Φοβάμαι το Πάντα...

Πριν λίγες ημέρες επισκέφθηκε τον Ιστορικό Ναό μας ένα Δημοτικό σχολείο από το Άργος όπου ξεχώρισε ένα πολύ καλό και φιλότιμο κοριτσάκι, η Δέσποινα, 11 περίπου χρονών και το οποίο ήθελε να μου αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό

- Παπούλη, πολλές φορές τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ.

- Γιατί παιδάκι μου;

- Γιατί φοβάμαι το Πάντα.

Εκεί μου ήρθε να γελάσω.

- Ποιό Πάντα παιδί μου; Το αρκουδάκι;

- Όχι πάτερ το Πάντα, το για πάντα.

Το ότι η άλλη ζωή δεν έχει τέλος, είναι για πάντα και λυπάμαι όσους πάνε στην κόλαση τότε αφού δεν θα υπάρχει τέλος. Μονάχα δυστυχία για πάντα, δίχως ποτέ τέρμα.

Πολύ στεναχωρούμαι τότε και πολλές φορές κλαίω κιόλας και βρέχω το μαξιλάρι μου.

Έμεινα απλώς αποσβολωμένος και αμίλητος, βλέποντας πως η Χάρις Του Καλού μας Θεού μπορεί να δώσει χαρίσματα- μνήμη Θανάτου και δάκρυα- ακόμη και σε ένα απλό παιδάκι, τα οποία πολλοί Ασκητές κάνουν χρόνια και υπεράνθρωπες προσπάθειες για να τα αποκτήσουν.

Μα η έκπληξη μου στάθηκε ακόμη μεγαλύτερη όταν έμαθα ποιά είναι η μητέρα της Δέσποινας.

Μια πολύ καλή ψυχή, που πέρα από την καθιερωμένη προσευχή της όταν βρίσκεται στο παράθυρο ή στο μπαλκόνι για δουλειές προσεύχεται για όσους αγνώστους διαβάτες περνούν από κάτω…

Από τέτοιες άγιες μητέρες, πως να μην ανατείλουν άγια παιδιά!!