Θαυμαστό σημεῖο τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ στή Δευτερά.

Θαυμαστό σημεῖο τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ στή Δευτερά. Καί θαυμαστή ἐπέμβαση στήν Κύπρο τοῦ συγκεκριμένου ἁγίου μέ τόν μακάριο π. Νικόλαο Πέττα.

Ἄρθρο τοῦ καθηγητῆ Κωνσταντίνου Στυλιανοῦ ἀπό Τσέρι Λευκωσίας, ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο: constylianou74@gmail.com


Ἡ εὐλογία, πού λάβαμε ὡς οἰκογένεια ἀπό τόν ἅγιο Σοφιανό ἦταν ἀσύλληπτη, διότι ὁ ἐν πολλοῖς ἄγνωστος ὅσιος ἐπισκέφθηκε τό σπίτι μας, ἀφήνοντας ἔντονο τό σημάδι τῆς ἐπίσκεψής του. Ἄλλωστε ὁ ὁρισμένος ἅγιος σύμφωνα μέ τόν βίο του φέρει καί τόν σπάνιο πνευματικό τίτλο τοῦ «Σημειοφόρου».
Συγκεκριμένα τήν Τετάρτη 23η Νοεμβρίου στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Πάνω Δευτερᾶς τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολης Ταμασοῦ καί Ὀρεινής, μίλησε ο διδάκτορας Φιλοσοφίας π. Νεκτάριος Πέττας, ὁ ἐκ Πελοποννήσου, μέ θεματολογία ἄγνωστη σέ ἐμᾶς: «Σύγχρονες μορφές τῆς Ἐκκλησίας. Τά παραδείγματα τῶν ἁγίων Σοφιανοῦ καί Βλασίου τοῦ Ἀκαρνᾶνος». Ἡ ὁμιλία ἀνῆκε στό πλαίσιο τοῦ κύκλου πνευματικῶν ὁμιλιῶν πού γίνονται στήν κοινότητά μας ἀπό τόν πρωτοσύγκελλο τῆς Μητροπόλεώς μας, αἰδεσ. πρωτοπρ. Θεόδωρο Στυλιανοῦ.
Ἔτσι μαζί μέ ἀρκετούς πιστούς παρακολουθήσαμε τήν ὁμιλία. Ὁ π. Νεκτάριός μᾶς μίλησε πρῶτα γιά τό βίο τοῦ νεοκαταταγέντος ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἁγίου Βλασίου καί τῶν σύν αὐτῷ, καί στή συνέχεια μᾶς μίλησε γιά τόν ἐνθοπρεπῆν ἅγιο Σοφιανό, πού ἐδῶ, στήν Κύπρο, πιστοί φέρουν τό ὄνομά του, χωρίς νά γνωρίζουν γιά τόν ἅγιο σχεδόν τίποτε. Ἀφοῦ μᾶς μίλησε γιά πολλή ὥρα γύρω ἀπό διάφορα γεγονότα τοῦ βίου τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ καί τήν δράση κατά τῶν παιδιῶν τῆς Ἄγαρ, γιά λόγους ἀμεσότητας καί ζωντάνιας ἔδωσε τό λόγο σέ κάποια πρόσωπα Κύπριους συμπατριῶτες μας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τήν εὐλογία ὄχι μόνο νά γνωρίσουν τόν ἅγιο ἀπό προηγουμένως, ἀλλά καί νά δεχθοῦν τήν θαυματουργική του εὐλογία.
Οἱ περιγραφές τῶν συμπατριωτῶν μας ἦταν συγκλονιστικές, ἀφοῦ κάποιοι ἀπό αὐτούς εἶχαν ἐπισκεφθεῖ καί τόν τάφο τοῦ ἁγίου στήν Βόρειο Ἤπειρο, ἀνάμεσά τους καί οἱ δωρητές τῆς ἀνακατασκευῆς τοῦ χώρου ταφῆς του καί τῆς λάρνακας. Ἐπίσης οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μας μίλησαν καί γιά ἕνα μεγάλο θαῦμα, πού τέλεσε ἐδῶ τό 2015 ὁ ἅγιος μέσα ἀπό τό λείψανό του. Κατά τή διάρκεια τῆς ὁμιλίας ὁ σύζυγος τῆς κ. Σταυρούλας Χατζηκωστή, πού εἶχε δεχθεῖ τή θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ ἁγίου, ἀνάμεσα στούς παρευρισκομένους διένειμε ὡς εὐλογία, μία εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, πού στήν ἄλλη της ὄψη καταγράφεται τό ἀπολυτίκιο τοῦ ὁσίου, ποίημα ἀειμνήστου μοναχοῦ Γερασίμου Μικραγγιανανίτου. Ἡ οἰκογένειά μου εἶναι ἑξαμελής, καί ἔτσι πήραμε ἀπό μία εἰκόνα οἱ γονεῖς, τά τρία μεγαλύτερα παιδιά καί δέν πῆρε τό μικρό μας κοριτσάκι, πού κοιμόταν στό καροτσάκι του. Κατά τή διάρκεια τῆς ὁμιλίας ἡ γυναίκα μου εἶχε τήν ἑξῆς σκέψη, τήν ὁποία μου ἐξομολογήθηκε μετά τό θαῦμα. Οἱ οἰκογένειες ὁρισμένων συμπατριωτῶν μας πῆραν τόση μεγάλη εὐλογία στούς οἴκους τους ἀπό τό λειψάνου τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, ἐμεῖς γιατί νά μήν εἴμαστε τόσο ἄξιοι, γιά νά περάσει καί ἀπό ἐμᾶς! Ἀφοῦ ὁλοκληρώθηκε ἡ ὁμιλία ἐπιστρέψαμε σπίτι μας μεταφέροντας καί τίς εἰκονίτσες τῆς εὐλογίας, τίς ὁποῖες γιά κάποιο παράξενο λόγο τίς καταμέτρησα καί πάλι, γιά νά εἶμαι σίγουρος ὅτι πήραμε πέντε ἀντί ἕξι, πού εἴμαστε. Τήν ἑπομένη τό πρωί, Πέμπτη 24-11-16 ἡ μεγάλη μου θυγατέρα εἶχε  διαγώνισμα. Ἔτσι πῆρε μαζί μέ τίς εἰκόνες πού παίρνει συνήθως μαζί της, καί μία ἀπό τίς εἰκόνες τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ. Ὅταν ἔφτασε στό σχολεῖο ἡ μικρή Μαρία, πέφτει ἀπό τά χέρια της ἡ εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου. Ἔσκυψε καί τήν μάζεψε κάπως στενοχωρημένη, γιατί ἡ εἰκονίτσα ἀπό τήν ἐμφάνισε δύο μικρές ἐκδορές (τήν λεπτομέρεια αὐτή τήν εἶπε ἡ θυγατέρα μας μετά τή φανέρωση). Στή συνέχεια κάθισε σέ ἕνα παγκάκι καί διάβαζε τίς σημειώσεις της γιά ἐπανάληψη, ἔχοντας τήν εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου ὡς σελιδοδείκτη, μέσα στό τετράδιό της. Ἀφοῦ κτύπησε τό κουδούνι, ἔκλεισε τό τετράδιό της καί πῆγε γιά μάθημα. Μετά τίς δύο πρῶτες περιόδους γίνεται διάλειμμα, ὁπόταν ἡ θυγατέρα μου ἤθελε νά συνεχίσει τήν ἐπανάληψή της. Ἄνοιξε τό τετράδιό της νά διαβάσει, ἀλλά ἡ εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου ἦταν ἄφαντη. Ἄρχισε νά ψάχνει τά πράγματά της καί τούς χώρους, ὅπου εἶχε πάει προηγουμένως, γιά νά τήν βρεῖ, χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα καί ἐπέρριπτε εὐθύνες στόν ἑαυτό τῆς λέγοντας: «Ἅγιέ μου Σοφιανέ, σέ εἶχα, ἄλλα σέ ἔχασα». Τό ψάξιμο διακόπηκε μέ τό χτύπημα τοῦ κουδουνιοῦ γιά μάθημα. Ἔτσι στενοχωρημένη μπῆκε στήν τάξη γιά μάθημα καί περίμενε τό ἑπόμενο διάλειμμα, γιά νά συνεχίσει τό ψάξιμο. Ἔλεγε συνέχεια ἀπό μέσα τῆς «Ἅγιε Σοφιανέ μου, ἔλα πίσω!» Καί τό ἑπόμενο διάλειμμα ἔψαχνε, γιά νά βρεῖ τήν εἰκονίτσα γεμάτη ἀγωνία. Εἶχε πεῖ καί σέ κάποιες φίλες της τί εἶχε χάσει καί τήν βοηθοῦσαν καί αὐτές. Μάλιστα τῆς εἶπαν ὅτι δέν εἶχαν ἀκούσει ποτέ γιά τόν ἅγιο αὐτό. Ἔτσι ἡ κόρη μου τούς εἶπε ὅτι πρόκειται γιά ἕνα πολύ θαυματουργό ἅγιο, ὁποῖος ἔμεινε ξεχασμένος λόγο τοῦ ἀντιμουσουλμανικοῦ του ἀγώνα  καί γιά τό ὅτι τό σκήνωμά του εἶναι κλεισμένο στήν Ἀλβανία. Ἔψαχναν καί οἱ συμμαθήτριες τῆς παντοῦ χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα καί κλαίγοντας πῆρε τηλέφωνο τήν σύζυγό μου καί τῆς εἶπε ὅτι δέν θά πήγαινε καλά στό διαγώνισμα, διότι εἶχε χάσει τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου. Ἡ γυναίκα μου Ἀντανία, παρηγορώντας την, τῆς εἶπε νά μήν στενοχωριέται γιατί, ἄν καί ἔχασε τήν εἰκόνα του, ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος εἶναι μαζί της. Χτύπησε τό κουδούνι καί μπῆκαν στήν τάξη γιά τό διαγώνισμα. Ἡ θυγατέρα μου βρισκόταν σέ ἄσχημη ψυχολογική κατάσταση, γιατί ἔνιωθε κάτι πολύ σημαντικό νά τῆς λείπει. Ἔβαλε τίς ὑπόλοιπες εἰκονίτσες τῶν ἄλλων ἁγίων μπροστά της καί ἄρχισε νά γράφει τό διαγώνισμα. Ἀξιοσημείωτο εἶναι καί τό γεγονότος, ὅτι ἡ διδάσκουσα, βλέποντας τίς εἰκονίτσες, τῆς εἶπε εἰρωνικά: «Αὐτές δέν θά μποροῦν νά σέ βοηθήσουν, ἄν δέν ἔχεις διαβάσει». Μπροστά σέ αὐτήν τήν ὑλιστική θεωρία ἡ θυγατέρα μου τῆς ἀπάντησε μέ σεβασμό καί παρρησία: «Πάντοτε εἶναι ἀπαραίτητη ἡ μεγάλη βοήθεια». Ὄντως ἦταν ἕνα πολύ δύσκολο διαγώνισμα καί ἐνῶ ἡ θυγατέρα μου νόμιζε ὅτι εἶχαν σβήσει ἀπό τό μυαλό της τά πάντα, ἐπανέρχονταν σιγά - σιγά στή μνήμη της ὅλες οἱ πληροφορίες, πού χρειαζόταν.

Ἀφοῦ τελείωσε τό σχολεῖο, μπαίνοντας στό αὐτοκίνητο, κλαίγοντάς μου εἶπε ὅτι εἶχε χάσει τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ καί ὅτι εἶχε ψάξει παντοῦ γιά νά τήν βρεῖ ἀλλά δέν τήν βρῆκε. Ἐγώ παρηγορώντας την τῆς εἶπα, νά μήν στενοχωριέται, διότι ἔχουμε καί ἄλλες στό σπίτι. Ἐρχόμενη σπίτι ἔκλαιγε καί πάλι καί μᾶς ἐξιστοροῦσε πόσο δύσκολο ἦταν τό διαγώνισμα καί γιατί ἔχασε τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ. Ἐν τῷ μεταξύ ὁ λογισμός μου μέ ἔβαζε νά μετρήσω τίς εἰκόνες πού εἴχαμε σπίτι. Ἔτσι μέτρησα τίς εἰκόνες καί τίς βρῆκα τέσσερις, ἀφοῦ ἡ θυγατέρα μου ἔχασε τή δική της. Σημειῶστε ὅτι ὁ λογισμός νά μετρήσω τίς εἰκονίτσες μου ἦλθε πολλές φορές ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ἡ ἡμέρα τῶν παιδιῶν ἦταν γεμάτη, διότι εἶχαν φροντιστήρια καί ἀρκετά διαβάσματα.
Κατά τό ἀπόγευμα ἡ σύζυγός μου ἄρχισε νά ζυμώνει πρόσφορα γιά τίς δύο θαυματουργές Μονές τῆς εὐρύτερης περιοχῆς μας, τοῦ ἁγίου Ἠρακλειδίου καί τοῦ ἁγίου Παντελήμονα. Εἶναι κάτι πού συνηθίζει νά κάνει ἀπό τό καλοκαίρι. Ἔτσι ἡ διαδικασία πῆρε ἀρκετή ὥρα ὡς τό φούρνισμα, πού εἶχε γίνει τό βράδυ γύρω στίς ἕντεκα. Ἐν τῷ μεταξύ τά παιδιά κοιμήθηκαν καί ἔμεινα μέ τή σύζυγό μου, ὥσπου νά περιμένουμε τό ψήσιμο τῶν πρόσφορων. Ἀποκαμωμένη ἡ σύζυγός μου ξάπλωσε στόν καναπέ, ἐνῶ ἐγώ ἀποφάσισα νά μείνω ξύπνιος, γιά νά ἐλέγχω τό ψήσιμο. Ἀφοῦ πέρασε ἡ ὥρα τοῦ προγραμματισμένου ψησίματος, γύρω στή μία π.μ. διαπίστωσα ὅτι τά πρόσφορα δέν εἶχαν ψηθεῖ. Κάτι εἶχε συμβεῖ μέ τόν πρόγραμμα ψησίματος καί ὁ φοῦρνος, ἐνῶ ἔδειχνε νά ψήνει, δέν ἔψηνε. Ἔτσι περίμενα ἀκόμη λίγο, γιά  νά ψηθοῦν, ἔχοντας τήν ἀπορία γιά τόν φοῦρνο. Πηγαινορχόμενος  ὅμως στό φοῦρνο κοίταξα στό σημεῖο τοῦ πάγκου, ὅπου ἦταν προηγουμένως τρεῖς ἀπό τίς εἰκόνες τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ καί διαπίστωσα ὅτι ἦταν τέσσερις. Δέν ἔδωσα μεγάλη σημασία ἐκείνη τή στιγμή, ἄν καί ὁ λογισμός μου μέ ἔβαζε νά μετρήσω ξανά τίς εἰκόνες τοῦ ἁγίου, διότι εἶχα τό νοῦ μου στό ψήσιμο καί διότι ὑπέθεσα ὅτι ἡ τέταρτη εἰκονίτσα ἦταν αὐτή, πού εἶχα βάλει στό εἰκονοστάσι καί ὅτι τά παιδιά θά τήν εἶχαν φέρει στήν κουζίνα. Πέρασαν ἀκόμη δεκαπέντε λεπτά καί τά πρόσφορα δέν ψήνονταν. Ξύπνησα τή σύζυγό μου, γιά νά ἐλέγξει τόν φοῦρνο. Πράγματι ἦρθε καί εἶδε ὅτι τά πρόσφορα μετά ἀπό δυόμισι ὧρες, ἄν καί ἦταν ἀκόμα ὠμά, παρέμεναν σφριγηλά καί καλοσχηματισμένα, ὅπως ἦταν πρίν τά βάλουμε στό φοῦρνο, ἐνῶ λογικά θά ἔπρεπε νά εἶχαν χαλάσει μετά ἀπό τόσο ἐπιπλέον χρόνο ἀναμονῆς. Ἔτσι, ἀγγίζοντας τό κουμπί τοῦ φούρνου, ὁ φοῦρνος δούλεψε κανονικά καί ἄρχισε νά ψήνει, ἐνῶ προηγουμένως δέν ἕψηνε! Ἔτσι θά χρειαζόταν ἀκόμη μία καί μισή περίπου ὥρα γιά τό ψήσιμο, γιατί μέχρι ἐκείνη τήν ὥρα τά πρόσφορα ἦταν ὠμά.
Ἀποφάσισα ὅτι θά ἔμενα καί πάλι ἄγρυπνος μέχρι τίς τρείς π.μ., γιατί δέν ἤθελα μετά ἀπό τόσο κόπο νά κάψουμε τά πρόσφορα. Ἀφοῦ ξάπλωσε ἡ σύζυγός μου στόν καναπέ, εἶχα προσέξει καί πάλι τίς τέσσερις εἰκόνες στόν πάγκο καί αὐτή τήν φορά ὁ λογισμός μου ἦταν πολύ ἔντονος νά μετρήσω πόσες εἰκονίτσες εἴχαμε συνολικά. Σηκώθηκα πῆγα στόν πάγκο τῆς κουζίνας καί ἄρχισα νά μετρῶ. Ἔτσι ἀπέμεινε νά ἐλέγξω τό εἰκονοστάσι. Πῆγα μέ μεγάλη εὐλάβεια νά κοιτάξω στό εἰκονοστάσι. Μέσα μου πίστευα ὅτι στό εἰκονοστάσι βρισκόταν ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγίου. Πῆγα καί ἡ εἰκόνα ἦταν ἐκεῖ! Γέμισα χαρά, γιατί εἴχαμε πάλι πέντε εἰκόνες! Ὁ ἅγιος Σοφιανός ἔφερε τήν εἰκόνα τῆς θυγατέρας μας πίσω. Μᾶς ἔδωσε τήν εὐλογία του ξημερώματα τῆς 25ης Νοεμβρίου, παραμονή τῆς ἑορτῆς του, νά ἐπισκεφθεῖ τό σπίτι μας καί νά τό εὐλογήσει. Ξύπνησα τή γυναίκα μου γεμάτος χαρά καί τῆς τό εἶπα. Ἦταν ἀπίστευτη ἡ χαρά, πού νιώσαμε ἀπό τήν φανέρωση τῆς ἀπολεσθείσας εἰκόνας. Ἐν τῷ μεταξύ ψήθηκαν καί τά πρόσφορα πολύ καλά, σίγουρα μέ παρέμβαση τοῦ ἁγίου, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶχε ἐπισκεφθεῖ τήν στιγμή πού ψήνονταν. Ἐγώ δέν μποροῦσα νά κοιμηθῶ, γιατί σκεφτόμουν τό θαῦμα τοῦ ἁγίου. Τό πρωί ξύπνησα τήν θυγατέρα μου, γιά νά ἑτοιμαστεῖ γιά τό σχολεῖο καί τῆς εἶπα τί εἶχε γίνει. Ὅταν εἶδε τίς τέσσερις εἰκόνες στόν πάγκο ἐντόπισε τή δική της. Ἦταν ἐκείνη μέ τίς δυό μικρές ἐκδορές! Χάρηκε πάρα πολύ καί ἀφοῦ ἔβαλε τήν εἰκόνα στό πορτοφόλι τῆς φύγαμε χαρούμενοι γιά τό σχολεῖο. Ὅλη τήν ἡμέρα ἐγώ ἔνιωθα μεγάλη χαρά καί ἤθελα νά πᾶμε οἰκογενειακῶς στίς Ἀγγλισίδες (χωριό τῆς ἐπαρχίας Λάρνακας), ὅπου θά προσκυνούσαμε εἰκόνα τοῦ ἁγίου, πού ἐπιμελήθηκε εὐλαβής οἰκογένεια ἀπό ἐκεῖ. Ἔτσι καί ἔγινε. Τό Σάββατο τό πρωί ἀνήμερα τῆς μνήμης του οἰκογενειακῶς πήγαμε ἀπό τή Λευκωσία, γιά νά προσκυνήσουμε τόν ἅγιο. Ἐντοπίσαμε τήν ἐκκλησία καί προσκυνήσαμε τόν ἅγιο εὐχαριστώντας τον. Ἐπίσης λείψανό του ἦταν ζεστό, ἔβραζε! Αὐτό τό οὐράνιο πύρωμα μᾶς γέμισε ἀπό ἀπίστευτη χαρά. Προσκυνήσαμε ξανά καί διαπιστώσαμε καί πάλι τήν θέρμη του. Γεμίσαμε μεγάλη χαρά ἀπό τήν εὐλογία τοῦ ἁγίου. Στό τέλος τῆς λειτουργίας ξεκίνησα νά διηγηθῶ τό θαῦμα στόν π. Νεκτάριο, ὁ ὁποῖος μου ζήτησε νά τοῦ διηγηθῶ ἐνώπιον καί ἄλλων πιστῶν τό θαῦμα, πού μας εἶχε κάνει. Ὁ π. Νεκτάριος μοῦ εἶπε ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἅγιος φέρει τό προσωνύμιο «σημειοφόρος», γιατί φανερώνει σημεῖα καί ὅτι μας εὐλόγησε μέ τό θαῦμα αὐτό, γιατί θέλει νά γίνει γνωστός στήν Κύπρο γιά εὐνόητους λόγους.
Θά καταγραφεῖ καί ἕνα ἄλλο θαυμαστό σημεῖο τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, τό ὁποῖο σχετίζεται καί μέ τόν πατέρα τοῦ π. Νεκταρίου, π. Νικόλαο Πέττα. Τό νησί μας ὑποφέρει πολύ ἀπό ἀνομβρία. Εἶχε νά βρέξει ἀπό τόν περασμένο Μάρτιο. Τό ζωογόνο ὕδωρ στά φράγματα εἶχε φτάσει στό κατώτερο σημεῖο καί τό πρόβλημα τοῦ νεροῦ ἦταν πολύ σοβαρό. Ἀφοῦ προμηθευόμαστε νερό ἀπό Ἑλλάδα καί ἐνισχύσαμε τίς δεξαμενές παράγοντας μέ τόν τρόπο τῆς ἀφαλάτωσης. Τήν τελευταία ἡμέρα πού θά ἐπέστρεφε ὁ π. Νεκτάριος στήν Ἀρκαδία στήν διακονία του, τόν παρεκάλεσαν οἱ πατέρες νά τελέσει ἱερά Ἀγρυπνία γιά τόν ἀπόστολο Ἀνδρέα σέ ἕνα ὄμορφο γυναικεῖο ἡσυχαστήριο τῆς Παναγίας μας τῆς Παντάνασσας στό Κοτσιάτη. Τόν ἐνημέρωσαν ὅτι θά τελοῦσε καί δέηση γιά τήν λύση τῆς ἀνομβρίας. Ἔκανε ὑπακοή ὁ π. Νεκτάριος. Στήν Ἀγρυπνία συμμετείχαμε οἰκογενειακῶς καί μετά τό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα ὁ π. Νεκτάριος μᾶς εἶπε ὅτι θά ἀναγίγνωσκε εἰδικές ἱκεσίες καί εὐχές, ἐπί τό πλείστον συνταχθεῖσες ὑπό τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γιά νά ἔρθει ἡ εὐλογία τῆς βροχῆς. Μᾶς ζήτησε ὅλο μαζί νά κλίνουμε γόνυ καί νά προσευχηθοῦμε. Ὁ ἀρχιμανδρίτης Ἠρακλείδιος τόν πρότρεψε νά εὐλογήσει τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα μέ τόν ἅγιο Σοφιανό καθώς καί μέ τό πετραχήλι τοῦ πατέρα του, πού εἶχε στήν τσέπη τοῦ ἀντεριοῦ. Ὁ π. Νεκτάριος ὑπάκουσε ταπεινά. Καί χωρίς νά σᾶς ἀναφέρω λεπτομέρειες ἄρχισε ἀπό τότε κατακλυσμός καί ἐπιτέλους ἐδῶ καί ἡμέρες βρέχει στήν Κύπρο. Οἱ μοναχές στήν Μονή ἔχουνε νά τό λένε.

Ἔτσι, μετά ἀπό αὐτά τά θαυμαστά, διαλαλῶ, ὅπου καί ἄν πάω, τόν ἅγιο Σοφιανό καί τό θαῦμα, πού ἔκανε στήν οἰκογένειά μου. Διαλαλῶ ἀκόμη καί τόν π. Νικόλαο Πέττα (γιά τόν ὁποῖο ὁ γιός του δέν μᾶς εἶπε τίποτε, παρ’ ὅλο πού ἐπιμέναμε), διότι σέ συνεργασία μέ τόν ἅγιο Σοφιανό καί τόν ἀπόστολο Ἀνδρέα ἔφεραν τίς βροχές στήν Κύπρο. Ὁ ἅγιος Σοφιανός καί ὁ ἡγιασμένος ὑπερπολύτεκνος πατέρας καί νεοφανής π. Νικόλαος νά μᾶς φωτίζουν καί νά μᾶς καθοδηγοῦν. Καί ὡς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού ὑπῆρξαν, νά μᾶς ἀγκαλιάζουν ὅλους μας γιά τόν ἀγώνα τῆς ἀγάπης πρός τόν Κύριο καί Θεό μας.