«Χριστιανός ειμί»

«Εἰ οὖν ἀπεθάνετε σὺν τῷ Χριστῷ ἀπὸ τῶν στοιχείων τοῦ κόσμου, τί ὡς ζῶντες ἐν κόσμῳ δογματίζεσθε,μὴ ἅψῃ μηδὲ γεύσῃ μηδὲ θίγῃς -ἅ ἐστι πάντα εἰς φθορὰν τῇ ἀποχρήσει- κατὰ τὰ ἐντάλματα καὶ διδασκαλίας τῶν ἀνθρώπων;ἅτινά ἐστι λόγον μὲν ἔχοντα σοφίας ἐν ἐθελοθρησκείᾳ καὶ ταπεινοφροσύνῃ καὶ ἀφειδίᾳ σώματος, οὐκ ἐν τιμῇ τινι πρὸς πλησμονὴν τῆς σαρκός.»  (Κολ.β:20-23), δηλαδή εάν, λοιπόν, έχετε αποθάνει μαζί με τον Χριστό και έχετε απαλλαγεί από τα στοιχειώδη και μάταια αυτά διδάγματα του Κόσμου, γιατί, σαν να ζείτε ακόμη κοσμική ζωή, δέχεσθε τα αυθαίρετα διδάγματα των ψευδοδιδασκάλων;

Σας λέγουν δε αυτοί: «μη πιάσεις αυτό ούτε να γευθείς εκείνο ούτε να αγγίξεις το άλλο». Αυτά τα υλικά στοιχεία είναι προορισμένα όλα να φθείρονται, όταν χρησιμοποιηθούν και αχρηστευθούν. Πώς, λοιπόν, σεις δέχεσθε τέτοια δόγματα και τέτοιες διδασκαλίες αυτών των ανθρώπων;

Τα αυθαίρετα αυτά δόγματα δεν περιέχουν κανέναν λόγο σοφίας, αλλά είναι θρησκεία καμωμένη κατά την αρέσκεια των αιρετικών και ψευδοταπεινοφροσύνη και περιφρόνηση, αλλά και ταλαιπωρία του σώματος.

Αυτά όμως δε δίδουν καμία τιμή στον άνθρωπο, αλλ' απλώς μόνον υποβοηθούν να γεμίζει από ψευδή ικανοποίηση το σαρκικό και αμαρτωλό φρόνημα του παλαιού ανθρώπου, μας προειδοποιεί  ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιώντας μια λέξη με αποτρεπτική χροιά, την «εθελοθρησκεία» που τόσο έχει ταλαιπωρήσει τη σύγχρονη κοινωνία και τα απότοκά της αναφαίνονται μέσα από τα γεγονότα που ζούμε.

Πώς να πηδαλιουχήσει όμως ο ορθόδοξος χριστιανός, ο αγνός αναζητητής του βάθους και του ύψους του ατόφιου χριστιανισμού και όχι ο ευσεβιστής, ηθικιστής, πουριτανός και ο κυνηγός του προσπορισμού, το καράβι της ζωής του για να αποφύγει τον σκόπελο αυτό της εθελοθρησκείας εν μέσω της συγκεκριμένης κατάστασης που ζει ο πλανήτης μας;

Η απάντηση βρίσκεται στους δυο οιακοστρόφους της ορθοδόξου πίστης μας: την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, που αλληλένδετα στερεώνουν το οικοδόμημα της ορθοδοξίας.

Ανατρέχοντας, λοιπόν, αρκούντως στην Παλαιά Διαθήκη, που είναι ισόκυρη και ισότιμη με την Καινή και τόσο έχει παραμεληθεί, σταχυολογεί κάποιος, είτε είναι πολιτικός ή θρησκευτικός άρχοντας είτε αρχόμενος, γεγονότα οδοδείκτες για το πλήρωμα της Εκκλησίας.

Πρώτη μας στάση αποτελεί ένα αξιομνημόνευτο γεγονός κατά τη διάρκεια της πορείας των Ισραηλιτών προς τη Γη της Επαγγελίας 1500 χρόνια περίπου πριν την έλευση του Θεανθρώπου.

Οι Ισραηλίτες, για άλλη μια φόρα, εγόγγυσαν για την κοπιαστική τους πορεία στην έρημο και καταφέρονταν κατά του αληθινού Θεού θεωρώντας ότι θα πεθάνουν(η σύγκριση με τον σημερινό ελληνικό λαό είναι αναπόφευκτη) στον άνυδρο εκείνο τόπο. Τότε ο Άγιος Τριαδικός Θεός απέστειλε τα φίδια και τον ιό τους, το δηλητήριό τους δηλαδή(αβίαστα έρχεται στο μυαλό η αναλογία με τον σημερινό ιό) που «ἀποκύει θάνατον» (Ιάκ., α΄,στ. 15).

Πολλοί μάλιστα από αυτούς πέθαναν και για αυτό ο λαός μετανοημένος στράφηκε προς τον Μωϋσή και αυτός προς τον Θεό. Πράγματι, ο Κύριος ουρανού και γης, ορατών και αοράτων, έδωσε τη λύση ζητώντας από τους Ισραηλίτες να στρέψουν το βλέμμα τους προς το υψωμένο χάλκινο φίδι για να σωθούν.

Το βλέμμα αυτό αποτελούσε έκφραση πίστεως, μετάνοιας, αίτηση συγγνώμης και αναγνώριση της παντοδυναμίας του Θεού από τον οποίο προερχόταν η σωτηρία και το χάλκινο φίδι προτύπωση της ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, τον οποίο τιμούν όλοι οι ορθόδοξοι λαοί τη σημερινή ημέρα της Σταυροπροσκυνήσεως, μετά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού(Αριθμοί, κα’ ,στ.5-9).

 Δεύτερη μας στάση στα χρόνια του βασιλιά του Ιούδα, Οζία, που έζησε τον όγδοο αιώνα προ Χριστού. Αυτός, όταν ισχυροποιήθηκε αρκετά, θέλησε να σφετερισθεί το αξίωμα των ιερέων εισερχόμενος στον Ναό του Σολομώντος και να προσφέρει θυμίαμα στο θυσιαστήριο των θυμιαμάτων.

Τότε ο αξιέπαινος και αξιομίμητος αρχιερέας Αζαρίας μαζί με ογδόντα ιερείς(αβίαστα έρχεται στο μυαλό η αριθμητική και όχι μόνο αναλογία  με τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας) αντέστησαν υψώνοντας στεντόρεια φωνή προς τον παρανομούντα βασιλέα: «Δε σου επιτρέπεται, Οζία, να προσφέρεις θυμίαμα μέσα στον Ναό. Μόνο στους ξεχωρισμένους και καθιερωμένους επιτρέπεται αυτό.

Βγες έξω από τον Ναό, γιατί προκάλεσες τον Θεό και το τόλμημά σου αυτό δε θα αποβεί εις δόξαν δική σου εκ μέρους του Κυρίου». Δυστυχώς όμως ο Οζίας θύμωσε και τότε ξέσπασε αμέσως η οργή του Θεού πάνω του.

Λέπρα γέμισε το μέτωπό του και αναγκάστηκε κακήν κακώς να φύγει από τον Ναό! Μάλιστα πλέον κατοικούσε σε απομονωμένο σπίτι, για να μην κολλήσει κανέναν, και τον λαό κυβερνούσε ο γιος του, Ιωάθαμ, μέχρι το τέλος της ζωής του(Β΄Παραλ.,κστ΄, στ.16-21).

Τρίτη και τελευταία στάση μας λίγο μετά τα χρόνια της Βαβυλώνιας Αιχμαλωσίας(586-538 π.Χ.) και συγκεκριμένα το 537 π.Χ. στα χρόνια του Δαρείου του Μήδου, όταν ο Προφήτης Δανιήλ αποτελούσε μέλος της τριανδρίας υπό του βασιλέα που διοικούσε τη Μηδοπερσική Αυτοκρατορία των 120 σατραπειών.

Τότε τα 2 άλλα μέλη της τριανδρίας λόγω φθόνου και αντιζηλίας προσπαθούσαν να βρουν κατηγορία άξια λόγου κατά του Δανιήλ.

Δεν τα κατάφεραν όμως και κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα: « Δε θα βρούμε πρόφαση κατηγορίας κατά του Δανιήλ, παρά μόνο ότι έχει σχέση με τον νόμο του Θεού του.».

Παρουσιάσθηκαν ευθύς στον βασιλιά και τον έπεισαν να εξαγγείλει την παρακάτω παράλογη(όπως και σήμερα) απαγόρευση: ««Όποιος μέσα στις προσεχείς τριάντα μέρες ζητήσει κάποιο αίτημα από οποιονδήποτε άλλον θεό ή άνθρωπο να ρίπτεται στον λάκκο των λεόντων».

Τι έκανε τότε ο τρισόλβιος εκείνος, ογδοηκονταετής και πλέον(αυτοδίκαια έρχεται στον νου η αναλογία με την ηλικία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος), Ισραηλίτης;

Ενώ θα μπορούσε να συμβιβαστεί και να μη προσεύχεται για έναν μήνα ή να το πράττει κρυφά, προτίμησε να  ανοίγει 3 φορές την ημέρα τα παράθυρα του υπερώου του και να προσεύχεται προς τον αληθινό Θεό στραμμένος προς την Ιερουσαλήμ.

Οι εχθροί του τον είχαν, λοιπόν, στο χέρι και κατέληξε στον λάκκο των λεόντων, αλλά, προς έκπληξή τους, αυτοί έγιναν τελικά βρώμα των συγκεκριμένων θηρευτικών ζώων(Δανιήλ, στ΄, στ. 1-28).

Από τα ιστορικά συμβάντα που παραθέσαμε καταλήγει κάποιος στο γεγονός ότι ο δρόμος του ορθόδοξου χριστιανού  είναι συγκεκριμένος και καλά χαρτογραφημένος.

Είναι αυτός των χριστιανών των πρώτων αιώνων, ο τεθλιμμένος μεν , αλλά σωτήριος δε. Είναι ο δρόμος του μαρτυρίου, είτε αίματος ή συνειδήσεως, καθότι ο αναζητητής του ορθόδοξου φρονήματος γνωρίζει ότι ο χριστιανισμός έχει τόσο ως αφετηρία του όσο και ως τερματισμό του «τις κατακόμβες»(εντός και εκτός εισαγωγικών) και ότι η απάντησή του σε όλα τα ερωτήματα που τον βασανίζουν είναι αυτή των μαρτύρων κατά την πορεία τους προς το μαρτύριο: «Χριστιανός εἰμί».

Είθε οι απανταχού ορθόδοξοι χριστιανοί να ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο έχοντας ως πλοηγό όλους αυτούς τους ομολογητές της πίστεώς μας.Αμήν! Γένοιτο!

Χαϊνταρλής Βασίλης,

δάσκαλος,

 ειδικευθείς στα Συνεργατικά Περιβάλλοντα Μάθησης και Παραγωγής Διδακτικού Υλικου,

καθηγητής εκπαιδευτικής ρομποτικής