Τατσόπουλου... το ανάγνωσμα!

Γράφει ο Ανδρέας Λουδάρος δημοσιογράφος εκκλησιαστικός συντάκτης

 

Για μια ακόμη φορά στον τόπο που γέννησε το «μέτρον άριστον» αλλά μετατράπηκε στη χώρα «που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα», πιάσαμε ξανά την συζήτηση για το τι είναι προοδευτικό και τι σκοταδιστικό, για το αν η πίστη αποβλακώνει, για το αν χωρά στην κουλτούρα μιας σύγχρονης δυτικής κοινωνίας η θρησκεία… και άλλα παρόμοια.

Μετά τον διάσημο εκδότη της δεκαετίας του 90 που επαίρεται για το κατόρθωμα του να «ξεβλαχέψει» την ελληνική κοινωνία  έχουμε διάφορους «αφυπνιστές» όπως ο κ. Πέτρος Τατσόπουλος που παλεύει να μας σώσει από την αποβλάκωση.

Έχοντας προφανώς διαπιστώσει πως το πρόγραμμα που προβάλλεται στην ελληνική τηλεόραση είναι επιπέδου που αναβιβάζει τα ήθη, εξυψώνει το πνεύμα και προάγει την κριτική σκέψη, ο γνωστός συγγραφέας και άλλοτε βουλευτής εντόπισε την μοναδική παραφωνία στην σειρά που μεταφέρει στην μικρή οθόνη την ζωή ενός αγίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

«Αποβλάκωση» ήταν «διάγνωση» του κ. Τατσόπουλου.

Κι αίφνης οι καρύδες του «Survivor», τα νυφικά του «The Bachelor» κι οι κάμερες του «Big Brother» ξεφύσησαν από ανακούφιση γιατί επιτέλους κάποιος, έστω κι αυτός ο ένας, εκπρόσωπος της πνευματικής μας κοινότητας βγήκε να πει αυτό που κανείς άλλος δεν τολμούσε… η πίστη αποβλακώνει.

Αυτό που επικαλούνται συνήθως οι ακόλουθοι αυτής της ιδεολογίας που πρεσβεύει ο κ. Τατσόπουλος, γιατί προφανώς και δεν είναι ο μόνος, είναι πως στις σύγχρονες κοινωνίες, το κράτος πορεύεται μακράν της Εκκλησίας και από κάθε μορφή θρησκευτικότητας, η δημόσια σφαίρα είναι απελευθερωμένη από θρησκευτικές δοξασίες και η πίστη είναι μια καθαρά ιδιωτική υπόθεση την οποία οι πολίτες μπορούν ελεύθερα να εκφράζουν στα σπίτια τους, ή «μαντρωμένοι» στους τόπους προσευχής, χωρίς να ενοχλούν την υπόλοιπη προοδευτική κοινωνία.

Αναζητώντας λοιπόν να βρω μια τέτοια κοινωνία, ο νους μου ταξίδεψε μέχρι την μακρινή Αυστραλία. Μια χώρα χωρίς επικρατούσα θρησκεία, χωρίς επίσημη Εκκλησία, χωρίς το δικό μας «μεσαιωνικό» Σύνταγμα. Μια χώρα χαρά… ανθρώπου.

Θα έγραφα χαρά Θεού αλλά δεν θα ήθελα να με πουν αποβλακωμένο… καταλαβαίνετε.

Σε αυτήν λοιπόν, την πραγματικά προοδευτική χώρα, πριν από μια εβδομάδα το σύνολο των πολιτειακών και πολιτικών αρχών, δηλαδή, το Κοινοβούλιο, ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση, εκπρόσωποι της Γερουσίας και εκπρόσωποι των σημαντικότερων φορέων, ξέρετε τι έκαναν; Πήγαν σε μια Εκκλησία. Στον ελληνικό ορθόδοξο ναό του Άη Νικόλα στη Καμπέρα. Στάθηκαν κάτω από τον τρούλο της Εκκλησίας και ο Έλληνας Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έψαλλε ειδική τελετή και κήρυξε την έναρξη των εργασιών της Ομοσπονδιακής Βουλής.

Δεν πήγε ο Αρχιεπίσκοπος στη Βουλή, όπως γίνεται στην Ελλάδα αλλά η Βουλή πήγε στην Εκκλησία. Και ξέρετε τι είναι το πιο ωραίο; Αυτό δεν συμβαίνει χρόνια ώστε να πούμε πως είναι ένα έθιμο ή μια παράδοση, όπως εδώ καλή ώρα, και δεν μπορούν να την σταματήσουν. Αυτό που συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα στην Αυστραλία, αυτό το εξόχως τιμητικό όχι μόνο για την Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά και για το σύνολο του Ελληνισμού στην πατρίδα αλλά και σε κάθε πατρίδα του εξωτερικού, συνέβη εφέτος για πρώτη φορά. Το έτος 2022!

Δοκιμάστε να το κάνετε εικόνα και φανταστείτε τι θα έλεγαν οι «προοδευτικές» δυνάμεις του τόπου μας, αν στην Ελλάδα δεν πήγαινε ο Αρχιεπίσκοπος στη Βουλή αλλά πήγαινε η Βουλή στη Μητρόπολη Αθηνών για να ευλογήσει η Εκκλησία την έναρξη των εργασιών της.

Φανταστείτε το προεδρείο της Βουλής, τον Πρωθυπουργό, την Κυβέρνηση και τους Βουλευτές να ίστανται απέναντι από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο όπως οι Αυστραλοί ομόλογοι τους στάθηκαν απέναντι από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο για να συμμετάσχουν στην τελετή και να ακούσουν τον πανηγυρικό λόγο.

Η Μεταπολίτευση μπροστά στον πανικό της «προόδου» θα θύμιζε περίπατο στον εθνικό κήπο την άνοιξη.

Αλλά γιατί το έκαναν αυτό στην Αυστραλία; Εκεί δεν έχουν κάποιον να τους μάθει τι σημαίνει πρόοδος; Κάποιον να τους ξεβλαχέψει; Να τους μάθει τι είναι φως και τι σκοτάδι; Να τους σώσει από την αποβλάκωση τέλος πάντων!

Πολύ απλά, οι άνθρωποι εκεί, στην άλλη άκρη του ταλαίπωρου πλανήτη μας δεν έχουν τέτοια ανάγκη. Ξέρουν ότι η πρόοδος δεν είναι η απαξίωση και το «σνομπάρισμα» του άλλου. Δεν είναι η αποκαθήλωση των συμβόλων και των παραδόσεων που επί αιώνες και γενεές επί γενεών σφυρηλατεί και διαμορφώνει την ταυτότητα του κάθε λαού.

Ανάμεσα στους Αυστραλούς αξιωματούχους που στάθηκαν με σεβασμό απέναντι από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, υπήρχαν σίγουρα πολλοί χριστιανοί άλλων δογμάτων, γιατί στην Αυστραλία δεν είμαστε η πλειονότητα όπως εδώ. Υπήρχαν και ακόλουθοι άλλων θρησκειών αλλά και μη θρησκευόμενοι. Η διαφορά τους με τους εδώ κατ’ επάγγελμα προοδευτικούς είναι πως ξέρουν τι σημαίνει πραγματική πρόοδος και το βιώνουν.

Γιατί η άλλη ονομασία της προόδου ειναι ο σεβασμός.

Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε για πρόοδο και στη χώρα μας ας ευχηθούμε μετά τους χριστιανούς που έμαθαν να ζουν αρμονικά με ανθρώπους όπως ο κ. Τατσόπουλος να μάθει και ο κ. Τατσόπουλος να ζει αρμονικά με τους χριστιανούς. Να αποδεχτεί κι εν τέλει να ανεχτεί την ύπαρξη τους. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι πια;

Κι αν θέλει να τον βοηθήσουμε κι εμείς σε αυτήν την αναζήτηση του να του αγοράσουμε ένα εισιτήριο να πάει στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο να του εξηγήσει τι εστι τελικά πραγματική πρόοδος.