«Ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος»! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2024)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ 

«Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ;» 

Ὁ, ἐκ γενετῆς, τυφλός!

Ὁ Κύριος διέρχεται τὰς ὁδοὺς τῶν Ἱεροσολύμων, συνοδευόμενος καὶ ἀκολουθούμενος ὑπὸ τῶν μαθητῶν Του …! Εἴς τινα ἄκρην ἑνὸς δρόμου, βλέπει κάποιον τυφλὸν «ἐκ γενετῆς» νὰ ἐπαιτεῖ ἀπὸ τοὺς διερχομένους … ὡς συνήθως συμβαίνει! Τὸ ὅτι εἶναι «ἐκ γενετῆς» τυφλός, διακρίνεται καὶ μαρτυρεῖται ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι ἡ ἀπουσία τῶν ὀφθαλμῶν του εἶναι … ἐμφανής! Οἱ μαθηταὶ ἀποροῦσι καὶ ἐρωτῶσι τὸν Διδάσκαλον: «ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;» Θεωροῦσιν, ὅτι … τοιαῦται θλιβεραὶ καταστάσεις δὲν εἶναι τυχαῖαι ἢ συγκυριακαί, ἀλλ’ ἔχουσιν ὡς αἰτίαν, ἐνδεχομένως τινὰς ἁμαρτίας. Ὅμως ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὅστις γνωρίζει τὰ πάντα, ἀπαντᾷ εἰς τοῦτο τὸ ἐρώτημα, ὅτι … «οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ' ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ»! 

Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Θεάνθρωπος, «ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ», καὶ διὰ τοῦ τοιούτου τρόπου, ἐνεργεῖ τὴν θεραπείαν τοῦ «ἐκ γενετῆς», τούτου, τυφλοῦ! Πολλάκις ἔχομεν εἴπει, ὅτι ὁ Κύριος, ἐνεργεῖ διὰ ποικίλων τρόπων ὅταν θαυματουργῇ, καὶ τοῦτο, οὐχὶ ἕνεκα τινὸς ἀδυναμίας ἢ διευκολύνσεως, ἀλλ’ ἔνεκα διδαχῆς καὶ ὠφελείας, εἴτε πρὸς τὸν δεχόμενον τὴν θαυματουργικὴν ἐνέργειαν, εἴτε πρὸς τοὺς παρισταμένους καὶ ἀκολουθοῦντας, εἴτε πρὸς ἡμᾶς τοὺς μελετῶντας ἐκ τῆς Γραφῆς τὰ τοιαῦτα θαύματα!

Δὲν προτιθέμεθα, βεβαίως, ἵνα παρακολουθήσωμεν, ἐν προκειμένω, τὰς ἀνοήτους καὶ ἐμπαθεῖς συζητήσεις αἵτινες ἐπηκολούθησαν τοῦ θαύματος, ἀλλὰ θὰ περιορισθῶμεν εἰς τὸν τρόπον διὰ τοῦ ὁποίου θαυματουργεῖ ὁ Χριστός εἰς τὴν περίπτωσιν ταύτην!

 

«Ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος»!

Τοῦτον τὸν πρωτότυπον τρόπον ἐπέλεξεν ὁ Θεάνθρωπος, - καὶ οὐχὶ «τυχαίως», - προκειμένου ἵνα ἐνεργήσῃ τὴν θεραπείαν τοῦ, ἐκ γενετῆς, τούτου τυφλοῦ! Εἰς ἄλλας θαυματουργικὰς ἐνεργείας Του, εἴτε ἐνήργει διὰ μόνου τοῦ λόγου Του, εἴτε ἤγγιζεν διὰ τῶν πανακηράτων χειρῶν Του τὸν νοσοῦντα, εἴτε ἐνεργοῦσε τὴν θεραπείαν σταδιακῶς, - ὡς εἰς τοὺς δέκα λεπρούς, - εἴτε ἄλλως, ὡς Οὗτος ἤθελεν! Ἐν προκειμένῳ, ὅμως, ἐνεργεῖ διὰ τοῦ ὡς ἄνω τρόπου, καὶ ὑπενθυμίζει εἰς ἡμᾶς ἐκεῖνον τὸν τρόπον διὰ τοῦ ὁποίου, Οὗτος ὁ ἀληθινὸς Θεός, ἐδημιούργησεν ἐν τῷ Παραδείσῳ, τὸν πρωτόπλαστον Ἀδάμ!

Ὡς τότε, ὅτε … «ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς», οὕτω καὶ τώρα, εἰς τὸν ἐκ γενετῆς τυφλόν, ὁ Κύριος καὶ Δημιουργὸς Θεός, ποιεῖ πηλὸν διὰ τοῦ ἱεροῦ πτυέλού Του καὶ τοῦ χοός, καὶ … δημιουργεῖ τὰ ἐλλείποντα ὄμματα τοῦ τυφλοῦ! Δημιουργίαν ἔχομεν ἐν προκειμένῳ, συνεπῶς, καὶ οὐχὶ θεραπείαν!

 

«Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν»!

Ὅτε, ὁ Κύριος, ἐνεργεῖ τοῦτο τὸ τεράστιον θαῦμα, … ὁ τυφλὸς μόνον ἀκούει! Δὲν βλέπει! Ἀκούει ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα καὶ ἐξιστορεῖ ἐν συνεχείᾳ, ἀνακρινόμενος ὑπὸ τῶν Φαρισαίων: «Ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα»! Δὲν εἶδε τὸν Χριστόν˙ ἁπλῶς τὸν ἤκουσεν!

Ὅμως, ὅταν ὁ Διδάσκαλος τὸν εὑρίσκει ἔξω τῆς συναγωγῆς, διωχθέντα ὑπὸ τῶν φαρισαίων, - ἐπειδὴ ὁμολογοῦσεν οὗτος τὸ θαῦμα ὅπερ συνέβη εἰς τοῦτον, καὶ δὲν ἐπείθετο εἰς τάς, κατὰ τοῦ Κυρίου, συκοφαντίας, διὰ τῶν ὁποίων προσεπάθουν ἵνα μειώσωσι τὴν ἀξίαν τοῦ τε Κυρίου ἀλλὰ καὶ τοῦ θαύματος, - τὸν ἐρωτᾷ: «σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ;» (Ἰωάν. Θ΄ 35). Ὅταν δὲ ἐκεῖνος ἀπορῶν, ἐρωτᾷ καὶ πάλιν τὸν Κύριο, «καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;» (Ἰωάν. Θ΄ 36), ὁ Κύριος τὸν βεβαιώνει, «καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν» (Ἰωάν. Θ΄ 37). Δηλαδή, «καὶ τὸν ἔχεις ἰδεῖ καὶ ἐκεῖνος ποὺ ὁμιλεῖ τώρα μαζί σου ἐκεῖνος εἶναι». Δημιουργεῖται, συνεπῶς, ἡ ἀπορία: πότε ὁ πρώην τυφλὸς ἔχει ἰδεῖ τὸν Χριστόν, ἀφοῦ, ἕως τὴν στιγμὴ ποὺ ἤνοιξαν οἱ ὀφθαλμοί του, δὲν εἶχεν ἰδεῖ, ἀσφαλῶς, τίποτα καὶ κανέναν; Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐνίφθη εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ καὶ ἤρχισε νὰ βλέπῃ διὰ πρώτην φοράν, τώρα, βλέπει τὸν Χριστόν! Πότε, λοιπόν, τὸν εἶδε;

Φυσικά, φίλε ἀναγνώστη, ὁ Κύριος δὲν κάνει λάθος! Γνωρίζει πολὺ καλά, ὅτι ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός, δὲν εἶχε τὴν δυνατότητα τῆς ὁράσεως τῶν αἰσθητῶν πραγμάτων καὶ προσώπων. Δὲν εἶναι, συνεπῶς, τυχαῖον ἢ ἀκόμη περισσότερον … λανθασμένον, τὸ ὅτι ὁ Κύριος τὸν βεβαιώνει (τὸν πρώην τυφλόν), ὅτι «τὸν ἔχεις ἰδεῖ»! Εἶναι φανερὸν ὅτι στὴν προκειμένη περίπτωσιν, ὁ Χριστός μας ἀναφέρεται εἰς μίαν ἄλλην «ὅρασιν» ἡ ὁποία – ὡς φαίνεται – ἔχει λειτουργήσει ἀποκαλυπτικὰ εἰς τὸν ἐκ γενετῆς τυφλὸν καὶ ἔχει ἰδεῖ, τὸν «Υἱὸν τοῦ Θεοῦ»! Τὸν εἶδε, ἐν ὅσῳ τὸν ὡμολόγει καὶ διεκήρυττεν ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου, ὅτε ἠρωτήθη, «σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς;», «ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν»! Ἡ ὅρασις δὲ αὕτη εἶναι ἐκείνη διὰ τῆς ὁποίας ὁ τυφλὸς πείθεται περὶ τῆς Θεότητος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι, ἡ ὅρασις, διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς! Εἶναι ἐκείνη περὶ τῆς ὁποίας ὡμίλησεν εἰς τὴν συνέχειαν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς μαθητάς Του καὶ τὸν λαόν, λέγων, «εἰς κρῖμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται» (Ἰωάν. Θ΄ 39). Εἶναι ἐκείνη περὶ τῆς ὁποίας, ἐρωτῶσιν οἱ Φαρισαῖοι, ἐν συνεχείᾳ, καὶ ὁ Κύριος τοὺς δίδει χαρακτηριστικὴν ἀπάντησιν: «Καὶ ἤκουσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων ταῦτα οἱ ὄντες μετ' αὐτοῦ, καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ ἡμεῖς τυφλοί ἐσμεν; Εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· εἰ τυφλοὶ ἦτε, οὐκ ἂν εἴχετε ἁμαρτίαν· νῦν δὲ λέγετε ὅτι βλέπομεν· ἡ οὖν ἁμαρτία ὑμῶν μένει» (Ἰωάν. Θ΄ 40-41)!

 

Πιστεύομεν εἰς τὸν Κύριον;

Πολλοί, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ὅταν ἐρωτῶνται τὸ ὡς ἄνω ἐρώτημα, ἀπαντῶσιν ἐπιπολαίως καὶ καταφεύγουσιν εἰς ἀνόητα ἐπιχειρήματα καὶ «στηρίζονται» εἰς τὴν … ὅρασίν των! Ὡς ὁ Θωμᾶς, ἐπαναλαμβάνουσιν καὶ οὗτοι ὅτι, «ἐὰν μὴ ἴδω … οὐ μὴ πιστεύσω» (Ἰωάν. Κ΄ 25)! Ὅμως, ὡς κατενοήσαμεν ἐκ τοῦ … τυφλοῦ, τὸ Θεὸν τὸν «βλέπομεν» μόνον διὰ τῶν «ὀφθαλμῶν τῆς καρδίας»! Πόσοι, ἆραγε, εἶδον τὸν Κύριον; Χιλιάδες καὶ μυριάδες! Ἐπὶ τριάκοντα καὶ τρία ἔτη ἐκινεῖτο ὁ Ἰησοῦς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων! Πόσοι, ὅμως, τὸν … εἶδον ὡς Θεόν, καὶ τὸν ἐπίστευσαν; Δυστυχῶς, ἐλάχιστοι! Δὲν ἤρκεσεν ἡ, διὰ τῶν αἰσθητῶν ὀφθαλμῶν, ὄρασίς των, ἵνά τους πείσῃ ὅτι Οὗτός ἐστιν ὁ Ἀληθινὸς Θεός!

Εὐχόμεθα, κατακλείοντες τὸ παρόν, ἵνα ἔχωμεν πάντοτε «δραστηρίους» τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς μας, διὰ νὰ μποροῦμε ἵνα βλέπωμεν καὶ διακρίνωμεν, καὶ τὸν Θεόν, ἀλλὰ καὶ τὸ Θεῖόν Του θέλημα καὶ τὴν ἀγάπην Του! Εἰς ταῦτα δὲ ἂς «προσθέτωμεν» τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην μας, καὶ ταῦτα … ἀρκοῦσιν ἵνα καταξιωθῶμεν τῆς οὐρανίου Βασιλείας Του! Ἀμήν.