Ο
Χρήστος ήταν καλός
άνθρωπος, αλλά πολύ νευρικός και παρότι
αγαπούσε πολύ την
γυναίκα και τα τρία παιδιά
του, ήταν άσχετος με
την εκκλησία. Ένα πρωινό
που έπινε στο
μπαλκόνι τον καφέ με την
γυναίκα του ξαφνικά
έπεσε αναίσθητος. Όταν συνήλθε
ήταν στο επαρχιακό
νοσοκομείο της πόλης που
έμεναν, όμως τους
έστειλαν στην Αθήνα,
λόγω της σοβαρότητας
της κατάστασης.
Οι γιατροί διέγνωσαν
ανεύρυσμα στον εγκέφαλο, όμως ο
ίδιος καθότι νευρικός
δεν ήθελε να
χειρουργηθεί. Η αδελφή του,
πιστή χριστιανή και νοσοκόμα στο
παραπάνω νοσοκομείο προσευχόταν
και μαζί όλοι οι φίλοι και
γνωστοί. Μετά από λίγες μέρες χάρη
στην αυταπάρνηση της
αδελφής του, μετά από
40 χρόνια ο
Χρήστος εξομολογήθηκε και
κοινώνησε από τον
ιερέα του νοσοκομείου
και ήρεμος πια,
χειρουργήθηκε, όμως μετά από
δύο μέρες έπαθε
κρίση κοινώνησε και πάλι και
τελικά μετά αρκετές δύσκολες
μέρες βγήκε από
το νοσοκομείο. Οι γιατροί
του συνέστησαν να
ξαναπάει για εξέταση
μετά τρεις μήνες. Την συγκεκριμένη μέρα η
αγγειογραφία που πραγματοποιήθηκε ήταν αρνητική
και ο καθηγητής
ιατρός είπε με
μεγάλη χαρά: Ιδού
κύριοι το θαύμα!
δεν απεικονίζεται πια
ανεύρυσμα, ο ασθενής μας υγιέστατος
πια μπορεί να
γυρίσει στην εργασία
του. Όλοι και κυρίως
η πιστή αδελφή
του δοξολόγησαν τον
Θεό για την
διπλή θεραπεία του
Χρήστου..
(Γ.Ψαλτάκη: «ήταν
θαύμα της Παναγίας»
σ.34-37)
