Κυριακή 7 Μαρτίου 2021

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Το μοναδικό "Αγνή Παρθένε" σε μία ξεχωριστή παρουσίαση

 

Το μυστήριο του θανάτου και η δύναμη των μνημοσύνων!

 

Κάποια Σαρακοστή , παραμονή Σαββάτου Αγίου Θεοδώρου με το θαύμα των κολλύβων , στο μεσόνυχτο την ώρα που τέλευε τον κανόνα της σε δωμάτιο του σπιτιού της η μακαριστή Χριστοκήρυκας Αθηνά Σιδέρη, άκουσε μια αντρική φωνή να την καλεί.

Χωρίς να ταραχτεί ρώτησε ποιος είναι…

Εκείνος της απάντησε :

Είμαι ο Παναγιώτης ! ( κάποιος γνωστός γιατρός της μακαριστής Αθηνάς) Σας παρακαλώ! Είμαι πολύ άσχημα ! Παραθέστε τράπεζα και για μένα αλλά και για άλλους !Εγώ είμαι κάπως καλύτερα από εκείνους και μπορώ να σας μιλώ !

Ξεκίνησε να υπαγορεύει ονόματα και η κυρία Αθηνά γέμισε μια μεγάλη κόλλα αναφοράς! Αμέσως έπειτα πήγε και ετοίμασε το στάρι της! Το πρωί το πήγε στους πατέρες μαζί με τα ονόματα ! Εκείνοι ολοπρόθυμοι τέλεσαν και για αυτούς μνημόσυνο !

Λίγες εβδομάδες αργότερα ο Παναγιώτης υποστατικώς ( μόνο εκείνη τον έβλεπε) της παρουσιάστηκε για να την ευχαριστήσει .

Καλύτερα όμως να το ακούσουμε από την ίδια !

Μολών λαβέ - τραγούδι Αντώνης Φραγκιαδάκης

 

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Τὸ καθαρὸν καὶ τὸ ἀκάθαρτον, μὲ καὶ χωρίς, … εἰσαγωγικά. - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ (14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021)

«καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 17).

Τὸ καθαρὸν καὶ τὸ ἀκάθαρτον, μὲ καὶ χωρίς, … εἰσαγωγικά. 

Κάποτε ἕνας μοναχός, εἶχεν ἔλθει εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ τακτοποιήσῃ κάποια θέματα τῆς σκήτης του. Ἐνῶ, λοιπόν, προχωροῦσε διὰ νὰ φθάσῃ εἰς τὸν προορισμόν του, ἠσθάνθῃ ὅτι δίπλα του συνεβάδιζε καὶ κάποιος ἄλλος … Ἀνησύχησεν ὄντως, καὶ γυρίζοντας τὸ βλέμμα του πρὸς τὸν ἄγνωστον … συνοδοιπόρον, κατάλαβε, ὅτι ἐπρόκειτο διὰ κάποιον … Ἄγγελον Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε σταλεῖ ἀπὸ τὸν Κύριον διὰ νὰ διδάξῃ τὸν ἐν λόγῳ μοναχόν. Ἐνῶ λοιπὸν ἐβάδιζον, … εἰς κάποιαν ἄκρη τοῦ δρόμου, ὑπῆρχον δυσώδεις ἀκαθαρσίαι. Ὁ Ἄγγελος προσπέρασε, ἀδιαφορῶν διὰ τὴν τοιαύτην ἀσχημίαν καὶ δυσωδίαν. Ἀντιθέτως, ὅμως, ὁ συνοδοιπόρος μοναχός, ἀπέστρεψε μετὰ βδελυγμίας τὸ πρόσωπόν του καὶ ἔκλεισε τὴν ὄσφρησίν του διὰ νὰ ἀποφύγῃ τὴν δυσωδίαν. Συνέχισαν βαδίζοντες, ἕως ὅτου – φθάνοντες εἰς τὴν πόλιν, - συνήντησαν κάποια γυναῖκα κεκαλλωπισμένην καὶ «εὐωδιάζουσαν» ἐκ τῶν, πρὸς τὸν καλλωπισμὸν αὐτῆς,  ἀρωμάτων. Ὁ Ἄγγελος, … ἀπέστρεψεν τὸ πρόσωπόν του καὶ ἐδυσφόρησεν διὰ τὴν «εὐωδίαν»! Ὁ μοναχός, ὅμως, σεμνοπρεπῶς ἀπέστρεψεν καὶ οὗτος τὸ πρόσωπόν του, ὅμως … ὀσφράνθη καὶ ἀπήλαυσεν τὴν εὐωδίαν τῶν ἀρωμάτων! 

Ἀνησύχησεν, ὅμως, καὶ ἔσπευσε νὰ ἐρωτήσῃ τὸν Ἄγγελον διὰ τὴν … «περίεργον» συμπεριφοράν του˙ καὶ ἐκεῖνος τοῦ ἐξήγησεν ὅτι αἱ φυσικαὶ … δυσωδίαι, δὲν ἐνοχλοῦν τὸν Θεὸν ἀλλὰ καὶ τὴν πνευματικήν μας πρόοδον καὶ ἀνύψωσιν, ἐνῶ ἀντιθέτως, αἱ τοιαῦται «εὐωδίαι» ὡς ἐκεῖναι ποὺ ἀναδίδονται ἀπὸ τοὺς καλλωπιζομένους καὶ θέλοντας νὰ ἐντυπωσιάζουν καὶ προκαλοῦν, … εἶναι δυσωδίαι διὰ τὸν Θεόν. Διὰ τοῦ τοιούτου παραδείγματος, ἠθέλησεν ὁ Κύριος νὰ δείξῃ καὶ εἰς τὸν ἐν λόγῳ μοναχόν, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλους ἡμᾶς, ποῖον εἶναι τὸ εὔοσμον καὶ εὐπρόσδεκτον εἰς τὸν Κύριον, ἀλλὰ καὶ ποίας «εὐωδίας καὶ καλλωπισμοὺς» ἀπεχθάνεται καὶ βδελύσσεται Οὗτος. 

«ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε»! 

Ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, ἐν προκειμένω, καλεῖ τοὺς Κορινθίους νὰ μὴν ἔρχονται εἰς ἐπαφὴν μὲ τοὺς εἰδωλολάτρας καὶ τὰς εἰδωλολατρικάς των θεωρίας, ὑπενθυμίζων εἰς αὐτούς, τὴν σχετικὴν ἀπαγόρευσιν τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου! Ὄντως δε, εἰς ἅπασαν τὴν ἱστορικὴν «πορείαν» τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ, ὁ Κύριος ἀπαιτοῦσεν ἀπὸ αὐτοὺς νὰ μὴν ἔχουσι τὴν παραμικρὰν ἐπαφήν, (σωματικὴν ἢ ψυχικήν), μετὰ τοῦ οἵουδήποτε ὅστις καὶ δὲν ἦτο … ὁμοεθνής των! Τοιουτοτρόπως, θὰ διετηρῇτο ὅλος ὁ λαὸς καθαρός, καὶ θὰ … «ἠδύνατο» ὁ Κύριος νὰ προσεγγίζῃ καὶ νὰ συμπαρίσταται εἰς τοῦτον! 

Ἐπειδή δε, ἐκεῖ εἰς τὴν Κόρινθον ὑπῆρχεν ἰδιαιτέρως ἔντονος εἰδωλολατρικὴ κοινότης καὶ ἐπηρέαζεν αὕτη τοὺς ἐκεῖσε Χριστιανοὺς διὰ τῶν ἐθίμων καὶ εἰδωλολατρικῶν ἐκδηλώσεών των, πολλοὶ ἔσπευδον καὶ ἐφιλίαζον καὶ συμμετεῖχον εἰς τὰς ἐκδηλώσεις των καὶ ἠκολούθουν ἑκάστοτε τὸν τρόπον ζωῆς τῶν ἀπίστων! 

Ὅμως, ἡ καθαρότης τὴν ὁποίαν ἐν προκειμένῳ, συνιστᾷ ὁ Θεῖος Ἀπόστολος, ἀφορᾷ καὶ εἰς τὴν ἠθικὴν καθαρότητα! «Ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος», λέγει λίγο πιὸ νωρίτερα, … θέλων τοιουτοτρόπως, ἀφ’ ἑνὸς νὰ δείξῃ τί ἀξία ἔχει τοῦτο τὸ φθαρτὸν καὶ σάρκινον σῶμα τὸ ὁποῖον περιβαλλώμεθα, ἀφ’ ἑτέρου δε, νὰ καταδείξῃ τὴν προσοχὴν τὴν ὁποίαν πρέπει νὰ ἐπιδεικνύωμεν, διὰ τὴν διατήρησιν αὐτοῦ (τοῦ σώματος), εἰς τὴν ἄκραν πνευματικὴν καθαρότητα. Τοῦτο, ἀκριβῶς, ἐπισημαίνει καὶ ὑπενθυμίζει κατ’ ἐπανάληψιν, καὶ εἰς τοὺς Κορινθίους, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλους σχεδὸν τοὺς παραλήπτας τῶν ἐπιστολῶν του! «Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. Στ΄ 20), θὰ τοὺς εἴπῃ˙ καὶ εἰς ἄλλην στιγμήν, «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός» (Α΄ Κορ. Γ΄ 16-17). Διὰ παραλλήλων λόγων, θὰ γράψῃ καὶ θὰ συστήσῃ καὶ πρὸς τοὺς Ρωμαίους (ΙΒ΄ 1-3) ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς Θεσσαλονικεῖς (Α΄ Θεσ. Δ΄ 3)! 

Ἡ «ἀπαιτουμένη» καθαρότης ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. 

Εἰς ἅπασαν τὴν Καινὴν Διαθήκην παρατηροῦμεν, ὅτι οὐδαμοῦ ἐντέλλεται ὁ Κύριος περὶ τῆς καθαρότητος τοῦ σώματος, - ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰς διατάξεις τοῦ νόμου τοῦ Μωϋσέως ὅστις, πολλάκις ἐπέβαλεν καὶ τὸν σωματικόν καθαρισμόν. Ἀντιθέτως δε, εἴς τινα περίπτωσιν καὶ ὅταν οἱ Φαρισαῖοι εἶδον τοὺς μαθητὰς νὰ τρώγουν ἄρτον … «ἀνίπτοις χερσί», διεμαρτυρήθησαν εἰς τὸν Κύριον διότι παρεβιάζετο ἡ Μωσαϊκή των παράδοσις! Ἐπ’ εὐκαιρίᾳ … ὁ Κύριος διδάσκει, ποία εἶναι ἡ καθαριότης εἰς τὴν ὁποίαν ἀρέσκεται …! «καὶ ἰδόντες τινὰς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ κοιναῖς χερσί, τοῦτ᾿ ἔστιν ἀνίπτοις, ἐσθίοντας ἄρτους, ἐμέμψαντο· … Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς … Οὐδέν ἐστιν ἔξωθεν τοῦ ἀνθρώπου εἰσπορευόμενον εἰς αὐτὸν ὃ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι, ἀλλὰ τὰ ἐκπορευόμενά ἐστι τὰ κοινοῦντα τὸν ἄνθρωπον» (Μάρκ. Ζ΄ 2-15). 

Κατὰ παρόμοιον τρόπον ἐνεργεῖ (ὁ Κύριος) καὶ ὅταν ἐπεσκέφθῃ τὴν οἰκίαν τινος Φαρισαίου, ὅστις τὸν ἐμέμφθη διότι δὲν ἐπλύθη ὁ Κύριος πρὸ τοῦ φαγητοῦ. Καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν αὐτήν, ὁ Ἰησοῦς διδάσκει τὴν ψυχικὴν καθαρότητα, καὶ παρακάμπτει τὴν ἀντίστοιχον σωματικήν! «Ὁ δὲ Φαρισαῖος ἰδὼν ἐθαύμασεν ὅτι οὐ πρῶτον ἐβαπτίσθη πρὸ τοῦ ἀρίστου. Εἶπε δὲ ὁ Κύριος πρὸς αὐτόν· νῦν ὑμεῖς οἱ Φαρισαῖοι τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τοῦ πίνακος καθαρίζετε, τὸ δὲ ἔσωθεν ὑμῶν γέμει ἁρπαγῆς καὶ πονηρίας» (Λουκ. ΙΑ΄ 38-39).  

Συνεπῶς, ἡ μὲν σωματικὴ καθαρότης, εἶναι ἀπαραίτητος διὰ τὴν ὑγείαν τοῦ σώματος, ἡ δὲ ἀντίστοιχος, ψυχική, ποιεῖ τὸν ἄνθρωπον … καταδεκτικὸν τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί, σχετικῶς, ἄξιον κοινωνὸν καὶ μέτοχον τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐν ταὐτῷ δε καὶ κληρονόμον τῆς Αἰωνίου ζωῆς καὶ Βασιλείας. Ἀξίζει, κάποιος, ἵνα ἐντρυφήσῃ εἰς τὰς ὡς ἄνω ἁγιογραφικὰς παραπομπὰς διότι θὰ ἴδῃ … λεπτομερῆ σύγκρισιν καὶ ἀναφορὰν τοῦ Κυρίου, ἐπὶ τοῦ θέματος τῆς σωματικῆς καὶ ψυχικῆς καθαρότητος. 

Βεβαίως, ἡ εὐλάβεια καὶ ἡ ἁπλοϊκότης τῶν προγόνων ἡμῶν, συνεδύαζεν μετὰ τῆς ἀπαραιτήτου ψυχικῆς καὶ συνειδησιακῆς καθαρότητος, καὶ τήν, κατὰ τὸ δυνατόν, στοιχειώδη σωματικὴν τοιαύτην. Τοῦτο ἐβλέπομεν, - συμβαίνει δὲ καὶ σήμερον – εἰς τὴν προετοιμασίαν ἐκείνων οἵτινες καὶ διὰ τῆς πλύσεως τῶν σωμάτων, καὶ διὰ τῆς ἀπαραιτήτου νηστείας, πλησιάζουσιν ἵνα μεταλάβωσι τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων! Ὅμως, αἱ τοιαῦται εὐλαβεῖς συνήθειαι, δὲν θὰ πρέπῃ ἐπ’ οὐδενὶ νὰ παρεκκλίνωσιν ἡμᾶς ἀπὸ τήν, ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ὑποδεικνυομένην ψυχικὴν καὶ πνευματικὴν κάθαρσιν! Τὴν καθαρότητα ἐκείνην ἥτις καθιστᾷ τὸ σῶμα ἡμῶν «ναὸν τοῦ ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος». 

Κλείοντες τὸ παρόν, ἂς ἐνθυμηθῶμεν τοὺς σαφεστάτους, ἐν προκειμένῳ, λόγους τοῦ Ἀποστόλου, «Ὥστε ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου. Δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί» (Α΄ Κορ. ΙΑ΄ 27-30). 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν 

Τι συμβαίνει όταν προσπαθείτε να εξηγήσετε σε κάποιον την σκέψη σας, την συμπεριφορά σας, την διάθεσή σας...

 

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Eπί εποχής κορωνοϊού αρνούμαστε να ζήσουμε επειδή δεν θέλουμε να πεθάνουμε - Κωνσταντίνος Βαθιώτης Νομικός

Eπί εποχής κορωνοϊού αρνούμαστε να ζήσουμε επειδή δεν θέλουμε να πεθάνουμε, καίτοι είναι βέβαιον ότι θα πεθάνουμε. Πρόκειται για διπλό παραλογισμό: Πρώτον, αποδεχόμαστε τον ψυχικό μας θάνατο για να κρατήσουμε αλώβητη την σάρκα μας σαν ένα αραχνιασμένο κουφάρι. Δεύτερον, επιθυμούμε το ανέφικτο, ξεχνώντας προκλητικά την σαιξπηρική ρήση ότι τα σκουλήκια στο ίδιο μνήμα (και με τον ίδιο τρόπο) γευματίζουν.

Όταν στο προσκήνιο βρισκόταν ο “αόρατος εχθρός” της προηγούμενης γενιάς, δηλαδή η τρομοκρατία, ο εξ Ανατολών εχθρός νικούσε την Δύση, διότι ήρωες υπήρχαν μόνο στο αντίπαλο στρατόπεδο των τρομοκρατών (βλ. ιδίως τις επιθέσεις αυτοκτονίας). Σήμερα που προελαύνει ο “αόρατος εχθρός” της δεύτερης γενιάς, δηλαδή ο κορωνοϊός, ο εξ Ανατολών εχθρός κατατρόπωσε την Δύση, διότι πάλι στερούμεθα ηρώων.

Στην τελευταία σελίδα των «Τραγικών διλημμάτων στην εποχή του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Από τη σανίδα του Καρνεάδη στο “Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού”» (Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2010, σελ. 439), σημείωνα:

«Η Δύση περιμένει να μάθει ότι έχει κι αυτή τους δικούς της ήρωες, ίσως τότε μόνο να γίνει “συμμετρικός” ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”. Αλλιώς, θα επαληθευθούν εκείνοι που παραλληλίζουν την θυσία του κράτους Δικαίου με την θυσία των Αθηναίων στο “αποφώλιον τρέφος”, τον Μινώταυρο, χάριν της επίτευξης ασφάλειας· μια θυσία που φέρνει το κράτος Δικαίου σε κατάσταση αυτοακύρωσης, αφού για να διατηρηθεί, αναγκάζεται να απεμπολήσει τα θεμελιακά στοιχεία του, εξέλιξη χαρακτηριστική για κοινωνίες μεταηρωικού τύπου.

Είναι, λοιπόν, προτιμότερο να μην υπάρχει καθόλου κόσμος (“pereat mundus!”) από το να υπάρχει αυτός ο κόσμος, που ίσως στην πιο ακραία περίπτωση να μπορεί να διατηρηθεί με τον βασανισμό έστω ενός μόνο ανθρώπου.

Συμπέρασμα: Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι η σημαία του πολιτισμού μας, ο νωτιαίος μυελός μιας συντεταγμένης πολιτείας. Μην (την) εγγίζετε!».

Η κορωνοϊκή πανδημία αποδεικνύει καθημερινά ότι ο “αόρατος μαριονετίστας” που υπηρετεί την ιδέα του “Παγκόσμιου Κράτους” κινώντας τα νήματα των πρωθυπουργικών μαριονετών εφαρμόζει την εκ διαμέτρου αντίθετη λύση προς εκείνη που προτείνεται αμέσως παραπάνω: Με τα “lockdown” και τα εν γένει δρακόντεια υγειονομικά μέτρα ισοπεδώνεται καθημερινά η αξία του ανθρώπου χάριν της δημόσιας υγείας που αποτελεί πλέον αντικείμενο καθημερινής υστερικής προπαγάνδας σε ένα (πρωτοφανές για την ιστορία της ανθρωπότητας) πλαίσιο παγκόσμιας δικτατορίας.

Το εντυπωσιακό είναι ότι με την συνταγή αυτή δεν διατηρείται αλλά γκρεμίζεται συθέμελα η παλιά μορφή της ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία έχει αρχίσει να δίνει την θέση της στον χαξλεϊκό “Θαυμαστό Καινούργιο [και Ανάποδο] Κόσμο” ενός Παγκόσμιου Κράτους που θα μεριμνά για την παραγωγή “ρωμαλέων σκλάβων”, οι οποίοι δεν θα αρρωσταίνουν και δεν θα γερνούν. Το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι η νέα μη-κοινωνία προπαγανδίζεται από τις εθνικές κυβερνήσεις χάριν της διαφύλαξης της υγείας των λαών, ενώ αυτοί στην συντριπτική πλειονότητά τους ήταν ήδη άρρωστοι! Διότι, αν ήταν υγιείς, θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν πεντακάθαρα την σατανική παγίδα που τους έστησαν εδώ και δεκαετίες, μολύνοντας το μυαλό τους με τον καρπό της γνώσης, της τεχνολογίας, της επιστήμης, του χρήματος και κάθε άλλης γήινης εξουσίας που θεοποιεί τον άνθρωπο και περιφρονεί τις πραγματικές ανάγκες του.

Θαυμάστε την διαστροφή: Είμαστε ήδη ά ρ ρ ω σ τ ο ι και, για να μ η ν αρρωστήσουμε, ανεχόμαστε τα δρακόντεια μέτρα ομηρείας μας για την διατήρηση μιας υ γ ε ί α ς που ούτως ή άλλως δ ε ν έχουμε!

Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” του Άλντους Χάξλεϋ (μτφ.: Ελένη Κυπραίου, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1980, σελ. 262) ίσχυαν τα ακόλουθα: «ο πολιτισμός δεν έχει ανάγκη από ηρωισμούς και ευγένειες. Αυτά είναι τα γνωρίσματα της πολιτικής αστάθειας.

Σε μια οργανωμένη κοινωνία σαν τη δικιά μας, δεν υπάρχουν ευκαιρίες για ηρωισμούς και ευγενικές πράξεις. Έχουμε πάρει κάθε προφύλαξη, ώστε να μην δημιουργηθεί ποτέ τέτοια ευκαιρία, και για κανέναν». Σε έναν τέτοιον κόσμο, μάλιστα, τα παλιά καλά βιβλία είναι απαγορευμένα, με το επιχείρημα ότι «το ωραίο είναι ελκυστικό και μεις δεν θέλουμε να ελκύονται οι άνθρωποι από παράξενα πράγματα. Θέλουμε να τους αρέσουν τα καινούργια».

Ένα βιβλίο, λοιπόν, που θα ασκούσε μεγάλη γοητεία στους αναγνώστες του και γι’ αυτό θα γινόταν επικίνδυνο για το “Παγκόσμιο Κράτος” θα ήταν “Η ζωή του Γαλιλαίου” του Μπέρτολτ Μπρεχτ (μτφ.: Σπ. Ευαγγελάτος, εκδ. Ερμής, Αθήνα 2000). Στο έργο αυτό, όπου έχει επίσης ξεσπάσει επιδημία (πανούκλας), αλλά ο Γαλιλαίος συνεχίζει απτόητος τις έρευνές του επιλέγοντας να συμπληρώσει τριών μηνών σημειώσεις που αλλιώς «θάναι για πέταμα» (σελ. 60), ώστε να συγκεντρώσει αποδείξεις για τις θεωρίες του και να είναι εξοπλισμένος έναντι των εχθρών του (σελ. 61), διαβάζουμε την ακόλουθη επική στιχομυθία:

«ΑΝΤΡΕΑΣ: Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες! […]

ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ: Όχι. Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες!».

Πολύ σημαντική και η ακόλουθη ρήση της Simone Weil (Το πρόσωπο και το ιερό, μτφ.: Στ. Ζουμπουλάκης, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2018, σελ. 33): «μόνο οι πραγματικά αγνοί ήρωες, οι άγιοι και τα ξεχωριστά πνεύματα μπορούν να βοηθήσουν τους δυστυχισμένους. Η δική μας χώρα, όμως, για να βρει τους γνήσιους-αγνούς ήρωές της, θα πρέπει να (ξανα)βρεί τον Θεό, διότι, όπως σημειώνεται στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” (σελ. 264), «ο Θεός είναι αιτία για να ζεις. Υπάρχει [νόημα], όταν δ ι α κ ι ν δ υ ν ε ύ ε ι ς την ζ ω ή σου». […] «Αν είχατε Θεό, θα είχατε και α υ τ α π ά ρ ν η σ η» (σελ. 261).

Δυστυχώς, όμως, μέχρι να ξαναβρούμε τους γνήσιους-αγνούς ήρωές μας ελέω Θεού, τα αργυρώνητα ΜΜΕ ανακηρύσσουν ήρωα όποιον απλώς κάνει καλά την δουλειά του. Έτσι, τιμώνται ως ήρωες όχι μόνο οι γιατροί και οι νοσοκόμες που χειρίσθηκαν περιστατικά κορωνοϊού, ιδίως στις ΜΕΘ, αλλ’ ακόμη και οι “ντελιβεράδες”, με το επιχείρημα ότι «πάνω τους βασίσθηκε το μεγαλεπήβολο εγχείρημα του lockdown παγκοσμίως» (βλ. ρεπορτάζ Μ. Μουρελάτου, ΤΑ ΝΕΑ, 31.12.2020, σελ. 14). Ευλόγως επισημαίνει ο Freddy Vinet στην μονογραφία του “Η Μεγάλη Γρίπη του 1918. Η χειρότερη επιδημία του 20ού αιώνα. Ιστορία της ισπανικής γρίπης” (μτφ.: Αριστέα Κομνηνέλλη, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2020, σελ. 18): «Ο Μεγάλος Πόλεμος έχει τους ήρωές του. Θα μπορούσε μήπως να έχει και η ισπανική γρίπη ήρωες; Θα ήταν γελοίο κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν ήρωες της γρίπης».

Ταυτοχρόνως, οι άθεοι ή αντίχριστοι πολιτικοί υποσκάπτουν την αναζήτηση γνήσιων-αγνών ηρώων, χτίζοντας με επιμέλεια τον “θαυμαστό καινούργιο κόσμο”, θρησκεία του οποίου είναι η Επιστήμη, λατρευόμενη υπό την μορφή ενός δικέφαλου τέρατος: το ένα κεφάλι του η Ι α τ ρ ι κ ή, το άλλο η Τ ε χ ν ο λ ο γ ί α!

Επαληθεύουν έτσι κατά γράμμα την προφητεία που απαντά στο προαναφερθέν ομότιτλο έργο του Χάξλεϋ, όπου ο Παγκόσμιος Κυβερνήτης, ονόματι Μουσταφά Μοντ, θριαμβολογεί με τα ακόλουθα λόγια:

«“ένα πράγμα δεν φαντάστηκαν οι φιλόσοφοι. Αυτό”. Και έδειξε με τα χέρια ανοιχτά, γύρω του. “Τον κ α ι ν ο ύ ρ γ ι ο κόσμο, εμάς. Απ’ το Θεό απαλλάσσεσαι μόνο άμα είσαι πλούσιος και νέος. Εμείς αυτό το πετύχαμε. Νιάτα και αφθονία. Δ ε ν έχουμε ανάγκη το Θ ε ό”» (ό.π., σελ. 258).

Κι όμως, καθώς μετά τον λ ο ι μ ό προβλέπεται ότι θα ενσκήψει μεγάλος λ ι μ ό ς και πραγματικός π ό λ ε μ ο ς μεταξύ ορατών και αοράτων εχθρών, ο Θεός έχει κάνει ήδη αισθητή την παρουσία του, μοιράζοντας εδώ και καιρό π ρ ο σ κ λ η τ ή ρ ι α σε όσους εμφορούνται από γνήσια-αγνή ηρωική διάθεση. Χρέος τους να γίνουν ο μ ο λ ο γ η τ έ ς και μ ά ρ τ υ ρ ε ς, αφυπνίζοντας όσους εξακολουθούν να “ροχαλίζουν”, ονειρευόμενοι την επιστροφή στην πάλαι ποτέ κανονικότητα.

Πόσο δίκιο είχε ο Μενέλαος Λουντέμης, ο οποίος στο βιβλίο του με τον άκρως επίκαιρο τίτλο “Οι Α ρ χ ι τ έ κ τ ο ν ε ς του τ ρ ό μ ο υ” (εκδ. Δωρικός, 4η έκδ., Αθήνα 1976, σελ. 68) έγραφε:

«Το μεγαλύτερο φως μες στους αιώνες δεν το χύνουν τα κιλοβάτ αλλά τα π υ ρ π ο λ η μ έ ν α κορμιά των μ α ρ τ ύ ρ ω ν».

 

Νομικός Κωνσταντίνος Βαθιώτης

Σε τι βοηθάει η ανάγνωση του Ψαλτηρίου και σε τι βοηθάει η ανάγνωση του Ευαγγελίου;

 Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου δαμάζει τα πάθη και η ανάγνωση του Ευαγγελίου κατακαίει τα ζιζάνια των αμαρτιών μας, γιατί ο λόγος του Θεού είναι "πυρ καταναλίσκον". Κάποτε επί 40 μέρες διάβαζα το Ευαγγέλιο, χάρη της σωτηρίας κάποιας ψυχής, που με είχε κάποτε ευεργετήσει. Και τι βλέπω στον ύπνο μου!... 

Σε ένα χωράφι γεμάτο ζιζάνια, πέφτει φωτιά από τον ουρανό και τα κατακαίει, ώστε το χωράφι να παρουσιαστεί καθαρό. Δεν μπορούσα να καταλάβω την σημασία του οράματος, οπότε ακούω την φωνή: "Τα ζιζάνια που σκέπαζαν το χωράφι είναι οι αμαρτίες της ψυχής, για την οποία παρακαλούσες και η φωτιά που τα έκαψε, είναι ο λόγος του Θεού, που για χάρη της μελετούσες".

Στάρετς Παρθένιος

Καθαρότητα του σώματος - θεωρούμε κατευθείαν ότι δεν είναι φυσιολογικό!

 

Οι άγιοι της Εκκλησίας μας - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΤΗ (7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021) 

«ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι» (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 4) 

Αἱ … αὐτοσυστάσεις!

Εἶναι μία ἔκφρασις κοινωνικῆς εὐγενείας! Εἶναι ἕνας ὄμορφος τρόπος γνωριμίας καὶ συνεργασίας! Εἶναι, τέλος ἡ … παρουσίασις τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῆς ταυτότητός μας. Ὅταν εὑρισκόμεθα μεταξὺ ἄλλων ἀνθρώπων καὶ ὀφείλομεν νὰ τοὺς πλησιάσωμεν, … θὰ πρέπῃ καὶ νὰ αὐτοσυστηθῶμεν. Ποῖοι εἴμεθα, τί ἐπαγγελώμεθα, καὶ ἄλλα τινα στοιχεῖα τὰ ὁποῖα συνήθως μᾶς ζητοῦνται, προκειμένου νὰ γνωρισθῶμεν … Ἡ αὐτοσύστασις εἶναι ὁ τρόπος διὰ τοῦ ὁποίου … ἐρχόμεθα … πλησίον τῶν ἀνθρώπων!

Ὅμως αἱ συστάσεις τὰς ὁποίας δίδομεν, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖναι ποὺ μᾶς δίδονται ἀπὸ τοὺς ἄλλους, δὲν εἶναι πάντοτε … ἀρεσταὶ καὶ ἀποδεκταί! Ὅταν προσδιορίζομεν τὸν ἑαυτόν μας, ὡς ἀσχολούμενον μὲ καθημερινὰς καὶ συνήθεις ἐργασίας, καὶ ζῶντας τὸν συνήθη καθημερινὸν βίον, διακρίνομεν ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὴν «εὐγενῆ» τάξιν, (πλουσίους, ἐπιχειρηματίας, πολιτικούς, καθηγητὰς Πανεπιστημίων κ. ἄ.), ἕναν δισταγμὸν καὶ μίαν τυπικὴν προσέγγισιν (τὴν ἀπολύτως ἀπαραίτητον). Ἀντιθέτως δε, αἱ προσεγγίσεις μεταξὺ προσώπων τῆς ἰδίας … κατηγορίας, ἔχουσι περισσοτέρας … διαχύσεις καὶ … περισσεύοντας λόγους!

Αἱ «ἀποστάσεις», ὅμως αὐξάνονται ἀκόμη περισσότερον, ὅταν εἰς τὰς τοιαύτας κοινωνικὰς συναντήσεις, εὑρεθῶσι καὶ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι θέλουσι νὰ παρουσιάσωσι τὸν τρόπον ζωῆς των, ἢ τὰς πνευματικάς των ἀναζητήσεις, ἢ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν των, ἢ ἄλλας τινας θρησκευτικὰς κινήσεις των, διὰ τῶν ὁποίων ἐκφαίνεται ἡ σχέσις των μετὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Κυρίου. Τότε … τοιαῦται συστάσεις ἀπαγορεύονται! Καὶ ἂν ἀκόμη, ἐξαιρέτως, ἐπιτραποῦν, τότε … ἡ ἀποστροφὴ πρὸς τὰ τοιαῦτα ἄτομα γίνεται περισσότερον ἔντονος καὶ … θρασεῖα καὶ ἐνδεχομένως «ἐμπλουτίζεται» καὶ μὲ λόγους περιφρονητικοὺς ἢ καὶ προσβλητικούς! Οἱ τοιοῦτοι ἄνθρωποι, δὲν ἔχουσι «θέσιν» ἀναμέσον τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων καὶ ἐπιδιώκεται ἡ ἀπομάκρυνσις αὐτῶν ἐκ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.

 

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι.

Ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, ὁμιλῶν καὶ ἐκ μέρους ὅλων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, παρουσιάζει καὶ συνιστᾷ τὸν ἑαυτόν του χωρὶς τὰ κοινωνικὰ … ἀπαιτούμενα τὰ ὁποῖα προανεφέραμεν! Δὲν ὁμιλεῖ διὰ τὴν καταγωγήν του ἢ διὰ τὴν εὑρυτάτην μόρφωσίν του, ἀλλὰ διὰ τὴν Ἀποστολικήν του διακονίαν! «ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι»! Αὐτὴ εἶναι ἡ «ταυτότητά» του! Δὲν διστάζει νὰ παρουσιάζῃ τὸν ἑαυτόν του μὲ τὰ συγκεκριμμένα στοιχεῖα, ἔστω καὶ ἂν γνωρίζει ὅτι, ἀφ’ ἑνός μεν, τὰ τοιαῦτα στοιχεῖα ἐδημιούργουν γύρω του, ἐν πολλοῖς, ἐχθροὺς καὶ ἀντιπάλους, ἀφ’ ἑτέρου δε, ὡς προείπωμεν, εἶχεν ἀρκετὰς «περγαμηνὰς» κοσμικῆς καὶ πνευματικῆς μορφώσεως, εὐγενοῦς καταγωγῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς Ρωμαϊκῆς προελεύσεώς του, στοιχεῖον τὸ ὁποῖον τοῦ προσέδιδε, ἰδιαίτερον κῦρος! Ταύτην τὴν Ρωμαϊκὴν του καταγωγήν, δύο μόνον φορὰς «ἐξεμεταλεύθη», καὶ ὄχι διὰ νὰ … προβληθῆ, ἀλλὰ διὰ τὴν ἀτομικήν του προστασίαν ἀπὸ τὴν Ρωμαϊκὴν σκληρότητα καὶ βίαν, ὡς ἀναγινώσκομεν εἰς τὰς Ἀποστολικὰς Πράξεις (Πράξ. ΙΣΤ΄ 37, ΚΒ΄ 25).

Χαίρει, ὅμως, καὶ καυχᾶται, … ὡς διάκονος Χριστοῦ! «Χάριν» δὲ ταύτης τῆς ἰδιότητός του, ὡς ὁ ἴδιος περιγράφῃ, … «ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις· ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι» (Α΄ Κοριν. ΙΑ΄ 23-27).

 

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἦλθεν εἰς τὴν μνήμην μου, ἐν προκειμένῳ, μία περίπτωσις ἑνὸς Ἁγίου Μάρτυρος ὅστις καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν ἱστορίαν … ἀνώνυμος, - εἷς ἐκ τῶν ἑκατομμυρίων ἀνωνύμων Ἁγίων, - ὅστις, ὅταν προσήχθῃ εἰς τὸν εἰδωλολάτρην ἡγεμόνα διὰ νὰ ἀνακριθῇ καὶ ἐν συνεχείᾳ ὁδηγηθῇ εἰς τὸν μαρτυρικὸν θάνατον, ἠρωτήθη παρὰ τοῦ ἡγεμόνος, ποῖον ἦτο τὸ ὄνομά του, ποία ἡ καταγωγή του, ποία ἡ ἡλικία του, ποῖαι αἱ γνώσεις του, ποῖα, ἐν γένει, τὰ προσόντα του … καὶ ἐκεῖνος εἰς κάθε μίαν ἐκ τούτων τῶν ἐρωτήσεων, ἀπήντα μὲ μίαν μόνον δίλεκτον ἀπάντησιν! «Χριστιανὸς εἰμί»! Ἀνέφερα τοῦτο τὸ μοναδικὸν καταγεγραμμένον περιστατικόν, ὄχι, διότι ἐνδεχομένως δὲν ὑπῆρξαν καὶ ἄλλα παρόμοια, οὔτε, ἀσφαλῶς, διὰ νὰ δείξω, τὰ λεκτικὰ λογοπαίγνια, τὰ ὁποῖα, ἴσως κάποιοι θεωρήσουν, ὅτι ἔκανε ὁ συγκεκριμμένος μάρτυς τοῦ Χριστοῦ! Δὲν ἦσαν ἐκεῖναι αἱ φρικώδεις στιγμαὶ τοῦ μαρτυρίου, … εὐκαιρίαι διὰ ἐπίδειξιν … εὐφυΐας καὶ λογοπαιγνίων. Ἀντιθέτως, μέσα εἰς τὰς δύο ταύτας λέξεις, ἐκρύπτετο ἡ … ὅλη ζωή του καὶ ἅπαν … τὸ καύχημά του!

Παρομοίαν δὲ στᾶσιν καὶ ὁμολογίαν, ἐπέδειξαν – διὰ ποικίλων τρόπων – καὶ ἅπαντες οἱ Ἅγιοι τῆς Πίστεως ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ συνεχίζουν νὰ ἐπιδεικνύουν, ὅσοι ἔταξαν ἑαυτοὺς εἰς τὴν πρὸς Κύριον στρατείαν καὶ μαθητείαν. Οὗτοι, ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν, ζῶσι καὶ ἀναπνέουσι μὲ τὸ … Θεῖον Ὄνομα καὶ Τοῦτο ἐπιδεικνύουσι, καὶ ἐν τούτῳ καυχῶνται, καὶ τοῦτο ἔχουσι «γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν» (Ρωμ. Β΄ 15).

 

Περὶ τίνων … καυχώμεθα καὶ αὐτοσυνιστώμεθα;

Δὲν προτίθεμαι ἐν προκειμένῳ νὰ προσπαθήσω νὰ ἐκθέσω τὰ … καυχήματα τῶν ἀνθρώπων, οὔτε ἐπίσης νὰ κατηγορήσω δι’ αὐτὰ τοὺς … καυχωμένους! Πιστεύω ὅτι ἅπαντες ὅσοι ἐκαυχήθησαν καὶ καυχῶνται διὰ κοσμικά, καὶ μικρά, καὶ ἀσήμαντα, καὶ φθαρτά, καὶ ἁμαρτωλὰ πράγματα καὶ κατορθώματα, «ἀργὰ ἢ γρήγορα» … μετενόησαν καὶ ἤλλαξαν τὰς πεποιθήσεις των! Περισσότερον … ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι «ἐπεποίθησαν» εἰς τὸν πλοῦτον καὶ τὰ ἀξιώματα καὶ τὴν εὐμορφίαν, ἀλλὰ καὶ τὰς κοσμικὰς καὶ ἁμαρτωλὰς ἀγάπας … ἦλθεν ἡ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν … ἔκλαυσαν καὶ ἀνεστέναξαν καὶ ἐνδομύχως «ηὐχήθησαν» μετανοημένοι, τὴν γνωστὴν παροιμιακὴν φράσιν, «στερνή μου γνώση … νὰ σ’ εἶχα … πρῶτα»!

 Ὅσοι ὅμως ἐκαυχήθησαν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τὴν Ὀρθόδοξον, διὰ τὴν Ἁγίαν ἡμῶν Πίστιν, διὰ τὸν Τίμιον Σταυρόν, διὰ τὴν φύλαξιν τῶν Θείων ἐντολῶν καὶ θεσμίων, διὰ τὴν Μυστηριακήν των ζωήν, ἔτι δε περισσότερον διὰ τὴν ἀγάπην των καὶ τὰ μαρτύρια καὶ τὸ αἷμα των ὑπὲρ τῆς Οὐρανῶν Βασιλείας, οὗτοι - ὡς διδασκώμεθα ἐκ τῆς ἱστορίας - ἔστω καὶ ἂν ὑβρίσθησαν, ἢ ἐλοιδωρήθησαν, ἢ ἐσυκοφαντήθησαν, ἢ …, ἢ …, ἢ …, τὰ καυχήματά τους τοὺς ἐδικαίωσαν καὶ σήμερον ἀπολαμβάνουσι τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ οὐρανίους ἀπολαύσεις τοῦ Παραδείσου! «καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου» (Λουκ. ΣΤ΄ 35), ὑπεσχέθη ὁ Κύριος, καὶ εἶναι Οὗτος, … «πιστὸς ἐν τοῖς λόγοις Αὐτοῦ»!

 

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

                                                                                          Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν