Νάτο πασά
μου το άρπαξα
και στο έφερα
είπε ο Αλής, ο
πιστός υπηρέτης του
πασά. Πού το βρήκες
ρε; είπε ο πασάς
που αντίκρισε το
μικρούλι μωράκι που
του είχε φέρει
ο υπηρέτης του τυλιγμένο σε μια κουβέρτα.
Να εκεί
που η καπετάνισσα
μια στιγμή πήγε
στο φουρναριό το
άρπαξα και γρήγορα
το έφερα, αφού ξέρω
ότι το θέλεις
πολύ. Ο πασάς με
αηδία έδωσε ένα
πουγκί με νομίσματα
στον Αλή και πήρε το
μωρό αφού δεν
είχε δικά του
παιδιά. Το μωρό στην
αρχή έκλαιγε, αλλά σιγά
σιγά συνήθισε μάλιστα
έδειχνε μια ιδιαίτερη
αγάπη στον πασά.
Να το βαφτίσουμε Εμίρ
είπε η γυναίκα
του μετά από λίγο
καιρό, όμως ο πασάς
το ανέβαλε για
αργότερα. Πέρασαν έτσι 12
χρόνια και μια
μέρα ο πασάς
πήρε το παιδί
και πήγε στο
χότζα Αρίφ που
ήταν ένα πολύ
σεβαστό σε όλους. Το
παιδί πρέπει να
το επιστρέψεις στη μάνα του
είπε ο σοφός
χότζας που ήταν
κρυπτοχριστιανός και ο
πασάς ετοιμάστηκε για
να στείλει με
ασφάλεια το παιδί στη
μάνα του. Ξέρεις παιδί
μου του είπε λίγο πριν
φύγει, δεν είσαι
δικό μου παιδί, εμένα
με λένε Ανέστη
πρέπει να γυρίσεις
σους δικούς σου,
είναι καθήκον μας. Η
γυναίκα του έκλαψε
που αποχωρίστηκε το
παιδί, όμως δέχθηκε την απόφαση
του άνδρα της.
Έτσι με ασφάλεια
άνθρωποι του πασά πήγαν
το παιδί στη
Μάνη. Χτύπησε την πόρτα του πατρικού
του σπιτιού και
η γυναίκα που κλαμένη του άνοιξε ρώτησε: Ποιος είσαι
εσύ; Είμαι ο Κωνσταντίνος απάντησε
και έπεσε στην
αγκαλιά της (η
μάνα του τον
αναγνώρισε από τα
μάτια που ήταν
τα ίδια με τα
δικά της). Και οι
δύο τους ευχαρίστησαν τον Θεό για
την θαυμαστή τους
επανένωση μετά από τόσα
χρόνια η οποία
ήταν το αποτέλεσμα της αγάπης του
πασά- κρυπτοχριστιανού!
(Περιοδικό: «H ζωή του παιδιού»
Μάρτιος 2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου