Η αλήθεια για την Ομοφυλοφιλία και τα Πάθη - Μόρφου Νεόφυτος (νέο Βίντεο)

Ένας σπουδαίος ιεράρχης που δεν αλλάζει τα λόγια του για να αρέσει.

Παρακολουθείστε την νέα συνέντευξη που έδωσε.

Να φοβάσαι δύο λογισμούς

Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς. Ο ένας λέει: «Είσαι άγιος»· και ο άλλος: «Δεν θα σωθείς».

Κι οι δύο αυτοί λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό, και δεν έχουν αλήθεια μέσα τους. Εσύ, όμως, να σκέφτεσαι: «Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο Ελεήμων Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρέσει και σ΄ εμένα τις αμαρτίες μου».

Πίστευε έτσι, και θα γίνει σύμφωνα με τήν πίστη σου: Θα σε συγχωρήσει ο Κύριος. Μη βασίζεσαι, όμως, στους προσωπικούς σου αγώνες, έστω και αν είσαι μεγάλος ασκητής. Ένας ασκητής μου έλεγε: «Βεβαίως θα ελεηθώ, γιατί κάνω τόσες μετάνοιες τήν ημέρα». Όταν, όμως, ήρθε ο θάνατος, «διέρρηξε τα ιμάτιά του».

Όχι, λοιπόν, για τις ασκήσεις μας, αλλά δωρεάν, κατά τη χάρη Του ελεεί ο Κύριος. Ο Κύριος θέλει τήν ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη· τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά. Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε, και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.

* * *

Όταν ήμουν ακόμα αρχάριος, γνώρισα τήν αγάπη του Θεού, που είναι απερίγραπτη. Η ψυχή αισθάνεται σύν Θεώ και έν Θεώ, και το πνεύμα χαίρεται για τον Κύριο, έστω και αν το σώμα αποκάμνει από τήν αγαθότητα του Θεού. Μπορείς, όμως, να χάσεις αυτήν τήν χάρη και με έναν κακό λογισμό.

Με τον κακό λογισμό εισέρχεται μέσα μας μια εχθρική δύναμη, και τότε σκοτίζεται η ψυχή και τη βασανίζουν κακές σκέψεις. Τότε ο άνθρωπος αισθάνεται τήν απώλειά του και καταλαβαίνει ότι ο ίδιος, χωρίς τη χάρη του Θεού, είναι μόνο «γη και σποδός».

* * *

Η ψυχή που γνώρισε τον Κύριο, μαθαίνει από τη μακροχρόνια πείρα της, ότι, αν ο άνθρωπος ζει σύμφωνα με τις εντολές, τότε αισθάνεται, έστω και λίγο, τη χάρη μέσα του κι έχει παρρησία στην προσευχή. Αν, όμως, αμαρτήσει με κάποιον λογισμό και δεν μετανοήσει, τότε κρύβεται η χάρη και η ψυχή θρηνεί και οδύρεται ενώπιον του Θεού.

Έτσι η ψυχή διέρχεται όλη της τη ζωή στον αγώνα με τους λογισμούς. Εσύ, όμως, μη μένεις στην ακηδία εξαιτίας του αγώνα, γιατί ο Κύριος αγαπά τον ανδρείο αγωνιστή.

* * *

Πονηροί λογισμοί καταπονούν τήν υπερήφανη ψυχή, και αν δεν ταπεινωθεί, δεν θα βρει ανάπαυση από αυτούς. Όταν αμαρτωλοί λογισμοί σε πολιορκούν, φώναζε προς τον Θεό σαν τον Αδάμ: «Κύριε, Ποιητή μου και Πλάστη μου, βλέπεις ότι η ψυχή μου τυραννιέται από τους λογισμούς… Ελέησέ με». Και όταν στέκεσαι ενώπιον του Δεσπότου, να θυμάσαι πάντα ότι Αυτός θα εκπληρώσει όλα τα αιτήματά σου, αν είναι ωφέλιμα σε σένα.

Ήρθαν σύννεφα, κρύφτηκε ο ήλιος και σκοτείνιασε. Έτσι για ένα λογισμό υπερηφάνειας στερείται η ψυχή τη χάρη και τήν καλύπτει το σκοτάδι. Αλλά και πάλι με έναν ταπεινό λογισμό επανέρχεται η χάρη. Αυτό το γνώρισα εκ πείρας.

* * *

Να ξέρεις ότι, αν ο λογισμός σου συνηθίζει να παρατηρεί ανθρώπους, πώς ζεί ο ένας ή ο άλλος, αυτό είναι ένδειξη υπερηφάνειας.

«Πρόσεχε τον εαυτό σου». Παρατήρησε τον εαυτό σου και θα δεις: Μόλις η ψυχή αποκτήσει έπαρση έναντι του αδελφού, αμέσως ακολουθεί κάποιος λογισμός όχι ευάρεστος στον Θεό, και αυτό, για να ταπεινωθεί η ψυχή.

Αν, όμως, δεν ταπεινωθεί, τότε έρχεται ένας μικρός πειρασμός.

Και αν πάλι δεν ταπεινωθεί, αρχίζει ο πόλεμος της σαρκός.

Και αν πάλι δεν ταπεινωθεί, τότε πέφτει πάλι σε κάποιο μικρό αμάρτημα.

Αν και τότε δεν ταπεινωθεί, θα έλθει μεγαλύτερη αμαρτία.

Κι έτσι θα αμαρτάνει, ωσότου ταπεινωθεί.

Μόλις, όμως, ταπεινωθεί, αμέσως θα δώσει ο Ελεήμων Κύριος στην ψυχή ειρήνη και κατάνυξη, και τότε θα περάσουν όλα τα κακά και θα απομακρυνθούν όλοι οι εχθρικοί λογισμοί. Έπειτα, όμως, πρέπει να κρατάς με όλες σου τις δυνάμεις τήν ταπείνωση, αλλιώς θα ξαναπέσεις στην αμαρτία.

* * *

Βλέποντας ο Κύριος ότι η ψυχή δεν είναι στερεωμένη στην ταπείνωση, απομακρύνει τη χάρη, αλλά εσύ μη φοβάσαι: Η χάρη είναι μέσα σου, αλλά κρυμμένη. Μάθε να σταματάς αμέσως τους λογισμούς. Αν, όμως, ξεχάσεις και δεν τους διώξεις αμέσως, τότε πρόσφερε μετάνοια. Κοπίασε σε αυτό, για να αποκτήσεις τη συνήθεια. Η ψυχή αποκτά συνήθεια, αν τήν διδάξεις, και ενεργεί έτσι σε όλη της τη ζωή.

