Ἡ ἀγωνία τοῦ Κυρίου - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (16 ΙΟΥΝΙΟΥ 2024)

«Τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου» (Ἰωάν. ΙΖ΄ 11)

 

Ἡ ἀγωνία τοῦ Κυρίου.

Εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, καταγράφει καὶ μᾶς παρουσιάζει, τὴν τελευταία προσευχὴν τοῦ Κυρίου μας ἐπὶ τῆς γῆς, ὀλίγας ὥρας πρὸ τοῦ Πάθους Του, ἐκεῖ εἰς τὸν κῆπον τῆς Γεθσημανῆ. Εἰς ταύτην τὴν προσευχήν, - ἥτις καὶ ὀνομάζεται ὑπὸ τῶν θειοτάτων πατέρων … «ἐναγώνιος», - ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας, οὐχί, βεβαίως, τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ἐπικοινωνεῖ ὁ ἄνθρωπος – Ἰησοῦς μὲ τὸν Θεόν, ἀλλὰ τὴν ἀγωνία τοῦ Κυρίου καὶ τὴν ἀνησυχία Του διὰ τοὺς μαθητάς Του καὶ τὴν ἐν τῷ κόσμῳ πορείαν των. Ἡ προσευχὴ αὕτη τοῦ Δεσπότου Κυρίου μας, δὲν εἶναι τόσον «ἐναγώνιος», ἐπειδὴ ὁ Κύριος βλέπει τὸν ἐπερχόμενο φρικτό Του θάνατο καὶ τὰ ὅσα πρόκειται νὰ ὑποστῇ κατὰ τὴν πορείαν τοῦ Θείου πάθους Του, ἀλλὰ εἶναι … «ἐναγώνιος» διότι ἔχει κατὰ νοῦν τοὺς μαθητάς Του. Εἰδικὰ ὁ λόγος τὸν ὁποῖον ἐθέσαμεν ὡς θέμα τοῦ παρόντος, θὰ ἐτολμούσαμεν ἵνα εἴπωμεν, ὅτι ἀπεικονίζει, τὴν ἀδημονίαν τοῦ Κυρίου, τώρα εἰδικά, ποὺ πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς ἀποχωρήσεώς Του ἐκ τοῦ κόσμου. «Ὅτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα» (Ἰωάν. ΙΖ΄ 12). Βλέπει ὁ Χριστός μας, τὶς παγίδες τοῦ κόσμου καὶ τοὺς ποικίλους πειρασμοὺς καὶ νιώθει ὅτι οἱ μαθηταί Του θὰ κινδυνεύουν ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν, μέσα στὸν κόσμο.

 

Τὸ Παντοδύναμον Ὄνομα τοῦ Θεοῦ.

Εἰς τὰ Θεῖα λόγια τοῦ Κυρίου μας, παρατηροῦμεν μίαν σημαντικοτάτην προσθήκην, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ ... οὐσία τῆς προστασίας τῶν μαθητῶν. «ἐν τῷ ὀνόματί σου», ἐτόνισε δύο φοράς, ὁ Κύριος. Τὴν πρώτην, παρακαλῶντας τὸν Πατέρα, νὰ φυλάσσῃ τούς, κατὰ καιροὺς καὶ τόπους, μαθητάς Του, καὶ τὴν δευτέραν, τονίζοντας καὶ ἐπισημαίνοντας, τὸν τρόπον διὰ τοῦ ὁποίου, ὁ Ἴδιος ἐφύλαξε καὶ προστάτευσε τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους. Εἰς τοῦτο λοιπὸν τὸ Πανάγιον ἀλλὰ καὶ παντοδύναμον Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, θὰ ἐπικεντρώσουμε τὸν λόγον εἰς τὸ παρόν. Ὄνομά δε τοῦ Θεοῦ, δὲν ἐννοοῦμεν κάποιαν συγκεκριμμένην λέξιν, προσδιοριστικὴν διὰ τὸν Ἄπειρον Θεόν, ἀλλὰ τὴν δύναμιν τῆς παρουσίας Του διὰ τῆς ὁποίας φυλάσσει καὶ προστατεύει τοὺς πιστεύοντας καὶ ἐλπίζοντας εἰς Αὐτόν.

Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ φοβερὰ ἐκείνη δύναμη καὶ παρουσία, τὴν ὁποίαν ἠσθάνετο τὸ δαιμόνιον εἰς τοὺς Γεργεσινοὺς καὶ ὡμολογοῦσε, «τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς» (Λουκ. Η΄ 28). Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ ἀκατανίκητη ἐκείνη δύναμη τοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ, πρὸ τοῦ ὁποίου Λόγου ἐφυγαδεύοντο οἱ κάθε λογῆς ἀρρώστειες ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς.  Εἶναι ἡ δύναμις ἐκείνη τοῦ Θείου Λόγου γιὰ τὴν ὁποίαν, ἦτο βέβαιος ὁ ἑκατόνταρχος ὅταν παρήγγειλε εἰς τὸν Κύριο, «ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. Η΄ 8). Ἡ βεβαιότητά του δὲ αὐτὴ διαφαίνεται ἀκόμη πιὸ χαρακτηριστικά, στὴ συνέχεια, ὅταν χρησιμοποιεῖ καὶ προσωπικὸν παράδειγμα, «Καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ» (Ματθ. Η΄ 9). Ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἀκόμη, εἶναι, ἡ ἐπιβλητικὴ παρουσία τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῶν στοιχείων τῆς φύσεως, καὶ ὅταν ἐπιτάσσει τὸν ἄνεμον καὶ τὴν θάλασσαν μὲ τὴν φρᾶσιν, «πεφίμωσο», ἀλλὰ καὶ ὅταν δι’ αὐτοῦ τοῦ Παντοδυνάμου λόγου Του «εἶπε καὶ ἐγενήθησαν» … τὰ πάντα καὶ «ἐνετείλατο καὶ ἐκτίσθησαν» (Ψαλμ. ΡΜΗ΄ 5). Αὐτὸ εἶναι τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, καὶ εἰς αὐτὴν τὴν δύναμιν τοῦ Θείου Ὀνόματος, ἐμπιστεύεται ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητάς Του.

 

Ὁ μεγάλος ἐχθρός μας.

Ἡ ὅλη προσευχὴ Τοῦ Κυρίου ἀλλὰ καὶ ἡ ἀγωνία Του, μᾶς δίνει νὰ καταλάβουμε ὅτι οἱ μαθηταί Του ... ἀπειλοῦνται. Ὑπάρχουν κάποιοι ἐχθροὶ οἱ ὁποῖοι τοὺς μισοῦν καὶ ἐπιδιώκουν νὰ τοὺς κάνουν κακό. Ὁ Κύριος, ὡς Παντογνώστης Θεός γνωρίζοντας τὴν πολεμικὴ τὴν ὁποία θὰ ἀντιμετωπίσουν ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ θελήσουν νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Θεῖον νόμον Του, ὡμίλησε κατ’ἐπανάληψιν εἰς τοὺς μαθητάς Του ἀλλὰ καὶ τοὺς προετοίμασε γιὰ τὴν ἐχθρότητα τὴν ὁποία θὰ ἀντιμετωπίσουν ἀπὸ τὸν κόσμο. Ἂς ἴδωμεν τινὰς προειδοποιήσεις τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς Ἀποστόλους˙ «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰωάν. ΙΣΤ΄ 33), «Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. Ι΄ 21-22), «Τότε παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καὶ ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν διὰ τὸ ὄνομά μου» (Ματθ. ΚΔ΄ 9). Μέσα ἀπὸ τὶς λίγες αὐτὲς προφητικὲς φράσεις τοῦ Κυρίου ποὺ εἴδαμε, διακρίνουμε τὸν ... ἐχθρόν, ὅστις θὰ πολεμήσῃ τὸν Θεῖον Λόγον ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀκολούθους του. Τοῦτος δὲ εἶναι, ὁ κόσμος. Ὄχι βεβαίως οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἡ νοοτροπία καὶ ἡ ἄρνησις τοῦ κόσμου, συνεργοῦντος φυσικὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῶν συνεργῶν του. Αὐτὸς εἶναι ποὺ βάλλει κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν φίλων καὶ ἀκολούθων Του, ἀλλὰ καὶ βάλλεται ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ ὡς τὸ πρῶτον καὶ μέγιστον ὅπλον τοῦ πονηροῦ.

 

Ὁ κόσμος καὶ ἡ πλάνη του, εἶναι ὁ μεγάλος ἐχθρὸς καὶ ἀντίπαλος τοῦ Θεοῦ.

Ἂν ὅμως τότε ἴσχυεν ὁ λόγος οὗτος τοῦ Κυρίου, πολὺ περισσότερον ἰσχύει σήμερον καὶ τοῦτο τὸ βιώνομεν ὄχι μόνον ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τὸ ὁμολογοῦν καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ πολέμιοί της. Ἡ, πάντοτε ἀρνητικὴ πρὸς τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ, κοσμικὴ νοοτροπία, εἰδικὰ σήμερον, ἔχει μεταβληθῇ εἰς ἕνα καλῶς ὀργανωμένον ἀντίθεον σύστημα μὲ μόνον καὶ ἀπώτερον σκοπόν του, τὴν διαστροφὴν καὶ παραχάραξιν τῶν Θείων ἐντολῶν καὶ τὴν ἀποπλάνησιν τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν μόνην ὀρθὴν ὁδὸν ποὺ εἶναι τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον.

Τὸ ὅτι ὁ Κύριος μᾶς ἔχει ἐμπιστευθεῖ εἰς τὴν πανίσχυρον δύναμίν Του, δὲν σημαίνει ὅτι ἡμεῖς δυνάμεθα νὰ ἀδρανοῦμεν πνευματικῶς. Μὲ τὰς ἀσθενεῖς δυνάμεις καὶ τὴν εἰλικρινῆ πρόθεσίν μας ἂς διεκδικήσωμεν τὴν θέσιν ποὺ Ἴδιος μᾶς ἔχει ἕτοιμον εἰς τὴν ἐπουράνιον Βασιλείαν Του.

 

 

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                         Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν