ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ (ποίημα)

Πόσο λυπάμαι Πατρίδα για σένα

Σαν βλέπω επάνω σου τα χέρια τα ξένα

Καρφιά να τρυπάνε ξανά το κορμί σου

Όμως φυλάξου μην πάθει η ψυχή σου.

Μην προσκυνήσεις, όχι και πάλι

Εσύ γεννήθηκες να είσαι μεγάλη

Εσύ τους έδωσες το φως και το πνεύμα

Και εκείνοι σ’ εφέραν εδώ στο τέρμα.

Συγχώρεσέ τους απ’ την καρδιά σου

Δείξτους και πάλι την αρχοντιά σου

Νομίζουν πως πέθανες όμως θα ζήσεις

Κι όλους τους άγριους θα τους νικήσεις.

Όχι με πόλεμο μόνο με πνεύμα

Εσύ δεν ήθελες ποτέ το αίμα

Έχεις μεγάλη αποστολή

Που απ’ τον Κύριο σου έχει δοθεί.

Δεν ήταν φίλοι σου, είναι εχθροί σου

Χρόνια πασχίζουνε να βγει η ψυχή σου

Γιατί σε θέλουνε να είσαι πτώμα

 Θέλουν να σέρνεσαι πάνω στο χώμα.

Όμως για πάντα εσύ θα φωτίζεις

πνεύμα και ήλιο ξανά θα σκορπίζεις

σ’ όλο τον κόσμο, την Οικουμένη

γι’ αυτό σε ζηλεύουνε πάντα οι ξένοι.

Στάσου ολόρθια σαν την λαμπάδα

Έτσι σου αξίζει, Χαίρε Ελλάδα

Χαίρε πατρίδα αγαπημένη

Μες την καρδιά μας είσαι κλεισμένη.

Όταν που εσείς και εμείς πονούμε

Έχουμε προγόνους να θυμηθούμε

Είσαι απ’ τα κόκκαλα εκείνων βγαλμένη

Και απ’ τον Θεό μας Ευλογημένη.

Πρέπει να ζήσεις, πρέπει να αντέξεις

Πάλι το χώμα με δάκρυ και αν βρέξεις

Όμως στο τέλος εσύ θα νικήσεις

Τον κόσμο με λάμψη ξανά θα στολίσεις.

ΜΗ ΦΟΒΟΥ ΕΛΛΑΣ

ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ!!!!

κ. Βούλα Χρυσοβιτσάνου