Γιατί οι παράνομες σχέσεις χαρακτηρίζονται από μία τόσο δυνατή "Αγάπη";

    …Γιατί όμως είναι τόσο δυνατό όλο αυτό που θεωρούμε «αγάπη»; Τι είναι αυτό που μας δένει τόσο με έναν ξένο άνθρωπο που ελάχιστα γνωρίζουμε γι’ αυτόν; Ο εχθρός του ανθρώπου, ο διάβολος, που μάχεται νύχτα μέρα να χάσουμε τη σωτηρία μας, έχει πείρα Αιώνων! και γνωρίζει πολύ καλά να βάζει στους ανθρώπους, πειρασμικούς λογισμούς σύμφωνα με όσα «παρατηρεί» στη ζωή του καθενός. «Μα είναι πειρασμικός λογισμός ο έρωτας που ζω;» Θα ρωτήσεις…

    
     Ας δούμε λοιπόν τι γίνεται. Αν βρει λοιπόν έδαφος στην ζωή σου αμέσως σου εμπνέει την συμπάθεια για τον λεγόμενο «έρωτα της ζωής σου». Έτσι όπως κάνει και με όλες τις αμαρτωλές τάσεις σε όλους τους ανθρώπους. Τίποτα δεν γίνεται έτσι ξαφνικά. 
Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι παράνομες σχέσεις χαρακτηρίζονται από μια τόσο δυνατή «αγάπη». Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι δεν παραδέχεσαι την ύπαρξη του πονηρού διαβόλου όσον αφορά για το πρόσωπο που αγαπάς. Δες λοιπόν ότι ένα άλλο στοιχείο που μεταμορφώνει μια συμπάθεια σε μια αμαρτία και κατ’ επέκταση σε «αγάπη» είναι η «συνομωσία». Ποια «συνομωσία»; Κάνουμε κάτι που είναι κρυφό και όλο αυτό μας φέρνει πιο κοντά με το άλλο φύλο, αλλά συνωμοτικά, όχι από αγάπη.  Δενόμαστε γιατί μοιραζόμαστε ένα μυστικό που το ξέρουμε εμείς και η παρέα μας που ζει με κάτι διαφορετικά ιδιαίτερο, χωρίς να γνωρίζει τις συνέπειες. Μέσα σ’ αυτά συναντάμε την εξάρτηση, το συναισθηματικό κενό, την αρρωστημένη αγάπη, την μονομερή ικανοποίηση.

     Τέλος όλο αυτό το σκηνικό της λεγόμενης αγάπης συχνά είναι μία φανταστική εικόνα που έχει ο κάθε ένας ερωτευμένος για τον άλλο. 
Ως ερωτευμένος βλέπεις αυτό που νιώθεις, θέλεις και επιθυμείς στο πρόσωπο του άλλου. Δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψεις κανένα φίλο ή γνωστό αν σου ανοίξει την πόρτα της ζωής και σου δείξει την πραγματικότητα. Μάλλον πιστεύεις, ή ότι ζηλεύουν την «αγάπη» σου, ή ότι είναι ανόητοι και δεν καταλαβαίνουν ή ότι είναι ανέραστοι και δεν έχουν ζήσει στην ζωή τους αυτό που ζεις εσύ τώρα. 
Δεν θα δεχτείς ποτέ καμία διαφορετική άποψη, ειδικά όταν βρίσκεσαι πάνω στην κορυφαία σου στιγμή, του «έρωτα», που μπορεί να διαρκέσει από λίγους μήνες μέχρι ίσως και ένα δυο χρόνια όσο βέβαια σαν ζευγάρι δεν ζείτε μαζί. Και λέμε όσο βέβαια δεν ζείτε μαζί γιατί όταν θα αρχίσει η συγκατοίκηση τότε θα φανεί το πρόσωπο του καθενός. Θα φανεί καθαρό χωρίς τα επιχρίσματα που η καλή σου διάθεση και ο ενθουσιασμός έχει προσθέσει.

     Έτσι την πατάμε όλοι. Ποτέ δεν ακούμε μία γνώμη ενός άλλου. Έστω για να την φυλάξουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας… Ούτε θέλουμε κανένα να μας ξεκλειδώσει τους κωδικούς της φαντασίας μας. Και νομίζουμε ότι αυτό που βιώνουμε είναι αυτό που κανένας δεν έχει βιώσει ποτέ! Φαντάζει τόσο αστείο, ανώριμο και παιδιάστικο. Και είναι! Όμως δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε ένα νέο ερωτευμένο και να του πούμε είσαι ανώριμος. Δεν είναι σωστή αυτή η επικοινωνία. Δυστυχώς αν δεν θέλει να ακούσει θα πάρει μακροπρόθεσμα μόνος του τις απαντήσεις του. Και τότε όταν κι αυτός θα μεγαλώσει θα προσπαθεί να μιλήσει κι αυτός σε νεώτερους κουφούς και θα έχει την πίκρα ότι δεν τον ακούν.

     Ας αναρωτηθούμε λοιπόν γιατί χωρίζουν τα περισσότερα ζευγάρια σε διάστημα λίγων μηνών μέχρι το πολύ 2 ή 3 χρόνια. Έφυγε ο έρωτας λένε. Ποιος έρωτας; Αυτό το πέπλο που φορούν όλοι όσοι πέφτουν με τα μούτρα στην απατηλό τρόπο προσέγγισης του άλλου φύλου, και που αρνούνται να το σηκώσουν και να δουν; Καλά αισθήματα υπάρχουν όμως αν η βάση τους είναι λάθος είναι κι αυτά λάθος. Όμως μόνος σου δεν μπορείς να τα δεις. Κάποιος άλλος θα σου το πει. Αν όμως δεν δέχεσαι κουβέντα επειδή έχεις προδιαγράψει αρνητικά μέσα σου τον άλλο αυτοκαταδικάζεσαι.

    

Έτσι αναρωτιόμαστε πώς μπορεί να καταλήξει σε κάτι καλό κάτι που είναι τόσο μακριά απ’ την Αλήθεια και απ’ το Φως, γιατί πολύ απλά δεν είναι αγάπη.