Δεν υπάρχουν πια υποτακτικοί...

Σιγά - σιγά κατάλαβα πώς λειτουργεί ένας πνευματικός πατέρας και το αποδέχτηκα. Ο πνευματικός πατέρας, φέρνοντας στην επιφάνεια το ουσιαστικό, προκαλώντας με αγάπη εσωτερικές μάχες, τοποθετεί τον υποτακτικό του πάντοτε ενώπιον του Θεού. Σαν μέσα σε καθρέφτη, βλέπεις τον εαυτό σου με τα δικά του μάτια, ακούς τον εαυτό σου στα λόγια του, ανακαλύπτεις την ενότητα που σε οδηγεί στο Μοναδικό. Συνειδητοποιείς ότι πραγματικά μεγάλος είναι αυτός που γνωρίζει τις αδυναμίες του και με ταπείνωση τις μεταστρέφει, σε δύναμη αγιότητας. Χωρίς καθόλου να τον γεμίζει ενοχές, ο Γέροντας δείχνει στον υποτακτικό του αυτό που πράγματι είναι ενώπιον του Θεού: να είναι και να παραμένει εντελώς ο εαυτός του χωρίς να γίνεται εγωιστής, αλλά να ανοίγεται με όλο του το είναι στην Παρουσία του Θεού. Συνηθίζουμε να λέμε, ότι δεν υπάρχουν πια πνευματικοί πατέρες κι εγώ δεν κουράζομαι να απαντώ: δεν υπάρχουν πια υποτακτικοί.