"Κάντε λοιπόν κάτι για να ηρεμήσουν!..."

Προσοχή    στη   γλώσσα

Στο  μετρό   της   Νέας  Υόρκης  μπήκε  μια  μέρα   ένας   πατέρας   με   τα   δυο   του  παιδιά. Τα   παιδιά    χάλαγαν   τον  κόσμο   έπαιρναν   τα  πράγματα   των  άλλων   επιβατών  τα   πετούσαν  πέρα    δώθε. Ο  πατέρας  καθόταν   σκυφτός  και  πού  και  πού   έριχνε  καμιά ματιά   στα   άτακτα  παιδιά   του.

Οι  άλλοι   επιβάτες   διαμαρτυρήθηκαν  έντονα: Δεν  βλέπετε του   είπαν  ότι   τα  παιδιά   σας   είναι  πολύ   ανήσυχα; Κάντε  κάτι    για  να    ηρεμήσουν. Ο  πατέρας   τους  κοίταξε κάπως  περίεργα  και  με πόνο     ψυχής   είπε: Δίκιο  έχετε  θα  έπρεπε  κάτι  να  τους  πω. Τα    καημένα δεν  ξέρουν   τι  τους   γίνεται. Ξέρετε    γυρίζουμε   από   το  νοσοκομείο. Η  μάνα  τους   ήταν   βαριά   άρρωστη  και  πέθανε  πριν  μια    ώρα. Δεν  ξέρω  πώς  να  τους το  πω!

(Αρχιμ. Β. Μπακογιάννη: “Η  γλώσσα   είναι  μαχαίρι…!”)  

Με ξεχωρίζεις πιο πολύ από...

        Εάν κάποιους τους μισείς, άλλους ούτε τους αγαπάς ούτε τους μισείς, άλλους πάλι τους αγαπάς αλλά περιορισμένα, και άλλους τους αγαπάς υπερβολικά, εξαιτίας αυτής της ανισότητας γνώριζε ότι βρίσκεσαι μακριά από την τέλεια αγάπη, η οποία προϋποθέτει ν’ αγαπά κανείς εξ’ ίσου τον κάθε άνθρωπο. 

Μάξιμος ο Ομολογητής

ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ (ποίημα)

Πόσο λυπάμαι Πατρίδα για σένα

Σαν βλέπω επάνω σου τα χέρια τα ξένα

Καρφιά να τρυπάνε ξανά το κορμί σου

Όμως φυλάξου μην πάθει η ψυχή σου.

Μην προσκυνήσεις, όχι και πάλι

Εσύ γεννήθηκες να είσαι μεγάλη

Εσύ τους έδωσες το φως και το πνεύμα

Και εκείνοι σ’ εφέραν εδώ στο τέρμα.

Συγχώρεσέ τους απ’ την καρδιά σου

Δείξτους και πάλι την αρχοντιά σου

Νομίζουν πως πέθανες όμως θα ζήσεις

Κι όλους τους άγριους θα τους νικήσεις.

Όχι με πόλεμο μόνο με πνεύμα

Εσύ δεν ήθελες ποτέ το αίμα

Έχεις μεγάλη αποστολή

Που απ’ τον Κύριο σου έχει δοθεί.

Δεν ήταν φίλοι σου, είναι εχθροί σου

Χρόνια πασχίζουνε να βγει η ψυχή σου

Γιατί σε θέλουνε να είσαι πτώμα

 Θέλουν να σέρνεσαι πάνω στο χώμα.

Όμως για πάντα εσύ θα φωτίζεις

πνεύμα και ήλιο ξανά θα σκορπίζεις

σ’ όλο τον κόσμο, την Οικουμένη

γι’ αυτό σε ζηλεύουνε πάντα οι ξένοι.

Στάσου ολόρθια σαν την λαμπάδα

Έτσι σου αξίζει, Χαίρε Ελλάδα

Χαίρε πατρίδα αγαπημένη

Μες την καρδιά μας είσαι κλεισμένη.

Όταν που εσείς και εμείς πονούμε

Έχουμε προγόνους να θυμηθούμε

Είσαι απ’ τα κόκκαλα εκείνων βγαλμένη

Και απ’ τον Θεό μας Ευλογημένη.

Πρέπει να ζήσεις, πρέπει να αντέξεις

Πάλι το χώμα με δάκρυ και αν βρέξεις

Όμως στο τέλος εσύ θα νικήσεις

Τον κόσμο με λάμψη ξανά θα στολίσεις.

ΜΗ ΦΟΒΟΥ ΕΛΛΑΣ

ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ!!!!

κ. Βούλα Χρυσοβιτσάνου

Απονομή βραβείων, στους εισαχθέντες στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, από τον εφημέριο, του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Παραλίας Πατρών.

      Διοργανώθηκε μία λιτή αλλά ζεστή, οικογενειακή εκδήλωση στο πνευματικό κέντρο του ναού μετά το τέλος της κυριακάτικης θείας Λειτουργίας, όπου παρευρέθηκαν οι εισαχθέντες στις ανώτατες και ανώτερες σχολές μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. 

     Ο εφημέριος του ναού πρωτοπρ. Αντ. Ρουμελιώτης τους καλωσόρισε και με απλά καρδιακά λόγια απευθύνθηκε και στα παιδιά και στους γονείς τους. Να προσέχουν και να τελειώσουν τις σπουδές τους στον καθορισμένο χρόνο, συμβούλεψε τους νέους και τις νέες. Να ανοίγουν την αγκαλιά τους στα παιδιά τους είτε περπατάνε στον ίσιο δρόμο είτε λοξοδρομούν από τις Σειρήνες που συναντούν στο δρόμο τους, είπε στους γονείς. 

     «Η αγκαλιά σας πρέπει να μοιάζει με την ανοιχτή αγκαλιά του Χριστού πάνω στο Σταυρό, που δεν κλείνει ποτέ και μας αγκαλιάζει όλους», ήταν τα λόγια του π. Αντωνίου.

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα 

Ο φτωχός αχθοφόρος που ανάστησε ένα νεκρό!

Όταν  ο  Άγιος  Παΐσιος   ασκήτευε    στο  κελί   του    Τιμίου   Σταυρού   της  μονής   Ιβήρων οι μοναχοί   του  είπαν  ότι  ένας  προσκυνητής    τον  περίμενε  πολλές    ώρες,  αφού     δεν   χτυπούσε   το  καμπανάκι   για να μην   τον   ενοχλήσει. Βλέποντας  ο  όσιος    ότι    είχε  μια  λάμψη   στο  πρόσωπό του  τον  έβαλε  να    διηγηθεί   την  ιστορία   του. Ήταν  φτωχός  αχθοφόρος   στον  Πειραιά   και   επειδή   είχε  ορφανέψει   από  μικρός   αγαπούσε  πολύ   τον  πεθερό   του, που  όμως   ήταν  πολύ    βλάσφημος   και  παρά  τις   παρακλήσεις   του     δεν  μπορούσε  να   κόψει   αυτό   το πάθος. Μία  μέρα     γυρίζοντας   από   την  κοπιαστική    εργασία   του    τον  βρήκε  πεθαμένο   και  με  πολλή    ανησυχία    για   την    ψυχή   του  παρακάλεσε   τον  Θεό  να   τον   αναστήσει   για  να  μετανοήσει. Κι   τι  μεγάλο   θαύμα!   Ο  νεκρός   αναστήθηκε  και   έζησε   άλλα πέντε    χρόνια  με  μετάνοια. Πάτερ  μου,  είπε,    στο   τέλος   ο    αχθοφόρος  ποιος   ήμουν    εγώ; Το  μόνο  που θέλω στη    ζωή  μου   είναι να    ευχαριστώ   τον  Θεό   για   το  καλό που  μου  έκαμε.

Ο  όσιος    Παΐσιος πολύ      ωφελήθηκε   από   την   απλότητα  και  μεγάλη ταπείνωση    αυτού   του    αχθοφόρου  που  ούτε  καν   του  περνούσε     η    σκέψη   ότι   χάρη    στον   ίδιο   είχε   αναστηθεί   ένας  νεκρός.

(Βίος   Αγίου   Παϊσίου    Αγιορείτου   της  μονής   Σουρωτής    σ.267)