Του Ιερομ. Γεωργίου Αλευρά
Ο ρους της παγκόσμιας ιστορίας άλλαξε όταν ο Παντοκράτωρ ταυτίστηκε με τον κοσμοκράτορα Κωνσταντίνο.
Ναι μεν ο Χριστός ήλθε στον κόσμο, αλλά αν ο Κωνσταντίνος δεν είχε αποκάλυψη από τον πραγματικό Θεό, τον Υιό του Θεού, ο Χριστιανισμός θα μπορούσε να χαθεί.
Την σκυτάλη από τον Χριστό παρέλαβε ο Απόστολος των Εθνών Παύλος και ο ίδιος – καίσαρα επικαλούμενος – την παρέδωσε στον καίσαρα Κωνσταντίνο.
Ο Παύλος είχε αντιληφθεί ότι για να επιβιώσει ο Χριστιανισμός έπρεπε να γνωρίσει τον Χριστό και ο καίσαρας, όπως τον είχε βιώσει ο ίδιος. Έτσι και έγινε.
Δια του Τιμίου Σταυρού γίνεται η κλήση στο Μέγα Κωνσταντίνο, το Ρωμαίο Αυτοκράτορα. Γιατί; Γιατί η Ρώμη σταύρωσε το Χριστό και έπρεπε να ανταποδώσει δια του σημείου του σταυρού.
Για πρώτη φορά ο Παντοκράτωρ Θεός δίνει θεϊκή εξουσία στον κοσμοκράτορα Ρωμαίο Αυτοκράτορα.
Ο Θεός καταλύει την εξουσία του κακού πάνω στο σταυρό. Γι΄ αυτό μέχρι και σήμερα υπάρχει το μονόγραμμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Είναι το σύμβολο και η προστασία του Χριστιανικού κόσμου και του φιλοχρίστου ημών στρατού.
Δεν είναι τυχαίο ότι σπουδαίοι Άγιοι Πατέρες, λίγο πριν εμφανιστεί ο Μέγας Κωνσταντίνος, έλεγαν ότι έχουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε ένα χριστιανό βασιλέα, ο οποίος θα κατέχει την πολιτική θεολογία.
Να είναι μεν πολιτικός, αλλά να είναι και θεολόγος. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να είναι κανείς πραγματικός πολιτικός, αν δεν κατέχει και τον λόγο του Θεού.
Το δένδρο φαίνεται από τους καρπούς. Η μακροβιότερη αυτοκρατορία στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν η Βυζαντινή, την οποία θεμελίωσε ο Μέγας Κωνσταντίνος.
Για να ζήσει 1123 χρόνια αυτή η αυτοκρατορία, σημαίνει ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος που επιλέχθηκε από τον Θεό.
Ήταν ο πραγματικός πατέρας τόσο των χριστιανών όσο και των ειδωλολατρών, και το απέδειξε θεσπίζοντας το διάταγμα του Μεδιολάνου, με το οποίο έδινε τη δυνατότητα και την ευκαιρία στους ανθρώπους να πιστεύουν όπου θέλουν, εφαρμόζοντας την ευαγγελική εντολή «όστις θέλει».
Μήπως με την επιδημική συμφορά που αντιμετωπίζει η γειτονική μας Ιταλία με αρχή και επίκεντρο το Μιλάνο, ο Θεός μάς δείχνει ότι αυτό είναι το «σημείο μηδέν» και πρέπει να ξαναρχίσουμε από εκεί που ξεκίνησε ο Μέγας Κωνσταντίνος;
Η πρωτεύουσα Ρώμη έπαυσε να είναι πρωτεύουσα από έναν αυτοκράτορα Ρωμαίο δια του Τιμίου Σταυρού. Έχουμε μια αυτοκρατορία μέχρι το 1453, που καταλύθηκε από τη Ρώμη.
Η Δύση θεώρησε μεγάλη προσβολή τη μεταφορά της πρωτεύουσας στη Νέα Ρώμη. Πάντα την εποφθαλμιούσαν, για να φθάσει το 1204 όπου τη «χτύπησαν» και την κατέλαβαν.
Για 57 χρόνια η Πόλη ανήκε στη Δύση (1204-1261). Ανακαταλήφθηκε «χωρίς να πέσει τουφεκιά», αλλά με πολλές πληγές, ταλαιπωρημένη και ψυχορραγούσα έμεινε στα χέρια των Ορθοδόξων για περίπου άλλα διακόσια χρόνια.
Από το 1453 και μετά αυτοί που κληρονόμησαν και φέρονταν ως διάδοχοι της αυτοκρατορίας ήταν οι τσάροι.
Για να έρθει ένα κομμουνιστικό καθεστώς, το 1917, παραμονές της λήξης του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου καταλύεται και αυτή η Χριστιανική Αυτοκρατορία.
Σήμερα έχουμε άλλα δεδομένα. Οι αυτοκρατορίες έπαψαν να υπάρχουν. Οδεύουμε προςμια αυτοκρατορία παγκόσμια.
Είναι η αυτοκρατορία του ελέγχου του χρήματος και όσων βρίσκονται πίσω από αυτή, ένα μοναδικό φαινόμενο, το οποίο μας αποκαλύπτει με αφορμή την επιδημία του κορονοϊού ότι κάποιοι έχουν την εξουσία να ποδηγετούν την ανθρωπότητα, σε ρόλο κοσμοκράτορα.
Είμαστε σε ένα σταυροδρόμι, καθώς ο Χριστιανισμός από το 1204, το 1453 και το 1917 δεν έχει Χριστιανό ηγέτη.
Οι ηγέτες έρχονται ή από τον διάβολο ή από τον Θεό. Από τον Θεό σπανίως. Ελάχιστους ηγέτες έχει δει ο Χριστιανισμός από το Μέγα Κωνσταντίνο και ένθεν. Τη δεδομένη στιγμή τί θα υπερισχύσει; Η κοσμοκρατορία ή η Παντοκρατορία του αληθινού Θεού;
Νίκησε όμως ποτέ ο διάβολος τον Θεό; Ο εωσφόρος έπεσε, γιατί δεν μπόρεσε να καταλάβει το θρόνο. Όμως ο Θεός τού επέτρεψε πολλές φορές – όσο ήταν πεσμένος κάτω στην γη – να κυβερνήσει κατά περιόδους τους ανθρώπους. Όταν ο Χριστός ήρθε, δεν ήρθε να απειλήσει το βασίλειό του με στρατούς. Ήρθε ως Βασιλεύς Ειρήνης. Ήρθε ως Βασιλεύς Αγάπης. Οι Εβραίοι όμως, που τον ανέμεναν, δεν μπόρεσαν να αποδεχτούν Αυτόν ως βασιλέα. Ήθελαν έναν ηγέτη-βασιλιά με στρατό. Μα ο στρατός του Χριστού είναι στον ουρανό. Δεν ήρθε να κυριεύσει εδάφη και πλούτη. Ήρθε για να κυριεύσει στις καρδιές των ανθρώπων. Να βασιλεύσει σε αυτές και μάλιστα όχι δια της βίας.
Ο κοσμοκράτορας είναι δυνάστης. Στερεί την ελευθερία του ανθρώπου. Ίσως, όμως, αυτή η στέρηση ελευθερίας να ανακύπτει ως επιτακτική ανάγκη, ώστε να μαζευτούμε στα σπίτια μας και να δούμε τον εαυτό μας, τα προβλήματά μας, να σκεφτούμε τί φταίει και τί πρέπει να κάνουμε. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Θεός μάς μαζεύει με αυτόν τον τρόπο, ώστε να μελετήσουμε τις γραφές, να παρακολουθήσουμε στην τηλεόραση με την οικογένειά μας και τα παιδιά μας τη Βίβλο, να προσευχηθούμε. Και όπως μας λέει ο Χριστός «κλείσας την θύραν σου προσευχήθητι εις τον Πατέρα σου τον εν τω κρυπτώ, και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ».
Εύχομαι και ελπίζω μετά από αυτήν την περίοδο του εγκλεισμού μας τα αποτελέσματα να είναι πολύ ευεργετικά τουλάχιστον για εμάς τους Έλληνες, αλλά και για όλη την ανθρωπότητα.
Ας θυμηθούμε τι μας είπε ο Άγιος Παΐσιος: «οι Έλληνες με αυτά που θα βλέπουν και θα ακούνε θα φοβηθούνε και θα μετανοήσουν». Ίσως να ζούμε αυτή την περίοδο.
Οι καλύτεροι πνευματικοί του κόσμου να μαζεύονταν και να νουθετούσαν τους λαούς να μην ξενυχτούν και να μην ασωτεύουν, δεν θα μπορούσε κανένας να επιβληθεί.
Ο Θεός χρησιμοποίησε τους πολιτικούς και έτσι έδειξε ότι βάζει το χέρι Του φανερά, χωρίς να καταλάβει κανένας το πώς. Και όμως χρησιμοποίησε τους πολιτικούς, για να μας προστατεύσει από την αμαρτία και από την ασωτία.
Ο Παύλος που ήταν ο μεγαλύτερος διώκτης, η αιχμή του δόρατος του θρησκευτικού και πολιτικού συστήματος της εποχής, αν και τον χρησιμοποίησαν πρώτον εναντίον του Χριστιανικού κόσμου, ο Χριστός τον διάλεξε να είναι ο πρώτος που θα Τον μιμηθεί και θα κηρύξει τον Χριστιανισμό στα έθνη. «Σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν, Παύλε».
Ομοίως, ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν μέρος του συστήματος του ειδωλολατρικού τότε κόσμου. Παρά το γεγονός αυτό, όμως, ο Θεός τον επέλεξε και ας ήταν μέσα σε αυτό το σύστημα.
Ίσως μέσα από τους ισχυρούς της γης που σήμερα επηρεάζουν τον κόσμο, κάποιος να επιλεγεί από τον Θεό. Ποιος μπορεί να Τον εμποδίσει;
Ο Παύλος ήταν διώκτης. Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν διώκτης, αλλά δεν ήταν και μαζί Του. Ο Θεός μπορεί να επιλέξει κάποιον ισχυρό, που μέσα βαθιά στην καρδιά του έχει τον Θεό, χωρίς να το γνωρίζει και ο ίδιος.
Αν επέλθει η μετάνοια των ανθρώπων, ποιος θα εμποδίσει τον Θεό να επέμβει στους ισχυρούς της γης και να δώσει και σήμερα κάποιον, όπως έδωσε ένα Μέγα Κωσταντίνο τότε;
Ας θυμηθούμε την εποχή του Ιώβ, όταν ο διάβολος γύρισε όλον τον κόσμο και είδε ότι δεν προσκυνάει κανείς τον Θεό, αλλά προσκυνούσαν τον ίδιο.
Πήγε περιπαικτικά και είπε στον Θεό ότι το πλάσμα Του δεν τον προσκυνά. Ο Θεός όμως είναι ταπεινός και του αρκεί έστω και ένας στην γη που να είναι πραγματικός άνθρωπός Του. Επέτρεψε στον διάβολο να πειράξει τον Ιώβ, αλλά όχι την ψυχή του.
Και ενώ του τα πήρε όλα, ο Ιώβ δεν γόγγυσε εναντίον του Θεού. Στάθηκε στις αξίες και την αγάπη Του.
Ο διάβολος του άφησε την γυναίκα και δεν του την πήρε, μόνο και μόνο για να την έχει σύμμαχο εναντίον του. Άφησε και τους σοφούς φίλους του και δεν τους στέρησε, για να είναι και αυτοί εναντίον του, λέγοντάς του ότι «αυτά τα περνάς για τις αμαρτίες σου».
Στο τέλος όμως και αυτοί οι φίλοι του γνώρισαν ότι θα σωθούν με τις πρεσβείες και με την μεσιτεία του δικαίου Ιώβ. Ο ιερός Χρυσόστομος μας λέει: «Εάν ο Ιώβ δεν είναι μεγαλύτερος από τους Αποστόλους, είναι τουλάχιστον ισάξιος». Ας θυμηθούμε ότι ζούμε πάλι τις μέρες του Ιώβ, που δεν έμεινε ούτε ένας που να λατρεύει και να προσκυνά τον Θεό.
Παρ’ ότι ζούμε όντως εσχατολογικές μέρες, δεν πρέπει να παρασυρόμαστε στις καταστροφολογίες.
Μπορεί ακόμη και στις έσχατες αυτές μέρες να μας οδηγήσει ο Θεός εκεί που θέλει και να δώσει μια τελευταία ευκαιρία στην ανθρωπότητα, γιατί μας θέλει όλους στο καλό. Έτσι, μπορεί ο διάβολος δια του κορονοϊού να "οργώνει" σχεδόν όλη την γη, ο Χριστός όμως από πίσω σπέρνει, όπως έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος.
Μήπως είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρη και πραγματική και η προφητεία του Αγίου Πορφυρίου που λέγει: «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από την συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό».
Σήμερα δίνεται μια ευκαιρία, εκ του γεγονότος ότι κλείνουν οι εκκλησίες, να Τον προσκυνήσουμε εν πνεύματι και αληθεία, διότι δεν προσκυνείται ο Θεός σε χειροποίητους ναούς.
Ο Θεός δεν νικιέται με ανθρώπινα μέσα και με ανθρώπινες δυνάμεις.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο τελώνης ήταν αυτός που δικαιώθηκε, όντας έξω από την Εκκλησία, και όχι ο φαρισαίος που ήταν μέσα σε αυτή.
Μήπως ο Θεός θέλει να μας δικαιώσει όπως τον τελώνη;
Ας αναλογιστούμε και αυτή την οπτική στο θέμα των κλειστών εκκλησιών. Εξάλλου έτσι ξεκινάει το Τριώδιο, και τελειώνει πριν μπούμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, με την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, που είναι πρότυπο μετανοίας.
Εύχομαι η πορεία μας προς το Πάσχα να είναι εν μετανοία «νινευιτική», ώστε να ζήσουμε ένα Αληθινό Πάσχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου