Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2020

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Ποιος είναι ο Πλησίον; - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ ΛΟΥΚΑ (15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2020)

«ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον» (Λουκ. Ι΄ 34) 

Ὁ καλὸς Σαμαρείτης. 

Μίαν, ἐξόχως, διδακτικὴν παραβολὴν μᾶς διδάσκει διὰ τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ὁ Διδάσκαλος. Μίαν παραβολὴν ἡ ὁποία ἑρμηνευομένη, ἐπισημαίνει πολλὰ καὶ σημαντικὰ στοιχεῖα, ἀφορῶντα εἰς τὴν σωτηρίαν ἡμῶν. Ἄλλωστε, οὗτος εἶναι καὶ ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς ὅλης Θείας Διδασκαλίας˙ δηλαδή, ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ σωτηρία ἡμῶν. 

Ἂς ἴδωμεν ὅμως ἐν συντομίᾳ τὸ ἱστορικὸν τῆς ἐν λόγῳ παραβολῆς … «Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ  Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν»! Θῦμα ληστῶν, συνεπῶς, ἐκεῖνος ὁ ὁδοιπόρος ποὺ κατέβαινεν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα πρὸς τὴν Ἱεριχώ! Τὸν κακοποίησαν ἕως θανάτου καὶ τὸν ἐλήστευσαν, καὶ τὸν ἐγκατέλειψαν «ἡμιθανῆ» ἐκεῖ εἰς τὴν ἄκρην τοῦ δρόμου. Συγκυριακῶς, συνέβη νὰ περάσουν ἀπὸ τὸ σημεῖον ἐκεῖνο, ἕνας ἱερεὺς καὶ ἕνας λευΐτης, ἀλλὰ μὴ δυνάμενοι νὰ βοηθήσουν, … «ἀντιπαρῆλθον». Κάποιος Σαμαρείτης, ὅμως, διερχόμενος καὶ οὗτος ἐκ τοῦ δρόμου ἐκείνου καὶ βλέπων τὸν ἑτοιμοθάνατον, … «ἐξέχασε» τὴν παραδοσιακὴν ἀντιπαλότητα καὶ ἔχθραν, μεταξὺ Ἰουδαίων καὶ Σαμαρειτῶν, «καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη»! Περιεποιήθη – προχείρως καὶ ὅσον τοῦ ἦτο δυνατόν, - τὸν τραυματία, καὶ … «ἐπιβιβάσας … αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ»! Ἔμεινε πλησίον του κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην, ἀνησυχῶν διὰ τὴν ὑγείαν του, καὶ τὸ πρωΐ, ἐξώφλησε τὴν νοσηλείαν τοῦ ἀσθενοῦς δίδοντας δύο δηνάρια εἰς τὸν Πανδοχέα! Τοῦ ἐπισημαίνει δε, ὅτι θὰ ἐπανέλθῃ διὰ νὰ ἀποπληρώσῃ, ὅσα ἐπὶ πλέον, ἐνδεχομένως, ἐδαπάνησεν ὁ πανδοχεύς διὰ τὴν θεραπείαν τοῦ νοσοῦντος! 

«τίς ἐστί μου πλησίον;» 

Ὁ Κύριος διδάσκει τὴν ὡς ἄνω παραβολήν, διότι, κάποιος νομικὸς τὸν ἐπλησίασεν καὶ «ἐκπειράζων αὐτόν», τοῦ θέτει ἐν πρώτοις τὴν ἀνησυχίαν του διὰ τὴν κληρονομίαν τῆς Αἰωνίου ζωῆς! Ἐν συνεχείᾳ δε, καὶ ἐνῶ ὁ Κύριος τοῦ ὑπέδειξεν ὡς μέσον, πρῶτόν μεν τὴν ὁλοκληρωτικὴν ἀφοσίωσιν καὶ ἀγάπην πρὸς τὸν Θεόν, καὶ δεύτερον, τήν, πρὸς τὸν πλησίον, τοιαύτην, ἐκεῖνος θέτει καὶ δεύτερον ἐρώτημα πρὸς τὸν Ἰησοῦν˙ «τίς ἐστί μου πλησίον;»! 

Πολλοὶ λόγοι ἔχουν ἐκφωνηθεῖ καὶ πολλὰ ἔχουν γραφεῖ διὰ τὰ ἐξαγόμενα διδάγματα ἐκ τούτου τοῦ Θείου Λόγου. Τὸ δὲ κεντρικὸν θέμα τῆς ἐν λόγῳ παραβολῆς, εἶναι ὁ, … ὄντως «πλησίον», δηλαδὴ ὁ καλὸς Σαμαρείτης. Εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, ὄχι μόνον ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὸν τραυματίαν, … ὄχι μόνον τὸν περιεποιήθη προχείρως καὶ ὅσον τοῦ ἦτο δυνατόν, … ὄχι μόνον - ἐπὶ πλέον,  – τὸν μετέφερεν εἰς τὸ πανδοχεῖον, «ἐπιβιβάσας … αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος», ἀλλὰ καὶ διενυκτέρευσε πλησίον αὐτοῦ, καὶ κατέβαλεν τὸ ἀντίτιμον τῆς νοσηλείας του, καὶ φεύγει, ἔχων τὸν νοῦν του καὶ τὴν καρδίαν του εἰς αὐτόν, ἀφοῦ ὑπόσχεται ὅτι θὰ ἐπανέλθῃ … 

Οὗτος ὁ «πλησίον», ὡς ἀντιλαμβάνεται καὶ ὁ ἔσχατος ἀναγνώστης, εἶναι ὁ … εἰκονίζων τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅστις ἐπέβλεψε καὶ ἐπιβλέπει ἐπὶ τὴν ἀσθένειαν ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ κατέβαλε καὶ καταβάλει, οὐχὶ μόνον δύο δηνάρια, ἀλλὰ «λῦτρον» διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν, τὰ δύο σωτήρια μυστήρια, τὴν ἱερὰν ἐξομολόγησιν καὶ τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν. 

Τὸ «πανδοχεῖον». 

Θὰ ἐμμείνωμεν, ὅμως, εἰς τὸ «πανδοχεῖον» τὸ ὁποῖον ἀναφέρεται εἰς τὴν παραβολήν, διότι τοῦτο εἰς τὴν ἑρμηνείαν του, ἀποτελεῖ τὴν «πεμπτουσίαν» τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Ὁ Σαμαρείτης, λοιπόν, φέρει τὸν τραυματία Ἰουδαῖον εἰς τὸ Πανδοχεῖον διὰ τὴν ἀποτελεσματικὴν καὶ τελείαν θεραπείαν του! Ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος διδάσκει τὴν παραβολὴν καὶ ὁ ὁποῖος - ὡς ἤδη εἴπομεν - εἰκονίζεται ὡς ὁ «Καλὸς Σαμαρείτης», δὲν ὁλοκληρώνει τὴν θεραπείαν τοῦ ἀσθενοῦς, ὄχι διότι δὲν … δύναται, ἀλλὰ διὰ νὰ μᾶς δείξῃ, ὅτι, κατὰ ἰδικήν Του βούλησιν καὶ παραχώρησιν, ἔχει ἀφήσει τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν Ἁγίαν Του Ἐκκλησίαν! Ἔχει δὲ ἀκόμη μεγαλυτέραν σημασίαν τὸ γεγονός, ὅτι δεσμεύει καὶ ὑποχρεώνει – θὰ ἐλέγωμεν – τὸν «πανδοχέα», δηλαδὴ τὸν ἱερέα, νὰ μεριμνήσῃ διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ τραυματίου, ἀφ’ ἑνός μεν, δαπανῶν τὰ δύο δηνάρια τὰ ὁποῖα προσέφερεν ὁ Σαμαρείτης, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου … δαπανώμενος, ἀφοῦ … «ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι»! 

Τὴν σωτηρίαν ἡμῶν, συνεπῶς, μόνον μέσον τῆς Ἐκκλησίας δυνάμεθα νὰ εὕρωμεν. Ὅσον «καλὸς» καὶ «ἐνάρετος» καὶ «ἀθῶος» καὶ ἂν φαίνεται ὁ ἄνθρωπος, - βάσει τῆς Θείας Διδασκαλίας – δὲν δύναται νὰ κληρονομήσῃ τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν, ἐὰν δὲν ἔχει τὴν … ἀπόλυτον ἐξάρτησίν του ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν! Τοῦτο δε, διότι ἡ σωτηρία ἡμῶν δὲν ἐπιτυγχάνεται διὰ τῆς … ἀναμαρτησίας καὶ τῆς βιώσεως τῶν καλῶν ἔργων, ἀλλὰ διὰ τῶν σωστικῶν μέσων τὰ ὁποῖα μᾶς παρέχει ἡ … Ἁγία Μήτηρ ἡμῶν! Τὰ δύο ἐκεῖνα «δηνάρια», εἰκονίζουν, - κατ’ ἄλλους ἑρμηνευτάς, - τὸ Πανάγιον Σῶμα καὶ τὸ Πανακήρατον Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, κατὰ τὴν γνώμην ἄλλων, … τὰ δύο, κατ’ ἐξοχήν, σωστικὰ μυστήρια, τὴν Θείαν Μετάνοιαν καὶ Ἐξομολόγησιν καὶ τὴν Θείαν Κοινωνίαν, κατὰ μίαν δε, τρίτην πατερικὴν ἐκδοχήν, ὅλας τὰς σωτηριώδεις ἐκείνας ἐνεργείας διὰ τῶν ὁποίων ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἐπεξεργάζεται καὶ ἐνεργεῖ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν! Ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας – λέγει ὁ Ἱερὸς Ἅγιος Αὐγουστῖνος, - δὲν ὑπάρχει σωτηρία και, … δὲν δύναται νὰ καλῇ κάποιος τὸν Θεὸν … Πατέρα, ἐὰν δὲν ἔχει καὶ τὴν Ἐκκλησίαν … Μητέρα! Ἐμμένωμεν δε, εἰς τὴν δογματικὴν ταύτην θέσιν, διότι, ἐντόνως κυριαρχεῖ ἡ ἄποψις, ὅτι ἀρκεῖ εἰς τὸν ἄνθρωπον μία, σχετικῶς, καλὴ διαγωγή, - ἂν εἶναι δυνατόν!!! – καὶ δὲν ἀπαιτεῖται καμμία ἄλλη ἐπαφὴ μετὰ τῆς Ἐκκλησίας! Ἔχει δε, δυστυχῶς, συνδυασθεῖ εἰς τὴν κοινὴν ἀντίληψιν καὶ εἰς τοὺς … κακῶς πληροφορημένους, ὅτι Ἐκκλησία εἶναι … οἱ λειτουργοί της! Λάθος! Καὶ ὁ «πανδοχεύς», εἶναι καὶ αὐτός, μέλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχει καὶ αὐτός, τὴν ἰδίαν ἀνάγκην … Αὐτῆς, ὡς καὶ κάθε ἄλλος! Οὗτος - ἁπλῶς, εἶναι ὁ … ὑπεύθυνος, ὁ ὁποῖος καὶ θὰ … λογοδοτήσῃ δι’ ὅλους τοὺς καταφεύγοντας εἰς τὸ «πανδοχεῖον»! 

Ἂς μένωμεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν! 

Πολλάκις, θέλοντες νὰ δικαιολογήσωμεν τὴν ἀπομάκρυνσίν μας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, «καταφεύγωμεν» εἰς ἀληθεῖς ἢ καὶ ψευδεῖς … κατηγορίας κατὰ τῶν κληρικῶν! Δῆθεν ὅτι ἐκεῖνοι πταίουν διὰ τὴν ἰδικήν μας ἀποστασίαν …! Ὅταν ἔρχεται ὁ διανομεὺς τῆς ἀλληλογραφίας, δὲν μᾶς ἀπασχολεῖ διόλου – καὶ πολὺ σωστά! - ἡ προσωπική του ζωή! Μᾶς ἐνδιαφέρει μόνον ἡ ἐπιστολὴ ποὺ μᾶς ἀφορᾷ! Ἂς σκεφθῶμεν τοιουτοτρόπως, ἐν προκειμένῳ, καὶ ἂς παραβλέψωμεν τὰ ἐνδεχόμενα λάθη καὶ … πάθη τοῦ ἑκάστου κληρικοῦ, καὶ ἂς ἀναζητήσωμεν τὴν «ἐπιστολὴν» τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπευθύνεται εἰς ἡμᾶς  καὶ μᾶς ἀφορᾷ! Ἡ εὐθύνη εἶναι ἀποκλειστικῶς … προσωπική μας ὑπόθεσις! 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

     Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε που γεννήθηκε ο πολιτισμός; (ανέκδοτο)

 

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2020

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Ένας απλός.. ύπνος! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ   ΕΒΔΟΜΗ   ΛΟΥΚΑ  (8  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2020)

«μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» (Λουκ. Η΄ 52) 

Ἕνας ἁπλοῦς … ὕπνος! 

Εἰς μίαν κηδείαν εὑρίσκεται ὁ Κύριος! Εἶχεν προσκληθεῖ ἐν πρώτοις, διὰ νὰ θεραπεύσῃ τήν, ἐν τέλει κοιμηθεῖσαν θυγατέρα τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου, ἀλλ’ ὅμως … δὲν πρόλαβε! Ἔφθασεν ὁ … θάνατος πρὶν ἀπὸ τὸν Χριστόν, - θὰ ἐλέγωμεν – καὶ ὅσοι εἶναι παρόντες στὴν δύσκολον ἐκείνην ὥραν, κλαίουν καὶ ὀδύρονται διὰ τὴν δωδεκάχρονον ἐκείνην κοπέλλαν, τὴν ὁποίαν, ἐνίκησε τελικῶς, ἡ σοβαρὰ ἀσθένειά της. Ὅταν πληροφοροῦν τὸν Ἰάειρον - ἐνῶ οὗτος ἤρχετο μετὰ τοῦ Κυρίου καὶ τῶν μαθητῶν πρὸς τὴν οἰκίαν, ἐκεῖνος συνεκλονίσθη - ὡς ἦτο φυσικόν, - ἀλλ’ ὁ Διδάσκαλος, τὸν ἐνισχύει … «μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται»! Ὁ πατὴρ τῆς θανούσης ἐμπιστεύεται τὸν Θεῖον Λόγον καὶ … ἡρεμεῖ! Ὅμως, ὅταν ὁ Κύριος φθάνει εἰς τὴν οἰκίαν καὶ ὅταν βλέπῃ τοὺς θρήνους καὶ τοὺς κοπετοὺς ἀπὸ τοὺς παρισταμένους, τοὺς καθησυχάζει λέγων, «μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» (Λουκ. Η΄ 52)! Οὐδείς, βεβαίως, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Θεῖον τοῦτον Λόγον, ἀλλ’ ἀντιθέτως, εἰρωνεύθησαν τὸν Χριστὸν ἐφ’ ὅσον ὁ θάνατος εἶχεν διαπιστωθεῖ! Εἰς τὴν συνέχειαν, ὡς πληροφορούμεθα ἐκ τοῦ Ἁγιογραφικοῦ κειμένου, ὁ Παντοδύναμος Κύριος, ἀνέστησεν τὴν δωδεκάχρονον κόρην, παρόντων τῶν τριῶν μαθητῶν (Πέτρου, Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου) ἀλλὰ καὶ τῶν γονέων τῆς ἀναστηθείσης, καὶ … ἡ θλῖψις μετετράπη εἰς χαρὰν καὶ ἔκστασιν καὶ ἐνθουσιασμόν!  

Διὰ τούτου τοῦ φοβεροῦ καὶ ἐκπληκτικοῦ θαύματος, ὁ Κύριος ἐπιβεβαιώνει τὸν καθησυχαστικὸν λόγον τὸν ὁποῖον καὶ ἔχομεν ὡς θέμα τοῦ παρόντος˙ «οὐκ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει»! Οἱ περιεστῶτες, ὡς καὶ πάντες οἱ ἄνθρωποι, πρὸ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ μετὰ Χριστόν, θεωροῦσιν ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρὸ τοῦ φυσικοῦ τούτου γεγονότος ποὺ καλεῖται «θάνατος», εἶναι … ἀδύναμος καὶ ἀνίσχυρος! Βεβαίως, ὑπῆρξαν ἀλλὰ καὶ ὑπάρχουσιν αἱ … ἐξαιρέσεις ἐκεῖναι, κατὰ τὰς ὁποίας, ἀφ’ ἑνός, ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου, Ἅγιοι Τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης οἱ ὁποῖοι ἐνήργουν ἐν τῷ Παναγίῳ Αὐτοῦ Ὀνόματι, ἐπανέφερον εἰς τὴν ζωήν ἤδη κοιμηθέντας …! Αἱ περιπτώσεις, ὅμως, αὗται δὲν καταργοῦσι τὸν κανόνα τὸν ὁποῖον προανεφέραμεν! 

Ἐπιβεβαιώνουσιν, ὅμως, μίαν ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικὴν πραγματικότητα˙ εἶναι δε αὕτη, ὅτι ὁ φαινόμενος θάνατος, δὲν εἶναι τὸ τέλος τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ τῆς αἰωνίου τοιαύτης! Ὥς δε ἔχομεν εἴπει κατ’ ἐπανάληψιν εἰς προηγούμενα ἆρθρα ἡμῶν, ὁ σκοπὸς τῶν ἀφηγουμένων θαυμάτων ἐν τῇ Ἁγία Γραφῇ, δὲν εἶναι ἡ συναισθηματικὴ φόρτισις οὔτε κἂν ὁ ἐντυπωσιασμός, ἀλλὰ ἡ, διὰ τῆς ἀφηγήσεως τούτων, διδαχὴ ἡμῶν καὶ σωτηρία! 

Ὁ ὕπνος τοῦ θανάτου καὶ ἡ ἀναμενομένη ἀνάστασις! 

Καὶ εἰς ἄλλας τέσσαρας περιπτώσεις, ὁ Κύριος ἀνέστησε νεκρούς, συμφώνως πρὸς τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν. Συγκεκριμμένως, ἀνέστησεν τὸν υἱὸν τῆς χήρας εἰς τὴν πόλιν Ναΐν (Λουκ. Ζ΄ 11-16), τὸν φίλον του Λάζαρον εἰς τὴν Βηθανίαν μετὰ τέσσαρας ἡμέρας ἀπὸ τῆς κοιμήσεώς του (Ἰωάν. ΙΑ΄ 1-46), τὸν σεληνιαζόμενον νέον εὐθὺς μετὰ τὴν Μεταμόρφωσίν Του (Μάρκ. Θ΄ 17-29), καὶ ὅλους ἐκείνους τοὺς κεκοιμημένους οἱ ὁποῖοι ἀνεστήθησαν κατὰ τὰ φοβερὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα συνέβησαν εἰς τὴν Σταύρωσιν Αὐτοῦ ὅτε, … «πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη» (Ματθ. ΚΖ΄ 52)! Τέλος δε, ἀνέστη καὶ ὁ Ἴδιος ἐκ τῶν νεκρῶν διὰ νὰ μᾶς διδάξῃ ὅτι, ὄντως, ὁ θάνατος δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ εἷς … ὕπνος ἀναμονῆς τῆς Ἀναστάσεως ὅλων τῶν κεκοιμημένων, οἵτινες ἀναμένουσι τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς Κρίσεως, καθ’ ἥν θὰ ἀναστηθῶμεν ἅπαντες καὶ θὰ παρουσιασθῶμεν πρὸ τοῦ φρικτοῦ βήματος τοῦ Κριτοῦ! 

Ὅσον καὶ ἂν θεωρῶμεν ὅτι ἡ ἐπίγειος αὕτη ζωὴ μᾶς … περιμένει καὶ μᾶς ἐπιφυλάσσει χαρὲς καὶ κέρδη ὑλικά, θὰ πρέπῃ νὰ ἐννοήσωμεν ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ὁ … ἀνεπιθύμητος - ἀσφαλῶς! - ἀλλὰ καὶ βέβαιος «ἐπισκέπτης», ὅστις ἔρχεται κατ’ ἐντολὴν τοῦ Κυρίου, καὶ δὲν διακρίνει μεταξὺ νέου καὶ ἡλικιώτου καὶ γέροντος! Πολλοὶ ἠπατήθησαν ὅτι ἴσως θὰ ἦσαν αἱ … ἐξαιρέσεις, ἀλλὰ διεψεύσθησαν, … «καθ' ὅσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. Θ΄ 27)! Ὁ θάνατος εἶναι τὸ φυσιολογικὸ … τέρμα τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου ἐφ’ ὅσον, κάθε τι γήϊνον καὶ ὑλικόν, μέλει νὰ φθαρῇ καὶ νὰ ἐξαφανισθῇ! Κάθε τι ὑλικόν, ἀναμένει τὸ τέλος του μηδὲ ἐξαιρουμένων καὶ αὐτῆς τῆς γῆς καὶ αὐτοῦ τοῦ οὐρανοῦ, κατὰ τὴν Θείαν διαβεβαίωσιν, «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. ΚΔ΄ 35, Λουκ. ΚΑ΄ 33, Μάρκ. ΙΓ΄ 31). Ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα παραμένουσιν ἄφθαρτα καὶ αἰώνια, εἶναι τὰ πνευματικά˙ Ὁ Θεός, αἱ ψυχαὶ τῶν ἀνθρώπων, τὰ νοερὰ πνεύματα (ἄγγελοι καὶ δαίμονες), ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ! Ταύτην τὴν ἀθάνατον ψυχὴν τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου, ἐκάλεσε σήμερον ὁ Κύριος νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸ σῶμα της καὶ οὕτω ἀνεστήθη εἰς τὴν ἐπίγειον ζωήν! 

Αἱ μέριμναι, ὁ πλοῦτος, καὶ αἱ ἡδοναὶ τοῦ βίου. 

Αἱ τρεῖς αὗται … ἀπάται τῆς ζωῆς ταύτης, εἶναι ἐκεῖναι διὰ τὰς ὁποίας, ὁ Κύριος, μᾶς ἐπέστησε τὴν προσοχήν, ἐκεῖ εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ Σπορέως. Συγκεκριμμένως, εἰς τὴν περίπτωσιν ποὺ ὁ σπόρος πέσει εἰς τὰς ἀκάνθας, οἱ τρεῖς οὗτοι κίνδυνοι, ἀχρηστεύουσι τὸ Θεῖον Λόγον˙ «Τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι» (Λουκ. Η΄ 14). Ἀναφέρομεν δε τοῦτο, διότι τὰ τρία ταῦτα, … εἶναι συνήθως ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα μᾶς κάνουν νὰ ξεχνοῦμε τὴν πραγματικότητα καὶ μᾶς … ἀποδιοργανώνουν πνευματικά. 

Ταῦτα τὰ … τρία, μεθοῦν καὶ ναρκώνουν τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν πείθουν νὰ … βλέπῃ ἀλλοιθώρως πρὸς τὴν ζωὴν ταύτην καὶ ὡς ὁ ἄφρων ἐκεῖνος πλούσιος τῆς γνωστῆς παραβολῆς τοῦ Κυρίου νὰ αἰσθάνεται ἐξηρτημμένος ἐκ τῶν ἀγαθῶν τοῦ κόσμου τούτου (Λουκ. ΙΒ΄ 16-21)!  Ἀπὸ ταῦτα τὰ τρία ἀνασταλτικὰ στοιχεῖα, καλούμεθα, φίλοι μου ἀναγνῶσται, νὰ φυλάσσωμεν τὴν ψυχήν μας καί, … - δὲν εἶναι τοῦτο κακόν˙ μᾶλλόν δε εἶναι καλὸν καὶ ἅγιον! – νὰ σκεπτώμεθα καὶ νὰ ἔχωμεν τὴν «ἔγνοιαν» τοῦ θανάτου, διὰ νὰ εἴμεθα πάντοτε ἕτοιμοι δι’ αὐτήν. Τοιουτοτρόπως θὰ κερδίσωμεν τὴν ἀθάνατον καὶ αἰώνιον ζωήν, ὅταν θὰ κληθῶμεν νὰ ἀναστῶμεν καὶ νὰ σταθῶμεν πρὸ τοῦ βήματος τοῦ Κυρίου. 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Λαγκαδά Ιωάννης

Του Αιμίλιου Πολυγένη

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2020 ο Σεβ. Μητροπολίτης Λαγκαδά κυρός Ιωάννης.

Τα αίτια του θανάτου σύμφωνα με τους ιατρούς είναι καρδιοαναπνευστική ανακοπή, ενώ ήταν θετικός και στον Covid-19.

Οι πληροφορίες της Romfea.gr αναφέρουν, ότι ο Σεβασμιώτατος την Παρασκευή είχε κάνει εισαγωγή στο Νοσοκομείο "Παπαγεωργίου".

Επίσης ο Σεβασμιώτατος είχε υποκείμενα νοσήματα, όπως σακχαρώδη διαβήτη και καρδιά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το στενό του περιβάλλον μας ενημέρωσε ότι σήμερα ο Σεβασμιώτατος είχε δώσει ευλογία να τελεστεί ειδική δέηση κατά του κορωνοϊού.

Η Ανακοίνωση του Νοσοκομείου:

«Εκοιμήθη σήμερα το πρωί, σε ηλικία 62 ετών, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ.κ. Ιωάννης, μετά από μάχη που έδωσε με τον νέο κορονοϊό.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης, κατά κόσμον Ιωάννης Τασσιάς, είχε εμφανιστεί θετικός στον ιό SARS-CoV-2 και νοσηλευόταν από την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2020, σε Κλινική Covid-19, στο Γενικό Νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης.

Από την πρώτη στιγμή, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια και στάθηκε στο πλευρό του Μητροπολίτη, κάνοντας ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για τη βελτίωση της υγείας του.

Η κατάστασή του επιδεινώθηκε, εμφάνισε λοίμωξη του αναπνευστικού Covid-19 και σήμερα το πρωί (06:36) κατέληξε από καρδιοαναπνευστική ανακοπή.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης έπασχε από υποκείμενα νοσήματα».

Ποιος ήταν ο Σεβασμιώτατος

Ἐγεννήθη εἰς τήν Θεσσαλονίκην τὸ ἔτος 1958. Ἀπεφοίτησε τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας Θεσσαλονίκης τὸ ἔτος 1979 καὶ τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τὸ 1982.

Τὸ ἔτος 1982, χειροτονεῖται Διάκονος εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης καὶ ἀναλαμβάνει τὴν διεύθυνσιν τοῦ Γραφείου Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, λαβὼν μέρος καὶ εἰς τὰς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Τὸ ἔτος 1983 χειροτονεῖται Πρεσβύτερος, λαβὼν τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου καὶ τοποθετεῖται ὡς Ἱερατικῶς Προϊστάμενος εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπηρετεῖ μέχρι τὸ ἔτος 1994. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς προϊσταμενίας του λαμβάνουν χώρα, μὲ κάθε λαμπρότητα, τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, στὰ ὁποῖα, ἐκτὸς ἀπὸ πλειάδα Ἀρχιερέων, παρέστη ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, τὸ Ὑπουργικὸ Συμβούλιο, ἐκπρόσωποι τῆς Ἀντιπολιτεύσεως καὶ πλῆθος λαοῦ.

Ἀπὸ τὸ ἔτος 1983 ὑπηρετεῖ ὡς Ἡγουμενοσύμβουλος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Θεοδώρας, ἀπὸ τὸ ἔτος δὲ 1994 ὑπηρετεῖ ὡς καθηγούμενος αὐτῆς ἕως καὶ σήμερον. Εἰς τὴν ἐν λόγῳ Ἱερὰν Μονὴν, πέραν τῶν μοναχῶν αὐτῆς, φιλοξενεῖ κληρικοὺς προερχομένους ἀπὸ ξένες χῶρες καὶ οἱ ὁποῖοι ἐκμανθάνουν τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν καὶ σπουδάζουν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν μεταπτυχιακὰς καὶ διδακτορικὰς σπουδάς.

Τὸ 1994 τοποθετεῖται εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Πολιούχου Ἁγίου Δημητρίου ὡς Προϊστάμενος καὶ ἐκ παραλλήλου ἀναλαμβάνει τὰ καθήκοντα τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

Ὁ χειροτονήσας αὐτὸν Ἀρχιερεὺς Μακαριστὸς Παντελεήμων ὁ Β΄ καὶ τοποθετήσας αὐτὸν εἰς τὴν ὑπεύθυνον θέσιν τοῦ Πρωτοσυγκέλλου, τοῦ ἀναθέτει ἐπίσης καθήκοντα Προεδρεύοντος εὐαγῶν Ἱδρυμάτων τῆς πόλεως. Συγκεκριμένα, ἀπὸ τοῦ ἔτους 1992 μέχρι τοῦ ἔτους 2004 εἰς τὸ Παπάφειον Ὀρφανοτροφεῖον καὶ ἀπὸ τοῦ ἔτους 1994 μέχρι τοῦ ἔτους 2004 εἰς τὸ Χαρίσειον Γηροκομεῖον, εἰς τὸ πνευματικοφιλανθρωπικὸν Ἵδρυμα Πάντων τῶν Ἁγίων τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ, εἰς τὴν Σχολικὴν Ἐφορείαν τῆς Ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς, εἰς τὸ Συμβούλιον τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καθὼς καὶ εἰς τὸ Κοινωφελὲς Ἵδρυμα Παπαδημοπούλου.

Συνέγραψε ἄρθρα καὶ μελέτες θεολογικοῦ περιεχομένου. Ἔλαβε μέρος διὰ εἰσηγήσεων εἰς Θεολογικὰ Συνέδρια. Ἐδίδαξεν εἰς Κατηχητικὰ Φροντιστήρια ὡς καὶ εἰς τὴν Σχολὴν Μετεκπαιδεύσεως Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Ἐπὶ εἰκοσαετίαν παρουσίασε ραδιοφωνικὰς καὶ τηλεοπτικὰς ἐκπομπὰς ἐποικοδομητικοῦ καὶ ὁμολογιακοῦ περιεχομένου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Ἐδίδαξεν ὡς καθηγητὴς εἰς τὴν Ἀνωτέραν Ἐκκλησιαστικὴν Σχολὴν Θεσσαλονίκης καὶ ἐπραγματοποίησεν σειρὰ διαλέξεων ἁγιολογικοῦ περιεχομένου καὶ ἐνδιαφέροντος πέραν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καὶ εἰς ἄλλας Ἱερὰς Μητροπόλεις. Ἐπὶ 18 ἔτη διηύθυνεν τὴν σειρὰν διαλέξεων «Ἀκαδημαϊκοὶ Διάλογοι» εἰς τὴν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

Τὸ 1994 ἱδρύει Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου. Ὑπηρετεῖ μέχρι καὶ σήμερον ὡς Διευθυντὴς τοῦ Κέντρου Ὀρθοδόξου Ἁγιολογίας ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου.

Ἀνεκηρύχθη διδάκτωρ θεολογίας εἰς τὴν Θεολογικὴν Ἀκαδημίαν τῆς ἱστορικῆς πόλεως Οὔζγκοροντ τῆς Οὐκρανίας, εἰς τὴν ὁποίαν διδάσκει ὡς ἐπισκέπτης καθηγητὴς θέματα βιβλικῆς θεολογίας καὶ ἁγιολογίας. Ἐπιμελεῖται τῆς συγκροτήσεως καὶ λειτουργίας τμήματος διδασκαλίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης εἰς τὴν ἐν λόγῳ Θεολογικὴν Σχολήν, ἡ ὁποία ἀνήκει εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τῶν Καρπαθίων. Εἰς τὴν προσπάθειαν αὐτὴν οὐσιαστικὸν ρόλον διαδραματίζει ὁ καθηγητὴς Ἰωάννης Καζάζης τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., μέσω τοῦ προγράμματος «Ἰάσων».

Παράλληλα πρὸς τὸ ἐπιστημονικὸν ἔργον ἀνέπτυξεν πρότυπον ἔργον εἰς τὸν τομέα τῆς φιλανθρωπίας μὲ τὴν λειτουργίαν συσσιτίου διὰ τοὺς ἀστέγους καὶ ἐμπεριστάτους μετανάστας τῆς πόλεως, μὲ τὸ σύνθημα «κανεὶς νηστικὸς τὴ νύχτα στὴν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης», ὡς ἐπίσης μὲ τὴν λειτουργίαν πρατηρίου ἐνδυμάτων ποὺ προσφέρονται δωρεὰν στοὺς ἐμπεριστάτους ἀδελφοὺς μας.

Ἐξελέγη τήν 10η Μαίου τοῦ 2010 ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἓλλάδος ὡς Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ. Ἡ χειροτονία εἰς Ἐπίσκοπον ἔγινε τῃ 16ῃ Μαίου τοῦ 2010 ἀπό τόν Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Ιερώνυμο είς τόν Πάνσεπτο Ἱερό Ναό Ἁγίου Δημητρίου Πολιούχου Θεσσαλονίκης.

Ἔργα του: «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος», «Ἡ Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου», «Ὁ Ἅγιος Γεώργιος», «Ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου-Ροτόντα», «Ἡ Μονὴ Λατόμου», «Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Θεοδώρας», «Ἡ Ἐκκλησία ὡς Κοινωνία τῶν Ἁγίων», «Τὸ νόημα καὶ τὸ περιεχόμενο τῶν ἑορτῶν εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην», «Αἱ ἐξορίαι τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου», «Ὁ 59ος ψαλμὸς κατὰ τὸν Ἅγιον Μάξιμον τὸν Ὁμολογητήν», «Τὰ Ἁγιάσματα τῆς Θεσσαλονίκης» κ.ἄ.

Ἐπεμελήθη τῶν ἐκδόσεων:

Διτόμου Ἁγιολογίου Θεσσαλονίκης.

Ἱερὰ Ἀκολουθία Ἀγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου.

Βίος καὶ Ἱερὰ Ἀκολουθία τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Θεοδώρας τῆς Μυροβλύτιδος.

Βίος καὶ Ἱερὰ Ἀκολουθία τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Δαυΐδ τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ.

Ὑμνολογικὸν Λειμωνάριον Ἁγίου Δημητρίου.

Ἅπαντα εἰς τὸν Ἅγιον Δημήτριον κατὰ τὴν μεσοβυζαντινὴν περίοδον «Συμεὼν Πασχαλίδη».

Σὲ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη (Ἐπετειακὴ ἔκδοσις Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου).

Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ( Ἐπετειακὴ ἔκδοσις Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ἀναφερομένη εἰς τὰς Πατριαρχικὰς ἐπισκέψεις

Ὅταν οἱ Πνευματικοὶ γίνονται προπαγανδιστὲς τοῦ ψεύδους,... οἱ λέγοντες τὸ μαῦρο ἄσπρο

 Γράφει ο Γεώργιος Κ. Τζανάκης

Μὲ ἀφορμὴ τὴν παρουσία τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ τὸν τρόπο ποὺ τὴν ἐκμεταλλεύτηκε ἡ ἐλίτ τῶν νεοεποχιτῶν γιὰ νὰ ἐπιβάλλῃ τὰ σχέδια τοῦ παγκοσμίου ἐλέγχου, φτάσαμε σὲ καθαρὸ διωγμὸ τῆς πίστεως μὲ ἀποϊεροποίησι τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς, τὴν συκοφάντησι τῶν μυστηρίων, τὴν περιφρόνησι τῆς θεραπευτικῆς καὶ ἰαματικῆς δυνάμεως τῶν ἁγίων, τῶν εἰκόνων τους, τῶν λειψάνων τους καὶ τῶν ναῶν τους ( μέχρι τὸ κλείσιμό τους)  καὶ ἐν τέλει τὴν γελοιοποίησι τῆς πίστεως, τῆς ὀρθοδόξου λειτουργίας, τοῦ κλήρου καὶ τοῦ  λαοῦ.

Μετὰ τὰ φίμωτρα, οἱ «λειτουργίες» χωρὶς λαὸ. Σκορδαλιὰ χωρὶς σκόρδο.

Τὸ θλιβερὸ εἶναι ἡ δουλική συνοδοιπορία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μὲ τὴν πολιτική ἡγεσία. Τὸ ἀκόμη θλιβερώτερο εἶναι  ὄχι μόνον ἡ σιωπὴ, ἀλλὰ καὶ ἡ...

ἐνεργητικὴ μετοχὴ πολλῶν ἐκ τῶν ἱερέων καὶ τῶν πνευματικῶν στὴν προδοσία αὐτή. Ἀκόμη καὶ ὅλοι οἱ δεσπότες νὰ εἶχαν συνοδοιπορήσῃ –πράγμα ποὺ βεβαίως δὲν συμβαίνει- τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν, οἱ λιγώτεροι ἀπὸ 100 στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια; Τίποτα. Τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν ἄν οἱ πνευματικοὶ -ἐξομολόγοι κατὰ τὴν διαποίμανσι τοῦ λαοῦ ἔλεγαν καὶ ἔπρατταν αὐτὰ ποὺ  ἡ Ὁρθόδοξος  Ἐκκλησία ζεῖ καὶ πρεσβεύει; Τίποτα ἀπολύτως. Τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν ἄν τὸ Ἅγιον Ὄρος μιλοῦσε μὲ τὸν τρόπο ποὺ μιλοῦσαν πρὶν 30 χρόνια οἱ ἁγιορεῖτες; Τίποτα.

Ὅμως, ἀπὸ πολλοὺς ἱερεῖς καὶ πνευματικοὺς ὄχι μόνον λείπει τὸ ὁμολογιακὸ καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα, ἀλλὰ παρατηρεῖται πνεῦμα δειλίας καὶ πλάνης, ποὺ φτάνει, δυστυχῶς, ἔως τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης -ἐκτὸς καὶ ἄν εἶναι ὄντως ἄσχετοι καὶ μπερδεμένοι καὶ ὄχι ἀπλῶς βολεμένοι, ποὺ καὶ πάλι δὲν ἐξαλείφει τὴν ἀπάτη καὶ τὸ ψεῦδος.

Ἔτσι, ὄχι μόνο δὲν προσπαθοῦν νὰ ξυπνήσουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν λήθαργο  τοῦ καταναλωτισμοῦ, τοῦ ἀτομικισμοῦ, τῆς  ἀποχαύνωσης, καὶ τώρα τοῦ φόβου, τῆς δειλίας, τῆς ἀπώλειας τῆς πίστεως, καὶ τῆς συμμετοχῆς στὴν ἀπάτη μὲ τὰ φίμωτρα, καὶ νὰ τοὺς θωρακίσουν στὰ δύσκολα ποὺ τώρα ξεκινοῦν καὶ ἔρχονται (ὅπως λὲν αὐτοὶ ποὺ ξέρουν) , ἀλλὰ τοὺς ὁδηγοῦν στὸ  ὕπνο τῆς πονηρᾶς ἡσυχίας, σὲ μιὰ ἐποχή ὅπου ἐπιβάλλεται νὰ τοὺς ξυπνήσουν μὲ τὴν καλήν ἀνησυχίαν. Αὐτὸ δὲν ἔκανε ὁ ἅγιος Παΐσιος; Γι᾿ αὐτὸ στὴν ἀκολουθία του λέμε:

Τῇ προφητείᾳ σου ἐξήγειρας ἡμᾶς ἐκ τοῦ ὕπνου τῆς πονηρᾶς ἡσυχίας εἰς τὴν καλὴν ἀνησυχίαν (Ἐσπερινός, Λιτή, ἦχος δ΄).

