Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Φεβρουάριος 2016

 Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρη την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΔΙΨΩ"

Η ανωτερότητα του Περικλή

     Ο   μεγάλος   Περικλής, ο   έξοχος  πολιτικός   που   έφθασε    την    αρχαία  Αθήνα    στην  κορυφή   της  δόξας   της   μια  μέρα,  καθώς    βρισκόταν    στην     αγορά   άκουσε   φωνές. Πλησιάζοντας   είδε  κάποιον  να   τον   βρίζει. Ο Περικλής    σιωπούσε,  όμως  ο    υβριστής    συνέχιζε   τα   «θεάρεστο»  έργο   του   και πάλι     χωρίς   απάντηση.  

     Έφθασε    επιτέλους   το    βράδυ   και  ο   υβριστής  που   για   ώρες   έβριζε  τον  Περικλή   ετοιμάστηκε  να    φύγει. Τότε   ο  μεγάλος   εκείνος  πολιτικός φρόντισε   να   του    δώσουν    φανάρι,  έτσι  ώστε  να  μην   σκοντάψει     στο    δρόμο  λόγω   του   σκοταδιού  και    χτυπήσει!

(Αρχιμ.Βασιλείου   Μπακογιάννη: «η   γλώσσα  είναι  μαχαίρι…!»  σ.82)

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Προσκυνηματική Εκδρομή στο...

Ο καλόγερος «σύντροφος»

    Ήταν  παλιός  μαρξιστής  και   σκληρός   ιδεολόγος. Τα    χρήματά  του  τα   είχε   δώσει   στο κόμμα   και   ζούσε  μεταφράζοντας   ξένα   κυρίως  πολιτικά    βιβλία. Βλέποντας  ότι   στο  κόμμα   δεν  υπήρχε   η   αγνότητα  που    επιζητούσε   έφυγε  και  μερικά   χρόνια   αργότερα   έγινε  μοναχός   στο  Άγιο  όρος.      Ζούσε   σε  ένα  μικρό  κελί   στις   Καριές, πάντα  όμως    ζητούσε  μα μάθει  νέα   από   τον  έξω  κόσμο για   την   υγεία  την  παιδεία  ρωτώντας  με   αληθινό    ενδιαφέρον  τους  επισκέπτες   του.

     Τα   χειρότερα    αφεντικά, έλεγε,  είναι  οι    χριστιανοί και  οι  κομμουνιστές. Οι  πρώτοι   την  Κυριακή  πηγαίνουν   στην  εκκλησία, την  Δευτέρα  όμως  κλέβουν   τον   εργάτη  και   τον νοικάρη   τους. Οι   δεύτεροι   δίνουν   το  παρόν  σε    διαδηλώσεις    ενάντια    στην   ιδιωτικοποίηση, την άλλη  μέρα  όμως  πρωί -πρωί    στο  κέρδος   στα  ιδιωτικά   σχολεία   κ.α.

     Πέρασαν  τα   χρόνια  και  το  μοναστήρι  τον πήρε   στο  γηροκομείο της  μονής,   όπου   περιποιόταν  τα   γεροντάκια,  μέχρι  που  έγινε  και  αυτός  ανήμπορος. Η  καρδιά  του  όμως    φλεγόταν  για  τους   Ανθρώπους  έξω   στον  κόσμο  και έτσι  βλέποντας   από   το  παραθυράκι  του  κελιού   τα   φώτα    των   αεροπλάνων  προσευχόταν  για   τους   ταξιδιώτες  αν πάνε  καλά  στα  σπίτια   τους  κάνοντας  και  μετάνοιες. Με   τον  καιρό  τα  πόδια   του   έγιναν   σαν   της  γκαμήλας, στη   δε  ακολουθία  κοιμόταν  πράγμα  που  σκανδάλιζε   τους άλλους   μοναχούς  που   τον  ξυπνούσαν    ενοχλημένοι. 

     Μέχρι  που  έμαθε  ο   ηγούμενος  το  τι  έκανε   τις  νύχτες. Μάζεψε  την   αδελφότητα  και   τους  είπε  να  μην   τον   ενοχλούν   γιατί   αγάπησε  πολύ.

(π. Χαραλάμπος  Παπαδόπουλος: «ο  Κινέζος  ο  Θεός  και  η  μοναξιά» σ.109-113)

Η ιερή ελευθερία

    Μια    δημοσιογράφος  μια  Κυριακή  πρωί  πήγε    στον  Άγιο  Νικόλαο  Χαλανδρίου, μεγάλη   εκκλησία   της  Αθήνας. Ιδού  τι  κατέγραψε: Η   χορωδία  πραγματικά  με   εντυπωσιάζει, μια  και   δεν  έχω   ακούσει  πουθενά  πιο   ωραία   εκκλησιαστική    χορωδία. Το  μυαλό   γαληνεύει. 

     Θυμάμαι  μια  κουβέντα  το  καλοκαίρι  με  ένα   Μαροκινό  φίλο  που θέλησε  να  με   συνοδεύσει   στην  εκκλησία  παρότι  μουσουλμάνος. Η   εκκλησία   σας  φαίνεται  ότι   είναι  φιλελεύθερη. Με   το  που  μπαίνεις   στο  ναό   το  διαπιστώνεις. 

     Ο  καθένας  προσέρχεται  ό,τι  ώρα  θέλει, κάνει   τον   σταυρό  του  όποτε  θέλει, φιλάει   τις   εικόνες  όποτε  θέλει. Άλλος   στέκεται, άλλος     κάθεται, άλλος   γονατίζει  άλλος   στέκεται  όρθιος, έχετε  μια  ιερή   ελευθερία.

      Φιλελεύθερη  λοιπόν  η  θρησκεία   μας   εκείνο   το  απέραντο  δίδαξόν με  τα   δικαιώματά   σου  που   ποτέ   δεν  του  δώσαμε  την  σημασία  που   του  άξιζε. Δεν  κοντοσταθήκαμε   γιατί  μας παρενοχλούσαν   τάχα    φθηνές  ενέργειες   των  λειτουργών   της   Εκκλησίας. Τι  κρίμα  πόσα   χάνουμε;

(περιοδικό: «Λυχνία   Νικοπόλεως»   Φεβρουάριος  2016)

Μια κουβέρτα

     Η  Μυρτώ    είναι  μια  κοπέλα  25    ετών, εργαζόμενη   και  μένει   ακόμη  με   τους   γονείς   της, αφού   είναι   ελεύθερη. Ένα    βράδυ  και    συγκεκριμένα   την  παραμονή   της   Αποκριάς  μπαίνοντας  στο  σπίτι   από   την  δουλειά  κατά   τις    7   το   βράδυ, πριν  καν  χαιρετήσει   είπε   στη  μητέρα   της: Μαμά   δος  μου  μία  κουβέρτα. Τι  την  θέλεις  παιδί  μου;  ρώτησε  η  μάνα. Για  να   την   δώσει    σε  έναν  άστεγο  που   είδα  πριν  λίγο    στο   σταθμό  του  ηλεκτρικού  να   τρέμει   από   το    κρύο. Μα          ξέρεις  παιδί  μου   δεν  έχουμε  καμιά  παλιά. Δος  μου  μια   από   τις   δικές  μας  επέμεινε  η  κοπέλα  και   αφού   η  μάνα  της  την  έδωσε   σε  μια   σακούλα   έφυγε  λέγοντας: Ξέρεις  πριν  λίγο   έδωσα   στον  ίδιο  πεινασμένο   και   το   σάντουιτς  που μου  είχες  βάλει   το  πρωί με   το  τυρί  και   το    ζαμπόν. Ο πατέρας   της   Μυρτώς  πήγε  μαζί  και   είδε  ότι  η  κόρη  του  έδωσε    στον  άστεγο   την κουβέρτα  και  άκουσε   το  θερμό   ευχαριστώ    του  τελευταίου.

     Λίγες   ώρες    αργότερα  η  Μυρτώ     διασκέδαζε  με   την  ανύποπτη  παρέα   της   πολύ    ευτυχισμένη   για   την  όμορφη  πράξη   της.

     Μήπως  τελικά  εμείς  οι  μεγαλύτεροι   κατακρίνουμε  πολύ   εύκολα   κοπέλες  και   αγόρια   σύγχρονα   σαν  την  Μυρτώ  και  αγνοούμε   ότι  αυτά  τα  παιδιά  έχουν  πολλές   φορές   τόση  και  μεγάλη  καλοσύνη;

(Περιοδικό: «ο  κόσμος   της  Ελληνίδος»   Ιανουάριος-Φεβρουάριος    2016)

Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Φωτογραφίες από το Γεύμα Αγάπης την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016 πραγματοποιήθηκε "Γεύμα Αγάπης" στο Ενοριακό μας Αρχονταρίκι του Ιερού Ναού Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών με πολύ μεγάλη επιτυχία. 

Το γεύμα ήταν πλούσιο για όλους...

 Γευματίσαμε μαζί με φίλους και γνωστούς αλλά και με αδελφούς μας που βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική θέση. Όλοι μαζί σαν μια οικογένεια, σε ένα πολύ όμορφο και ζεστό κλίμα.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Το φίδι και η πυγολαμπίδα

     Ο  θρύλος  λέει  ότι  κάποτε   το   φίδι   κυνηγούσε   την   πυγολαμπίδα   για  να   την   φάει. Αυτή   έτρεχε    για  μια   δύο  μέρες, ώσπου   την   τρίτη   εξουθενωμένη   σταμάτησε. Τότε   η   πυγολαμπίδα   ρώτησε: Μπορώ  να  σου  κάνω       τρία   ερωτήματα;        

     Αν  και   δεν    συνηθίζω  να   απαντώ  σε  τέτοια    ερωτήματα, θα   σου   απαντήσω, μια   και  σε  λίγο  θα   σε  καταβροχθίσω.

     Ανήκω    στην  τροφική   σου   αλυσίδα; ρώτησε   η  πυγολαμπίδα. Όχι  απάντησε   το   φίδι.

     Σε  έχω    ενοχλήσει  σε  κάτι; Όχι   είπε  ξανά   το  φίδι.

     Τότε  γιατί  θέλεις  να  με   σκοτώσεις;

     Γιατί    δεν  αντέχω  να  σε  βλέπω  να λάμπεις.

     Το  ίδιο   συμβαίνει  και   στη   ζωή    των  ανθρώπων. Πολλοί   είναι    εκείνοι  που   βρίσκουν   ανυπόφορες   την  καλοσύνη  και   την   αρετή   και   τις  πολεμούν   μόνο  και  μόνο   επειδή   δεν  μπορούν  να   τις   φθάσουν.

(Περιοδικό: «η   ζωή  του  παιδιού»   στις    20-2-2016)

Ιερατικό ζεύγος Πέττα

Σχόλιο τῆς καθηγήτριας Θ. Α. Τασσοπούλου στό ἀφιέρωμα τοῦ δημοσιογράφου Παναγιώτου Σακελλαρόπουλου γιά τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα.

Ἀγαπητέ κ. Σακελλαρόπουλε,

Διάβασα τό ἄρθρο σας στό ἔνθετο «Σελίδες τῆς ἀγάπης» τῆς ἐφημερίδας «Πελοπόννησος» τῆς Κυριακῆς 10 Ἰανουαρίου 2016 (σ. 23/3), πού ἀφοροῦσε τό ἱερό Μνημόσυνο, ἐπ’ εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῆς συμπλήρωσης 16 ἐτῶν ἀπό τήν  κοίμηση τοῦ εὐλαβοῦς ἱερέως Νικολάου Πέττα. Θεωρῶ ὅτι περιγράφει ἄψογα τόν ἐνάρετο Γέροντα καθώς καί τήν πρεσβυτέρα του Ἀνθή.

Γραμμή πρός γραμμή τό ἄρθρο σας μοῦ θύμισε περιγραφές τῶν χαρακτήρων καί τῶν ἀγαθοεργιῶν τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους, ὅπως μᾶς τίς ἀφηγούνται οἱ ἀείμνηστοι γονεῖς μου, Ἀθανάσιος καί Δήμητρα, καθώς καί ὁ ἀδελφός μου. Πραγματικά τό ἱερατικό ζεῦγος ἦταν παράδειγμα πρός μίμηση καί κατάφεραν νά στηρίξουν καί νά διαπαιδαγωγήσουν ὄχι μόνο τά πολλά δικά τους παιδιά, ἀλλά καί πολυάριθμα ἄλλα, πού εἴτε ζοῦσαν στήν ἐνορία, ὅπου ὁ π. Νικόλαος ὑπηρετοῦσε ὡς ἱερέας, εἴτε φοιτοῦσαν στό τεχνικό σχολεῖο, στό ὁποῖο δίδασκε.

Ὁ ἀδελφός μου Φώτιος, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε σπουδαστής τοῦ π. Νικολάου, παρ’ ὅλο πού ἔχουν περάσει 35 χρόνια ἀπό τότε, ἀκόμη ἀναφέρεται μέ συγκίνηση στόν π. Νικόλαο ὡς τόν «μεγάλο» του δάσκαλο καί μᾶς διαβεβαιώνει πώς καθηγητές καί μαθητές τόν θαύμαζαν καί τόν σέβονταν, γιατί ἦταν ὁ «προστάτης τῶν φτωχῶν καί ἀδύνατων μαθητῶν», καί ἰδιαίτερα αὐτῶν, πού προέρχονταν ἀπό τό Σκαγιοπούλειο Ὀρφανοτροφεῖο Πατρῶν. Μιλάει γιά τόν ζῆλο μέ τόν ὁποῖο ὁ γέροντας ὡς καθηγητής ἐξηγοῦσε τά μαθήματα τῆς εἰδικότητάς του στά παιδιά, καί μάλιστα πολλές φορές ὄχι μόνο μέσα στήν τάξη, ἀλλά καί πρίν καί μετά τό μάθημα. Ἤθελε νά τά βοηθήσει νά προοδεύσουν στίς σπουδές τους, ἀλλά ἀκόμη μεγαλύτερη σημασία ἔδινε στήν διάπλαση τοῦ χαρακτήρα τους. Τά παρηγοροῦσε, τά συμβούλευε καί πολλές φορές ἔκλαιγε μαζί τους, ὅταν αὐτά τοῦ ἐξομολογοῦνταν τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς τους.

Εἶμαι καθηγήτρια καί ὡς παιδαγωγός, μεγάλη ἐντύπωση ἀπό τίς διηγήσεις τοῦ ἀδελφοῦ μου, μοῦ ἔκανε τό ἑξῆς περιστατικό: Κάποια φορά, μπαίνοντας στήν τάξη ὁ π. Νικόλαος, εἶδε ἕνα παιδί νά κοιμᾶται στό θρανίο του. Ἀντί νά διαμαρτυρηθεῖ, ζήτησε ἀπό τά ἄλλα παιδιά νά κάνουν ἡσυχία γιατί, ὅπως τούς εἶπε, «τό παιδάκι αὐτό, παρά τό νεαρό της ἡλικίας του, δούλευε ὅλη τήν ἡμέρα καί τοῦ χρειάζεται νά ξεκουραστεῖ, γιατί εἶναι ἀποκαμωμένος». Ὅταν τό παιδί ξύπνησε, ὁ π. Νικόλαος τοῦ ζήτησε νά τόν συναντήσει στό διάλειμμα γιά νά καλύψουν τά κενά, πού εἶχαν προκύψει, ὅση ὥρα τό παιδί «ξεκουραζόταν».

Ἡ μεγαλοψυχία τοῦ π. Νικολάου δέν περιοριζόταν στήν κατανόηση καί στήν βοήθεια πρός τούς νέους. Οἱ γονεῖς μου μιλοῦσαν γιά ἕναν πολύ μορφωμένο, φωτισμένο, ἀλλά ταπεινό, ἄνθρωπο, πού ἦταν πρόθυμος νά ἀκούσει τά προβλήματα ὅλων τῶν ταλαίπωρων μεροκαματιάρηδων γειτόνων του, νά τούς συμβουλέψει καί νά τούς παρηγορήσει. Μάλιστα ἡ φήμη του εἶχε διαδοθεῖ καί πέρα ἀπό τήν γειτονιά, μέ ἀποτέλεσμα νά σπεύδουν νά συμβουλευτοῦν τόν σοφό ἱερέα καί ἄνθρωποι ἀπό ἄλλα προάστια τῆς Πάτρας, ἀκόμη καί ἀπό ἄλλες πόλεις.

Κατήγετο ἀπό εὔπορη οἰκογένεια ἑπτανησίων, ἀλλά ἦταν ἁπλός, ἀπέριττος καί προσιτός. Ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε ὁ πατέρας μου, ἦταν ἱκανός νά συναναστραφεῖ μέ ἀνθρώπους «τοῦ σαλονιοῦ», ἀλλά καί τῆς «λαχαναγορᾶς». Ἡ πρεσβυτέρα του ἦταν ἀκούραστη, χαμηλῶν τόνων, διακριτική καί στήριζε τόν σύζυγό της σέ ὅλες τίς δραστηριότητές της.

Στό ἐπετειακό σας ἀφιέρωμα ἔχετε συμπεριλάβει ἀπόσπασμα ἀπό εἰσήγηση τῆς Καθηγουμένης μ. Μόνικας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος, πού ἔκανε σέ Ἐπιστημονικό Ἁγιολογικό Συνέδριο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας. Δέν γνωρίζω τήν Γερόντισσα, ἀλλά ἀπό τά γραφόμενά της φαίνεται ὅτι τό ἱερατικό αὐτό ζεῦγος εἶχαν τό χάρισμα, τό σθένος καί τήν θεία Χάρη νά στηρίζουν πνευματικά καί ἠθικά ὄχι μόνον ἀνθρώπους, σάν καί αὐτούς πού συναναστρέφονταν οἱ γονεῖς μου, ἀλλά καί ἄλλους ρασοφόρους πού, σέ ἀρκετές περιπτώσεις, ἔφεραν μεγαλύτερο ἀξίωμα ἀπό ἐκεῖνο τοῦ π. Νικολάου.

Εὐχαριστῶ θερμά καί συγχαίρω ἐσᾶς, ὡς δημοσιογράφο, τήν ἐφημερίδα τῆς γενέτειράς μου, τήν Καθηγουμένη τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου καί Φανουρίου Τρικόρφου της Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος, καί ὅλους ὅσοι ἔχουν συγγράψει βιβλία (ὅπως οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες), ἔχουν ἀναρτήσει ἰστοσελίδες (ὅπως ὁ καθηγητής Πανεπιστημίου κ. Φώτιος Δημητρακόπουλος: www.pnikolaos.gr ) ἤ ἔχουν διοργανώσει ἐκδηλώσεις, πού ἀφοροῦν στό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα. Διότι μέ τόν τρόπο αὐτό διατηροῦν τήν μνήμη τους ζωντανή καί βοηθοῦν ἐμᾶς, τούς ἀνθρώπους τῶν μετρίων ἱκανοτήτων καί τῆς χλιαρῆς χριστιανικῆς πίστης, νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἄνθρωποι σπουδαῖοι καί χαρισματικοί, φιλάνθρωποι καί ἐλεήμονες, ἄνθρωποι πού ἀξίζουν τόν χαρακτηρισμό «ἐκλεκτοί καί γνήσιοι φίλοι του Θεοῦ», ἔζησαν ἀνάμεσά μας, στήν διπλανή πόρτα, τούς ἀγγίξαμε καί μᾶς ἄγγιξαν. Καί μόνη αὐτή ἡ σκέψη ἀναπτερώνει τίς ἐλπίδες μας γιά ἕνα καλύτερο μέλλον.