Κι όμως γίνεται!!!

Αρχιμανδρίτου Πορφυρίου, Καθηγουμένου Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Βεροίας

Στο σημερινό Συναξάρι, διαβάζουμε: Τῇ αυτῇ ἡμέρᾳ, 22ᾳ Νοεμβρίου μηνός, Μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Κικιλίας, Βαλλεριανοῦ καί Τιβουρτίου. Οὗτοι ἤθλησαν ἐπί τῆς βασιλείας Διοκλητιανοῦ. Καί ἡ μέν Κικιλία ὑπῆρχεν ἐκ Ρώμης, προγόνους ἔχουσα λαμπρούς. Μνηστευθεῖσα δέ τῷ Βαλλεριανῷ, τοῦτον ἐπί τήν εἰς Χριστόν πίστιν μετηγάγετο, καί ἐν ἁγνείᾳ διάγειν ἔπεισεν Ὁ δέ Βαλλεριανός τόν Τιβούρτιον, ἀδελφόν αὐτοῦ γνήσιον ὄντα. Είς τοσαύτην δέ ἀρετήν ἀνήχθη ὁ Τιβούρτιος, ὡς καί ἀγγέλοις καθ’ ἑκάστην προσομιλεῖν...

Λέει, λοιπόν, το Συναξάρι ότι ήταν στην Ρώμη ένα πλούσιο, με σπουδαία καταγωγή, κορίτσι, και αρραβωνιάστηκε έναν νέο, που ονομαζόταν Βαλλεριανός.

Η Κικιλία ήταν Χριστιανή και έπεισε και τον μνηστήρα της να γίνει Χριστιανός. Και όχι μόνον αυτό, αλλά τον έπεισε και αποφάσισαν μαζί να ζουν ζωή αγνή, δηλαδή δίχως σαρκικές επαφές. Ο Βαλλεριανός έπεισε και τον αδερφό του, τον Τιβούρτιο, να γίνει και αυτός Χριστιανός και να ζη και αυτός παρθενική ζωή.

Μέσα στην Ρώμη, στο άντρο της ακολασίας και της διαφθοράς των ηθών, αρραβωνιάστηκαν δυό νέα παιδιά και το κορίτσι έπεισε το αγόρι να ζουν παρθενική ζωή.

Ειλικρινά μάς συγκλονίζουν οι τρόποι με τους οποίους ζούσαν οι αρχαίοι Χριστιανοί.

Ούτε λόγος να συγκρίνουμε το τότε και το τώρα.

Σήμερα, ακόμα και εμείς οι ιερείς, ντρεπόμαστε να μιλήσουμε γιά καθαρή, παρθενική ζωή. Και όχι μόνο αυτό.

Αλλά και αρραβωνιασμένοι και μη παρθενεύοντες αλλάζουν τον βίο τους και γίνονται και ιερείς.

Υποκλέπτουν την δήθεν Συμμαρτυρία και χειροτονούνται. Μπορεί γιά λίγον καιρό να μένουν μυστικά, αλλά ύστερα μαθαίνονται, και το σκάνδαλο σκανδαλίζει.

Φοβούναι οι κοπέλλες που έχουν το ωραίο, ποντιακό κυρίως, όνομα Παρθένα, προς τιμήν της Παναγίας, και το αλλάζουν σε Θένια, Πέρυ, Νόπη, Πόπη και ό,τι φανταστείς, αρκεί να μην αναφέρεται καν η λέξη περί παρθενίας.

Ντρέπεται αν κάποιο κορίτσι στα δεκατρία του έμεινε παρθένος.

Αλλοίμονο στο αγόρι που τολμήσει να πει στην παρέα ότι θέλει να παρθενεύει ή ότι θέλει να μείνει παρθένος γιά να γίνει ιερέας.

Ξέρω παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που έλεγαν κάποια, συγκαταβατικά, ψέματα. Ένας έλεγε πως έχει φιληνάδα μία Μαρία, άλλος ότι δεν κρατιέται, και άλλος άλλα, γιά να μην γίνεται αντικείμενο χλεύης.

Και όμως. Η νεαρή Κικιλία έπεισε τον αρραβωνιαστικό της να μένουν αγνοί.

Και ο Βαλλεριανός έπεισε τον αδερφό του, τον Τιβούρτιο, και αυτός να παρθενεύει.

Να πούμε: αλλάξαν οι καιροί;

Μα είναι δυνατόν; Ποιά χρονική περίοδος μπορεί να συγκριθεί με την κατείδωλη και παμβέβηλη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Με έναν πυρομανή Νέρωνα και έναν σχιζοφρενή Καλλιγούλα;

Και όμως, τότε, έχουμε πολλά νέα ζευγάρια, που ακόμα και παντρεμένοι παρθένευαν.

Οι σημερινοί Άγιοι να ευλογούν όσους αγωνίζονται γιά την μέγιστη αυτήν αρετή.

Η Κυρία Θεοτοκος, η τριπάρθενος, πρό τόκου, εν τόκῳ και μετά τόκον και αιωνίως Παρθένος, να ευλογεί τους νέους και τις νέες που αγωνίζονται να παρθενεύουν.

Και να σκεπάζει τους μονάζοντες, που υποσχεθήκαμε το αγώνισμα αυτό, να αντέξουμε έως τέλους. Αμήν.

Εύχεσθε, αδελφοί, και ευχόμαστε. Αμήν.