Μία "λεπτομέρεια" - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (22 ΙΟΥΛΙΟΥ)

“καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους,

οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις” (Ματθ. ΙΔ΄ 19).

Μία “λεπτομέρεια”.

Εἰς τὸ μέγα Θαῦμα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἡ προσοχή μας ἐπικεντρώνεται, - καὶ τοῦτο εἶναι αὐτονόητο – εἰς τὸν θαυμαστὸν πολλαπλασιασμὸν τῶν πέντε ἄρτων, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν ἐξ ἴσου θαυμαστὸν χορτασμὸν τῶν πεντακισχιλίων ἀνδρῶν, χωρὶς νὰ συναριθμοῦνται καὶ πολλαπλασιότερα πλήθη γυναικῶν καὶ παιδίων. Φυσικά, δὲν εἴμαστε οἱ ἀρμόδιοι διὰ νὰ ἐκτιμήσωμεν τὸ μέγεθος τοῦ Θαύματος, οὔτε βέβαια διὰ νὰ ἐπιδώσωμεν – ὁ Θεὸς φυλάξοι – τὰ εὔσημα εἰς τὸν Κύριόν μας. Ὅπως ἔκαμεν τοῦτο τὸ Θαῦμα, μὲ τὴν ἰδίαν ἁπλότητα θὰ ἠδύνατο νὰ τὸ κάνῃ θαυμαστότερον εἰς τὰ μάτια μας ἢ ἁπλούστερον. Καὶ ὅσην “ἀξίαν καὶ μέγεθος” θὰ ἠδύνατο ὁ ἄνθρωπος νὰ προσδώσῃ εἰς τὴν συγκεκριμμένην θαυμαστὴν ἐνέργειαν τοῦ Κυρίου, τὴν ἰδίαν ἀπροσμέτρητον ἀξίαν ἔχει καὶ ἡ παραμικροτέρα ἐνέργεια τοῦ Σωτῆρος μας, ἀκόμη καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ, εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, ἔνσαρκος παρουσία Του.

Θὰ τολμούσαμε, ὅμως, νὰ εἴπωμεν, ὅτι καὶ εἰς τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου μας, ἀλλὰ καὶ εἰς κάθε λέξιν τοῦ Ἱεροῦ κειμένου τῆς Ἁγίας Γραφῆς, σημασία ἔχει ἀκόμη καὶ ἐκεῖνο ποὺ ἀκούεται αὐτονόητο καὶ φυσιολογικό. Ἀκόμη καὶ ἕνας τόνος ἢ ἕνα σημεῖον στίξεως ἢ μία πορεία τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν μία περιοχὴ εἰς τὴν ἄλλην ἢ ἐν τέλει ἡ οἵαδήποτε, κατὰ τὴν ἰδικήν μας ἐκτίμηση, λεπτομέρεια. Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ συνεπῶς εἶναι τέλεια καὶ οὐδείς δικαιοῦται, νὰ διορθώσῃ τὸ παραμικρόν. "Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται." (Ματθ. Ε΄ 18).

Μίαν τοιαύτην "λεπτομέρειαν" θὰ ἐπισημάνωμεν εἰς τὸ παρόν, ἡ ὁποία, ὡς προείπωμεν, ἐφ' ὅσον καταγράφεται, ἔχει τὴν σοβαρότητα καὶ ἀξίαν ποὺ ... ὑπογράφει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ! Ἐπισημαίνεται, λοιπόν, ὅτι ὁ μὲν Κύριος, κόπτων τοὺς ἄρτους, τοὺς δίδει εἰς τοὺς μαθητάς Του καὶ οἱ μαθηταὶ στὴν συνέχεια τοὺς διανέμουν εἰς τοὺς ὄχλους. Ἴσως τοῦτο ἀκούεται ἀπολύτως φυσικὸν καὶ αὐτονόητον. Θὰ ἠδύνατο ὅμως κάποιος νὰ ἐρωτήσῃ: θὰ ἦτο δύσκολον εἰς τὸν Χριστὸν νὰ μοιράσῃ ὁ ἴδιος τοὺς ἄρτους καὶ τοὺς ἰχθύας; Μὲ τὴν ἰδίαν θαυματουργικὴν δύναμιν ποὺ κάμνει τὸν πολλαπλασιασμὸν δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κάνῃ καὶ ἕνα δεύτερον θαῦμα, δηλαδὴ τὴν διανομήν; Μήπως θέλει νὰ μᾶς δώσῃ κάτι νὰ ... καταλάβωμεν;

Παρόμοιες "κινήσεις" τοῦ Θεοῦ!

Βλέπομεν εἰς τὴν γνωστὴν ἱστορίαν τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, ὅτι ὅταν ὁ Κύριος ἀπεφάσισεν νὰ παρέμβῃ καὶ νὰ δικαιώσῃ τὸν καταταλαιπωρημένον Ἰὼβ ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιπλήξῃ τοὺς σκληροὺς φίλους του οἱ ὁποῖοι τοῦ ἔκαναν τὸν πόνο του πολὺ χειρότερο μὲ τίς, περὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, θεωρίες τους, εἶπε πρὸς αὐτούς: "νῦν δὲ λάβετε ἑπτὰ μόσχους καὶ ἑπτὰ κριοὺς καὶ πορεύθητε πρὸς τὸν θεράποντά μου ᾿Ιώβ, καὶ ποιήσει κάρπωσιν ὑπὲρ ὑμῶν. ᾿Ιὼβ δὲ ὁ θεράπων μου εὔξεται περὶ ὑμῶν" (Ἰὼβ ΜΒ΄ 8). Θὰ ἦτο πολὺ εὔκολον εἰς τὸν Θεὸν νὰ συγχωρήσῃ ἀπ' εὐθείας τοὺς τρεῖς ἐκείνους φίλους, ἀλλὰ τοὺς παραπέμπει εἰς τὸν Δίκαιον Ἰώβ.

Εἰς τὴν γνωστὴν παραβολὴν τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, βλέπομεν πάλιν, ὅτι ὁ εἰς τῦπον τοῦ Κυρίου μας, καλὸς Σαμαρείτης, ὅταν εὑρίσκει τὸν τραυματία Ἰουδαῖον, τοῦ προσφέρει ἐν πρώτοις κάθε δυνατὴ πρόχειρη βοήθεια. "ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον," (Λουκ. Ι΄ 33-34). Ἀκολούθως ὅμως τὸν μεταφέρει εἰς τὸ πλησιέστερον πανδοχεῖον τὸ ὁποῖον ἐδῶ εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀφοῦ διενυκτέρευσεν πλησίον τοῦ τραυματίου, εἰς τὴν συνέχειαν ἐμπιστεύεται τὴν ὑγείαν τοῦ ἀσθενοῦς εἰς τὸν πανδοχέα, δηλαδὴ τὸν ἱερέα καὶ προϊστάμενον τῆς Ἐκκλησίας. "ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅτι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι" (Λουκ. Ι΄ 34-35). Τίθεται ὅμως καὶ ἐδῶ τὸ ἴδιον ἐρώτημα˙ δὲν θὰ ἠδύνατο ὁ Κύριος νὰ σώζῃ τούς ἐκ τῆς ἁμαρτίας τετραυματισμένους καὶ ἡμιθανεῖς, μόνος, χωρὶς νὰ ἐμπιστεύεται αὐτοὺς εἰς τὴν μέριμναν τῶν ἱερέων;

Θὰ προσθέσωμεν, ὅμως, ἀκόμη ἓν παράδειγμα ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἐρευνομένων. Ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ ἔρχεται εἰς τὰ Γέρραρα μετὰ τῆς συζύγου του Σάρρας καὶ φοβούμενος μήπως κακοποιηθεῖ ἀπὸ τὸν Βασιλέα, λόγῳ τῆς πολὺ ὄμορφης συζύγου του, προσποιεῖται ὅτι εἶναι ἀδελφή του. Ἐκράτησεν ὅμως ὁ Βασιλεὺς τὴν Σάρραν, ὡς τότε ἐσυνηθίζετο καὶ παρεμβαίνει καὶ πάλιν ὁ Κύριος. Ἀφοῦ πρῶτον τὸν ἀπείλησεν, ἐν συνεχείᾳ τοῦ λέγει, " νῦν δὲ ἀπόδος τὴν γυναῖκα τῷ ἀνθρώπῳ, ὅτι προφήτης ἐστὶ καὶ προσεύξεται περὶ σοῦ καὶ ζήσῃ" (Γέν. Κ΄ 7). Τὸ ἐρώτημα παραμένει τὸ ἴδιον. Διατί ὁ Θεὸς δὲν συγχωρεῖ ἀπ' εὐθείας τὸν Βασιλέα Ἀβιμέλεχ, ἀλλὰ τὸν παραπέμπει εἰς τὴν ... προσευχὴν τοῦ Ἀβραάμ;

Ἡ ἱερωσύνη.

Ὁ Κύριος μᾶς συνιστᾷ διὰ τῶν ὡς ἄνω παραδειγμάτων ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς, μέσῳ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, διανομῆς τῶν ἄρτων καὶ τῶν ἰχθύων, εἰς τὸ σημερινὸν θαῦμα, τὴν ἐμπιστοσύνην μας εἰς τοὺς κληρικούς μας οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ διαχειρισταὶ τῆς Θείας χάριτος. "Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν" (Ἐκφώνησις Θείας Λειτουργίας). Ἡ φρᾶσις αὕτη, εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ ὑπογραμμίζει τὴν δύναμιν καὶ τὸ μέγεθος τῆς Ἱερωσύνης ἀλλὰ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνην μὲ τὴν ὁποίαν θὰ πρέπῃ νὰ προσέρχεται ὁ πιστὸς εἰς τὸν Ἱερέα καὶ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια ποὺ μόνον ἐκεῖνος δύναται νὰ ἐπιτελῇ.

Αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀλήθεια θὰ πρέπῃ νὰ καταλάβωμεν˙ Ἐκεῖνα τὰ κρόσσια ποὺ κρέμμονται ἀπὸ τὸ ἱερὸν ἐπιτραχήλιον τοῦ ἱερέως, δὲν εἶναι διακοσμητικά! Εἶναι συμβολικὰ καὶ συμβολίζουν τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν ποὺ ἡ σωτηρία τους ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν χάριν τῆς ἱερωσύνης.

                                                                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                                    Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν