Όταν εισερχόμεθα στον Οίκο του Θεού κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας...

Γιατί δεν πρέπει να μιλάμε όταν βρισκόμαστε στον οίκο του Θεού την ώρα της Θείας Λειτουργίας;

Δείτε το παρακάτω βίντεο.

Άγιοι Ανδριανός και Ναταλία - Ζεύγος μαρτύρων αγίων

Η Αγία Ναταλία έζησε τον 4ο αιώνα στη Μικρά Ασία μια μεγάλη και πυκνοκατοικημένη πόλη της Νικομήδειας, που βρίσκεται στις ακτές της Θάλασσας του Μαρμαρά. Παντρεύτηκε έναν πολύ πλούσιο νεαρό άνδρα, ο οποίος κατείχε μια σταθερή θέση στο Σώμα της Δικονομίας, το όνομα του οποίου ήταν ο Adrian. Ήταν 28 ετών και ήταν παγανιστής - πήγαινε στον ναό και έκανε θυσίες στους θεούς του. Η Ναταλία ήταν κρυφή Χριστιανή.

Περίπου ένα χρόνο ζούσαν μαζί όταν στη Νικομήδεια ξεκίνησαν οι διωγμοί των χριστιανών και την πόλη επισκέφθηκε ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός Γαλέριος (305-311), ο οποίος μισούσε την Εκκλησία του Χριστού. Τότε άρχισε το πραγματικό κυνήγι για τους Χριστιανούς. Ακόμη και ανταμοιβή θα δινόταν σε κάποιον που θα έδειχνε ένα Χριστιανό. Σύμφωνα με μία από αυτές τις καταγγελίες, πιάστηκαν 23 Χριστιανοί που κρύβονται σε μια σπηλιά της Νικομήδειας.

Βασανιστήρια

Βασανίστηκαν αυτοί οι 23 Χριστιανοί ώστε να αναγκαστούν να κάνουν μια θυσία στους ειδωλολατρικούς θεούς, αλλά αρνήθηκαν. Στη συνέχεια οδηγήθηκαν στο Δικαστήριο για ανάκριση. Ο επικεφαλής της αίθουσας του δικαστηρίου ήταν ο Ανδριανός, ο σύζυγος της Ναταλίας. Παρακολούθησε με δέος το θάρρος των γενναίων χριστιανών που υπέφεραν όλα τα βάσανα για την πίστη. Τότε τους ρώτησε τι ανταμοιβές προσδοκούν από τον Θεό τους για τέτοια ταλαιπωρία; Απάντησαν ότι είναι αδύνατο να περιγραφούν τα οφέλη από αυτό, και το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να τα κατανοήσει. Και ξαφνικά το Άγιο Πνεύμα φώτισε τον Αδριανό και έδωσε εντολή στους άλλους δικαστικούς να τον υπολογίζουν κι αυτόν ως χριστιανό και είναι επίσης έτοιμος να πεθάνει με χαρά για τον Χριστό.

Αυτό αναφέρθηκε αμέσως στον αυτοκράτορα, ο οποίος τον ρώτησε τι έχει και αν τον έχει απογοητεύσει κάτι. Ο Άντριαν απάντησε ότι δεν είχε τρελαθεί, αλλά ότι τώρα έχει καθαρό μυαλό.

Απροσδόκητη χαρά

Τότε ο αυτοκράτορας τον διέταξε να τον αλυσοδέσουν και να τον στείλουν στη φυλακή. Έχοντας μάθει για όλα αυτά, η Αγία Ναταλία γεμίζει με βαθιά χαρά ότι ο Ανδριανός γνώρισε τον Χριστό και τώρα θα πάρει το στεφάνι του μάρτυρα. Εκείνη αμέσως έτρεξε να τον δει στη φυλακή, και άρχισε να φιλάει τα δεσμά του και να τον ενισχύει με λόγια για την αιώνια ευδαιμονία που τον περιμένει και του είπε ότι σύντομα θα βρεθεί ενώπιον του Θεού. Παρακάλεσε τον Θεό να είναι κι αυτή αντάξια του μαρτυρίου του συζύγου της.

Όταν η Αγία Ναταλία ήταν στο σπίτι, ο Adrian απελευθερώθηκε από τη φυλακή για να την ενημερώσει για την ημέρα εκτέλεσης.

Εκτέλεση

Η Ναταλία φοβήθηκε και πίστεψε ότι ο Αντριάν άλλαξε γνώμη και αρνήθηκε τον Χριστό και γι 'αυτό απελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία. Εξαιτίας αυτού, δεν ήθελε να τον αφήσει να πάει στο σπίτι. Τότε ο Ανδριανός της είπε ότι ήρθε να την ενημερώσει για την ημέρα της εκτέλεσής του και ότι ήρθε να την αποχαιρετήσει.

Όταν ήρθε αυτή η μέρα, οι Χριστιανοί οδηγήθηκαν έξω από το μπουντρούμι. Θα έπρεπε να τεθούν σε τρομερά μαρτύρια βάζοντάς τους στον άκμονα για να κόψουν τα χέρια και τα πόδια τους. Η ίδια η Ναταλία ζήτησε να εκτελεστεί πρώτα ο σύζυγός της!!! Σκέφτηκε ότι θα φοβηθεί όταν θα δει τα βασανιστήρια των άλλων μαρτύρων. Αλλά ο Άγιος Ανδριανός δεν φοβόταν και αμέσως ο Αγία Ναταλία έβαλε τα χέρια και τα πόδια του στο αμόνι!!! Μετά την εκτέλεση των αγίων μαρτύρων τα ακρωτηριασμένα σώματα τα έβαλαν στην φωτιά για να καούν, αλλά μια ξαφνική καταιγίδα άρχισε και έσβησε την φωτιά. Τότε πετάχτηκε φωτιά σαν κεραυνός και σκότωσε τους εκτελεστές.

Ιερά λείψανα

Η Αγία Ναταλία παρέμεινε δίπλα στο σύζυγό της μέχρι το τέλος, μέχρι να φύγει η ψυχή του στον Κύριο. Στη συνέχεια πήρε το χέρι του συζύγου της και το κράτησε στο σπίτι. Η χήρα Ναταλία ζήτησε με προσευχή προς τον Θεό και μεσίτη τον σύζυγό της να μην την αναγκάσει κανείς να παντρευτεί έναν παγανιστή.

Ωστόσο, σύντομα ο αρχηγός του στρατού άρχισε να ζητά από τον αυτοκράτορα να του παραδώσει την πλούσια και όμορφη Ναταλία, αλλά αυτή όμως κατέφυγε στο Βυζάντιο. Εκεί της εμφανίστηκε ο Ανδριανός και την προειδοποίησε ότι σύντομα θα ήταν με τον Κύριο.

Και ο Θεός πραγματικά την πήρε όταν αυτή με πόνο ψυχής είχε γύρει πάνω από τον τάφο του συζύγου της. Το σώμα του αγίου είχε μεταφερθεί στην περιοχή που έμενε η αγία Ναταλία, από πιστούς. Η Αγία Ναταλία έλαβε ένα στέμμα χωρίς το αίμα του μάρτυρα και ακολούθησε τον σύζυγό της στη Βασιλεία των Ουρανών. Τα λείψανά της βρίσκονται τώρα στο Μιλάνο στον καθεδρικό ναό της Αγίας Μαρίνας Laurence και τα λείψανα του Αγίου Αδριανού στη Ρώμη, σε ένα ναό που ονομάστηκε από τη μνήμη του.

Σεπτέμβριος 2018 - Πρόγραμμα Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Κυριακή 26 Αυγούστου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Όταν αναβάλλεις τα μικρά πράγματα, προγραμματίζεσαι να αναβάλλεις και τα σπουδαία!

Όταν αναβάλλεις την ικανοποίηση μιας ανάγκης γίνεται απωθημένο. Όταν λέμε απωθημένο, συνήθως εννοούμε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, ένα όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε. Το μεγάλο απωθημένο αποτελεί μεγάλη μη εκπλήρωση ενός στόχου ή ενός σκοπού. Τα μικρά απωθημένα είναι μικρές μη εκπληρώσεις, και οι μικρές μη εκπληρώσεις είναι πηγές άγχους.

Παράδειγμα: Είσαι στο σπίτι, η πετσέτα βρίσκεται στο πάτωμα, ο νεροχύτης έχει τρία πιάτα άπλυτα, ο καναπές δεν είναι τακτοποιημένος, και λες «Άσ’ το, θα το κάνω μετά, αργότερα, δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή». Αυτά τα «άσ’ το» δημιουργούν μικρές μη εκπληρώσεις. Οι μη εκπληρώσεις σε οδηγούν στο να μην ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου και, όταν μια ανάγκη δεν ικανοποιείται, γίνεται απωθημένο. Οι μικρές  μη εκπληρώσεις, οι ανικανοποίητες ανάγκες, μετατρέπονται σε μικρές πηγές άγχους, οι μικρές πηγές άγχους συσσωρεύονται, και στο τέλος της ημέρας δεν νιώθεις καλά και δεν ξέρεις τον λόγο.

Ο λόγος όμως είναι ότι έχει συσσωρευτεί το άγχος που πηγάζει από τα πολλά μικρά απωθημένα. Είναι αυτά τα μικρά «άσ’ το καλύτερα» που δημιούργησαν το αρνητικό συναίσθημα. Και πού σε οδηγεί το άγχος αυτό; Στο να μην προχωράς παρακάτω, να μην ξεκινάς καν άλλα πιο σημαντικά πράγματα.

Όταν αναβάλλεις τα μικρά, προγραμματίζεσαι να αναβάλλεις τα σπουδαία, ενώ όταν εκπληρώνεις τα μικρά, προγραμματίζεσαι για να εκπληρώνεις τα σπουδαία.

Αν πιάσεις την πετσέτα και τη βάλεις στη θέση της, αν συμμαζέψεις τον καναπέ, αν πλύνεις αυτά τα τρία πιάτα, δημιουργείς ένα περιβάλλον το οποίο είναι πιο φιλικό προς εσένα, πιο δημιουργικό. Απομακρύνεται το αρνητικό συναίσθημα, αυτό που δεν σου επιτρέπει να αναλάβεις δράση, που θα σου φέρει αποτελέσματα. Ουσιαστικά, με τις εκπληρώσεις αυτές έλεγξες το περιβάλλον σου, για αυτό και νιώθεις το συναίσθημα της νίκης και της πληρότητας.

Το να ολοκληρώσεις κάτι που αισθάνεσαι ότι πρέπει να γίνει (εκπλήρωση) πόσο άμεση σχέση έχει με το συναίσθημα της ολοκλήρωσης που πηγάζει από αυτό (πληρότητα); Ίσως παρατήρησες τη σύνδεση μεταξύ της λέξης «εκ-πλήρωση» και της λέξης «πληρότητα». Ολοκληρώνοντας αυτά που έχεις αφήσει στη μέση, είσαι σε καλύτερη διάθεση και νιώθεις πιο έτοιμος ώστε να καλέσεις έναν φίλο στο τηλέφωνο, να κανονίσεις μια έξοδο ή απλώς να καθίσεις σπίτι σου και να πιεις ένα ποτήρι κρασί. Το μυαλό σου είναι πλέον ελεύθερο από σκέψεις αναβολής και μπορεί να σκεφτεί πιο καθαρά. Απελευθερώνεις χώρο διαθέσιμης μνήμης αλλά και συναισθηματικό φορτίο, που σε κάνει πιο δυνατό και σε οδηγεί στο επόμενο επίπεδο.

Πιο ήρεμος από ποτέ, ίσως σκεφτείς μια υπέροχη ιδέα για ένα νέο προϊόν, ένα νέο project, μια νέα συνεργασία, η οποία θα πυροδοτήσει μια σειρά γεγονότων, οδηγώντας σε κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που είχες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ή μπορεί απλώς να μη συμβεί τίποτα, αλλά να έχεις κερδίσεις μια όμορφη στιγμή. Και όλα αυτά ξεκινούν από τις μικρές εκπληρώσεις, δηλαδή από τις αναβολές της αναβλητικότητάς  σου.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Η αδυναμία και η απιστία των μαθητών... Η ανοχή του Θεού - Αρχιμ. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΚΑΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ  (5  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  2018)

"ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;" (Ματθ. ΙΖ΄ 17)

 Ἡ ἀδυναμία τῶν μαθητῶν.

Ὁ Κύριος εὑρίσκεται εἰς τὸ ὄρος Θαβὼρ καὶ μεταμορφοῦται ἔμπροσθεν τῶν τριῶν μαθητῶν του καὶ κάτω εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ βουνοῦ, εὑρίσκονται οἱ ὑπόλοιποι ἑννέα μαθηταί. Ἐκεῖ ἔρχεται ἕνας ταλαίπωρος πατέρας, σύρων τὸν δαιμονιζόμενον υἱόν του καὶ ἀναζητῶν τὸν Κύριον διὰ νὰ τὸν θεραπεύσῃ. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Κύριος εὑρίσκεται εἰς τὸ ὄρος, θεωρεῖ αὐτονόητον, νὰ καλέσῃ τοὺς ἑννέα μαθητάς, νὰ θεραπεύσουν ἐκεῖνοι τὸν δαιμονιζόμενον νέον. Οἱ μαθηταί, θεώρησαν "ἁπλῆν διαδικασίαν" τὸ νὰ ἐπιτιμήσουν τὸν ἀπεχθῆ διάβολον, ἐπειδὴ τόσον εὔκολα θεράπευε ὁ Κύριος τέτοιους δαιμονιζομένους. Διεψεύσθησαν ὅμως! Προσπάθησαν κατ' ἐπανάληψιν νὰ διώξουν τὸν δαίμονα, ἀλλ' εἰς μάτην.

Οἱ μαθηταὶ ἀντιλαμβάνονται, ἀφ' ἑνὸς μέν, ὅτι ἔχουν νὰ κάνουν μὲ ἕνα πανίσχυρον πρόσωπον ποὺ δὲν εἶναι διατεθειμένον νὰ ὑπακούσῃ στὶς ἀδύναμες ἐπιτημήσεις τους καὶ ἀφ' ἑτέρου, ὅτι δὲν διαθέτουν τὸ κῦρος καὶ τὴν ἐξουσίαν τοῦ Διδασκάλου των. Νιώθουν πολὺ μικροί, μπροστὰ σὲ ἕνα γίγαντα. Ἀναγκάζονται νὰ περιμένουν καὶ αὐτοί, νὰ κατέβη ὁ Κύριος˙ καὶ ὅταν ἦλθε καὶ ἔσπευσε ὁ πατέρας τοῦ παιδίου νὰ τὸν παρακαλέσῃ καὶ νὰ τὸν πληροφορήσῃ διὰ τὰ ὅσα προηγήθησαν, "Ἀποκριθεὶς ... ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;" (Ματθ. ΙΖ΄ 17).  Στὴ συνέχεια, βέβαια, "ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης" (Ματθ. ΙΖ΄ 18). Ἔτσι, μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ πάντα ἐνεργοῦσε τὰ ποικίλα θαύματά Του.

Πλησιάζουν, ὅμως, κάποια στιγμὴ καὶ ἐρωτοῦν τὸν Χριστόν: "διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό;" (Ματθ. ΙΖ΄ 19) καὶ ὁ Κύριος τοὺς ἀπαντᾶ: "διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν" (Ματθ. ΙΖ΄ 20).

Ἡ ἀπιστία.

Εἶναι ἆραγε οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ, ἄπιστοι; Μήπως, αὐτὸ ποὺ τοὺς εἶπε ὁ Χριστός, ἦταν μία λεκτικὴ ὑπερβολή; Πρέπει νὰ γνωρίζῳμε ὅτι ὁ Κύριος, ὡς ὁ μόνος τέλειος καὶ ἀναμάρτητος, δὲν εἶπε ποτέ, εἴτε λάθος, εἴτε ψέμμα, εἴτε ὑπερβολή! Πάντοτε εἶπε τὴν ἀλήθεια καὶ μάλιστα ὄχι στὴν σχετικότητά της - ὅπως τὴν λέγομεν ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι, - ἀλλὰ εἰς τὴν τελειότητά της. Ἐπανερχόμαστε λοιπόν, εἰς τὸ ἐρώτημά μας. Εἶναι, ἐν προκειμένῳ, οἱ μαθηταὶ "ἄπιστοι"; Διὰ νὰ δώσωμεν τὴν ἀπάντησιν εἰς τὸ συγκεκριμμένον ἐρώτημα, θὰ πρέπῃ νὰ ἴδωμεν τί σημαίνει ἡ λέξις "ἀπιστία".

Οἱ πολλοὶ χριστιανοί, ἔχοντες νοθεύσει τὴν σημασίαν τοῦ ὅρου "πίστις", παρεχάραξαν - καὶ τοῦτο εἶναι αὐτονόητον, - καὶ τὶς ὁμόρριζες λέξεις, "ἀπιστία", "δυσπιστία", "ὀλιγοπιστία". Συνεπῶς, ἐφ' ὅσον "πίστις" δι' αὐτοὺς, εἶναι μία τυπικὴ καὶ μόνον παραδοχὴ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, "ἀπιστία", κατὰ τὴν ἐπιπόλαιη ἄποψή τους, εἶναι ἡ ἄρνηση καὶ ἀπόρριψις τοῦ Θεοῦ. Εἰς τὴν παροῦσαν ὅμως περίπτωσιν, ὁ Κύριος λέγοντας τὴν λέξιν "ἀπιστίαν" πρὸς τοὺς μαθητάς Του, σίγουρα ἐννοεῖ κάτι πολὺ βαθύτερο καὶ οὐσιαστικότερο. Εἶναι δέ, βέβαιον, ὅτι "ἄπιστον" δὲν ἐννοεῖ μόνον, ἐκεῖνον ποὺ ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἰς τὸν ὅρον τοῦτον, περιλαμβάνει καὶ πολλοὺς ἄλλους.

"ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν". Ἐγράψαμεν προηγουμένως τὸ συγκεκριμμένον ἐδάφιον, ἀλλὰ τὸ ἐπισημαίνομεν καὶ πάλιν, διότι εὔκολα ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας, τὸ πῶς ἐννοεῖ ὁ Κύριος, τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀπιστίαν. Πίστις, εἶναι, ἡ ἀπόλυτος ἐκείνη ἐμπιστοσύνη, ὄχι εἰς τὴν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ εἰς τὴν δύναμιν Αὐτοῦ. Πίστιν ἔχει ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐμπιστεύεται ἀπολύτως τὸν Παντοδύναμον Θεὸν καὶ εἰς οἵανδήποτε περίστασιν δύναται νὰ ψελίζῃ ἀπὸ καρδίας, "γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς" (Ματθ. ΣΤ΄ 10). Ἀντιστρόφως δέ, "ἀπιστία" σημαίνει, ἡ ἐμπιστοσύνη εἰς τὴν ἰδικήν μας ἀνύπαρκτον δύναμιν, καὶ ἡ ἀποστροφή μας ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Παναγάθου Πατρός. Διὰ νὰ μᾶς ἀποτρέψῃ δὲ ὁ Κύριος, ἀπὸ μίαν τοιαύτην καταστροφικὴν ἐμπιστοσύνην εἰς τὸν ἑαυτόν μας, μᾶς διευκρίνησεν ὅτι, "Καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ' ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε. Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν" (Ἰωάν. ΙΕ΄ 4-5). Αὐτὴ εἶναι ἡ ζητουμένη, ἀπὸ τὸν Θεόν, πίστις μας˙ ἡ ἀπόλυτος ἐξάρτησίς μας ἀπ' Αὐτόν.

Ἡ ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ.

"Μέχρι πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;" Ἀκούεται σὰν βαρειά ἀγανάκτησις, ὁ Λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου˙ καὶ ὄχι μόνον ἀκούεται, ἀλλὰ καὶ εἶναι ...! Βεβαίως, ἡ ἀνοχὴ τοῦ Κυρίου εἶναι ἄπειρος καὶ δὲν περιορίζεται μέσα σὲ συγκεκριμμένα ὅρια. Ὅμως ὅταν, τόσον ἔντονα καὶ ἁπτά, μὲ τόσα θαύματα, μὲ τόσην διδασκαλίαν, παραμένομεν δύσπιστοι καὶ ἄπιστοι καὶ παλεύομεν νὰ ἐπιλύσωμεν τὰ διάφορα προκύπτοντα προβλήματα, παραθεωροῦντες τὴν παρουσίαν καὶ δύναμιν τοῦ Θεοῦ, τότε ἂς φοβούμεθα μήπως κάποια στιγμή, "τελειώσει" ὁ χρόνος τῆς ἀνοχῆς! Ἂς θυμηθοῦμε ἐδῶ, τὸ γιατί ὁ Θεὸς ἐπωνόμασε τοὺς Ἰσραηλίτας, "σκληροτραχήλους καὶ ἀπεριτμήτους τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὡσίν" (Πράξ. Ζ΄ 51). Τόσον ἔντονος ἦτο ἡ παρουσία Του καὶ τὸ ἐνδιαφέρον Του διὰ τὸν λαὸν ἐκεῖνον, ὥστε δὲν ὑπῆρχε πλέον καμμία δικαιολογία διὰ τὴν σκληρὰν καὶ βλάσφημον στᾶσιν των ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ.

Κάποιες στιγμές, μέσα στὴν θρησκευτική μας ἱστορία, ὁ Κύριος "ἐσκλήρυνε" τὴν στᾶσιν Του ἀπέναντι εἰς τὸν ἄνθρωπον. Εἰδικῶς δέ, εἰς τὴν ἱστορίαν τῶν προαναφερθέντων σκληροταχήλων Ἐβραίων, ὁ Θεϊκὸς "πέλεκυς" ἔπεσεν βαρύτατος ἐπὶ τὰς κεφαλάς των. Εἰς τὰ Σόδομα καὶ Γόμμορα καὶ τὰς περὶ αὐτάς, πόλεις, μὲ τοὺς δηλητηριώδεις ὄφεις ἐν τῇ ἐρήμῳ, μὲ τὴν φρικτὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος καὶ εἰς ἄλλας παρομοίας περιπτώσεις ἢ καὶ σκληροτέρας.

Εἴθε, ἡ ἀγάπη Του νὰ μετριάζῃ τὴν δικαίαν ὀργήν Του καὶ εἴθε ἡ πίστις ἡμῶν νὰ συντελῇ πρὸς τοῦτο.  

                                                                              

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                      

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Η "απουσία" της Εκκλησίας.

Η Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης των τελευταίων ετών, έζησε το διαρκές ατύχημα της ένδειας ηγετικών προσωπικοτήτων.

Της παρακμής της απουσίας.

Από την πολιτική, μέχρι την οικονομία, και από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο, μέχρι την Εκκλησία, η Ελλάδα της κρίσης είναι μια ορφανή χώρα.

Μια χώρα η οποία, κοιτάζει γύρω της με απόγνωση, και αδυνατεί να φρενάρει την αγωνία της αναζήτησης, σε εκείνους που θα την έπαιρναν από το χέρι, προκειμένου να την οδηγήσουν πέρα και μακριά από την εθνική κρίση.

Από την εθνική τραγωδία των Μνημονίων.

Με αφορμή τον πρόσφατο εορτασμό της συγκλονιστικής εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, θα ήταν χρήσιμο να σταθούμε λίγο περισσότερο στην παρουσία της Εκκλησίας.

Ή μάλλον, στην «απουσία» της.

Μια Εκκλησία η οποία, στα χρόνια της εθνικής καταστροφής της διαρκούς κρίσης, λειτούργησε ως ένας από τους μεγάλους επιταχυντές του εθνικού αδιεξόδου, ενώ θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο λυτρωτικής λύσης.

Άλλωστε, ανεξαρτήτως του πόσο παραδέχονται αρκετοί ότι διατηρούν σχέση και επαφή με την πίστη, η κοινωνία μας διατηρεί τη συγκεκριμένη έννοια, βαθιά ριζωμένη μέσα της.

Ακόμη και σε περιπτώσεις κατά τις οποίες οι λειτουργοί της αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, η καρδιά δακρύζει, κάθε φορά που βρίσκει το κουράγιο να επιτρέψει στα μάτια να κοιτάξουν εκεί ψηλά.

Σε αυτά τα δύσκολα και επώδυνα χρόνια της κρίσης, η Εκκλησία δεν κατάφερε να συντονίσει τον βηματισμό της με τις ψυχικές προτεραιότητες μιας κοινωνίας η οποία, διψούσε για πνευματική στοργή.

Ελάχιστοι ιεράρχες όρθωσαν ανάστημα. Και όσοι επιχείρησαν να το κάνουν, το έκαναν διστακτικά, χωρίς να κατανοούν τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας η οποία, αναζητεί κάτι περισσότερο και πιο ουσιαστικό, από συσσίτια και αγαθοεργείες. Χρειάζεται κάτι παραπάνω.

Στα χρόνια του μακαριστού Χριστόδουλου, η Εκκλησία ήταν παρεμβατική. Όπως θα έπρεπε και οφείλει να είναι. Φυσικά, δήθεν και αυτοαποκαλούμενοι «εκσυγχρονιστές» και «προοδευτικοί», έσπευσαν να κακοποιήσουν εκείνη την περίοδο. Και να επιχειρηματολογήσουν υπέρ μιας Εκκλησίας σιωπηλής. Τρομαγμένης. Περιθωριοποιημένης.

Έτσι, το κενό που άφησε η Εκκλησία, επιχειρούν να το καλύψουν άλλα… εθνικά ατυχήματα. Τα άκρα και οι ακρότητες. Οι υστερίες και οι κήρυκες εθνικού διχασμού, που διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό σύστημα, με κοινό στοιχείο ταυτότητας την αλλεργία προς τη μετριοπάθεια.

Εκεί ακριβώς εντοπίζεται το ασυγχώρητο της φοβικής προσέγγισης και συμπεριφοράς της σημερινής Εκκλησίας και πολλών ιεραρχών.

Κρύφτηκαν από την κοινωνία. Κρύφτηκαν από τις πραγματικές εθνικές προτεραιότητες. Κρύφτηκαν από την Ιστορία.

Εξαίρεσαν τον εαυτό τους από το φως. Εκείνο που, στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι.

Του Μάνου Οικονομίδη. 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 18 Αυγούστου 2018

Ποιος θεωρείται "πλούσιος"; - Αρχιμ. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΩΔΕΚΑΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ  (19  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  2018)

" ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται

εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν." (Ματθ. ΙΘ΄ 23)

Τὸν Χριστὸ ἢ τὸν "μαμωνᾶ;  

Ἕνας πλούσιος πλησιάζει τὸν Κύριο. Φαίνεται καλὸς καὶ εὐλαβὴς καὶ θέλει νὰ μάθῃ ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ Διδάσκαλο, τί πρέπει νὰ πράξῃ διὰ νὰ ἐπιτύχῃ τὴν αἰώνιον ζωήν. Ὁ Ἰησοῦς, μὲ πολὺ ὀλίγα λόγια, τοῦ συνιστᾷ νὰ τηρῇ τὶς ἐντολὲς τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου. Ἐκεῖνος ὅμως, ζητεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοῦ ὑποδείξῃ κάποιες συγκεκριμμένες˙ καὶ ὁ Κύριος, τοῦ ἀναφέρει ἐνδεικτικῶς, κάποιες ἐκ τῶν δέκα ἐντολῶν τοῦ "Δεκαλόγου". Χάρηκε ὁ πλούσιος μὲ τὴν ἀπάντησιν τοῦ Διδασκάλου, ἔχοντας μέσα του τὴν βεβαιότητα ὅτι ... ἤδη εὑρίσκεται εἰς τὸν Παράδεισον. "πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ;" (Ματθ. ΙΘ΄ 20), ἀπήντησε εἰς τὸν Χριστόν, νιώθοντας ὅτι θὰ ἐπαινεθῇ πρὸς τοῦτο ἀπὸ Αὐτόν. Ὅμως ὁ "γινώσκων τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων", διακρίνει, ὅτι ὁ πλούσιος κάπου "χωλαίνει"!

Ἡ καρδία του, εἶναι ὑποδουλωμένη εἰς τὰ πλούτη του καὶ ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, γίνεται ἁπλᾶ ὡς τυπικὴ διαδικασία. Τηρεῖ μὲν κάποιες ἐντολές, χωρὶς ὅμως τὴν τελείαν ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Διδάσκαλος στὴν συνέχεια, τοῦ ὑποδεικνύει "ἐκείνην τὴν τελείαν πρᾶξιν" διὰ τῆς ὁποίας, ὄντως, θὰ ἀποδείξῃ τὰς δύο ὡς ἄνω "ἀγάπας". "Ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι." (Ματθ. ΙΘ΄ 21). Ἀκούει τὴν Θείαν αὐτὴν ὑπόδειξιν, μὲ ἀπογοήτευσιν. Ἐνῶ περίμενε τὸ ἐγκώμιον τοῦ Κυρίου, βλέπει ὅτι ἐκεῖνο ποὺ τώρα τοῦ ζητεῖται, εἶναι ... ἀκατόρθωτον. Δὲν ἀντέχει ἄλλο ... κοντὰ εἰς τὸν Χριστὸν καὶ γι' αὐτὸ φεύγει "λυπούμενος". Δὲν προτίθεται νὰ ἐγκαταλείψῃ τὰ πλούτη του, οὔτε ἀκόμη καὶ πρὸς χάριν τοῦ Κυρίου.

Ποῖος εἶναι ὁ "πλούσιος";

Ὑπῆρξαν ἀλλὰ καὶ ὑπάρχουν πολλὲς ἐνστάσεις, ὡς πρὸς τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, "ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν." (Ματθ. ΙΘ΄ 23-24). Καὶ γεννῶνται κάποια ἐρωτήματα: Ποῖος εἶναι ὁ "πλούσιος"; Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει πολλά; καὶ πόσα εἶναι τὰ "πολλά"; Ἀπὸ πόσα καὶ πάνω πρέπει νὰ ἔχῃ κάποιος γιὰ νὰ λέγεται "πλούσιος" καὶ ἀπὸ πότε συγκαταλέγεται μεταξὺ τῶν πτωχῶν; Πότε ἀρχίζει νὰ διευρύνεται "πύλη ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωὴν" καὶ πότε αὐτὴ γίνεται "τρύπημα ραφίδος";

Ἤδη ἐδώσαμεν σχετικῶς τὴν ἀπάντησιν, ἀλλὰ θέλομεν νὰ γίνομεν σαφέστεροι. Ἐν πρώτοις, ἂν κοιτάξωμεν εἰς τὰς τάξεις τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ εὕρωμεν καὶ Ἁγίους οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, πλούσιοι καὶ εὐκατάστατοι. Θὰ ἴδωμεν, Βασιλεῖς καὶ Βασιλίσσας, πλουσίους καὶ εὐγενεῖς, ἄρχοντας καὶ εὐμαρεῖς κατὰ κόσμον. Θὰ συναντήσωμεν, τοὺς πλουσίους εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, Ἀββραὰμ, Ἰσαάκ, Ἰακώβ, Ἰώβ, Δαυΐδ κ. ἄ. Μετὰ δὲ τὸν Χριστόν, τὸν Αὐτοκράτορα Θεοδόσιον, τὴν Βασίλισσαν Ὄλγαν, τὴν ἐπίσης Βασίλισσαν Θεοφανώ, καὶ ἄλλους καὶ ἄλλους ἁγίους ποὺ εἶχαν περισσότερα καὶ ἀπὸ τὰ ... πάντα.

Δὲν εἶναι δύσκολον νὰ καταλάβωμεν, φίλοι ἀναγνῶστες, ὅτι εἰς τὴν παροῦσαν περικοπήν, ὁ Κύριος δὲν φέρεται κατὰ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἄλλωστε εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς τὰ δίδει καὶ ἔχει ὑποσχεθεῖ κατ'ἐπανάληψιν ὅτι θὰ μᾶς τὰ αὐξάνῃ καὶ θὰ τὰ ἑκατονταπλασιάζῃ. "Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει." (Ματθ. ΙΘ΄ 29). Τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ εἶναι εἰς τὴν διάθεσιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ οὐδαμοῦ στὴν Ἁγία Γραφή, καταδικάζεται ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συμβαίνει νὰ τὰ ἔχῃ.

Ἡ ἐξάρτησίς μας.

Ἐκεῖνο ποὺ καυτηριάζει καὶ καταδικάζει ἐδῶ ὁ Κύριος, εἶναι ἡ ἀφοσίωσίς μας εἰς αὐτὰ καὶ ἡ ἐξάρτησίς μας ἀπὸ αὐτά. Πότε ὁ Χριστὸς μᾶς συνέστησε νὰ μὴν χρησιμοποιοῦμε τὰ χρήματα διὰ τὶς καθημερινές μας ἀνάγκες; Δὲν ἐνθυμούμεθα ὅλοι, ὅτι εἰς τοὺς μαθητὰς τοῦ Κυρίου, ὑπῆρχεν πάντοτε τὸ "γλωσσόκομον", ἐκ τοῦ ὁποίου ἀνεφοδιάζοντο εἰς τὰ τῶν ἀναγκῶν των οἱ Ἀπόστολοι; Δὲν θὰ μποροῦσε ἆραγε ὁ Κύριος νὰ ἐκτρέφῃ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς ἐνδύῃ καὶ γενικῶς νὰ τοὺς συντηρῇ μὲ θαυματουργικὸν τρόπον, ἂν ἤθελε νὰ μᾶς διδάξῃ τὴν ἀπέχθειά Του πρὸς τὰ χρήματα; Καὶ ἂν εἶπε εἰς τὸν Ματθαῖον νὰ ἀφήσῃ τὸ τελώνιον καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσῃ (Ματθ. Θ΄ 9), καὶ ἂν εἴδομεν σήμερον νὰ συνιστᾷ εἰς τὸν πλούσιον νὰ πωλήσῃ τὴν περιουσία του καὶ νὰ τὴν διανείμη στοὺς πτωχούς, καὶ ἂν ἐκάλεσεν κάποιους ἐκ τῶν μαθητῶν Του νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ πάντα καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, "ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν;" (Ματθ. ΙΘ΄ 27) , τοῦτο δὲν εἶχε τὴν ἔννοιαν τῆς πλήρους ἀποστροφῆς πρὸς τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ τὴν πρόθυμον παράβλεψιν καὶ ἐγκατάλειψιν αὐτῶν, προκειμένου νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὴν δύναμιν τοῦ Κυρίου.

Νὰ μὴν νομίσουμε, δηλαδή, ὅτι ἡ ζωή μας καὶ ἡ συντήρησίς μας, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ ὑλικὰ αὐτὰ πράγματα καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἂν κατεδίκασεν ὁ Κύριος τὸν πλοῦτον καὶ τὴν ἐν γένει εὐμάρειαν, τὸ ἔκανε διότι οἱ ἄνθρωποι εὔκολα παραδίδονται εἰς ἐκεῖνα ποὺ βλέπουν καὶ ἔχουν, παρὰ εἰς ὅσα ὑπόσχεται ὁ Θεός. Τοῦτο δὲν μᾶς ἐδίδαξεν ἆραγε καὶ εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ ἄφρονος πλουσίου; Ἂς θυμηθοῦμε τὰ λόγια τοῦ ἀνοήτου ἐκείνου ἀνθρώπου. "Καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου." (Λουκ. ΙΒ΄ 18-19). Τὰ πάντα τὰ εἶχεν ἐναποθέσει εἰς τὴν πληθώραν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν.

"Μὴ θησαυρίζετε θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς" (Ματθ. ΣΤ΄ 19).

Τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μᾶς ἐδόθησαν ἀπὸ τὸν Θεόν, πρῶτον μὲν διὰ τὰς ἐλεημοσύνας μας - κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, - καὶ δεύτερον διὰ τὴν στοιχειώδη σωματικήν μας συντήρησιν. Ἐὰν δὲν ἰδοῦμε ἔτσι τὰ ἐπὶ τῆς γῆς ὑλικὰ πράγματα καὶ δώσωμεν εἰς αὐτὰ τὴν καρδιά μας, δὲν πρόκειται νὰ ἴδωμεν ποτέ τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. "ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν." (Ματθ. ΣΤ΄ 21). 

                                                                                 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                      

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Η Παναγία η ΜΑΝΑ...

Κυριακή 19 Αυγούστου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Η περίπτωση της Μονής Αγίας Τριάδας Ν. Βουτζά - Ο ναός που έμεινε ανέπαφος από τη φωτιά!!!

«Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15). Η περίπτωση της Μονής Αγίας Τριάδας Ν. Βουτζά.

Ονομάζομαι Ασπασία Βερβαρέσου. Είμαι στρατιωτικός εν αποστρατεία στην Π.Α. Με πόνο και συντριβή παρακολουθήσαμε αυτές τις ημέρες την φονική φωτιά της Δευτέρας 23 Ιουλίου 2018, που δεν άφησε τίποτα όρθιο, ειδικά στο Μάτι και τον Ν. Βουτζά Αττικής. Την γυναικεία Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας Ν. Βουτζάς, στο χώρο της οποίας συστεγάζεται και Γηροκομείο και Ορφανοτροφείο. Παιδιά ορφανά φιλοξενούνται σε κατάλληλους χώρους. Με την ευλογία του Θεού όλοι σώθηκαν, ακόμη και οι εθελοντές, που βοηθούν στη λειτουργία αυτού του πολυσύνθετου χωριού, ακόμη και οι εργαζόμενοι σε αυτό, χάρη στη μεθοδευμένη εκκένωση, που διέταξαν και επέβλεψαν οι παλαιότερες μοναχές και ο ευλαβής ιερέας τους π. Εμμανουήλ.

Ο ορισμένος τόπος είχε δοκιμασθεί και άλλες φορές από την φοβερή απειλή του πυρός. Έτσι είδαμε στα ΜΜΕ ότι αυτή την φορά σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι παλαιότερα, στις φλόγες παραδόθηκε το Λύρειο Ιδρυμα στο Νέο Βουτζά, με τους χώρους, που φιλοξενούσαν ορφανά παιδιά να είναι γεμάτοι αποκαΐδια. Το κτήριο, όπου ήταν τα κελλιά των μοναζουσών, καθώς στο ίδιο συστεγάζονταν και το Γηροκομείο, έχει κριθεί ακατάλληλο, αφού εκτός από σοβαρές ζημιές, που έχει υποστεί το κτίσμα, υπήρχαν και εξίσου σοβαρά και μεγάλα προβλήματα στην ύδρευση και την ηλεκτροδότηση. Οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές της ολοκληρωτικής καταστροφής στο ίδρυμα.

Το πρωί τις 1 Αυγούστου με ενημέρωσε ο π. Νεκτάριος Πέττας ότι μαζί με την αδελφή του Μαρία θα επισκευθούν την δοκιμασμένες μοναχές της Μονής της Αγίας Τριάδας Ν. Βουτζά και θα με έπερναν κοντά τους. Όλοι μας συνδεόμαστε με την Μονή, μάλιστα ιερές ευλογίες και προσωπικά αντικείμενα των αοιδίμων γονέων τους, π. Νικολάου Πέττα και της πρεσβυτέρας Ανθίας, δωρήθηκαν στην συγκεκριμένη Μονή προς αγιασμό των μοναχών και στήριξη των ορφανών παιδιών. Η αλήθεια είναι ότι τα δύο αδέλφια αγωνιούσαν να μάθουν για την τύχη αυτών των ιερών πραγμάτων των γονέων τους.

Όταν φθάσαμε στην Μονή ο ευγενέστατος θυρωρός κ. Κωνσταντίνος μας είπε για τις περιπέτειες από την μανία της φωτιάς, ενώ ήταν έντονη η μυρωδιά μέσα στους χώρους, στο ανυπόφορα απόκοσμο σκηνικό, που άφησε πίσω της η φωτιά με το χαλί από τις στάχτες και τους καμμένους κορμούς των δένδρων. Ωστόσο τόνισε ότι το καθολικό της Μονής, και σχεδόν όλα τα άλλα παρεκκλήσια έμειναν ανέγγιχτα. Τότε ρώτησε με αγωνία ο π. Νεκτάριος τι απέγιναν τα ιερά αντικείμενα. Μας είπε ότι απλώθηκε αμέσως σε όλη την ευρύτερη περιοχή η φωτιά και ότι κανένας δεν μπορούσε να πλησιάσει στην πυρκαγιά, γιατί υπήρχε φόβος να περικυκλωθεί από τη μανιασμένη φωτιά, γεγονός που δυστυχώς πολλοί κάτοικοι στο Μάτι το υπέμειναν θανατηφόρα.

Ωστόσο είχα αγωνία να δώ τι έγιναν το καντίλη και η φωτοφραφία του αειμνήστου λευιτικού ζεύγους Πέττα, που είχα φέρει κατά το παρελθών με την πνευματική μου αδελφή Γεωργία Θεοχαροπούλου στο Ναό της Παναγίας Ρόδο το Αμάραντο. Αξιωσημείωτο είναι ότι ο Ναός αυτός είναι ο καθημερινός Ναός των Μοναχών, διότι βρίσκεται στο τρίτο πάτωμα του κτηρίου, όπου ασκήτευαν οι Μοναχές. Ο θυρωρός δόξασε τον Θεό και μας έδειξε από έξω με λεπτομέρεια πως καταστράφηκαν τα τρία πατώματα, ενώ ο Ναός αυτός, που βρίσκεται στο κέντο του τρίτου πατώματος, περιτρυγιρισμένος από τα κελλιά των μονανουζών, έμεινε σχεδόν ανέπαφος.

Ο π. Νεκτάριος, για να ησυχάσει, όταν έφυγε ο θυρωρός για την υπηρεσία του πήρε τα κατάλληλα μέτρα βάζοντας καπέλα στα κεφάλια μας, διότι από την φωτιά έχει ανοίξει το κτήριο, τα μάρμαρα στις σκάλες ανοίξανε, και πέφτανε σοβάδες. Ακόμα και μέταλλο είδαμε ότι είχε λιώσει από την τεράστια θερμοκρασία.

Αριστερά του συγκροτήματος μία απαθρακωμένη χελώνα θύμιζε την δύναμη της φωτιάς, που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της. Το ισόγειο και ο πρώτος όροφος ήταν στάχτη, ακόμα και τα μέταλα από τα αναπηρικά καρότσια των γεροντισσών είχαν λιώσει σε μερικά τμήματα.

Στο δεύτερο όροφο το ίδιο η φωτιά είχε κάνει και εκεί την ζημιά της, αφού τρεφόταν από τις πύρινες φλόγες των δύο χαμηλότερων πατωμάτων.

Σταθήκαμε τότε μπροστά στο Ναό της Παναγίας μας. Ήταν πράγματι κατά το μεγαλύτερο μέρος ανέπαφο. Όμως ιερά αντικείμενα, εικόνες,  φωτογραφίες, όπως της αγίας Σοφίας της Κλεισούρας και του αείμνηστου ζεύγους Πέττα, πράγματα μικρά και μεγάλα περισώθηκαν. Ακόμα και οι ιερές λειψανοθήκες. Όλα τα αντικείμενα είχαν σωθεί και καλυφθεί από μαυρίλα, αφού τα τζάμια από τις πόρτες και τα παράθυρα του παρεκκλησίου από την μεγάλη θερμοκρασία αλλοιώθηκαν.

Αυτό που έκανε να δοξάζουν για ακόμη μία φορά τον Θεό, τον πιστό ιερέα π. Εμμανουήλ, με τον οποίο μίλησε τηλεφωνικώς ο π. Νεκτάριος, καθώς και την καθηγουμένη μοναχή Μαρία, που συναντήσαμε στην συνέχεια κάτω από το Καθολικό της Μονής, είναι ότι έμεινε ανέπαφος ο Ναός, παρότι όλα τα πέριξ και κάτω από αυτό κελλιά καταστράφηκαν! Επισημειώνεται ενδεικτικά ότι ακριβώς δίπλα από το Ναό ήταν το κελλί της γερόντισσας Μακρίνας, από το οποίο μόνο στάχτη και αποκαΐδια αντικρίσαμε. Από τα σπασμένα τζάμια είδαμε ανέπαφα τα καλύματα της Αγίας Τράπεζας, το ξύλινο ραμποτε τέμπλο, επάνω στο οποίο σκεκόνταν ο Χριστός, η Θεοτόκος και οι Άγιοι. Ακόμη και η θαυμαστή εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, στην οποία είχε τοποθετήση ο π. Νεκτάριος λείψανο και άμφια του ιεράρχη έμεινε ανέπαφη (προβλ. https://leipsanothiki.blogspot.com/2017/01/511.html ).

Οι εικόμες των αγίων Παρθενίου και Σοφιανού, που είχε προσφέρει παλαιότερα ο π. Νεκτάριος, και είχε τοποθετήσει εκγόλπια με ιερά τους λείψανα, έμειναν ανέπαφες. Επίσης το ομοίωμα του Αγίου Γερασίμου του Νοταρά με τα τάματά του δεν καταστράφηκε.           Σημειώνεται ότι ο π. Νεκτάριος στις τρεις αυτές εινόνες είχε βάλει πλαστικό τζάμι (πλέξι κλας) που με την υψηλή θερμοκρασία έπρεπε τουλάχιστον να είχε λιώσει! Σίγουρα θα σώζεται στο ιερό Βήμα και η εφέστια εικόνα Παναγία μας, που είχε σωθεί από σπίτι της Κεφαλλονιάς κατά τους καταστροφικούς σεισμούς των Επτανησίων, και αφιέρωσε στην Μονή η μοναχή Ακακία.

Η φωτογραφία των ευεργετών μου, πατέρα Νικολάου και της πρεσβυτέρας Ανθίας έστεκε όρθια και φωτεινή, έχοντας πλησίον της την ιερή κανδήλα, που είχαμε κάψει στον τάφο τους για σαράντα ημέρες. Και σκεφτόμουν πώς η ευλογία της Άνασσας Παναγίας και τόσων αγίων θα επέτρεπε να καεί ο Ναός αυτός! (πρβλ. αγιοφάνεια http://www.diakonima.gr/2015/11/04/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82/ ). Ένα τόσο αποκαλυπτικό μέρος πώς ήταν δυνατόν να μην διασωθεί από την τόση οργή της πυρκαγιάς!

Καταγράφω ότι ήταν τόση η θερμοκρασία, που αναπτύχθηκε στο κτήριο, ώστε την επόμενη ημέρα της φωτιάς ο εφημέριος με τον θυρωρό και τον Αριστείδη προσπάθησαν να ανέβουν στο κτήριο, για να δούν την καταστροφή και οι σόλες των παπουτσιών έλιωναν από το πύρωμα του δαπέδου.!!!

Πήγαμε και στο πρώην κελλάκι της γνωστής μου μοναχής Ακακίας, που βρίσκεται στο κάτω επίπεδο από το Ναό, στο τέρμα του διαδρόμου αριστερά. Τα πάντα αποκαΐδια. Μόνο ένα καντηλάκι με ένα κηροπήγιο ξεχώριζαν από την στάχτη. Τα αναγνώριζα ήταν τα ιερά αντικείμενα, που είχε στο εικονοστάσι των Αξίων, όπως ονομάζουμε το αείμνηστο κεκοιμημένο ζεύγος Πέττα. Μάλιστα το απέριττο αυτό ξύλινο εικονοστάσι είχε κατασκευασθεί με θαυμαστό τρόπο, στις διαστάσεις και άλλες λεπτομέρειες απίστευτες, που τις θυμώμαστε και βουρκώνουμε. Το ασημένιο αυτό καντηλάκι, καθώς και το κηροπήγιο το είχε η μοναχή, για να τα ανάψει κατά την επίσημη διακήρυξη της αγιότητας του ταπεινού αυτού ιερατικού ζεύγους Πέττα.

Θυμάμαι φέτος την πρωτομαγιά, που το είδα για τελευταία φορά, όταν έβαλα με την φίλη μου Γεωργία λουλούδια μπροστά από αυτό, η πρεσβυτέρα Ανθία αμέσως μειδίασε από την φωτογραφία και των δύο τους το πρόσωπο κοκκίνησε μέσα από την κορνίζα, σαν να ήταν ζωντανοί. Για του λόγου του αληθές αναρτώ και ορισμένες φωτογραφίες για αυτά, που καταθέτω προς δόξα του μεγάλου μας Τριαδικού Θεού. Στην μοναχή δεν έκαναν εντύπωση αυτά τα σημεία, διότι όσο και να το έκρυβε σαν πνευματικό μυστικό, καταλαβαίναμε ότι βίωσε πολλά σημεία μέσα από αυτό το «Ασκηταριάκη», όπως συνήθιζε να το αποκαλεί.

Οι αρμόδιοι της Μονής φρονώ ότι πρέπει να ξεδιαλέγουν στα κτήρια μέσα από τις στάχτες ό,τι μπορεί να συνδέεται με τις μνήμες της εποχής πριν την καταστροφή. Βιβλία, που διάβασαν μοναχές και τα παιδιά, φωτογραφίες από στιγμές χαράς, εικόνες, που μπροστά τους δάκρυσαν και προσευχήθηκαν. Οι άνθρωποι που τώρα πλέον θα μετρούν τη ζωή τους πριν τη φωτιά και μετά τη φωτιά, θα ψάχνουν στα αποκαΐδια να βρουν τα μικρά πράγματα, που σώθηκαν, ίσως για να αποτελέσουν την αρχή στη νέα τους ζωή.

Μετά από όλα αυτά, που κατατέθονται ταπεινά, εδώ πρέπει να αναφωνήσουμε λαικοί και ρασοφόροι: Ὤ τῶν Θαυμάτων Σου, Χριστέ Βασιλεῦ!

Κλείνοντας αναφέρω ότι το Λύρειο Παιδικό Ίδρυμα είναι ένα από τα μακρόβιότερα ιδρύματα φροντίδας παιδιών στην Ελλάδα. Λειτουργεί από το 1967 και έχει προσφέρει φροντίδα, περίθαλψη και εκπαίδευση σε περισσότερα από 500 παιδιά, χωρίς την υποστήριξη του επίσημου κράτους, χωρίς δημόσιες σχέσεις και τις παραδοσιακές οδούς της φιλανθρωπίας. Ένα άλλο διαφορετικό δεδομένο του συγκεκριμένου ιδρύματος, πέραν του ότι δεν έχει την υποστήριξη του κράτους, είναι ότι τα παιδιά δεν υποχρεώνονται να φύγουν, όταν ενηλικιωθούν. Μένουν εκεί «στην οικογένεια τους», έως ότου βρουν εργασία. Ακόμη όμως και αν ζήσουν αλλού, οι σχέσεις με τις μοναχές δεν διακόπτονται. Και όχι, αυτή δεν είναι μία ακόμη αγιογραφία. Είναι ό,τι συμβαίνει στη γωνιά του Νέου Βουτζά, που κάηκε για τρίτη φορά! Ο αγωνιστής Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κύριλλος με την επικεφαλής της Μονής οσιωτάτη μοναχή Μαρία Καλεμή να λάβουν από άνωθεν δύναμη και καθοδήγηση, ώστε να αναπλασθεί αυτός ο μικρός παράδεισος για πολλές ψυχές.