Επετειακόν Μνημόσυνον Καινοφανών Αγίων

     



















 ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΟΠΛΩΝ.

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΚΑΙΝΟΦΑΝΩΝ ΑΓΙΩΝ

π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ ΚΑΙ πρ. ΑΝΘΗΣ, ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΗΡΥΝΕΙΑΣ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

ΙΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΚΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ ΛΕΥΙΤΙΚΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ ΚΑΙ ΑΝΘΗΣ ΑΘΛΗΦΟΡΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΥΤΟΥ.

Ἄρθρο τοῦ ἱερέως παπα-Χαραλάμπους Ντελῆ Πανουτσακοπούλου.

Ἀντί προλόγου παρατίθεται τό πυλυαγαπημένο ἐδάφιο τοῦ σημειοφόρου π. Νικολάου Πέττα ἀπό τῶν Παροιμιῶν τό Ἀνάγνωσμα (Κεφ. ΙΔ', 15-26): «Ἄκακος ἀνὴρ πιστεύει παντὶ λόγῳ, πανοῦργος δὲ ἔρχεται εἰς μετάνοιαν. Σοφὸς φοβηθεὶς ἐξέκλινεν ἀπὸ κακοῦ, ὁ δὲ ἄφρων, ἑαυτῷ πεποιθώς, μίγνυται ἀνόμῳ. Ὀξύθυμος πράσσει μετὰ ἀβουλίας, ἀνὴρ δὲ φρόνιμος πολλὰ ὑποφέρει. Μεριοῦνται ἄφρονες κακίαν, οἱ δὲ πανοῦργοι κρατήσουσιν αἰσθήσεως. Ὀλισθήσουσι κακοὶ ἔναντι ἀγαθῶν, καὶ ἀσεβεῖς θεραπεύσουσι θύρας δικαίων. Φίλοι μισήσουσι φίλους πτωχούς, φίλοι δὲ πλουσίων πολλοί. Ὁ ἀτιμάζων πένητας ἁμαρτάνει, ὁ ἐλεῶν δὲ πτωχοὺς μακαριστός. Πλανώμενοι ἄδικοι τεκταίνουσι κακά, ἔλεον δὲ καὶ ἀλήθειαν τεκταίνουσιν ἀγαθοί, οὐκ ἐπίστανται ἔλεον καὶ πίστιν τέκτονες κακῶν, ἐλεημοσύναι δὲ καὶ πίστεις παρὰ τέκτοσιν ἀγαθοῖς. Ἐν παντὶ μεριμνῶντι ἔνεστι περισσόν. Ὁ δὲ ἡδὺς καὶ ἀνάλγητος ἐν ἐνδείᾳ ἔσται. Στέφανος σοφῶν πλοῦτος αὐτῶν, ἡ δὲ διατριβὴ ἀφρόνων κακή. Ῥύσεται ἐκ κακῶν ψυχὴν μάρτυς πιστός, ἐκκαίει δὲ ψευδῆ δόλιος. Ἐν φόβῳ Κυρίου ἐλπὶς ἰσχύος, τοῖς δὲ τέκνοις αὐτοῦ καταλείψει ἔρεισμα εἰρήνης».

Ζῶντες ἐντός τοῦ εὐδίου λιμένος καί τῆς γλυκυτάτης ἀγκάλης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποία διά τοῦ τιμίου αὐτοῦ, αἵματος ἐξηγόρασεν Χριστός ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου ὅλου, βιώνομεν ἀδιαλείπτως τό μέγα μυστήριον τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἐμποτιζόμεθα ἀπό τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τροφοδοτούμεθα πνευματικῶς ἐκ τοῦ παραδείγματος τῆς ζωῆς τοῦ νέφους τῶν μαρτύρων, τῶν ὁμολογητῶν, τῶν ὁσίων, τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ γενικῶς, τῶν ἁγίων διά μιᾶς λέξεως, ὁδηγούμενοι συνάμα εἰς τήν ἐπουράνιον Χαναάν, εἰς τήν ὁποίαν δέν ὑπάρχει πόνος, οὔτε λύπη, οὔτε στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀθάνατος, πλήρης μακαριότητος καί ἐν Χριστῷ ἀπολύτους  καταλλαγῆς.

Εἰς τήν ἀρχαίαν Ἑλλάδα, ἡ λέξη «ἅγιος» ἐσήμαινε ἕναν ἁγνόν χαρακτῆρα «φιλοκαλοῦντα μετ’ εὐτελείας καί φιλοσοφοῦντα ἄνευ μαλακίας».

Ἡ λέξις ἔλαβε καί αὐτήν τήν ἔννοιαν ἐκ τῶν Χριστιανῶν ἀπό καταβολῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ. «Ἅγιος ὁ Θεός» ἀκοῦμε στόν Τρισάγιον ὕμνον, τουτέστιν, ὁ Θεός μας εἶναι «ἅγιος» ἀπό τή φύση του. Εἶναι ὁ Θεός, πού μας δείχνει τήν ἀπόλυτη εἰκόνα τῆς ἁγιότητος, καί ὡς ἐκ τούτου ἐπιθυμεῖ καί ἐξ ἡμῶν νά γίνουμε ἅγιοι τουλάχιστον κατά τό ἀνθρωπίνως ἐφικτόν.  Θέλει δηλαδή καί ἐμεῖς νά γίνουμε ἅγιοι κατά χάριν.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ἐφώτιζε καί ἐνέπνεε τούς Προφήτας ἐν μέσῳ τοῦ περιουσίου λαοῦ του. Στήν Καινή Διαθήκη αὐτό τό ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀνέδειξε τούς Ἀποστόλους, τούς Προφήτας, τούς Διδασκάλους καί τά χαρίσματα τά κρείττονα συμπάσης τῆς οἰκουμένης, καλώντας ἅπασαν τήν ἀνθρωπότητα εἰς θέσιν Ἀληθείας ἐλθεῖν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας του. Αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί σήμερα, ἐντός τῶν ἡμερῶν τῆς «ὅποιας ἀποστασίας» τῶν ποιμένων, ἀλλά καί τοῦ Ποιμνίου ἐνίοτε, φανερώνει τούς ἁγίους του, «τούς καθ’ ἑκάστην γενεάν καί γενεάν», μέχρι τά ἔσχατα τῆς διάστασης αὐτῆς.

