Κατάκριση! Η προστασία των δειλών.

    Η κατάκριση αποτελεί την προστασία των δειλών. Η προβολή όλων των κακών σε κάποιον άλλο, σ’ έναν αποδιοπομπαίο τράγο, δίνει την δυνατότητα στους άλλους, που δεν τολμούν, να λυτρώνονται από την παρόρμηση να παρανομήσουν.

    Η κατάκριση είναι εμπόδιο στην πνευματική ανέλιξη, καθώς κρίνοντας τον άλλο ως ανεπαρκή, καθησυχάζεσαι ως προς την δική σου επάρκεια...

Αυτός που κατακρίνει δεν συνειδητοποιεί ότι η όποια ανεπάρκεια του κρινόμενου σχετίζεται με την αδυναμία του κρίνοντος να τον συναντήσει ουσιαστικά.

    Η κατάκριση στα πλαίσια μιας ομάδας ανθρώπων παρεμποδίζει τον αυθορμητισμό των μελών, τη δυνατότητα έκφρασης, τη δημιουργία αυθεντικών σχέσεων και τη γνήσια επικοινωνία. Ταυτόχρονα, αναπτύσσοντας σχέσεις μεταξύ των μελών της ομάδας, ευνοεί την ανάπτυξη αντιμαχομένων υποομάδων και αποτελεί νομοτελειακά τη βραδυφλεγή βόμβα που θα οδηγήσει νομοτελειακά στη διάλυση της ομάδας.

    Η κατάκριση είναι η ταφόπλακα της αυτοσυνειδησίας.

    Όταν αρνείσαι να κατακρίνεις τον άλλον άνθρωπο, αν και διαφωνείς κάθετα με τη στάση και τις ενέργειές του, σημαίνει ότι έχεις κατανοήσει την ανθρώπινη φύση. Έχεις προχωρήσει στη δική σου αυτογνωσία. Σημαίνει ότι έχεις συγχωρήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους που σε έβλαψαν άμεσα ή έμμεσα στη δική σου προσωπική ιστορία.

    Η διεργασία της συγχώρησης αυτών που σε έβλαψαν στο παρελθόν είναι μία διαδικασία που σου επιτρέπει να διατηρείς τη δύναμη της τρυφερότητας τόσο ως προς την έλλογη φύση (άνθρωποι), όσο και ως προς την άλογη φύση (φυσικό περιβάλλον, ζώα).

    Στην πνευματική ζωή ισχύει ό,τι και στο σώμα. Τα ανθρώπινα αγγεία μαζεύουν αθηρωματικές πλάκες και μια αναμενόμενη κατάληξη είναι η αρτηριοσκλήρυνση. Έτσι και ο άνθρωπος που κατακρίνει οδηγείται στην σκληροκαρδία και στην απώλεια της τρυφερότητας απέναντι στους άλλους.

    Οι άνθρωποι που κατακρίνουν έχουν περιβάλει με θρησκευτικό μανδύα τη δική τους παθολογία και ανεπάρκεια.

    Ο Χριστός δεν κατακρίνει. ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΝΑ ΦΟΡΤΩΘΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ…