Προσοχή στη γλώσσα
Στο μετρό της Νέας Υόρκης μπήκε μια μέρα ένας πατέρας με τα δυο του παιδιά. Τα παιδιά χάλαγαν τον κόσμο έπαιρναν τα πράγματα των άλλων επιβατών τα πετούσαν πέρα δώθε. Ο πατέρας καθόταν σκυφτός και πού και πού έριχνε καμιά ματιά στα άτακτα παιδιά του.
Οι άλλοι επιβάτες διαμαρτυρήθηκαν έντονα: Δεν βλέπετε του είπαν ότι τα παιδιά σας είναι πολύ ανήσυχα; Κάντε κάτι για να ηρεμήσουν. Ο πατέρας τους κοίταξε κάπως περίεργα και με πόνο ψυχής είπε: Δίκιο έχετε θα έπρεπε κάτι να τους πω. Τα καημένα δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ξέρετε γυρίζουμε από το νοσοκομείο. Η μάνα τους ήταν βαριά άρρωστη και πέθανε πριν μια ώρα. Δεν ξέρω πώς να τους το πω!
(Αρχιμ. Β.
Μπακογιάννη:
“Η γλώσσα είναι μαχαίρι…!”)