Τό δέ γεγονός τῆς ὕπαρξης τῶν γνησίων θεραπόντων τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ὀάσεις στήν ἐρήμωση τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, ἐν τῇ ἀνύδρῳ ἐποχῇ, ἐντός τῆς ὁποίας καλούμεθα νά ἐπιβιώσουμε, σημαίνει ὅτι ἡ ἀνάδειξη καί ἡ τιμή τῶν ἁγίων δέν περιορίζεται ἤ προέρχεται ἀπό κάποιο ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀποκλειστικά καί ἀπόλυτα, ἀλλά ὑπηρετεῖται μέ τήν βουλή τοῦ Θεοῦ ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Οἰκοδομῆς, τῆς ὅλης ὀντότητάς μας, γιά τήν ἑδραίωση στό δόγμα, στό ἦθος, στήν ἀλήθεια, στήν Ὀρθοδοξία, στήν ἁπλότητα, στήν ἀγάπη,  στήν ἀκαινοτόμητη πίστη, μέ πολλούς τρόπους καί ἀπό πολλές ἀφετηρίες καί ἐφαλτηρίους ψυχικές ἀναβάσεις.

Ποιοῦντες μάλιστα -καί διά τοῦ λόγου τό ἀσφαλές- ἕνα φλασμπάκ, βλέπουμε ὅτι ἡ ἁγιότης εἶναι συνισταμένη Θείας εὐαρεσκείας καί ἀνθρώπων ἐπιθυμίας, ὁ Χριστός μας ὁ ἴδιος πλέκει τό Ἐγκώμιο τοῦ Τιμίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ἀλλά καί ὁ λαός σύμπας τόν ἀποκαλεῖ δίκαιο καί Προφήτη, καί μάλιστα ἀκόμη θαυμαστόν ἐστι, τό ὅτι ὁ Ἰωάννης «σημεῖον ἐποίησεν οὐδέν», οὐκοῦν χωρίς αὐτό νά μειώνει στό ἐλάχιστο τήν ἁγιότητά του.

Στήν Ἀποκάλυψη τό Ἅγιο Πνεῦμα φανερώνει καί ἀναδεικνύει ὀνομαστικά τόν μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Ἐπίσκοπο Ἀντύπα, «εἰς μαρτύριον» καί παραδειγματισμόν καί τῶν ἄλλων. Ὁ ἱερός συγγραφέας τῆς πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς ὁμιλεῖ ἐκτενέστατα γιά τούς ἀρχαίους ἀριστεῖς, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικά ἁγίασαν διά τῆς πίστεως καί ἐπέτυχαν θαυμαστά πράγματα στή γενεά τους…

Ὁ ἀπ. Παῦλος ὁμιλεῖ γιά τήν πίστη τοῦ Ἀβραάμ καί ὅτι ἀπό αὐτή «φίλος Θεοῦ ἐκλήθη» καί ὅταν χαιρετίζει στίς Ἐπιστολές του τούς παραλῆπτες, πολλῶν ἁγίων πλέκει τά ἐγκώμια τῆς ἱεραποστολικῆς συνεργασίας καί ἀφοσιώσεως. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μαρτυρεῖ ὅτι εἶδε τίς ψυχές τῶν ἐσφαγμένων μαρτύρων στεφανωμένες καί ἔνδοξες γύρω ἀπό τό θρόνο τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, ὅπως καί τούς 24 πρεσβυτέρους νά θυμιάζουν μέ τίς προσευχές τῶν χριστιανῶν τό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο. Ὁ ἴδιος ὁ λαός συχνά ἦταν ἐμπόδιο γιά τούς Ἀρχιερεῖς καί Γραμματεῖς νά συλλάβουν τόν Χριστό, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν καί μεθόδευαν σύλληψη «ἄτερ ὄχλου».

Οὐκοῦν θά λέγαμε ὅτι βασικότατη καί τελική εἶναι ἡ θέση τοῦ λαοῦ, ἀλλά δυστυχῶς τινές ταγοί τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, δίκην ἀομμάτων, βλέποντες καί μή συνιόντες, ἀκούοντες καί μή ἰδρωνόντων τῶν ὠτίων των, δέν πράττουν, ὡς Κύριος κελεύει διά σημείων του καί ὡς τό ἀγαπημένον τοῦ ἔλλογον ποίμνιον, διά τοῦ ἀλάθητού του συνοδικοῦ κριτηρίου προτείνει.

Μπορεῖ ὁ λαός μας σήμερα λόγῳ «ἰδιοβοσκήσεως» τῶν ποιμένων νά εἶναι ἀκατατήχητος ἐν πολλοῖς, καί ἐν ἐξοργισμένος ἐξ τῆς ἰδιοτελείας καί πολυτελοῦς διαβιώσεως τῶν μεγαλοκληρικῶν, ἀλλά εἶναι βαπτισμένος καί μυρωμένος καί μέσα του ἔχει τό ἐξ οὐρανοῦ δοθέν αἰσθητήριο τῆς πίστεως καί τῆς διακρίσεως καί δύναται νά ξεχωρίζει τήν ἰμιτασιόν προβειά τινῶν Χριστεμπόρων καί «μεγαλοεργολάβων» τῆς «σωτηρίας» τῶν «πιστῶν» εἰς αὐτούς καί τίς παπαδο-φαμίλιες των.

Αὐτός ὁ λαός ἀνέκαθεν ἐπικυρώνει τίς Συνόδους καί δέν εἶναι δυνατόν νά πέσει ἔξω γιά ἕναν ἅγιο, πού τόν ξέρει ἀπέξω καί ἀνακατωτά καί τόν ἔζησε ἀπό κοντά. Ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ φρουρός τῆς Πίστεως, πόσο μᾶλλον ὁ μοχλός τῆς ἀναδείξεως τῶν ἁγίων. Ἄν ἀκυρώσουμε τόν λαό, τότε ἡ ἀλήθεια μπαίνει στά γρανάζια τῆς ἰδιοτέλειας καί τῶν συντεχνειῶν τῶν διακονούντων τό «βάζομεν τό ράσο καί τά οἰκονομᾶμε».

Ὁ λαός ὅμως, ποιμαινόμενον ἱερατεῖο καί ποίμνιο, ἐπιστήμονες καί ἀγρότες καί βοσκοί, μορφωμένοι καί ἀγράμματοι,  φτωχοί καί πλούσιοι, νέοι καί γέροι, χωρικοί καί ἀστοί, μέ ὅποιες ἀτέλειες καί ἄν ἔχουν, ἐκφράζουν συνολικά ἐν ἁγίῳ Πνεύματι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, «πανταχοῦ, καί ὑπό πάντων, ἐν παντί». Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων καταρτίζει αἶνον καί τιμᾶ τούς ἁγίους του. Καί μόνον  αὐτό εἶναι ἁγνό, αὐθόρμητο, πηγαῖο, θεϊκό καί παρασάγγας μακράν τῶν στημένων καί σικέ ἁγιεμπορικῶν παιχνιδιῶν.

Στούς Τρεῖς Μεγίστους Φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος, ὁ λαός ἦταν ἐκεῖνος, πού στήριξε τήν ἁγιότητά τους καί ὅλως μαχητικά μάλιστα, ἄλλωστε μαχητικά ἐκ τοῦ λαοῦ ἀναδείχθηκαν ἐκ τῶν τάφων τῶν σημείων οἱ τρεῖς ἐν Λέσβῷ νεοφανεῖς νεομάρτυρες, ἱερομόναχος Ραφαήλ, ἱεροδιάκονος Νικόλαος καί ἡ παρθένος Εἰρήνη.

Εἶναι ἀληθής καί ὀδυνηρή ἡ σημερινή κατάντια τῆς ἀπόλυτης ἐμπορευματοποιήσως τῶν γνωστῶν ἁγίων καί πνευματικῶν Κειμηλίων, καί τῆς συνεχοῦς περιφορᾶς των, ἀνά τήν Ἑλλάδα πρωτίστως καί ἕπεται συνέχεια ἀνά τήν οἰκουμένην- καθώς οἱ οἰωνοί δεικνύουν –καί ἐφ’ ὅσον οἱ «γλωσσόκομοι» γεμίζουν, μπορεῖ νά γίνεται ὑπερβολή μέ τίς φανουρόπιτες καί ἕτερα τούτων συναφῆ, ἀλλά ποιός μπορεῖ νά εἰπεῖ ὅτι φταῖνε οἱ ἅγιοι καί τά ἱερά καί ὅσια της Πίστεώς μας.

Φυσικό ἐπίσης εἶναι καί τό γεγονός, ὅτι ὁ δεινῶς βασανιζόμενος λαός μας, ἀλλά καί ὅλοι οἱ λαοί τῆς Ὑδρογείου ἀναζητοῦν κάθε φορά στηρίγματα καί βγάζει πρός τά ἔξω αὐτό, πού τόν ἀπασχολεῖ,  φυσικότερο εἶναι νά ἐπιζητεῖ τήν πρεσβεία τῶν ἁγίων καί τήν εὐλογία τῶν ἱερῶν, ἀλλά ἀφύσικο εἶναι καί ἐνίοτε νά περιφέρονται ἅγιοι καί ὅσια πρός ἄγραν εἰσπράξεων… Μόνον περιπατώντας στά ἀχνάρια ἑνός ἁγίου ὁδηγούμεθα κοντά στόν Θεό καί ὄχι, ὅταν μας τόν φέρνουν ἀπό τήν ἄκρη τῆς γῆς… Ἅγιοι ὑπῆρξαν σέ ὅλες τίς ἐποχές καί δέν ἔχει καταγραφεῖ κάποιος, ὁ ὁποῖος νά περιέφερε τά πανάγια Λείψανα τῶν προϋπαρξάντων του.

Καί προσφάτως ἀναγνωρίσθηκαν ἐκ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, καί σήμερα ὁ λαός ἤδη ἔχει ἀνακηρύξει τούς ἁγίους του, καί ἀναμένει διακαῶς καί τήν ἐπίσημον ἁγιοκατάταξιν των, ὅπως τόν π. Ἰάκωβο Τσαλίκη, τόν π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, τόν Ἀρμπουνιώτη Παπουλάκο Χριστοφόρο Παναγιωτόπουλο, τόν σημειοφόρον π. Νικόλαο Πέττα καί πλείστους ἄλλους «λατρευτούς», ἴσως ὄχι πολύ γνωστούς ἀλλά ὅμως πολύ πνευματικούς καί ἁπλούς ἀνθρώπους, πού ἔζησαν μέσα στόν κόσμο, κινήθηκαν πεζή ἐντός τοῦ πλήθους καί πήγαιναν περιπατώντας στούς ναούς καί ὄχι ἐποχούμενοι μέ λιμουζίνες, πλῆθος διακόνων καί βασταζόντων, πού τούς πληρώνει τό δύσμοιρο καί πτωχευμένο Ἑλληνικό κράτος, κόβοντας τήν σύνταξη τοῦ κάθε πονεμένου γεροντάκου καί τῆς κάθε ἑτοιμοθάνατης γριᾶς πού, «ξηγιέται πεντόευρο» καί ζητᾶ τήν ἀθανασία της ἀπό ἐμᾶς τούς παπάδες…

Οἱ σύγχρονοι ἅγιοί μας ὑπῆρξαν ἀφιλοχρήματοι, γλυκύτατοι τῷ λόγῳ, αὐτοθυσιαζόμενοι τῇ παρρησίᾳ,  ἐπιεικέστατοι,  πνευματικοί, ἑνωμένοι ἄρρηκτα μέ τόν Χριστό καί μέ τόν λαό, δέν ἔδιναν Ἀντίδωρο μόνον στούς «νταραβεριντζῆδες», ἀφήνοντας τούς παπαδάκους νά μοιράζουν τά ὑπόλοιπα στήν φτωχολογιά καί στούς χωρίς κονκάρδα.

Ἕναν τέτοιο ἅγιο, εὐδόκησε Κύριος ὁ Θεός νά γνωρίσω στά νεανικά μου χρόνια, ὁ ὁποῖος ἀποτέλεσε τήν ἀπαρχή τῆς πνευματικῆς μου ζωῆς καί καταλλαγῆς ἐν Χριστῷ. Αὐτός μου ἔμαθε ὅτι ἡ ἔννομος συζυγία μόνον ἐν Ἐκκλησίᾳ εὐλογεῖται, ὅτι ἀπαιτεῖ θυσίες, ἐνίοτε διακονία  καί ὑπέρ πάντων ἀγάπη. Μέ ἔμαθε νά δοξολογῶ, νά εὐχαριστῶ, νά αἰτοῦμαι στόν Χριστό καί στούς Ἁγίους. Αὐτός πού μαρτύρησε ὑπό πατρινῶν ἱερέων «σύμφωνα ἄλλωστε μέ τήν ὀργή τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα νά μήν ἁγιάσῃ πατρινός ἱερέας. Καί τόν π. Νικόλαο, πού ἦταν ἑφτανησιακής καταγωγῆς, τόν συνέτριψε τό τοπικό πατρινό κονγκλάβιο), μέ ἔμαθε πώς νά ὑπομένω τό μαρτύριο, τόν κατατρεγμό καί τήν ἐμπεριστατωμένη ἀπαξίωση τοῦ κρατοῦντος ἱερατείου.

Αὐτός μ’ ἔκανε νά καταλάβω τήν ἐκ τῶν ἔσω προδοσία, τήν κατασυκοφάντηση τῶν ἐπαγγελματιῶν παπάδων καί τά οἰκεία δηλητηριώδη βέλη. Δέν θά ξεχάσω τήν παρηγορία, πού μου ἔδινε στήν ζωή, ὅταν πού ἔλεγε: «Θάρσει παιδί μου, δέν ἔγινε καί τίποτε, γιά σκέψου τόν Χριστό μας, πόση πίκρα ἔνοιωσε, ὅταν τόν πρόδωσε ὁ Ἰούδας μέ ἕνα φιλί, καί σκέψου τόν πόνο τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου μας Ἀνδρέου, ὅταν τόν κατέδωσε στούς διῶκτες του, ἕνας  γεωργός ἀπό τήν Γουρζούμιζα (νῦν χωρίον Λεόντιον), δείχνοντάς τους τόν, μέ τό ὑψωμένο ποδάρι του. Δέν θά σέ ἀφήσει ὁ Χριστός, ἐσέ, τόν ναυαγό της ζωῆς!

Πραγματικά πού ἀπό σχολασμένο ὑπάλληλο τῆς Πειραϊκῆς Πατραϊκῆς μέ ἔκανε παπά ὁ μέγας τῶν Πατρῶν Δεσπότης, κυρός Νικόδημος Βαλληνδρᾶς. Καί ἐκεῖ πού δέν μέ γνώριζε οὔτε ἡ μάνα σου, μέ γνώρισαν πολλοί καί ἐκεῖ πού ἤμουν ντουφεκο-ἀλευράς, ἔγινα δημόσιος καλοπληρωμένος ὑπάλληλος.

Τώρα τά σκέπτομαι καί φωνάζω. Εὐχαριστῶ τόν Κύριο, πού μέ ἀξίωσε ἐμένα τόν ἀπαίδευτο πνευματικά νά ἔχω πνευματικό καθοδηγητή τόν σημειοφόρο καί θαυματουργό σήμερα π. Νικόλαο Πέττα.

Ἀξιώνει σήμερα Κύριος ὁ Θεός, ν’ ἀπολαμβάνω ἐγώ ὁ ἀνάξιος, τήν παρρησία ἐκ τῶν οὐρανῶν τοῦ ἱεροῦ πνευματικοῦ μου Πατρός καί τῆς ἀθληφόρου αὐτοῦ πρεσβυτέρας, νά γεύομαι διά τῶν πρός Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν πρεσβειῶν των «σημεῖα καί τέρατα».

Αὐτός ὁ ἅγιος π. Νικόλαος μέ δίδαξε νά μήν συμβιβάζωμαι μέ τίς ἀρχές τοῦ κόσμου τούτου, αὐτός μοῦ ἔμαθε τοῖς τρόποις, ὅτι ὁ σεβασμός δέν ἐπιβάλλεται, ἀλλά ἐμπνέεται. Αὐτός ὁ φωτισμένος λευίτης μέ ἔκανε νά καταλάβω ὅτι ἡ ἀνθρωπιά προηγεῖται τῶν γαλονιῶν καί τῶν ἀξιωμάτων. Αὐτός ὁ πνευματικός μου πατέρας ἀκόμη καί τήν ἡμέρα τοῦ Ἐπετειακοῦ Μνημοσύνου του, σύν τῇ ἀθληφόρῳ πρεσβυτέρᾳ αὐτοῦ Ἀνθῆ, Κυριακή χαράματα ἐνεφανίσθηκαν ὡς ὅραμα ἐμπρός μου, καί μοῦ εἶπε ὁ πατήρ: «Θέλω ν’ ἀκούσω καί ἀπό ἐσένα τό ὄνομά μου ἐμπρός ἀπό τό Ἅγιο Θυσιαστήριο τοῦ ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τοῦ χωριοῦ Φράγκα, τῆς ἁγίας μου Ἀνθῆς».

Τό δέ Ἐπετειακόν Μνημόσυνο αὐτοῦ τοῦ ἁγιασμένου Ἱερατικοῦ Ζεύγους, σημειοφόρου π. Νικολάου Πέττα καί τῆς ἀθληφόρου πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀνθῆς, ἐτελέσθη ἡμέραν Κυριακή τήν 18ην Δεκεμβρίου 2016, ἀδείᾳ τοῦ πράου, ἀλλά καί δυναμικοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ὅπλων, εἰς τά κάτω Πατήσια τῆς Ἀττικῆς. Καί μάλιστα τό ἱερό αὐτό ζεῦγος ἐτίμησε διά τῆς αὐτοῦ παρουσίας, ἐρχόμενος πρός τοῦτο δή αὐθημερόν ἐκ τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου, ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ.κ. Χρυσόστομος, χοροστατῶν πλειάδας ἱερέων, ἀνάμεσα στούς ὁποίους καί ὁ προιστάμενος τοῦ Ναοῦ ἀρχιμ. Φιλούμενος Ρούμπης, τόν ὁποῖο ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή ἐκ νεότητός του τόν θεωροῦσε ἕνα ἀπό τά τέκνα της, πληθύν πνευματικῶν τέκνων τοῦ ἀοιδίμου καί θαυματουργοῦ ζεύγους καί πλῆθους πιστοῦ τοῦ χριστοῦ μας λαοῦ. Ἐντύπωση προξένησε ὅτι, ἐνῶ κυλοῦσε σέ πνευματική διάσταση ἡ θεία Λειτουργία, τινά τῶν τέκνων τοῦ ἀειμνήστου ζεύγους παρεκάλεσαν ταπεινά τόν Πανιερώτατο νά ἀναγνώσει τίς εἰδικές ἀρχιερατικές εὐχές. Σγκεκριμένα γιά τόν πατέρα τους, π. Νικόλαο τήν: «Εὐχὴ συγχωρητική εἰς κεκοιμημένον ἱερέα», καί γιά τήν μητέρα τους Ἀνθή τήν συγχωρετική εὐχή ὑπό ἀρχιερέως. Ὁ Πανιερώτατος καθοδηγούμενος ἐκ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ εἶπε ὅτι δέν χρειάζεται στούς συγκεκριμένους κεκοιμημένους διότι τελοῦνται θαυμάσια μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός τους. Καί ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἀνάγκη νά μᾶς διαβάζουν ἀπό τά ἐπουράνια. Συμφώνησε μάλιστα καί ὁ πανοσιολογιώτατος Φιλούμενος.

Τήν ὥραν τοῦ ἱεροῦ μνημοσύνου, ἕνας ἐκ τῶν τέκνων τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους, ὁ π. Νεκτάριος, βρῆκε τήν εὐχή, πού διαβάζει ὁ ἀρχιερέας καί εὐγενικά τήν ἔδειξε στόν Πανιερώτατο, γιά νά τήν ἀναγνώση. Ἐκεῖνος εὐγενικά τόν κοίταξε ἔντονα στά μάτια, σάν νά τοῦ ἔλεγε: «Μήν ἐπιμένεις. Δέν χρειάζεται γιά τούς γονεῖς σου». Καί γιά αὐτό ἄλλωστε στό πνευματικό του λόγο ὁ Πανιερώτατος, ἀφοῦ ἀναφέρθηκε στίς ἁγίες ἡμέρες, πού πλησιάζουν, στήν μαρτυρική του Μητρόπολη, κατέκλεισε τόν λόγο του ἑστιάζοντας στό ὅτι: «Ὅλων μας ἡ ἁγιότητα εἶναι ὁ σκοπός μας, καί ζωντανό παράδειγμα εἶναι τό σημερινό ζεῦγος Πέττα, πού προβάλλεται, τό ὁποῖο ἦταν ἅγιο».

Ὁ π. Νεκτάριος ἐκ μέρους τῶν οἰκείων του εὐχαρίστησε τόν Πανιερώτατο γιά τήν εὐγενική του ἀπόφαση νά παρευρεθεῖ στήν ἐπιμνημόσυνη δέηση καί πρόσφερε χαρητομένη πολύτιμη εἰκόνα τοῦ νεοκαταταγέντος ὑπό τοῦ σεπτοῦ Θρόνου τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἱερομάρτυρα Βλασίου τοῦ Ἀκαρνάνος. Μάλιστα ἀνέγνωσε τήν ἀφιερωματική ἐπιγραφή πού ἀναφέρει: «ΕΥΓΝΩΜΟΝΩΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΦΡΟΝΩΣ ΔΩΡΕΙΤΑΙ Τῼ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤῼ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤῌ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜῼ ΕΝ ΕΤΕΙ ΣΩΤΗΡΙΩͺ ‚ΒΙΣΤ‛ (2016), ΤΗͺ 18η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΙΕΡΕΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ».

Ἡ ἀπόφαση νά προσφέρει τήν ἱερά εἰκόνα τοῦ συγκεκριμένου ἱερομάρτυρος ἦταν, διότι ἡ οἰκογένεια Πέττα εἶχε προσφέρει τήν 21 Νοεμβρίου τοῦ 2015 στό κειμηλιαρχεῖο τῆς Μητροπόλεως Κυρηνείας ἀπότμημα Λειψάνου του, προερχόμενο ἀπό τά Ἀσκητήρια τῶν ἀειμνήστων γονέων των.  

Σημειωτέον ὅτι ἡ ἁγία καί ἐκτοπισθείσα ὑπό ἀλλοπίστων Μητρόπολις Κυρηνείας, τήν 22αν Νοεμβρίου 2015, τῇ εὐλογία τοῦ Πανιερωτάτου αὐτῆς σοφοῦ Ποιμένος, διοργάνωσε Ἐπιστημονικήν Ἡμερίδα, εἰς τήν ὁποία μία ἐκ τῶν Εἰσηγήσεων, γιά τήν ὁποία ἐκοπίασε ἡ καθηγουμένη τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου Τρικόρφου Φωκίδος Μόνικα Μοναχή, ἀνεφέρθη εἰς τήν θαυμαστόν ἐν Κυρίῳ βιωτή τοῦ ἀοιδίμου λευτικοῦ καί ἡγιασμένου ζεύγους Πέττα.

Καί ὁ ἁγιόφιλος ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος Ρούμπης εὐχαρίστησε τήν οἰκογένεια Πέττα, διότι πρόσφερε ὡς εὐχαριστήριο στήν ἐνορία, ἐπάργυρη λειψανοθήκη τοῦ ὁσιοθέντος Παχωμίου τοῦ Χιοπολίτη, διδασκάλου τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. Συνοδεύεται δέ ὑπό τῆς ἐπιγραφῆς: «ΙΕΡΟΝ ΛΕΙΨΑΝΟΝ ΟΣΙΟΥ ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΧΙῼ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΛΕΥΙΤΙΚΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ ΠΕΤΤΑ, ΗΓΟΥΝ ΙΕΡΕΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΥΤΟΥ ΑΝΘΗΣ ΔΩΡΕΙΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ Ι. Ν. ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΟΠΛΩΝ Τῌ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016». Στοιχώντας καί αὐτός ὁ λόγιως πατήρ, στόν λόγω τοῦ Πανιερωτάτου, εἶπε ὅτι πράγματι εἶναι ἅγιο τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα, καί ἐκ τῆς ἱερᾶς σφαίρας τοῦ παρελθόντος ἀναπολεῖ τάς προρρήσεις τῆς ταπεινῆς καί φιλόξενης πρεσβυτέρας Ἀνθῆς.

Ἐπίσης θά ἤθελα ἐδῶ νά σημειώσω ὅτι σήμερα, σέ ὅσους ἐπικαλοῦνται τήν πρεσβεία τοῦ ἡγιασμένου ἱερατικοῦ αὐτοῦ ζεύγους, συμβαίνουν γεγονότα ἀνώτερα τῆς πεπερασμένης νόησής μας. Γι’ αὐτό εἴτε πιστός εἶναι τίς,  εἴτε ἄπιστος, εἶναι ὑποχρεωμένος νά τά δεχθεῖ, διότι: «Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῆ ἐθαυμάστωσε», καί ὡς ἐκ τούτου παρά πάντων ψάλλεται καί πανθομολογεῖται: «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ».

Καί τό χρέος μας ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν εἶναι νά μιμηθοῦμε τό ἡγιασμένο αὐτό λευιτικό ζεῦγος, πού θεωρεῖται καί πιστεύεται ὡς καί προστατεῦον τά παντρεμένα ζευγάρια, νά τηρήσουμε ὅπως Αὐτοί, τό Κυριακό:  «Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι». Τό χρέος μας λοιπόν σάν γνησίων Χριστιανῶν εἶναι ὁ ἐξαγιασμός μας καί ἡ ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους. Τά ἄλλα εἶναι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Λαοῦ του. Ἀλλά τί τό ἔκανε τόσο μαγευτικό, πνευματικό καί τόσο δυνατό στή σχέση του μέ τό λαό, τό ἡγιασμένον αὐτό ζεῦγος;

Καί ποῦ ὀφείλεται ἀκριβῶς αὐτή ἡ μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ βιωτῆς του; Μά  ἡ ἀγάπη του γιά τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους! Τό ἀπόλυτο καί ἀσκητικό του ἦθος, ἡ μεγάλη ἀγάπη του γιά τό Θεό ἀπόλυτη, ἀσυνθηκολόγητη, τεράστια, χωρίς περιορισμούς, χωρίς ἐκπτώσεις.

Διαρκῶς, ὅταν προσηύχετο  στήν οἰκία του, στά ἀσκητήριά του, στόν ναό, τά ἔδιδε ὅλα, ἀποξενώνονταν τοῦ κόσμου τούτου, καίτοι ἠγωνίζετο ν’ ἐπιβιώσει, καθ’ ἅπερ ὑπερπολύτεκνον ζεῦγος μέ δώδεκα τέκνα φυσικά καί πάμπολλα ἄλλα πνευματικά. Τουτέστιν  τοῦτο τό ἅγιο ζεῦγος τό χαρίτωνε,  αὐτή ἡ ἀγάπη στόν ἄνθρωπο, αὐτή ἡ χαρά του νά προσφέρει θαλπωρή καί εἰρήνη. Αὐτό τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς, πού ἔβλεπε κανείς καί ἡ εἰρήνη ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα, αὐτά πού εἶδα καί ἐγώ ἰδίοις ὄμμασιν.

Ἀλήθεια σκέπτομαι σήμερα πόσο μᾶς λείπουν, καί δή εἰδικῶς σέ αὐτήν τήν κρίση πού περνᾶμε. Δέν θά τούς ἄγγιζε τίποτε. Καί θά παρηγοροῦσαν τόν κόσμο. Ἀλήθεια πόσο θά μᾶς βοηθοῦσαν οἱ κατά φωνή λαοῦ ἄξιοι, π. Νικολάου καί Ἀνθῆς, σέ αὐτήν τήν τρικυμία καί τήν ἐπιδρομή τῶν πειρασμῶν καί τῶν προβλημάτων ποῦ ἔχουμε;

Πόσο θά μᾶς ἔκαναν καλύτερους ἀνθρώπους, ἀλλά καί «ἁγιώτερους»; Καί θά μᾶς ἔκαναν, διότι ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι ὑπόθεση τοῦ παρελθόντος, εἶναι ἀέναη, εἶναι στοιχεῖο καί τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος. Συχνότατα ἡ Ἐκκλησία μας ἀνακηρύσσει νέους ἁγίους, διότι εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τόν κόσμο του καί δείχνει ὅτι στέλνει ἀνθρώπους, γιά νά μᾶς δείξουν τό δρόμο του, ἀρκεῖ ν’  ἀγωνισθεῖ καί ὁ καθένας μας προσωπικά…

Πραγματικά αὐτό πού λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος ὅτι ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια», αὐτά τά εἶχε στό πλήρωμά  τους,  τό ἐν λόγῳ ἠγιασμένο Ἱερατικό Ζεῦγος,  ἱερέας Νικολάου καί πρεσβυτέρα αυτου Ἀνθῆς.

Καί φαίνεται καί ὁμολογεῖται στή συνείδηση τοῦ λαοῦ τῆς Πάτρας καί ὅσων τούς γνώρισαν, ὅτι ἧσαν ἅγιοι. Καί στή δική μου συνείδηση αὐτό τό ὅσιο ζεύγος  εἶναι ἅγιο. Δέν γνωρίζω ἄν θά κάνουν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του καί πόσο θαυμαστά θά ἀπολαύσωμε Χάριτι Χριστοῦ εἰσέτι, διότι τούς νεοφανεῖς σημειοφόρους τούς εἴχαμε γιά ἁγίους καί πρίν τήν κοίμησή τους, ὅπως τόν ἅγιος Νεκτάριος.

Πράγματι  ἡ ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητος κάποιου μέλους τῆς Ἐκκλησίας ἀρχίζει ἀπό τούς ἀνθρώπους, πού τόν γνώρισαν καί μποροῦν νά μαρτυρήσουν γιά τήν ἁγιότητά του.

Μάλιστα ἐν ζωῇ ὁ π. Νικόλαος πολλές φορές ἐπικαλεῖτο τόν Ντοστογιέφσκι: «Ἕνας μονάχα ἅγιος, γιά νά εἶναι ἅγιος, ἔχει στήν καρδιά τοῦ τό μυστικό της ἀναγεννήσεως ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἔχει κείνη τή δύναμη, πού θά θεμελιώσει ἐπιτέλους τήν ἀλήθεια στόν κόσμο, καί θά γίνουν ὅλοι ἅγιοι καί θά ἀγαπάει ὅ ἕνας τόν ἄλλο καί δέ θά ὑπάρχουν οὔτε πλούσιοι οὔτε πτωχοί, οὔτε ἀλαζόνες οὔτε ταπεινοί, μά θά εἶναι ὅλοι σάν παιδιά τοῦ Θεοῦ καί θά ἔρθει ἤ ἀληθινή βασιλεία τοῦ Χριστοῦ».

 Αυτοί γνωρίζουν καί ἔχουν βιώματα τῆς ἁγιότητός του καί τόν ἀγαποῦν καί τόν τιμοῦν καί προσεύχονται σ’ αὐτόν. Ἄν θέλει ὁ Θεός νά δείξει τήν παρουσία του σέ ὅλο τό κόσμο ἀρχίζει καί κάνει θαύματα. Ὅπως ὁ π. Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης, ὅπως ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος, ὅπως ὁ σημειοφόρος π. Νικόλαος μετά τῆς συμβίας τοῦ Ἀνθῆς, κ.ἄ., σύγχρονοι ἅγιοι.  

 Ἡ δέ ἁγιότητα  δέν εἶναι ὑπόθεση τῶν ἁγιολογικῶν Δέλτων καί τῶν Συναξαρίων μόνο. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν «ἁγιοποιεῖ», δέν κατασκευάζει Ἁγίους, ἀλλά μέ τήν κεκανονισμένη διαδικασία τῆς ἔκδοσης Πατριαρχικῶν Πράξεων, μέ τίς ἱερές ἀκολουθίες, μέ τά εἰκονίσματα κ.λ.π. τρόπους διακηρύσσει ἁπλῶς αὐτό, πού ἡ συνείδηση τοῦ πληρώματός της, ἔχει προηγουμένως συνειδητοποιήσει - ἀφοῦ εἶναι συνήθως ἡ «ἁγιότης μαρτυρουμένη» μέ θαυμαστά σημεῖα - καί ἀναγνωρίσει: ὅτι κάποια μέλη τῆς ἔγιναν «εὐάρεστα τῷ Θεῷ» γιά τόν πνευματικό τους ἀγώνα.

Εὐελπιστοῦμε ὅτι ἡ εἰκόνα αὐτή τοῦ ἡγιασμένου ἱερατικοῦ ζεύγους, πού προβάλλει μέ τέτοια ἀξιοζήλευτη ἐνάργεια τούς μόνους ἀλάνθαστους ὁδοδεῖκτες μας, πρός τήν ὄντως ὄντος Ζωή, τούς ἁγίους τῶν καιρῶν μας, θά μᾶς βοηθήσει νά προσανατολισθοῦμε καί πάλι πρός τό σωτήριο, ἀλλ’ ἀλλοίμονο,  τόσο λησμονημένο στίς ἡμέρες μας, ὅραμα τῆς ἁγιότητος.

Κατακλείοντας τό ἐπετειακό αὐτό ἀφιέρωμα γιά τήν μνήμη τοῦ ἀειμνήστου ζεύγους, θά δημοσιεύσω μία ἀκόμη κατ’ ὄναρ ἐμφάνιση τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Σέ ἄρθρο μου πού φέρει τόν τίτλο: «ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ. ΠΑΝΤΟΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΟΣΜΕΙΤΑΙ, ΛΑΜΠΡΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕΜΝΥΝΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ. ΙΔΕ ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΖΕΥΓΟΣ ΠΕΤΤΑ», ἀναφέρω πολλά θαυμαστά, πού βιώνει μέ τήν πρεσβεία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα, ἡ πιστή κόρη ἀπό τόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς, Χρυσή μέ τήν θεία της Ἑλένη.

Ἡ εὐλαβής αὐτή κόρη Χρυσή, μετά τήν δημοσίευση τῶν θαυμάτων τοῦ ζεύγους Πέττα, γιά νά τήν εὐαρεστήσουν, ἀνάμεσα στά σημεῖα πού τῆς ἔκαναν, εἶναι καί τό κάτωθι πού τό μεταφέρω ἐδῶ, ὅπως μοῦ τό κατάθεσε: «Ὕστερα ἀπό προσευχή καί ἀφοῦ ἄκουσα γιά νεώτερα θαύματα τῶν ἁγιασμένων πατέρων Νικολάου καί Ἀνθῆς, βλέπω στόν ὕπνο μου τό παιδί τους, τόν π. Νεκτάριο νά μοῦ λέει ὅτι: «Χρυσή, σοῦ ἔφερα ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος αὐτή τήν εὐλογία (ἐδῶ ὁ Κύριος δέν ἐπέτρεψε νά θυμᾶμαι τί εὐλογία μου εἶπε). Εἶπαν ἐκεῖ οἱ ὁσιώτατοι πατέρες ὅτι ἑτοιμάζουν νέο πόνημα γιά τό ἀείμνηστο λευιτικό ζεῦγος. Ἐκείνη τήν στιγμή παράλληλα βλέπω ὅτι παίρνω τηλέφωνο καί μιλάω μέ μία ἡλικιωμένη καί σοφή γερόντισσα μέ τό ἅγιο μαντήλη της στήν στρογγηλή κεφαλή της. Μέ ρώτησε μέ γλυκιά φωνή: «Μέ ἀγαπᾶς, παιδί μου Χρυσή;» Τότε τῆς ἀπάντησα: «Ἄν εἶναι δυνατόν γερόντισσα, σᾶς ἀγαπῶ, σᾶς πιστεύω, καί φιλῶ τό χέρι σας. Καί τότε μοῦ εἶπε: «Νά μέ ἀγαπᾶς παιδί μου, καί νά μέ ἀγαπᾶς πιό πολύ!».

Ξύπνησα καί ἀμέσως θυμήθηκα ὅτι γιά κάποιες ἡμέρες δέν ἔλεγα τά ἁγιορείτικα Ἀπολυτίκια τοῦ ἀξίου ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα, διότι χανονται ὅλα τά ἐξ ἀριστερῶν, ὅταν τά λέμε.

Καί μετά τήν ἐκκλησιαστική πρωτοχρονιά, δηλαδή φέτος τόν Σεπτέμβριο, ἡ Γεωργία Θεοχαροπούλου πού εἶχε πάρει ὡς εὐλογία ἀπό τήν γνωστή της τότε πρεσβυτέρα Ἀνθή τήν μαντήλα της, μοῦ ἔδωσε ὡς φυλακτό ἕνα μέρος της. Ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη εἶναι κατάσαρκα ἐπάνω μου καί μέ προστατεύει. Μάλιστα τρεῖς ἡμέρες, ἀφότου μοῦ τό ἔδωσε, ἔγινε ἕνα ἀτύχημα στό σπίτι μου στόν Ἀσπρόπυργο, πού ἀπό τό πέσιμο θά ἄνοιγε τό κεφάλι μου. Καί ὅμως, ἐνῶ μέ πῆγαν αἱματόφυρτη στό Νοσοκομεῖο τῆς Ἐλευσίνας - Θρειάσιο, τό φυλαχτό τῆς ἱερᾶς μανδήλας, πού ἔφερα ἐπάνω μου, μέ φύλαξε, καί τό χτύπημά μου εἶπαν οἱ γιατροί ἦταν ἐπιφανειακό. Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί! Ἅγιος Νικόλαος καί ἁγία μου Ἀνθή».