ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018)
"εἰ Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ
νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται"
(Λουκ. ΙΣΤ΄ 31).
Τὰ "μετὰ θάνατον"!
Πολλὲς ἀπαντήσεις μᾶς δίνει,
σήμερα, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ μάλιστα σὲ ἐρωτήματα τὰ ὁποῖα ἀπασχολοῦν τὸν
σημερινὸ ἄνθρωπο, ἴσως δὲ καὶ τὸν σημερινὸ χριστιανό. Θὰ λέγαμε ὅτι, μὲ τὴν
σημερινὴ παραβολή, ὁ Κύριος, μᾶς ὁμιλεῖ μὲ κάθε λεπτομέρεια γιὰ τὴν "μετὰ
θάνατον" ζωὴ καὶ δίνει ἀπαντήσεις καὶ στὸν πλέον ἀπαιτητικὸ μελετητὴ τῆς
Ἁγίας Γραφῆς. Ἐν συντομείᾳ δέ, νὰ ἀπαριθμήσωμεν μερικὰς ἀπὸ αὐτάς! Ὑπάρχει μετὰ
θάνατον ζωή! Ὅσον κι' ἂν κάποιοι προσπαθοῦν νὰ βεβαιώνουν "ἑαυτοὺς καὶ
ἀλλήλους", ὅτι μετὰ τὸν σωματικὸν θάνατον, ἐπέρχεται μόνον ἡ σῆψις καὶ τὸ
... μηδέν! Ἐπίσης, ὑπάρχει Παράδεισος καὶ Κόλασις! Μία ἀπάντησις εἰς τὴν
"ἀγαπητικὴν" θεωρίαν, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι "Ἀγάπη" καὶ ἐν τῇ
ἀγάπῃ Του, θὰ σώσῃ πάντας τοὺς ἀνθρώπους! Ἐπίσης, ὅτι οἱ ἐν τῷ Παραδείσῳ θὰ
χαίρουν καὶ θὰ ἀπολαμβάνουν αἰωνίαν εὐφροσύνην καὶ μακαριότητα, ἐνῶ, ἀντιθέτως,
οἱ ἐν τῇ Κολάσει, θὰ "ὑπάρχωσιν ἐν βασάνοις" καὶ θὰ παρακαλοῦν διὰ
τὴν παραμικρὰν ἀναψυχήν! Ἕνα ἐπὶ πλέον στοιχεῖο εἰς τὸ σημερινὸν Εὐαγγελικὸν
ἀνάγνωσμα, εἶναι καὶ ὁ λόγος, "τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ
ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται,
σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι" (Λουκ. ΙΣΤ΄ 25), μὲ τὸν ὁποῖον βεβαιῴνει ὁ Ἴδιος ὁ
Κύριος, ὅτι ἡ δύσκολη καὶ ἐπώδυνη παροῦσα ζωή, θὰ εἶναι μεγάλο εὐεργέτημα κατὰ
τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἀντιθέτως, ἡ ἄνετος καὶ ἀνώδυνος θὰ εἶναι καὶ ἕνα ἐπὶ
πλέον ἐπιβαρυντικὸν στοιχεῖον! Ἀκόμη, τέλος, δὲν θὰ εἶναι δυνατὴ ἡ προσέγγισις
τῶν δύο καταστάσεων, ἀφοῦ, "μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα
ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ
ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν" (Λουκ. ΙΣΤ΄ 26).
Μεγαλύτερη, ὅμως, σημασία καὶ
προσοχὴ θὰ δώσωμεν εἰς τὴν παροῦσαν, εἰς τὴν τελευταίαν φρᾶσιν καὶ ἀπάντησιν
τοῦ Ἀβραὰμ πρὸς τὸν πλούσιον, ὅταν ἐκεῖνος τὸν διαβεβαιῴνει, ὅτι, ἐὰν ἕνας
νεκρὸς ἀναστῇ ἐκ νεκρῶν, οἱ ἄπιστοι θὰ συγκλονισθοῦν καὶ θὰ μετανοήσουν! Ἂς
δοῦμε ...
Συγκλονίζει ἡ ἀνάστασις ἑνὸς νεκροῦ;
Ἀναμφιβόλλως, ἴσως δὲν ὑπάρχει
συγκλονιστικότερον θέαμα ἐπὶ τῆς γῆς, ὅσον ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ἐπανέλευσις στὴν
παροῦσα ζωή, ἑνὸς ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος ἀπέθανεν καὶ ὁ θάνατός του ἦταν βεβαιωμένος
ἀπὸ κάθε ἄποψιν. Κυριολεκτικῶς, - ὅσον καὶ ἂν εἴμεθα βέβαιοι διὰ τὴν μετὰ
θάνατον ζωήν, - ἐξίσταται ἡ διάνοια τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ μόνον εἰς τὴν σκέψιν
ἑνὸς τέτοιου γεγονότος καὶ διὰ τοῦτο αἱ προσευχαὶ καὶ δεήσεις ἡμῶν διὰ τὴν
ὑγείαν τῶν ἀσθενῶν, γίνονται, ἐν ὅσῳ αὐτὸς εὑρίσκεται εἰς τὴν ζωήν. Ὅταν
βεβαιωθῇ ὁ σωματικὸς θάνατός του, - ὅσον καὶ ἂν οὗτος εἶναι ὀδυνηρός, - αἱ
δεήσεις ἡμῶν, γίνονται πλέον εὐχαὶ διὰ τὴν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς του. Ἀκόμη καὶ ἡ
Ἐκκλησία διὰ τῶν εὐχῶν της, δέεται μόνον διὰ τὴν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν
κεκοιμημένων καὶ ὄχι διὰ τὴν ἀνάστασιν τῶν σωμάτων των. Ὄχι, βεβαίως, διότι
ἀδυνατεῖ ὁ Θεὸς νὰ ἀναστήσῃ τοὺς νεκρούς, - "λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ
Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ" (Ματθ. Γ΄ 9), - ἀλλὰ διότι ὁ θάνατος
τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι, ἀφ' ἑνὸς μέν, κατ' ἐξοχὴν ἐκδήλωσις ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας
πρὸς ἡμᾶς, ἀφ' ἑτέρου δέ, εἶναι ἡ κοινή πορεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. "ἀπόκειται
τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν" (Ἐβρ. Θ΄ 27).
Ὅμως, ὁ συγκλονισμὸς ποὺ ἐπιφέρει
μία ἀνάστασις νεκροῦ, εἶναι μικρῆς διαρκείας. Διαρκεῖ μόνον, κάποιες στιγμὲς ἢ
ὧρες καὶ σιγὰ - σιγὰ ὁ ἄνθρωπος ἐξοικειώνεται καὶ συνηθίζει μὲ τὸ ὄντως φοβερὸ
τοῦτο γεγονός καὶ στὴν συνέχεια ἡ ἀνάστασις γίνεται μία ... ἐξιστόρηση καὶ μία
... ἀνάμνηση! Τοῦτο δὲν ἐγίνετο μὲ τὶς ἀναστάσεις τῶν νεκρῶν ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος
κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσίαν Του; Ἀνέστησε τὸν υἱὸν τῆς χήρας εἰς τὴν Ναΐν, τὴν
κόρην τοῦ Ἰαείρου καὶ τὸν τετραήμερον Λάζαρον. Ἐξεπλάγησαν τὰ πλήθη,
συνεκλονίσθησαν ἀκόμη καὶ οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ... ἀλλὰ μέχρις ἐκεῖ!
Καμμία οὐσιαστικὴ ψυχικὴ ἀναδόμησις, καμμία πραγματικὴ πίστις εἰς τὸν Κύριον
καὶ τὴν Θεότητά Του, οὐδεὶς καρδιακὸς συγκλονισμὸς μὲ ... διάρκεια ἢ
μονιμότητα! Προσωρινὸς ἐνθουσιασμός, πρὸς στιγμὴν "ἐκρήξεις" καὶ
ζητωκραυγαὶ καὶ ... τίποτε πλέον!
Τὸ ἴδιον ἆραγε δὲν γίνεται καὶ
σήμερα, ὅταν οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν "ἰδίοις ὄμμασιν", θαύματα τῆς
χάριτος τοῦ Κυρίου; Τὸ Πανάγιον Φῶς, τὸ ὁποῖον κάθε χρόνο ἐξέρχεται ἐκ τοῦ
Παναγίου Τάφου καὶ τόσην παρρηγορίαν σκορπίζει εἰς τὰς ψυχὰς τῶν Ὀρθοδόξων,
πόσην οὐσιαστικὴν διάρκειαν ἔχει εἰς τὰς ψυχάς μας; Οὐδεμίαν ... θὰ τολμοῦσα νὰ
εἴπω! Τὸ ἀναμένομεν μέν, ἀλλὰ ἡ ἔλευσίς του οὐδεμίαν οὐσιαστικὴν μεταβολὴν δὲν
ἐπιφέρει εἰς τὰς ψυχάς μας! Μήπως καὶ σήμερον δὲν ὑπάρχουν ἀναστάσεις νεκρῶν;
Μία μικρὰ ἐπίσκεψις εἰς τὸ λεγόμενον διαδίκτυον, εἶναι ἀρκετὴ διὰ νὰ ἴδωμεν ...
! Συνεκινήθη ὁ κόσμος; Ἤλλαξε πρὸς τὸ καλύτερον; Ἀπηρνήθη τὴν ἁμαρτωλὸν ζωήν
του; Ὄχι, δυστυχῶς! Ἀντιθέτως δέ, θὰ ἐλέγωμεν, ὅτι εἰς τὰς τοιαύτας ἐκδηλώσεις
τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου πρὸς ἡμᾶς, δηλαδὴ εἰς τὰ θαύματα, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας,
ὀργίζεται κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀγανακτεῖ, διότι ὁ Κύριος δείχνει τὴν παρουσίαν Του
εἰς τὸν κόσμον! "Παρακαλεῖ" ὁ ἄπιστος ... τὸν Θεόν, νὰ χαθῇ, νὰ
ἐξαφανισθῇ νὰ μὴν φαίνεται, γιὰ νὰ πείσῃ κάποια στιγμὴ τὸν ἑαυτόν του, ὅτι ὁ
Θεὸς δὲν ὑπάρχει!
Πείθεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἕνα θαῦμα;
Ὄχι, ἀδελφοί μου! Ἢ τοὐλάχιστον,
δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ... λείπει, γιὰ νὰ πιστέψωμεν! Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου,
εἶναι περισσότερον ἀπὸ ... σαφῆ! "εἰ
Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ
νεκρῶν ἀναστῇ
πεισθήσονται" (Λουκ.
ΙΣΤ΄ 31). Ἐκεῖνο ποὺ ἀπαιτεῖται διὰ τὴν σωτηρίαν μας, εἶναι ἡ πίστις εἰς τὰ
Λόγια καὶ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς! Τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα πάντοτε,
ἐγίνονταν καὶ γίνονται καὶ θὰ γίνονται, ἐνθουσιάζουν μὲν πρὸς στιγμήν, ἀλλὰ δὲν
πείθουν ... ! Εἴθε ὁ Κύριος νὰ μᾶς δίδῃ τὴν Πίστιν αὐτὴν εἰς τὰ δικά Του Λόγια
καὶ τοῦτο ... ἀρκεῖ!
Ἀρχιμ.
Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου