Κατά
τα χρόνια του
βασιλιά Ηρακλείου το
625 μ.Χ. ζούσε
στην Καρθαγένη της
Βόρειας Αφρικής ένας
στρατιώτης που για
να σωθεί από
την φοβερή πανούκλα (μεταδοτική ασθένεια)
πήρε την γυναίκα
του και πήγε
έξω από την πόλη. Εκεί όμως
έπεσε σε μοιχεία
με την γυναίκα
ενός γεωργού του. Κατόπιν αρρώστησε
και πέθανε. Τρεις ώρες
μετά την ταφή
άρχισε να φωνάζει
από τον τάφο: «Ελεήστε με» .Έτρεξαν γρήγορα, άνοιξαν τον
τάφο, τον βρήκαν
ζωντανό αλλά για
τρεις μέρες δεν
μπορούσε να μιλήσει.
Όταν
τελικά μίλησε είπε: Όταν
πέθανα πλησίασαν μαύροι
για να με αρπάξουν
και φοβήθηκα πολύ,
όμως δύο λαμπροί
νέοι με προστάτευαν
μέχρι που φθάσαμε
στην πύλη του
ουρανού. Εκεί οι φοβεροί
δαίμονες θύμισαν την
μοιχεία και με
γκρέμισαν στα βάθη
της γης. Όμως πάλι
ήρθαν οι δύο
νέοι και είπαν
να γυρίσω στο
σώμα μου για
να μετανοήσω. Έτσι μπήκα
πάλι στο σώμα
μου που ζωντάνεψε
και άρχισα να
φωνάζω. Όταν άκουσαν αυτό
το θαύμα οι παριστάμενοι πολύ
ωφελήθηκαν, ο δε στρατιώτης
έζησε με μεγάλη
μετάνοια για 40
μέρες και στη
συνέχεια «εκοιμήθη» προγνωρίζοντας μάλιστα
τον θάνατό του.
(Αρχιμ.Ιγνατίου: «πού
πηγαίνει η ψυχή
μετά τον θάνατο ; γιατί
τα μνημόσυνα;» Σ.123-125)
