Λίγες σκέψεις...

   Τα Πατερικά βιβλία για να βοηθήσουν, πρέπει να διαβάζονται με ταπείνωση και προσευχή. Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο. Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι στο διάβασμα και στην λίγη και καθόλου εφαρμογή. Θαυμάζουμε μόνο τους αγίους της εκκλησίας μας  χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν  διότι δεν κοπιάσαμε  για να μπορέσουμε να καταλάβουμε  τον κόπο τους για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο.

  Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό.

  Η υποκρισία μας διώχνει τους ανθρώπους  μακριά από τον Θεό.

  Η αδικία μαζεύει οργή Θεού.

  Η Εξομολόγηση κόβει τα δικαιώματα του διαβόλου.

  Η Παναγία μας είναι η «ελπίδα των απελπισμένων», το «χαροποιόν πένθος» της ορθοδοξίας μας, και «ο ποταμός του ο γλυκερός του ελέους».

Καλό ευλογημένο Δεκαπενταύγουστο

Μέγα το Όνομα της Αγίας Τριάδος

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Γιατί η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή τις σκέψεις της;

Η αγάπη και η λατρεία - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΒΔΟΜΗ (4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019)

"ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν" (Ρωμ. ΙΕ΄ 6)

Δόξα καὶ λατρεία, εἰς τὸν Θεόν.

Ἡ ἐποχὴ εἰς τὴν ὁποίαν εὑρισκόμεθα, χαρακτηρίζεται κυρίως ἀπὸ τὴν ἀποδόμησιν καὶ τὴν κατακρήμνισιν ὅλων τῶν ὑψίστων ἀξιῶν - μηδὲ ἐξαιρουμένου καὶ Αὐτοῦ τοῦ Ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν - καὶ τὴν προσπάθειαν ἀναστηλώσεως ἢ καὶ ἤδη ... ἀναστήλωσιν, νέων εἰδώλων καὶ νέων "θεοτήτων" καὶ νέων "ἀξιῶν" καὶ ἠθῶν. Τοῦτο διαπιστοῖ ὁ κάθε καλοπροαίρετος παρατηρητής, παρατηρὼν τὸν τόπον  καὶ λαὸν τοῦτον, τὸν ἕως χρόνου τινος θεωρούμενον "Ἅγιον" καὶ "περιούσιον" τοῦ Κυρίου, ἐσχάτως δέ, ἀποστασιοποιούμενον καὶ ἐναντιούμενον πολλάκις, εἰς τὰ ἅγια καὶ ἱερὰ ἐκεῖνα θέσμια, ἐπὶ τῶν ὁποίων καὶ ἠνδρύνθη καὶ ἐδοξάσθη καὶ ἐμεγαλύνθη.

Κατὰ τὸ Ἁγιογραφικόν, οἱ ἄνθρωποι, "μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας" (Ρωμ. Α΄ 25). Τὸ ἀκόμη χειρότερον δέ, τὸ ὁποῖον συμβαίνει καὶ βλέπομεν αὐξανόμενον, εἶναι πλέον, ὅτι ἤρχισεν νὰ ἐπικρατῇ ἀπὸ χρόνων, ἕνας ἄκρατος ὑλιστικὸς τρόπος ζωῆς καὶ οἱ ἄνθρωποι, - πολλάκις καὶ οἱ λεγόμενοι, "τῆς Ἐκκλησίας" - ζῶσιν ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ... αἰώνιοι καὶ σωματικῶς ἀθάνατοι! Ὁ Θεός, δι’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει καὶ ἂν ... ὑπάρχῃ, δὲν θέλουσι νὰ τοὺς ἐνοχλῇ, κατὰ τὸν αἰώνιον ἐκεῖνον λόγον τοῦ Δικαίου καὶ πολυάθλου Ἰώβ, ὅπου ὁ ἀσεβής, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Θεόν, λέγει, "ἀπόστα ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι" (Ἰὼβ  ΚΑ΄ 14).

Ὅμως, ἡμεῖς οἵτινες θέλομεν νὰ εἴμεθα ἐξηρτημένοι ἀπὸ τὴν "ἄμπελον" ποὺ εἶναι ὁ Κύριος, θὰ πρέπῃ νὰ γνωρίζωμεν, πῶς θὰ πρέπῃ νὰ διατηρῷμεν ταύτην τὴν ἐπαφὴν καὶ ἐπικοινωνίαν μετ’ Αὐτοῦ. Ἐν προκειμένῳ, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς ὑποδεικνύει τήν, κατὰ τὴν προσευχητικὴν ἐπικοινωνίαν μετ’ Αὐτοῦ, δοξολογίαν πρὸς Αὐτόν. Τί σημαίνει ὅμως ... δοξάζω τὸν Θεόν; Πῶς ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀπονέμομεν δόξαν εἰς τὸν Κύριον; Εἰδικῶς, κατὰ τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς - διότι, μποροῦμε νὰ δοξάζομεν τὸν Θεὸν μὲ κάθε λόγον, κάθε πρᾶξιν, κάθε λογισμόν, καὶ "ἐν τῷ σώματι ἡμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ἡμῶν" (Α΄ Κορ. ΣΤ΄ 20), - ἡ ἐπικοινωνία μας μετὰ τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ γίνεται μὲ τὴν συναίσθησιν ὅτι, ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἀπρόσιτος, καὶ Ἅγιος, καὶ ἄπειρος, καὶ αἰώνιος, καὶ ἀπερινόητος, ... καὶ ἡμεῖς εἴμεθα, οἱ ἁμαρτωλοί, καὶ ἐλάχιστοι, καὶ ἀνάξιοι ... καὶ μόνον κατὰ τὴν ἄπειρον Αὐτοῦ, ἀνοχὴν καὶ μακροθυμίαν, Τοῦ ἀπευθύνομεν τὴν δέησίν μας. Ἡ συναίσθησις αὕτη καὶ μόνη εἶναι ἀρκετὴ διὰ νὰ δημιουργήσῃ ἐντὸς ἡμῶν τὴν ἀνάγκην ὅπως δοξάσωμεν Αὐτὸν καὶ ὑπερυψώσωμεν καὶ προσκυνήσωμεν. Τότε δέ, καὶ Ἐκεῖνος δέχεται τὴν δέησιν ἡμῶν καὶ προστρέχει εἰς τὴν βοήθειαν καὶ ἀρωγήν ἡμῶν.

Πῶς ὁμιλοῦμεν πρὸς κάποιον τὸν ὁποῖον ἔχομεν ἀνάγκην καὶ προσμένομεν τὴν βοήθειάν του; Ὁποίας γλυκείας φράσεις καὶ ὁποῖα δάκρυα καὶ ὁποίας κολακείας καὶ ἱκεσίας τοῦ ἀποδίδομεν, προκειμένου νὰ "κάμψωμεν" τὴν συμπάθειαν αὐτοῦ καὶ τὸν πείσωμεν ἵνα συνδράμῃ εἰς τὴν ἀδυναμίαν ἡμῶν; "Τίς ἐν δικαστηρίῳ τὸν δικαστὴν οὐ πτοεῖται; ἢ τίς ἱαθῆναι βουλόμενος τὸν ἱατρὸν παροργίζει;" (Κατανυκτικὸς ὕμνος). Ὅταν, ἐν τοιαύτῃ ψυχικῇ καταστάσει καὶ διὰ τοιούτων λογισμῶν καὶ αἰσθημάτων, Τὸν παρακαλοῦμεν, τότε ἡ δέησις ἡμῶν γίνεται ... δοξολογία. "Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις" (Ματθ. Δ΄10). Δόξα καὶ λατρεία, μόνον εἰς τὸν Κύριον, ὅπως, ἄλλωστε, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει μέσα ἀπὸ τὰς καθημερινὰς ἀκολουθίας.

Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ λατρεία.

Εἰδικῶς κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη, ἀκούομεν παρὰ τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, καὶ ὄχι μόνον! μίαν φρασεολογίαν παράξενον καὶ ἐν πολλοῖς ἀπαράδεκτον κατὰ τὴν δογματολογίαν ἀλλὰ καὶ χριστιανικὴν συμπεριφοράν. Ἀκούεται, ἐπὶ παραδείγματι, ἡ φρᾶσις, "λατρεύω τὸ σπίτι", "λατρεύω τὴ θάλασσα", "λατρεύω τὰ ζωάκια" καὶ παρακάμπτω ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἀκούεται κατὰ κόρον, μεταξὺ "ἐρωτευμένων" ἢ μεταξὺ γονέων καὶ τέκνων, "σὲ λατρεύω" ἢ "εἶσαι ἡ λατρεία μου", κ. ἄ. Βεβαίως, θὰ πρέπῃ νὰ δικαιολογήσωμεν ἐκείνους καὶ ἐκείνας ποὺ λέγουν τοιαῦτα "πομπώδη" λόγια, διότι δὲν γνωρίζουσι, οὔτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται, ἀλλ’ οὔτε καὶ πῶς θὰ πρέπῃ νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ συμπεριφέρονται.

Ἡ "λατρεία" εἶναι ἡ ὑψίστη μορφὴ ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεως, καὶ ταύτην ὀφείλομεν, μόνον εἰς τὸν Κύριον καὶ Θεὸν ἡμῶν. Εἰς τὴν πρόκλησίν τινος Γραμματέως, "ποία ἐστὶ πρώτη πάντων ἐντολή; Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη αὐτῷ ὅτι πρώτη πάντων ἐντολή· ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι· καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. Αὕτη πρώτη ἐντολή" (Μάρκ. ΙΒ΄ 29-30). Καὶ ὅταν, ἄλλην στιγμήν, ὡμίλει καὶ διέκρινεν τὴν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους, ἀγάπην, δὲν ἐδίστασεν νὰ τονίσῃ ὅτι, "Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος" (Ματθ. Ι΄ 37).

Ἐὰν δὲ ἀνατρέξωμεν εἰς τὰ πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης κυρίως δέ, εἰς τὸ τῆς "Ἐξόδου", ὁ Κύριος ποὺ παραδίδει τὸν Νόμον εἰς τὸν Μωϋσῆν, φαίνεται νὰ εἶναι ἰδιαιτέρως, ἀπαιτητικὸς καὶ "ζηλότυπος" (ζηλιάρης), καὶ νὰ ἀπαιτῇ κατ’ ἐπανάληψιν, τὴν μόνην λατρείαν καὶ μόνην πίστιν εἰς Αὐτόν. Καὶ ὅταν ὁ σκληροτράχηλος ἐκεῖνος ἑβραϊκὸς λαός, ἐπανειλημμένως τὸν ἠρνεῖτο καὶ προσκυνοῦσε τὰ εἴδωλα, πάντοτε αἱ τιμωρία ἦσαν σκληραὶ καὶ ἀμείλικτοι.

"Σοὶ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις".

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, διδάσκει ἡμᾶς ἐκ τῶν ἱερῶν Αὐτῆς κειμένων καὶ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, ὄχι μόνον τὸ "προσεύχεσθαι", ἀλλὰ καὶ τὸ "πῶς δεῖ προσεύχεσθαι". Βεβαίως, ἐκ τῆς Πατερικῆς καὶ Ἀσκητικῆς Παραδόσεως, ἔχομεν περιπτώσεις κατὰ τὰς ὁποίας, Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, κινούμενοι μὲ "ἀφελότητα καρδίας" καὶ μὴ ἔχοντες γνώσεις δογματικάς, ὡμίλουν καὶ προσηύχοντο πρὸς τὸν Κύριον "ἐκ καρδίας" καὶ ἡ προσευχή των "ἠκούετο" καὶ πολλάκις ἐθαυματούργει. Οὗτοι ὅμως, ἐξαιροῦνται ... τοῦ κανόνος. Ἡμεῖς ποὺ εὐτυχήσαμεν καὶ ἐδιδάχθημεν καὶ ἐμάθομεν, ἂς δοξάζωμεν "ἐν παντὶ καιρῶ καὶ τόπῳ", τὸ ὑπὲρ πᾶν, Ὄνομα καὶ μόνον Τοῦτο, τοῦ Παναγάθου Πατρὸς καὶ τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ τοῦ Παναγίου καὶ Ζωοποιοῦ Πνεύματος. Ἀμήν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                   

                                                                                          Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 11 Αυγούστου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Πόσος χρόνος χρειάζεται;

Μία "λεπτομέρεια" - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (22 ΙΟΥΛΙΟΥ)

“καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους,

οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις” (Ματθ. ΙΔ΄ 19).

Μία “λεπτομέρεια”.

Εἰς τὸ μέγα Θαῦμα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἡ προσοχή μας ἐπικεντρώνεται, - καὶ τοῦτο εἶναι αὐτονόητο – εἰς τὸν θαυμαστὸν πολλαπλασιασμὸν τῶν πέντε ἄρτων, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν ἐξ ἴσου θαυμαστὸν χορτασμὸν τῶν πεντακισχιλίων ἀνδρῶν, χωρὶς νὰ συναριθμοῦνται καὶ πολλαπλασιότερα πλήθη γυναικῶν καὶ παιδίων. Φυσικά, δὲν εἴμαστε οἱ ἀρμόδιοι διὰ νὰ ἐκτιμήσωμεν τὸ μέγεθος τοῦ Θαύματος, οὔτε βέβαια διὰ νὰ ἐπιδώσωμεν – ὁ Θεὸς φυλάξοι – τὰ εὔσημα εἰς τὸν Κύριόν μας. Ὅπως ἔκαμεν τοῦτο τὸ Θαῦμα, μὲ τὴν ἰδίαν ἁπλότητα θὰ ἠδύνατο νὰ τὸ κάνῃ θαυμαστότερον εἰς τὰ μάτια μας ἢ ἁπλούστερον. Καὶ ὅσην “ἀξίαν καὶ μέγεθος” θὰ ἠδύνατο ὁ ἄνθρωπος νὰ προσδώσῃ εἰς τὴν συγκεκριμμένην θαυμαστὴν ἐνέργειαν τοῦ Κυρίου, τὴν ἰδίαν ἀπροσμέτρητον ἀξίαν ἔχει καὶ ἡ παραμικροτέρα ἐνέργεια τοῦ Σωτῆρος μας, ἀκόμη καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ, εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, ἔνσαρκος παρουσία Του.

Θὰ τολμούσαμε, ὅμως, νὰ εἴπωμεν, ὅτι καὶ εἰς τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου μας, ἀλλὰ καὶ εἰς κάθε λέξιν τοῦ Ἱεροῦ κειμένου τῆς Ἁγίας Γραφῆς, σημασία ἔχει ἀκόμη καὶ ἐκεῖνο ποὺ ἀκούεται αὐτονόητο καὶ φυσιολογικό. Ἀκόμη καὶ ἕνας τόνος ἢ ἕνα σημεῖον στίξεως ἢ μία πορεία τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν μία περιοχὴ εἰς τὴν ἄλλην ἢ ἐν τέλει ἡ οἵαδήποτε, κατὰ τὴν ἰδικήν μας ἐκτίμηση, λεπτομέρεια. Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ συνεπῶς εἶναι τέλεια καὶ οὐδείς δικαιοῦται, νὰ διορθώσῃ τὸ παραμικρόν. "Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται." (Ματθ. Ε΄ 18).

Μίαν τοιαύτην "λεπτομέρειαν" θὰ ἐπισημάνωμεν εἰς τὸ παρόν, ἡ ὁποία, ὡς προείπωμεν, ἐφ' ὅσον καταγράφεται, ἔχει τὴν σοβαρότητα καὶ ἀξίαν ποὺ ... ὑπογράφει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ! Ἐπισημαίνεται, λοιπόν, ὅτι ὁ μὲν Κύριος, κόπτων τοὺς ἄρτους, τοὺς δίδει εἰς τοὺς μαθητάς Του καὶ οἱ μαθηταὶ στὴν συνέχεια τοὺς διανέμουν εἰς τοὺς ὄχλους. Ἴσως τοῦτο ἀκούεται ἀπολύτως φυσικὸν καὶ αὐτονόητον. Θὰ ἠδύνατο ὅμως κάποιος νὰ ἐρωτήσῃ: θὰ ἦτο δύσκολον εἰς τὸν Χριστὸν νὰ μοιράσῃ ὁ ἴδιος τοὺς ἄρτους καὶ τοὺς ἰχθύας; Μὲ τὴν ἰδίαν θαυματουργικὴν δύναμιν ποὺ κάμνει τὸν πολλαπλασιασμὸν δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κάνῃ καὶ ἕνα δεύτερον θαῦμα, δηλαδὴ τὴν διανομήν; Μήπως θέλει νὰ μᾶς δώσῃ κάτι νὰ ... καταλάβωμεν;

Παρόμοιες "κινήσεις" τοῦ Θεοῦ!

Βλέπομεν εἰς τὴν γνωστὴν ἱστορίαν τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, ὅτι ὅταν ὁ Κύριος ἀπεφάσισεν νὰ παρέμβῃ καὶ νὰ δικαιώσῃ τὸν καταταλαιπωρημένον Ἰὼβ ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιπλήξῃ τοὺς σκληροὺς φίλους του οἱ ὁποῖοι τοῦ ἔκαναν τὸν πόνο του πολὺ χειρότερο μὲ τίς, περὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, θεωρίες τους, εἶπε πρὸς αὐτούς: "νῦν δὲ λάβετε ἑπτὰ μόσχους καὶ ἑπτὰ κριοὺς καὶ πορεύθητε πρὸς τὸν θεράποντά μου ᾿Ιώβ, καὶ ποιήσει κάρπωσιν ὑπὲρ ὑμῶν. ᾿Ιὼβ δὲ ὁ θεράπων μου εὔξεται περὶ ὑμῶν" (Ἰὼβ ΜΒ΄ 8). Θὰ ἦτο πολὺ εὔκολον εἰς τὸν Θεὸν νὰ συγχωρήσῃ ἀπ' εὐθείας τοὺς τρεῖς ἐκείνους φίλους, ἀλλὰ τοὺς παραπέμπει εἰς τὸν Δίκαιον Ἰώβ.

Εἰς τὴν γνωστὴν παραβολὴν τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, βλέπομεν πάλιν, ὅτι ὁ εἰς τῦπον τοῦ Κυρίου μας, καλὸς Σαμαρείτης, ὅταν εὑρίσκει τὸν τραυματία Ἰουδαῖον, τοῦ προσφέρει ἐν πρώτοις κάθε δυνατὴ πρόχειρη βοήθεια. "ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον," (Λουκ. Ι΄ 33-34). Ἀκολούθως ὅμως τὸν μεταφέρει εἰς τὸ πλησιέστερον πανδοχεῖον τὸ ὁποῖον ἐδῶ εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀφοῦ διενυκτέρευσεν πλησίον τοῦ τραυματίου, εἰς τὴν συνέχειαν ἐμπιστεύεται τὴν ὑγείαν τοῦ ἀσθενοῦς εἰς τὸν πανδοχέα, δηλαδὴ τὸν ἱερέα καὶ προϊστάμενον τῆς Ἐκκλησίας. "ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅτι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι" (Λουκ. Ι΄ 34-35). Τίθεται ὅμως καὶ ἐδῶ τὸ ἴδιον ἐρώτημα˙ δὲν θὰ ἠδύνατο ὁ Κύριος νὰ σώζῃ τούς ἐκ τῆς ἁμαρτίας τετραυματισμένους καὶ ἡμιθανεῖς, μόνος, χωρὶς νὰ ἐμπιστεύεται αὐτοὺς εἰς τὴν μέριμναν τῶν ἱερέων;

Θὰ προσθέσωμεν, ὅμως, ἀκόμη ἓν παράδειγμα ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἐρευνομένων. Ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ ἔρχεται εἰς τὰ Γέρραρα μετὰ τῆς συζύγου του Σάρρας καὶ φοβούμενος μήπως κακοποιηθεῖ ἀπὸ τὸν Βασιλέα, λόγῳ τῆς πολὺ ὄμορφης συζύγου του, προσποιεῖται ὅτι εἶναι ἀδελφή του. Ἐκράτησεν ὅμως ὁ Βασιλεὺς τὴν Σάρραν, ὡς τότε ἐσυνηθίζετο καὶ παρεμβαίνει καὶ πάλιν ὁ Κύριος. Ἀφοῦ πρῶτον τὸν ἀπείλησεν, ἐν συνεχείᾳ τοῦ λέγει, " νῦν δὲ ἀπόδος τὴν γυναῖκα τῷ ἀνθρώπῳ, ὅτι προφήτης ἐστὶ καὶ προσεύξεται περὶ σοῦ καὶ ζήσῃ" (Γέν. Κ΄ 7). Τὸ ἐρώτημα παραμένει τὸ ἴδιον. Διατί ὁ Θεὸς δὲν συγχωρεῖ ἀπ' εὐθείας τὸν Βασιλέα Ἀβιμέλεχ, ἀλλὰ τὸν παραπέμπει εἰς τὴν ... προσευχὴν τοῦ Ἀβραάμ;

Ἡ ἱερωσύνη.

Ὁ Κύριος μᾶς συνιστᾷ διὰ τῶν ὡς ἄνω παραδειγμάτων ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς, μέσῳ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, διανομῆς τῶν ἄρτων καὶ τῶν ἰχθύων, εἰς τὸ σημερινὸν θαῦμα, τὴν ἐμπιστοσύνην μας εἰς τοὺς κληρικούς μας οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ διαχειρισταὶ τῆς Θείας χάριτος. "Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν" (Ἐκφώνησις Θείας Λειτουργίας). Ἡ φρᾶσις αὕτη, εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ ὑπογραμμίζει τὴν δύναμιν καὶ τὸ μέγεθος τῆς Ἱερωσύνης ἀλλὰ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνην μὲ τὴν ὁποίαν θὰ πρέπῃ νὰ προσέρχεται ὁ πιστὸς εἰς τὸν Ἱερέα καὶ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια ποὺ μόνον ἐκεῖνος δύναται νὰ ἐπιτελῇ.

Αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀλήθεια θὰ πρέπῃ νὰ καταλάβωμεν˙ Ἐκεῖνα τὰ κρόσσια ποὺ κρέμμονται ἀπὸ τὸ ἱερὸν ἐπιτραχήλιον τοῦ ἱερέως, δὲν εἶναι διακοσμητικά! Εἶναι συμβολικὰ καὶ συμβολίζουν τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν ποὺ ἡ σωτηρία τους ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν χάριν τῆς ἱερωσύνης.

                                                                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                                    Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 4 Αυγούστου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Η δικαίωση - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΜΠΤΗ (21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019)

"Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι" (Ρωμ. Ι΄ 4)

Ἡ "δικαίωσις".

Εἶναι κοινὴ ἡ ἀπαίτησις τῆς "δικαιώσεως". Ἅπαντες οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί, ταύτην τὴν δικαίωσιν ἀναπολοῦσι καὶ "ὀνειρεύονται", καὶ χάριν αὐτῆς, καταβάλουσι κάθε προσπάθειαν καὶ κάθε κόπον καὶ κάθε στέρησιν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην. Ἅπαντες οὗτοι, προσβλέπουσιν - μετὰ θάνατον - εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Κυρίου, καὶ θέλοντες ἵνα ἀποφύγωσι τὰ ἀτελείωτα καὶ ἀπερίγραπτα δεινὰ τῆς κολάσεως, ἀκολουθοῦσι τὰς ἐντολὰς Αὐτοῦ. Ἐκεῖνος, ἄλλωστε, ὑπέδειξεν εἰς τὸν ἐρωτήσαντα Αὐτόν ἄρχοντα, τὴν ἐφαρμογὴν τῶν ἐντολῶν. "διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ... Τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου" (Λουκ. ΙΗ΄ 18-20). Ἰσχύει, ὅμως ἆραγε, τοῦτο τὸ συμπέρασμα; Ὄντως, ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ θὰ γίνῃ μὲ μοναδικὸν κριτήριον, τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Θείων ἐντολῶν; Καὶ ἄν, ὄντως, γένηται οὕτω ἡ Κρίσις, τότε, ... "τίς καυχήσεται ἁγνὴν ἔχειν τὴν καρδίαν; ἢ τίς παρρησιάσεται καθαρὸς εἶναι ἀπὸ ἁμαρτιῶν;" (Παροιμ. Κ΄ 9). Ὑπάρχει, ἆραγε, κάποιος - ἐκτός, βεβαίως, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων - ὅστις νὰ μὴν ἁμάρτησε καὶ νὰ μὴν "ἔφυγεν" ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, βεβαρυμμένος ὑπὸ πλήθους ἁμαρτημάτων; Ἀκόμη καὶ οὗτοι οἱ καταξιωμένοι ὑπὸ τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας Ἅγιοι, καὶ οὗτοι ἁμαρτωλοὶ ὑπῆρξαν καὶ ἐν τῇ ἁμαρτωλότητί των ἐκοιμήθησαν τὸν ὕπνον τοῦ θανάτου. Διὰ νὰ μήν, δέ, μακρυγορῶμεν, ... "τίς γὰρ καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ρύπου; ἀλλ’ οὐδείς, ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς" (Ἰώβ ΙΔ  4-5).

Εἰς τὸ σημερινὸν ἱερὸν Ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, διακρίνων μεταξὺ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, ἐπισημαίνει ὅτι, ἡ ἐκ τῶν ἔργων δικαίωσις (πρόσκαιρος καὶ συνειδησιακή), ἴσχυεν εἰς τὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχήν, καὶ ἐνῶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶχεν ἔλθει ἀκόμη εἰς τὸν κόσμον τοῦτον.  Ἦτο ἡ δικαίωσις ἐκείνη τὴν ὁποίαν ἠσθάνετο ὁ Ἰσραηλίτης, ὅταν ἐτήρῃ τὸν Μωσαϊκὸν νόμον καὶ ἡ ὁποία (δικαίωσις) ἤρκει δι’ ἐλάχιστον χρονικὸν διάστημα, ἕως ὅτου καὶ πάλιν οὗτος θὰ ἁμάρτανεν. Εἰς τὴν Καινὴν ὅμως Διαθήκην, αἱ πράξεις τὰς ὁποίας πράττει ὁ ἄνθρωπος, δὲν εἶναι ἐκεῖναι αἱ ὁποῖαι καὶ τὸν καταξιώνουσι δικαιωματικῶς, τῆς Οὐρανίου ἀπολαύσεως, ἀλλὰ ἐκφράζουσι τὴν ἐπιθυμίαν καὶ διάθεσιν διὰ τὴν σωτηρίαν. Διὰ τῶν ἀγαθῶν πράξεων καὶ ἔργων, ὁ ἀγωνιζόμενος ἐκδηλοῖ τὴν ἀγάπην του καὶ τὴν ἐξάρτησίν του ἐκ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. "Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε" (Ἰωάν. ΙΔ΄ 15).

Ἡ σωτηρία καὶ ἡ "δικαίωσις", εἶναι Θεῖον δώρημα.

Ἕνας ἐκ τῶν συγχρόνων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησία μας, ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, σχετικῶς μὲ τὴν ἀδυναμίαν τοῦ ἀνθρώπου ἵνα σωθῇ ἀλλὰ καὶ ἵνα πράξῃ ὅ,τιδήποτε ἀγαθόν, καὶ ἑρμηνεύων τὸν ἀθάνατον ἐκεῖνον Λόγον τοῦ Σωτῆρος, "χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν" (Ἰωάν. ΙΕ΄ 5), λέγει: "Χωρὶς τὸν Χριστὸ εἶναι ἀδύνατον νὰ διορθώσομε τὸν ἑαυτό μας, δὲν θὰ μπορέσομε ν’ ἀποδεσμευθοῦμε ἀπ’ τὰ πάθη. Μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ γίνομε καλοί. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Ὅσο κι’ ἂν προσπαθήσομε, τίποτα δὲν θὰ ἐπιτύχωμε. Ἕνα πρέπει νὰ κάνομε, νὰ στραφοῦμε σ’ Ἐκεῖνον καὶ νὰ Τὸν ἀγαπήσομε «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς». Ἡ ἀγάπη στὸν Χριστό· μόνο αὐτὴ εἶναι ἡ καλύτερη θεραπεία τῶν παθῶν" (Βίος και Λόγοι Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη – ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ, Χανιά 2017). Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Ὁσίου Πατρός, ἐπιβεβαιώνουσι τὸν Ἀποστολικὸν Λόγον, "Ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ" (Ρωμ. Ι΄ 9).

Ἡ ὁμολογία τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία προέρχεται ἐκ τῆς ἀγαπώσης καὶ λατρευούσης καρδίας τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία θὰ δωρήσῃ τὴν σωτηρίαν. Τοῦτο, ἄλλωστε, δὲν ἔπραξαν καὶ ἅπαντες οἱ Ἅγιοι; Οἱ μὲν Ἀσκηταὶ καὶ Ὅσιοι, ἐξεδήλωσαν καὶ ἐκδηλώνουσι τὴν ἀγάπην των καὶ λατρείαν των, διὰ τῶν ἑκουσίων μαρτυρίων καὶ βασάνων, εἴτε ἀγρυπνιῶν, εἴτε ὑπερβολικῶν νηστειῶν, εἴτε χαμαικοιτιῶν, εἴτε, οἵωνδήποτε σωματικῶν ταλαιπωριῶν καὶ στερήσεων. Οἱ δὲ μάρτυρες, ἀποδεχθέντες τὰ ἀκούσια μαρτύρια καὶ δόντες μετὰ χαρᾶς τὸ αἷμα των ὑπὲρ τῆς, πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπης των, καὶ οὗτοι ἐνέδειξαν τήν, ἐκ βάθους καρδίας, λατρείαν των εἰς τὸν γλυκύτατον Κύριον. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ λοιποὶ Ἅγιοι, Ἀπόστολοι, Προφῆται, Δίκαιοι τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς, νεώτεροι Ἅγιοι,  δὲν "κατέκτησαν" τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἀλλὰ ἠγάπησαν τὸν Κύριον, "ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ ... καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ ... καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ ..." (Ματθ. ΚΒ΄ 38).

Ἡ "Κληρονομία" τῆς Οὐρανίου Βασιλείας.

"Δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου" (Ματθ. ΚΕ΄ 34). Εἰς τὸν Θεῖον τοῦτον Λόγον, ὑπεγραμμίσαμεν τὴν λέξιν ἐκείνην, ἥτις ἐπιβεβαιοῖ τὰ ὅσα ἔχομεν ἤδη προαναφέρει ... Ἡ λέξις "κληρονομία", - καὶ τοῦτο εἶναι γνωστὸν καὶ ἀπὸ τὴν καθ’ ἡμέραν συναναστροφὴν ἡμῶν μετὰ τῶν ἀνθρώπων - χαρακτηρίζει καὶ ἀφορᾷ συγκεκριμμένους ἀνθρώπους. "Κληρονόμος", εἶναι ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον "χαρίζεται" τὸ ὅ,τιδήποτε. Δὲν εἶναι "δικαιοῦχος", ἀλλὰ κληρονομεῖ (ἀποκτᾷ), ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἠθέλησεν νὰ τοῦ χαρίσῃ ὁ, ἕως ἐκείνην τὴν στιγμήν, ἰδιοκτήτης τοῦ συγκεκριμμένου ... δώρου. Οὕτω καὶ ἐν προκειμένῳ, ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν, χαρίζει τὴν Αἰώνιον τρυφὴν καὶ μακαριότητα, εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὴν ἐπεπόθησαν καὶ διὰ τὴν ὁποίαν ἐθυσίασαν προσκαίρους ἀπολαύσεις καὶ ἡδονάς.

Εἴθε, μεταξὺ τούτων τῶν "κληρονόμων" τῆς Οὐρανίου χαρᾶς καὶ μακαριότητος, νὰ καταξιωθῶμεν ἅπαντες, καὶ οὐδεὶς εὑρεθῇ καὶ συγκαριθμηθῇ μετὰ τῶν "ἐξ εὐωνύμων" καταδικασθέντων, ἐν τῇ ἐσχάτῃ κρίσει καὶ ἀπολογίᾳ. Ἀμήν.

                                                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Διακοπές για άλλα γούστα..... (ανέκδοτο)

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: "... αυτά τα έπαθα από τους Ανθρώπους της Εκκλησίας"

        Εγώ ήμουν ένας πάρα πολύ γερός άνθρωπος. Σας το λέω σαν εξομολόγηση. Ούτε καρδιά είχα, ούτε τίποτα. Δούλευα όλη την ημέρα. Λειτουργούσα κάθε μέρα. Το βράδυ προσευχόμουνα, πήγαινα στη σπηλιά του Αγίου Δαβίδ. Και την ημέρα, όταν λειτουργούσα, πώς είναι ένα λιοντάρι, έτσι ήμουνα! Ούτε πεινούσα, ούτε διψούσα, ούτε κρύωνα, ούτε ζεσταινόμουνα. Αν ήταν καλοκαίρι τώρα, καύσωνας, έλεγα κάτσε βρε, πάτερ μου, τώρα είναι τρεις η ώρα το μεσημέρι, σκάει ο τζίτζικας έξω, εσύ τι κάνεις; Εγώ είχα ζήλο. Εκείνη την ώρα πήγαινα και κουβαλούσα από το βουνό, φυλλόχωμα κ.λ.π., να κάνω τα χωράφια έξω να τα λιπάνω, να σπείρουμε φασόλια, κ.λ.π. να έχουμε εμείς να τρώμε, να δίνουμε και στους φτωχούς. Ήταν φτωχοί άνθρωποι και εγώ ήθελα να κάνουμε και ελεημοσύνη. Μου έλεγαν κάτσε να ξεκουραστείς. Εγώ όμως ούτε κουραζόμουνα, ούτε ζεσταινόμουνα.

