Ποια είναι η νηστεία των αγίων Αποστόλων;

Ο πατήρ Αντώνιος Χρήστου μας εξηγεί στο παρακάτω βίντεο με λίγα λόγια, ποια είναι η νηστεία των αγίων Αποστόλων. Είναι μία νηστεία που μπορεί να είναι από μία μέρα έως και σχεδόν ένα μήνα. Αυτή η νηστεία επηρεάζεται από την κινητή εορτή του Πάσχα.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Οι κομπλεξικοί άνθρωποι είναι αποθήκη συμφορών

Δεν μπορεί να μην έχετε παρατηρήσει και εσείς οτι οι άνθρωποι γύρω μας έχουν πολλά νεύρα. Τόσα πολλά που αρπάζονται για ψύλλου πήδημα.

Σίγουρα έχετε προσέξει πόσο εριστικοί και αγενείς έχουν γίνει οι περισσότεροι. Απο τις πωλήτριες στα καταστήματα ( εκτός απο αυτές στα Zara που είναι ηρωίδες), τους σερβιτόρους στα καφέ και στα μπαρ μέχρι τους υπαλλήλους στη ΔΕΗ ( που πάντα ήταν ζεν), τους συνταξιούχους, τους πιτσιρικάδες, τους τηλεαστέρες, τους οδηγούς αυτοκινήτων, τους επιβάτες στο μετρό, τους “φίλους” στα social media. Ολοι είναι θυμωμένοι, οργισμένοι έτοιμοι να στάξουν χολή ακόμη και για ένα ανούσιο συμβάν όπως μια ξαφνική αλλαγή του καιρού.

Είναι τουλάχιστον ανάγωγο και χυδαίο να κρίνεις τα πάντα και να σχολιάζεις πικρόχολα, άτομα και καταστάσεις που απλά δεν γνωρίζεις. "Το κόμπλεξ σε όλο το μεγαλείο του, δεν αφήνει στην καρδιά σου νεοέλληνα της κρίσης, να φωλιάσει η ευγένεια και τα θετικά συναισθήματα. Δεν αναγνωρίζεις ούτε χαρίσματα, ούτε δεξιότητες ούτε φυσικά το κάλλος".

Οι κομπλεξικοί ξαφνιάζονται πάντα όταν συναντούν ανθρώπους ικανούς και ταυτόχρονα καλοσυνάτους και ωραίους. Ο συνδυασμός όλων αυτών απλά τους σκοτώνει και τους βγάζει τον κακό, τον χειρότερο ευατό που κρύβουν βαθιά μέσα τους.

“Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν...

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν” έχει γράψει τόσο σοφά ο Κώστας Βάρναλης.

Οι ατάκες που ακούς απο τους βαθιά κομπλεξικούς ανθρώπους είναι λίγο πολύ γνωστές, «Είμαι άσχημη, αλλά μορφωμένη», «Είμαι απο την επαρχία αλλά μοιάζω πρωτευουσιάνα», «Μπορεί να έχω παραπανίσια κιλά, αλλά έχω απίστευτο χιούμορ», "Σιγά τον άντρα, είναι τεμπέλης και μαμόθρεφτος, ας είχα τα λεφτά του πατέρα του». Επιδεικτικά προσπαθούν να καλύψουν οτιδήποτε θεωρούν ελάττωμα τους με το πιο γερό χαρτί που νομίζουν πως διαθέτουν. Αν για παράδειγμα είναι άσχημοι ενδεχομένως θα δώσουν έμφαση στην μόρφωσή για να «κρύψουν» το πρόβλημά τους. Ίσως μάλιστα να έχουν αναπτύξει και μια ολόκληρη θεωρία για να στηρίξουν ότι δεν μετράει η εμφάνισή τους αλλά το πνεύμα.

Τους συναντάς παντού, στον δρόμο, στα μαγαζιά, στα καφέ, στο γυμναστήριο, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στα σχολεία, στο Δημόσιο, σε όλες τις δουλειές – εννοείται πως στα media έχουν στρατηγικές θέσεις ακόμα και αν είναι με ένα μάτι, 200 ετών ή αμόρφωτοι πρώην παίκτες reality και μοντέλα της συμφοράς.

Οι κομπλεξικοί άνθρωποι είναι αποθήκη συμφορών. Δεν σου προσφέρουν απολύτως τίποτα, αντιθέτως σου «ρουφάνε» ολη την ενέργεια σαν βαμπίρ.

Είναι ο κολλητός που ενω του λες το πρόβλημα σου θα σου πει «ελα μωρέ τι ανάγκη εχεις εσύ, αλίμονο απο εμάς». Είναι ο διευθυντής, που ενω έχεις όλα τα skills για την δουλειά ( και το ξέρει), σε αφήνει να σιγοψήνεσαι σαν το αρνί την Κυριακή του Πάσχα. Είναι η κολλητούλα που ενώ σε έχει πρήξει για να σου συστήσει μια «καλή περίπτωση συντρόφου», σε θάβει μετά παντού ( μαζί και αυτόν) οτι την εκμεταλεύτηκες και εξαφανίστηκες. Είναι όλοι αυτοί οι τύποι που βρίζουν και κρίνουν χωρίς κανένα μέτρο απο το πρωί μεχρι το βράδυ στα social media τους πάντες και κυρίως αυτούς που είναι διάσημοι/ πλούσιοι/ δημοφιλείς. Get a life γιατί και οι πολλές εμμονές κρύβουν άλλα πράγματα.

Είναι ο/η πρώην σύζυγος που σε βρίζει χυδαία όπου σταθεί και όπου βρεθεί γιατί παντρεύτηκες έναν πιο πλούσιο απο αυτόν ή μια δίμετρη 27χρονη. Είναι η συνάδελφος που μπροστά σου το παίζει γλυκιά και απο πίσω σε κακολογεί γιατί απλά της ρίχνεις ένα κεφάλι, είσαι πιο ωραία και 10 κιλά πιο αδύνατη. Είναι ο μπαμπάς του κολλητού του γιού σου που δεν αντέχει το ταλέντο του δικού σου παιδιού στο ποδόσφαιρο και βρίζει όλες τις ομάδες, τους ποδοσφαιριστές, τους διαιτητές και στο τέλος το ίδιο το ποδόσφαιρο. Είναι η αγενής πωλήτρια που σιχαίνεται την δουλειά της και βαριέται/ ζηλεύει/ δεν θέλει να σου δείξει την τσάντα στην βιτρίνα, είτε αυτή στοιχίζει όσο 6 δικοί της μισθοί, είτε 50 ευρώ . Είναι ο τύπος ο άνετος, ο λίγο σφίχτης, με το τελευταίο μοντέλο sneakers της Adidas, ο κοινωνικός, ο «γαμάω και δέρνω» που έτσι και δεν ανταποκριθείς στο φλερτ του, σε «στολίζει» με χυδαίους χαρακτηρισμούς ενω δεν του έχεις μιλήσει ποτέ.

Ο κομπλεξικός δεν μπορεί, και δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ, να φτάσει στο μεγαλείο και την απλότητα του χαρισματικού ή απλώς φυσιολογικού ανθρώπου που το σύμπαν του έδωσε κάποια πράγματα απλόχερα. Έχει επίγνωση του πόσο λίγος/η είναι, δεν μπορεί να το χωνέψει και αναγκαστικά επιλέγει ανέντιμα μέσα για να το πολεμήσει. Δεν έχω συναντήσει ποτέ κομπλεξικό άνθρωπο να παραδέχεται τα λάθη του, τις αδυναμίες του, τα ελαττώματά του, μπροστά σε άλλους. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε την αληθινή νοοτροπία των ανθρώπων που μας περιβάλλουν, οι οποίοι στην πλειονότητα τους είναι επιθετικοί, κακότροποι και με το παραμικρό δεν διστάζουν να προσβάλλουν, να ειρωνευτούν και να κακολογήσουν τους άλλους. Ατιμο σύνδρομο κατωτερότητας...

“Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο απ’ ό,τι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο” έχει πεί ένας Αγγλος φιλόσοφος.

Και επειδή αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε τούτο τον τόπο, θα αρκεστώ σε μια φράση που διάβασα η οποία καταδεικνύει την ποιότητα μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας.

“Κάθε φορά που ένας φίλος μου έχει μια επιτυχία, κάτι μέσα μου πεθαίνει”.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

"Ουκ εστιν έως ενός";

  

Ὅταν πρὶν ἀπὸ κάποιους μῆνες, ἔγραψα τὴν "ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΟΔΥΡΟΜΕΝΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ", ἔσπευσαν πολλοί, ἄλλοι νὰ μὲ συγχαροῦν, - τοὺς ὁποίους εὐχαρίστησα καὶ εὐχαριστῶ - ἄλλοι νὰ μοῦ τονίσουν τὸ "ἐπικίνδυνον τοῦ ἀτοπήματος" καὶ ἄλλοι νὰ μὲ ἐπιπλήξουν καὶ νὰ μὲ ἀπειλήσουν. Σ' αὐτοὺς τοὺς τελευταίους, ἀπάντησα πρῶτον μέν, μὲ τὴν περιφρόνησή μου καὶ δεύτερον, μὲ τὸ νὰ κρατῶ τὴν συγκεκριμμένη ἐπιστολή μου, ἐπὶ δέκα καὶ πλέον ἡμέρες σὲ "πρῶτο πλᾶνο", στὴν ἡλεκτρονική μου σελίδα καὶ νὰ ὑπάρχῃ ἀκόμη μέχρι σήμερα, σὲ περίοπτη θέση καὶ νὰ μπορῇ ὁ καθένας νὰ τὴν "ἀνοίξῃ". Τὶς ἀπειλές τους - τοὺς τὸ εἶπα ἄλλωστε καὶ τοὺς τὸ ἐπαναλαμβάνω, νὰ πᾶνε νὰ τὶς κάνουν ὅπουδήποτε ἀλλοῦ καὶ ὄχι σὲ μένα. Ἂν θίγονται ἀπὸ τὸ περιεχόμενο, ... ὑπάρχει καὶ εἰσαγγελέας! Δὲν πρόκειται νὰ δεχτῶ ἐκ νέου, ὑποδείξεις καὶ παρατηρήσεις καὶ τοὺς τὸ ἐπαναλαμβάνω, ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΖΩ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ καὶ ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ καὶ δὲν πρόκειται ποτὲ καὶ κανείς, νὰ μοῦ ... ὑπαγορεύῃ τὸ τί θὰ λέγω, τὸ τί θὰ γράφω καὶ κυρίως τὸ τί θὰ σκέφτομαι. Ἂς μὴν σπεύσουν ... λοιπόν!

Πόσα κακὰ καὶ φοβερὰ δὲν συνέβησαν τὶς τελευταῖες ἡμέρες!

1. Ἡ σαρκικὴ διαστροφή, "σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο"! Διαφημίστηκε, μάλιστα, μέσα ἀπὸ ὅλα τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, μὲ κάθε βρωμερὴ καὶ σιχαμερὴ λεπτομέρεια! Τὰ περισσότερα πολιτικὰ κόμματα καὶ δὴ τὰ πρωτεύοντα στὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο, ἀκόμη δὲ χειρότερα, ἐκεῖνα ποὺ ἀνέκαθεν ἀνῆκαν στὰ λεγόμενα "συντηρητικά", συμπορεύτηκαν καὶ στήριξαν ὅλη αὐτὴ τὴν ἐμετικὴ ἐκδήλωση. Ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ Ἀστυνομία, ποὺ καλεῖται νὰ ἐπιβάλῃ τὸν νόμο καὶ τὴν τάξη καὶ ποὺ πρὶν απὸ κάποια χρόνια ἐθεωρεῖτο "προπύργιον" ἠθικῆς καὶ ἀξιοπρέπειας, στάθηκε μὲ συγκεκριμμένο ἐκπρόσωπό της, ἀρωγὸς στὶς προκλητικὲς - ἂν μή τι ἄλλο - αὐτὲς ἐκδηλώσεις. Ἤθελα, σὰν Ἕλληνας πολίτης, πρῶτον μὲν νὰ δηλώσω χωρὶς περιστροφές, ὅτι ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΘΕΜΙΑΣ! Ἀπαιτῶ ὅμως, νὰ μὲ σέβονται καὶ αὐτοὶ καὶ νὰ πειθαρχοῦν, ἂν μή τι ἄλλο στὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους τῆς πολιτείας καὶ τοῦ Κράτους. Δεύτερον, θὰ ἤθελα νὰ κάνω κάποια ἐρωτήματα σὲ ὅποιον ἀρμόδιο - ἂν ὑπάρχῃ - καὶ φυσικὰ θὰ ἤθελα καὶ νὰ μοῦ ἀπαντήσῃ. Φοβοῦμαι, μᾶλλον, ὅτι δὲν θὰ πάρω ἀπάντηση ἀλλὰ ἂς εἶναι ... Ἀπὸ πότε ἄλλαξαν οἱ νόμοι καὶ δὲν τὸ ξέρουμε; Ἀπὸ πότε ἐπιτρέπεται στὸν καθένα νὰ κυκλοφορῇ ὁλόγυμνος; Ἀπὸ πότε κατηργήθη ὁ νόμος "περὶ δημοσίας αἰδοῦς"; Πότε ἄλλοτε συνέβη νὰ συνέρχονται ("σμίγουν") δημόσια στοὺς δρόμους, ἀκόμη καὶ ἄνδρες μὲ γυναῖκες, ποὺ μέχρι πρό τινος ἐθεωρεῖτο ἡ φυσιολογικὴ σχέση, καὶ νὰ μὴν συλληφθοῦν ἐπὶ παραβάσει τοῦ ὡς ἄνω νόμου; Πότε φθάσαμε σ' αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο, οὕτως ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχῃ ἡ στοιχειώδης προστασία καὶ αὐτῶν τῶν ἀνηλίκων παιδιῶν; Ἂν ξεπέσαμε σ' αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο, τότε τί ὠφελοῦν τὰ προειδοποιητικὰ σύμβολα (ρόμβος, κύκλος, τρίγωνο, τετράγωνο καὶ ὁ "χιαστί" σταυρὸς) τὰ ὁποῖα ὑποχρεοῦνται νὰ θέτουν τὰ κανάλια σὲ κάθε ἀνάρτησή τους, δῆθεν γιὰ τὴν προστασία τῶν ἀνηλίκων; Δὲν μιλῶ "ξεκάρφωτα", ἀλλὰ μὲ βάση τὶς φωτογραφίες ποὺ κυκλοφόρησαν καὶ κυκλοφοροῦν στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Πότε, ἀκόμη καὶ σὲ καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις - ποὺ ὑπάρχει μιὰ κάποια ἀνοχή, - παρουσιάσθηκαν παρόμοιες εἰκόνες; Δὲν θὰ φτύσω ποτὲ κανέναν καὶ οὔτε θὰ ὑβρίσω καὶ οὔτε θὰ προβῶ ποτέ, στὴν ὅποιαδήποτε ἐνέργεια ποὺ νὰ ὑποτιμᾷ τὸν κάθε ἕναν. Ἐγὼ ὅμως δὲν ἔχω κανένα δικαίωμα; Δὲν μὲ ὑπερασπίζεται κανένας νόμος;

2. Ἡ Πατρίδα μου "κουτσουρέφτηκε"! Οὔτε κἂν σκέφτηκαν κάποιοι, ὅτι ὁ λαὸς ἔχει ἄποψη καὶ ὅτι τὴν ἐξέφρασε κατ' ἐπανάληψιν! Αὐτοὶ ποὺ ἐξελέγησαν ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ ἐνεργοῦν κατ' ἐντολήν του, γιατὶ δὲν τὸν ρώτησαν; Γιατὶ δὲν σεβάστηκαν τὰ συλλαλητήριά του; Μόλις πρὶν ἀπὸ λίγο εἶδα στὸ "ἴντερνετ" τὸν Πρωθυπουργὸ νὰ δηλώνῃ ἀνερυθρίαστα, ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ρωτήσουμε τὸ λαὸ γι' αὐτὲς τὶς κινήσεις μας!!! Τότε ποιοὺς ρωτοῦν καὶ ἀπὸ ποιοὺς παίρνουν "κατευθύνσεις"; Ἢ μᾶλλον νὰ τοὺς ρωτήσω: Δὲν εἶναι Ἕλληνες; Δὲν ντρέπονται τὸ ἴδιο τὸ αἷμα ποὺ κυλλάει στὶς φλέβες τους; Δὲν γνωρίζουν τὴν Ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ τὶς θυσίες ποὺ ἔγιναν γι' αὐτὸν τὸν ἱερὸ τόπο; Δὲν ἔχουν γεννηθεῖ πολλοὶ ἀπὸ 'δαύτους σὲ Μακεδονικὲς πόλεις; Πῶς θὰ σταθοῦν μπροστὰ στοὺς Θεσσαλονικεῖς καὶ στοὺς Βερροιεῖς καὶ τοὺς Κοζανεῖς καὶ σὲ ὅλους γενικὰ τοὺς Μακεδόνες, νὰ τοὺς μιλήσουν καὶ νὰ ζητήσουν τὴν ψῆφο τους; Τόσο πολὺ λοιπὸν τοὺς "κρατοῦν" οἱ παχυλοὶ μισθοί τους; Ὅλα, γιὰ τὰ καταραμένα ἀργύρια τῆς προδοσίας; Δὲν ἔχουν "ἱερὸ καὶ ὅσιο"; Ἐντεταλμένοι εἶναι; Τί πλέον νὰ περιμένωμε ἀπ' αὐτούς; Ἂς μᾶς τὸ 'ποῦν! Γνωρίζαμε καὶ τὸ εἴδαμε στὴν πράξη, ὅτι γι' αὐτοὺς τοὺς μισθούς ... δὲν ὑπάρχουν πλέον ἰδεολογίες! Ὁ "δεξιὸς" γίνεται "ἀριστερὸς" καὶ τοὔμπαλιν! Δὲν ἤθελα, ὅμως, ποτὲ νὰ πιστέψω, ὅτι θὰ εἶχαν τὴν θρασύτητα καὶ τὴν χυδαιότητα νὰ ἀνταλλάσσουν μὲ τὰ χρήματα καὶ τὶς δωροδοκίες, ἀκόμα καὶ τὴν ἴδια τους τὴν Πατρίδα.

3. Ὁ Πρωθυπουργὸς καὶ οἱ Ὑπουργοί, ἀλλὰ καὶ ὁ ὅποιοσδήποτε βουλευτὴς ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων, "ἡ φωνή του ἀκούγεται", ἔχει ἆραγε τὸ δικαίωμα νὰ ὁμιλῇ μὲ προσβλητικὸ καὶ ὑποτιμητικὸ τρόπο γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας; Τώρα ξαφνικὰ θυμήθηκαν, ὅτι ἡ Μακεδονία δὲν εἶναι Ἑλληνικὸς χῶρος; Τώρα "ξημερώθηκαν" καὶ τώρα τοὺς "ἔφεξε", ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες - ἄκουσον, ἄκουσον! - εἴμαστε "καταληψίες" ξένου χώρου; Γιατί δὲν μᾶς τὰ ἔλεγαν στὶς προεκλογικές τους ὁμιλίες, ἀλλὰ ἀντίθετα, τότε, μᾶς παρουσιάζονταν, ὡς ἄκρατοι ἐθνικιστές; Ποιοί νομίζουν ὅτι εἶναι καὶ πόση ἐξουσία θεωροῦν ὅτι διαθέτουν; Νομίζουν ὅτι ἔπεισαν τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ καὶ ὅτι μὲ δυὸ λόγια ψεύτικα ("μποῦρδες") ἢ μὲ κάποιες "κοκορομαχίες" στὴ Βουλή, ὁ λαὸς "ξέχασε" τὴν καταγωγή του;  Νομίζουν, ἀκόμη, ὅτι μὲ ἀπειλὲς θὰ κλείσουν τὰ στόματα τῶν ἀντιφρονούντων καὶ θὰ ἐπιβάλουν τὶς ἄθλιες ἐπιθυμίες τους; Ἔχουν σὰν "πιπίλα" καὶ μᾶς τρομάζουν καὶ μᾶς θυμίζουν κάθε τόσο, τὴν "χούντα" καὶ τοὺς "φασίστες" τῆς δικτατορίας! Ἂς μάθουν ὅμως ὅτι, εἰδικὰ ἐμεῖς ποὺ ζήσαμε καὶ τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες, μυριάκις θὰ τὶς προτιμούσαμε, σὲ σύγκριση μὲ τὴν τρομοκρατία καὶ πραγματικὴ χούντα ποὺ περνοῦμε σήμερα. Πότε κυβέρνησαν μὲ τόση ἀναίδεια ξένοι καὶ βέβηλοι τὴν Ἁγία μας Πατρίδα, ὅπως τὴν κυβερνοῦν σήμερα οἱ τόσοι καὶ τόσοι Γερμανοὶ καὶ ἄλλοι καὶ μᾶς "κουνοῦν τὸ δάχτυλο"; Εἴχαμε ποτὲ τόση "ξενοκρατία" σὰν αὐτὴ ποὺ ἔχουμε σήμερα καὶ ποὺ θὰ πρέπει νὰ μᾶς δώσουν τὴν ἄδεια ἀκόμα καὶ νὰ "βήξουμε"; Πόση ἀκόμα ἐθνικὴ ὑποτέλεια;

4. Κύριε Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας, τίνος κράτους προΐστασθε; Τοὺς διαβάζετε τοὺς νόμους ποὺ ὑπογράφετε ἢ ἐμπιστεύεσθε ἁπλᾶ τὴ Βουλή; Θεωρεῖτε ὅτι δὲν ἔχετε εὐθύνη διὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν; Εἴχαμε τὴν αἴσθηση, ὅταν σᾶς ἐξέλεξε ἡ Βουλή, ἢ ἴσως κάποιοι διέρρευσαν τεχνηέντως κάτι τέτοιο, ὅτι εἴσαστε ἄνθρωπος μὲ ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες! Ἴσως ἀπὸ αὐτὴ τὴ φημολογία κάποιοι παρεσύρθησαν νὰ σᾶς ἀπονέμουν μετάλια καὶ μεγαλόσταυρους σὲ ἐπίσημες δοξολογίες καὶ τελετές. Σᾶς ρωτῶ λοιπόν, ἐγὼ ὁ εὐτελὴς καὶ μικρός: Μὲ τέτοιες ὑπογραφὲς τιμᾶτε τὴν ἐκτίμηση καὶ τὸν σεβασμὸ ποὺ σᾶς περιποιούμεθα; Θὰ ἦταν τόσο "ὀδυνηρὸ" γιὰ Σᾶς νὰ δώσετε στὸν εὐσεβῆ Ἑλληνικὸ λαό, τὴν χαρὰ νὰ νιώσῃ, ὅτι ὁ Ὑπέρτατος Ἄρχων αὐτῆς τῆς χώρας, στέκει ὑπερασπιστὴς τῶν ἠθικῶν καὶ Ἐθνικῶν μας ἠθῶν καὶ παραδόσεων; Δὲν γνωρίζω ἂν καὶ κατὰ πόσον, καὶ ἐσεῖς ἀλλὰ καὶ ὅλοι "οἱ τῇ Βουλῇ ὑπηρετοῦντες", χρησιμοποιεῖτε τὸ λεγόμενον ἡλεκτρονικὸν Διαδίκτυον καὶ ἂν θέλετε νὰ βλέπετε τὴν ἐκτίμησιν ποὺ τρέφει γιὰ Σᾶς ὁ Ἕλλην πολίτης! Σᾶς βεβαιῶ, ὅτι πιὸ πρόστυχες φράσεις καὶ εἰκόνες δὲν ἔχω 'δεῖ, ἐναντίον τοῦ οἵουδήποτε! Θὰ μοῦ πεῖτε βέβαια, ὅτι ὑπάρχουν καὶ 'κεῖνοι ποὺ σᾶς "ἐξυμνοῦν" καὶ σᾶς ἐπαινοῦν! Ἐγὼ στὴ θέση σας, δὲν θὰ χαιρόμουν γιὰ τέτοιου εἴδους ἐπαίνους καὶ κολακεῖες! Ἂν κάποιοι θεωροῦν "τιμή τους" νὰ σᾶς προσφωνοῦν καὶ νὰ σᾶς "κρεμᾶνε στολίδια" ποὺ δὲν σᾶς ... πᾶνε, ρωτεῖστε, πρῶτα τὸ Θεό, ποὺ λέτε πῶς πιστεύετε, (πόσες φορές, ἀλήθεια, σᾶς ἀκούσαμε καὶ σᾶς εἴδαμε νὰ ἐκφωνῇτε τὸ "Σύμβολον τῆς Πίστεως" καὶ τὸ "Πᾶτερ ἡμῶν" ἀπὸ τὸν Μητροπολιτικὸ καὶ ἄλλους ναοὺς ἀνὰ τὴν χώραν;) ἀλλὰ καὶ τὸν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ λαό, ἐν ὀνόματι τοῦ ὁποίου ἀποφασίζετε καὶ ὑπογράφετε, ἂν σᾶς ταιριάζουν αὐτοὶ οἱ ἔπαινοι.

5. Ἐπίσκοποι καὶ Μητροπολίτες καὶ Ποιμένες! Τί εἴπω καὶ τί λαλήσω! Μὴν βάζετε ἐγκαθέτους νὰ μὲ "μαλώνουν", γιατὶ θυμώνω καὶ ἀγριεύω! Δὲν "πουλάω μαγκιὲς καὶ νταηλίκια" καὶ οὔτε προσπαθῶ νὰ ἐντυπωσιάσω μὲ τὴν ἀμετροέπειά μου καὶ ἀσέβειά μου πρὸς τὴν Ἀρχιερωσύνη σας. Ναί, ὑπῆρξαν καὶ ὑπάρχουν κάποιοι ἀπὸ Σᾶς - καὶ μὴν ἀρχίσουν μερικοὶ νὰ μοῦ θυμίζουν τὶς δημόσιες διαμαρτυρίες καὶ παρεμβάσεις τους! ΤΙΣ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΘΑΙΝΩ! - ποὺ "ξιφούλκησαν καὶ ξιφουλκοῦν" καὶ ὕψωσαν καὶ ὑψώνουν τὴν κραυγὴν τῆς διαμαρτυρίας τους! Φτάνει, ὅμως, αὐτό;;; "Ἐγὼ δὲ εἰμὶ σκώληξ καὶ οὒκ ἄνθρωπος, ὄνειδος ἀνθρώπων καὶ ἐξουδένημα λαοῦ", διὰ νὰ χρησιμοποιήσω τοὺς προφητικοὺς λόγους καὶ "δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ φιλήσω τὰ πόδια σας", κατὰ τὸν Ἅγιον Κοσμᾶν τὸν Αἰτωλόν. Τολμῶ, ὅμως, νὰ σᾶς θυμίσω τὰ παραδείγματα Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀρκέσθηκαν σὲ λόγους καὶ κραυγὲς διαμαρτυρίας, ἀλλὰ ἀφόρισαν καὶ ἀνεθεμάτισαν καὶ ἀπηγόρευσαν τὴν εἴσοδο στοὺς ἱεροὺς Ναούς, κάθε βέβηλου καὶ βλασφήμου καὶ κάθε ἀνόμου καὶ παρανομοῦντος. Βεβαίως, "ἔπεσαν ἀπὸ τοὺς "Θρόνους" τους, ἀλλὰ ἐνεθρονίσθησαν, πρῶτον στὶς καρδιὲς τῶν χριστιανῶν καὶ ἐν συνεχείᾳ παρεδρεύουν τῷ Θρόνῳ τῆς Θεότητος. Νὰ ὑπενθυμίσω στὴν Παναγιότητα καὶ μακαριότητα καὶ σεβασμιότητά Σας, τὸν μέγαν ἐν Πατριάρχαις καὶ Οἰκουμενικὸν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον, ὅταν, ὄχι διὰ δογματικοὺς λόγους, οὔτε διὰ σαρκικὰς παρεκτροπὰς τῶν Ἀνακτόρων, ἀλλὰ γιὰ "τὸ ἀμπέλι μιᾶς χήρας" τὸ ὁποῖον οἰκειοποιήθηκε τότε ἡ Αὐτοκράτειρα Εὐδοξία, κήρυξε κυριολεκτικῶς τὸ πόλεμον κατὰ τῶν Αὐτοκρατόρων καὶ τῆς ἔκλεισε "κατάμουτρα" τὴν πόρτα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν αὐτὴ προσπάθησε νὰ εἰσέλθῃ καὶ νὰ παραστῇ - ὅπως νόμιζε, ἐν πάσῃ τιμῇ καὶ δόξῃ! Νὰ προσπαθήσω, ὁμοίως, νὰ θυμίσω τὰ παραδείγματα ἑνὸς "Ἀμβροσίου Μεδιολάνων" ἢ ἑνὸς "Μεγάλου Βασιλείου" ὅταν αὐτοὶ ἐστάθησαν μὲ τὸ "κεφάλι ψηλά", μπροστὰ σὲ Αὐτοκράτορες καὶ Βασιλεῖς; "Ἐπιλήψει με", ὅμως, "διηγούμενον, ὁ χρόνος"! Γιατί, ἆραγε, φοβεῖσθε καὶ κάποιες περαιτέρω ἐνέργειες ἐναντίον ὅλων αὐτῶν ποὺ δὲν φοβοῦνται καὶ δὲν ὑπολογίζουν τίποτα; Γιατὶ πρέπει ὅπωσδήποτε νὰ τοὺς βλέπουμε τιμωμένους καὶ "προσφωνουμένους" καὶ μάλιστα μὲ "κοσμητικὰ" ποὺ οὔτε τοὺς ταιριάζουν ἀλλὰ ἴσως, ποὺ οὔτε καὶ οἱ ἴδιοι θὰ ἤθελαν; Γιὰ ποιοὺς "φυλᾶτε" τοὺς ἀφορισμοὺς καὶ τὰ ἀναθέματα; Γιὰ 'κείνους, ἴσως, ποὺ δὲν ἔμαθαν νὰ σκύβουν τὸ κεφάλι; Καὶ ἂν γι' αὐτοὺς ἰσχύουν τέτοιες ποινές, τί ποινὲς θὰ ἔπρεπε νὰ ἰσχύουν γιὰ ὅλους ἐκείνους τοὺς πρωταίτιους ὅλων αὐτῶν τῶν ἠθικῶν ἐγκλημάτων καὶ ἀνομημάτων;

6. Ὀρθόδοξε Ἑλληνικὲ λαέ! Δῶσε μου μιὰ "ντουντούκα" - ὅπως θἄλεγε ὁ ἀείμνηστος προφήτης τῶν ἡμερῶν μας, π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης - νὰ ἀνέβω στὸ ψηλότερο βουνὸ τῆς Ἑλλάδος καὶ νὰ σοῦ 'πῶ κάποιες ἀλήθειες. Ναί, μιλάω σὲ σένα ποὺ ὑποφέρεις καὶ ὀδυνᾶσαι γιὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν στὸν ταλαίπωρο τόπο μας. Ἀπευθύνομαι σὲ σένα ποὺ ... ΦΤΑΙΣ, γιὰ ὅλα αὐτά! Φταῖς, καὶ μὴν ἐκπλήττεσαι γι' αὐτό, διότι ἂν αὐτοὶ ποὺ μᾶς κυβερνοῦν, βρίσκονται ἐκεῖ ποὺ βρίσκονται ... ἐσὺ τοὺς ἔβαλες! Ἂν γίνονται, ὅσα γίνονται, ἔρχονται ὡς ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς μας ἀποστασίας καὶ νωθρότητος ἀλλὰ καὶ ἀνοχῆς εἰς τὴν ἀπερίγραπτον αὐτὴν κατάπτωσιν. Ἂν εἴμαστε ὄντως οἱ "ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ" καὶ ξέραμε νὰ προσευχώμαστε καὶ νὰ παρακαλοῦμε, ὁ Κύριος πρὶν κἂν τοῦ τὸ ζητήσωμεν, θὰ μᾶς εἶχε δώσῃ ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα θρηνοῦμε καὶ ὑποφέρουμε σήμερα! Ἀκόμα καὶ τώρα, "σηκώσου ἀπάνω", ὅπως θἄλεγε ὁ "γέρος τοῦ Μωριὰ" καὶ ἀντίδρασε καὶ δεῖξε τὸ ἀνάστημά σου. Δὲν εἶσαι μικρός ... Εἶσαι τεράστιος καὶ νὰ ξέρης ὅτι σὲ ... ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ! "Ξύπνα κακόμοιρε ραγιά", ὅπως λέει καὶ τὸ τραγούδι, γιατὶ νομίσανε ὅτι ... κοιμᾶσαι! Νὰ ξυπνήσουμε γιατὶ πολύ ἀέρα τοὺς δώσαμε!

                                                                                                                                                                                                                                                                                          ΑΡΧΙΜ. ΤΙΜΟΘΕΟΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

Τα χάλια μας...!!

Ο διάδοχος του Αγίου Παϊσίου - Γέροντας Ευθύμιος

Mια μορφή της Ορθοδοξίας που εκπέμπει αγιότητα. Ένας σύγχρονος ασκητής, που ζει ταπεινά και λιτά μέσα στο δάσος της Καψάλας στο Άγιον Όρος. Εκεί όπου βλέπει μόνο ο Θεός! Συναντάμε τον θεόπνευστο γέροντα Ευθύμιο, τον διάδοχο του πατέρα Παϊσίου, όπως συνηθίζεται να τον αποκαλούν εκατοντάδες προσκυνητές που τον επισκέπτονται καθημερινά.

Βεβαίως, εκείνος σε καμία περίπτωση δεν δέχεται αυτόν τον ρόλο. «Είμαι αμαρτωλός και ανάξιος», λέει συνεχώς στον κόσμο που καταφθάνει μέσα από ένα αυτοσχέδιο μονοπάτι στο απόκρημνο κελί του. Εκεί όπου ζει με τρεις ακόμα νεότερους μοναχούς που τον διακονούν.

Γαλήνια μορφή, πράος και χαρισματoύχος. Η απόλυτη ηρεμία των κινήσεων και της φωνής του με άφησε συγκλονισμένο. Αυτός είναι ο γέροντας Ευθύμιος ο Αγιορείτης. Ζει σε ένα λιτό κελί κάτω από τις Καρυές, την Καψάλα, με πέντε ακόμα μοναχούς. Η φήμη του, αν και μόλις πενήντα χρόνων, έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Καθημερινά, δέχεται δεκάδες προσκυνητές από κάθε γωνιά του πλανήτη, για να πάρουν την ευχή του και να βρουν λύση στα προβλήματά τους. Να ακούσουν τον λόγο του, να ξαποστάσουν από το λιοπύρι της ζωής και τις τόσες τρικυμίες της. Αναζητώντας ένα ήσυχο λιμάνι…

Κάποιοι από αυτούς ήμασταν κι εμείς, που πριν από είκοσι περίπου μέρες είδαμε τον ξακουστό γέροντα στο ταπεινό κελί του. Στην παρέα ήταν και δύο πρώην βουλευτές, που είχαν, σημειωτέον, ψηφίσει τα Μνημόνια… «Νίκο, σου είπα να μην το κάνεις αυτό», είπε στον έναν από αυτούς, που είχε ξαναπάει και είχε ξαναδεί τον γέροντα.

«Να ξέρετε κάτι, παιδιά μου: η οικονομική αυτή κρίση θα κάνει καλό στην Ελλάδα. Θα το δείτε σε λίγο καιρό, μία μπόρα είναι και θα περάσει. Είναι μία ευκαιρία να ενισχύσουμε την πίστη στον τριαδικό Θεό μας», εξήγησε ο ταπεινός γέροντας.

«Γέροντα, εδώ που φθάσαμε, η Ελλάδα είναι εύκολο να σωθεί;», τον ρώτησα. «Η Ελλάδα και θα σωθεί και σύντομα θα σταθεί στα πόδια της», μου είπε και συμπλήρωσε: «Να προσέχετε εσείς οι δημοσιογράφοι τι γράφετε».

Χωρίς να γνωρίζει την ιδιότητά μου, ούτε καν το όνομά μου, αναφέρθηκε στο γράψιμο… Τον ρώτησα: «Έγραψα κάτι που δεν έπρεπε;» και χαμογελαστά απάντησε: «Είπα γενικότερα να προσέχεις, διότι οι παγίδες στη δημοσιογραφία είναι πολλές…». Η συζήτηση συνεχίστηκε με πνευματικά θέματα, αλλά και με ό,τι αφορά την Ελλάδα. Έδειχνε να πονάει ιδιαίτερα αυτόν τον τόπο, όπως άλλωστε και ο πνευματικός του καθοδηγητής, πατέρας Παΐσιος. Του ζήτησα να μου δώσει ευλογία για να τον φωτογραφήσω, αλλά αρνήθηκε, λέγοντας: «Όχι, παιδί μου…».

«Να ζείτε απλά, χωρίς ανέσεις και επιθυμίες για πολλά στη ζωή σας, να εκκλησιάζεστε τακτικά και να εξομολογείστε, να προσεύχεστε με πίστη και ταπείνωση, με αγάπη για τους συνανθρώπους μας και τον Χριστό μας και τότε ο Παντοδύναμος θα σας χτυπήσει την πόρτα», κατέληξε ο θεόπνευστος γέροντας.

Ο Γέρων Ευθύμιος της Καψάλας γράφει για την αγία μορφή του γέροντα Ευσεβίου Γιαννακάκη

Ο ιερεύς π. Παναγιώτης Τ., ο οποίος διετέλεσε και καθηγητής στην Αθωνιάδα Σχολή, σε ομιλία του στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, είχε πει μεταξύ άλλων: «Γνωρίζω πολλούς Αγιορείτας, φτασμένους στην αρετή ανθρώπους, που το όνομα και μόνο του γέροντα ακούνε και κάνουν τον σταυρό τους. Μιλούν με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν και τον έχουν άγιο. Θα αναφέρω δύο περιστατικά, άγνωστα στους πολλούς, τα οποία γνωρίζω ο ίδιος από πρώτο χέρι: Κάποιος συμφοιτητής μου ήθελε να γίνει μοναχός. Εσκέπτετο να μεταβεί στο Άγιον Όρος… Τους χρόνους των σπουδών του, ιδίως τους δύο τελευταίους, είχε αυτόν τον προβληματισμό μέσα του. Ένα απόγευμα, το εκμυστηρεύθηκε στον π. Ευσέβιο, αν και δεν ήταν πνευματικό του τέκνο, και εκείνος παραδόξως τον απέτρεψε. Του είπε: “Δεν κάνεις, παιδί μου, για μοναχός”. Το αψήφησε, δεν το έλαβε υπόψη του. Πήγε στη μονή … (μεγάλη κοινοβιακή μονή του Αγίου Όρους), έβαλε μετάνοια στον γέροντα και παρέμεινε δόκιμος. Κάτι δεν πήγαινε καλά και αυτό ήταν η αιτία να μην προχωρήσει ο γέροντας στην κουρά του. Ένα καλοκαίρι που έτυχε να είμαι κι εγώ στη μονή, ο δόκιμος ανέφερε στον ηγούμενο αυτό που του είχε πει ο π. Ευσέβιος. Και εκείνος του είπε: “Δεν μου το έλεγες από την αρχή, παιδάκι μου, ότι ο π. Ευσέβιος σου είπε έτσι; Γιατί και εσύ να βασανίζεσαι κι εμάς να ταλαιπωρείς; Το έβλεπα κι εγώ ότι δεν κάνεις. Είχε δίκιο ο π. Ευσέβιος”. Μία φορά μόνο είχε δει τον συμφοιτητή μου ο διακριτικός γέροντας π. Ευσέβιος και με το χάρισμα της διοράσεως, που το έκρυβε μέσα του με πολλή επιμέλεια, του έδωσε τη σωστή κατεύθυνση. Ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης π. Γ.Κ., πριν φύγει για την επαρχία, όπου θα άνοιγε μοναστήρι, πέρασε από το Ιπποκράτειο, να πάρει την ευχή του π. Ευσεβίου.

– Φεύγω, πάτερ Ευσέβιε, για την … (και ανέφερε το όνομα της πόλεως).

– Για το Άγιο Όρος.

– Για την …, επανέλαβε εκείνος, νομίζοντας ότι ο γέροντας δεν είχε ακούσει καλά.

– Για το Άγιο Όρος, είπε πάλι ο γέροντας.

Δεν στάθηκε τότε στον λόγο του π. Ευσεβίου ο π. Γ. Πήγε, βέβαια, στον τόπο που είχε προγραμματίσει. Όταν όμως η Θεία Πρόνοια τον οδήγησε τελικά στο Άγιο Όρος, για να ανακαινίσει και να επανδρώσει μεγάλη κοινοβιακή μονή, τότε αξιολόγησε τη ρήση του προορατικού γέροντα…».

Αρκετοί Αγιορείτες, οι οποίοι στα φοιτητικά τους χρόνια είχαν πνευματικό τον π. Ευσέβιο, και άλλοι που μαθήτευσαν κοντά του μιλούν σήμερα με πολλή ευγνωμοσύνη και αγάπη για εκείνον. Ένας απ’ αυτούς, ο π. Ευθύμιος, ιερομόναχος στην Καλύβη της Αναστάσεως, γράφει: «Τον π. Ευσέβιο γνώρισα το έτος 1974, όταν πρωτοπήγα στην Αθήνα για εισαγωγικές εξετάσεις. Στη συνέχεια, ως φοιτητής, εκκλησιαζόμουν στον Άγιο Λουκά του Ιπποκράτειου και εξομολογούμην σε εκείνον, όσον καιρό ήμουν στην Αθήνα. Αποτελούσα μέλος μιας μικρής συνάξεως με ιεροσπουδαστές της Ροζαρίου και θεολόγους φοιτητές. Τακτικά μας συγκέντρωνε ο γέροντας και μας βοηθούσε πνευματικά με την πείρα του και τη διάκρισή του. Ήταν η λατρευτική ζωή του παρεκκλησίου όαση πνευματική και ο σεβαστός π. Ευσέβιος φύλακας άγγελος στα δύσκολα φοιτητικά χρόνια. Αισθανόμουν έναν αυθόρμητο σεβασμό και εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του. Η μειλίχια και ήρεμη μορφή του μετέδιδε παρηγοριά και αισιοδοξία. Η απλότητά του βοηθούσε να τον πλησιάσεις και να ανοίξεις την καρδιά σου. Η ιεροπρέπειά του ενέπνεε ευλάβεια. Η πνευματική του ζωή ήταν κρυφή, δεν μιλούσε για τους αγώνες του. Άνετα εν τούτοις διεφαίνετο ή ασκητικότητά του, η αυταπάρνησή του και η αφοσίωσή του στο καθήκον του.

Τον γνωρίσαμε ως ευλαβέστατο Λειτουργό και άριστο Πνευματικό. Τον βλέπαμε, παρ’ όλη την ηλικία του, να αναλώνει τον χρόνο του, τις δυνάμεις του, τον εαυτό του ολόκληρο στη διακονία των αγαπημένων του ασθενών. Έπαιρνε τη λύπη τους και τους μετέδιδε ελπίδα. Είχε το χάρισμα της παρακλήσεως. Οι προσευχές του βοηθούσαν πολλούς με τρόπο θαυματουργικό να βρουν την υγεία της ψυχής με την εξομολόγηση και κατόπιν του σώματος. Νύκτωνε στο εξομολογητήριό του και όρθριζε στη δοξολογία του Θεού. Οργάνωνε κατηχητικά, φιλανθρωπίες, έκανε ιδρύματα και πάρα πολλές κρυφές ελεημοσύνες. Μια φορά, παραμονή εορτών, είχε ετοιμάσει φακέλους με χρήματα για πρόσωπα που είχαν ανάγκη. Κάποιος άνοιξε το ντουλαπάκι του Ιερού και πήρε τα χρήματα. Ο Γέροντας ήρεμα το αντιμετώπισε και, όταν του προτείναμε να το αναφέρει στην Αστυνομία, δεν συμφώνησε. Μόνο ηύχετο για να μετανοήσει ο κλέπτης… Πολύ ωφελήθηκα κοντά του και πολλά με δίδαξε. Αλλά κυρίως δύο χαρακτηριστικά του μ’ εντυπωσίαζαν περισσότερο. Το πρώτο ήταν η προσπάθειά του να ζει και να εργάζεται αφανώς, διότι ήταν πολύ ταπεινός… Όπως η ζωή του ήταν μυστική, έτσι και το έργο του δεν ήθελε να φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων. Αυτό είναι τεκμήριο γνησιότητος. Ό,τι έκανε το έκανε για τον Θεό και την εικόνα Του, τον άνθρωπο.

Ομολογούσε και πίστευε ότι όλα οφείλονται στη χάρη του Θεού. Ο ίδιος δεν είχε λογισμούς ότι κάνει κάτι αξιόλογο. Δεν είχε επιδιώξεις για προαγωγές και αξιώματα, ούτε για επισκοπικούς θρόνους. Αυτά δεν τον συγκινούσαν, αν και του άξιζαν. Προτιμούσε να εργάζεται στο έργο του Θεού, θαμμένος στο μικρότατο γραφειάκι του, κάτω από το Ιερό της εκκλησίας, και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αλλά ο πνευματικός του πλούτος και η Χάρη του ήταν αδύνατον να κρυφθούν, γι’ αυτό και οι άνθρωποι έτρεχαν κοντά του. Εύρισκαν έναν στοργικό πατέρα και έναν πνευματικό οδηγό.

Το δεύτερο που με εντυπωσίαζε στον γέροντα ήταν η ειλικρινής Αγάπη του για τον μοναχισμό. Έζησε ο ίδιος ως μοναχός στη Λαύρα των Καλαβρύτων με υπακοή, ξενιτειά και προσευχή σε χρόνια πολύ δύσκολα. Στο Ιπποκράτειο διέμεινε σ’ ένα πολύ μικρό κελάκι, στον τελευταίο όροφο, δίπλα στους ασθενείς. Εκεί “ως στρουθίον μονάζον επί δώματος” (Ψαλμ. ρα’, 8) ζούσε ασκητικά, απλά και πτωχικά. Ανεδείχθη κτίτωρ δύο γυναικείων μονών και εβοήθησε πολλούς νέους ν’ ακολουθήσουν την Αγγελική ζωή των μοναχών, όπως και την αναξιότητά μου. Κάθε χρόνο επεσκέπτετο το Άγιο Όρος. Ουδέποτε διέκοψε τις σχέσεις του με το μοναστήρι της μετάνοιάς του και τον ηγούμενο παραδελφό του, π. Άνθιμο.

Ενίοτε μ’ έπαιρνε μαζί του στη Λαύρα των Καλαβρύτων για την αγρυπνία του Αγίου Αλεξίου, καθώς και στο Μοναστήρι του των Εισοδίων στον Ωρωπό. Ήρθε και με επισκέφθηκε στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων Αεροπορίας στην Τρίπολη και εκεί, καθήμενοι μόνοι μας στην αίθουσα του επισκεπτηρίου, με εξομολόγησε και δρόσισε την ψυχή μου…

Όταν εξέφρασα την επιθυμία μου να γίνω μοναχός στο “Περιβόλι της Παναγίας”, το σεβάστηκε και το χάρηκε… Αφήνοντας τον κόσμο, πέρασα να τον χαιρετήσω. Με συμβούλευσε καταλλήλως. Με χαιρέτησε δίνοντάς μου την ευχή του. Ήταν η τελευταία μας συνάντηση. Έκτοτε δεν τον ξαναείδα. Οι ευχές του με βοήθησαν να γίνω μοναχός. Αιωνία του η μνήμη. Ο Θεός να τον συναριθμήσει στη χορεία των Αγίων Του.

Αμήν.

Με άπειρη ευγνωμοσύνη, Ιερομόναχος Ευθύμιος Αγιορείτης».

Του Γιώργου Θεοχάρη

Η πιο συγκλονιστική ιστορία συκοφαντίας από "ανθρώπους του Θεού"!

Η εμπιστοσύνη της στον Θεό την έσωσε από τους δόλιους πρεσβύτερους...

Κυριακή 10 Ιουνίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ορθοδοξοφοβία… στην παρέλαση των ομοφυλοφίλων

Σε τόπο κοινωνικής δικτύωσης και στη σελίδα ενός Αγιορείτη, που υπηρετεί στην Ελληνική διασπορά, διαβάσαμε σήμερα την παρακάτω ανάρτηση: «Ορθοδοξοφοβία… Η τάση της νέας παγκοσμιοποιημένης εποχής, των δήθεν ανοιχτόμυαλων και πολύ της μόδας στην Ελλάδα! Δε θα λειτουργήσει ο αντιρατσιστικός;»

Σκεφτήκαμε λοιπόν πως ότι κι αν γράψουμε ή πούμε σήμερα για την απόφαση ενός ανθρώπου, θα καταγραφόταν ως ομοφοβικό παραλήρημα. Μπορεί ένας και μόνο, να απαξιώνει το ιστορικό παλάτι της Ελλάδας, που σήμερα στεγάζει την Βουλή των Ελλήνων. Μπορεί εκεί μπροστά στον τόπο που διεκδικήθηκε το Σύνταγμα να μπουν προβολείς που θα δημιουργήσουν απάνω στο κτήριο την σημαία σύμβολο των ομοφυλοφίλων. Δεν έκανε το ίδιο για τίποτα άλλο, ούτε για την συμπλήρωση 100 ημερών αιχμαλωσίας του Άγγελου και του Δημήτρη. Ότι και αν πούμε θα χαρακτηριστεί με τους όρους Μεσαίωνας και άλλους όμοιους, που έχουν εύκολα στο στόμα τους οι λίγοι.

Η ημέρα συνέχισε με την προετοιμασία για το αυριανό φαγητό. Νηστεία, να ετοιμάσουμε τη γέμιση για τα γεμιστά. Κάπου εκεί, ο νεροχύτης κατάπιε τα απομεινάρια της πλύσης και στο μυαλό γύριζε αυτή η λέξη, ορθοδοξοφοβία.

Στο ξαπόσταμα λοιπόν, ήρθε στα χέρια μας ένα προ 20ετιας και πλέον άρθρο, μιας σημερινής βουλευτού, να μας παρηγορήσει για το «παρούσα» του προέδρου της Βουλής.

«Θα με κοίταζαν ωσάν κάτοικο άλλου πλανήτη αν τους έλεγα πως, όποιος προσπαθήσει να παραβιάσει το Άβατον θα βρει σ’ αυτό το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής ως άπαρτο ανάχωμα, πρώτες και καλύτερες τις γυναίκες αυτού του τόπου που δεν μετράνε την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα τους» με το μέτρο που κονταίνει την πίστη των ανδρών τους. Πως δεν συλλογίζονται με το μέτρο των δήθεν δημοκρατών που καμώνονται τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποδέχονται την αποικιοκρατική πολιτική, τα στρατηγικά συμφέροντα με χώρες βαφτισμένες «χώρες του τρίτου κόσμου» και το εμπάργκο στα παιδάκια του Ιράκ, ως το απαραίτητο μέτρο συνετισμού της ηγεσίας τους.

Ποιος θα τολμήσει και κυρίως ποια γυναίκα πολιτικός να αντιπαρατεθεί σε μια στάση ζωής ελληνίδας γυναίκας που ακόμη κι όταν πονάει και δεν καταλαβαίνει γιατί ο γιος της αφιερώνεται στο Χριστό και χάνεται στο «Περιβόλι της Παναγιάς» το μόνο που δε σκέφτεται είναι να αντιπαρατεθεί στη βούληση του Άλλου, πατώντας εκεί όπου η ίδια δοξάζεται ως γυναίκα όσο πουθενά αλλού. Είναι παράλογο, λοιπόν, το Άβατον; Πόσο; Ίσως. όχι τόσο για μας όσο το… πολιτισμένο γεγονός να υπάρχουν κέντρα δια­σκέδασης στη Δύση όπου οι πορτιέρηδες αποφασίζουν ποιος μπαίνει μέσα και ποιος όχι, με μόνο κριτήριο την όψη, τα ρούχα και τον…αέρα κοσμικότητας που αποπνέουν. Πώς να το καταλάβει το Αβατον αυτή η Δύση; Που ό,τι δεν κατανοεί, όπου αδυνατεί να αισθανθεί τον όποιο Άλλο με συγκατάβαση, όταν δεν μπορεί να ηθικολογήσει κατά τα καλά και συμφέροντα της, επεμβαίνει, κατακτά, καταπιέζει, βιαίως «εκπολιτίζει», πλούσια σε προσχήματα και λογικοφανή τεχνάσματα, χρήματα και όπλα, βέτο σε διεθνείς οργανισμούς κι άλλα πολλά παρόμοια.

Όσο η Κύπρος θα χωρίζεται από μια γραμμή αίματος βαφτισμένη πράσινη για τις δυτικές συμμαχικές ανάγκες. Όσο οι πλούσιοι δυτικοευρωπαίοι θα αναζητούν σεξουαλικό τουρισμό ανήλικων στη Άπω Ανατολή ως …διάλειμμα στις μπίζνες. Όσο ένα κεφάλι κυανοκράνου θα βαραίνει όσο μια χιλιάδα ανώνυμοι νεκροί σε μαύρη, άσπρη, κίτρινη, χώρα επιρροής τους. αυτοί οι υπερασπιστές δήθεν, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισό­τητας δήθεν των φύλων, ούτε να μιλούν επιτρέπεται για το Άβατο του Άθω. Νισάφι πια! …. Στον τόπο μας κάποιος πρέπει να τους πει όλων αυτών των προστατών πως την προστασία αυτήν εμείς, άνδρες και γυναίκες, τη λέμε νταβατζιλίκι, την απεχθανόμαστε και την πατρίδα ακόμη και με Εφιάλτες δικούς μας, δεν την βγάζουμε στο κλαρί. Τη δε πίστη μας που δεν ξέπεσε ποτέ στην κοσμικότητα των συγχωροχαρτιών, την υπερασπιζόμαστε με αίμα.

Άλλωστε, πως να κατανοήσουν όλοι αυτοί οι προστάτες και οι προστάτιδες δυνάμεις πως εμείς την Πανάγια την έχουμε Αρχιστράτηγο, Υπέρμαχο και τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια και την έργω αγάπη μας καταθέτουμε πανηγυρικώς, ψάλλοντας Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.»

Αναθαρρήσαμε λοιπόν και είπαμε παρούσα είναι η Παναγία της Ελλάδος και απόψε, Αυτή ας προστατεύσει τα μάτια και τα αυτιά μας από την κακογουστιά που θα προβάλει, τάχα για να υπερασπιστεί την ελευθέρια του λόγου και της πράξης.

Λέμε λοιπόν σε όλους αυτούς τους ρατσιστές, που αυτοπροβάλλονται ως αντιρατσιστές: Όχι η Εκκλησία δεν είναι ομοφοβική. Είναι μία αγκαλιά για κάθε πληγωμένο. Αυτό βεβαίωσε και ένας άνθρωπος που θα πει «παρούσα», ένας ζωγράφος, «οι έλληνες παπάδες είναι μειλίχιοι και έχουν κατανόηση. Εξομολογείσαι και δεν σε δίνουν μετά στην κόλαση. Αυτή η διάσταση της εκκλησίας που ακούει την αμαρτία σου με ενδιαφέρει πάρα πολύ». Αυτός λοιπόν αποκαλύπτει, χωρίς να το θέλει, ποιος είναι υποκριτής και ας μιλά για υποκρισία της Εκκλησίας στην συνέντευξη του.

Γράφει ο δημοσιογράφος που έλαβε την συνέντευξη, «είχε κάτι τελευταίο να μου εκμυστηρευτεί. Αρχική του πρόθεση, όπως μου είπε, ήταν να σταθεί πιο κριτικά απέναντι στο Pride κατά την συζήτησή μας. Αυτό, όμως, που τον έκανε να αλλάξει γνώμη ήταν μία φράση που του είπε ένας φίλος του, γιατρός, το προηγούμενο βράδυ: “Ηλία, έχεις υπόψη σου ότι σε δημόσια νοσοκομεία, τον καιρό που δεν μιλούσε κανείς, αν δύο γυναίκες πήγαιναν το παιδί τους, τις έδιωχναν;”.

Ε ναι! Αυτό είναι! Η Εκκλησία δεν έδιωξε ποτέ κανέναν. Αλλά τα νοσοκομεία ήταν και είναι κρατικά. Υποκριτές και ρατσιστές οι κρατικοί μας παράγοντες, όχι οι παπάδες που απλά λένε την αλήθεια, αλλά αγαπούν τους πάντες. Πως είναι δυνατόν δυο άνδρες ή δυο γυναίκες, χωρίς την φύση, να δημιουργήσουν απογόνους; Αυτό δεν είναι ομοφοβία των παπάδων, αλλά η μη παραδοχή του, είναι των υποκριτών ορθοδοξοφοβία.

Η μεγάλη προτεραιότητα - π. Τιμόθεος Παπασταύρος

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΥΤΕΡΑ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ  (10  ΙΟΥΝΙΟΥ  2018)

“Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν

ἠκολούθησαν αὐτῷ” (Ματθ. Δ΄ 22).

Ἡ μεγάλη Προτεραιότητα.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἰς αὐτὴν τὴν ζωήν, ἔχει καὶ κινεῖται μὲ γνώμονα κάποιες “προτεραιότητες”. Δὲν ἔχουν, οἱ πάντες καὶ τὰ πάντα, τὴν ἴδια ἀξία καὶ τὸ ἴδιο “μέγεθος”, γι’ αὐτόν. Τοῦτο δέ, συμβαίνει, ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ ἔλθῃ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον. Ἀπὸ τὴν στιγμὴν τῆς γεννήσεώς του, προσκλίνει καὶ ἐμπιστεύεται καὶ ἀγαπᾷ, ἄλλους περισσότερον καὶ ἄλλους ὀλιγώτερον. Βεβαίως, - καὶ τοῦτο εἶναι αὐτονόητον καὶ θεόσδοτον -

 εἰς τὴν νηπιακὴν καὶ παιδικὴν ἡλικίαν, προηγοῦνται καὶ κυριαρχοῦν μέσα του, τὰ πρόσωπα τῶν γονέων του, κυρίως δε τῆς μητρός του καὶ ἀκολουθοῦν ἄλλα οἰκεῖα καὶ γνωστὰ ἄτομα, μετὰ τῶν ὁποίων συμβιώνει καὶ συναντᾶται. Ἐνῶ δὲ ἡ ἠλικία του αὐξάνεται, πάλιν, κάποιες ἄλλες μορφὲς ἰδανικοποιοῦνται καὶ μονοπωλοῦν τὸ ἐνδιαφέρον του καὶ ἄλλοι περιθωριοποιοῦνται στὴ ζωή του. Τοῦτο, βεβαίως, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐκτίμησι ποὺ ἔχει δημιουργηθῇ μέσα του μὲ γνώμονα κυρίως τὸ πῶς ὁ ἴδιος τὰ ἔχει ἀξιολογήσει. Ἀναφαίρετες, πάντως, ἀξίες, οἱ ὁποῖες καὶ παραμένουν κορυφαῖες, εἶναι οἱ γονεῖς του.

Ὅμως, ἐὰν θεωρήσωμεν τὰ πράγματα, οὐσιαστικὰ καὶ εἰς βάθος, θὰ καταλάβωμεν, ὅτι ὑπάρχουν καὶ “ἀξίες” πολὺ ἀνώτερες καὶ πολὺ “βαρύτερες” ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ἤδη προαναφέραμε. Εἶναι ἐκεῖνες ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἴδια τὴν αἰώνια ὕπαρξή μας καὶ ὄχι μόνον τὸ βιολογικό μας συναίσθημα. Εἶναι ἡ, κατ’ οὐσίαν, καταγωγή μας καὶ “ρίζα”μας ἀπὸ τὴν ὁποίαν καὶ προήλθαμε καὶ πρὸς τὴν ὁποίαν καὶ πορευόμεθα. Εἶναι ΕΚΕΙΝΟΣ, ποὺ μᾶς δημιούργησε καὶ μᾶς ἔφερε εἰς τὸν κόσμον τοῦτον μέσῳ τῶν γονέων μας καὶ Ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς ἀγαπᾷ ὅσον κανείς ἄλλος καὶ ὁ ὁποῖος ἐθυσιάσθηκε διὰ τὴν σωτηρία μας καὶ τὴν αἰώνια συμβίωσή μας μαζί Του. Εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς πού – τί μυστήριον καὶ τοῦτο; - ὅλοι τὸν ἀποδέχονται, ἀσχέτως δογματικῶν διαφορῶν, καὶ ὅλοι τὸν ἀναζητοῦν, καὶ ὅλοι τὸν θέλουν καὶ τὸν παρακαλοῦν, εἰδικὰ στὶς δύσκολες καταστάσεις τῆς ζωῆς τους, ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ τὸν ... ἀρνοῦνται!

Δὲν εἶναι δέ, τυχαῖον τὸ γεγονός, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, ὅταν θέλησε νὰ μᾶς δείξῃ τόσον πρέπει νὰ τὸν ἀγαποῦμε, δὲν δίστασε, ἀφ’ ἑνὸς μέν, νὰ διεκδικήσῃ μοναδικὴν ἀγάπην, μεγαλυτέραν καὶ αὐτῆς, τῆς πρὸς τοὺς γονεῖς, - “Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος” (Ματθ. Ι΄ 37) – ἀφ’ ἑτέρου δέ, νὰ παρουσιάσῃ αὐτὴν τὴν ἀγάπην, ὡς τὴν πρώτην ὅλων τῶν ἀρετῶν, - “ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. Αὕτη πρώτη ἐντολή” (Μάρκ. ΙΒ΄ 30).

“ἀφέντες ἅπαντα, ἠκολούθησαν Αὐτῷ” (Λουκ. Ε΄ 11).

Εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, διακρίνομεν αὐτὴν ἀκριβῶς, τὴν μοναδικὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Χριστόν, ἀπὸ τοὺς μετέπειτα μαθητές Του, τοὺς ὁποίους καλεῖ ὁ Κύριος εἰς τὸ Ἀποστολικὸν ἀξίωμα. Εὑρίσκονται εἰς τὴν ἐργασία τους καὶ ἔχουν μαζί τους καὶ τὸν πατέρα τους. Δὲν εἶναι τυχαῖον ὅτι τὸ ἐπισημαίνει αὐτό, ἡ Ἁγία Γραφή. Προκειμένου νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστό, θὰ πρέπῃ νὰ ἀφήσουν “πίσω τους”, καὶ τὴν προσοδοφόρο ἐργασία τους ἀλλὰ καί, – πολὺ σημαντικότερο τοῦτο – τόν ἀγαπημένο πατέρα τους. Δὲν διστάζουν ὅμως εἰς τὸ παραμικρόν˙ τὰ ἀφήνουν ὅλα, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Κύριο. Ἔχουν πιστέψει καὶ ἀποδεχθεῖ, ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας καὶ θεωροῦν αὐτονόητο, πρὸς χάριν Του νὰ ἀπαρνηθοῦν τὸ κάθέ τι.

Εἰς τὸ σημεῖον δὲ τοῦτο, νὰ ὑπογραμμίσωμεν ὅτι ὁ ἕνας ἐκ τῶν δύο ποὺ προσκαλεῖ ὁ Χριστός, ὁ Πέτρος, ἔχει καὶ σύζυγον καὶ τέκνα καὶ ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας, ὅτι ἡ θυσία ἐν προκειμένῳ, ἔχει τεραστίαν βαρύτητα! Ὅταν δὲ ὁ Κύριος ὡμιλοῦσε γιὰ τὴν ἀφοσίωση εἰς Αὐτόν, “Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν;” (Ματθ. ΙΘ΄ 27). Φαίνεται, συνεπῶς, εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, τὸ μέγεθος τῆ θυσίας τῶν μαθητῶν! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος τὸν ἐνεθάρρυνε μὲ τὴν ἀπάντηση ποὺ τοῦ ἔδωσε: “Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει” (Ματθ. ΙΘ΄ 28-29).

Ποῖος προηγεῖται εἰς τὴν ἀγάπην μας;

Ὅπως εἴπομεν καὶ εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ παρόντος, ὑπάρχουν πολλά, καὶ πρόσωπα καὶ πράγματα ἀλλὰ καὶ θελκτικὲς καταστάσεις, ποὺ “κλέβουν” τὴν προτεραιότητα τῆς ἀγάπης μας. Πότε οἱ γονεῖς μας, πότε τὰ παιδιά μας, πότε ἄλλα “τρίτα”καὶ “τέταρτα” πρόσωπα ποὺ μπαίνουν κατὰ καιρούς στὴ ζωή μας. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ πράγματα καὶ καταστάσεις – πολλὲς φορὲς δὲ καὶ ἁμαρτωλές, - ποὺ διεκδικοῦν τὰ “πρωτεῖα” ἢ καὶ τὴν ἀποκλειστικότητα, εἰς τὴν ἀγάπην μας! Χωρὶς δὲ νὰ θέλουμε νὰ γίνομεν περισσότερον “ἀδιάκριτοι” καὶ νὰ ὑπεισέλθωμεν σὲ λεπτομέρειες, θὰ πρέπῃ νὰ ἀναζητήσωμεν τὸν ... Χριστόν, ἀνάμεσα στὶς προτιμήσεις μας. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ θὰ πρέπῃ νὰ τὸν βρίσκωμεν καὶ ... ΠΡΩΤΟΝ, ὅπως ὁ ἴδιος ζήτησεν, εἰς τὴν ἀγάπην καὶ λατρείαν μας. Μόνον αὐτὸς νὰ προηγῇται καὶ μόνον αὐτὸν νὰ ἀναζητοῦμεν, διότι “αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς”!

                                                                                                      Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                        Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Ποιος είναι ο ρόλος του κληρικού στην εποχή μας; - Εκκοσμίκευση

      Αυτό που λείπει περισσότερο απ' όλα στην εποχή μας είναι η προφητική φωνή της Εκκλησίας του Χριστού. Η φωνή της Αληθείας που σώζει. Δεν είναι μόνο η προσφορά φαγητού και η κοινωνική δράση, ούτε οι ηθικολογίες, αλλά είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι η σωτηρία βρίσκεται στην Εκκλησία.

      Όμως η Εκκλησία στις μέρες μας οδηγείται στην Εκκοσμίκευση.

      Εκκοσμικευμένη Εκκλησία είναι αυτή που δεν μπορεί ή δεν θέλει να θεραπεύσει τα μέλη της. Δηλαδή όταν δεν θεραπεύει την ψυχή του Ανθρώπου. Μπορεί να κρατάει τις παραδόσεις, να κρατάει την γλώσσα, να κατηχεί τα παιδιά και τους νέους, να μας μιλάει για μια ηθική ζωή, αλλά να μην Θεραπεύει! Αυτό είναι Εκκοσμίκευση! Είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι για να θεραπευθούμε για να νικήσουμε τα πάθη. Εάν δεν έχουμε αυτό τον τρόπο ζωής ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ!

π. Πέτρος Χιρς

Ο πατήρ Πέτρος υπήρξε μέλος της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Γνώρισε την Ορθοδοξία βαπτίστηκε έγινε Ιερέας και σπούδασε θεολογία. Είναι παντρεμένος και έχει πέντε παιδιά. Είναι εφημέριος στον Ιερό Ναό Προφήτη Ηλία στην Ιερά Μητρόπολη Ιερισσού.

Είναι θλιβερό για εμάς τους Ορθόδοξους Έλληνες, αλλά όσα περιγράφει ο π. Πέτρος είναι αληθινά. Η Εκκλησία στις μέρες μας έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί, για να πλησιάσει τάχα τους νέους. Έχει μπει τόσο νερό, που ψάχνουμε τα ίχνη του οίνου! Και είναι ντροπή μας που τόσο έχουμε ξεφύγει και μας μιλάει για την Αλήθεια, αυτός που δεν γνώρισε την Ορθοδοξία από μικρό παιδί.

Ακτινογραφία της ψυχής

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων πού πάνε να εξομολογηθούν:

Ή πρώτη κατηγορία, περιλαμβάνει αυτούς πού πάνε για πρώτη και τελευταία φορά, χωρίς απόφαση μετανοίας και βρίσκονται στο εξομολογητήριο από περιέργεια. Μετά οί περισσότεροι χάνονται. Σπάνια μπορεί κάποιοι απ’ αυτούς, καλοπροαίρετοι, να προστρέξουν ξανά στο ευλογημένο Μυστήριο. Εδώ σ’ αυτές τις ψυχές δεν υπάρχει μετάνοια, αλλά διακρίνεις περιέργεια, αμφιβολίες πολλές και αινιγματικά χαμόγελα. Πολλές φορές αυτοί με ερωτήσεις αδιάκριτες, προσπαθούν να εξομολογήσουν τον Πνευματικό και όλα τα κρίνουν με τον «επάρατο» ορθολογισμό. Αν θελήσει να τους βοηθήσει λίγο ο Πνευματικός με καμιά ερώτηση, διακριτικά βέβαια, για να βγουν τα φίδια (αμαρτίες) από την ψυχή τους, οι περισσότεροι δεν απαντούν με ειλικρίνεια και συνήθως μετέπειτα τον κατηγορούν, ότι δήθεν τους σκανδάλισε με κάποιες ερωτήσεις πού τους έκανε. «Προφάσεις εν αμαρτίαις». Σημειώνουμε ότι ό Πνευματικός ρωτάει όταν υπάρχει διστακτικότητα και δεν μιλάν οι εξομολογούμενοι και το κάνει αυτό από αγάπη και πόνο στις ψυχές. Ή τέτοιου είδους εξομολόγηση είναι για τον Πνευματικό πολύ επίπονη και κουραστική. Ρωτάμε: Μπορούν αυτές οι ψυχές να ελευθερωθούν και να σωθούν με τέτοια πίστη και με τέτοια στάση έναντι του Θεού, του Μυστηρίου και του Πνευματικού τους Πατέρα;

Ή δεύτερη κατηγορία ανθρώπων. Αυτοί οί αδελφοί πάνε και εξομολογούνται πιο συχνά, έχουν μεγαλύτερη συναίσθηση του Μυστηρίου από τους εξομολογουμένους της πρώτης κατηγορίας. Όμως, αυτοί το κάνουν για να περνούν καλά εδώ σ’ αυτή τη γη και να μην έχουν πειρασμούς. Ή πίστη τους κλονίζεται εύκολα και δεν έχουν συνειδητοποιήσει τί γίνεται στον Ουρανό. Τι έλεγε όμως ό Αββάς; «έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ό σωζόμενος». Αυτοί συνήθως δουλεύουν σε δυο κυρίους, λίγο στο Χριστό και πιο πολύ στον κοσμοκράτορα σατάν. Αν και ευεργετήθηκαν από την εξομολόγηση και το Χριστό πάρα πολύ, τρέχουν στο Μυστήριο ιδίως, όταν τους πάνε, όπως λένε, «όλα ανάποδα». Συνήθως στις εξομολογήσεις τους λένε για τους άλλους και τί τους έκαναν οί άλλοι και πολύ λίγο για τον εαυτό τους. Αν τους πει κάτι ό Πνευματικός πού δεν είναι της αρεσκείας τους και δεν θα ήθελαν να το ακούσουν, αντιδρούν και σκυθρωπούν, σε σημείο να κρατούν και κακία ή να σκέφτονται να φύγουν. Θέλουν το λόγο να τον έχουν αυτοί, να επιβάλλουν την άποψη τους και τότε ηρεμούν. Τι έλεγε όμως ό Αββάς; «άκουε μονάς Πατρός σου νουθεσίας ποιου προς αυτόν ταπεινάς αποκρίσεις και λέγε τους λογισμούς σου ώς τω Θεώ». Ας είναι ευλογημένοι οι υπάκουοι.

Επιθυμία τους είναι να αναπαύουν πάντα τον εαυτό τους, χωρίς να έχουν διάθεση θυσίας. Συνήθως είναι θυμώδεις, φιλάργυροι και ανελεήμονες προς τους άλλους. Αρέσκονται να προστρέχουν σε διάφορα προσκυνήματα – καλό είναι βέβαια, αλλά συνήθως δεν υπάρχει και σ’ αυτό καθαρότητα και καλή προαίρεση. Έχουν περιέργεια, είναι σπάταλοι για την οικογένεια και τον εαυτό τους, δεν είναι ολιγαρκείς, κάνουν κακούς λογισμούς και τους καλλιεργούν, τρέχουν ν’ ακούσουν και να δουν διαφόρους Γεροντάδες και το χειρότερο δεν τρέφουν Ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση στον Πνευματικό τους. Πολλές φορές του καταλογίζουν και πολλές παραξενιές και αν τους δοθεί ευκαιρία, μπορεί εύκολα να τον αλλάξουν, επειδή δήθεν είναι αυστηρός, χωρίς άλλη αιτία. Τους αρέσει να εμμένουν στα πάθη τους.

Λένε πολλά λόγια και έχουν λίγες καλές πράξεις. Με επιμέλεια προσέχουν μην τυχόν και χάσουν χρόνο και χρήμα για τον συνάνθρωπο τους και θιγεί το «εγώ» τους. Όπως βλέπουμε και σ’ αυτή την περίπτωση των εξομολογουμένων δεν υπάρχει Μετάνοια, αλλά αχαριστία, φιλαυτία, εγωισμός, κενοδοξία, υποκρισία, Φαρισαϊσμός και ανυπακοή. Ρωτούν τον Πνευματικό για κάποιες υποθέσεις τους «χάριν υπακοής», αλλά πάντα κάνουν το δικό τους, για το όποιο έχουν ήδη προαποφασίσει. Αν κάποιοι κοσμικοί άνθρωποι, πού είναι άγευστοι της πνευματικής ζωής τους πούνε να πάνε για το «καλό» δήθεν σε μέντιουμ, χαρτορίχτρες, καφετζούδες και αγύρτες, είναι έτοιμοι κι’ αυτό να το κάνουν. Η θρησκοληψία είναι αρρώστια.

Δρουν και κινούνται πάντα στο θέλημά τους και δεν υποτάσσονται στο θέλημα του Θεού. Ρωτούμε: Έτσι μπορεί να κάνη Καρπούς του Αγίου Πνεύματος ή ψυχή; (Γαλατάς Ε’, 22). Ό Χριστός μας τονίζει με έμφαση: «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει, ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά». (Ματθαίον ΣΤ’, 24). Ό Θεός να μας φυλάγει απ’ αυτήν την κατάσταση.

Ή τρίτη κατηγορία και ή πιο ευλογημένη. Όσοι πιστοί ανήκουν στην κατηγορία αυτή, αντελήφθησαν τί γίνεται με την αιωνιότητα και πήραν για καλά το δρόμο της Σωτηρίας. Εξομολογούνται με ειλικρινή μετάνοια, συντριβή και πολύ καθαρά, κάνουν φιλότιμη υπακοή, υπέταξαν το θέλημα τους, στο θέλημα του Θεού δια μέσω του Πνευματικού. Βάζουν κάθε μέρα αρχή μετανοίας, σπεύδουν συχνά στο Μυστήριο και επικοινωνούν με τον Πνευματικό για σοβαρά θέματα. Προσπαθούν να μην τον κουράζουν άσκοπα, αντίθετα τον συμπαραστέκονται ποικιλότροπα στο έργο της δύσκολης ποιμαντικής του διακονίας. Δεν είναι αδιάφοροι, προσεύχονται γι’ αυτόν και για όλο τον κόσμο. Πολεμούν, τους κακούς λογισμούς με την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησαν με». Δεν κατηγορούν τους συνανθρώπους τους, αλλά πολύ περισσότερο δεν κατηγορούν και δεν συκοφαντούν τον εξομολόγο τους, ό οποίος γίνεται γέφυρα για τη Σωτηρία τους. Καταλαβαίνουν ότι αναλώνει το χρόνο και τη ζωή του γι’ αυτούς χωρίς να έχει προσωπικό κέρδος και συμφέρον. Ακόμη δεν αφήνουν ούτε ένα λογισμό κακό να πέραση από την διάνοια τους για τον Πνευματικό τους Πατέρα και Οδηγό. Μισούν την αμαρτία. Δεν παρεξηγούνται με ότι και αν τους πει, με ότι και αν τους ρωτήσει, έστω και να τους μαλώσει προς διόρθωση, γιατί νοιώθουν ότι το κάνη από αγάπη για τη λύτρωση τους. Γνωρίζουν οι ψυχές αυτές, με τη φώτιση πού τους έχει δώσει το Άγιο Πνεύμα, λόγω της ταπεινώσεως και της υπακοής πού έχουν, ότι ό Πνευματικός έχει εμπειρία από τις παγίδες πού στήνει στους ανθρώπους ό διάβολος και ό κόσμος. Έτσι μ’ αυτό τον τρόπο προφυλάγει τις ψυχές τους από τις αμαρτίες και τον αιώνιο θάνατο. Τους οδηγεί σε Αγγελική πολιτεία.

Είναι ελεήμονες, δεν υπολογίζουν χρήμα, χρόνο, κόπο και μόχθο, γιατί πιστεύουν ότι ό Θεός τους ενισχύει και τους ελεεί και ότι από Αυτόν προέρχεται «παν δώρημα τέλειον». Αυτοί οι άνθρωποι φτωχοί να είναι, λίγα να έχουν, θα κάνουν και ελεημοσύνες. Τέλος έχουν μνήμη θανάτου, ζουν στη γη και πολιτεύονται στον Ουρανό, είναι έτοιμοι ακόμη και για μαρτύριο, προς χάριν της Αγίας Πίστεώς μας και της αγάπης προς τον Χριστό, να πάνε. Πώς λοιπόν να μην αναπεύεται ή Αγία Τριάδα αλλά και ό Πνευματικός εξομολόγος μ’ αυτές τις ψυχές; Γι’ αυτό βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους να ανεβαίνουν πνευματικά την Ουρανοδρόμα κλίμακα των αρετών με διάκριση και ταπείνωση. «Δεύτε και αναβώμεν εις το όρος του Θεού ημών».

Ας προσευχηθούμε και ας αγωνισθούμε αδελφοί μου να ενταχθούμε στην τρίτη κατηγορία, γιατί μόνον έτσι θα αξιωθούμε να δούμε Πρόσωπον Θεού και να περάσουμε «εν ειρήνη» και αθόρυβα απ’ αυτήν την γη, την πρόσκαιρη πατρίδα μας, αλλά κυρίως να μας συμπεριλάβει ό Πανάγαθος Κύριος μας στους σεσωσμένους της Ουρανίου ζωής μεταξύ των Αγίων Του, «ένθα ουκ εστί πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος» Αμήν.

«Οι άνθρωποι πού αλλάζουν Πνευματικό Οδηγό χωρίς σοβαρό λόγο, δεν κάνουν καρπούς άξιους της μετανοίας» (Ματθ. 3, 8)

«Στις πονηρές ημέρες μας, ή ευσέβεια, ή ευλάβεια, ή αφιλαργυρία, ό φόβος τον Θεού, ή αγάπη και ό πόνος για τις ψυχές, θεωρούνται από τους ανθρώπους του κόσμου τούτου ως παραξενιά». Δεν σας θυμίζει λίγο αυτό το πνεύμα του κόσμου, πού επικρατεί στις ημέρες μας, τα χρόνια του Προφήτου Νώε;

Ό Χριστός μας υπενθυμίζει: «Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι το στέφανον της ζωής» (Αποκάλυψις 2, 10).

«Όπου Μοναστήρι κι’ Εκκλησία, εκεί δεν υπάρχει φυλακή»

«Οι αιρετικοί οργανώνονται και κάνουν τεράστιες αίθουσες, εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν πρέπει να Οργανωθούμε;»

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης