ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
(19 ΜΑΪΟΥ 2019)
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
"αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει"
(Πράξ. Θ΄ 36)
Τὸ θαῦμα.
Δύο συγκλονιστικὰ θαύματα, περιγράφονται εἰς τὸ σημερινὸν Ἀποστολικὸν
ἀνάγνωσμα, φίλε ἀναγνῶστα μου. Θαύματα, εἰς τὰ ὁποῖα, ὁ Κύριος, χρησιμοποιεῖ ὡς
ἐκτελεστικὸν ὄργανον τῆς Θείας Χάριτος, τὸν κορυφαῖον τῶν Ἀποστόλων, τὸν Ἀπόστολον
Πέτρον. Θαύματα τὰ ὁποῖα περιγράφονται κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε νὰ μὴν μείνῃ ἡ
προσοχή μας μόνον εἰς τὸ μέγεθος αὐτῶν τούτων τῶν θαυμάτων, ἀλλὰ κυρίως καὶ
πρωτίστως, εἰς τὰς συνθήκας καὶ τὰς συγκυρίας ὑπὸ τὰς ὁποίας συνέβησαν.
Πολλάκις ἔχομεν εἴπει, ὅτι εἰς τὰ Ἱερὰ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δὲν
καταγράφονται ἱστορικὰ στοιχεῖα τοιαῦτα, καὶ λεπτομέρειαι τοιαῦται, ὥστε νὰ
χρησιμοποιῶμεν ταῦτα ὡς ἱστορικὰς πηγάς. Ἡ καταγραφὴ καὶ ἔκθεσις, γεγονότων καὶ
διδασκαλιῶν εἰς τὴν Βίβλον, σκοπὸν ἔχουσι πρωτίστως, τὸν ἁγιασμὸν καὶ πνευματικὴν
ἐνίσχυσιν τοῦ μελετητοῦ καὶ δευτερευόντως τὰς ἱστορικὰς λεπτομερείας καὶ τὴν ἐπὶ
τούτοις ἐνημέρωσιν.
Εἰς τὸ δεύτερον, ἐν προκειμένῳ, περιγραφόμενον θαῦμα,
βλέπομεν τὴν κοίμησιν μιᾶς ἐναρέτου χριστιανῆς ἡ ὁποία (κοίμησις), ἀνησυχεῖ καὶ
θορυβεῖ τοὺς χριστιανοὺς κατοίκους τῆς πόλεως Ἰόππης. Τόσον, μάλιστα, ὥστε,
"οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ (τῇ γειτονικῇ πόλει, Λύδδῃ),
ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν"
(Πράξ. Θ΄ 38). Διατί, ὅμως, αὐτὸς ὁ θόρυβος καὶ ἡ ἀνησυχία; Ἡ κοιμηθεῖσα, παρ’ ὅτι
ἦτο εἷς μοναχικὸς ἄνθρωπος, ἐν τούτοις εἶναι, ὄχι μόνον ἦτο γνωστὴ εἰς ὅλους, ἀλλὰ
καὶ ἡ ἀπουσία της θεωρεῖται ἀδύνατος καὶ ἀνυπόφορος. Αἰσθάνονται (οἱ
χριστιανοί), ὡς νὰ "ἔφυγεν" τὸ πλέον ἀγαπητόν, εἰς αὐτούς, πρόσωπον
καὶ καλοῦν τὸν Ἀπόστολον Πέτρον, διὰ νὰ τὴν ... ἀναστήσῃ ἐκ τοῦ θανάτου. Ὅταν δὲ
ἦλθεν ὁ Ἀπόστολος, εὑρέθη ἐνώπιον μιᾶς συγκλονιστικωτάτης σκηνῆς˙ εἶχον φέρει τὴν
θανοῦσαν εἰς τὸ ὑπερῶον καὶ πέριξ τοῦ σκηνώματός της, "παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι
αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν
οὖσα ἡ Δορκάς" (Πράξ. Θ΄ 39). Ἡ εὐλογημένη αὐτὴ χριστιανή, ἐκοσμεῖτο ἀπὸ τὴν
μεγίστην καὶ κορυφαίαν ἀρετὴν τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον καὶ εἶχεν εὐεργετήσει
μέσα ἀπὸ τὴν ἱκανότητά της εἰς τὴν ραπτικήν, ὅλους τοὺς ἀδυνάτους καὶ πτωχοὺς
καὶ χήρας.
Ζητοῦν, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολον Πέτρον, νὰ φέρῃ
καὶ πάλιν εἰς τὴν ζωὴν τὴν εὐεργέτιδά τους, καὶ προσπαθοῦν νὰ τὸν πείσουν μὲ τὸν
ἁπλοῦν, ἀλλὰ καὶ τόσον πειστικὸν τρόπον ποὺ περιγράφεται εἰς τὸ ἱερὸν κείμενον.
Ὁ Κύριος, ἐπήκουσεν εἰς τὴν προσευχὴν τοῦ Ἀποστόλου καὶ ἀνέστησεν τὴν νεκρὰν
Δορκάδα (Ταβιθᾶν) καὶ οἱ χριστιανοὶ ἐχάρησαν "χαρὰν μεγάλην", ἀφοῦ καὶ
πάλιν θὰ τὴν εἶχον ζῶσαν πλησίον των.
Ἡ ἐλεημοσύνη.
Ὡς εἴπομεν ἐν τῇ ἀρχῇ τοῦ παρόντος, ἂς μὴν μείνωμεν εἰς αὐτὸ
τοῦτο τὸ μέγιστον ὄντως Θαῦμα, ἀλλὰ εἰς τὴν ἀρετὴν τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Ἐλεημοσύνης,
ἡ ὁποία καὶ οὐσιαστικά, ἦτο ἡ ἀφορμή, διὰ νὰ γίνῃ ἡ συγκλονιστικὴ αὕτη Θεία ἐνέργεια.
Τί σημαίνει ὅμως ἡ λέξις "ἐλεημοσύνη"; Πολλοί, ἴσως καὶ οἱ
περισσότεροι, περιορίζουν τὴν ἔννοια τῆς ἐλεημοσύνης, εἰς κάποια φιλάνθρωπον
χειρονομίαν πρὸς οἰκονομικῶς ἀπόρους ἀνθρώπους. Λέγοντες, "ἐλεημοσύνην",
ἀρκοῦνται εἰς ἕνα μικρὸν οἰκονομικὸν φιλοδώρημα πρὸς παρρηγορίαν περισσότερον
καὶ οὐχὶ πρὸς ἐνίσχυσιν καὶ ἐπίλυσιν ὑπαρκτῶν οἰκονομικῶν προβλημάτων. Μίαν, θὰ
ἐλέγομεν, συνειδησιακὴν παρρηγορίαν τοῦ ἐλεοῦντος καὶ ὄχι τόσον τοῦ ἠλεημένου.
Ὅμως ἡ συγκεκριμμένη λέξις, δὲν ὑποδηλοῖ ἁπλῶς μίαν ...
κίνησιν, ἀλλὰ τὴν πρώτην καὶ μεγάλην ἀρετὴν τῆς ἀγάπης. Καί, ἀγάπη σημαίνει,
θυσία καὶ πόνος. Ὅταν δὲ ὁ Κύριος μᾶς συνέστησεν, "ἀγαπήσεις τὸν πλησίον
σου ὡς ἑαυτόν" (Μάρκ. ΙΒ΄ 31), μᾶς ὑπέδειξεν ἐκείνην τὴν τελείαν μορφὴν τῆς
πρὸς τὸν πλησίον, ἀγάπης, ἐκείνην, δηλαδή, τὴν ὁποίαν ἐπιδεικνύομεν εἰς τὸν ...
ἑαυτόν μας. Ἐὰν ἐξαιρέσωμεν κάποιους, κυρίως, ἁγίους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι
περιεφρόνησαν τοὺς ἑαυτούς των ἀκόμη καὶ διὰ τὰς στοιχειώδεις ἀνάγκας των, ἡ
πλειονότης τῶν ἀνθρώπων, ἀπασχολεῖται τὰς περισσοτέρας ὧρας τοῦ εἰκοσιτετραώρου
μὲ τὸν ἑαυτόν των! Εἴτε διὰ πράξεων καὶ ἐνεργειῶν, εἴτε διὰ λόγων καὶ λογισμῶν,
... κέντρον τοῦ ἁμέσου ἐνδιαφέροντός των, εἶναι ἡ ὑγεία των, ὁ καλλωπισμός των,
ἡ διατροφή των, ἡ ἔνδυσίς των, ἀκόμη δέ, καὶ μὴ ὑπάρχουσαι ζωτικαὶ ἀνάγκαι, τὰς
ὁποίας ὅμως, ἡμεῖς καταστήσαμεν τοιαύτας. Ἐπεδείξαμεν, ἆραγε, ἔστω καὶ
στιγμιαίως, τοιαύτην ἀγάπην καὶ τοιοῦτον ἐνδιαφέρον διὰ τὸν πάσχοντα καὶ ἐνδεῆ
συνάνθρωπόν μας; Προσεφέραμεν εἰς αὐτόν, ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα προσφέρομεν εἰς τὸν
ἑαυτόν μας, ἢ ἔστω τὰ ἡμίσυ; Αὕτη ἐστὶν ἡ ... Ἐλεημοσύνη!
Ἐλεημοσύνη ὅμως, εἶναι ἐπὶ πλέον, καὶ μία προσευχή. Εἷς
λόγος παρρηγορητικὸς καὶ πνευματικὸς. Ἕν χαμόγελον ἐνθαρρυντικόν. Μία
συμπαράστασις εἰς ἕνα κίνδυνον καὶ εἰς μίαν ταλαιπωρίαν. Πολλάκις, τὰ χρήματα
καὶ τὰ ὑλικὰ στοιχεῖα ἀποδεικνύονται πολὺ εὐτελέστερα καὶ ὑποδεέστερα ἀπὸ μίαν
κίνησιν καὶ μίαν διευκόλυνσιν καὶ ἕναν λόγον εὐγενῆ καὶ παρρήγορον. Ἂς
γνωρίζωμεν δέ, ὅτι εἰς ταῦτα τὰ ἁπλᾶ καὶ τόσον εὔκολα, ἐπαναπαύονται πολλάκις,
ψυχαὶ ἀνθρώπων βεβασανισμένων καὶ τεταλαιπωρημένων
Ἐπειδή δε, τακτικῶς ἢ καὶ ἀραιῶς, ζητῶμεν ἀπὸ τὸν Κύριον, ἔλεος
καὶ ἀγάπην, καὶ θὰ ζητήσωμεν καὶ πάλιν, ἀναμφιβόλλως, κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς
δικαίας Αὐτοῦ κρίσεως, ἂς γνωρίζωμεν ὅτι "ἡ γὰρ κρίσις ἀνέλεος τῷ μὴ ποιήσαντι
ἔλεος" (Ἰακ. Β΄ 13). Ἄλλως τε, πρὸς τοῦτο ὁ Ἀγαθὸς Πατήρ, ἔθεσεν ἐν τῷ
προσώπῳ ἑκάστου ἐνδεοῦς καὶ ταλαιπώρου ἀδελφοῦ ἡμῶν, τὸν Ἴδιον Ἑαυτόν, ὥστε νὰ
αὐξάνεται ἡ προθυμία ἡμῶν εἰς τὴν ἀγαθοεργίαν τῆς ἐλεημοσύνης. Διαφορετικὸν πρᾶγμα
εἶναι, νὰ ἐλεῶμεν καὶ νὰ βοηθῶμεν ἕναν πάσχοντα ἄνθρωπον, καὶ ὅλως ἀνώτερον καὶ
τιμιτικώτερον διὰ τὸν βοηθοῦντα, εἶναι, νὰ ὑπηρετῇ καὶ νὰ ἐλεῇ τὸν Ἴδιον τὸν
Θεόν. "δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν, κατὰ δὲ τὸ δόμα αὐτοῦ ἀνταποδώσει αὐτῷ"
(Παροιμ. ΙΘ΄ 17). Τοῦτος ὁ Θεῖος Λόγος, ἂς διατηρῇται εἰς τὴν καρδίαν ἡμῶν
πάντοτε καὶ ἂς γνωρίζωμεν ὅτι, "αἱ ἐλεημοσύναι (ἡμῶν ἀναβαίνουσιν) εἰς
μνημόσυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ" (Πράξ. Ι΄ 4).
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
Ἀρχιμ.
Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου