Η επίμονη νοσοκόμα

     Τα  παλιότερα  χρόνια  στα  νοσοκομεία  δούλευαν  αρκετές  «αφιερωμένες» αδελφές  που  πρόσφεραν πολλά. Μια  από  αυτές, βλέποντας  να  πλησιάζει  ο  θάνατος  σε  ένα  86χρονο  καρκινοπαθή, τον  έπεισε  να εξομολογηθεί   στον  ιερέα  του  νοσοκομείου.      Στην  πρώτη  ερώτηση  του  παπά, από  πότε  έχει  να  εξομολογηθεί  ο  παππούς  απάντησε: 70  χρόνια  πάτερ, και  για  αυτό  φταίει  ένας  συνάδελφός  σου,  που  όταν  16  ετών  πήγα  να  εξομολογηθώ  μου  είπε  αν  βλασφημώ  και  όταν του  είπα  ναι,  μου είπε, τι  ήρθες  τότε  να κάνεις  εδώ; Από τότε  δεν  ξαναπήγα  στην  εκκλησία, 70  χρόνια  τώρα  και  ούτε  είχα  σκοπό  να  εξομολογηθώ  αν  αυτή  η  αδελφή  δεν  μου  έλεγε  τόσα  πολλά  για  σένα. Και  το  σπουδαιότερο (συνέχισε  κλαίγοντας), αν  δεν  περίμενα  μήπως  με   συγχωρήσει  ο  Θεός  και  με  αξιώσει  να  δω  έστω  μια  φορά  την  μακαρίτισσα  την  γυναίκα  μου  που  έχει  πεθάνει  ένα  χρόνο  και, παρότι  μέχρι  τον  θάνατό  της  είχα  και άλλη  σπιτωμένη  γυναίκα  απέναντι  δεν  μου  είπε  τίποτα!

     Επισφράγισε  με  λυγμούς  την  αφήγησή  του  και  ο  ιερέας  συνέχισε  το έργο  του, ο  δε   ασθενής  λίγες  μέρες  μετά  από  αυτή  την  μοναδική  του  εξομολόγηση    αναχώρησε  για  το  αιώνιο  ταξίδι.

(Αρχιμ.Σάββα  Δημητρέα: «Δυστυχώς  επτωχεύσαμεν! Από  τι;»  σ.82-83)