Όταν βλέπει κανείς τον εαυτό του και τα χρόνια να περνούν,
όταν βλέπει τις αποτυχίες του, τα τραύματά του, τις αμαρτίες του, τις
εσωτερικές του πληγές, τις απιστίες του, τα συντρίμμια της υπάρξεώς του...
τα πτώματα του λογισμού του, της καρδιάς του, με τα οποία
γέμισε την ζωή του, όταν βλέπει πόσες φορές μετανόησε και τίποτε δεν έκανε, τον
κυριεύει μία λύπη.
Αυτή η λύπη μπορεί να προέλθει ακόμη και από τον ενστικτώδη
εαυτό μας, δηλαδή από τον εγωισμό μας, από την υπερηφάνεια μας, διότι θα θέλαμε
να είμαστε μεγάλοι, να μην είχαμε λογισμούς, να μην αποτυγχάναμε. Άπειρες
ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας λυπούν.
Καλύτερα να πέσεις στα χέρια πονηρών δαιμονίων, λεγεώνων
δαιμονίων, παρά να πέσεις στο χέρι της λύπης,
διότι δύσκολα κατορθώνεις να την ξεπεράσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου