ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΙΚΟΣΤΗ ΠΡΩΤΗ (10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019)
"ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο" (Γαλ. Β΄ 17)
Ἡ "δημιουργία" τῆς ἁμαρτίας.
Πολλάκις, τίθενται ταῦτα τὰ ἐναγώνια ἐρωτήματα˙ τί εἶναι ἡ ἁμαρτία; ποιός τὴν δημιούργησε; γιατί ὁ Κύριος δὲν ἐμπόδισε τὸν ἄνθρωπο νὰ τὴν διαπράττῃ; γιατί, ἐπίσης, δὲν ἀπηγόρευσεν εἰς τὸν διάβολον νὰ καθοδηγῇ πρὸς αὐτήν, τοὺς ἀνθρώπους;;; Ἐρωτήματα τὰ ὁποῖα, πολλάκις, ἀπαντῶνται λανθασμένα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὁδηγοῦν εἰς ἀνυπόστατα συμπεράσματα καί, συνήθως, εἰς βλασφήμους συνειρμοὺς κατὰ τοῦ Θεοῦ. Ἂς προσπαθήσωμεν, ἐν προκειμένῳ, νὰ ἐρευνήσωμεν τὸ θέμα τοῦτο, μὲ "ἐγχειρίδιον" τὸ Θεῖον Λόγον τῆς Γραφῆς.
Ὁ Κύριος, ὡς πληροφορούμεθα ἐκ τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως, ὅταν ἐτελείωσε τὸ δημιουργικόν του ἔργον, "εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν" (Γέν. Α΄ 31). Τίποτε κακόν, καὶ τίποτε ἐπικίνδυνον, καὶ τίποτε τὸ ἀνάρμοστον καί, - πολὺ περισσότερον -, ἁμαρτωλόν καὶ βλάσφημον, δὲν ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν Θείων δημιουργημάτων. Ὁ ἄνθρωπος ἐζοῦσε μέσα εἰς ἓν ἰδανικὸν περιβάλλον, ἐκ πάσης ἐπόψεως. Ἡ φύσις, τὰ ζῶα, τὰ φυτά, τὰ δένδρα, ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, τὰ ἆστρα καὶ πᾶν ὅ, τι ἐξῆλθεν ἐκ τῆς βουλῆς καὶ τῆς χειρὸς Κυρίου, ἀπετέλουν τὴν ἰδανικὴν κατοίκισιν καὶ συντοφίαν τοῦ Ἀδάμ. Ὅτε δέ, ὁ Κύριος ἔπλασε καὶ τὴν γυναίκα αὐτοῦ, τὴν Εὔαν, ὁ Ἀδὰμ εὗρε τὴν ἰδανικὴν σύντροφον τῆς ζωῆς του, καὶ τοιουτοτρόπως θὰ ηὐξάνετο καὶ θὰ ἐπληθύνετο τὸ ἀνθρώπινον γένος.
Ὅμως ὁ ἄνθρωπος ... ἁμάρτησε!!! Μέσα εἰς τὸ τέλειον ἐκεῖνο περιβάλλον, ὅπου, ὡς προείπωμεν, τὰ πάντα ἦσαν τέλεια καὶ ἀλάνθαστα, εἰσῆλθεν ἡ ἁμαρτία. Εἰσῆλθεν ἡ ἁμαρτία, καὶ ἠπατήθη ὁ ἄνθρωπος, καὶ τὴν ἐδέχθη, καὶ τὴν ἐπέλεξεν ὡς ... τρόπον ζωῆς! Αὐτὸ εἶναι τὸ ἱστορικὸν τῆς ἐμφανίσεως τῆς ἁμαρτίας εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἀνθρώπου. Συνεπῶς καὶ ἐκ τούτων συμπεραίνεται, ὅτι ἡ ἁμαρτία "δημιουργεῖται" καὶ ἐμφανίζεται, ὡς ἀνθρωπίνη ἐπιθυμία καὶ ἄρνησις τοῦ Θείου Θελήματος καὶ ὡς ἐπινόησις καὶ ἐφεύρεσις τῆς δαιμονικῆς φαντασίας. Εἰς τὸ ἐρώτημα δέ˙ "διατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἠμπόδισε τὴν πραγμάτωσίν της;", οἱ πάντες ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ... κάτι τέτοιο, θὰ παρεμπόδιζε τὴν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ ὑπεχρέωνε τοῦτον νὰ ὑπακούσῃ καὶ νὰ ὑποταχθῇ εἰς τὴν Θείαν ἐντολὴν ἄνευ τῆς συγκαταθέσεώς του. Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὸ νὰ ἐπιλέγῃ ἀκόμη καὶ τὴν ἄρνησιν εἰς τὰς Θείας ἐντολάς, - ἂς μὴν φανῇ τοῦτο ὑπερβολικὸν καὶ λανθασμένον, - ἦτο καὶ εἶναι ἐκ τῶν τελείων δώρων τοῦ Κυρίου εἰς τοὺς ἀνθρώπους.
Ὁ Ἰησοῦς, ὁ "μόνος Ἀναμάρτητος".
Ὁ Κύριος, ζήσας ὡς Θεάνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς τριάκοντα τρία ἔτη, οὐδὲν ἥμαρτεν. Τοῦτο, δὲν τὸ λέγομεν αὐθαιρέτως, ἀλλὰ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μαρτυρεῖται ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον, οὐδέποτε ἠμφισβητήθη ἐπισήμως, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐπιβεβαιώνει, ὅτι ὁ Κύριος, ὡς Θεὸς Δημιουργός, ἐστάθη ἀπέναντι τῆς οἵας δήποτε μορφῆς ἁμαρτίας. Καί, ὡς μὲν Θεός, ἐπάταξεν καὶ κατέκρινεν καὶ κατεδίκασεν τὴν ἐκτροπὴν ἐκ τοῦ Θείου Θελήματος, ὡς τοῦτο καταδεικνύεται εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην πολλάκις˙ ἀλλὰ καὶ ὡς ἄνθρωπος, προεκάλεσεν τοὺς κατηγόρους Του, Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους, εἰς δημόσιον μετ’ αὐτῶν διάλογον, ἐρωτήσας τούτους, "Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;" (Ἰωάν. Η΄46).
Ἀλλά, καὶ ὅταν Οὗτος ἐσύρθη εἰς τὸ ἄνομον συνέδριον τῶν, Ἄννα καὶ Καϊάφα, καὶ μὴ ὑπαρχούσης οὐδεμιᾶς κατηγορίας ἐναντίον Του, "Οἱ ... ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι καὶ τὸ συνέδριον ὅλον ἐζήτουν ψευδομαρτυρίαν κατὰ τοῦ Ἰησοῦ ὅπως θανατώσωσιν αὐτόν, καὶ οὐχ εὗρον· καὶ πολλῶν ψευδομαρτύρων προσελθόντων, οὐχ εὗρον" (Ματθ. ΚΣΤ' 59-60). Ὡς δὲ γνωρίζομεν, νόμος καὶ κριτήριον, τότε, εἰς τοὺς Ἑβραίους, ἦτο ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος - Βίβλος. Μὲ βᾶσιν τὸν Θεῖον τοῦτον Νόμον, οὐδεὶς ἐξ ἐκείνων τῶν κατηγόρων τοῦ Χριστοῦ δύναται νὰ ἐγκαλέσῃ τὸν Κύριον ὡς παραβάτην. Ἀκόμη καὶ εἰς τὰς κατηγορίας, ὅτι κατέλυεν τὴν ἀργίαν τοῦ Σαββάτου καὶ ὅτι ὑπεδείκνυεν τὸν ἑαυτόν Του ὡς Υἱὸν τοῦ Θεοῦ - κάτι τὸ ὁποῖον συνιστοῦσε τὴν κορυφαίαν ἁμαρτίαν καὶ βλασφημίαν, βάσει τοῦ Νόμου - ὁ Κύριος ἀπεδείκνυεν εἰς τὴν ... πρᾶξιν τὴν Θεότητά Του, διὰ ἐκδηλώσεων καὶ κινήσεων τὰς ὁποίας μόνον ὁ Θεὸς δύναται νὰ ἐπιτελέσῃ.
Πάρα πολλὰς τοιαύτας κινήσεις, θὰ ἠδυνάμεθα νὰ παρουσιάσωμεν εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, ἀλλὰ - λόγῳ ἐλλείψεως χώρου τε καὶ χρόνου - περιοριζόμεθα εἰς τὸ μοναδικὸν καὶ ἀνεπανάληπτον γεγονὸς τῆς, ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, διὰ τῆς ἰδίας Αὐτοῦ Θείας δυνάμεως.
Ἡ ἀσεβὴς δικαιολογία.
Συνέβη κάποτε, νὰ συζητῶ μετά τινος τὸ παρὸν ζήτημα τῆς ἁμαρτίας ἀλλὰ καὶ τῆς ἐνοχῆς τοῦ ἀνθρώπου διὰ ταύτην, καὶ μοῦ εἶπε τὴν ἑξῆς πρωτάκουστον καὶ βλάσφημον θεωρίαν˙ "Ἂκουσε, πᾶτερ μου ... Ἂν ὁ Θεὸς δὲν ἀγαποῦσε τὴν ἁμαρτία, δὲν θὰ μᾶς ἐπέτρεπε καὶ νὰ τὴν διαπράττωμεν! Δὲν πταίω ἐγώ˙ Ἐκεῖνος πταίει ..." Ἐπειδὴ δὲ ἡ τοιαύτη θεώρησις, ἀκούεται συχνάκις, - ἀποτελεῖ δέ καὶ κεφαλαιώδη αἱρετικὴν πλάνην τῆς Αἱρέσεως τῶν Διαμαρτυρομένων - καὶ ὑποστηρίζεται ἐνθέρμως ἀπὸ ἱκανὴν μερίδα ἀκόμη καὶ Ὀρθοδόξων, λέγομεν ταῦτα τὰ οὐσιώδη καὶ βασικά....
Ὁ Κύριος, ἐπέτρεψε τὸ δικαίωμα ... τοῦ ἁμαρτάνειν, εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἐφ’ ὅσον τοῦτο εἶναι στοιχεῖον ποὺ ἀφορᾷ τὴν ἐλευθερίαν του. Δὲν σημαίνει δὲ τοῦτο, ὅτι συγκατατίθεται εἰς τὴν διάπραξίν της ἢ καὶ τὴν συγχωρεῖ πρὶν διαπραχθεῖ αὕτη καὶ τοιουτοτρόπως παραχωρεῖ εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ τὴν ἄνεσιν ... τοῦ ἁμαρτάνειν! Ἅπαγε τῆς βλασφημίας ... !!! Ἐὰν ἴσχυεν τοιοῦτόν τι, δὲν θὰ ἠδύνατο, οὔτε νὰ ἀποπέμψῃ τοὺς πρωτοπλάστους ἐκ τοῦ Παραδείσου, οὔτε νὰ καταφέρεται κατὰ τῆς οἵας δήποτε μορφῆς ... ἁμαρτίας εἰς τὴν διδασκαλίαν Του, οὔτε, ἀσφαλῶς, νὰ ἐπιπλήττει καὶ ἐπιτιμᾷ τοὺς ἁμαρτάνοντας. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ταῦτα θὰ ἀπετέλουν ... σχῆμα ὀξύμορον! Ἵνα μὴ εἴπω ἐπιπροσθέτως, ὅτι δὲν θὰ ἐδικαιολογῇτο καὶ ἡ ἐνανθρώπησίς Του ὡς καὶ τὸ ἑκούσιον Αὐτοῦ πάθος ...!
Τούτου, ἀκριβῶς, ὑπεραμύνεται, ἐν προκειμένῳ, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὴν εὔλογον ἀπορίαν - ἄρνησιν, "ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο". Ἐπὶ τῆς βάσεως ταύτης κινούμενοι, ἂς μὴν προσπαθῷμεν νὰ ἐλαφρύνωμεν τὴν συνείδησίν μας διὰ τὰς πτώσεις μας καὶ ἂς ἔχωμεν πάντοτε τὴν αἴσθησιν τῆς ἐνοχῆς ἡμῶν αἰτούμενοι διαρκῶς καὶ διακαῶς τὸ Θεῖον Αὐτοῦ ἔλεος. Ἀμήν.
Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου