Υπομονή
και επιμονή
Δύο
αποδημητικά πουλιά θα
διέσχιζαν την Μεσόγειο
προκειμένου να πάνε
για τον χειμώνα
στις ζεστές χώρες
της Αφρικής. Είχαν και τα
δύο φάει αρκετούς
σπόρους και έντομα, αλλά
δεν είχαν πιει
και αρκετό νερό. Έψαχναν
με αγωνία να
βρουν στις ακτές
μια λακκούβα με νερό, όμως
το τελευταίο ήταν
αλμυρό και δεν
μπορούσαν να πιουν. Τελικά
βρήκαν μια στάμνα
σε μια ακτή
παρατημένη που είχε
μισογεμίσει με βρόχινο
νερό, όμως ο λαιμός
της ήταν στενός και μακρύς
και δεν έφτανε
το ράμφος τους
στο νερό για
να πιουν. Το ένα
πουλί τα παράτησε ξανοίχτηκε στο
πέλαγος και χωρίς
νερό χάθηκε, όμως το
άλλο πήρε με
το ράμφος του
πολλά μικρά πετραδάκια και
ρίχνοντάς τα στη
στάμνα το νερό
ανέβηκε, και τελικά, αφού
ήπιε έκανε με
ασφάλεια το μεγάλο
του ταξίδι.
Μια
κινέζικη παροιμία λέει: «η
υπομονή και η επιμονή φέρνουν
τριαντάφυλλα» η δε Αγία Γραφή, δια του αποστόλου
Παύλου, διαβεβαιώνει : ότι αν
υπομένουμε θα συμβασιλεύσουμε με
τον Χριστό. Στις πολλές
δοκιμασίες της καθημερινότητας με
την αναποδιά του
άλλου, την σκληρότητα του
γείτονα το πείσμα
του παιδιού μας την
ιδιοτυπία του συζύγου
μας, αυτή η υπομονή
και επιμονή είναι
εκείνη που θα «προσέξει»
ο Χριστός ώστε
να φέρουμε σε
πέρας το αγώνισμά
μας κερδίζοντας τα θεία
δώρα.
Αυτή
είναι η καλύτερη
οπτική όλων των
θεμάτων της χριστιανικής ζωής
και όπου να
είναι έρχονται και … τα
τριαντάφυλλα.
(Αρχιμ.Γρηγορίου
Λύχα: «μοτίβο ευτυχίας» σ.40-43)