Καὶ βλέπουμε τώρα ἀνθρώπους ἀρχιμανδρῖτες , πρωτοπρεσβυτέρους, μὲ μόρφωσι, μὲ κοινωνικὴ παρουσία καὶ δράσι  νὰ λειτουργοῦν σὰν ἀγράμματοι πνευματικά καὶ ἄσχετοι μὲ τὴν ὀρθοδοξία, ἀλλὰ δεξιοτέχνες ὡς προπαγανδιστὲς τοῦ ψεύδους.

Μπροστὰ στὸν πασιφανὴ διωγμὸ τῆς πίστεως λένε:

 Γιατί, λοιπόν, να ταρασσόμαστε; Όμως, μερικοί ούτε με αυτό (ὅτι δηλαδὴ «καλυπτόμαστε» πλήρως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ διότι ὑπακοῦμε στὴν ἀπόφασι τῆς ἐκκλησίας!!!) ησυχάζουν! (Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη: Η Εκκλησία εν διωγμώ. Romfea.gr 9/11/2020)

Ἀκριβῶς! Γιατὶ νὰ ταρασσόμαστε; Γιατὶ νὰ ἀνησυχοῦμε; Ὅλα καλά δὲν εἶναι; Συμβαίνει τίποτα κακό; Ἔ! καὶ τί ἔγινε ποὺ ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες, ὅπου οἱ πιστοὶ ἔμπαιναν σὰν φιμωμένες μαϊμοῦδες; Εἶναι λόγος νὰ χάσουμε τὴν ἡσυχία μας καὶ νὰ ταραχθοῦμε  καὶ μάλιστα νὰ φτάσουμε στὸ σημεῖο νὰ διαμαρτυρόμαστε καὶ νὰ στρεφόμαστε  ἐναντίον τῶν ἱερέων, τῶν ἐπισκόπων καὶ ὁλοκλήρου τῆς συνόδου; Αὐτὴ ἡ ταραχὴ  δείχνει ὅτι ἀπουσιάζει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ:

Σ΄όποια καρδιά υπάρχει ΤΑΡΑΧΗ, φαίνεται πως απουσιάζει το πνεύμα του Θεού. (Πρωτοπρ. Θεόδωρος Β. Μπατάκας: Άντε, πάλι τα ίδια… Romfea.gr 9/11/2020)

Ἐνῷ : Οπου κυριαρχεί η ΕΙΡΗΝΗ και η ΠΡΑΟΤΗΤΑ, εκεί αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού (π.ΘΕΟΔ. ΜΠΑΤ ὅ.π.)

Συγχορδία πνευματικὴ ἀπὸ ἱερατικὲς χορδὲς στὴν κιθάρα τῆς Ρομφαίας. Θεωροῦν ὅτι δὲν χρειάζεται καμμία ἀντίδρασι σὲ ὅσα συμβαίνουν. Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται, κατὰ τὴ γνώμη τους, εἶναι ἀπραξία, σιωπὴ, βουδιστικὴ νιρβάνα καὶ αὐτὸ τὸ ἐκλαμβάνουν ὡς εἰρήνη καὶ πραότητα καὶ ὅτι σὲ ὅσους συμπεριφέρονται ἔτσι, ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Κύριε, ἐλέησον! Τί νὰ πεῖ κανεὶς μπροστὰ σὲ τετοιες βλασφημίες; Εἶναι καὶ κληρικοὶ αὐτοὶ ποὺ τὰ λένε. Καὶ καλὰ, μυρίζει ἀπὸ χιλιόμετρα ὅτι κάνουν χοντρὴ προπαγάνδα σὲ ὅσους σέβονται τὸ ἱερὸ ράσο, ἀλλὰ εἶναι ἀκατήχητοι καὶ εὐπειθεῖς-  πιστεύω, ὅμως, ὅτι καὶ αὐτοὶ θὰ ἔχουν τὸ μυαλὸ καὶ τὴν στοιχειώδη πνευματική ὑγεία ὥστε νὰ καταλάβουν τὴν ἀπάτη, ἐκούσια ἤ ἀκούσια, τῶν προσώπων αὐτῶν, ὅταν στὰ λόγια τους, ἀντιπαραβάλουν τὰ λόγια τῶν ἁγίων μας:

Ἄς ἀκούσουμε τὶ λέει ὁ λεβέντης ἅγιος μας, ὁ ἅγιος Παΐσιος, ποὺ ἦταν ἄντρας καὶ ἀνδρεῖος μέχρι θανάτου καὶ δὲν εἶχε χρόνο νὰ γράφῃ  γιὰ χαμογελαστὰ  μουστάκια, οὔτε ἔλεγε ψευτιές μπᾶς καὶ τὸν κάνουν δεσπότη, ὅπως ἐνίοτε συμβαίνει σὲ πολλούς:

Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε!

Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν.

Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθᾶνε στὰ Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, τότε ποιός θὰ μιλήση; (ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ. ΛΟΓΟΙ Β΄ Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1999 σελ. 36-37)

Εἶναι πασιφανὲς ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου ὅτι ὅταν ἡ ἐκκλησία πολεμεῖται πρέπει νὰ μιλήσουμε , νὰ φωνάξουμε, νὰ ἀντιδράσουμε. Δὲν εἶναι ταραχὴ αὐτὸ. Οὔτε εἶναι ἀπόδειξις ὅτι ἀπουσιάζει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅπως σκοπίμως λέει ὁ πρωτοπρεσβύτερος. Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει.

– Γέροντα, τί προϋποθέσεις χρειάζονται, γιὰ νὰ κατοικήση στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα;

 – Ἀγωνιστικὸ πνεῦμα, ταπείνωση, φιλότιμο, ἀρχοντιά, θυσία. ( ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 85)

Καὶ μάλιστα εἶναι καθῆκον τοῦ χριστιανοῦ νὰ ἀντιδράσῃ γιὰ νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ θέματα τῆς πίστεως, καὶ ὄχι νὰ κάθεται σὰν ἀποχαυνωμένος, λὲς καὶ βλέπει μισοκοιμισμένος τηλεοπτικὰ σήριαλ, ὅπως τὸν θέλουν κάποιοι, δῆθεν ποιμένες, σὰν τοὺς παραπάνω:

Τὸ νὰ ἀντιδράσης, γιὰ νὰ ὑπερασπισθῆς σοβαρὰ πνευματικὰ θέματα, θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν πίστη μας, τὴν Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ εἶναι καθῆκον σου. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 52)

Οὔτε εἶναι εἰρήνη καὶ πραότης, στὴν ὁποία  ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὑβρίζονται τὰ θεία μυστήρια καὶ ὁ ναὸς τοῦ Κυρίου, καὶ μεῖς σιωποῦμε καὶ παριστάνουμε τοὺς ἀτάραχους, ὅπως λένε οἱ παραπάνω κληρικοί. Ἄν ἀδιαφορεῖς γιὰ τὸν διωγμὸ τῆς πίστεως καὶ παριστάνεις  τὸν πράο καὶ τὸν ἤρεμο  καὶ νομίζεις ὅτι αὐτὸ εἶναι πνευματικὴ πραότης τότε... ἄστα ἀδερφέ. Καὶ μεῖς ἄσχετοι εἴμαστε, ἀλλὰ τουλάχιστον αὐτὸ τὸ καταλαβαίνουμε. Ἀπὸ ὅτι λέει ὁ ἄγιος συνάγεται ὅτι δὲν εἶσαι ἀπλά ὀφσάϊτ, πλανεμένος, ἀλλὰ μᾶλλον εὑρίσκεσαι ἐκτὸς γηπέδου, δὲν εἶσαι κἄν χριστιανός:

Ποιός Ἅγιος εἶχε τέτοια χαρὰ ποὺ ἐπιδιώκουν πολλοὶ Χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τίποτε δυσάρεστο, γιὰ νὰ μὴ στενοχωρηθοῦν, νὰ μὴ χάσουν τὴν ἠρεμία τους; Ἂν θέλω νὰ μὴ στενοχωρηθῶ, γιὰ νὰ εἶμαι χαρούμενος, νὰ μὴ χαλάσω τὴν ἡσυχία μου, γιὰ νὰ εἶμαι πρᾶος, τότε εἶμαι ἀδιάφορος! Ἄλλο πραότητα πνευματικὴ καὶ ἄλλο πραότητα ἀπὸ ἀδιαφορία. Λένε μερικοί: «Πρέπει νὰ εἶμαι χαρούμενος, γιατὶ εἶμαι Χριστιανός. Νὰ εἶμαι ἤρεμος, γιατὶ εἶμαι Χριστιανός». Αὐτοὶ δὲν εἶναι Χριστιανοί. Τὸ καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ἀδιαφορία, εἶναι κοσμικὴ χαρά. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 52)

Καὶ δὲν εἶναι μόνο ὅτι μὲ τὴν πραότητα τῆς ἀδιαφορίας ἀποδεικνύει κανεὶς ὅτι δὲν εἶναι κἄν χριστιανὸς, ὅσα κοινωνικἀ ἔργα καὶ ἄν πράττει, ὅσα βιβλία καὶ ἄν γράφῃ,  ὅσα ὀφίκια καὶ ἄν ἔχει, ἀλλὰ, ἀπ᾿ ὅσα λέει ὁ ἅγιος, ὄχι μόνον δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ αὐτὴ ἡ πραότης, ἀλλὰ εἶναι καὶ δαιμονική:

Βλέπεις νὰ βρίζουν τὰ ἅγια καὶ ὁ ἄλλος δὲν λέει τίποτε. Σ᾿ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἡ πραότητα εἶναι δαιμονική. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 56)

Ψέμματα λέει ὁ ἅγιος καὶ λένε ἀλήθεια οἱ καλοὶ αὐτοὶ πνευματικοί; Μακάρι νὰ τὰ καταλαβαίνω λάθος, γιατὶ καμμιὰ ψυχὴ δὲν εἶναι γιὰ πέταμα, ἀλλὰ καὶ ποιὸς ξέρει πόσοι ἄνθρωποι ἔχουν ἐναποθέσει τὴν καθοδήγησι τοῦ ἑαυτοῦ τους σὲ τέτοια πρόσωπα καὶ σίγουρα  θὰ ἀγανακτοῦν μὲ ὅσα τοὺς προσάπτω, ὅμως αὐτὰ λένε οἱ ἅγιοί μας , καὶ λένε τὴν πικρὴ γιὰ μᾶς τοὺς νερόβραστους ἀλήθεια. Ἐξ ἄλλου ὁ ἅγιος ἔχει ἀναφερθεῖ γιὰ τέτοιας περιωπῆς πολυπράγμονες καὶ πολυδιαπλεκόμενους (μὲ τὴν καλὴ ἔννοια τὸ λέγω) καὶ διαφημιζόμενους  καὶ σοφοὺς πνευματικούς, ποὺ ἀποφεύγουν τὶς κακοτοπιὲς γιὰ νὰ μὴν χαλάσῃ τὸ προφὶλ καὶ τὸ καλό τους ὄνομα καὶ ἡ ἡσυχία τους:

Φοβοῦνται νὰ μιλήσουν.... Νὰ μὴ γράψουν τίποτε γι᾿ αὐτὸν καὶ ἐκτεθῆ, καὶ ἀνέχεται νὰ βλασφημῆται ἡ Παναγία! Νὰ μὴ θέλουμε νὰ βγάλη ὁ ἄλλος τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς  τὴν ἡσυχία μας. Αὐτὸ εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης. Ὕστερα ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ κινῆται ἀπὸ συμφέρον. Γι' αὐτὸ βλέπεις ἕνα πνεῦμα σήμερα: «Μὲ τὸν τάδε νὰ ἔχουμε σχέσεις, γιὰ νὰ μᾶς λέη καλὰ λόγια. Μὲ τὸν ἄλλο νὰ τὰ ἔχουμε καλά, γιὰ νὰ μὴ μᾶς διασύρη κ.λπ. Νὰ μὴ μᾶς πάρουν γιὰ κορόιδα, νὰ μὴ γίνουμε θύματα». Ἄλλος ἀδιαφορεῖ καὶ δὲν μιλάει. «Νὰ μὴ μιλήσω, λέει, γιὰ νὰ μὴ μὲ γράψουν οἱ ἐφημερίδες». Οἱ περισσότεροι δηλαδὴ εἶναι τελείως ἀδιάφοροι. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 35-36)

Καὶ πότε αὐτὰ; Τὸ 1992. Φανταστεῖτε τί θὰ ἔλεγε σήμερα μὲ αὐτὰ ποὺ πράττονται καὶ λέγονται, καὶ μὲ τὰ πρόσωπα ποὺ κοσμοῦν τοὺς ἐπισκοπικοὺς θρόνους καὶ τὰ ἐξομολογητήρια.

 Βεβαίως νὰ μὴν ξεχνοῦμε καὶ τοὺς ἑαυτούς μας, ἐμεῖς οἱ λαϊκοί, οἱ- ἐπίσης- δῆθεν χριστιανοί. Γιατὶ καὶ ἡ δική μας ζωὴ εἶναι νὰ μᾶς κλαῖν οἱ ρέγγες. Καὶ γὼ νοιώθω ἕνα βάρος, διότι ἀγανακτῶ, καὶ δὲν μπορῶ νὰ μὴν πῶ αὐτὰ ποὺ ἔμαθα, ἐπειδὴ -ἀλοίμονο, δὲν ξέρω γιατὶ ἔγινε- ἀλλὰ γνώρισα ἁγίους ἀνθρώπους καὶ εἶδα ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεὸς καὶ ἡ Χάρις του καὶ ἄν κάτι ἀξίζει καὶ δικαιώνει τὸν ἄνθρωπο εἶναι τὸ νὰ βαδίσῃ τὸν γνήσιο δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸν βάδισαν αὐτοί, καὶ πέραν τοῦτου ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι , ὅπως καὶ οἱ δικαιοσύνες μας ὡς ῥάκος ἀποκαθημένης, ποὺ λέει καὶ ὁ προφήτης (Προφ. Ἠσαϊας 64,6). Ταυτόχρονα ἡ ζωή μου δὲν εἶναι ὅπως πρέπει, ὅμως ὑποχρεωτικὰ πρέπει νὰ συγκρουστεῖς μὲ ὅσα ἐκφράζουν ἄλλοι ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὅπως τοὺς παραπάνω ποὺ ἀναφέρω. Δὲν μπορεῖ τὰ πράγματα νὰ εἶναι καὶ κρύα καὶ ζεστά, οὔτε πάλι ὁ κάθε ἕνας καὶ ἡ  ἄποψί του, λὲς καὶ εἴμαστε συνιστῶσες τοῦ σύριζα. Ὁπότε ἄλλοι σὲ λένε φανατικὸ καὶ ψεκασμένο καὶ ἐπηρμένο , ἄλλοι θεωροῦν ὅτι παριστάνεις τὸν  ὁμολογητὴ, καὶ ἄλλοι ἵσως νομίζουν ὅτι φτάνουν τὰ λόγια καὶ λένε καὶ μπράβο, ἀλλὰ ὁ ἅγιος λέει:

Σκοπὸς εἶναι νὰ ζοῦμε ὀρθόδοξα, ὄχι ἁπλῶς νὰ μιλοῦμε ἢ νὰ γράφουμε ὀρθόδοξα. Γι᾿ αὐτό, βλέπεις, ἕνα κήρυγμα δὲν πληροφορεῖ, δὲν ἀλλοιώνει τὸν ἄλλον, ὅσο καλὸ καὶ ἂν εἶναι, ἂν ὁ ἱεροκήρυκας δὲν ἔχη βίωμα. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 35-36)

Δόξα τῷ Θεῷ οὔτε ἱεροκήρυκες εἴμαστε, οὔτε κηρύγματα κάνουμε οὔτε κανένα κολακεύουμε, οὔτε τίποτα προσωπικὸ περιμένουμε καὶ ἵσως γίνεται ἀντιληπτό αὐτό.

Τὰ σχόλια μου ποὺ εἶναι ἐμφανῶς πλήρη ἀγανακτήσεως καὶ ἀηδίας γιὰ ὅσα συμβαίνουν  δὲν γράφονται γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν κανέναν. Τὸ γκρέμισμα προσπαθοῦμε, ἀνθρωπίνως, νὰ μετριάσουμε. Μπᾶς καὶ συμμαζευτοῦν λιγάκι οἱ γκρεμιστὲς τῆς πίστεως, καὶ ἀναθαρήσουν κάπως οἱ μπερδεμένοι καὶ σαστισμένοι συνάνθρωποί μας. Μόνον τὰ λόγια τῶν ἁγίων ἴσως γίνουν ἀφορμὴ νὰ προβληματιστῇ ὅποιος θελήσει καὶ ἔχει πλέον τὴν δυνατότητα νὰ αἰσθανθῇ καρδιακῶς καὶ νὰ σκεφτῇ. Οἰκοδομοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι τῆς πράξεως, ὅπως λέει παραπάνω ὁ ἅγιος, ὄχι τὰ λόγια καὶ οἱ σοφίες τοῦ ὁποιουδήποτε. Ὅσο γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικά πρόσωπα στὰ ὁποία συνήθως ὀνομαστικῶς ἀναφέρομαι , οὔτε τοὺς ξέρω, οὔτε ἔχω κάτι μαζί τους, οὔτε θὰ ἀσχολιόμουν ποτὲ μαζί τους, ἀλλὰ ὅταν βγαίνουν δημοσίως καὶ λένε τέτοια λόγια, ὅταν τύχει καὶ τὰ δῶ  δὲν μπορῶ νὰ σιωπήσω, γιατὶ θεωρῶ ὅτι γίνομαι συνένοχος τῆς ὕβρεως καὶ τοῦ ψεύδους. Ὁπότε νὰ μὴν παραπονιοῦνται γιὰ τὰς «θωπευτικὰς ὕβρεις» καὶ τοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ ἐνίοτε τοὺς προσάπτω. Εἶναι πολὺ μικρὰ ὲν σχέσει μὲ ὅσα οἱ ἅγιοι ἔλεγαν καὶ ἔκαναν σὲ ἀντίστοιχες περιπτώσεις. Παράδειγμα ὁ ἅγιος Παισιος:

Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, "δὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτό". Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;» (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 37)

Μοῦ φαίνεται ὅτι πρέπει νὰ εὐχαριστοῦν τὸν Θεό οἱ σημερινοὶ πνευματικοὶ μὲ τὸ παραπάνω πνεῦμα, μὲ ὅσα κάνουν καὶ λένε, ποὺ ἔτσι φτηνὰ τὴ βγάζουν καὶ γλυτώνουν μὲ λίγα λόγια καὶ ὄχι μὲ βροχὴ ἀπὸ ροχάλες.  Ἄν ἀκολουθούσαν οἱ «πιστοὶ» τὶς προτροπὲς τοῦ ἄλλου μεγάλου ἁγίου, τοῦ Γεωργίου τοῦ Καρσλίδη, ἵσως νὰ εἶχαν ἀκόμη χειρότερη τύχη:

Κάποτε ὁ Γέροντας πῆγε νὰ ἐκκλησιαστῇ στὴν Ἀγία Σοφία τῆς Δράμας. Ὅταν γύρισε σπίτι εἶπε: «Ἑναν τενεκὲ πετρἐλαιο νὰ ρίξῃς ἐπάνω στὸν ψάλτη καὶ νὰ τὸν κάψεις σὰ λαμπάδα, καθόλου ἁμαρτία δὲν εἶναι!» Ποιὸς ξέρει τί ἁμαρτίες του εἶδε. (Γ. Κ. Χατζόπουλου: Θαύματα καὶ προφητεῖες τοῦ ὁσίου πατρὸς Γεωργίου Καρσλίδη.(1983) σελ.28)

Καὶ ἐπειδὴ δὲν νομίζω νὰ φοβηθοῦν ὅτι κάποιος θὰ τοὺς κάψῃ μὲ πετρέλαιο, στὸν σημερινὸ πολιτισμένο καὶ ἀνθρωπιστικὸ κόσμο μας, τουλάχιστον ἄς μεριμνήσουν νὰ δώσουν  καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ - κάτι ποὺ ὅλους  μᾶς ἀφορᾶ, ἰδιαιτέρως δὲ τοὺς κληρικούς, ὥστε νὰ μὴν δοῦμε τὰ ὀνόματα μας σβησμένα ἀπὸ τὴν βίβλο τῶν ζώντων:

Μιὰ μέρα ὁ Γέροντας (ἅγιος Γεώργιος) ἔκανε σαρανταλείτουργο. Ἔδωσα κι᾿ ἐγὼ ὀνόματα. Ἀπὸ τὰ ὀνόματα ποὺ ἔδωσα ἔσβησε τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα μου. Δίστασα νὰ τὸν ρωτήσω γιατί τὸ ἔσβησε. Ἐκεῖνος τὸ κατάλαβε καὶ μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔπρεπε ὁ πατέρας σου νὰ γίνῃ παπᾶς. Γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔσβησα τὸ ὄνομά του». (Γ.Κ.Χ. ὅ.π.σελ.42)

Γνωρίζω βέβαια ὅτι δὲν δίνουν καὶ μεγάλη σημασία στοὺς ἁγίους , ἀλλὰ καλὸ εἶναι  νὰ προσέχουμε...

«Καί ἐπειδή τό εἶπε ὁ Ὅσιος Παϊσιος εἶναι δόγμα ἀδιαπραγμάτευτο;»  Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη: Δάσκαλοι Ὀρθοδοξίας. Ἰστολόγιο Αναστάσιος (03-06-2020)

Αὐτὸ ἀκριβῶς. Εἶναι δόγμα, ἐπειδὴ τὸ εἶπε ὁ ὅσιος Παΐσιος, ποὺ ἦταν καὶ ἀγράμματος; Ἐνῷ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ κάθε δεσπότης ἤ ἡ ΔΙΣ εἶναι δόγματα ἀποδεκτὰ ἄνευ σκέψεως, ὅπως λένε οἱ παραπάνω καὶ σπεύδουν νὰ τὰ ἐφαρμόσουν δουλοπρεπῶς, καὶ τὰ προπαγανδίζουν καὶ στὸν λαό…

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 13/11/2020

Λίγες σκέψεις...

Του Θεόδωρου Καλμούκου | Εθνικός Κήρυκας

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος παραχώρησε στον «Εθνικό Κήρυκα» τη συνέντευξη της καρδιάς του, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 29 ετών στον Πρώτο Θρόνο της υπό τον ουρανό Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ξεκινήσαμε τη συνέντευξη από την ημέρα της ενθρόνισής του, 2 Νοεμβρίου 1991, κάνοντας τη διαδρομή από τη γενέτειρά του την όμορφη αλλά πολύπαθη νήσο Ιμβρο.

Με τρόπο πολύ απλό και ανθρώπινο μας είπε ότι «στο χωριό (Αγιοι Θεόδωροι) δεν είχαμε νερό στο σπίτι, αλλά το κουβαλούσαμε με στάμνες από τις δημόσιες βρύσες. Επίσης δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα.

Μελετούσα τα μαθήματά μου με τη λάμπα πετρελαίου το οποίο αγοράζαμε από τον παντοπώλη του χωριού».

Ως γνωστόν το μικρό παιδί της Ιμβρου, ο Δημήτρης Αρχοντώνης, ο οποίος είναι σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Ορθοδοξίας και του Γένους, ο οποίος μετά το σχολείο βοηθούσε τον πατέρα του, τον αείμνηστο κυρ Χρήστο, στο καφενείο και το κουρείο, όχι απλώς αγαπά την Ιμβρο, αλλά τη λατρεύει, γι' αυτό σε κάθε ευκαιρία την επισκέπτεται.

Στη συνέντευξη μας, εξήγγειλε πως «προγραμματίζω να εορτάσω εκεί, συν Θεώ, το προσεχές Πάσχα που είναι σχετικά αργά, αρχές Μαΐου, και η ανοιξιάτικη φύσις θα είναι υπέροχη».

Να θυμίσουμε πως είχε ξαναγιορτάσει το Πάσχα στην Ιμβρο το 2013, ενώ δεν αποκλείεται να τελειώσει τη ζωή του εκεί.

Συγκεκριμένα, μας είπε, ότι «η Ιμβρος είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, την οποία -ποιος ξέρει;- ίσως και να τελειώσω εκεί στο Γηροκομείο που υποσχέθηκα να κτίσω και να αφιερώσω στον πολυαγαπημένο και πολύπαθο τόπο μου».

Μίλησε για τον διαρκή πόνο της καρδιάς του την μη επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης μέχρι στιγμής. Διερωτήθηκε με νόημα «τι έχει να φοβηθή η κυβέρνησις (της Τουρκίας) από την παρουσία 50-100 ιεροσπουδαστών που θα υπηρετήσουν την ανθρωπότητα ως κληρικοί ή ως καθηγηταί, ως κήρυκες αγάπης και ειρήνης και αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων και των λαών;».

Μέλημά του είναι η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενώ όταν η συνέντευξή μας στράφηκε περί την Εκκλησιολογία, είπε ότι «πρέπει να παραδεχθούμε ότι στη μία αδιαίρετη Οικουμενική Ορθοδοξία υπάρχει ένας 'Πρώτος', όχι μόνο τιμής ένεκα, αλλά ένας 'Πρώτος' με ειδικές ευθύνες και κανονικές αρμοδιότητες που έταξαν αι Οικουμενικαί Σύνοδοι.

Αυτό αποτελεί εγγύησι της διατηρήσεως διαχρονικώς της ενότητος και της κοινής μαρτυρίας της Ορθοδοξίας στον σημερινό κόσμο».

Τον Ελπιδοφόρο τον αγαπά και εκτιμά πολύ. Όταν τον ρωτήσαμε πώς θα χαρακτηρίζατε την πορεία του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου μέχρι τώρα, απάντησε «δυναμική και θετική. Ο Θεός μας εφώτισε και εκλέξαμε για την μεγάλη αυτή Επαρχία του Θρόνου ένα άξιο, ευφυή, εργατικό, αποφασιστικό και τολμηρό Αρχιεπίσκοπο, με πιστότητα και αφοσίωσι στην Μητέρα Εκκλησία».

Ολόκληρη η συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου έχει ως εξής:

Παναγιώτατε, ποίες οι σκέψεις Σας για τη συμπλήρωση 29 ετών από την ενθρόνισή Σας στον Οικουμενικό Θρόνο;

Πρώτα απ ̓ όλα, αισθάνομαι βαθυτάτη ευγνωμοσύνη στον Κύριο που με εκάλεσε σ ̓ αυτό το ύψιστο αξίωμα της Εκκλησίας και του Γένους, αφ ̓ ενός μεν γιατί επέτρεψε να μείνω σ ̓ αυτό επί τρεις σχεδόν δεκαετίες, αφ ̓ ετέρου δε για όσα ηυδόκησε και πάλιν Εκείνος να επιτελεσθούν κατά το διάστημα αυτό, ενώ χρεώνομαι εγώ ενσυνειδήτως και εξομολογητικώς όλες τις παραλείψεις και τα λάθη που έγιναν.

Συγχρόνως, ευχαριστώ από καρδίας τους κατά καιρούς συνεργάτας μου, με επικεφαλής την σεπτή Ιεραρχία του Οικουμενικού Θρόνου, που με βοήθησαν και με στήριξαν στην εκπλήρωσι των όντως πολύ υπευθύνων και απαιτητικών Πατριαρχικών μου καθηκόντων, τα οποία θα συνεχίσω όσον ακόμη θελήσει ο Κύριος του αμπελώνος.

Ποίες ήταν οι σκέψεις Σας τότε καθώς ανεβαίνατε για πρώτη φορά ως Οικουμενικός Πατριάρχης στον Θρόνο στον Ναό του Αγίου Γεωργίου;

Οι σκέψεις μου την ημέρα εκείνη αποτυπώθηκαν στον ενθρονιστήριο λόγο μου. Ημουν χαρούμενος, πλην άλλων, και για τον λόγον ότι έδωσα με την εκλογή και ενθρόνισί μου μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια στους γονείς μου (άλλη ευλογία Θεού να τους έχω αμφοτέρους εν τη ζωή), αλλά ήμουν και φοβισμένος και εμπερίστατος για το μέγεθος και το βάρος της ευθύνης που ανελάμβανα.

Εμπιστευόμουν βέβαια στην πρόνοια του αρχηγού και δομήτορος της Εκκλησίας και στην αγάπη και συμπόρευσι των αδελφών αρχιερέων που με εξέλεξαν παμψηφεί, αλλά το ύψος του πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου με τρόμαζε και με προκαλούσε ίλιγγο και δέος. Δόξα τω Θεώ που δεν με άφησε να κρημνισθώ από το ύψος αυτό.

Αλήθεια, είχε περάσει ποτέ από το μυαλό του μικρού Δημήτρη Αρχοντώνη όταν πήγαινε στο Δημοτικό Σχολείο στην Ιμβρο, ότι μια μέρα θα γινόταν Οικουμενικός Πατριάρχης;

Ασφαλώς όχι. Η πιο μεγάλη φιλοδοξία μου στα παιδικά μου χρόνια (καθώς είχα την κλίσι και την έφεσι να ιερωθώ) ήταν να γίνω Μητροπολίτης Ιμβρου και Τενέδου.

Οι συμμαθηταί μου στην Κεντρική Σχολή (ημιγυμνάσιο) Ίμβρου θυμούνται ότι αστειευόμενος υπέγραφα ως «Ίμβρου και Τενέδου Αγαθάγγελος!» Δοξάζω τον δωρεοδότη Θεό για όσα πλουσιοπάροχα χάρισε στο ταπεινό μου πρόσωπο, χωρίς να το αξίζω. Τίποτα στη ζωή μου δεν είναι δικό μου κατόρθωμα.

Τι θυμάστε πιο πολύ από τα παιδικά Σας χρόνια στην Ιμβρο;

Τους καλούς γονείς και τα αδέλφια μου που παίζαμε και μεγαλώναμε μαζί μέσα σε στερήσεις, το καφενείο και το κουρείο του μακαρίτη πατέρα μου, στο οποίο βοηθούσα κι εγώ όταν το επέτρεπαν τα μαθήματά μου, το όμορφο τοπίο του χωριού μας και του νησιού μας γενικότερα, και τους στοργικούς μας δασκάλους, ένας εκ των οποίων πηγαινοερχόταν πρωί - βράδυ μεταξύ του χωριού του, της Παναγίας, πρωτεύουσας του νησιού όπου κατοικούσε, και των Αγίων Θεοδώρων, του δικού μου χωριού. Την ίδια διαδρομή έκανα εγώ επί δύο χρόνια (1952 - 1954), με τα πόδια όπως και εκείνος (περίπου 45 λεπτά), για να φοιτήσω στην Κεντρική Σχολή, που ήταν το πρώτο επίτευγμα και η πρώτη ευεργεσία στην Ίμβρο του νέου τότε ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Μελίτωνος, ο οποίος έκτοτε με ανέλαβε υπό την πατρική του προστασία και με βοήθησε στην περαιτέρω εκκλησιαστική μου πορεία.

Θυμούμαι βέβαια ολοζώντανα και τον αείμνηστο π. Αστέριο, τον ιερέα του χωριού μου, στον οποίο έχω αναφερθή πολλές φορές, γιατί σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια με την απλότητα, την ιεροπρέπεια και την αυστηρή προσήλωσί του εις το καθήκον. Επί σαράντα χρόνια ιερατείας στους Αγίους Θεοδώρους δεν παρέλειψε όρθρο ή εσπερινό.

Ήμουν ο πιστός συνοδός και διακονητής του στις λειτουργίες των Κυριακών και των εορτών, στις «μοναχολειτουργιές» στα πολλά εξωκλήσια μας, στις Παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου.

Θυμούμαι με συγκίνησι ότι με κερνούσε πάντοτε μετά τις ακολουθίες στο «Καφενείο του κυρ-Χρήστου», του πατέρα μου, και ότι όταν έγινα διάκονος το 1961 με χάρισε ένα χρυσοΰφαντο ύφασμα που είχε για να κάνω διακονικό.

Σας στέλνω μία φωτογραφία που είμαστε μαζί με τον ιερέα μας έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους, και σας υπενθυμίζω ότι οι νόμοι της Τουρκίας απαγορεύουν στους κληρικούς να φορούν το ράσο εκτός του ναού.

Πώς ήταν η ζωή τότε που μεγαλώνατε εκεί;

Ηταν δύσκολη αλλά όμορφη. Έτσι την θυμούμαι. Ο περισσότερος κόσμος ησχολείτο με την γεωργία, την κτηνοτροφία και την μελισσοκομία, γι ̓ αυτό και όταν έγιναν οι απαλλοτριώσεις της γης μας το 1964 από την Τουρκική Κυβέρνησι (και κυρίως λόγω του κλεισίματος των μειονοτικών ελληνογλώσσων σχολείων μας και της ιδρύσεως ανοιχτών φυλακών στο νησί), οι κάτοικοι αναγκάστηκαν με πόνο ψυχής να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να ξενητευθούν.

Υπήρχαν βέβαια και οι ασχολούμενοι με άλλα απαραίτητα επαγγέλματα και τέχνες. Στο χωριό δεν είχαμε νερό στο σπίτι, αλλά το κουβαλούσαμε με στάμνες από τις δημόσιες βρύσες.

Επίσης δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα. Μελετούσα τα μαθήματά μου με την λάμπα πετρελαίου το οποίο αγοράζαμε από τον παντοπώλη του χωριού.

Είχαμε ωραία ήθη και έθιμα, πανηγύρια, στα οποία, και στους γάμους, μας διασκέδαζαν οι οργανοπαίκτες του χωριού (ένας θείος μου έπαιζε σαντούρι).

Στις ονομαστικές εορτές οι χωριανοί αντάλλασσαν επισκέψεις με κλασσικά κεράσματα, τα αμυγδαλωτά και την «μπακλαβού». Δυστυχώς, όπως σε όλες τις κοινωνίες, μικρές και μεγάλες, υπήρχαν και σε εμάς κρούσματα διαφωνιών και ερίδων, κυρίως για ιδιοκτησιακές - συνοριακές διαφορές, που κατέληγαν στα δικαστήρια και χαλνούσαν την όμορφη ατμόσφαιρα της ειρηνικής συμβιώσεως των κατοίκων.

Σας παρακολουθώ χρόνια τώρα ότι την Ιμβρο δεν την αποχωρίζεσθε. Μια και δυο εκεί πηγαίνετε, ακόμα και μέχρι προχτές. Τι είναι η Ιμβρος για Σας;

Βαρθολομαίος: Ναι, προ ημερών ξαναπήγα στην Ίμβρο για τον εορτασμό του Αγίου Δημητρίου (με το όνομα του οποίου βαπτίσθηκα στις 8 Μαΐου 1940 - το όνομα του εκ πατρός παππού μου) και για να χαρώ ύστερα από χρόνια την φθινοπωρινή Ίμβρο.

Και πέρασα πολύ όμορφα με τον Μυτιληνιό νέο ποιμενάρχη μας Κύριλλο, με τους συμπατριώτες μου και με τον μικρότερο αδελφό μου Αντώνη και την σύζυγό του Έφη που ζουν στη Γαλλία, αλλά έρχονται συχνά στο νησί.

Γενικά, επισκέπτομαι την γενέτειρά μου δύο – τρεις φορές τον χρόνο και προγραμματίζω να εορτάσω εκεί, συν Θεώ, το προσεχές Πάσχα που είναι σχετικά αργά, αρχές Μαΐου, και η ανοιξιάτικη φύσις θα είναι υπέροχη.

Με χάρισε ο Θεός αυτή τη μοναδική εμπειρία και το 2013, οπότε γιορτάσαμε το Πάσχα στο πατρικό μας σπίτι μαζί με τα τρία αδέλφια μου.

Εννοείται ότι τις ημέρες της Μ. Εβδομάδος και της Αναστάσεως χοροστάτησα και λειτούργησα σε όλα τα χωριά της Ίμβρου για να μη μείνη κανένα παραπονεμένο!

Με άλλα λόγια, η Ιμβρος είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, την οποία -ποιος ξέρει;- ίσως και να τελειώσω εκεί στο Γηροκομείο που υποσχέθηκα να κτίσω και να αφιερώσω στον πολυαγαπημένο και πολύπαθο τόπο μου.

Εδωσε ο Θεός και πραγματοποιήθηκαν πολλά από τα εξαγγελθέντα στον ενθρονιστήριο λόγο Σας. Γιατί όμως παραμένει ανεκπλήρωτος ο μεγάλος Σας πόθος της επαναλειτουργίας της Σχολής της Χάλκης, παρά τις τόσες παραινέσεις και παρεμβάσεις τόσων πολλών και τόσο ισχυρών;

Αυτό το ερώτημά σας θα πρέπει να απευθυνθή στο Τουρκικό κράτος, εγώ -εμείς- δεν μπορούμε να εξηγήσουμε σε τι έβλαψε την χώρα μας η λειτουργία μιας τέτοιας ιστορικής εστίας γραμμάτων και πολιτισμού επί 130 σχεδόν χρόνια και τι έχει να φοβηθή η κυβέρνησις από την παρουσία 50-100 ιεροσπουδαστών που θα υπηρετήσουν την ανθρωπότητα ως κληρικοί ή ως καθηγηταί, ως κήρυκες αγάπης και ειρήνης και αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων και των λαών.

Η αναστολή της λειτουργίας της Σχολής της Χάλκης εδώ και μισό αιώνα έβλαψε καίρια το Οικουμενικόν μας Πατριαρχείο και η επιμονή σ ̓ αυτήν την κατάστασι δικαίως μας κάνει να διερωτώμεθα μήπως σε αυτό ακριβώς απέβλεπε και η αποφράς εκείνη απόφασις του 1971.

Πάντως, πάντοτε προσευχόμεθα και ελπίζουμε. Η Σχολή μας βρίσκεται επάνω σε ένα ειδυλλιακό πευκόφυτο λόφο της νήσου Χάλκης, στα Πριγκηπόννησα, ο οποίος συμβολικά ονομάζεται Λόφος της Ελπίδος.

Ποία είναι η μεγαλύτερη αγωνία της ψυχής Σας σήμερα για την ανά την οικουμένη Ορθόδοξη Εκκλησία;

Βαρθολομαίος: Ασφαλώς η ενότητά της, για την οποία το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκανε πολλά διά μέσου των αιώνων, εγώ δε από τους πρώτους μήνες της Πατριαρχείας μου απέδωσα μεγάλη σημασία εις αυτήν, γι ̓ αυτό και συνεκάλεσα τον Μάρτιο του 1992 σε Ιερά Σύναξι τους αδελφούς Ορθοδόξους Προκαθημένους στο Φανάρι, υπό μορφήν ενός ατύπου και αγνώστου μέχρι τότε ενημερωτικού και συμβουλευτικού σώματος.

Εκτοτε έγιναν πολλές παρόμοιες Συνάξεις Προκαθημένων, με τελευταία εκείνη του Ιανουαρίου 2016 στη Γενεύη. Το αποκορύφωμα των προσπαθειών μας για την πανορθόδοξη ενότητα και συνεργασία ήταν η προώθησις της προετοιμασίας και η σύγκλησις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης, η οποία έκανε τομές και προέβαλε μία Ορθοδοξία που δίδει ευθαρσώς την καλήν μαρτυρίαν εν τω κόσμω, ατενίζει το μέλλον και δεν αναπολεί παθητικά και νοσταλγικά το παρελθόν.

Εκείνους που δεν συμμετείχαν στη Σύνοδο αυτή, ενώ συμμετείχαν στην προετοιμασία της, θα τους κρίνη η ιστορία. Είμαι πάντως βέβαιος, ότι δεν πρόκειται να επαινεθούν διά την πράξι τους αυτή.

Πρέπει οι Ορθόδοξοι να κάνουμε μία αυτοκριτική και να επανεξετάσουμε την εκκλησιολογία μας, εάν δεν θέλουμε να γίνουμε μία ομοσπονδία εκκλησιών προτεσταντικού τύπου.

Εφ ̓ όσον στην εις Επίσκοπο χειροτονία μας ορκιζόμεθα να τηρούμε τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, πρέπει να παραδεχθούμε ότι στη μία αδιαίρετη Οικουμενική Ορθοδοξία υπάρχει ένας «Πρώτος», όχι μόνο τιμής ένεκα, αλλά ένας «Πρώτος» με ειδικές ευθύνες και κανονικές αρμοδιότητες που έταξαν αι Οικουμενικαί Σύνοδοι.

Αυτό αποτελεί εγγύησι της διατηρήσεως διαχρονικώς της ενότητος και της κοινής μαρτυρίας της Ορθοδοξίας στον σημερινό κόσμο.

Πώς θα χαρακτηρίζατε την πορεία του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου μέχρι τώρα;

Βαρθολομαίος: Δυναμική και θετική. Ο Θεός μας εφώτισε και εκλέξαμε για την μεγάλη αυτή Επαρχία του Θρόνου ένα άξιο, ευφυή, εργατικό, αποφασιστικό και τολμηρό Αρχιεπίσκοπο, με πιστότητα και αφοσίωσι στην Μητέρα Εκκλησία.

Ασφαλώς υπήρχαν και άλλοι άξιοι Ιεράρχαι για να καταλάβουν τη θέσι αυτή, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος ήταν ο καταλληλότερος υπό τις παρούσες συνθήκες. Οπως θα λέγατε εκεί, «The right man in the right place!».

Τι θα θέλατε να πείτε σε όλες τις γενιές, αλλά πιο πολύ στη νέα γενιά των Ελληνοαμερικανών;

Πρώτον, επιθυμώ να διαβεβαιώσω τα εν Αμερική τέκνα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κάθε ηλικίας, διά τη βαθειά αγάπη, την στοργή και τη μεγάλη εκτίμηση εκ μέρους μου, γι ̓ αυτό που είναι, γι ̓ αυτό που εκπροσωπούν, για τη θέσι και την αναγνώρισί τους στη σύγχρονη κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Ευγνωμονώ όλα τα μέλη της Ομογενείας για την αφοσίωσί τους στη Μητέρα Εκκλησία, για την πιστότητά τους στις παραδόσεις του Γένους και τον αγώνα τους για τη διάσωσι και την καλλιέργειά τους.

Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής είναι η αξονική Επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου. Η πατρική μου προτροπή προς τη νέα γενεά είναι να κρατήση υψηλά τον ιερό θεσμό της οικογενείας.

Ο προκάτοχός μου στον Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, τη μνήμη του οποίου τιμούμε στις 13 Νοεμβρίου, ονομάζει την οικογένεια «εκκλησίαν μικράν».

Αυτή είναι ο κρίκος που συνδέει την κοινωνία με την ενορία, το κύτταρο της Εκκλησίας.

Επίσης, καλώ τους νέους και τις νέες μας να εφαρμόζουν στη ζωή τους το κοινοτικό πνεύμα, τον πολιτισμό της αλληλεγγύης, μέσα σε μια κοινωνία, η οποία χαρακτηρίζεται από τον εαυτοκεντρισμό και την εξειδανίκευσι των ατομικών δικαιωμάτων.

Όπως έχει λεχθή, ο πυρήνας της πίστεώς μας, η Αγία Τριάς, είναι η άρνησι της κλειστότητας και της μοναξιάς. Είναι η αλήθεια ως σχέσις και ως κοινωνία προσώπων.

Ολοκληρώνοντας αυτή τη συνέντευξη, σας καλώ ολόψυχα να αισθάνεσθε αληθινά υπερήφανοι που είσθε Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Μέσα στην Ορθοδοξία, όχι μόνον διασώζεται, αλλά ολοκληρώνεται ο Ελληνισμός, προσλαμβάνει οικουμενικό χαρακτήρα.

Ορθώς, ένας σύγχρονος θεολόγος, αντιστρέφοντας την περίφημη φράσι του αειμνήστου π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, «Ας γίνουμε περισσότερο Ελληνες, για να είμαστε αληθινά καθολικοί, αληθινά Ορθόδοξοι», μας κάλεσε «να γίνουμε περισσότερο Ορθόδοξοι, για να είμαστε αληθινά Έλληνες».

Καλή είσοδο στην ψυχωφελή Σαρακοστή των Χριστουγέννων!

Ανοιχτή επιστολή στην Έλενα Ακρίτα από τον μητροπολίτη Φαναρίου κ. Αγαθάγγελο

Του Μητροπολίτη Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου

Ανοιχτή επιστολή στην Έλενα Ακρίτα

Αγαπητή μου κα Ακρίτα,

Σας γράφω, με αφορμή το άρθρο σας στα «Νέα Σαββατοκύριακο» και διάθεση διαλεκτικής σχέσης που διακρίνει κάθε άνθρωπο με καλή προαίρεση, εσωτερική ειρήνη, ανησυχία, όραμα, ελπίδα, προσδοκίες.

Σας γράφω, ακόμη, γιατί από τα χρόνια της νεότητάς μου σας διάβαζα και χαμογελούσα πάντοτε με τον αιχμηρό και κοφτερό σας λόγο.

Η φύση του λειτουργήματός μου, οι μέχρι τώρα εμπειρίες από τη διακονία μου στο εσωτερικό, στο εξωτερικό, στην ιεραποστολή, η επαφή μου με χιλιάδες ανθρώπους στα μήκη και τα πλάτη της γης, μου καλλιεργούν την αίσθηση ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα με την πανδημία του covid-19 είναι μιά, αν θέλετε, παιδαγωγική πρόκληση να ξαναδούμε ως πολίτες, και όχι άποικοι του κόσμου, τις επιλογές, τα κριτήρια, τις ανάγκες, τις προτεραιότητές μας.

Θα ήθελα όλη αυτή η δοκιμασία να μας κάνει ως κοινωνία των πολιτών να αγωνισθούμε για την αξιοπρέπειά μας, για θέματα που απασχολούν τον καθημερινό μας βίο, την υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση, τα δικαιώματα και το δίκαιο μοίρασμα σε υποχρεώσεις.

Θα συμφωνήσω μαζί σας, αλλά θα το επεκτείνω λίγο περισσότερο, ότι οι κυβερνήσεις αφήνουν τον κόσμο «στο έλεος του Θεού», όπως γράφετε.

Σ’ αυτό το έλεος του Θεού θα ἠθελα να γνωρίζετε ότι και γώ, αλλά και άλλοι άνθρωποι, αυτοπαραδίδουμε με απεριόριστη εμπιστοσύνη τη ζωή και τον εαυτό μας. Δεν το καταφέρνουμε πάντα, αλλά αγωνιζόμαστε.

Κι όταν πέφτουμε, παλεύουμε να σηκωθούμε. Βλέπετε, δεν υπάρχει αυτονόητη σχέση με τον Θεό.

Αλλά και ο γράφων, όπως τόσοι άλλοι, χιλιάδες άνθρωποι και ιδιαίτερα νέοι γονείς με την οικογένεια και τα παιδιά τους, κοινωνούμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού.

Δεν έχω πρόθεση να διαλεχθώ μαζί σας για το μυστήριο της αγάπης του Θεού, που διακρατεί τον κόσμο από την αποσύνθεση και την φθορά.

Και δεν έχω πρόθεση όχι από απαξίωση, αλλά γιατί πιστεύω ότι η οδός της πειθούς για το συγκε-κριμένο θέμα υποτάσσει τον Θεό στη δημιουργία και αυτό είναι η ουσία όλων των αιρέσεων.

Δεν μπορώ να ακολουθήσω την πειθώ, για να μιλήσω για το θαύμα της αγάπης του Θεού, διότι οι αποδείξεις που τυχόν ζητάμε τραυματίζουν την αγαπητική σχέση με τον Θεό.

Ο Χριστός προσκαλεί ελεύθερα τον κάθε άνθρωπο στην Εκκλησία, στη βιωματική εμπειρία της πασχάλιας χαράς και της πρόγευσης της Βασιλείας του Θεού. «Όστις θέλει… ακολουθείτω μοι».

Η Εκκλησία δεν έχει, λοιπόν, να πείσει κανέναν. Άλλο πράγμα το ευρύ κοινό, άλλο πράγμα το να είσαι μέλος της Εκκλησίας, άλλο πράγμα οπαδός, άλλο πράγμα ψηφοφόρος.

Εάν πιστεύεις, προσέρχεσαι εν ελευθερία και αγάπη, γιά να ζήσεις το μυστήριο της πίστης και της κοινωνίας με τον Θεό. Η σχέση με τον Θεό αφορά οντολογικά τον άνθρωπο.

Είναι μιά κίνηση εμπιστοσύνης, εναπόθεσης των ελπίδων και της δίψας μας γιά ζωή στην αγάπη του Θεού.

Αυτός που μας χαρίζει εδώ και τώρα τόσο πλούτο ζωής, παρά τις δικές μας ψυχοσωματικές αντιστάσεις στην πραγματοποίηση της ζωής (της όντως ζωής που είναι αγαπητική αυθυπέρβαση και κοινωνία).

Αυτός μας έχει υποσχεθεί και το πλήρωμα της ζωής, την άμεση υιοθεσία, την πρόσωπο-με-πρόσωπο σχέση μαζί Του, όταν σβήσουν στό χώμα και οι έσχατες αντιστάσεις της ανταρσίας μας.

Μη μου ζητάτε, λοιπόν, μη μας ζητάτε, μη ζητάτε από τον πρωθυπουργό, να μας απαγορεύσει να ζήσουμε το θαύμα στη ζωή μας. Μη μας ζητάτε να αρνηθούμε το μυστήριο της σχέσης, της κοινωνίας, της σύναξης.

Φοβάμαι, δυστυχώς, ότι έχετε υποκύψει, όπως άλλωστε και η Δεξιά και η Νεοαριστερά σε τούτο τον τόπο, σε μια προτεσταντικού τύπου ατομική θρησκευτικότητα που είναι μια από τις μεγάλειες ασθένειες της δυτικής κουλτούρας, όπως απέδειξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης η διαλεκτική των ηγετών και των τραπεζών.

«Παρασπονδούμε», γιατί κοινωνούμε; «Παρασπονδούμε», γιατί οι ναοί είναι ανοιχτοί;

Όταν κάποιος ανάβει ένα κερί στον ναό, αυτό είναι εναπόθεση της ελπίδας του στον Θεό, είναι παρηγοριά, είναι ανάπαυση, είναι ειρήνη ψυχής, είναι βάλσαμο.

Με ποιό δικαίωμα θα σκοτώσουμε αυτή την ελπίδα;

«Παρασπονδούμε», κα Ακρίτα. Ναι, παρασπονδούμε. Γιατί, όταν η Πολιτεία κλείνει τίς φοιτητικές εστίες, εμείς στην Αποστολική Διακονία, κρατάμε το Φοιτητικό Οικοτροφείο ανοιχτό με Έλληνες και αλλοδαπούς φοιτητές.

Γιατί η σχέση μας με τον Θεό μας καλλιεργεί την διάθεση ότι το Φοιτητικό Οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας δεν είναι κρατική Φοιτητική Εστία ανωνύμων. Είναι ένα σπιτικό.

Είναι μία οικογένεια. Γι’ αυτό δεν το κλείσαμε. Άλλωστε πού θά πήγαιναν τόσοι ἀλλοδαποί Φοιτητές πού δέν μποροῦν νά ταξιδέψουν; Πού θα πήγαιναν να διαμείνουν οι εργαζόμενοι Φοιτητές;

Πού θα πήγαιναν να διαμείνουν ακόμη και οι φτωχότεροι Φοιτητές που παραμένουν, γιατί μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα πλήρους σίτισης στο σπίτι τους;

Πού θα πήγαιναν να διαμείνουν οι Φοιτητές που προέρχονται από οικογένειες μεταναστών; Μείναμε, λοιπόν στο σπιτικό μας. «Μαντρωθήκαμε», όπως λέτε.

Και πηγαίναμε να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και αυτό μας έκανε να συνδεθούμε με τον Θεό, τον συνάνθρωπό μας και τα παιδιά μας περισσότερο.

Να τα γνωρίσουμε περισσότερο. Να μοιρασθούμε μαζί τους όνειρα και ελπίδες. Και μη μου πείτε το λαϊκιστικό επιχείρημα «άλλο το ένα και το άλλο». Η ανθρώπινη καρδιά δεν κομματιάζεται.

«Ζητείστε και θα σας δώσω», λέει ο Χριστός. Και αυτές οι λέξεις είναι αγκάθι για την χριστιανική συνείδηση. Ζητείστε από τον Θεό ακόμη και με «επαινετή αυθάδεια». Και θα σας δώσει.

Εσείς, περιορίζοντας την ύπαρξή σας, ως και την νοημοσύνη των αναγνωστών σας, ζητάτε από τις εξουσίες του κόσμου τούτου να μας φυλακίσει για τις «παρασπονδίες» μας! Να μας απαγορεύσει την κυκλοφορία!

Να μας καταδικάσει! Να μας εξοστρακίσει! Άραγε τι άλλο θα θέλατε, ως δημοκρατικός πολίτης, γιά υποδειγματική τιμωρία κάθε πιστού ανθρώπου; Να εξορισθούμε σε ένα ξερονήσι; Εκτός εάν υιοθετείτε την τακτική της εξουσίας που στηρίζει «το αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».

Θα είσασταν τότε ιδανική για υπουργός Δικαιοσύνης ή Προπαγάνδας ή Αρχηγός Στρατοπέδων για πολίτες που είναι Χριστιανοί ή οπαδός των Γραμματέων και των Φαρισαίων που είχαν την ευθύνη να αποφαίνονται για το ποιός είναι «λεπρός» και ποιός όχι!

Με αισθήματα τιμής

† Ὁ Φαναρίου Αγαθάγγελος

Γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας

της Εκκλησίας της Ελλάδος

Αρνητικό κριτήριο - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ε΄ ΛΟΥΚΑ  (1  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2020)

«τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου,

καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά» (Λουκ. ΙΣΤ΄ 25). 

Τὸ ἀρνητικὸν κριτήριον. 

Ἕνας πλούσιος καὶ ἕνας πτωχός εἶναι τὰ πρόσωπα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὁ Κύριος εἰς τὴν σημερινὴν παραβολὴν τὴν ὁποίαν ἠκούσαμεν! Ἕνας πλούσιος ὁ ὁποῖος βιώνει τὴν παροῦσαν ζωήν, μέσα εἰς τὴν ἄνεσιν καὶ τὴν χλιδήν, μέσα εἰς τὴν καλοπέρασιν καὶ τὰ καθημερινὰ συμπόσια καὶ τὰς εὐωχίας, μέσα εἰς τὴν χαρὰν καὶ τὴν εὐφροσύνην. Ἀπεναντίας, ἕνας πτωχὸς καθήμενος παρὰ τὴν θύραν τοῦ πλουσίου, ρακένδυτος καὶ «ἡλκωμένος», ζεῖ μέσα εἰς τὴν θλῖψιν καὶ τὴν στέρησιν, τὴν γυμνότητα καὶ τὴν πεῖναν, τὴν ταλαιπωρίαν καὶ τὴν περιφρόνησιν. Προσπαθεῖ νὰ ἐπιβιώσῃ … «ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου», ἔχων ὡς παρρηγορίαν του τὰ «ἄλογα» σκυλάκια τὰ ὁποῖα μὲ τὸν δικό τους τρόπο, – «ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ» -  παρρηγοροῦσαν τὴν κακοπάθειάν του! 

Ὡς ἦτο φυσικόν, καὶ διὰ τὰ δύο ταῦτα πρόσωπα, ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Ὁ Διδάσκαλος, παρουσιάζει τὴν ὥραν ταύτην ὡς ἀπολύτως φυσιολογικὴν καὶ ὄχι ὡς τὸ … τέλος τῆς ζωῆς ἡμῶν! Συνεχίζουν καὶ τὰ δύο αὐτὰ πρόσωπα νὰ … ζοῦν, εἰς διαφορετικούς, ὅμως, τόπους …! Ὁ μὲν πτωχός, θνήσκων, ἀπηνέχθη … «ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ»! Ἀπέθανεν, ὅμως, … «καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ … ὑπάρχων ἐν βασάνοις …»! Ὁ μὲν πτωχός, εὑρίσκεται καὶ ἀπολαμβάνει, πλέον, τὴν παραδεισίαν ἀπόλαυσιν εἰς τοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, ὁ δὲ πλούσιος, ἀντιθέτως, βασανίζεται καὶ ταλαιπωρεῖται εἰς τὸν ἀποπνικτικὸν καὶ ὀδυνηρὸν τόπον τοῦ ᾅδου! 

Ὅπως, ὅμως, εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, οὕτω καὶ εἰς τὴν … «μετὰ θάνατον», βλέπει ὁ πλούσιος τὸν πτωχόν˙ ὄχι, ὅμως εἰς τὴν θλιβερὰν κατάστασιν τῆς πτωχείας καὶ τῆς ταλαιπωρίας, ἀλλὰ ἀπολαμβάνοντα τὴν οὐρανίαν κατάστασιν τοῦ Παραδείσου! Ὅταν δε ζητῇ ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ, … «πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ», ἐκπλήσσεται μὲ τὴν ἀπάντησιν τοῦ Δικαίου, … «τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι»! Τὸ κριτήριον τοῦτο, … δὲν ἠδύνατο νὰ τὸ φαντασθῇ … Ἐφ’ ὅσον ἀπηλαύσαμεν τὴν ζωὴν ταύτην, τὴν ἐπίγειον καὶ βιοτικήν, θὰ στερηθῶμεν τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἀπόλαυσιν, εἰς τὴν … «μετὰ θάνατον»! Ἀντιθέτως δε, … οἱ κακοπαθήσαντες καὶ στερηθέντες εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, θὰ ἀπολαύσωσι τὰ ἄφθαρτα ἀγαθὰ τῆς αἰωνίου ζωῆς! 

Ἡ Θεία Διδασκαλία συνιστᾷ τὴν … κακοπάθειαν! 

Πολλάκις ἀκούομεν ὑπό τινων λάτρεων τῆς «ἀθεολογήτου» Θεολογίας, ὅτι … «τοὺς καλοὺς ἀνθρώπους, ὁ Θεὸς τοὺς … περιποιεῖται καὶ καλοπερνοῦν καὶ δὲν ἔχουν θλίψεις καὶ στερήσεις …»! Θεωροῦσιν οὗτοι, ὅτι ὁ Κύριος - ὡς δίκαιος, κατὰ τὴν ἄποψίν των - ἐπιβραβεύει τοὺς ἐναρέτους, μὲ ἐπιγείους ἀπολαύσεις καὶ ἡδονάς, καὶ διάγωσιν οὗτοι, … ζωὴν ἀστενοχώρητον καὶ ἐν τῷ παρόντι, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι! Ἔχουσιν, ὅμως, οὕτως τὰ πράγματα; Ὡς ἀντιλαμβάνεται ὁ κάθε συνειδητὸς χριστιανὸς καὶ μελετητὴς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, οὐδαμοῦ ἀναφέρονται τοιαῦται … «προτιμήσεις» τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς ἐναρέτους. Ἀντιθέτως δε, ὁ Κύριος ὑπόσχεται εἰς τοὺς προτιθεμένους ἵνα ἀκολουθήσωσιν Αὐτόν, θλίψεις καὶ ὀδύνας καὶ … τραχεῖαν ὁδόν, καὶ κοπιώδη πορείαν, καὶ μαρτυρικὸν καὶ ἐπώδυνον θάνατον! «Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· … Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· … καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου …» (Ματθ. Ι΄ 17-22). 

Ἐπιπροσθέτως δε, βλέπομεν ὅτι ὁ Κύριος συνιστᾷ τὴν κακοπάθειαν καὶ τὴν βίαν κατὰ τοῦ … ἑαυτοῦ μας, καὶ ἐπαινεῖ καὶ μακαρίζει ὅλους τούς, διὰ τὸ Ὄνομά Του τὸ Ἅγιον, κακοπαθήσαντας! «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθ. Ε΄ 10-11). Ἀκόμη δε, μᾶς βεβαιώνει καὶ ὑπογραμμίζει ὅτι, «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ΙΑ΄ 12)! Συνεπῶς, καὶ διὰ νὰ «βάλωμεν τὰ πράγματα στὴ θέση τους», ὁ Διδάσκαλος καθ’ ὅλην τὴν διδασκαλίαν του, ὄχι μόνον δὲν συνιστᾷ τὴν καλοπέρασιν καὶ τὴν καλοζωΐαν, ἀλλά, τοὐναντίον, κατ’ ἐπανάληψιν, ἔψεξεν ταύτας καὶ μᾶς ἐπέστησεν τὴν προσοχήν˙ εἴτε διὰ τῆς «παραβολῆς τοῦ ἄφρονος πλουσίου», εἴτε διὰ τῆς τοιαύτης σημερινῆς «τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου», εἴτε διὰ τῶν «μακαρισμῶν», κ.ο. 

Ἡ κακοπάθεια καὶ ἡ βία καὶ αἱ θλίψεις καὶ αἱ στερήσεις, εἶναι ἐκεῖνα τὰ … καθαρτικὰ στοιχεῖα τὰ ὁποῖα βοηθοῦν εἰς τὴν κληρονομίαν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἐντύπωσιν δε προκαλεῖ τὸ γεγονός, ὅτι διὰ τὸν πτωχὸν Λάζαρον, τίποτε τὸ ἀξιόμισθον καὶ ἀξιόλογον δὲν ἀναφέρεται, παρὰ τὸ ὅτι … ἦτο πτωχὸς καὶ ὑπέμενεν τὴν πτωχείαν του καὶ τούς,  ἐξ αὐτῆς, ὀνειδισμούς! 

Ὁ ἀγὼν τοῦ Χριστιανοῦ. 

Μόνον καὶ μόνον, ἡ λέξις «ἀγών», μαρτυρεῖ  τὴν ἰδιομορφίαν τῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ! Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καὶ ζωή, εἶναι συνυφασμένη ἢ μᾶλλον ταὐτόσημη μὲ τὴν ἄσκησιν καὶ τὴν κακοπάθειαν! Τοῦτο μαρτυρεῖται, πρῶτον μέν, ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἀρχηγοῦ καὶ Ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιον Αὐτοῦ παράδειγμα καὶ δεύτερον, ἀπὸ τὴν ὅλην πορείαν αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, τὰς δύο χιλιετηρίδας ποὺ βρίσκεται εἰς τὸ προσκήνιον τῆς Ἱστορίας! Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀλλὰ καὶ πάντες ὅσοι ἀπεφάσισαν νὰ βαδίσουν ἐπὶ τῶν ἰχνῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι» (Ἑβρ. ΙΑ΄ 37). Μία πορεία ὀδύνης, θλίψεως καὶ στεναγμῶν, καὶ ἔχοντες ὡς ἀπώτερον σκοπόν καὶ … «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ΙΒ΄ 2). 

Τοιοῦτον ἀγῶνα, - κατὰ πολύ, ὅμως «εὐκολώτερον» καὶ ὀλιγώτερον «ἐπώδυνον», - ὑποδεικνύει καὶ εἰς ἡμᾶς ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, εἴτε διὰ τῆς προσευχῆς, εἴτε διὰ τῆς νηστείας, εἴτε διὰ τῆς ἐγκρατείας, εἴτε διὰ τῆς ἠθελημένης πτωχείας, εἴτε διὰ τῆς οἵασδήποτε μορφῆς ἀσκήσεως καὶ βίας κατὰ τοῦ … ἑαυτοῦ μας! Ἡμεῖς, οὐχὶ ὡς ὁ Λάζαρος, - ἀθελήτως, - ἀλλὰ ἠθελημένως, ἂς θελήσωμεν εἰς τὸν τοιοῦτον ἀγῶνα, … καὶ νὰ εἴμεθα βέβαιοι ὅτι κακοπαθοῦντες ὡς καλοὶ στρατιῶται τοῦ Κυρίου, θὰ λάβωμεν τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως. Ἀμήν. 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν  

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2020

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Είναι τρομακτικό αυτό που έρχεται,... όμως πολλοί συνάνθρωποί μας νιώθουν ασφάλεια κλεισμένοι στα σπίτια τους! Παρακολουθείστε το βίντεο πριν κατέβει!!!

Η δεύτερη καραντίνα θα φέρει καταστροφή σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας για τα, τουλάχιστον επόμενα 20! χρόνια!

Ακούστε τον κ. Ιωαννίδη που καταθέτει λεπτομερή ανάλυση για το τι πρόκειται να συμβεί.