελλάδα, ίσως την Ελλάδα πολλών χρόνων πριν, όπου όλες οι ελληνικές κοινότητες, μικρές και μεγάλες, ακριτικές και μή, σύσσωμες  κρατούσαν τις ελληνορθόδοξες παραδόσεις και, με το άκουσμα της καμπάνας,  έβαζαν τα γιορτινά τους και βάδιζαν με χαρά προς την εκκλησία να μοιραστούν τα του Χριστού μεγάλα Μυστήρια.   Φαντάζομαι  πόσο όμορφη ήταν η ατμόσφαιρα στον Αγ. Ιωάννη Ξηροκαρύταινας  στην Αρκαδία οταν κατανυκτικά, όλοι μαζί  έψαλλαν   και απήγγειλαν το Σύμβολο της Πίστεως και το «Πάτερ ημών» με την ξυλόσομπα να καίει κορμούς ξύλων και την εκκλησία να ευωδιάζει από το άρωμά τους και το λιβάνι.   Αυτός ο συνδιασμός είναι πραγματικά  «άρωμα Ελλάδας»!  
     Όσο για την φωτογραφία;  Σκέτο καρτ-ποστάλ!    Νοσταλγώ τετοιου είδους στιγμές και χαίρομαι που οι ακριτκές περιοχές φροντίζουν να διατηρούν τα Ελληνορθόδοξα ήθη για λογαριασμό όλων ημών που για σοβαρούς ή μή λόγους αδυνατούμε.  Ίσως, πού και πού,  είναι φρόνιμο να κάνουμε λίγα βήματα πίσω για να πάμε σαν Έθνος μπροστά.  Αυτό τουλάχιστον μας δείχνουν οι Ξηροκαρυτινοί και ο ιερέας τους.  Ελπίζω οι Δημοτική Αρχή Γορτυνίας να εγκαταστήσει το αλεξικέραυνο που ζητούν για την προστασία τους γιατί είναι το λιγότερο που εμείς οι υπόλοιποι Έλληνες και η χώρα μας  τους χρωστάμε!

(άρθρο στην εφημερίδα Γορτυνία, Φεβρουάριος 2016, σ. 13).

Για το μνημόσυνο του Παλαιών Πατρών Γερμανού.

Άρθρο της καθηγήτριας Θεώνης Τασσοπούλου - Woodley, από την Αγγλία.

     Σαν Ελληνίδα του εξωτερικού χάρηκα αφάνταστα όταν διάβασα το άρθρο στην εφημερίδα Γορτυνία (Φεβρουάριος 2016, σ. 3) που αφορά στην τέλεση μνημόσυνου υπέρ αναπαύσεως του αοίδιμου Ενθομάρτυρα μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανού μπροστά στον ανδριάντα του στο Πασαλιμάνι Πειραιώς.

     Είναι σπουδαίο να γίνονται τέτοιες τελετές τακτικά γιατί κρατούν πάντα στην επικαιρότητα την ιστορία μας και ιδιαίτερα τις εκκλησιαστικές μορφές οι οποίες αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μας και υπερασπίστηκαν τα Ελληνορθόδοξα ιδεώδη. Θεώρησα τον τόπο τέλεσης του μνημόσυνου ως τον πιο κατάλληλο για την τελετή διότι δόθηκε η ευκαιρία να θυμίσουμε στους περαστικούς, ρωμιούς και μη, ότι δεν ξεχνάμε τις καταβολές μας και ότι είμαστε ευγνώμονες σε αυτούς που ευεργέτησαν την φυλή μας.

     Συγχαρητήρια αρμόζουν όχι μόνο στον σύλλογο "Καλαβρυτινών Πειραιώς η Αγία Λαύρα" και το "Εθνικοθρησκευτικό Γιαννακοπούλειο Ίδρυμα", που οργάνωσαν το μνημόσυνο αλλά και στον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κυρήνειας κ. Χρυσόστομο που ταξίδεψε από την Κύπρο για να τιμήσει με την παρουσία του τον Αρχιερέα που άφησε το όνομά του στην ιστορία σαν πρωτεργάτης της Ελληνικής Επανάστασης.

Η έξοχη ελληνική φιλοξενία

       Είναι  η  παραπάνω   μια   από   τις   σημαντικότερες   ελληνικές   αρετές, μάλιστα   αυτό    φαίνεται   ξεκάθαρα    στο   ξενοδοχείο «Λιοτόπι»   που   βρίσκεται   στην  Ολυμπιάδα   Χαλκιδικής. Το  παραπάνω  με μόλις     16     δωμάτια   κατατάχτηκε   από   την  γνωστή    αγγλική    εφημερίδα «Γκάρντιαν»   στα    10  Καλύτερα    οικογενειακά   ξενοδοχεία   της  Ευρώπης. Το   ξενοδοχείο  έχουν   τα    αδέλφια   Λουλουδιά  Αλεξιάδου  και  Δημήτρης   Σαρρής (μικρασιατικής  καταγωγής). Το  καλωσόρισμα  του   επισκέπτη   γίνεται  με  ένα  σπιτικό λικεράκι  ή   ένα   γλυκό  κουταλιού, ενώ κάθε    φορά  που   αλλάζουν  τα   σεντόνια  οι  επισκέπτες   βρίσκουν  μια   Έκπληξη, δηλαδή   ή   ένα   τσιπουράκι  ή   μια   μαρμελάδα   στο    ψυγείο  τους.  Το  πρωινό    στο  ξενοδοχείο   είναι  θαυμάσιο κυρίως με   τις   εξαίρετες  πίτες και   τα  κουλούρια  της  κ.  Λουλουδιάς, μάλιστα  μια    φορά  την    εβδομάδα  η  ίδια  παραδίδει  μαθήματα  μαγειρικής   στους   επισκέπτες.

       Ο    δημοσιογράφος   της    βρετανικής    εφημερίδας  που   το  επισκέφθηκε   έμεινε  μόλις  ένα   βράδυ,  όμως   το  λικεράκι     για    το  καλωσόρισμα, το   σπιτικό    γλυκό   κουταλιού  και   το  λεμόνι  με   την   σόδα   για   το  στομαχικό  πρόβλημα  που   αντιμετώπιζε   τα  οποία   του  προσφέρθηκαν   από   την  ιδιοκτήτρια, του  ήταν    αρκετά  για  να    επιλέξει   το    συγκεκριμένο  ξενοδοχείο    στην  πρώτη   δεκάδα. 

       Φεύγοντας   το  άλλο  πρωινό   η  κ. Λουλουδιά  του   έβαλε   στο    χέρι  ένα   σάντουιτς   και  έτσι  ο    επισκέπτης   έμεινε  με   την  καλύτερη   εντύπωση    για   την   έξοχη   ελληνική   φιλοξενία.

(Εφημ. «Δημοκρατία»   στις   16-1-2016)      

Ο Άγιος Βλάσιος

     Αυτός  ο  άγιος   έζησε   τα    χρόνια   του  βασιλιά  Λικινίου,  περί    το   320  μ.Χ. Εξασκούσε   την  ιατρική    βοηθώντας   τους   ασθενείς     δωρεάν,  ενώ    αργότερα   έγινε    επίσκοπος   Σεβαστείας, γνωστής  και   σήμερα  πόλης   της   Μικράς  Ασίας. Αργότερα  ποθώντας   την   ησυχία      παραιτήθηκε    από   επίσκοπος  και   ζούσε    σαν   ασκητής   σε  μια   σπηλιά.

     Μια  μέρα   κάποιοι  κυνηγοί    είδαν  τον  άγιο  να   μιλά    στα   άγρια   ζώα  και  τόσο  πολύ    εντυπωσιάστηκαν   από   την   χάρη   του   αγίου    ώστε   μετέφεραν   τα    γεγονότα   στον  έπαρχο   Αγρικόλα,   φανατικό    ειδωλολάτρη. Αυτός   διέταξε  να  τον   φέρουν  μπροστά   του   και   στην    αρχή   τον  χτύπησαν  αλύπητα  με    ραβδιά  όμως   στη    φυλακή   ο  Θεός   θεράπευσε   τις  πληγές   του.    Κατόπιν   τον  κρέμασαν   για  ώρα   για  να   κάμψουν   το    φρόνημά  του. Και  πάλι    τίποτα   δεν  κατάφεραν και   τότε   τον έριξαν   στην   παγωμένη  λίμνη   της  Σεβάστειας   όπου   νωρίτερα   είχαν  μαρτυρήσει  οι   Άγιοι    Σαράντα. Ο  Άγιος   θαυματουργικά  έμεινε  καθιστός   στο  νερό   και   χωρίς  καμιά   βλάβη, μάλιστα   μερικοί    ειδωλολάτρες   που   δεν  πίστεψαν  το   γεγονός  έπεσαν   στη  λίμνη  και  φυσικά  πνίγηκαν.    

     Τελικά  ο   σκληρός   Αγρικόλας   διέταξε  να   τον   αποκεφαλίσουν,   πράγμα  που  έγινε  και  έτσι  ο   Άγιος έλαβε   το   στεφάνι  του  μαρτυρίου. Ο  Άγιος  Βλάσιος    γιορτάζει   στις    11   Φεβρουαρίου  μάλιστα  έχει   ειδική   χάρη   για   τις  παθήσεις  του  λάρυγγα   διότι  πηγαίνοντας  για   το  μαρτύριο  θεράπευσε  ένα  παιδί  που  κινδύνευε  να  πεθάνει  από κόκκαλο   που   είχε   σταθεί    στο  λαιμό  του.

(Από  το    συναξάρι  του  Αγίου  Βλασίου)

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Κοπή Βασιλόπιτας Α.Ο. ΓΑΛΗΝΗ (βίντεο με την ομιλία του π. Πολυκάρπου Μπόγρη)