Ο αγαθός άνθρωπος έχει αγαθούς λογισμούς και ο πονηρός πονηρούς. Όλοι, όμως, οφείλουν να μάθουν τον πόλεμο με τους λογισμούς, και να μάθουν να μετατρέπουν τους κακούς λογισμούς σε αγαθούς. Αυτό είναι σημάδι πεπειραμένης ψυχής.

Ρωτάς πώς γίνεται αυτό;

Να! Όπως ο ζωντανός άνθρωπος αισθάνεται πότε κρυώνει και πότε ζεσταίνεται, το ίδιο και όποιος γνώρισε έκ πείρας το Άγιο Πνεύμα ακούει πότε υπάρχει στην ψυχή του η χάρη και πότε έρχονται τα πονηρά πνεύματα.

Ο Κύριος δίνει στην ψυχή τη σύνεση να αναγνωρίζει τήν έλευσή Του και να Τον αγαπά και να κάνει το θέλημά Του. Επίσης η ψυχή αναγνωρίζει τους λογισμούς του εχθρού όχι από τήν εξωτερική τους μορφή, αλλά από τήν επενέργειά τους στην ψυχή.

Οι εχθροί εύκολα εξαπατούν εκείνον που δεν έχει τήν πείρα αυτή.

* * *

Οι εχθροί έπεσαν από υπερηφάνεια και μας παρασύρουν στην ίδια πτώση, υποβάλλοντας λογισμούς επαίνου. Και αν η ψυχή δεχθεί τον έπαινο, τότε η χάρη φεύγει, εφόσον δεν ταπεινώνεται η ψυχή. Και έτσι σε όλη τη ζωή ο άνθρωπος θα μαθητεύει στην ταπείνωση του Χριστού. Αν δεν το μάθει αυτό η ψυχή, δεν θα γνωρίσει ανάπαυση από τους λογισμούς και δεν θα μπορέσει να προσευχηθεί με καθαρό νου.

Από το βιβλίο, «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», γ.Σωφρονίου Σαχάρωφ, σ.526-529.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Η αμαρτία... θάνατος

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΙΚΟΣΤΗ  ΤΡΙΤΗ  (24  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2019)

"καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι
συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ" (Ἐφεσ. Β΄ 5).

Ἡ ἁμαρτία ... θάνατος !!!

Ἴσως ἡ ὀδυνηρότερη καὶ καθοριστικότερη ἐμπειρία, ἀνεξαιρέτως, δι’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, εἰς τὴν ζωὴν αὐτήν, εἶναι ὁ ... θάνατος! Ἡ φοβερὰ ἐκείνη στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν, ὁ ἄνθρωπος (ἡ ψυχή), ἀποχωρίζεται τὸ φθαρτὸ καὶ ὑλικὸ σαρκίον (σῶμα) καὶ πορεύεται εἰς τὸν τόπον τῆς ἀφθάρτου αἰωνιότητος. Ἡ γνωστὴ εἰς τοὺς ἤδη κεκοιμημένους, ἀλλὰ καὶ ἄγνωστος εἰς ἡμᾶς τοὺς ... "περιλειπομένους", στιγμή, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος ἀποχωρίζεται, φίλους καὶ συγγενεῖς καὶ γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, ἀλλὰ καὶ κάθε τι γήϊνο καὶ ὑλικὸ ἀπόκτημά του, καὶ βλέπει πλέον μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς, ἐκεῖνα ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ ἰδῇ ποτέ, καὶ τὰ ὁποῖα ἐγνώριζε μόνον ... ἐξ ἀκοῆς. Ἐκείνη ἡ "φοβερὰ ὥρα τοῦ θανάτου" κατὰ τὴν ὁποίαν, κατ’ ἐντολὴν Θεοῦ, ἄγγελοι θὰ παραλάβουν τὴν ἄφθαρτο καὶ ἄϋλον ψυχήν μας καὶ - κατὰ τὴν πατερικὴν παράδοσιν καὶ ἄποψιν - ἀφοῦ διέλθει διὰ τῶν φρικτῶν δαιμονικῶν τελωνίων, θὰ παρουσιασθῇ πρὸ τοῦ βήματος τοῦ Κριτοῦ, διὰ τὴν πρώτην ἀπολογίαν της.
Πέραν ὅμως τούτου τοῦ βιολογικοῦ σωματικοῦ θανάτου, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, ἐν προκειμένῳ, μᾶς ὁμιλεῖ καὶ δι’ ἑνὸς ἄλλου ... θανάτου, ὁ ὁποῖος ἐπέρχεται, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτημάτων καὶ τῶν παραπτωμάτων ἡμῶν. Ὁ θάνατος αὐτός, δὲν ἀφορᾷ τὸ σαρκικὸ καὶ φθαρτὸ σῶμα μας, ἀλλ’ ἀσκεῖται κατὰ τῆς ἀφθάρτου ἀνθρωπίνης ψυχῆς.  Δὲν ἔχει ὅμως ὁριστικὸν καὶ μόνιμον χαρακτῆρα, ἀλλ’ εἶναι προσωρινὸς καὶ διαρκῇ τόσον χρόνον, ὅσον ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀμετανόητος καὶ προσκεκολλημένος εἰς τὴν κάθε μορφὴν ἁμαρτίας. Εἶναι - θὰ ἐλέγομεν - ἡ προσωρινὴ ἀπομάκρυνσίς μας ἀπὸ τὴν χάριν καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ ἡ προσωρινὴ (καὶ πάλιν), συμφιλίωσις καὶ παράδοσις καὶ ὑποδούλωσις εἰς τὰ πάθη καὶ τὸν διάβολον. Ἀφ’ ἧς στιγμῆς ὁ ἁμαρτωλὸς προσέλθει, καὶ ἐν μετανοίᾳ ζητήσει τὸ Θεῖον ἔλεος, ὁ Κύριος "ἀνασταίνει" καὶ ἐπανα-ζωοποιεῖ τόν, μέχρι πρό τινος, τεθανατωμένον ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας, ἄνθρωπον.
Ὁ Κύριός μας, χρησιμοποίησε μίαν ὡραιοτάτην εἰκόνα, προκειμένου νὰ ἀπεικονίσῃ καὶ μᾶς παρουσιάσῃ τὸν τοιοῦτον πνευματικὸν θάνατον. "Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος," εἶπεν, "ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. Ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται" (Ἰωάν. ΙΕ΄ 5-6). Ὅσον τὸ κλῆμα παραμένει ἑνωμένον εἰς τὴν ἐρριζωμένην ἄμπελον, διατηρεῖται καὶ ζεῖ καὶ αὐξάνεται ... Ἀφ’ ἧς στιγμῆς, ὅμως, ἀποκοπεῖ ἐξ αὐτῆς, παύει νὰ ζῇ καὶ μετ’ ὀλίγον ἐπέρχεται ἡ σῆψις καὶ ὁ θάνατος. Τοῦτο ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ εἰς τὸν ἄνθρωπον˙ ἐν ὅσῳ εὑρίσκεται ἑνωμένος ἐν τῷ Χριστῷ, παίρνει ζωὴν ἐξ Αὐτοῦ καὶ ζεῖ πνευματικῶς ... Ὅταν, ὅμως, ἀποκοπῇ ἐξ Αὐτοῦ καὶ ἐπιλέξει τὴν ζωὴν μακρὰν Αὐτοῦ, τότε βιώνει τὸν πνευματικὸν θάνατον.

Ἡ ἁμαρτία καὶ οἱ ... Ἅγιοι.

Ὑπάρχει καὶ ἀκούεται συχνῶς ἡ λανθασμένη ἄποψις, ὅτι οἱ Ἅγιοι τοὺς ὁποίους καθιέρωσεν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ τοὺς ὁποίους τιμῶμεν καθ’ ἁπάσας τὰς ἡμέρας τοῦ ἔτους, ἦσαν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι "νίκησαν" τὴν ἁμαρτία καὶ ἀναμάρτητοι ἀπολαμβάνουν τὴν δόξαν τοῦ Παραδείσου. Ὄχι, ἀσφαλῶς ... Οὐδεὶς ἐκ τῶν ἀνθρώπων ἔζησεν εἰς τὴν γῆν ταύτην καὶ ἐκοιμήθη τὸν "ὕπνον τοῦ θανάτου" ... ἀναμάρτητος! Μόνον ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος - κατὰ τὴν Δογματικὴν διδασκαλίαν, - παρέμεινεν ἀναμάρτητος, μετὰ τὸν Θεῖον Εὐαγγελισμὸν Αὐτῆς καὶ ἕως τῆς κοιμήσεώς της. Ἕως τῆς στιγμῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τῆς, διὰ τοῦ Παναγίου Πνεύματος, καθάρσεως Αὐτῆς, ἐκ τοῦ ὀλεθρίου προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἐβαρύνετο καὶ Αὕτη ὑπ’ αὐτοῦ. Μετά, ὅμως, τὴν ἐπέλευσιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, - "Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι" (Λουκ. Α΄ 35) - ὡς προείπωμεν, ἐκαθάρθη πλήρως καὶ διετήρησεν τὴν ἀναμαρτησίαν της ἕως τῆς ἱερᾶς Αὐτῆς μεταστάσεως.
Οἱ ἅγιοι, ὑπῆρξαν καὶ ἔζησαν καὶ ἐκοιμήθησαν ... ἁμαρτωλοί, ἀλλ’ ἐκεῖνο τὸ στοιχεῖον τὸ ὁποῖον συνηγόρησεν εἰς τὴν ἁγιοποίησίν των, ἦτο ὁ ἀγών των κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἦτο ἡ πάλη των πρὸς πᾶσαν ἐκτροπὴν ἐκ τοῦ Θείου θελήματος καὶ ἡ, διὰ τῆς Θείας Χάριτος, καταξίωσις καὶ τελείωσίς των. Μισοῦσαν τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἐφύλασσον ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς ἑκουσίου παραπτώματος καὶ ἡμάρτανον, ... μόνον, ἀκουσίως καὶ ἀθελήτως, κατὰ τὴν φυσικὴν ἀνθρωπίνην ἀδυναμίαν καὶ ροπήν! Δὲν τοὺς τιμῶμεν ὡς ... ἀναμαρτήτους, - μόνον ὁ Κύριος ὑπῆρξεν τοιοῦτος, - ἀλλ’ ὡς ἀγωνιστὰς καὶ καταξιωμένους ὑπὸ τῆς Θείας Χάριτος. Ἄλλωστε, ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας, διετήρησαν ἕως θανάτου αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν αἴσθησιν τῆς ἁμαρτωλότητός των ἀπὸ αὐτῶν τῶν Ἁγίων κορυφαίων Ἀποστόλων, ἕως καὶ τοῦ πλέον ἀγνώστου καὶ "μικροῦ". Ἡ συνείδησίς των ἐμαρτύρει ὅτι ἐβαρύνοντο ἀπὸ τὰς ἀνθρωπίνους ἀδυναμίας καὶ ἁμαρτίας καὶ διὰ τοῦτο ἔζων ἐκζητοῦντες τὸ Θεῖον ἔλεος. Χαρακτηριστική δε εἶναι ἡ φρᾶσις τοῦ Θείου Παύλου, τοῦ "πρώτου μετὰ τὸν Ἕνα", ὡς ἀποκαλεῖται, πρὸς τὸν μαθητήν του τὸν Τιμόθεον, "Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ" (Α΄ Τιμ. Α΄ 15).

Ὁ ἄνθρωπος, ... θύτης καὶ θῦμα!

Ἐκ τῶν ὅσων προεγράψαμεν, διακρίνονται πλέον καθαρῶς, δύο σαφέστατα συμπεράσματα τὰ ὁποῖα καλούμεθα νὰ προσέξωμεν ἰδιαιτέρως. Τὸ πρῶτον, τὸ ὁποῖον καὶ ἀποτελεῖ βασικὴν δογματικὴν ἀλήθειαν, εἶναι ὅτι, "Ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν" (Α΄ Ἰωάν. Α΄ 8). Ὅσον καὶ ἂν θέλομεν νὰ παρουσιάζωμεν ἑαυτοὺς ὡς καλοὺς καὶ ἀγαθούς, ἡ ἀδήρητος πραγματικότης θὰ καταμαρτυρῇ ὅτι ἅπαντες εἴμεθα ... θύματα τῆς ἁμαρτίας! Συνεχῶς, "νεκρούμεθα" διὰ τῶν ἀτελειώτων καθημερινῶν ἁμαρτιῶν καὶ παθῶν ἡμῶν, ἐκουσίων τε καὶ ἀκουσίων. "τίς γὰρ καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ρύπου; ἀλλ᾿ οὐθείς, ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς" (Ἰὼβ ΙΔ΄ 4-5). Τὸ δεύτερον δὲ συμπέρασμα, εἶναι, ὅτι διὰ τῶν Ἁγίων καὶ ζωηρρύτων μυστηρίων - τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως, καὶ τῆς Θείας Εὐχαριστίας - ὁ πεπτωκὸς καὶ θανὼν ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας ἄνθρωπος, ἀνίσταται καὶ ἐπαναζωοποιεῖται, ἀκόμη δὲ περισσότερον, γίνεται νικητὴς κατὰ τοῦ κακοῦ καὶ νεκρώνει τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ κακόν.
Ἂς εἴμεθα, συνεπῶς, πάντοτε "ἐξηρτημμένοι" ἐκ τῶν ἀχράντων μυστηρίων καὶ οὕτω, ζωοποιούμενοι (ψυχικῶς καὶ πνευματικῶς) δι’ αὐτῶν, θὰ συνεχίσωμεν εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μακαριότητα. Ἀμήν.


      Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ο τάφος του γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας (βίντεο)

Δείτε το παρακάτω βίντεο

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας "Όταν ήμουν μικρός..."

   

  Όταν ήμουν μικρός στον κόσμο, είχα δει μια ταινία, που μου έμεινε στη μνήμη και με βοήθησε στο ξεκίνημα της μοναχικής μου ζωής, όταν έβαζα θεμέλιο.

Ήταν μια ταινία με δύο πυγμάχους, που θα έκαναν μια πάλη μεταξύ τους. Ο προπονητής του νεότερου, πριν τον αγώνα, έλεγε στον αθλητή του:

- Αυτή η τέχνη (της πυγμαχίας), προβλέπει θυσίες. Δεν θα πίνεις, δεν θα καπνίζεις, δεν θα ξενυχτάς, δεν θα πηγαίνεις με το άλλο φύλο, για να έχεις υγεία, η οποία θα σε βοηθήσει στην πάλη και στην νίκη! Αν δεν τα φυλάξεις αυτά, θα έχεις αποτυχία...

Στη συνέχεια, ο πυγμάχος αυτός, δεν τήρησε κάποια απ' αυτά που του είπε ο προπονητής του. Και ο προπονητής του τον είδε και τον έλεγξε:

- Δεν πας καλά! Δεν πρόκειται να προχωρήσουμε έτσι!... Και εσύ χάνεις τους κόπους σου και εγώ...

Εκείνος αντέδρασε και όπως ήταν μποξαδόρος, δίνει μία στον προπονητή του και τον ρίχνει κάτω!

Αλλά μετά από λίγες μέρες, έφτασε η ώρα για τον αγώνα! Προχωρεί στην μάχη, δίχως τον προπονητή δίπλα του. Ο άλλος αντίπαλος, είχε βοηθό και καθοδηγητή τον προπονητή του, να τον συμβουλεύει, να τον τονώνει, να τον δυναμώνει, να του δίνει αέρα. Άρχισε πάλη. Ο νεότερος έχανε, έχανε έδαφος συνεχώς και νικούσε ο άλλος. Ο προπονητής του, που καθόταν ψηλά στο αμφιθέατρο και παρακολουθούσε, στενοχωριόταν που έβλεπε τον δικό του μαθητή να χάνει και ας τον είχε χτυπήσει εκείνος... Ήξερε πως το ηθικό του έπεσε και δεν θα μπορούσε να κερδίσει.

Προβλέποντας ότι πλησίαζε το τέλος, τρέχει κάτω στο ρίνγκ, τον πλησίαζει σε μια διακοπή, που γίνεται διάλειμμα για ανάπαυση, του μιλάει στο αυτί, τον συμβουλεύει και του δίνει θάρρος.

Αυτό ήταν!... Σηκώνεται ο μαθητής του, αγωνίζεται σωστά και στον τελευταίο γύρο, βγάζει τον αντίπαλό του νοκ άουτ και κέρδισε τον αγώνα! Αυτό με βοήθησε και εμένα και κράτησα μέσα μου γερά, ότι χωρίς δάσκαλο, χωρίς πνευματικό πατέρα, χωρίς οδηγό δεν μπορεί να προχωρήσει κάποιος στην πνευματική ζωή. Και έτσι είχα μεγάλη ωφέλεια...

✞Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Η υπεροχή της Ψυχής!

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΙΚΟΣΤΗ  ΔΕΥΤΕΡΑ  (17  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2019)

"Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
μετὰ τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί" (Γαλ. ΣΤ΄ 18).

Τὸ "πνεῦμα ἡμῶν".

Εἰς τρεῖς ἐκ τῶν δεκατεσσάρων ἐπιστολῶν τοῦ Θείου Ἀποστόλου Παύλου, χρησιμοποεῖται ἡ ἰδία ἢ παρεμφερὴς ἔκφρασις, ὡς χαιρετισμὸς τοῦ Ἀποστόλου πρὸς τοὺς ἀποδέκτας τῶν συγκεκριμμένων ἐπιστολῶν. Βεβαίως, εἰς ἁπάσσας τὰς ἐπιστολάς του ὁ ἱερὸς Παῦλος, χαιρετίζει μὲ ... τὴν χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ˙ εἰς ταύτας ὅμως, ἀναφέρεται εἰς τὴν πνευματικὴν ὑπόστασιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ προβάλλει ταύτην, ἀσφαλῶς προηγουμένην καὶ ὑπερέχουσαν τοῦ ... σαρκικοῦ ἀνθρώπου.
Εἶναι γνωστὸν σχεδὸν εἰς πάντας, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, δὲν εἶναι μόνον ... τὸ φαινόμενον! Δὲν εἶναι μόνον, ἡ σάρξ καὶ τὰ μέλη αὐτῆς ... Αὕτη (ἡ σάρξ), εἶναι τὸν ἕν μέρος τῆς ὑποστάσεώς του˙ καὶ τοῦτο μάλιστα, εἶναι καὶ τὸ κατώτερον καὶ εὐτελέστερον, καθόσον εἶναι καὶ τὸ ... φθειρόμενον. Ἐὰν δὲ ἐνθυμηθῶμεν, ἐν προκειμένῳ, τοὺς ἀθανάτους λόγους τοῦ Χριστοῦ μας, - "Τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν" (Ἰωάν. ΣΤ΄ 63) - ἔχομεν ἀσφαλῶς τὴν πρώτην καὶ τελείαν ἐπιβεβαίωσιν ἐπὶ τῶν προκειμένων θέσεων. Ἡ ψυχὴ (τὸ "πνεῦμα"), εἶναι τὸ κύριον καὶ προηγούμενον μέρος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Εἰς τοῦτο ἀναφέρεται, εὐχόμενος ὁ Ἀπόστολος, πρὸς τοὺς Γαλάτας.
Ἀλλά, ποία εἶναι ἡ ψυχή; Ποῖον εἶναι τὸ "πνεῦμα"; Εἶναι ὁ, κατ’ οὐσίαν, ἄνθρωπος! Εἶναι ὁ ... περιπατῶν, ὁ ... κινούμενος, ὁ ... πονῶν, ὁ πεινῶν, ὁ διψῶν, ὁ χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος, ὁ θλιβόμενος, ὁ ὁρῶν καὶ ἀκούων καὶ αἰσθανόμενος, ὁ ..., ὁ ..., ὁ ...! Ἄλλοις λόγοις, εἶναι ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον ἠγαπήσαμεν ἢ ἀπεστράφημεν, ἐκεῖνος, μετὰ τοῦ ὁποίου συνηλλάχθημεν, διεπραγματεύθημεν, συνεζητήσαμεν, διεφωνήσαμεν ... Αὐτὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἐνδεδυμένος, ἁπλῶς τὸ "χοϊκὸν σκῆνος" καὶ ὁ ὁποῖος, ὅταν θὰ κληθῇ ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ του, θὰ ἀφήσῃ τοῦτο εἰς τὴν γῆν "ἐξ ἧς ἐλήφθη, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσεται" (Γέν. Γ΄ 19). Τὴν τοιαύτην ὀδυνηρὰν πραγματικότητα διαπιστοῦμεν, ὅταν ἐπέρχεται "ἡ φοβερὰ ὥρα τοῦ θανάτου" καὶ ἡμεῖς μέν, "οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι", βλέποντες τὸ ἄπνουν σῶμα καὶ ἐνθυμούμενοι τήν, ἐπὶ τῆς γῆς, βιοτήν του μετὰ τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, θρηνῶμεν καὶ κοπτώμεθα ἐπ’ αὐτοῦ.

Ἡ ὑπεροχὴ τῆς ψυχῆς.

Ἅπασσα ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ἔχει μοναδικὴν καὶ πρωτίστην ἀναφορὰν εἰς τὸ αἰώνιον μέρος τῆς ἀνθρωπίνης ὑποστάσεως (ψυχὴν) καὶ πολὺ ὀλιγώτερον εἰς τὸ φθειρόμενον καὶ παροδικόν (σῶμα). Εἴτε εἰς τὴν "ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν", εἴτε εἰς τὰς κατ’ ἰδίαν συνομιλίας μετὰ τῶν μαθητῶν, εἴτε ὀλίγον πρὸ τοῦ Θείου πάθους, ὁ Κύριος, διδάσκει μὲ "βασικὸν ἀποδέκτην", τὰς ψυχὰς τῶν ἀκροατῶν Του. Ἐκεῖνοι, οἱ μοναδικοὶ καὶ αἰώνιοι "μακαρισμοί", εἶναι ἡ ... μεγάλη ἀνατροπὴ - θὰ ἐλέγωμεν - εἰς τὴν προσκόλλησιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀδυναμίαν του, εἰς τὴν ὑλικήν του ὑπόστασιν. "... ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ... ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται, ... ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν, ... ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται, ... ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται, ... ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται, ... ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται, ... ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ... ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς" (Ματθ. Ε΄ 3-12). Ἅπασσαι αἱ ὑποσχέσεις αὗται τοῦ Χριστοῦ μας, δεικνύουσι καὶ ὑπογραμμίζουσι τὴν πρώτην καὶ κυρίαν ἀναφορὰν τοῦ ἀνθρώπου. Βεβαίως, ὁ Κύριος, καὶ ἐθεράπευσεν τὰς σωματικὰς νόσους τῶν δυστύχων ἀσθενῶν καὶ ἀναπήρων τῆς ἐποχῆς Του, - ὡς ποιεῖ ἄλλωστε καὶ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἀνέκαθεν - καὶ τοῦτο, διότι συμπονοῦσεν καὶ συνέπασχεν μετὰ τῶν ὀδυνομένων ἀσθενῶν. Ὅμως, ἐὰν περιορισθῶμεν εἰς τὴν Θείαν Διδακαλίαν, οὐδαμοῦ ὑπάρχει ἀναφορὰ εἰς τὴν μέριμνάν μας περὶ τὴν ὕλην.
Ἐδῶ δὲ ἀκριβῶς, γίνεται, - καὶ πολλάκις σκοπίμως, - μία σοβαρὰ παρέκκλισις ἐκ τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου. Θεωροῦμεν συνήθως, ὅτι εἰς τὸν "καλὸν" ἄνθρωπον, ὁ Κύριος θὰ τοῦ τὰ δίδῃ ὅλα πλούσια, ἐνῶ ἀντιθέτως, εἰς τοὺς "κακούς", θὰ στερῇ καὶ τὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα. Γνωρίζομεν ὅμως, ὅτι ἡ τοιαύτη θεωρία, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν διδαχὴν τοῦ Ραββί, ὅστις ἐδίδαξεν κατ’ ἐπανάληψιν ἐναντίον τοῦ πλούτου, καὶ ἐσκλήρυνε τὸν λόγον Του πρὸς τοὺς πλουσίους, ἐνῶ ἀντιθέτως συνιστοῦσεν τὴν ἀπομάκρυσιν καὶ ἀποφυγὴν ἐκ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ τῆς ἐν γένει σωματικῆς εὐμαρείας καὶ "καλοπεράσεως". "Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;" (Ματθ. ΙΣΤ΄ 26). Αὐτὴ ἀκριβῶς, εἶναι ἡ ἀπόστασις, μεταξὺ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, μεταξὺ τῶν ὑλικῶν καὶ τῶν πνευματικῶν, μεταξὺ τοῦ ... παρόντος καὶ τοῦ ... αἰωνίου!

Οἱ Ἅγιοι ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ.

Ἀσφαλῆ παραδείγματα καὶ πρότυπα, ἐν προκειμένῳ, ἔχομεν ἅπαντας τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ὑπερεῖδον (περιεφρόνησαν) ὄχι μόνον τὰ ὑλικά των στοιχεῖα καὶ ὑποστατικά, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ταῦτα τὰ σαρκικά των σώματα καὶ παρέδωσαν ταῦτα εἰς βίαιον καὶ σκληρὸν θάνατον προκειμένου νὰ μὴν παραδώσουν τὰς ψυχάς των εἰς τὸν αἰώνιον θάνατον τῆς κολάσεως. Συνεπεῖς καὶ πειθαρχοῦντες εἰς τὴν Θείαν βεβαίωσιν καὶ παρότρυνσιν, - "μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ" (Ματθ. Ι΄ 28) - ἐθυσίασαν ἀσυλλογίστως τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ τὸν παρόντα φθαρτὸν κόσμον, ἀνταλλάσσοντας ταῦτα διὰ τῶν αἰωνίων καὶ μονίμων ἀντιστοίχων τούτων. Καὶ δὲν ἀναφερόμεθα μόνον εἰς τοὺς μάρτυρας καὶ ὁμολογητὰς τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς Ὁσίους (ἄνδρας τε καὶ γυναίκας) καὶ Ἱεράρχας καὶ Πατέρας οἵτινες, οὐδὲν προετίμησαν τῆς ἀθανάτου καὶ αἰωνίου ζωῆς.
Εἰς τοῦτο τὸ ἀθάνατον πνεῦμα (τὴν ψυχήν), ἀποβλέπων ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, χαιρετίζει τοὺς Γαλάτας χριστιανούς, καὶ εὔχεται, ἡ Θεία χάρις τοῦ Κυρίου νὰ χαριτώνῃ καὶ νὰ προκόπτῃ τὰς ψυχάς των.
Ταύτην τὴν παράκλησιν καὶ ἱκεσίαν, ἂς αἰτούμεθα παρὰ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ ἡμῶν, ἵνα ἀξιωθῶμεν τῶν Οὐρανίων καὶ μενόντων ἀγαθῶν τῆς ἀπολαύσεως. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Τι είναι αμαρτία; Ποιος την δημιούργησε;

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΙΚΟΣΤΗ  ΠΡΩΤΗ  (10  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2019)

"ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο" (Γαλ. Β΄ 17)

Ἡ "δημιουργία" τῆς ἁμαρτίας.

Πολλάκις, τίθενται ταῦτα τὰ ἐναγώνια ἐρωτήματα˙ τί εἶναι ἡ ἁμαρτία; ποιός τὴν δημιούργησε; γιατί ὁ Κύριος δὲν ἐμπόδισε τὸν ἄνθρωπο νὰ τὴν διαπράττῃ; γιατί, ἐπίσης, δὲν ἀπηγόρευσεν εἰς τὸν διάβολον νὰ καθοδηγῇ πρὸς αὐτήν, τοὺς ἀνθρώπους;;; Ἐρωτήματα τὰ ὁποῖα, πολλάκις, ἀπαντῶνται λανθασμένα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὁδηγοῦν εἰς ἀνυπόστατα συμπεράσματα καί, συνήθως, εἰς βλασφήμους συνειρμοὺς κατὰ τοῦ Θεοῦ. Ἂς προσπαθήσωμεν, ἐν προκειμένῳ, νὰ ἐρευνήσωμεν τὸ θέμα τοῦτο, μὲ "ἐγχειρίδιον" τὸ Θεῖον Λόγον τῆς Γραφῆς.
Ὁ Κύριος, ὡς πληροφορούμεθα ἐκ τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως, ὅταν ἐτελείωσε τὸ δημιουργικόν του ἔργον, "εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν" (Γέν. Α΄ 31). Τίποτε κακόν, καὶ τίποτε ἐπικίνδυνον, καὶ τίποτε τὸ ἀνάρμοστον καί, - πολὺ περισσότερον -, ἁμαρτωλόν καὶ βλάσφημον, δὲν ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν Θείων δημιουργημάτων. Ὁ ἄνθρωπος ἐζοῦσε μέσα εἰς ἓν ἰδανικὸν περιβάλλον, ἐκ πάσης ἐπόψεως. Ἡ φύσις, τὰ ζῶα, τὰ φυτά, τὰ δένδρα, ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, τὰ ἆστρα καὶ πᾶν ὅ, τι ἐξῆλθεν ἐκ τῆς βουλῆς καὶ τῆς χειρὸς Κυρίου, ἀπετέλουν τὴν ἰδανικὴν κατοίκισιν καὶ συντοφίαν τοῦ Ἀδάμ. Ὅτε δέ, ὁ Κύριος ἔπλασε καὶ τὴν γυναίκα αὐτοῦ, τὴν Εὔαν, ὁ Ἀδὰμ εὗρε τὴν ἰδανικὴν σύντροφον τῆς ζωῆς του, καὶ τοιουτοτρόπως θὰ ηὐξάνετο καὶ θὰ ἐπληθύνετο τὸ ἀνθρώπινον γένος.
Ὅμως ὁ ἄνθρωπος ... ἁμάρτησε!!! Μέσα εἰς τὸ τέλειον ἐκεῖνο περιβάλλον, ὅπου, ὡς προείπωμεν, τὰ πάντα ἦσαν τέλεια καὶ ἀλάνθαστα, εἰσῆλθεν ἡ ἁμαρτία. Εἰσῆλθεν ἡ ἁμαρτία, καὶ ἠπατήθη ὁ ἄνθρωπος, καὶ τὴν ἐδέχθη, καὶ τὴν ἐπέλεξεν ὡς ... τρόπον ζωῆς! Αὐτὸ εἶναι τὸ ἱστορικὸν τῆς ἐμφανίσεως τῆς ἁμαρτίας εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἀνθρώπου. Συνεπῶς καὶ ἐκ τούτων συμπεραίνεται, ὅτι ἡ ἁμαρτία "δημιουργεῖται" καὶ ἐμφανίζεται, ὡς ἀνθρωπίνη ἐπιθυμία καὶ ἄρνησις τοῦ Θείου Θελήματος καὶ ὡς ἐπινόησις καὶ ἐφεύρεσις τῆς δαιμονικῆς φαντασίας. Εἰς τὸ ἐρώτημα δέ˙ "διατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἠμπόδισε τὴν πραγμάτωσίν της;", οἱ πάντες ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ... κάτι τέτοιο, θὰ παρεμπόδιζε τὴν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ ὑπεχρέωνε τοῦτον νὰ ὑπακούσῃ καὶ νὰ ὑποταχθῇ εἰς τὴν Θείαν ἐντολὴν ἄνευ τῆς συγκαταθέσεώς του. Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὸ νὰ ἐπιλέγῃ ἀκόμη καὶ τὴν ἄρνησιν εἰς τὰς Θείας ἐντολάς, - ἂς μὴν φανῇ τοῦτο ὑπερβολικὸν καὶ λανθασμένον, - ἦτο καὶ εἶναι ἐκ τῶν τελείων δώρων τοῦ Κυρίου εἰς τοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ Ἰησοῦς, ὁ "μόνος Ἀναμάρτητος".

Ὁ Κύριος, ζήσας ὡς Θεάνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς τριάκοντα τρία ἔτη, οὐδὲν ἥμαρτεν. Τοῦτο, δὲν τὸ λέγομεν αὐθαιρέτως, ἀλλὰ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μαρτυρεῖται ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον, οὐδέποτε ἠμφισβητήθη ἐπισήμως, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐπιβεβαιώνει, ὅτι ὁ Κύριος, ὡς Θεὸς Δημιουργός, ἐστάθη ἀπέναντι τῆς οἵας δήποτε μορφῆς ἁμαρτίας. Καί, ὡς μὲν Θεός, ἐπάταξεν καὶ κατέκρινεν καὶ κατεδίκασεν τὴν ἐκτροπὴν ἐκ τοῦ Θείου Θελήματος, ὡς τοῦτο καταδεικνύεται εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην πολλάκις˙ ἀλλὰ καὶ ὡς ἄνθρωπος, προεκάλεσεν τοὺς κατηγόρους Του, Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους, εἰς δημόσιον μετ’ αὐτῶν διάλογον, ἐρωτήσας τούτους, "Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;" (Ἰωάν. Η΄46).
Ἀλλά, καὶ ὅταν Οὗτος ἐσύρθη εἰς τὸ ἄνομον συνέδριον τῶν, Ἄννα καὶ Καϊάφα, καὶ μὴ ὑπαρχούσης οὐδεμιᾶς κατηγορίας ἐναντίον Του, "Οἱ ... ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι καὶ τὸ συνέδριον ὅλον ἐζήτουν ψευδομαρτυρίαν κατὰ τοῦ Ἰησοῦ ὅπως θανατώσωσιν αὐτόν, καὶ οὐχ εὗρον· καὶ πολλῶν ψευδομαρτύρων προσελθόντων, οὐχ εὗρον" (Ματθ. ΚΣΤ' 59-60). Ὡς δὲ γνωρίζομεν, νόμος καὶ κριτήριον, τότε, εἰς τοὺς Ἑβραίους, ἦτο ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος - Βίβλος. Μὲ βᾶσιν τὸν Θεῖον τοῦτον Νόμον, οὐδεὶς ἐξ ἐκείνων τῶν κατηγόρων τοῦ Χριστοῦ δύναται νὰ ἐγκαλέσῃ τὸν Κύριον ὡς παραβάτην. Ἀκόμη καὶ εἰς τὰς κατηγορίας, ὅτι κατέλυεν τὴν ἀργίαν τοῦ Σαββάτου καὶ ὅτι ὑπεδείκνυεν τὸν ἑαυτόν Του ὡς Υἱὸν τοῦ Θεοῦ - κάτι τὸ ὁποῖον συνιστοῦσε τὴν κορυφαίαν ἁμαρτίαν καὶ βλασφημίαν, βάσει τοῦ Νόμου - ὁ Κύριος ἀπεδείκνυεν εἰς τὴν ... πρᾶξιν τὴν Θεότητά Του, διὰ ἐκδηλώσεων καὶ κινήσεων τὰς ὁποίας μόνον ὁ Θεὸς δύναται νὰ ἐπιτελέσῃ.
Πάρα πολλὰς τοιαύτας κινήσεις, θὰ ἠδυνάμεθα νὰ παρουσιάσωμεν εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, ἀλλὰ - λόγῳ ἐλλείψεως χώρου τε καὶ χρόνου - περιοριζόμεθα εἰς τὸ μοναδικὸν καὶ ἀνεπανάληπτον γεγονὸς τῆς, ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, διὰ τῆς ἰδίας Αὐτοῦ Θείας δυνάμεως.

Ἡ ἀσεβὴς δικαιολογία.

Συνέβη κάποτε, νὰ συζητῶ μετά τινος τὸ παρὸν ζήτημα τῆς ἁμαρτίας ἀλλὰ καὶ τῆς ἐνοχῆς τοῦ ἀνθρώπου διὰ ταύτην, καὶ μοῦ εἶπε τὴν ἑξῆς πρωτάκουστον καὶ βλάσφημον θεωρίαν˙ "Ἂκουσε, πᾶτερ μου ... Ἂν ὁ Θεὸς δὲν ἀγαποῦσε τὴν ἁμαρτία, δὲν θὰ μᾶς ἐπέτρεπε καὶ νὰ τὴν διαπράττωμεν! Δὲν πταίω ἐγώ˙ Ἐκεῖνος πταίει ..."  Ἐπειδὴ δὲ ἡ τοιαύτη θεώρησις, ἀκούεται συχνάκις, - ἀποτελεῖ δέ καὶ κεφαλαιώδη αἱρετικὴν πλάνην τῆς Αἱρέσεως τῶν Διαμαρτυρομένων - καὶ ὑποστηρίζεται ἐνθέρμως ἀπὸ ἱκανὴν μερίδα ἀκόμη καὶ Ὀρθοδόξων, λέγομεν ταῦτα τὰ οὐσιώδη καὶ βασικά....
Ὁ Κύριος, ἐπέτρεψε τὸ δικαίωμα ... τοῦ ἁμαρτάνειν, εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἐφ’ ὅσον τοῦτο εἶναι στοιχεῖον ποὺ ἀφορᾷ τὴν ἐλευθερίαν του. Δὲν σημαίνει δὲ τοῦτο, ὅτι συγκατατίθεται εἰς τὴν διάπραξίν της ἢ καὶ τὴν συγχωρεῖ πρὶν διαπραχθεῖ αὕτη καὶ τοιουτοτρόπως παραχωρεῖ εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ τὴν ἄνεσιν ... τοῦ ἁμαρτάνειν! Ἅπαγε τῆς βλασφημίας ... !!! Ἐὰν ἴσχυεν τοιοῦτόν τι, δὲν θὰ ἠδύνατο, οὔτε νὰ ἀποπέμψῃ τοὺς πρωτοπλάστους ἐκ τοῦ Παραδείσου, οὔτε νὰ καταφέρεται κατὰ τῆς οἵας δήποτε μορφῆς ... ἁμαρτίας εἰς τὴν διδασκαλίαν Του, οὔτε, ἀσφαλῶς, νὰ ἐπιπλήττει καὶ ἐπιτιμᾷ τοὺς ἁμαρτάνοντας. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ταῦτα θὰ ἀπετέλουν ... σχῆμα ὀξύμορον! Ἵνα μὴ εἴπω ἐπιπροσθέτως, ὅτι δὲν θὰ ἐδικαιολογῇτο καὶ ἡ ἐνανθρώπησίς Του ὡς καὶ τὸ ἑκούσιον Αὐτοῦ πάθος ...!
Τούτου, ἀκριβῶς, ὑπεραμύνεται, ἐν προκειμένῳ, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὴν εὔλογον ἀπορίαν - ἄρνησιν, "ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο". Ἐπὶ τῆς βάσεως ταύτης κινούμενοι, ἂς μὴν προσπαθῷμεν νὰ ἐλαφρύνωμεν τὴν συνείδησίν μας διὰ τὰς πτώσεις μας καὶ ἂς ἔχωμεν πάντοτε τὴν αἴσθησιν τῆς ἐνοχῆς ἡμῶν αἰτούμενοι διαρκῶς καὶ διακαῶς τὸ Θεῖον Αὐτοῦ ἔλεος. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Πρόγραμμα Δεκεμβρίου 2019 Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Τα δυνατά μυαλά τι συζητούν;

Εμβαθύνοντας και κατανοώντας τον εαυτό, έρχεται η εσωτερική ανακούφιση

Όλοι έχουμε κάποιες φορές συναντήσει τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας ή ενός άλλου ανθρώπου, βιώνοντας μέσα από αυτή τη συνάντηση, επώδυνες εμπειρίες, που δεν μπορέσαμε, εν τέλει, να συγχωρέσουμε. Έτσι, καταλήξαμε να κουβαλάμε μέσα μας συναισθήματα όπως η θλίψη, ο θυμός, η πίκρα και η λύπη.

Είναι πολύ πιο δύσκολο για το θύμα να εκφράσει τη συγχώρεση, από ό,τι για τον θύτη να εκφράσει τη συγγνώμη, που για αυτόν, στην πραγματικότητα, είναι πολύ λυτρωτικό. Συνήθως, το θύμα, έχει ανάγκη από χρόνο, ώστε να μπορέσει να φτάσει στο στάδιο της συγχώρεσης. Το θέμα δεν είναι να πιεστεί να συγχωρέσει, γιατί κοινωνικά «έτσι πρέπει», για να είναι ένας «καλός άνθρωπος», αλλά να δώσει τη συγχώρεση όταν είναι έτοιμος να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, με κάποιο άλλο άτομο ή ακόμα και με μία κατάσταση.

Αυτό δε σημαίνει πως, έτσι απλά, αποδέχεται όσα συνέβησαν. Σημαίνει όμως ότι μπόρεσε να αφήσει πίσω του τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, το θυμό του για κάτι που δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας με τον τρόπο που είχε σκεφτεί, την έλλειψη αποδοχής ενός γεγονότος, την ανελέητη αυτοκριτική, τις εγωιστικές κόντρες, το θυμό του απέναντι σε άτομα που του φέρθηκαν αναξιόπιστα και τόσους άλλους λόγους που μπορεί να δημιούργησαν αυτό το βαρύ φορτίο στην ψυχολογία του.

Η συγχώρεση είναι σημαντικό να δοθεί, όχι τόσο για τον άλλον, αλλά για εμάς τους ίδιους, γιατί τότε μόνο νιώθουμε τη λύτρωση που θα μπορέσει να μας κάνει να ανακτήσουμε την αυτοεκτίμησή μας, τη ζωή μας. Όσο πολωνόμαστε στην εκδίκηση, έστω και αν την έχουμε ονομάσει δικαιοσύνη, τόσο θα ζούμε τη ζωή μας ως θύματα, με ένα βαθύ συναίσθημα αναξιότητας.

Επαναλαμβάνω πως η συγχώρεση θέλει χρόνο. Είναι μία συνειδητή πράξη, που προκύπτει άμεσα από τη δουλειά που κάνουμε με τον εαυτό μας και πόση εν τέλει ωριμότητα, ειδικά συναισθηματική, θα ενσταλλάξει μέσα μας αυτή η διαδικασία. Όσο όμως παραμένουμε στο θυμό, τόσο πιο δύσκαμπτοι, δύσπιστοι, εγωκεντρικοί, ακόμα και κακεντρεχείς μπορούμε να γίνουμε, επειδή, από καθετί, περιμένουμε ακόμα ένα ψέμα, ακόμη μία προδοσία. Για να φτάσουμε στη συγχώρεση, χρειάζεται να παρατηρήσουμε στον εαυτό μας τι προσδοκούσαμε, τι οφέλη θεωρήσαμε ότι χάσαμε; Μήπως συνδεθήκαμε με αυτήν την κατάσταση, μέσα από δική μας συναισθηματική ανεπάρκεια;

Εμβαθύνοντας και κατανοώντας τον εαυτό σας, είναι φυσικό, κάποια στιγμή, να αναζητήσετε το αίτιο και να κατανοήσετε το κίνητρο πίσω από την όποια συμπεριφορά του άλλου ατόμου. Όταν καταφέρετε να φτάσετε σε αυτήν την πιο διευρυμένη ματιά της κατάστασης, τα συσσωρευμένα αρνητικά συναισθήματα αρχίζουν να διασπώνται και να διαπερνούν το είναι σας ακτίνες συμφιλίωσης, αποδοχής, κατανόησης. Αυτό είναι μία μεγάλη εσωτερική ανακούφιση. Θα νιώθετε τις δράσεις και τις αντιδράσεις σας να εκπορεύονται πλέον από τη δύναμή σας, από έναν πυρήνα αξιοπρέπειας.

 Εμμανουήλ Ρουμελιώτης