      Λοιπόν, τελικώς αυτά που έπαθα, θα στο πω αυτό το πράγμα, τα έπαθα δυστυχώς, από τους ανθρώπους της Εκκλησίας, όχι από τους κοσμικούς. Γι’ αυτό έχω και την καρδιά μου.

Συναίσθημα - Φθόνος - Θυμός

·               Το συναίσθημα στη ζωή μας

Από την εποχή του Διαφωτισμού και πολύ παλιότερα έχει δοθεί τεράστια προτεραιότητα στην λογική και στον νου. Μάλιστα, έχει διατυπωθεί και η άποψη ότι εμπόδιο της λογικής είναι το συναίσθημα. Έτσι, συναίσθημα και λογική νοούνται ως δυο ξεχωριστές λειτουργίες του ανθρώπου.

Σύμφωνα με ευρήματα της νευροεπιστήμης, όμως, ο εγκέφαλος δεν διαχωρίζει την σκέψη από το συναίσθημα.

Συναίσθημα και γνωστικό κύκλωμα είναι αλληλένδετα και μαζί με το σώμα βρίσκονται σε αλληλεπίδραση. Έχει παρατηρηθεί ότι οι άνθρωποι που έχουν καλή επαφή με το συναίσθημά τους και το εκφράζουν είναι πιο υγιείς από αυτούς που το παραβλέπουν.

Καλούμαστε, επομένως, να δώσουμε έμφαση σε όσα αισθανόμαστε, προκειμένου να αποκτήσουμε καλύτερη σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους γύρω μας.

Από την παιδική μας ηλικία έχουμε μάθει να ντρεπόμαστε για μια γκάμα συναισθημάτων (θυμό, περιφρόνηση, αηδία, ευχαρίστηση κλπ), με τις παροτρύνσεις των γονέων “μην θυμώνει”, “δεν κλαίνε οι άντρες”, “δεν κάνει να ζηλεύεις” κοκ, κατάσταση που μας συνοδεύει σε όλη μας την ζωή. Αποτέλεσμα ως ενήλικες να κρύβουμε τα συναισθήματά μας, κυρίως όσα “δεν κάνει ” να εκφράζουμε. Είναι δύσκολο, λοιπόν, αυτό που μάθαμε να το ξεμάθουμε. Χρειάζεται εκπαίδευση και προσπάθεια.

Σύμφωνα με μελέτες, υπάρχουν 10 βασικά συναισθήματα (οργή, φόβος, θλίψη, αηδία, περιφρόνηση, έκπληξη, χαρά, αμηχανία, ενοχή, ντροπή), εκ των οποίων προκύπτουν και άλλα παραπάνω.

Δεν υπάρχουν θετικά ή αρνητικά συναισθήματα, καλά ή κακά. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το κάθε συναίσθημα έχει το δικό του μήνυμα και σκοπό. Και όλα όσα αισθανόμαστε είναι δικά μας και σημαντικά.

·        Αυτό που έχω να κάνω είναι:

Να αναγνωρίσω και αποδεχτώ το συναίσθημά μου.

Να παρατηρώ τις αλλαγές που αυτό φέρνει, αλλαγές στο σώμα, στον τόνο της φωνής, στην έκφραση του προσώπου.

Να ακολουθήσω αυτές τις αλλαγές, διαφορετικά όταν πασχίζω να τις ελέγξω, να μην τις φανερώσω, να μην τις εκφράσω, βιώνω εσωτερικές συγκρούσεις.

Να εκφράσω το συναίσθημα μου με ευθύνη.

Να θυμάμαι ότι:

Στόχος δεν είναι η αλλαγή του συναισθήματος, αλλά η διαφορετική διαχείρισή του, η αλλαγή της αντίδρασής μου.

Δεν βιώνουμε όλοι τα ίδια συναισθήματα με τον ίδιο τρόπο.

Μέσα από την αναγνώριση και αποδοχή του συναισθήματός μου, γνωρίζω και αποδέχομαι τον εαυτό μου και φτιάχνω λειτουργικές σχέσεις.

·        Γιατί θυμώνεις;

Το συναίσθημα του θυμού είναι ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα και έχει αποτελέσει αφετηρία γιά τις περισσότερες καταστροφικές ενέργειες στην ανθρώπινη ιστορία. Ο θυμός είναι απρόβλεπτος, δεν ξέρουμε πότε θα εκραγούμε από θυμό εμείς η οι άλλοι, γι αυτό και τον φοβόμαστε τόσο πολύ. Παρ όλα αυτά ο θυμός είναι απλώς ένα ανθρώπινο συναίσθημα και τα συναισθήματα είναι απλώς συναισθήματα. Δεν υπάρχουν καλά η κακά συναισθήματα κακός η καλός είναι ο τρόπος που τα χειριζόμαστε, ο τρόπος που τα εκφράζουμε η δεν τα εκφράζουμε.

Κάποιοι τον εκφράζουν δυναμικά ξεσπώντας και ουρλιάζοντας αυτό όμως τους κάνει να νιώσουν παροδικά καλά. Κάποιοι άλλοι τον καταπιέζουν νομίζοντας ότι ο συσσωρευμένος καταπιεσμένος θυμός δεν αποτελεί θυμό αλλά κάποια στιγμή αυτός ο παλιός θυμός επανέρχεται σε πλήρη ένταση και κατακλύζει το νου και το σώμα τους. Πολλές φορές ήρεμοι επιφανειακά άνθρωποι έχουν μέσα τους τεράστιες ποσότητες καταπιεσμένου θυμού.

Ο καταπιεσμένος αυτός θυμός γίνεται ένα φίλτρο ανάμεσα σε μας και στον έξω κόσμο με αποτέλεσμα κάθε τι που έρχεται προς εμάς αλλά και κάθε τι που εκφράζεται από μας να περνάει μέσα από αυτό το φίλτρο. Ένα φίλτρο θυμού δίνει στον έξω κόσμο ένα χρώμα εχθρικό και ψυχρό εφόσον τα μηνύματα περνώντας από αυτό το φίλτρο μετατρέπονται, μετασχηματίζονται σε εχθρικά έτσι ανταποκρινόμαστε σ αυτά με ένα καχύποπτο και αμυντικό τρόπο. Φοβόμαστε να επιτρέψουμε στους άλλους να ξέρουν τι νοιώθουμε και ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια από φόβο μήπως μας εκμεταλλευτούν.

Το ίδιο φίλτρο παραμορφώνει και τα μηνύματα που βγαίνουν από μέσα μας. Μπορεί να θέλουμε να υποστηρίξουμε τους άλλους, να τους δείξουμε την αγάπη μας, να τους προσφέρουμε υποστήριξη, οι ενέργειες μας όμως δεν γίνονται αντιληπτές λόγω του φίλτρου του θυμού. Ο άντρας η γυναίκα που λέει: και γω σ’ αγαπώ που να πάρει…… θέλει να εκφράσει αγάπη αλλά αυτή η αγάπη σκοντάφτει πάνω στο θυμό.

Κάποιος που έχει θυμό και αρνείται να κάνει κάτι γι’ αυτό μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στο σώμα του. Ο χρόνιος θυμός μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα υγείας, πόνους στο σώμα, προβλήματα στο σεξ, ανικανότητα, ψυχρότητα η ακόμη θυμωμένο σεξ και γενικά επιθετική συμπεριφορά. Είναι ένα είδος μη συμπληρωμένου θυμού.

Κάποιοι έχουν ξαφνικά ξεσπάσματα θυμού κι αυτό γιατί υπάρχει λανθάνων θυμός που βρίσκεται μέσα στο υποσυνείδητο τους και τους προκαλεί αυτά τα ανεξήγητα ξεσπάσματα.

Ο θυμός για τον εαυτό μας γίνεται κατάθλιψη, είναι μια μορφή μη ξεκαθαρισμένου θυμού.

Δεν θυμώνουμε όλοι το ίδιο, αλλά όλους μας θυμώνουν περίπου τα ίδια πράγματα. Τι συμβαίνει και θυμώνουμε; Θυμώνουμε επειδή ταυτιζόμαστε με μια κατάσταση, δηλαδή όταν βλέπουμε να συμβαίνει κάτι άδικο κατά τη γνώμη μας, κάτι που συγκρούεται με τις αρχές μας και με τις αξίες μας. Θυμώνουμε όταν κάτι μας φοβίζει. Και τέλος θυμώνουμε όταν έχουμε μια ανικανοποίητη ανάγκη. Δηλαδή όταν χρειαζόμαστε κάτι που είναι πολύ σημαντικό για μας και δεν το παίρνουμε. Προφανώς δεν θα θυμώναμε αν αυτό που δεν πήραμε δεν ήταν σημαντικό για μας. Ο θυμός είναι μια κραυγή για αγάπη, αποδοχή και αναγνώριση. Αυτό θέλει κάθε θυμωμένος.

Υπάρχουν φορές στη ζωή όλων μας που οι αντιδράσεις μας στα ίδιο γεγονός είναι εντελώς διαφορετικές κι αυτό συμβαίνει επειδή η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε την ώρα που συμβαίνει κάτι καθορίζει και την αντίδραση μας. Αν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που έχουμε έλλειψη από αυτοεκτίμηση θα αντιδράσουμε φυσικά εντελώς διαφορετικά από ότι αν αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας.

Η απαλλαγή από το θυμό είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης. Καθώς αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε σωστά το θυμό και από την καταπίεση και την λανθασμένη έκφραση του μετακινηθούμε προς την ολοκλήρωση και την απελευθέρωση του, τότε θα αρχίσουμε να νιώθουμε ελευθερία χαρά, αυτοπεποίθηση, ζωντάνια. Αυτή θα είναι η ανταμοιβή μας για την αλλαγή της στάσης μας απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους.

·        Ο Φθόνος είναι ένας συντετριμμένος θαυμασμός

Το θερμόμετρο της επιτυχίας είναι ο φθόνος των ανίκανων.

Salvador Dali 1904 – 1989. Ισπανός ζωγράφος.

Ο φθόνος είναι ένα συναίσθημα που κάνει την εμφάνισή του από την αρχή της ύπαρξης του ατόμου. Ο Αδάμ ζηλεύει και τρώει το μήλο από την Εύα. Αργότερα στην αρχαία Ελλάδα ο φθόνος γίνεται αιτία και αφορμή ακόμη και για την έναρξη πολέμου! Και σήμερα φυσικά υπάρχει διάχυτος σε όλες τις εκφάνσεις – πτυχές της ζωής μας.

Ο φθόνος πρέπει να εκλείψει από τη ζωή μας, γιατί αποτελεί ένα ένστικτο θανάτου, σκοτώνει πρώτα από όλα εμάς τους ίδιους. Σκοτώνει το ίδιο το άτομο. Πηγάζει από το φόβο και την ανικανότητα. Ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε. Άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και έλλειψη αυτοπεποίθησης συνήθως είναι εκείνα τα οποία ζηλεύουν και φθονούν τους συνανθρώπους τους.

Ο φθόνος λοιπόν είναι ένα συναίσθημα που ξεκινάει από τα παιδικά βιώματα. Οι γονείς δίνουν προσοχή στο ένα από τα δυο παιδιά με αποτέλεσμα το άλλο να φθονεί, γιατί έχει αποκτήσει αίσθημα μειονεξίας. Η κοινωνιολογία ως επιστήμη υποστηρίζει ότι συμπεριφερόμαστε όπως αναμένουν οι άλλοι δηλαδή η κοινωνία να συμπεριφερθούμε. Όταν η κοινωνία σε θεωρεί άξιο και εξέχον μέλος της κάνεις υπεράνθρωπες προσπάθειες να υιοθετήσεις αυτό το ρόλο. Επιδιώκεις δηλαδή με άλλα λόγια να βγεις αληθινός στις προβλέψεις της.

Όλα τα άτομα καλούνται να παίξουν το ρόλο που τους ορίζει η κοινωνία σύμφωνα με τους κοινωνικούς κανόνες που διέπουν τη λειτουργία της και σύμφωνα με τα στερεότυπα και τη νοοτροπία της. Η οικογένεια λοιπόν ως μικρογραφία ή μικρόκοσμος της κοινωνίας μας αποδίδει και αυτή ρόλους στα άτομα που την αποτελούν. Όταν για παράδειγμα οι γονείς αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τα παιδιά, τους αποδίδουν διαφορετικούς ρόλους τα παιδιά μυούνται σε αυτή την προσμονή των γονιών τόσο καλά και πιστά μάλιστα που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των γονιών.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι εγκληματίες είχαν μειονεκτική θέση στα πλαίσια της οικογένειας τους. Σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα πολλές φορές τα άτομα αυτά εγκληματούν, γιατί αντιδρούν στο ρόλο που τους έχει αποδώσει η οικογένεια τους και η κοινωνία. Έρχονται στο προσκήνιο με την ακραία αντίδρασή τους, ενώ πριν ήταν στην αφάνεια. Γι’ αυτό πολλές φορές ακούμε: Μα πώς το έκανε το έγκλημα; Αυτός ήταν ένας φιλήσυχος άνθρωπος! Πρόκειται ακριβώς για μια μη προσδόκιμη αντίδραση σαν απάντηση στον καταπιεστικό ρόλο που του είχαν αποδώσει στο παρελθόν.

Ο φθόνος αποτελεί μια μικροπρέπεια και σε ακραία μορφή του χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα υγιές συναίσθημα. Η πιο αγαθή μορφή του φθόνου είναι ο κρυφός, ενδόμυχος φθόνος. Κάποιος φθονεί αλλά δεν εκδηλώνεται ούτε με λόγια, ούτε με πράξεις κρατάει αυτό το μη υγιές συναίσθημα μέσα στην ψυχή του και υποφέρει, δηλητηριάζεται από τις αρνητικές σκέψεις του. Όταν εκδηλώνεται λεκτικά τότε παύει πλέον να είναι κρυφός, παίρνει φανερές διαστάσεις. Όταν αργότερα αρχίζει πλέον να εκδηλώνεται και με πράξεις τότε θεωρείται επικίνδυνος!

Το συναίσθημα του φθόνου μπορεί να αφορά επιτυχία επαγγελματική, προσωπική, κατοχή υλικών αγαθών και χρημάτων στην ουσία όμως αφορά κάτι το οποίο έχει ή νομίζουμε ότι έχει κάποιος και δεν έχουμε εμείς καθόλου ή δεν το έχουμε σε ικανοποιητικό βαθμό. Όμως όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίσα. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Παρόλα αυτά είναι κοινωνικά παραδεκτό ότι ο καθένας συνιστά μια μοναδική, ξεχωριστή προσωπικότητα.

Μια κοινωνία για να προοδεύσει έχει ανάγκη από διαφορετικές προσωπικότητες. Σκεφτείτε πως θα ήταν η κοινωνία μας αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Αυτό δε γίνεται! Η πρόοδος μας ως κοινωνία οφείλεται ακριβώς στη διαφορετικότητα μας, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Μέσα από το κοινωνικό πλέξιμο διαφορετικών ατόμων επιτυγχάνεται η ευημερία. Η κοινωνικός ιστός έχει ανάγκη τη διαφορετικότητα προκειμένου να είναι ισχυρός.

Φθονούμε αυτό που δεν μπορούμε να φτάσουμε, το απαξιώνουμε γιατί γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε ικανοί να το φτάσουμε… το απαξιώνουμε για να μην απαξιωθούμε οι ίδιοι! Ο φθόνος πέρα από το ένστικτο θανάτου με την έννοια ότι φοβόμαστε ότι η λάμψη και αξία του άλλου μας απειλεί, σκοτώνει τη δική μας αξία αποτελεί και μια απόδοση υπεραξίας στον εαυτό μας. Ο φθόνος είναι μια άρρωστη εξάρτηση, καθηλώνει το άτομο να ζει μέσα από τις ζωές των άλλων χωρίς να νοιάζεται για τη δική του ζωή. Απαλλαχτείτε λοιπόν από το καταστροφικό αίσθημα του φθόνου.

Κρατήσου μακριά από τη χειρότερη οικογένεια που μπορεί να γνωρίσεις ποτέ, η μητέρα ζήλια, ο πατέρας φθόνος και το φοβερό παιδί τους μίσος. Καλύτερα να μην τους γνωρίσεις ποτέ, αλλά και αν ακόμα συναντηθείς μαζί τους φυλάξου αμέσως με τον καλύτερο τρόπο, αγνόησέ τους! Και απομακρύνσου το ταχύτερο δυνατόν. Μην μπλέξεις με αυτή την οικογένεια που μόνο λύπη και δυστυχία μπορούν να σου δώσουν. Ο φθόνος είναι ένα δηλητηριώδες και αυτοκαταστροφικό συναίσθημα που όσο πιο έντονο γίνεται τόσο πιο πολύ διαβρώνει την ψυχή του ατόμου που φθονεί.

Η συγχώρεση είναι, βέβαια, μια διαδικασία πολύ βαθύτερη και δυσκολότερη από τη συγκατάβαση μια απλής συγγνώμης, που απαιτεί στις περισσότερες περιπτώσεις να ξεπεράσουμε το αίσθημα της αδικίας, τον ανθρώπινο εγωισμό μας, τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι ψυχοθεραπευτές που έχουν ασχοληθεί με τη διαδικασία αυτή μιλούν για ορισμένα στάδια που πρέπει διαδοχικά να διανύσει κανείς για να μπορέσει τελικά να συγχωρήσει πραγματικά.

1. Συνειδητοποίηση

Το πρώτο στάδιο είναι καταρχήν η συνειδητοποίηση των ίδιων μας των συναισθημάτων, του ότι αυτό που μας έκαναν με κάποιον τρόπο μάς πόνεσε.

Συχνά συμβαίνει να προσπερνάμε κάτι πείθοντας τον εαυτό μας ότι «Δεν έγινε τίποτα», «Σιγά μην ασχοληθώ», «Μια χαρά είμαι». Για να αποφεύγουμε τον πόνο και την απογοήτευση, έχουμε αναπτύξει ένα σωρό «τεχνικές»: ξεχνάμε, εκλογικεύουμε, εξωραΐζουμε. Προστατεύουμε έτσι τον εαυτό μας από έντονα δυσάρεστα συναισθήματα, κάτι που μας είναι απαραίτητο για να επιβιώνουμε. Όταν κάτι πονάει πολύ, κάνουμε σαν να μη συνέβη. τουλάχιστον έως τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι εύκολο να βγούμε από αυτή τη «λήθη», γιατί είναι πολύ πιο ­βολικά έτσι. Δυστυχώς, όμως, αυτό το πάγωμα του συναισθήματος συνήθως γενικεύεται και υπάρχει ο κίνδυνος να παγώσουν όλα μας τα συναισθήματα.

2. Αποτίναξη των ενοχών

Το δεύτερο στάδιο έχει να κάνει με τις ενοχές. Σχεδόν πάντα, όταν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο μας έχει βλάψει, κάπου μέσα μας υπάρχει η αίσθηση ότι φταίξαμε. Με αυτό τον τρόπο, αισθανόμαστε ότι έχουμε έναν έλεγχο της κατάστασης, ότι δεν είμαστε εντελώς εκτεθειμένοι στις βουλές και τις διαθέσεις του άλλου, στο τυχαίο, στη μοίρα. Μια γυναίκα που την παράτησε ο άνδρας της για μια άλλη, ρίχνοντας την ευθύνη στον εαυτό της, λέγοντας «Αν δεν τον πίε­ζα τόσο πολύ, δεν θα είχε φύγει», διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα ήταν στο χέρι της, έστω κι αν έχασε την ευκαιρία. Οι ενοχές, όμως, δυστυχώς δεν οδηγούν πουθενά, είναι αυτοκαταστροφικές και υπονομεύουν την αυτοεκτίμησή μας.

3. Θυματοποίηση τέλος!

Το τρίτο στάδιο είναι αυτό της απομά­κρυνσης από το ρόλο του θύματος.

Αυτό το στάδιο είναι πολύ σημαντικό, αλλά και ιδιαίτερα δύσκολο. Ο ρόλος του θύματος είναι από τους πιο «βολι­κούς», έστω κι αν ο τρόπος με τον οποίο μπήκαμε στο ρόλο αυτό ήταν οδυνηρός. Το να παραμένει κανείς θύμα έχει μια παράξενη «ευχαρίστηση»: υπάρχει πάντα ένας λόγος να μην αναλαμβάνει ευθύνες, να μη διεκ­δικεί, να μην προχωρά, να περιμένει την κατανόηση και τη φροντίδα των άλλων («Ο πατέρας μου ήταν ένας ανεύθυνος, που μας παράτησε όταν ήμουν μικρή… Πώς θα μπορέσω εγώ να σταθώ στα πόδια μου, τη στιγμή που αυτός που έπρεπε να με στηρίξει, να με ενθαρρύνει, δεν το έκανε ποτέ;»). Ο ρόλος αυτός, ιδιαίτερα όταν κανείς τον έχει υιοθετήσει για πολύ καιρό, απαιτεί μεγάλη προσπάθεια για να αποβληθεί. Διαφορετικά, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε συγχώρεση ούτε προσωπική ανάπτυξη.

4. Αναγνώριση του θυμού μας

Το τέταρτο στάδιο είναι το στάδιο της έκφρασης της αποδοκιμασίας και της οργής. Δεν είναι απαραίτητο αυτό να συμβεί ενώπιον του «θύτη», είναι όμως αναγκαίο να αναγνωρίσουμε και να μπορέσουμε να εκφράσουμε με λόγια το θυμό μας γι’ αυτό που μας έκανε: «Αν τον ξανασυναντού­σα, θα ήθελα να τον σπάσω στο ξύλο, να τον κάνω να πονέσει όσο πόνεσα εγώ», «Φαντάζομαι τον εαυτό μου να τη βρίζει και να τη χαστουκίζει για να καταλάβει τι σήμαινε για μένα αυτό που έκανε τότε». Είναι παράξενο, αλλά η φάση αυτή, που μοιάζει σαν ένα «ζωντάνεμα» των συναισθημάτων, πολλές φορές φέρνει στην επιφάνεια και τα θετικά συναισθήματα, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικός ήταν ή εξακολουθεί να είναι ο άνθρωπος αυτός για εμάς.

5. Πρόσωπο με πρόσωπο

Το πέμπτο στάδιο είναι αυτό του «ξεκαθαρίσματος» πρόσωπο με πρόσωπο με τον άλλον. Κατά κάποιον τρόπο είναι προαιρετικό. Πολλές φορές η ζωή μας μας έχει απομακρύνει εντελώς από ορισμένα πρόσωπα και δεν είναι απαραίτητο να τα αναζητήσουμε για να τους πούμε τι νιώθουμε.

Η συγχώρεση αφορά πρώτα απ’ όλα εμάς τους ίδιους και μπορεί να δοθεί ακόμη κι αν δεν ξαναδούμε ποτέ τον άνθρωπο που μας «έβλαψε» και που τώρα συγχωρούμε. Παρ’ όλα αυτά, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για σημαντι­κές σχέσεις (γονείς, στενοί συγγενείς, αδερφικοί φίλοι), μπορεί να νιώσουμε την ανάγκη να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους και να τους εξηγήσουμε τι νιώθουμε.

6. «Άφεση» και λύτρωση

Το τελευταίο στάδιο είναι η ίδια η συγχώρεση και δεν περιγράφεται εύκολα, απλούστατα γιατί ο καθένας την αισθάνεται με διαφορετικό τρόπο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, πάντως, τη βιώνουν ως μια εσωτερική λύτρωση και ανακούφιση, όπως όταν τακτο­ποιούμε ένα δωμάτιο του σπιτιού μας που για πολύ καιρό ήταν βρόμικο, ακατάστατο και γεμάτο άχρηστα αντι­κείμενα που μας έπιαναν το χώρο.

Φυσικά, η διαδικασία αυτή δεν γίνεται συνειδητά και κατόπιν λογικής απόφασης, ούτε ξυπνάμε μια μέρα και λέμε: «Τώρα ξεκινώ με το πρώτο στάδιο». Συχνά χρειάζεται να περάσουμε πολύ καιρό κρατώντας μέσα μας την αίσθηση της αδικίας γι’ αυτό που μας έκαναν, είτε γιατί ο θυμός είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορούμε να τον ξεπεράσουμε είτε γιατί είναι προτιμότερο να μη σκαλίζουμε τα πράγματα γιατί ξέρουμε ότι θα πονέσουμε.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Τι σημαίνει πίστη; - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019 (ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ).

"Ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν" (Γαλ. Γ΄ 25).

Ὁ νόμος καὶ ἡ Πίστις.

Δύο βασικοὺς πυλῶνας, μᾶς δείχνει ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τὴν σημερινὴν Ἀποστολικὴν περικοπήν. Δύο πυλῶνας, οἱ ὁποῖοι καὶ χαρακτηρίζουσι τὰς δύο περιόδους˙ τὴν πρὸ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν μετὰ Χριστὸν τοιαύτην. Εἶναι αἱ δύο ἐκεῖναι περίοδοι κατὰ τὰς ὁποίας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀληθινὸς Θεός, δραστηριοποιεῖται ἀντιστοίχως κατὰ δύο τρόπους. Εἰς τὴν μὲν πρώτην περίοδον, τὴν "πρὸ Χριστοῦ", δεικνύει εἰς τοὺς Ἰσραηλίτας, ἕν αὐστηρὸν πρόσωπον, τὸ ὁποῖον ἐκδηλοῦται ἀπαιτητικὸν ὡς πρὸς τὴν τήρησιν τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου. Ὁ αὐστηρότατος νόμος οὗτος, - ὡς τὸν μελετῶμεν εἰς τὰ πέντε πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, κυρίως, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ ὑπόλοιπα - συγκρατεῖ εἰς μέγιστον βαθμόν, τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν συνείδησιν τῶν Ἑβραίων καὶ εἶναι ἀμείλικτος εἰς "πᾶσαν παράβασιν καὶ παρακοήν". Ὁ νόμος εἶναι ὁ "παιδαγωγός", ὡς τὸν ἀποκαλεῖ ὁ Ἀπόστολος, διότι ἀκριβῶς, ὑποχρεώνει εἰς πειθαρχίαν ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὸν ἔλαβον.

Εἰς τὴν δευτέραν, ὅμως, περίοδον, καὶ ἀφοῦ ὁ Κύριος μᾶς ἐπεσκέφθη καὶ μᾶς ἔδωσε τὰ πειστήρια τῆς Θεότητός Του, ὁ νόμος ἔχει πλέον δευτερεύουσαν θέσιν καὶ προηγεῖται τούτου ἡ Πίστις. Ὁ νόμος κατηύθυνε καὶ περιφρουροῦσε καὶ ἐδίδασκεν, προκειμένου οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀποκτήσουν κάποια στοιχεῖα πίστεως. Ὅταν ὅμως ἐμφανίζεται ὁ Ἴδιος ὁ "Νομοθέτης" καὶ διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους, εἴτε διὰ τῶν ἔργων Του, εἴτε διὰ τῶν λόγων Του, εἴτε διὰ τῶν θαυματουργικῶν Του ἐνεργειῶν, τότε οἱ ἄνθρωποι καλοῦνται, "ἐπ’ ἐλευθερίᾳ" (Γαλ. Ε΄ 13). Τότε, ἡ Πίστις εἶναι ... ἐπιλογὴ καὶ ζήτημα θελήσεως τοῦ ἀνθρώπου. "ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ..." (Μάρκ. Η΄ 34), εἶπεν ὁ Κύριος, κατοχυρώνοντας κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον, τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν σωτηρίαν του.

Τὶ σημαίνει "πίστις";

Πολλάκις χρησιμοποιοῦσιν οἱ ἄνθρωποι τὰς λέξεις, "πίστις" καὶ "πιστεύω", ἀλλὰ μᾶλλον δὲν γνωρίζουσι τὴν ἔννοιαν τῶν δύο τούτων ὅρων. Λέγοντες ταύτας τὰς λέξεις, ἐννοῦσι, τὴν παραδοχὴν ἐκ μέρους των, τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, καὶ τήν, - δι’ ὅρων ἢ μή - πίστιν των εἰς τὴν, μετὰ θάνατον, ζωήν. Διὰ τούτων τῶν λέξεων, ἐκφράζουσι μίαν θεωρητικὴν μόνον συμφωνίαν, τὴν ὁποίαν, ὡς μᾶς λέγει ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἔχει - καὶ μάλιστα, περισσότερον καὶ γνησιότερον ἡμῶν, - ὁ κατάρατος δαίμων. "Σὺ πιστεύεις ὅτι ὁ Θεὸς εἷς ἐστι· καλῶς ποιεῖς· καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι" (Ἰακ. Β΄19). Συνεπῶς, ἡ πίστις αὕτη, εἰς οὐδὲν ὠφελεῖ καὶ μᾶλλον, ἀρνητικὸς παράγων θὰ ἀποβῇ δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι καυχῶνται δι’ αὐτήν. Ὡς οἱ δαίμονες, δὲν προσβλέπουσιν εἰς σωτηρίαν, παρὰ τὴν πίστιν των αὐτήν, οὕτως αὕτη εἶναι ἀνεπαρκής καὶ ἀνωφελὴς εἰς σωτηρίαν διὰ τοὺς προβάλλοντας ταύτην ὡς ἀπόδειξιν ... γνησιότητος.

Πίστις, ὡς θὰ μᾶς εἴπῃ ὁ Κύριός μας, εἶναι ἐκείνη, ἡ τῆς Χαναναίας, ἡ ὁποία, παρὰ τὰς ἀλλεπαλλήλους "ἀρνήσεις" τοῦ Κυρίου ἀλλὰ καὶ "προσβολάς", αὕτη ἐπέμενεν καὶ παρέμενεν ἀνυποχώρητος εἰς τὸ αἴτημά της! Πίστις ἦτο ἐκείνη, ἡ τοῦ ἑκατοντάρχου, ὅστις, ἐνῶ ὁ Κύριος προεθυμήθη νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν οἶκον του διὰ νὰ θεραπεύσῃ τὸν δοῦλον του, ἐκεῖνος αἰσθανόμενος τὴν ἁμαρτωλόν του κατάστασιν, "ἐμποδίζει" τὸν Ἰησοῦν διὰ τῶν ἀθανάτων ἐκείνων λόγων, "Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. Καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ" (Ματθ. Η΄ 8-9). Πίστις, τέλος, εἶναι ἐκείνη ἡ "βοήθεια" ποὺ ζητεῖ ὁ Κύριος παρὰ τῶν αἰτουμένων τῆς Αὐτοῦ βοηθείας καὶ ἀντιλήψεως καὶ ὅταν, μετὰ τὰς θεραπείας βεβαιοῖ τούτους ὅτι, "ἡ πίστις σου σέσωκέ σε"!

Πίστις, συνεπῶς, δὲ σημαίνει τὴν ἀποδοχὴν καὶ παραδοχὴν τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μᾶλλον, τὴν ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνην καὶ βεβαιότητα εἰς τὴν ... δύναμιν τοῦ Κυρίου. Ὅταν ὁ Κύριος ἐρωτᾷ τὸν τυφλὸν τῆς Ἰεριχοῦς, "τί σοι θέλεις ποιήσω;" ἐκεῖνος δὲν ζητεῖ ... χρήματα ἢ ἄλλήν τινα βοήθειαν, ὡς ἔκανεν πρὸς τοὺς ἄλλους διερχομένους, ἀλλὰ ζητεῖ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦν ἐκεῖνο ποὺ μόνον Ἐκεῖνος, δύναται νὰ τοῦ δώσῃ˙ "Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. Καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε". Αὕτη ἐστὶν ἡ Πίστις, ἡ σώζουσα καὶ ζητουμένη παρὰ τοῦ Κυρίου ...

Ἐκ τῆς Πίστεως ἡ σωτηρία.

Ὁ Θεῖος Νόμος, ἀγαπητοί μου, καὶ ἡ ἐφαρμογή του, εἶναι ἀσφαλῶς ἀπαιτούμενα διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν. Ὅταν ἠρώτησεν ὁ πλούσιος νεανίσκος τὸν Κύριον, "διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;" (Λουκ. ΙΗ΄ 18), ὁ Κύριος τοῦ ἀπήντησεν ἀρχικῶς ὅτι πρέπει νὰ τηρῇ τὸν Νόμον καὶ τὰς ἐντολάς. Ὅταν δέ, ὁ νεανίσκος ἐπαρρησίασεν ἑαυτὸν ὡς πιστὸν τηρητὴν τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ὁ Κύριος προεχώρησεν εἰς τὴν ... Πίστιν! "ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι" (Λουκ. ΙΗ΄ 22). Ζητεῖ, δηλαδή, ἀπ’ αὐτόν, νὰ παύσῃ νὰ ἐμπιστεύεται ἑαυτὸν εἰς τὴν τεραστίαν περιουσίαν του, ἀλλὰ διαμοιράζων ταύτην εἰς τοὺς πτωχούς, νὰ ἀφήσῃ ἑαυτὸν εἰς τὰς παντοδυνάμους χείρας τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο εἶναι τό, μετὰ τὸν Νόμον, σωτήριον "βῆμα". Ἡ πίστις, κατὰ τὴν ὁποίαν, ὁ ἄνθρωπος ἀφήνει ὁλοκλήρως ἑαυτόν, εἰς τὴν μέριμναν τοῦ Θεοῦ.

"ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν" (Ματθ. ΙΗ΄ 3). Ὡς τὰ μικρὰ παιδία καὶ βρέφη, οὒκ ἔχουσιν ἴδιον θέλημα καὶ ἐμπιστεύουσιν ἑαυτὰ εἰς τὴν θέλησιν καὶ ἐπιλογὰς τῶν ἑαυτῶν γονέων, οὕτω καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν νὰ ἀφῶμεν ἑαυτοὺς εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἡμῶν, ἵνα ἐπιτύχωμεν τῶν ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν τῆς ἀπολαύσεως. Ἀμήν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                           Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν